--"Ons Dagboek"--
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Deze dag heb ik vrij genomen. Ik ben alleen met de poes van de buren. We hebben elkaar al uitgebreid gegroet en geknuffeld. Toch zalig een poes die met zo weinig tevreden is.
Geef ze haar natje en haar droogje en ze begint zich gelijk te wassen. Als Poesie heerlijk van de zon ligt te genieten, de vier pootjes omhoog, zich volledig overgevend vol vertrouwen aan de persoon die bij haar is, dan straalt alles rust en warmte uit.
Ik hou van poezen. Ze zijn zelfstandig, eigenwijs, speels, dominant en aanhankelijk. Ze weten wat ze willen en als het ze belieft, nemen ze jou erbij. Ze zijn eerlijk, ze mogen je wel of niet, dat merk je onmiddellijk.
Ik kan er nog veel van leren. Wat kronkel ik me in bochten als ik een onprettige boodschap moet overbrengen. Hoe dikwijls slik ik mijn woorden in en laat begaan! Hoe weinig laat ik echt van mezelf zien, mijn wensen en verlangens? Hoe anders klinken mijn woorden met wat ik voel. Ik kan best lelijke dingen zeggen omdat wat ik wil zeggen niet lukt.
Lief dagboekje, ik "werk" eraan en deze schrijfsels zijn een eerste stap om dingen te veranderen. Ik kan alleen mijn best doen in grote en kleine dagen en daar kan ik mee leven.
Doeiii, nog vlug bij de poes verder relaxen met een goed boek en muziek op de achtergrond.
Littlestar
Geef ze haar natje en haar droogje en ze begint zich gelijk te wassen. Als Poesie heerlijk van de zon ligt te genieten, de vier pootjes omhoog, zich volledig overgevend vol vertrouwen aan de persoon die bij haar is, dan straalt alles rust en warmte uit.
Ik hou van poezen. Ze zijn zelfstandig, eigenwijs, speels, dominant en aanhankelijk. Ze weten wat ze willen en als het ze belieft, nemen ze jou erbij. Ze zijn eerlijk, ze mogen je wel of niet, dat merk je onmiddellijk.
Ik kan er nog veel van leren. Wat kronkel ik me in bochten als ik een onprettige boodschap moet overbrengen. Hoe dikwijls slik ik mijn woorden in en laat begaan! Hoe weinig laat ik echt van mezelf zien, mijn wensen en verlangens? Hoe anders klinken mijn woorden met wat ik voel. Ik kan best lelijke dingen zeggen omdat wat ik wil zeggen niet lukt.
Lief dagboekje, ik "werk" eraan en deze schrijfsels zijn een eerste stap om dingen te veranderen. Ik kan alleen mijn best doen in grote en kleine dagen en daar kan ik mee leven.
Doeiii, nog vlug bij de poes verder relaxen met een goed boek en muziek op de achtergrond.
Littlestar
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Vervolg van woensdag 23 juni,
Wij, als grootouders, moeten ons niet meer intens inlaten met het groeiproces van onze jeugd nu. We zouden geneigd zijn om steeds maar te vergelijken. “In mijn tijd zus en zo …” Die “mijn tijd, onze tijd” is voorbij of we dat nu willen of niet.
Wat we wel kunnen – en velen van ons zijn daar meesters in – is een aantrekkingspool blijven voor onze jonge nakomelingen. Ze zien een opa, een oma, die tijd hebben voor hun. Ze stralen rust uit in hun doen en zeggen. Zonder prekerig te doen delen we door onze manier van zijn iets uit wat ze bij hun ouders en directe omgeving niet krijgen.
De jeugd is niet slechter dan vroeger. Ze zijn wel mondiger en hun input is zoveel groter geworden dat het verwerken ervan niet altijd gemakkelijk is.
Ik stond 42 jaar voor de klas bij leerlingen van 16-18 jaar. Ieder jaar bleven ze dezelfde leeftijd hebben, terwijl alleen ik ouder werd. Hun mentaliteit veranderde in de loop der jaren, doch werd zeker niet slechter. Het les geven op mijn zestigste en ouder was nog aangenamer dan op mijn dertigste.
In 1959 was er nog het ‘hier staat de leraar, daar zitten de leerlingen’! En daartussen moest een respectabele afstand blijven of het was niet goed.
Op het einde van mijn loopbaan kende ik mijn leerlingen veel beter, en vice versa. Het in de rij staan en zwijgen bij het tweede of derde belteken was er niet meer. Eén belteken nog en iedereen gaat meteen de gang in, leraars en leerlingen door elkaar, ieder naar het eigen lokaal. Onderweg werd er gekeuveld, ook tussen leraar en leerlingen. Gevolg: iedereen is vlugger in de klas, de sfeer is er en dan wordt er les gegeven, een geslaagde les meestal.
In 1950 waren leerlingen en scholen niet klaar voor die aanpak. In 2010 kan men nog moeilijker terug naar de wijze van toen.
Ik zie het nog zo klaar voor mij:
- eerste belteken: leerlingen blijven staan op de plaats waar ze waren als de bel ging,
- tweede belteken: leerlingen gaan naar hun respectievelijke rijen,
- derde belteken: iedereen zwijgt en in die totale stilte komen de leraars voor hun rij staan. Rij per rij, klas per klas, trekken ze in die onwennige stilte de grote gang in; ieder naar zijn lokaal.
Iedere tijd heeft zijn eigenheden, gebruiken en gewoonten.
Iedereen is kind van zijn tijd.
In die veranderende tijd staan de grootouders met hun achtergrond van toen, naast hun kleinkinderen van nu. Ik ken grootouders, langs beide ouders, die tegen elkaar op, de kleinkinderen verwennen. Ze kunnen nú materieel geven wat ze voor hun kinderen niet konden en doen het dan ook gul en frequent.
Komen daar de ouders zelf nog bij, met weinig tijd, druk werk en bezig zijn. Ten opzichte van de kinderen wordt dit gecompenseerd door weer een overvloed aan speelgoed en geld.
Zullen deze kinderen ‘verkeerd’ opgroeien, volwassen worden zonder besef van waarden, altruïsme, zich belangloos geven aan anderen?
Ik weet het niet, doch denk het niet.
Ook tijdens hun leven, van opgroeiende jongere tot … ja, tot grootouder, zal de wereld niet stilstaan, doch verder draaien en verder veranderen.
Misschien kijken zij dan binnen vijftig jaar ook neer op hun kleinkinderen en denken ze – hopelijk met een glimlach – terug aan hun tijd van toen. Maar ‘hun‘tijd van toen’ zal dan wellicht ook alleen nog maar een nostalgische betekenis hebben.
Kunnen we het niet zo zien? Laat iedereen in het nu van nu en vroeger en later, de taak en het leven opnemen waar men toch voor is uitverkoren … Laat de jeugd jeugd zijn, laat de ouders ouders zijn en laat ons, grootouders, ook nog ons ding doen: meekijken over de schouders, een ankerplaats zijn voor iedereen, waar het goed vertoeven is en waar waarden niet worden uitgelegd maar voorgeleefd.
denook
Wij, als grootouders, moeten ons niet meer intens inlaten met het groeiproces van onze jeugd nu. We zouden geneigd zijn om steeds maar te vergelijken. “In mijn tijd zus en zo …” Die “mijn tijd, onze tijd” is voorbij of we dat nu willen of niet.
Wat we wel kunnen – en velen van ons zijn daar meesters in – is een aantrekkingspool blijven voor onze jonge nakomelingen. Ze zien een opa, een oma, die tijd hebben voor hun. Ze stralen rust uit in hun doen en zeggen. Zonder prekerig te doen delen we door onze manier van zijn iets uit wat ze bij hun ouders en directe omgeving niet krijgen.
De jeugd is niet slechter dan vroeger. Ze zijn wel mondiger en hun input is zoveel groter geworden dat het verwerken ervan niet altijd gemakkelijk is.
Ik stond 42 jaar voor de klas bij leerlingen van 16-18 jaar. Ieder jaar bleven ze dezelfde leeftijd hebben, terwijl alleen ik ouder werd. Hun mentaliteit veranderde in de loop der jaren, doch werd zeker niet slechter. Het les geven op mijn zestigste en ouder was nog aangenamer dan op mijn dertigste.
In 1959 was er nog het ‘hier staat de leraar, daar zitten de leerlingen’! En daartussen moest een respectabele afstand blijven of het was niet goed.
Op het einde van mijn loopbaan kende ik mijn leerlingen veel beter, en vice versa. Het in de rij staan en zwijgen bij het tweede of derde belteken was er niet meer. Eén belteken nog en iedereen gaat meteen de gang in, leraars en leerlingen door elkaar, ieder naar het eigen lokaal. Onderweg werd er gekeuveld, ook tussen leraar en leerlingen. Gevolg: iedereen is vlugger in de klas, de sfeer is er en dan wordt er les gegeven, een geslaagde les meestal.
In 1950 waren leerlingen en scholen niet klaar voor die aanpak. In 2010 kan men nog moeilijker terug naar de wijze van toen.
Ik zie het nog zo klaar voor mij:
- eerste belteken: leerlingen blijven staan op de plaats waar ze waren als de bel ging,
- tweede belteken: leerlingen gaan naar hun respectievelijke rijen,
- derde belteken: iedereen zwijgt en in die totale stilte komen de leraars voor hun rij staan. Rij per rij, klas per klas, trekken ze in die onwennige stilte de grote gang in; ieder naar zijn lokaal.
Iedere tijd heeft zijn eigenheden, gebruiken en gewoonten.
Iedereen is kind van zijn tijd.
In die veranderende tijd staan de grootouders met hun achtergrond van toen, naast hun kleinkinderen van nu. Ik ken grootouders, langs beide ouders, die tegen elkaar op, de kleinkinderen verwennen. Ze kunnen nú materieel geven wat ze voor hun kinderen niet konden en doen het dan ook gul en frequent.
Komen daar de ouders zelf nog bij, met weinig tijd, druk werk en bezig zijn. Ten opzichte van de kinderen wordt dit gecompenseerd door weer een overvloed aan speelgoed en geld.
Zullen deze kinderen ‘verkeerd’ opgroeien, volwassen worden zonder besef van waarden, altruïsme, zich belangloos geven aan anderen?
Ik weet het niet, doch denk het niet.
Ook tijdens hun leven, van opgroeiende jongere tot … ja, tot grootouder, zal de wereld niet stilstaan, doch verder draaien en verder veranderen.
Misschien kijken zij dan binnen vijftig jaar ook neer op hun kleinkinderen en denken ze – hopelijk met een glimlach – terug aan hun tijd van toen. Maar ‘hun‘tijd van toen’ zal dan wellicht ook alleen nog maar een nostalgische betekenis hebben.
Kunnen we het niet zo zien? Laat iedereen in het nu van nu en vroeger en later, de taak en het leven opnemen waar men toch voor is uitverkoren … Laat de jeugd jeugd zijn, laat de ouders ouders zijn en laat ons, grootouders, ook nog ons ding doen: meekijken over de schouders, een ankerplaats zijn voor iedereen, waar het goed vertoeven is en waar waarden niet worden uitgelegd maar voorgeleefd.
denook
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
LEUKE, WAARGEBEURDE ANECDOTE ...
Twee Sennetleden, totaal vreemden voor elkaar - tenzij het lezen
van elkaars teksten bij 'Poëzie en Proza' een band zou inhouden -
stappen op een goeie morgen uit het bed met eenzelfde gedachte
in het hoofd.
(om beter te kunnen volgen moeten we nu verwijzen naar 'ons dagboek'
blz 14, zaterdag 26 juni - 21:33)
Ze willen in Wenduine denook 'zoeken', en, mocht het lukken, hem
meteen ook 'be'zoeken.
Op het eerste zicht geen gemakkelijke opdracht, ook niet bij het tweede
zicht, maar ... waar een wil is is een weg.
En die weg hebben ze gevonden, ieder voor zich.
Met een tijdsverschil van iets meer dan een half uur komen ze aan
in het beroemde kotteken, na zoekwerk, vraagwerk, elemineerwerk,
speurwerk en ... heel veel geluk. En toevallig of niet, denook meldt
aanwezig die dag.
Wat een ontmoeting!!
Op het einde van een eerder koude voormiddag volgt een wandeling
door de Wenduinse bossen met drie gelijkgestemde zielen. Ieder
kan zich opwarmen aan het hoogst bijzondere van de dag.
Er wordt samen gemiddagmaald in een restaurantje op de dijk.
Ondertussen is de zon er verwarmend doorgekomen en wordt
weer het kotteken opgezocht.
De zee schittert vóór hen, dromend lokt het strand, alleen een paar
joggers en winddrijvende meeuwen doorbreken het beeld.
Er wordt over en weer gepraat en verteld.
Dan wordt het rustiger.
En na nog enkele minuten zijn drie paar ogen gesloten.
De stilte is nu het hoogst bevredigende voor drie gelukkige mensen.
Tot op heden bezocht denook zijn paradijsje met mondjesmaat,
telkens voor één dag: 's morgens heen, 's avonds terug.
Vanaf morgen zoekt hij er zijn huishotel op waar hij reeds ontelbare
keren verbleef. Pas donderdag laat komt hij terug.
Misschien niet elke dag, doch wel vrij dikwijls, zal het kotteken
zijn vakantieverblijf zijn. Met lezen, schrijven, wiskunde en muziek
zal hij er zich meer dan onledig houden.
Waarschijnlijk zal hij ook weer dikwijls wegdromen en er zo de
gelukzaligste momenten omarmen.
De laptop blijft thuis en zal voor die vijf dagen niet gemist worden...
dag dagboek, tot later,
denook
Twee Sennetleden, totaal vreemden voor elkaar - tenzij het lezen
van elkaars teksten bij 'Poëzie en Proza' een band zou inhouden -
stappen op een goeie morgen uit het bed met eenzelfde gedachte
in het hoofd.
(om beter te kunnen volgen moeten we nu verwijzen naar 'ons dagboek'
blz 14, zaterdag 26 juni - 21:33)
Ze willen in Wenduine denook 'zoeken', en, mocht het lukken, hem
meteen ook 'be'zoeken.
Op het eerste zicht geen gemakkelijke opdracht, ook niet bij het tweede
zicht, maar ... waar een wil is is een weg.
En die weg hebben ze gevonden, ieder voor zich.
Met een tijdsverschil van iets meer dan een half uur komen ze aan
in het beroemde kotteken, na zoekwerk, vraagwerk, elemineerwerk,
speurwerk en ... heel veel geluk. En toevallig of niet, denook meldt
aanwezig die dag.
Wat een ontmoeting!!
Op het einde van een eerder koude voormiddag volgt een wandeling
door de Wenduinse bossen met drie gelijkgestemde zielen. Ieder
kan zich opwarmen aan het hoogst bijzondere van de dag.
Er wordt samen gemiddagmaald in een restaurantje op de dijk.
Ondertussen is de zon er verwarmend doorgekomen en wordt
weer het kotteken opgezocht.
De zee schittert vóór hen, dromend lokt het strand, alleen een paar
joggers en winddrijvende meeuwen doorbreken het beeld.
Er wordt over en weer gepraat en verteld.
Dan wordt het rustiger.
En na nog enkele minuten zijn drie paar ogen gesloten.
De stilte is nu het hoogst bevredigende voor drie gelukkige mensen.
Tot op heden bezocht denook zijn paradijsje met mondjesmaat,
telkens voor één dag: 's morgens heen, 's avonds terug.
Vanaf morgen zoekt hij er zijn huishotel op waar hij reeds ontelbare
keren verbleef. Pas donderdag laat komt hij terug.
Misschien niet elke dag, doch wel vrij dikwijls, zal het kotteken
zijn vakantieverblijf zijn. Met lezen, schrijven, wiskunde en muziek
zal hij er zich meer dan onledig houden.
Waarschijnlijk zal hij ook weer dikwijls wegdromen en er zo de
gelukzaligste momenten omarmen.
De laptop blijft thuis en zal voor die vijf dagen niet gemist worden...
dag dagboek, tot later,
denook
-
lotte - Lid geworden op: 26 apr 2005, 13:47
- Locatie: Tielt
" lief dagboek"
misschien was je voorbestemd voor heel andere notities
er is echter ook de schrale troost van het schrijven
is het de verdomde plicht
om zolang je hier bent
een beetje gelukkig te zijn
en dat ook uit te stralen
ik beschouw het deze dagen
als een opdracht
aan zee
onze verjaardagen gevierd
met drie
lotte.
misschien was je voorbestemd voor heel andere notities
er is echter ook de schrale troost van het schrijven
is het de verdomde plicht
om zolang je hier bent
een beetje gelukkig te zijn
en dat ook uit te stralen
ik beschouw het deze dagen
als een opdracht
aan zee
onze verjaardagen gevierd
met drie
lotte.
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Lief boekje
Gisteren even bij dochter "binnengesprongen", geen babysittaak, geen opdracht af te werken, gewoon wat tijd maken voor elkaar. De kids heel ontspannen spelend, de allerkleinste gelukzalig slapend in zijn veel te grote bedje. Net zes dagen oud ligt dat kleine wondertje tevreden tussen de witte lakentjes, af en toe glimlachend, te dromen van een onbestemde toekomst misschien? De geluiden van spelende broer en zus brengen rust en leven in huis.
Oma, jij bent piloot en ik rijd met de trein. We gaan op reis, bestemming onbekend. Kleine zus wisselt vlot van voertuig. We landen en stijgen, vertrekken en stoppen dat het een lieve lust is. Nog lang niet uitgespeeld ben ik toch vertrokken met een warm gevoel van wederzijdse liefde en het gemis daarna. Het zal even duren voor ik ze weerzie.
Het is puur genieten om terug te denken aan dit korte bezoekje. Ik voel me rijk
Littlestar
Gisteren even bij dochter "binnengesprongen", geen babysittaak, geen opdracht af te werken, gewoon wat tijd maken voor elkaar. De kids heel ontspannen spelend, de allerkleinste gelukzalig slapend in zijn veel te grote bedje. Net zes dagen oud ligt dat kleine wondertje tevreden tussen de witte lakentjes, af en toe glimlachend, te dromen van een onbestemde toekomst misschien? De geluiden van spelende broer en zus brengen rust en leven in huis.
Oma, jij bent piloot en ik rijd met de trein. We gaan op reis, bestemming onbekend. Kleine zus wisselt vlot van voertuig. We landen en stijgen, vertrekken en stoppen dat het een lieve lust is. Nog lang niet uitgespeeld ben ik toch vertrokken met een warm gevoel van wederzijdse liefde en het gemis daarna. Het zal even duren voor ik ze weerzie.
Het is puur genieten om terug te denken aan dit korte bezoekje. Ik voel me rijk
Littlestar
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Lief dagboekje
Vandaag nog steeds ondersteboven. Het nieuws dat Marie-Rose Morel opnieuw door kanker getroffen is heeft mij diep beroerd. Ik ken haar alleen via de media en zeker niet door de partij waar zij zolang achterstond. Alleen die vreselijke ziekte heeft ons verbonden. Ik heb een "parkoer" van behandelingen afgelegd net voor haar. Komt het daardoor dat het mij zo diep treft, zijn het haar kleine kinderen die haar nog zo nodig hebben? Zit ik onbewust te wachten op ook slecht nieuws?
Er vallen zovele mensen om ons heen weg, wat maakt dat de ene mens mij zoveel dieper verdrietig maakt dan de andere?
Is het de openheid, de eerlijkheid, de moedige strijdlust? Ik heb er geen verklaring voor.
Ik weet alleen dat ik heel erg met haar meeleef, met haar hoop dat er nog eens een mirakel gebeurt en dat ze nog lang bij haar kinderen mag zijn.
Ik geef Marie-Rose en mezelf een warme knuffel, en leef verder van dag tot dag.
Wat ben ik een gelukkig iemand, mijn dochter heb ik mogen grootbrengen tot ze volledig zelfstandig door het leven verder kan.
Gedachten even op nul zetten, niet vooruit denken, alleen het nu is belangrijk.
Littlestar
Vandaag nog steeds ondersteboven. Het nieuws dat Marie-Rose Morel opnieuw door kanker getroffen is heeft mij diep beroerd. Ik ken haar alleen via de media en zeker niet door de partij waar zij zolang achterstond. Alleen die vreselijke ziekte heeft ons verbonden. Ik heb een "parkoer" van behandelingen afgelegd net voor haar. Komt het daardoor dat het mij zo diep treft, zijn het haar kleine kinderen die haar nog zo nodig hebben? Zit ik onbewust te wachten op ook slecht nieuws?
Er vallen zovele mensen om ons heen weg, wat maakt dat de ene mens mij zoveel dieper verdrietig maakt dan de andere?
Is het de openheid, de eerlijkheid, de moedige strijdlust? Ik heb er geen verklaring voor.
Ik weet alleen dat ik heel erg met haar meeleef, met haar hoop dat er nog eens een mirakel gebeurt en dat ze nog lang bij haar kinderen mag zijn.
Ik geef Marie-Rose en mezelf een warme knuffel, en leef verder van dag tot dag.
Wat ben ik een gelukkig iemand, mijn dochter heb ik mogen grootbrengen tot ze volledig zelfstandig door het leven verder kan.
Gedachten even op nul zetten, niet vooruit denken, alleen het nu is belangrijk.
Littlestar
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Bijna vijftien lange bladzijden werden hier bij mij reeds volgeschreven.
Niet bijster veel, als men weet dat ik hier reeds meer dan een jaar
open lig te wachten.
Toch ben ik als dagboek tevreden.
Ik ben immers geen topic zoals alle andere hier; dat werd bij de aanhef
goed duidelijk gemaakt.
Bij de start was het wat zoeken en tasten.
Ik heb zonet nog eens de aanhef van dit boek herlezen: o.a. geen reacties
op een schrijven hier. Natuurlijk niet, het is een dagboek!
Het is niet jouw dagboek, wie je ook bent, want dat is alleen van jou.
Neen, ik noemde het 'ons dagboek', al staan deze twee woorden een
beetje haaks tegen elkaar.
Hoe kan een dagboek dat zo 'persoonlijk' is, gekoppeld worden aan het
woordje 'ons'? Een bredere inhoud van een mensengroep is bijna niet
mogelijk.
En toch, na de onwennige start, de kinderziektes, een paar verkeerde
interpretaties ... ziet iedereen die hier al eens langs komt (- is niet de
grote massa-), hoe alles op zijn pootjes valt en de mensen die bij mij nu
iets neerpennen dit doen in de echte zin van 'een dagboek'.
Men schrijft voor zichzelf, uit zichzelf. Het schrijven is een uitlaatklep,
weer alleen voor zichzelf. Alleen, anderen mogen meelezen, en daar blijft
het bij. Ze interpreteren, leven mee, glimlachen, pinken een meevoelende
traan weg...
Wil men toch zelf een emotie op een dagboekfragment kwijt, dan is er
altijd nog de 'privé'-bus van iedere auteur hier.
Mijn bladzijden dienen niet voor reacties en dan reacties op reacties, enz.
zoals bij andere topics wel aanvaard en zelfs gewaardeerd en aangemoe-
digd wordt.
Een blijde gebeurtenis, een droevig sfeerbeeld, een gewoon dagdagelijks
voorvalletje, een hart dat overloopt, een gevoel dat verstikt, een kinder-
lach die wonderen doet, ... vul zelf maar aan en ... pen het hier neer,
op mijn wachtende bladen.
Doe het voor jezelf, het kan 'deugd' doen.
Verwacht geen respons op papier hier, maar weet dat velen met je mee
denken, meeleven, meevoelen ...
Ja, 'ons dagboek' is wel een goede omschrijving.
Lees maar eens enkele van mijn laatste bladzijden en je zal merken dat
de meesten het begrepen hebben.
dagboekgroetjes van 'ons dagboek'
Niet bijster veel, als men weet dat ik hier reeds meer dan een jaar
open lig te wachten.
Toch ben ik als dagboek tevreden.
Ik ben immers geen topic zoals alle andere hier; dat werd bij de aanhef
goed duidelijk gemaakt.
Bij de start was het wat zoeken en tasten.
Ik heb zonet nog eens de aanhef van dit boek herlezen: o.a. geen reacties
op een schrijven hier. Natuurlijk niet, het is een dagboek!
Het is niet jouw dagboek, wie je ook bent, want dat is alleen van jou.
Neen, ik noemde het 'ons dagboek', al staan deze twee woorden een
beetje haaks tegen elkaar.
Hoe kan een dagboek dat zo 'persoonlijk' is, gekoppeld worden aan het
woordje 'ons'? Een bredere inhoud van een mensengroep is bijna niet
mogelijk.
En toch, na de onwennige start, de kinderziektes, een paar verkeerde
interpretaties ... ziet iedereen die hier al eens langs komt (- is niet de
grote massa-), hoe alles op zijn pootjes valt en de mensen die bij mij nu
iets neerpennen dit doen in de echte zin van 'een dagboek'.
Men schrijft voor zichzelf, uit zichzelf. Het schrijven is een uitlaatklep,
weer alleen voor zichzelf. Alleen, anderen mogen meelezen, en daar blijft
het bij. Ze interpreteren, leven mee, glimlachen, pinken een meevoelende
traan weg...
Wil men toch zelf een emotie op een dagboekfragment kwijt, dan is er
altijd nog de 'privé'-bus van iedere auteur hier.
Mijn bladzijden dienen niet voor reacties en dan reacties op reacties, enz.
zoals bij andere topics wel aanvaard en zelfs gewaardeerd en aangemoe-
digd wordt.
Een blijde gebeurtenis, een droevig sfeerbeeld, een gewoon dagdagelijks
voorvalletje, een hart dat overloopt, een gevoel dat verstikt, een kinder-
lach die wonderen doet, ... vul zelf maar aan en ... pen het hier neer,
op mijn wachtende bladen.
Doe het voor jezelf, het kan 'deugd' doen.
Verwacht geen respons op papier hier, maar weet dat velen met je mee
denken, meeleven, meevoelen ...
Ja, 'ons dagboek' is wel een goede omschrijving.
Lees maar eens enkele van mijn laatste bladzijden en je zal merken dat
de meesten het begrepen hebben.
dagboekgroetjes van 'ons dagboek'
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
terug naar toen
met zware rijglaarzen
kleding op dunne huid
glijdt hand over de mond
leggen vingers zich op ogen
die jaren niemand gestreeld
niet aan ‘t jeukbeen niets luid
niets in de war brengend
kijk ik over regentonnen
met op randen eksters
en een schreeuw in de verte:
een vrouwenstem schel en hoog
wanneer je terugkomt
dan enkel als kort bezoek:
een pet van de haak nemen
bieten schillen, kalveren voeren
het knarsen van de poort horen
en zure melk ruiken, overal
kattenschotels en dode vliegen
naar de hooizolder verdwijnen
en alles van boven bekijken
paarden uit de weide halen
heimelijk in de stal slapen
als enige zwaluwen horen
met gesloten ogen zien
hoe tijd zichzelf vreet.
**********
sunset 08-08-2010
**********
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Ben geen TV-freak en doorloop dan ook niet systematisch de
TV-programma's in dag- en weekbladen.
Een vriendelijke stem raadde me deze namiddag aan om vanavond
op Ned2 af te stemmen. Men gaf er een compilatie uit delen van
verschillende shows van Toon Hermans; dit naar aanleiding van
de datum van zijn overlijden, nu tien jaar geleden.
Hij was vele jaren geleden een van mijn kleinkunstidolen; ik schrijf
wel 'vele jaren geleden'. Ook 'kleinkunst' is misschien niet een
juiste omschrijving; men sprak en spreekt immers van 'shows'.
Hoe men het ook noemt, ik genoot enorm van zijn talenten. In een
trage opbouw, met korte zinnen, lange pauzen en doorspekt met
inhoudsvolle, dan wel luchtige liedjes, begeleid door prima muzikanten,
hield hij grote, volle zalen totaal ontspannend aan zich geboeid.
En nu, zoveel jaren later zag ik hem weer op TV ... Toon Hermans.
Ik genoot weer, ik genoot nog ... maar toch ... voortdurend hield me
eenzelfde vraag bezig. Moest Toon NU, anno 2010, dertig jaar oud
zijn en voor een volle zaal staan, hoe zouden zijn shows er dan uitzien?
Zou hij nog volgens hetzelfde stramien werken of zou hij iets helemaal
anders brengen ... een stand-up-comedian-act misschien?
We weten het niet, of toch ... is niet iedereen een kind van zijn tijd,
zoals ik al ergens anders schreef. Toon zou dus een 'andere' Toon
zijn, of toch een andere Toon tonen.
Ik stelde me ook al eens die vraag bij Mozart.
Wat denk je van een Mozart, jaren 2000, die een ... grote 'popster'
zou zijn.
denook
TV-programma's in dag- en weekbladen.
Een vriendelijke stem raadde me deze namiddag aan om vanavond
op Ned2 af te stemmen. Men gaf er een compilatie uit delen van
verschillende shows van Toon Hermans; dit naar aanleiding van
de datum van zijn overlijden, nu tien jaar geleden.
Hij was vele jaren geleden een van mijn kleinkunstidolen; ik schrijf
wel 'vele jaren geleden'. Ook 'kleinkunst' is misschien niet een
juiste omschrijving; men sprak en spreekt immers van 'shows'.
Hoe men het ook noemt, ik genoot enorm van zijn talenten. In een
trage opbouw, met korte zinnen, lange pauzen en doorspekt met
inhoudsvolle, dan wel luchtige liedjes, begeleid door prima muzikanten,
hield hij grote, volle zalen totaal ontspannend aan zich geboeid.
En nu, zoveel jaren later zag ik hem weer op TV ... Toon Hermans.
Ik genoot weer, ik genoot nog ... maar toch ... voortdurend hield me
eenzelfde vraag bezig. Moest Toon NU, anno 2010, dertig jaar oud
zijn en voor een volle zaal staan, hoe zouden zijn shows er dan uitzien?
Zou hij nog volgens hetzelfde stramien werken of zou hij iets helemaal
anders brengen ... een stand-up-comedian-act misschien?
We weten het niet, of toch ... is niet iedereen een kind van zijn tijd,
zoals ik al ergens anders schreef. Toon zou dus een 'andere' Toon
zijn, of toch een andere Toon tonen.
Ik stelde me ook al eens die vraag bij Mozart.
Wat denk je van een Mozart, jaren 2000, die een ... grote 'popster'
zou zijn.
denook
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Gek dagboekje, ik zou een zee van tijd moeten hebben, maar de dagen vliegen voorbij.
We slapen wat langer, lezen grondiger de krant, kijken "teveel" tv en een berg karweitjes stellen we uit. Fietsen, wandelen, vrienden en familie bezoeken komt er nog net van.
Iedereen drukte me op het hart:"Tegen dat je op pensioen bent heb je geen tijd meer", dat kon ik amper geloven.
Met schaamrode wangen moet ik toegeven dat ook ik tijd tekort kom om alles te doen wat ik gepland heb.
Gelukkig helpt het weer vandaag een handje en moesten enkele kasten en laden eraan geloven. Je doet de kast dicht en niemand ziet er wat van en toch geeft het een goed gevoel dat ze opgeruimd zijn.
Ik ben zinvol bezig geweest, oude spullen de grote zak in en wat nog bruikbaar is verdwijnt naar de krinkel.
Ik voel me deze dagen heel ongemakkelijk omdat we het hier zo goed hebben, terwijl er zoveel mensen alles verloren hebben door natuurgeweld. Ik kan het me met de beste wil van de wereld niet voorstellen hoe mensen kunnen overleven zonder drinkbaar water, voedsel en onderdak. Het raakt me diep, het verdriet en onmacht waarin deze mensen nu leven. Ik kan mijn geweten een beetje sussen door te storten, wetende dat veel hulp toch te laat zal komen, maar meer kan ik echt niet doen.
Verstand op nul, kijken naar de nodige regendruppels die in ons landje vallen en de verspilzucht van de Westese mens aanvaarden.
Hier gaat het leven gewoon door, seffens voldoende eten op tafel en nog een vrije namiddag om leuke dingen te doen. Ik besef de rijkdom van het Westen en de vele mensen die zichzelf hier voorbij lopen, maar ook ik moet af en toe weer met mijn voeten op de grond gezet worden. Ik vergeet zo snel ...
Alle mensen die het nu heel moeilijk hebben, je bent echt niet alleen.
Littlestar
We slapen wat langer, lezen grondiger de krant, kijken "teveel" tv en een berg karweitjes stellen we uit. Fietsen, wandelen, vrienden en familie bezoeken komt er nog net van.
Iedereen drukte me op het hart:"Tegen dat je op pensioen bent heb je geen tijd meer", dat kon ik amper geloven.
Met schaamrode wangen moet ik toegeven dat ook ik tijd tekort kom om alles te doen wat ik gepland heb.
Gelukkig helpt het weer vandaag een handje en moesten enkele kasten en laden eraan geloven. Je doet de kast dicht en niemand ziet er wat van en toch geeft het een goed gevoel dat ze opgeruimd zijn.
Ik ben zinvol bezig geweest, oude spullen de grote zak in en wat nog bruikbaar is verdwijnt naar de krinkel.
Ik voel me deze dagen heel ongemakkelijk omdat we het hier zo goed hebben, terwijl er zoveel mensen alles verloren hebben door natuurgeweld. Ik kan het me met de beste wil van de wereld niet voorstellen hoe mensen kunnen overleven zonder drinkbaar water, voedsel en onderdak. Het raakt me diep, het verdriet en onmacht waarin deze mensen nu leven. Ik kan mijn geweten een beetje sussen door te storten, wetende dat veel hulp toch te laat zal komen, maar meer kan ik echt niet doen.
Verstand op nul, kijken naar de nodige regendruppels die in ons landje vallen en de verspilzucht van de Westese mens aanvaarden.
Hier gaat het leven gewoon door, seffens voldoende eten op tafel en nog een vrije namiddag om leuke dingen te doen. Ik besef de rijkdom van het Westen en de vele mensen die zichzelf hier voorbij lopen, maar ook ik moet af en toe weer met mijn voeten op de grond gezet worden. Ik vergeet zo snel ...
Alle mensen die het nu heel moeilijk hebben, je bent echt niet alleen.
Littlestar
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Een hele tijd geleden schreef ik op een andere topic (-reeds afgesloten
in januari 2008-) over 'meterken'. Het menske - vroeger een grote
pianiste - werd bijna 101 jaar. Tot haar negentigste bleef ze in haar
huis wonen, alleen, elke voormiddag bijgestaan en liefdevol geholpen
door Marieken, en dit tot ze naar een rust- en verzorgingstehuis ging.
Marieken was een doodbraaf vrouwke, met haar hart op haar tong
en veel liefde in haar ogen.
Ze had twee dochters. Marieken kon lezen noch schrijven, doch - oh
wonder der natuur - haar dochters waren op school bij de besten.
Enkele dagen geleden ontmoette ik Marieken toevallig bij het buiten-
komen uit een winkel; het was jaren geleden dat ik haar nog zag.
Het werd een blij weerzien met een teruggrijpen naar vroeger uiteraard.
Tot ik het gesprek toch bij haar dochters bracht.
" Ze hadden allebei een diploma van doctor in de Germaanse Talen".
Die moeilijke woorden kende Marieken ondertussen ook wel; ze had ze
waarschijnlijk al dikwijls fier naar buiten gebracht.
Ze hadden ook beiden een zeer goed werk, hoge posten: één werkte
op een ministerie, bijna net onder de minister, terwijl de andere als
tolk ook alleen maar met heel voorname mensen te doen had.
Fier dat Marieke was, zo fier, dat ze dat allemaal kon vertellen.
Terug thuis overviel me een gedachte die ik op 'ons dagboek' wel wou
plaatsen, binnen enkele dagen - nu dus.
Zowel 'verstand en wijsheid' als 'gezondheid en geluk' zijn niet met
geld te kopen.
De kinderen van Marieken, die zelf niet kon lezen, zijn zeer verstandig.
Een groot chirurg, gehuwd met een dame met ook grote diploma's,
heeft drie zonen. Eén ervan heeft met veel moeite (- lees: na een
negental jaren-) zijn diploma van humaniora behaald; de andere twee
zijn er zelfs niet aan begonnen.
Een geluk voor Marieken, jammer voor de chirurg, maar het is goed
dat zoiets kan.
Het is niet omdat de vader verstandig is, dat de kinderen het ook zijn.
Het is niet omdat iemand zeer rijk is, dat zijn gezondheid beter moet
zijn dan die van een gewone bouwvakker.
Een kleine vaststelling nog:
De rijke, verstandige chirurg heeft er wel voor kunnen zorgen dat zijn
drie zonen allen 'goede' postjes hebben gekregen en goede 'verdieners'
zijn geworden.
Maar dat ... is dan weer iets helemaal anders.
denook
in januari 2008-) over 'meterken'. Het menske - vroeger een grote
pianiste - werd bijna 101 jaar. Tot haar negentigste bleef ze in haar
huis wonen, alleen, elke voormiddag bijgestaan en liefdevol geholpen
door Marieken, en dit tot ze naar een rust- en verzorgingstehuis ging.
Marieken was een doodbraaf vrouwke, met haar hart op haar tong
en veel liefde in haar ogen.
Ze had twee dochters. Marieken kon lezen noch schrijven, doch - oh
wonder der natuur - haar dochters waren op school bij de besten.
Enkele dagen geleden ontmoette ik Marieken toevallig bij het buiten-
komen uit een winkel; het was jaren geleden dat ik haar nog zag.
Het werd een blij weerzien met een teruggrijpen naar vroeger uiteraard.
Tot ik het gesprek toch bij haar dochters bracht.
" Ze hadden allebei een diploma van doctor in de Germaanse Talen".
Die moeilijke woorden kende Marieken ondertussen ook wel; ze had ze
waarschijnlijk al dikwijls fier naar buiten gebracht.
Ze hadden ook beiden een zeer goed werk, hoge posten: één werkte
op een ministerie, bijna net onder de minister, terwijl de andere als
tolk ook alleen maar met heel voorname mensen te doen had.
Fier dat Marieke was, zo fier, dat ze dat allemaal kon vertellen.
Terug thuis overviel me een gedachte die ik op 'ons dagboek' wel wou
plaatsen, binnen enkele dagen - nu dus.
Zowel 'verstand en wijsheid' als 'gezondheid en geluk' zijn niet met
geld te kopen.
De kinderen van Marieken, die zelf niet kon lezen, zijn zeer verstandig.
Een groot chirurg, gehuwd met een dame met ook grote diploma's,
heeft drie zonen. Eén ervan heeft met veel moeite (- lees: na een
negental jaren-) zijn diploma van humaniora behaald; de andere twee
zijn er zelfs niet aan begonnen.
Een geluk voor Marieken, jammer voor de chirurg, maar het is goed
dat zoiets kan.
Het is niet omdat de vader verstandig is, dat de kinderen het ook zijn.
Het is niet omdat iemand zeer rijk is, dat zijn gezondheid beter moet
zijn dan die van een gewone bouwvakker.
Een kleine vaststelling nog:
De rijke, verstandige chirurg heeft er wel voor kunnen zorgen dat zijn
drie zonen allen 'goede' postjes hebben gekregen en goede 'verdieners'
zijn geworden.
Maar dat ... is dan weer iets helemaal anders.
denook
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Onlangs heb ik op tv een heel aangrijpend fragment gezien. Ik, die dacht dat ik mij al heel "sterk" heb omgeschoold heb, moet toegeven dat er nog weke gevoelens in mij zitten.
Heel mijn leven lang hebben dieren een belangrijke plaats ingenomen in mijn gevoelswereldje en als ik dierenleed kon verzachten was geen inspanning teveel. Ik heb ooit om 3u 's nachts een grote ladder genomen en drie kleine poesjes die aan het miauwen waren, uit de dakgoot van de overbuur, (een boer) gered. Ik wist dat ze genadeloos gedood zouden worden, ze waren niet tam, want de moeder had de jongen goed verstopt. Het was niet haar eerste worp en moederpoezen onthouden slechte ervaringen..
Ik heb dan met veel plezier die poesjes een snelcursus mensengewenning gegeven en nadien ook nog een thuis gezocht. Wij hadden al voldoende poezen, ik woonde nog bij mijn ouders.
Nu ben ik al veel minder snel om dierenleed zelf op te lossen, er is zo eindeloos veel dierenleed, ik heb geleerd de andere kant op te kijken. Ik vind het niet netjes, maar nodig om te kunnen overleven.Tot daar mijn klein verhaaltje, nu mijn groot verhaal.
Bij de herdenking van de ramp in New Orleans werden beelden op tv getoond van de reddingsacties tijdens de eerste dagen. Ellende alom!!!
Mensen die alles kwijtwaren werden met bussen weggebracht, maar hun huisdieren mochten niet mee. Voor sommigen was dat erger dan voor anderen.
Daar zat een jongen helemaal van de kaart, zijn hond met twee armen vastgedrukt tegen zich aan, die vertelde dat de hond zijn leven had gered en hij wou die echt niet achterlaten. Hij was zo oneindig verdrietig, de liefde voor zijn hond kon je voelen, het sneed dwars door mijn lichaam.
Een zekere Nathan, (ik weet dat het tv en sensatie is), die in opdracht daar beelden maakte voor een tv-programma zat bij die jongen. Hij was ook onder de indruk van de hechte band van jongen en de hond.
Toen Nathan aan de jongen vertelde dat hij zijn hond zou buiten smokkelen … Ik krijg er nog kippenvel van en tranen in de ogen als ik aan die beelden terugdenk. Wat een kracht straalde de liefde van de jongen voor zijn hond uit en hoe oneindig dankbaar keken die ogen toen hij vernam dat Nathan zijn hond wilde redden.
Het duurde maar een paar minuten dat fragment, maar het laat warme sporen na in mijn gevoelsleven.
Het heeft nog eens de echte waarden in het leven voor mij op een rijtje gezet, want ook ik bezondig me wel eens om niet de juiste volgorde te respecteren.
De hond is wel degelijk gered en nadien met zijn baasje verenigd. Wat hou ik toch van verhalen met een “happy end”.
Dat warme gevoel wil ik met je delen dagboekje, hopelijk kan je me een beetje volgen want ik kan best onduidelijk zijn, zeker als het over intens diepe gevoelens gaat.
Heel mijn leven lang hebben dieren een belangrijke plaats ingenomen in mijn gevoelswereldje en als ik dierenleed kon verzachten was geen inspanning teveel. Ik heb ooit om 3u 's nachts een grote ladder genomen en drie kleine poesjes die aan het miauwen waren, uit de dakgoot van de overbuur, (een boer) gered. Ik wist dat ze genadeloos gedood zouden worden, ze waren niet tam, want de moeder had de jongen goed verstopt. Het was niet haar eerste worp en moederpoezen onthouden slechte ervaringen..
Ik heb dan met veel plezier die poesjes een snelcursus mensengewenning gegeven en nadien ook nog een thuis gezocht. Wij hadden al voldoende poezen, ik woonde nog bij mijn ouders.
Nu ben ik al veel minder snel om dierenleed zelf op te lossen, er is zo eindeloos veel dierenleed, ik heb geleerd de andere kant op te kijken. Ik vind het niet netjes, maar nodig om te kunnen overleven.Tot daar mijn klein verhaaltje, nu mijn groot verhaal.
Bij de herdenking van de ramp in New Orleans werden beelden op tv getoond van de reddingsacties tijdens de eerste dagen. Ellende alom!!!
Mensen die alles kwijtwaren werden met bussen weggebracht, maar hun huisdieren mochten niet mee. Voor sommigen was dat erger dan voor anderen.
Daar zat een jongen helemaal van de kaart, zijn hond met twee armen vastgedrukt tegen zich aan, die vertelde dat de hond zijn leven had gered en hij wou die echt niet achterlaten. Hij was zo oneindig verdrietig, de liefde voor zijn hond kon je voelen, het sneed dwars door mijn lichaam.
Een zekere Nathan, (ik weet dat het tv en sensatie is), die in opdracht daar beelden maakte voor een tv-programma zat bij die jongen. Hij was ook onder de indruk van de hechte band van jongen en de hond.
Toen Nathan aan de jongen vertelde dat hij zijn hond zou buiten smokkelen … Ik krijg er nog kippenvel van en tranen in de ogen als ik aan die beelden terugdenk. Wat een kracht straalde de liefde van de jongen voor zijn hond uit en hoe oneindig dankbaar keken die ogen toen hij vernam dat Nathan zijn hond wilde redden.
Het duurde maar een paar minuten dat fragment, maar het laat warme sporen na in mijn gevoelsleven.
Het heeft nog eens de echte waarden in het leven voor mij op een rijtje gezet, want ook ik bezondig me wel eens om niet de juiste volgorde te respecteren.
De hond is wel degelijk gered en nadien met zijn baasje verenigd. Wat hou ik toch van verhalen met een “happy end”.
Dat warme gevoel wil ik met je delen dagboekje, hopelijk kan je me een beetje volgen want ik kan best onduidelijk zijn, zeker als het over intens diepe gevoelens gaat.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Om de twee, drie jaar een routine-bloedonderzoek -
alles ok; alleen, er schijnt nu iets niet helemaal in orde met de schildklier.
Ze zou wat teveel, te hevig werken en dat is ook niet goed.
Foto's, betere foto's, verdere onderzoeken in kliniek.
Inderdaad het vermoeden is juist.
Wat gaan we doen? Eerst pillen slikken gedurende drie weken,
na de eerste week komt er een nieuwe pil bij.
Dan doen we weer een paar onderzoeken en dan zou de schilklier
merkelijk beneden het normale moeten presteren.
Alles verloopt zoals verwacht; de schildklier werkt nu veel te weinig.
En nu?
"Wel, morgen kom je weer naar de kliniek en geven we je een radio-
actieve jodium pil".
"Wat ..."?
"De meeste straling gaat naar de schildklier en zou deze weer op een
normaal peil moeten doen werken. Een deel van de straling gaat dan het
lichaam verlaten en dat is de eerste veertien dagen niet zonder gevaar".
Besluit: veertien dagen alleen slapen / alleen eten / geen kinderen in de
buurt / eigen wc gebruiken / andere personen liefst op meer dan een
meter benaderen en dan nog maar even ... en nog veel meer.
En zo komt het dat Martha nu alleen aan zee is - haar kleinkinderen
een andere opvang moeten zoeken - ik het ganse huis voor mij alleen
heb.
Ik denk niet dat een telefoontje ook gevaar inhoudt.
denook
alles ok; alleen, er schijnt nu iets niet helemaal in orde met de schildklier.
Ze zou wat teveel, te hevig werken en dat is ook niet goed.
Foto's, betere foto's, verdere onderzoeken in kliniek.
Inderdaad het vermoeden is juist.
Wat gaan we doen? Eerst pillen slikken gedurende drie weken,
na de eerste week komt er een nieuwe pil bij.
Dan doen we weer een paar onderzoeken en dan zou de schilklier
merkelijk beneden het normale moeten presteren.
Alles verloopt zoals verwacht; de schildklier werkt nu veel te weinig.
En nu?
"Wel, morgen kom je weer naar de kliniek en geven we je een radio-
actieve jodium pil".
"Wat ..."?
"De meeste straling gaat naar de schildklier en zou deze weer op een
normaal peil moeten doen werken. Een deel van de straling gaat dan het
lichaam verlaten en dat is de eerste veertien dagen niet zonder gevaar".
Besluit: veertien dagen alleen slapen / alleen eten / geen kinderen in de
buurt / eigen wc gebruiken / andere personen liefst op meer dan een
meter benaderen en dan nog maar even ... en nog veel meer.
En zo komt het dat Martha nu alleen aan zee is - haar kleinkinderen
een andere opvang moeten zoeken - ik het ganse huis voor mij alleen
heb.
Ik denk niet dat een telefoontje ook gevaar inhoudt.
denook
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Een dag uit een mensenleven
Een dag, ergens in 2010. Mijn buurman, een noeste werker van 92 jaar, stond een beetje hulpeloos aan de straatkant te kijken. Zijn anders zo sterke lichaamstaal was verdwenen. De schouders hingen er lusteloos bij en onzeker keek hij rond.
We kwamen net terug van een fietstochtje. “Kom, we gaan met Sus een praatje maken, hij staat er zo verloren bij” fluisterde ik naar mijn man.
“Niemand die wilt stoppen vandaag” opende Sus het gesprek. “Wij stoppen toch Sus” antwoordde ik en begon meteen over onze kapotte tv te praten.
“Ik heb er boven nog wel eentje staan, die mag je gerust hebben. Kom maar eens kijken, allee, kom maar, kom” drong hij aan.
“We moeten eerst nog eten en daarna komen we op visite Sus”
Een uurtje later treffen we hem voor zijn tv. Het zevenuur journaal was bezig en om alles goed te verstaan zet hij een koptelefoon op. Sus lost alle problemen van heel de buurt op, kweekt groenten in zijn tuintje. Hij deelt wel het meeste uit, want hij laat zijn eten aan huis brengen sinds zijn vrouwtje gestorven is.
“Ik heb onze andere buren ook uitgenodigd” zei Sus lusteloos en een kwartiertje later zaten wij met ons vier gezellig in de veranda. Sus pendelde voortdurend tussen de keuken en de veranda, ging even zitten, keek met een afwezige blik rond. Hij kon niet stil blijven zitten. De anders zo levendige man gedroeg zich vreemd. Zijn verhalen kwamen niet, luisteren lukte ook niet, hij had een afwezige glimlach op de lippen, hij was er niet echt bij. Wij praatten ondertussen verder, maar er hing een sfeer die er anders niet was.
Plots stokte het gesprek.
“We zouden vandaag 68 jaar getrouwd zijn” vertelde hij met een kikker in de keel. Al van deze morgen vroeg moet ik daaraan denken, ze is er niet meer…” Zijn vochtige ogen keken verlegen naar beneden, net lang genoeg om ons de tijd te geven om het te begrijpen en elkaar in de ogen te kijken. We voelden alle vier hetzelfde, de intense liefde en het diepe verdriet van een medemens.
We zijn even bij het verdriet stil blijven staan, maar dan ging het leven weer “gewoon” verder. Zo goed en zo kwaad we konden hebben we Sus door zijn zware dag geloodst. We waren op het juiste moment op de juiste plaats.
De dankbare warme blik waarmee hij afscheid nam was het mooiste geschenk dat hij ons kon geven.
De levensles die ik meegekregen heb: Tegen verdriet, gemis en pijn, is zelfs de tijd geen medicijn. De medicijnen zitten in ons hart en in de warmte die we elkaar geven.
Littlestar
Een dag, ergens in 2010. Mijn buurman, een noeste werker van 92 jaar, stond een beetje hulpeloos aan de straatkant te kijken. Zijn anders zo sterke lichaamstaal was verdwenen. De schouders hingen er lusteloos bij en onzeker keek hij rond.
We kwamen net terug van een fietstochtje. “Kom, we gaan met Sus een praatje maken, hij staat er zo verloren bij” fluisterde ik naar mijn man.
“Niemand die wilt stoppen vandaag” opende Sus het gesprek. “Wij stoppen toch Sus” antwoordde ik en begon meteen over onze kapotte tv te praten.
“Ik heb er boven nog wel eentje staan, die mag je gerust hebben. Kom maar eens kijken, allee, kom maar, kom” drong hij aan.
“We moeten eerst nog eten en daarna komen we op visite Sus”
Een uurtje later treffen we hem voor zijn tv. Het zevenuur journaal was bezig en om alles goed te verstaan zet hij een koptelefoon op. Sus lost alle problemen van heel de buurt op, kweekt groenten in zijn tuintje. Hij deelt wel het meeste uit, want hij laat zijn eten aan huis brengen sinds zijn vrouwtje gestorven is.
“Ik heb onze andere buren ook uitgenodigd” zei Sus lusteloos en een kwartiertje later zaten wij met ons vier gezellig in de veranda. Sus pendelde voortdurend tussen de keuken en de veranda, ging even zitten, keek met een afwezige blik rond. Hij kon niet stil blijven zitten. De anders zo levendige man gedroeg zich vreemd. Zijn verhalen kwamen niet, luisteren lukte ook niet, hij had een afwezige glimlach op de lippen, hij was er niet echt bij. Wij praatten ondertussen verder, maar er hing een sfeer die er anders niet was.
Plots stokte het gesprek.
“We zouden vandaag 68 jaar getrouwd zijn” vertelde hij met een kikker in de keel. Al van deze morgen vroeg moet ik daaraan denken, ze is er niet meer…” Zijn vochtige ogen keken verlegen naar beneden, net lang genoeg om ons de tijd te geven om het te begrijpen en elkaar in de ogen te kijken. We voelden alle vier hetzelfde, de intense liefde en het diepe verdriet van een medemens.
We zijn even bij het verdriet stil blijven staan, maar dan ging het leven weer “gewoon” verder. Zo goed en zo kwaad we konden hebben we Sus door zijn zware dag geloodst. We waren op het juiste moment op de juiste plaats.
De dankbare warme blik waarmee hij afscheid nam was het mooiste geschenk dat hij ons kon geven.
De levensles die ik meegekregen heb: Tegen verdriet, gemis en pijn, is zelfs de tijd geen medicijn. De medicijnen zitten in ons hart en in de warmte die we elkaar geven.
Littlestar
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Ik houd niet van reizen, verre reizen dan wel, verder dan mijn neef
of buurman is geweest; zo ver dat ik kan vertellen en iedereen moet me
geloven want niemand kwam ooit verder.
Neen, trek een cirkel met middelpunt Asse en een straal van ongeveer
300 km. Als men al wat binnen die cirkel ligt wil ontdekken, proeven,
uitdiepen en een herinneringsplaatsje geven in ons hoofd, heeft men
met een mensenleven niet genoeg. Wat zeg ik: twee, drie mensen-
levens zullen niet volstaan. Bijna driehonderdduizend vierkante kilome-
ters zijn dat; begin er maar aan. Je kan wandelen en fietsen, steden,
stadjes en dorpen bezoeken, doordringen in een plaatselijk gebeuren,
gelukkig zijn als een mens spontaan met jou een babbel begint ...
Meer moet dat niet zijn; echt niet.
En zo waren we de voorbije twee dagen weer eens weg.
Een bongobon gekregen voor een cultuurweekend en toegang tot een
museum; keuze uit dertig hotels met één overnachting.
Zoeken naar de keuze die zowel qua stad als hotel en museum voldeed.
Tot ... volledig onafhankelijk hiervan, een vriendenkoppel vroeg of we
soms Den Haag al eens hadden bezocht. Emiel kende de stad als zijn
broekzak en wou wel eens gids spelen. We mochten zelfs meebollen in
zijn gloednieuwe luxe-Volvo-wagen.
Wij weer met de neus in het Bongoboekje en ja hoor ... Den Haag was
er bij met een viersterren hotel en het Mauritshuis als museum. De
keuze was zó gemaakt.
Jammer Emiel, je mag graag gidsen op zaterdag 18 september, maar wij
zijn reeds op vrijdag ter plaatse. Komen jullie ons 's anderendaags op-
pikken aan het hotel?
En zo ontdekte ik Den Haag; ik was er nooit eerder geweest.
Er wordt al eens gezegd "wat je niet kent mis je niet" en dat zal wel zo
zijn. Ik kende Den Haag in de verste verte niet. Ja, het was de bestuur-
lijke en administratieve hoofdstad van Nederland en de thuishaven van
de Koninklijke Familie; en dat was het.
Ik ga geen opsomming geven van wat we allemaal bewonderden en
welke indrukken vol charme we in ons geheugen willen bewaren.
Het was een fijne dag, met veel variatie gevuld, bij lekker weer, door een
gids die de stad inderdaad zeer goed kende. Dank je wel Emiel.
Misschien toch een paar aanradertjes ...
Voor de lezers die Escher kennen, met zijn tekeningen en schetsen vol
foute verhoudingen en dwaalsporen: ga naar 'Escher in het Paleis'. Ze
hangen er allemaal samen en in welk een koninklijk kader!
Het 'Mauritshuis' is ook een aanrader, zeker voor mensen die niet alleen
van moderne schilderkunst houden, doch ook nog kunnen genieten van
Rubens, Vermeer, Rembrandt, Breughel, David, Van Dijck ...
Mag ik je nog één reden geven om de trein te nemen naar Den Haag, en
er iets te ondergaan dat nergens ter wereld zijn gelijke vindt ...
het 'Panorama'.
Hier geen verdere uitleg; het is ook moeilijk te beschrijven. Je moet het
gewoon zien.
Ga toch maar eens kijken voor je een volgende reis boekt naar Costa
Rica of de Dominicaanse Republiek... het is echt niet ver.
denook
of buurman is geweest; zo ver dat ik kan vertellen en iedereen moet me
geloven want niemand kwam ooit verder.
Neen, trek een cirkel met middelpunt Asse en een straal van ongeveer
300 km. Als men al wat binnen die cirkel ligt wil ontdekken, proeven,
uitdiepen en een herinneringsplaatsje geven in ons hoofd, heeft men
met een mensenleven niet genoeg. Wat zeg ik: twee, drie mensen-
levens zullen niet volstaan. Bijna driehonderdduizend vierkante kilome-
ters zijn dat; begin er maar aan. Je kan wandelen en fietsen, steden,
stadjes en dorpen bezoeken, doordringen in een plaatselijk gebeuren,
gelukkig zijn als een mens spontaan met jou een babbel begint ...
Meer moet dat niet zijn; echt niet.
En zo waren we de voorbije twee dagen weer eens weg.
Een bongobon gekregen voor een cultuurweekend en toegang tot een
museum; keuze uit dertig hotels met één overnachting.
Zoeken naar de keuze die zowel qua stad als hotel en museum voldeed.
Tot ... volledig onafhankelijk hiervan, een vriendenkoppel vroeg of we
soms Den Haag al eens hadden bezocht. Emiel kende de stad als zijn
broekzak en wou wel eens gids spelen. We mochten zelfs meebollen in
zijn gloednieuwe luxe-Volvo-wagen.
Wij weer met de neus in het Bongoboekje en ja hoor ... Den Haag was
er bij met een viersterren hotel en het Mauritshuis als museum. De
keuze was zó gemaakt.
Jammer Emiel, je mag graag gidsen op zaterdag 18 september, maar wij
zijn reeds op vrijdag ter plaatse. Komen jullie ons 's anderendaags op-
pikken aan het hotel?
En zo ontdekte ik Den Haag; ik was er nooit eerder geweest.
Er wordt al eens gezegd "wat je niet kent mis je niet" en dat zal wel zo
zijn. Ik kende Den Haag in de verste verte niet. Ja, het was de bestuur-
lijke en administratieve hoofdstad van Nederland en de thuishaven van
de Koninklijke Familie; en dat was het.
Ik ga geen opsomming geven van wat we allemaal bewonderden en
welke indrukken vol charme we in ons geheugen willen bewaren.
Het was een fijne dag, met veel variatie gevuld, bij lekker weer, door een
gids die de stad inderdaad zeer goed kende. Dank je wel Emiel.
Misschien toch een paar aanradertjes ...
Voor de lezers die Escher kennen, met zijn tekeningen en schetsen vol
foute verhoudingen en dwaalsporen: ga naar 'Escher in het Paleis'. Ze
hangen er allemaal samen en in welk een koninklijk kader!
Het 'Mauritshuis' is ook een aanrader, zeker voor mensen die niet alleen
van moderne schilderkunst houden, doch ook nog kunnen genieten van
Rubens, Vermeer, Rembrandt, Breughel, David, Van Dijck ...
Mag ik je nog één reden geven om de trein te nemen naar Den Haag, en
er iets te ondergaan dat nergens ter wereld zijn gelijke vindt ...
het 'Panorama'.
Hier geen verdere uitleg; het is ook moeilijk te beschrijven. Je moet het
gewoon zien.
Ga toch maar eens kijken voor je een volgende reis boekt naar Costa
Rica of de Dominicaanse Republiek... het is echt niet ver.
denook