"IN DE OCHTENDSCHEMERING MET JOHANAMARIA"

[denook]

Beste Johana-Maria,

Reeds enkele dagen doorloop ik je laatste bladzijden met eigen teksten
en woorden van bewonderaars.
Ik weet niet precies wat er aan de hand is maar je laatste korte spinsel
van vrijdag, 23.56 uur dwingt tot "meevoelen" in de innigste betekenis
van het woord.
Je slagzin "DE WEG NAAR BINNEN IS DE LANGSTE WEG", spreekt dan
ook boekdelen. Het kan inderdaad heel lang duren eer men bij iemand
helemaal binnendringt. Is men er echter eenmaal geraakt, dan kan er
veel moois aan "steunend zijn" voorhanden zijn.
Ik wens en hoop dat je omringt wordt door mensen die echt tot je bin-
-nen dringen en er een steunvlak vormen waarop alles weer vast en
stevig kan groeien en bloeien.

denook





en stevig kan groeien en bloeien.

[ria]

Eén zinnetje van Guido Gezelle achtervolgt me deze dagen:


"........
en arm als ik en is er geen,
geen één,
die nood hebben en niet klagen kan,
die honger en niet vragen kan
die pijnen en niet gewagen kan,
hoe zeer het doet............."

GUIDO GEZELLE


Pijn van pijn
waar je nooit van spreekt,
pijn van pijn,
waar je nooit van gewaagt,
pijn van pijn
waarvan je niet zeggen kan
hoe zeer het doet......

.....hoe zeer het doet.....
johana-maria

Mijn lieve Johana-Maria,

Wat zou het mooi zijn als mensen
elkaars pijn of verdriet kon ervaren
en ook meedragen.
Slechts zelden is dat het geval
en daarvoor is grote intimiteit nodig
en dan nog...
Daarom durf ik alleen maar hopen
dat de vriendschap hier en 'elders misschien'
aan jou gegeven, een balsem mag zijn.

Pijn van pijn
dit moet helaas heel erg zijn.

Weet je lieve vriendin
in momenten van echt verdriet
als je zelf niets of 'niets meer' kunt doen
om dat verdriet om te buigen,
probeer ik dat ( proberen wij) dat uit
handen te geven, aan Hem
die gezegd heeft
"werp al je zorgen op mij
en Ik zal verkwikking brengen".
Ik weet dat dit een daad is van geloof
en dat men daarin moet (kan) groeien.

Wij hebben niet altijd
zo gedacht en geleefd, anderen hebben ons
ruim 20 jaar geleden die weg geleerd.
Toen we geen uitkomst meer zagen
en heel diep in de put zaten omwille
van het geluk van een dierbare mens,
die bezig was zijn geluk te verspelen.

De oplossing en de ook de sneldheid
heeft ons toen zo verbaasd.
We hadden het niet mooier kunnen dromen.
Later hebben we dat nog dikwijls
mogen ervaren. Daardoor is ons geloof
en ons vertrouwen gesterkt.

Ik weet het wel, wij hebben elkaar.
De eenzaamheid en het alleen zijn
hebben wij tot op heden niet aan de lijve ervaren.

Vergeef me dat ik met ideëen kom,
die door het alleen-zijn,
misschien moeilijker te realiseren zijn.
Maar dat is het nu juist. Ik ben niet meer alleen.

Het is weer iets dat ook mijn moeder,
na de dood van mijn vader, ons heeft
voorgeleefd.
De Heer was zo reëel voor haar aanwezig,
dat zij zich niet alleen voelde.

Wat heb ik die lieve moeder,
maar ook mijn vader veel te danken.

Tot slot nog één gedachte.
Wat voorbij is, ligt achter ons.
We mogen niet treuren om de kansen
die we in het verleden misschien
niet of maar half benut hebben.
VANDAAG, zelfs niet morgen of overmorgen,
gewoon VANDAAG LEVEN - liefhebben
en bemind worden.

Ik heb nu toch reeds een stukje van
mijn ziel blootgelegd, dat kan er nu nog wel bij.
Voor mij is de biecht ook een heilzaam sacrament.
Ik zie niet de biechtvader, maar Jezus zelf,
hij luistert, vergeeft en geeft genade en kracht.
En ik mag herbeginnen, met een schone lei.

Lieve Johana-Maria, ik wil je echt niet kwetsen
en als ik het toch zou gedaan hebben, bied ik je
mijn oprecht exuus aan.
Ik zie je graag, ook al heb ik je nog nooit ontmoet.
Soulmates...weet je nog?

Sorry voor mijne preek!

[Alterego1]

Calvarie

In onbezochten hoek van nauwe,donkre steeg
staat grauw omschaduwd,groot,het zware,plompe kruis,
waarop de arme Christus stierf in stuipend smarten.

Van 't ruw geknakte hoofd dat moe,verwelkend neeg,
druipt traag het dikke bloed bij vochtig traangeruis
van regen,biddend vreemd door somber avondzwarten.

En diepe bukkend in de ruime mantelvouw
staan Moeder en Discipel,door het wee versteend,
nu zij de laatste snik zo snakkend hoorden scheuren.

Het vale lichtje schemert op de lieve vrouw
en op den lieveling,schuw wiggelend,of 't weent
in droeven avond om het ongetrooste treuren.

En 't wemelt tot de borste,waar de brede wond
een diepe,donkre weg naar 't bloedend harte mondt,
en 't duikt dan,bibberend voor wat het klaarde,neere.

Dof suizend soest de wind.De troppelende regen
schreit op vervallen huisjes van verlaten steegen
het laatste snikken na van d'armen lieven Heere.

Constant Eeckels

[Morgenstern]

Lieve Johanna Maria

Ik kan niet zeggen dat ik jou miste
was zelf op reis met Herman
waar ik het geluk heb bij gevonden


Vind het wel jammer dat ik er niet was
Maar nu ben ik terug
zonder haat en nijd in mijn hart


Wou toch diep in mijn hart
dat ik er voor u was zoals jij voor mij


daarom stuur ik jou
deze knuffel ik hoop dat je hem anvaard

groetjes van Morgenstern en Herman

[ria]

Lieve Johana-Maria, heb je het mooie herfstgedicht gelezen vij Give.
EEN PAREL

Ik wil je graag een fijn weekend toewensen. Laat je nog eens iets van je horen?ria


foto Teun Veldman

goud

het rijpgeworden jaar
strooit geurig bladgoud
op onze wereld

verkleurende bomen
felheid in rood en geel
tegen de blauwe hemel

die najaarsstormen weert
om ons te laten zien
hoe mooi het alledaagse is

zon gevangen in spinrag
stilte vallend over ritselend goud
met daartussen
de roodwitte schoonheid
van vliegezwammen onder
grillige berken

met dank aan henk posthouwer

[Johana-Maria]

Ja inderdaad ria , ben gaan kijken bij GIVE.
PRACHTIG!!
is al wat ik zeggen kan!

Een hedendaagse Gezelle, Timmermans , Van Wilderode ....
Maar toch helemaal zichzelf :GIVE!

Ja ik vond het prachtig Ria, dank dat je me er naartoe bracht!
DANKJEWEL voor je goedheid , bezorgdheid....
Ik kom wel terug hoor,
maar moest even afstand nemen,
stilte hebben rond me heen en
ook zwijgen......

Zo'n soort "retraite", een zich even terug trekken ,
kan men dat wel noemen.
Soms is dat nodig he lieve Ria ?!

m'n lieve dank voor alles!
johana-maria

[Johana-Maria]

Alterego1

Van harte dank voor die
zo mooie en ontroerende "CALVARIE"
Enig zeg!
En geloof me ik heb er veel veel steun aan gehad!
Hoe kon jij dat weten?!

Ik herlees het vaak.
DANKJEWEL en
lieve groeten,
johana-maria

[Johana-Maria]

He Morgenstern!

Hoe zou ik jou knuffel niet aanvaarden?!?!

Wel, wel bedankt voor die hartelijke knuffel , die
heeft me heel veel deugd gedaan!

Ja Morgenstern, jij weet het uit ervaring he,
een knuffel kan zoveel verdriet en pijn genezen he?!

VAN HARTE DANK
en lieve groetjes
johana-maria

[Johana-Maria]

Verhaal van ikke 's hart en ikke 's hoofd
ikke dat ben ik
IKKE's Hart en Hoofd verstaan mekaar niet zo goed
daarom leeft IKKE in een soort tweestrijd, een eeuwig dillema:
wie heeft het bij het juiste eind? en wie krijgt gelijk?
Hoofd of Hart?
ERG MOEILIJK
om daar mee te leven.....

Gisteren hoorde ik een hele conversatie tussen die twee:

Hoofd : he Hart je bent zo stil
Hart : ja ik denk dat ik weer iets misdeed...
ik volgde weer m'n stem...
-O jee daar gaan we weer ...die gevoelens van jou!!!!!!!.....
- weet ik wel Hoofd, maar ik hoor jou bijna niet , je spreekt zo stil.
- helemaal niet Hart maar, jij luistert gewoon niet.....
- kan wel, ik weet het niet meer!!.....
- dat zeg je altijd als het te laat is , dat je 't niet meer weet...

- ja maar ik begrijp het nooit helemaal goed, de ene zegt:
"VOLG JE HART " de andere:
"STEEK JE HART IN JE HOOFD" en
als ik dat dan doe, loopt het soms verkeerd en
ben ik triest omdat ik weer zo dom was , voel me dan ontgoocheld en alleen...

- zeg eens Hart, wat liep er nu weer mis ?

- ach ja er was een feestje , het was zo gezellig, zo goed,
ik zong , ik was gelukkig , ik was in de hemel!.....
- daar kan ik inkomen Hart, als jij gelukkig bent dan
ben je in de hoogste hemel...

- dat is nu juist het moeilijke, Hoofd: ik wil er altijd zo graag
anderen in laten delen heel spontaan,
als een kind zo naïf en impulsief
dat zijn vreugde en geluk wil tonen.....
daarom ging ik na dat feestje naar een vriend,
maar dacht er niet aan van eerst te bellen...
ik hoorde wellicht je stemmetje niet ,Hoofd ,
dat zei van het beter niet te doen,
van die mens nu niet te storen...
maar mijn vreugde was zo groot, zo groot!!!

-ja...ik begrijp het al...je ging toch en het viel niet mee en
je was ontgoocheld, en je vond jezelf weer zó dom,
ja..... zo loopt het nou zo dikwijls af met jou , Hart,
jij loopt zo vlug,
ik kom altijd te laat...ik kan je niet volgen, Hart...
om je wat in je oor te fluisteren
JE MAAKT HET IKKE ECHT NIET GEMAKKELIJK JIJ!:oops:
------------------------------------------------------------
IKKE : dat is waar Hart,maar kom op!
eigenlijk maar best hoor dat jij je stemmetje volgt,
ze hebben gelijk zij die zeggen :
"STEEK JE HART IN JE HOOFD"
het komt allemaal wel goed...doe maar verder Hart!!!
ik leer wel met je leven hoor!!!!!
Zo eens wat verdriet en eenzaamheid voelen maakt je sterk!!!


johana-maria

[Johana-Maria]

ZO LEEG......

Ik ben zo leeg
zo dof en leeg,
zo hol.....

En alles is zo leeg
zo dof en leeg,
zo hol.....

En ieder woord klinkt leeg
en hol...

Misschien is alles al gezegd?!

johana-maria
oktober 2006

[Morgenstern]

Maria_Johana
Misschien een mooie ochtend wandeling in dit landschap
daar loop je stap voor stap
je doet het voor de lol
kom je thuis is hoofd weer vol

Herman

[visje70]

lieve johana maria,
je weet dat ik mijn woorden niet kan vinden! toch kan ik zo moeilijk aan jou voorbijgaan! mag het zo??

dat lied

neurie nog eens zacht het lied
dat je zong in goede dagen
heb de moed die blijde klank
naast je zorgen mee te dragen
laat dat lied van levenslust
en van kinderlijk geloven
met die wondervolle wijs
je door niemand ooit ontroven

neurie nog eens zacht dat lied
zullen wij het eens proberen
samen als elk steunpunt vliedt
toch die wijs te repeteren
even zachtjes toon voor toon
iets van vroeger blij beleven
even al je bange zorg
en verdriet aan Vader geven?

neurie nog eens zacht dat lied
in de stormen van je leven
laat die tere melodie
jou in duisternis omgeven
kom maar, samen toon voor toon
zullen wij het laten horen
tot uit die bewogen klank
weer de vreugde wordt geboren
fd
liefs van visje

[ria]

Lieve Johana-Maria,

Mooier, zachter en vriendelijker
dan met de woorden van visje
zou ik het niet kunnen uitdrukken.
en ook Bosrankje zegt het
heel waar.
Konden wij jou maar een sprankeltje
hoop geven, dat het
morgen misschien, of over korte tijd
weer beter zal zijn.
Misschien wel leeg...
maar niet alleen, je vrienden
van dit forum, rondom jou.

Een lieve en hartelijke omhelzing,
'knuffel' heet dat tegenwoordig.
ria

[Johana-Maria]

lief lief Bosrankje,
bedankt voor je bezoekje
en ja....
het is zo dat men soms eerst leeg moet zijn
om dan weer veel nieuws te ontdekken.
Dat zal wel zo zijn.

Maar lieve lieve Bosrankje denk ajb niet dat jou woorden
hol of leeg zijn!!! Oh nee zeg!

IK heb het gevoel dat al wat ik schrijf zo hol klinkt,
zo leeg is en zonder betekenis
met andere woorden
IK KAN VOOR HET OGENBLIK NIET MEER SCHRIJVEN!
Begrijp je dat?
Geen inspiratie meer , zich droog en leeg voelen?
Misschien wordt mijn hart wel weer eens door iets of iemand beroerd?
Ik wens dat zelf ook wel hoor , maar tot dan.....

NOgmaals beste dank voor je troost en vriendschap.
Dat doet me goed!
johana-maria

[Johana-Maria]

Lieve , lieve Ria,
liever als jij is er niet!
Dat is zeer gemeend uit de grond van m'n hart!

Bedankt voor je berichtje en je warme deugdoende "knuffel"!

Ria het gaat beter met mij , maar schrijven kan ik niet,
nog niet of nooit meer ? dat weet ik niet.....
Nu voor het ogenblik heb ik niets te schrijven....niets ...
zoals ik ook aan Bosrankje schreef.

Verontschuldig me,
als ik jullie lieve berichtjes lees ben ik zeer
getroffen en ontroerd, en ik weet dat jullie vrienden zijn
en mij willen helpen...dat geloof ik zeer zeer zeker Ria!!!

Maar maak je zeker niet ongerust,
het is misschien gewoon een tocht door de woestijn?

Vandaag vond ik een gedichtje dat ik schreef
1 jaar na moeders overlijden,
bij het zien van een heel oud vrouwtje ineengedoken in haar stoel
(in Rusthuis Betlehem waar ik vrijwilgster ben )

DE NAAKTE BOOM

Het werd lente en het werd zomer,
maar je merkte het niet eens.
Je ziet het niet meer.
Je voelt het niet meer,
mijn liefste Moederke.

In jou hart staan de bomen kaal en
stormt de herfstwind
heftig en wild,
zonder gena.

De bladeren vielen één voor één,
ongemerkt,het ene na het andere.
Tot het laatste blad gevallen is en
de naakte boom daar staat.

Maar o zo mooi,
die naakte boom,
sprekender dan ooit!
De trekken komen nu zo sterk naarvoren,
zo echt , zo wezenlijk mooi,
zonder schijn of vertoon.

Zo is dat ook voor jou,
mijn liefste Moederke,
je merkt het niet,
misschien ben jij nu wel
de laatste winter ingegaan?

Tot het weer eens lente wordt.
En die zal eeuwig zijn.

Johana-maria
november 2003