lutim's spiegelkrassen

[lutim]

Moet alles wat ik maak van goud zijn
voor het waarde heeft, moet ik voortdurend
te geef zijn
en uitgestald voor het venster
om te grijpen ?

Waarom ben ik alleen gelaten ?
Zelfs jij komt nog maar
in onderschriften voor
en in verwijzing
naar verzoek nummer zoveel.

Is dat zo , Of wil ik regen en zon
tegelijk zijn en leven
dat ontzegd is en onmogelijk
door te geven, of ben ik de verliefde dwaas
en vraag ik teveel ?

[lutim]

Kan ik mijn droefheid
verzuipen als een kattenjong.
moet ik haar niet in een ruiker
op mijn jas dragen ?

[lutim]

De zaaier weet wat hij zaait,
klaver of graan,
het zaaien is een heilige daad,

ik weet het pas als jij opengaat
en mij binnenlaat,
wat groeit is niet uit de aarde,

een woord is alleen maar
wat een berooide verre vriend
in herdenken bewaarde,

binnen in jou is de kiem geplant,
niet te weten wat, bomen van onrust
of het mes in de gordel,

een weggelopen slaaf keert weer,
hij bevlagt het huis en noemt de namen
van verre staten...

[lutim]

De straten bezoeken
waarin het weggevloeid geluk
herinnerd wordt
en machteloos
blijven staan waar de voeten
weigeren te gaan,

in een hoek liggen,
gehinderd word je niet
er zijn hoeken genoeg,
soms weggesleept op de container
geworpen maar niet afgedekt,
de regen wordt je gelaten,

en de droefheid
die je weigert te verlaten.

[lutim]

Ik heb niets te doen en ik doe niets,
ik sta als een ongeluk daar,
wie formuleert me beter ,

Wie ziet me staan ? Het gelijk
van het niet-zien in de ogen
gaan ze voorbij de deur van het verdriet,

ik toon nochtans duidelijk
de snede in mijn hart en het bloed
dat lekt op mijn hemd,

maar spreken kan ik niet, mijn mond
is vreemd vervormd, een lidteken en
mijn tong zit in een klem.

[lutim]

Handen geven op afstand
en het herinneren niet aanraken,
onmachtig om wat ook te beheersen,
het verdriet niet en het verloren zijn,

niet mijn rode ogen laten zien,
achter een donkere zonnebril
lijk ik iedereen,
maar kun je me niet vermoeden,

niet over haar spreken
die zonder weerkeer mogelijk
mij niet meer wilt kennen, mijn stem
zou breken in een traan.

[lutim]

Alles wat ik aanraak ben jij,
je neemt het licht weg uit mijn ogen,
ik zit hier op vastgebonden
en heb me sinds je heenging
niet meer bewogen,

dit lichaam weliswaar bereisde
vele steden om je tijdelijk te vergeten,
maar ik bleef hier
in mijn huis zitten
en in de zetel,

ik trachtte soms de pijn te stoppen
en van je heen te gaan
om in verdoving te blijven bestaan,
ach je greep me
met al je liefde aan,

ik aanvaard dit vonnis
van het zelfgerecht en bid
met open handen
laat me jou ontvangen
en de loutering van de pijn.

[lutim]

Ik stap met vreemden uit de pas
en loop met groeten weg
ik wil naar huis om
(in gedachte dan)
onbeperkt met jou te zijn,

jij verdween uit mijn omgeving
uit mijn leven ook
dat nu met regenvlagen mij omgeeft,
ik loop onbeheerd op straat,

met vingers na te wijzen
met restanten haat omdat ik woorden
sprak en niet vergat
en in mezelven praat.


Nog altijd sta zonder hoop
naar je uit te kijken,
het wenen houdt niet op
noch van onmacht het verdriet.

Waarom wil je me niet meer kennen?

[lutim]

Ik vloei weg in drassige weiden,
van substantie alleen nog water,
reigers staan éénpotig in mijn oever,

riet omzoomt mijn ogen,
blinkend als een spiegel waarin
de gedachte stilstaat,

de kikkervisjes zijn nog niet geboren,
en verdronken in mij bloeit
de roos van het verdriet,

ik zink in het regenlandschap weg
tussen de scheppende vingers
ach, jou bereik ik nooit meer.

[lutim]

Ik zit maar en bewaar je
de gordijnen toegetrokken
op de tafel het beeld
dat ik van je maakte in klei
ik streel je soms en noem je naam
altijd en ik schrei
soms schrei ik een gedicht

maar ditmaal niet, het is onmogelijk
te zeggen hier eindig ik
maar ik moet mijn handen weghalen
uit je bloemen
nu
voor ik tenonder ga.

[lutim]

De lucht is adem
en prikkelnaalden
mijn keel is wonde
met je heengaan
ingewreven

het zwijgen
is een prop in de keel
door de neus haal ik adem
maar ik brand als kaf
als haver uitgedorst,

weg te waaien
stof in de wind ben ik
en het zou niet helpen
als je nu eenmaal zegt
dat je me bemint.

[lutim]

In voelen bewaren
alsof ieder woord van goud is
en nieuw en fonkelt
om gevonden te worden,
op de jas te dragen
en stralend in de ogen
van de luisterende vriend,

wie me hoort moet in de wind
gaan staan en de smaak
van de maan
op de lippen proeven,
heengaan is niet te bedroeven bedoeld
en te vinden ben ik gelegd
in iedere straat,

op de hoek
waar de lantaren staat
heb ik me bedroefd omgedraaid,
nog een woord onhoorbaar gezegd
en mijn wolkenwit gezicht
met tranen en
mijn handen bedekt.

[lutim]

Als ik zal verdwijnen
in een stoel gezeten
met op mijn lippen je naam,
zal ik het verlate schreien
niet weten,
mijn laatste gedachte was
naar jou te gaan,
ik weet niet wat en hoe
maar ik droom
een nieuwe staat
van bestaan,

dus zal ik met een glimlach,
hoop ik,
in het niets,
en uit je leven
verdwijnen,
niemand weet waarheen
of waar mijn liefde
zal schijnen.

[lutim]

Door jou heb ik geen vrienden meer
en ben altijd alleen,
als ik ween, is het dan om jou,
om mij, of aanstellerij ?

als ik in de deur ga staan, is het om
naar de auto's te kijken
die voorbijrijden,

als ik naga of de hoorn goed op de haak ligt
en bij de telefoon blijf zitten,
als ik de bel verstel zodat ik ze
overal kan horen,

is het omdat ik niet alleen kan zijn,
of omdat ik zonder hoop verlang ?

[lutim]

Het heeft geen zin
dat ik nog beweeg,
op en neerspring
als een konijn in de wei,

met een doorn
in mijn poot
naar links en rechts kijk
en om mij heen,

er is alleen herhaling nog
van het grauwe niets
en niets is er meer
om te leven,

gebeuren kan er niets
als alles stilstaat,
de tijd en eenzaamheid
en het nergens-heen begeven.