--"Ons Dagboek"--

[lotte]

.
.Lief dagboek,
geef me nu geen déjà vu gevoel,
je bent origineel,
je bent "ons dagboek".

Ik was het niet meer gewoon
het kleppende klokje op onze vroegere dorpskerk
maar de tijden zijn veranderd en je hoort minder en minder klokkengeluid....geluidshinder.
Op deze parochie houdt alleen de weekendmis op zaterdagavond nog stand, en dan klinkt de klok uitnodigend, maar.... dan moet ik elders zijn.
Gelukkig zijn er creatieve mensen die pastoraal begaan en begaafd zijn.
Zo iemand is mijn buurvrouw.
Op een boogscheut van hier trof ik haar in de late namiddag in het nagelnieuwe hoofdkwartier van de parochie.

Manusje van alles...gastvrouw, beheer, coördinatie van al wat er reilt en zeilt, chronisch bezig met de kerntaken van een zorgzame parochie.
Als gediplomeerde apothekeres heeft ze een eigenzinnige kijk op de gezondheidszorg, alternatieve geneeswijzen wekken haar belangstelling, voor mij de reden om haar op te zoeken.

We bekeken haar boekenkast.
Daar bemerk ik dokter Hamer, een twintigtal werken van Lorber, het wonder van de Kosmos en zoveel meer. Hier puurt zij wijsheid en spiritualiteit uit, het werd een goede babbel met een bezorgd ondertoontje.

Straks wordt op dinsdagmorgen gestart met een nieuw dagbegin, er is nood aan stil worden rond de Tafel...ga ik erop in… het zou kunnen...zij kan mensen warm maken.

Moest ze dit lezen, ze zou zuchten: "genoeg wierook"
en dat siert haar.

lotte.

[littlestar]

Lief dagboekje

Donderdag zijn we naar de film “Adem” gaan kijken. We maken er een gewoonte van om (bijna) alle Nederlandse films te gaan bekijken. Een beetje onwennig wachtte ik op wat komen ging. Het onderwerp is niet niks, mucoviscidose, een ziekte die voorspelbaar eindig is.
Van het eerste tot het laatst beeld heeft de film mij geboeid. Hij is zo mooi en gevoelig in beeld gebracht, zonder melig gedoe noch onnodige effecten. Puur, zuiver, reëel prachtige vertolkingen, ik leefde tussen hun wereldje. Bravo voor regisseur en acteurs en al die hun steentje hebben bijgedragen om deze prachtfilm te maken.
Ik heb “ademloos” gekeken en ben met een goed gevoel naar huis gegaan. Thx crew en doe zo verder.

In mijn leven heb ik tot nu toe twee kinderen gekend die de ziekte hadden/hebben, eentje is overleden op 16, de andere is er nu 16. Hij heeft veel meer kansen dan zij, we zijn 40 jaar later. Het leven is wat het is een levenslange les. Het voelt goed dat ik hier kan schrijven over dingen die me echt raken, zonder vrees om zelf “geraakt” te worden. Ook het lezen van gedichten en teksten van anderen geven mij steun bij het grasduinen in mijn binnenste, thx.

Littlestar

[Alterego1]

Als 't leven geen 'leven' meer is.......

Telkens ik naast je bed sta,zoveel jaar nu al,er van bewust
dat je nooit meer beter zal worden,besef ik pas dat lang heel lang
véél te lang kan zijn.
Eindeloos lang,zonder uitzicht of hoop op enige beterschap in je lichaam,
verlamde ledematen,gedoemd tot stille bedlegerigheid.
Gevangene van je eigen lichaam,totaal afhankelijk van anderen,
vernederend en beangstigend om dit lijdzaam te moeten ondergaan.
Voor altijd,heel je verdere leven.
Tijd heeft voor jou geen betekenis meer,uren en dagen
kruipen in dat zelfde monotone ritme traag voorbij.
Onbewust ook van enig buitenleven.
Leven...,welke bepaling houdt dat nog in voor jou?
Je 'leeft' niet meer,wat valt er voor jou nog te 'beleven'.
Je bent nog in leven méér niet,je kan je niet meer 'uitleven'.
Zolang er leven is,is er hoop,zegt men.Maar die hoop is reeds lang
in het hopeloze vervlogen.
Omgeslagen in het jammerlijke besef van de spijtige realiteit,
de werkelijkheid die ons in alle nuchterheid gebiedt te aanvaarden
dat dit is voor altijd.

Alterego

[Bosrankje]

Als leven alleen nog ademen is.......

Als leven alleen ademen is,
dan leef je nog...
neen, je wordt geleefd !

Gevangen in je eigen lichaam
niet in staat te bewegen
noch te spreken...
Een grootste foltering !

Je ogen volgen de schimmen
die rond je bed staan
Je blik is zo wazig...

Waar is de actieve,
creatieve vrouw gebleven ?
De bezige bij...
Het vlijtige Liesje...
De bezorgde moeder,
de lieve "moeke" die altijd
voor iedereen klaarstond ?

Bijna vijf jaar nu,
dat je vecht voor je leven
maar de strijd is hopeloos,
de ziekte is je te sterk !

Onmacht en opstand,
dat is wat je dierbaren voelen
maar wat voel je ?
niemand kan het zeggen !

Alles heeft een reden
maar wat is de zin van je lijden ?
Ik begrijp niets meer,
ik geloof niets meer !
Het is ontzettend wreed !

Bosrankje

[Alterego1]

Even wat luchtigers

Een kolderverhaaltje.....

De Vrijdagmarkt...

Op 'n vrijdag,ik was redelijk vroeg uit de veren,ben ik in
mijn eentje naar de Vrijdagmarkt te Antwerpen getrokken.
Voor niet-Antwerpenaars wil ik even verduidelijken,de
Vrijdagmarkt is de plaatsnaam van het plein net voor het
Plantin-Moretus museum.
Daar worden elke vrijdagmorgen aangeslagen goederen
openbaar in open lucht en per opbod verkocht.Goederen
allerhande,gaande van inboedels tot fietsen,brommers en
auto's.Ge ontmoet er alle soorten mensen,ook buitenlanders,
want de Vrijdagmarkt heeft wijd verspreid faam gemaakt.
Je bent er nooit alleen!Ook ik kom er graag,'t is er gezellig
toeven,en met wat geluk kun je al eens voor een prikje iets
bruikbaars op de kop tikken.
Zo kocht ik er ooit voor een habbekrats een zware
boormachine.Thuisgekomen direct de stekker ingestoken,
en....noppes,geen beweging in te krijgen.Herhaaldelijk
geprobeerd,de machine bleef halsstarrig weigeren,er
mankeerde blijkbaar iets aan!
Ik er mee naar een elektrieker,die het corpus delicti opende
en constateerde dat het ankerbobijn totaal verbrand was.
Het anker in een boormachine dat is een winding van
tientallen meter koperdraad die de functie heeft de
elektriciteit in een krachtbron om te zetten.Deze in de
door mij aangekochte boormachine was door oververhitting,
bij overdreven onkundig gebruik,dus volledig naar de
vaantjes geholpen.Om de machine opnieuw te laten
"bobineren"zou mij een paar honderd euro gekost hebben,
dus je kan begrijpen waar de boormachine uiteindelijk
beland is;bij het oud ijzer!
Een andere keer,'k wou een elektrisch vuurtje hebben als
verwarming in mijn atelier,en 'k vond er toch wel een op
de Vrijdagmarkt zeker.Blij met de billijk van prijs zijnde
aankoop,gezwind naar huis om er mijn werkplaats mee te
verwarmen.Enfin,dat was toch het gedacht en de bedoeling!
Maar o wee,nauwelijks de stekker ingestoken of....
pats boem tarara,nergens in huis nog elektriciteit!
Zelfs de hoofdzekering was foetsie!
En in die tijd mocht ge die nog zelf niet repareren,ge moest
daarvoor naar de elektriciteitsmaatschappij bellen.Uren
later kwam er dan iemand van hen de panne herstellen,
met het gevolg,50 euro voor herstel én verplaatsingskosten!
Goedkoop was hier dus in die twee gevallen voor mij
synoniem aan dure koop!Hoeft het nog gezegd dat ik er
ondertussen van afgezien heb om dáár nog iets te kopen
wat met elektriciteit te maken heeft.
Toch kun je daar op die markt echt wel goede koopjes doen,
ook al is het altijd uitkijken geblazen.Want de inboedels,
huisraad en meubelen,door deurwaarders aangeslagen,
belanden daar op de markt in de staat zoals ze verkeren op
het ogenblik dat de deurwaarder het met zijn volk komt
buitenhalen.
Zo heb ik iemand een friteketel zien kopen,alweer voor
een prikje,maar toen de koper de friteuse aangereikt kreeg
gebeurde dat zo onhandig dat die een frituuroliebad over
zijn kledij kreeg!Dat was niet om mee te lachen,maak dat
maar eens mee!Je koopt een friteuse,kompleet met olie en al,
op zich al niet zo om bij te jubelen,en je kan daarbij je kledij
nog naar de nieuwkuis doen ook!
Plezant is wel anders!
Maar wat mij ditmaal zo zeer frappant trof deze vrijdag,
dat was een man,sjofel in kledij en in bezit van zo'n
ouderwetse vooroorlogse triporteur.'k Had hem al een tijdje
in de gaten,wat eigenlijk niet moeilijk was,hij viel zo danig
op door zijn schreeuwerig bieden telkens er boeken te koop
werden aangeboden.Hij kocht zowat al wat gedrukt stond,
en een steelse blik van mij in zijn vervallen triporteurke
leerde me dat hij al aardig zijn best had gedaan.
Ik concludeerde daarbij dat hij ijverig doende was lectuur te
verzamelen voor misschien een familielid,pater of zuster,in
een ver ontwikkelingsgebied.
Toen de markt afgelopen was,zag ik hem nog net het
Plantin-Moretusmuseum binnenglippen,wat ik eigenlijk niet
zo goed begreep.Even later kwam hij weer buiten,armen vol,
geladen met korven waarin loodletters die Christoffel Plantin
gediend hadden bij het drukken.
Omdat ik hoegenaamd niet nieuwsgierig ben,maar toch graag
van alles het waarom wil weten,sprak ik de man aan.
In zijn sappig dialect,waarvan ik niet kon thuisbrengen of het
nu Limburgs of West-Vlaams was,zei hij mij dat hij veel letters
nodig had,héél veel zelfs.
Enfin,'k verstond er uit dat hij zowel de letters uit de boeken
als deze in lood,nodig had om er gedichten mee te plaatsen op
het Forum bij SeniorenNet in de rubriek Poëzie en Proza.
'k Heb er tevoren ook nooit bij stilgestaan hoe die teksten,hier
in al die topics,zo mooi gedrukt kunnen weergegeven worden.
Nu weet ik het dus wel,waardoor uw en mijn teksten hier zo
mooi en gedegen ten aanschouwe worden gebracht.

Alterego

[denook]

Vorige week kreeg ik in een prachtige uitgave toegestuurd, de 'Verzamel-
de gedichten' van Erik Heyman. Ik had ze uiteraard besteld.
De voorbije dagen waren ze een bron van veel moois en wegdromen en
zoeken en ontcijferen ook.
Erik Heyman was een merkwaardig man; 'was', want hij overleed in feb-
ruari van dit jaar, net geen vijftig jaar geworden.
Hij schitterde op drie terreinen die schijnbaar ver uit elkaar liggen; hij
maakte er in zich complementaire elementen van die hem tot een groot
mens maakten.

Erik was een kernfysicus, afgestudeerd aan de Universiteit van Gent; voor
den brode een erg gewaardeerde leraar fysica en informatica.
Hij had zelfs twee eigen wetten in de fysica:
- eerste wet Heyman: 'fysica is altijd eenvoudiger dan het er uit ziet',
- tweede wet heyman: 'fysica is nooit zo eenvoudig als het er uit ziet'.

Erik was ook een groot dichter, alhoewel geen veelschrijver; vier bundels
in een periode van vijfentwintig jaar, wel van een door kenners geprezen
hoge kwaliteit.
Zijn Verzamelde Gedichten beslaan wel een boek van 272 bladzijden.
De samenstellers vonden immers ook veel nooit gepubliceerd werk .
Over het samengaan van fysica en poëzie wou hij alleen kwijt:
"allebei zoeken ze naar inzicht"!

Tenslotte was Erik een ferfent muziekliefhebber. Van hem zelf komt de
uitspraak: "ik vind muziek nog altijd hoger staand dan andere kunsten,
omdat ze universeel is". En ook: "muziek speelt een belangrijke rol in
mijn poëzie".
Welke muziek boeide hem? Alle muziek, van polyfonie uit de middel-
eeuwen, tot het bijwonen van een rockconcert, samen met zijn dochter.

Hij woonde, net als denook, aan de poort van het Pajottenland, maar
dan aan een andere ingang. In scholen kon hij begeesterende, boeiende
voordrachten geven over het proeven en genieten van poëzie.
Bij mijn inleiding hier sprak ik van genieten, doch ook van zoeken en
ontcijferen. Naarmate hij ouder werd (-wat is ouder als men sterft vóór
zijn vijftigste?-) worden zijn gedichten minder doorzichtig. Maar, eens
men de draad, het ritme, het inzicht in het geheel weet te vinden, is het
genot nog groter. Is het niet altijd zo, dat, hoe meer inspanning een be-
grijpen en doorgronden van iets heeft gekost, hoe groter de voldoening
achteraf?

Mag ik eindigen met ...

zijn allereerste gedicht, geschreven toe hij ACHTTIEN JAAR was. Merk-
waardig ook het thema van de dood, toen,...en zijn eigen triest einde.

Voor later na m'n dood

Wie weet wanneer ik ooit m'n laatste zinnen schrijf.
Wanneer ik, voor het laatst dan, bij mezelf verzin
Dat ik dan echt wel aan een meesterwerk begin
Met, net als Hans Andreus, kanker in mijn lijf.

Ik weet nu niet voor wie ik dan nog dichten zal
En welke woorden ik zal horen in m'n hoofd
Of wat ik, na dat laatste punt verrichten zal,
Hoewel ik daar zoëven aan mezelf beloofd

Heb dat ik niet weten wil dat 't de laatste zijn.
En dat ik nooit meer nieuwe dingen zal vertellen
Aan m'n vrouw, of aan vrienden die ik dan nog ken.

Want weten dat je sterven zal doet altijd pijn:
Hoe, waar, is onbekend, je kan geen dagen tellen.
Ik hoop alleen maar dat ik dan mezelf nog ben.

en ook met ...

de laatste regels van een schrijven als afscheid, door zijn 16-jarige
dochter, een leerlinge ook van hem op school, in zijn laatste dagen.

'De dingen die ik van mijn papa wil onthouden, zijn niet de epileptieaan-
vallen, de operaties of de scans. Ik wil onthouden hoe hij at, hoe hij kon
genieten van een goed glas wijn, hoe hij in de schaduw zat te lezen en
hoe hij les gaf. Hoe hij mijn vader was.'

Dat ik dit boek aan alle poëziefanaten aanbeveel zal nu wel duidelijk zijn,
denk ik.
Voor hen die wel interesse hebben, doch allergisch zijn geworden voor
al wat uit de pen van denook komt ... in het Knack nummer 41 van een
paar weken geleden vind je op pag 99 een volledige bladzijde waarop
dit boek wordt aangeprezen door een kenner. Hij zal je wel overtuigen.

denook

[ria]

Nog voor de winter, maak ik mijn dagboek bekend.


nog voor de winter of misschien erna ... haasten hoeft niet ...


Het gaat over een man : Hoe hij zich virtueel zo mooi voordoet maar reëel de mensen laat stikken.

gegroet
cello

Alleen in vrede en vriendschap bouwt men aan een betere wereld.
Als anderen dat verzuimen is dat hun verantwoordelijkheid.
Ieder van ons is verantwoordelijk voor zijn eigen daden.
De vuile was buiten hangen heeft volgens mij nog nooit iets opgelost.

Ik zie liever een helder blauwe hemel, dan een vuile was die hangt te zwieren.

Binnenkort begint de advent, voorbereidingstijd of Kerstmis.
Als we allemaal een beetje meer van elkaar zouden houden dan zou het
volgens mij een feest van vrede kunnen worden.

Zo niet, dan voeren we oorlogen en we weten allemaal waar die toe leiden.
Ik wil niet mee doen aan oorlogvoering.
Ik kies de weg van vriendschap en vrede, met ieder van mijn medemensen,
ook hier op het forum.

Misschien is Kerstmis ook de geschikte tijd om medemensen te vergeven,
niets werkt zo bevrijdend als vergeving.

Van harte, aan allen die hier voorbijkomen

ria

[littlestar]

Soms lukt het niet om zinnige dingen te zeggen of te schrijven. Het voelt zo dubbel, wel of niet. Het is ieder jaar opnieuw een speciale tijd rond Allerheiligen en Allerzielen. Er zijn al zoveel mensen om aan te denken, ik ben de tel kwijt. Soms probeer ik ze in volgorde van “belang” te ordenen, maar ook daar loop ik snel vast. Ik laat mijn gedachten dan maar vrij hun zin doen zoals nu.
Ik ben vijf jaar en mijn grootmoeder wordt begraven. Iedereen is plechtig zwart gekleed en de begrafenisstoet zet zich langzaam in beweging. Ik kijk rondom mij en zie alleen bedrukte gezichten, ook tranen vloeien overvloedig.
Hoe hard ik ook probeer te wenen, het lukt mij niet. Ik voel me schuldig omdat mijn verdriet niet groot genoeg is.
Ben ik een slecht kleinkind vraag ik mij af en kijk afgunstig naar mijn nichtje die hartverscheurend snikt. Ze staat vlak voor mij in die lange rij. De fotograaf neemt van iedereen een foto bij het graf, de grafdelver zijn klak ligt netjes naast een hoopje aarde. Het gerinkel van de “frankskes” die gegooid worden doorbreken de stilte. Ik tast in mijn winterjasje, maar ik vind geen geldstuk. Gauw gooi ik wat aarde in het open graf, maak het kruisteken en volg de andere kinderen. Ik hoop dat niemand het gezien heeft, devoot kijk ik naar beneden, ik durf niet meer rond te kijken. Ik ben alleen met mijn verwarring. Wat voelen al die mensen dat ik niet voel? Wat gebeurt er hier eigenlijk?
Ieder jaar bezoek ik haar graf, de verweerde letters zijn amper nog te lezen, de foto’s nog heel herkenbaar. Op 1 november staat er steeds een prachtige pot chrysanten te blinken al 57 jaar.
Nu hangt er een brief uit dat het graf moet verdwijnen tenzij er opnieuw betaald wordt. Het is nog niet beslist.

[Bosrankje]

Levenslessen

Wat heb ik in al die jaren geleerd over het leven en de dood en...
over mezelf op mijn innerlijke weg ?

Heb ik de lessen begrepen of zal ik nog eens terug hervallen...
Kan ik en wil ik altijd de waarheid in de ogen kijken ?

Schuldgevoelens maken mij soms wakker.... heb ik de juiste
keuzes gemaakt en naar de stem van mijn ware Ik geluisterd ?

Zoveel moeilijke vragen waar ik niet altijd een antwoord op
gekregen heb.

Ooit zal ik het weten... hoop ik !

Bosrankje

[lotte]

Allerzielen 2010 geeft stemming aan mijn gemoed
altijd die stilte bij een graf
bij een steen met jullie namen erop
meter, peter, pa.

Allerzielen 1913, meter en peter, jullie zoon werd geboren,
hij werd mij pa.

Zoals wellicht nog mensen worstel ik met gemengde gevoelens,
merk ik dat de tijd toch doorgaat als iemand die je liefhebt, is gestorven,
we leven in het heden.

Mijn pa is een groot deel van wat ik geworden ben
in mijn hart blijf hij leven.

lotte.

[Alterego1]

Uit het leven gegrepen...

Wat ik nu ga vertellen is al wat jaartjes geleden
gebeurd,'t moet zowat midden de zeventiger jaren
van de vorige eeuw geweest zijn,maar telkens ik door
Antwerpen-stad wandel,en zie hoe ijverig men 't allen
kanten aan nieuwe bestrating bezig is,denk ik met
nauwelijks ingehouden binnenpretjes daaraan terug.
In de volkswijk waar ik toen woonde kregen de meeste
inwoners zo rond de tijd van half Maart-begin April,
net zoals dat elders ook het geval was,last van de
lentekriebels.
Wie voor- en/of achtertuin bezat was die dagen druk
in de weer met de opsmuk er van.Er werd gespit en ge-
harkt,geplant en verplant,perken aangelegd of van
model veranderd,kortom de een wou voor de ander niet
achterblijven.
Ook "den Theo",een havenarbeider,van geen kleintje
vervaard,en voor wie niks te heet of te zwaar was,kon
onder de stille,doch gedreven dwang van zijn echtgenote,
niet ontsnappen aan die voorjaarsdrukte.
En nu hij dan toch bezig was,wou Rosalie dat hij meteen
het voetpaadje betegelde,dat van de straat naar de
voordeur leidde.Den Theo vondt dat ze daar eigenlijk wel
gelijk in had,zo zouden ze bij regenweer niet meer met
beslijkte voeten in huis aankomen.
Dus werd er uitgekeken naar geschikt materiaal om de
wens van mevrouw te vervullen.Toeval wilde dat enkele
straten verder een aannemer van wegeniswerken volop
bezig was de voetpaden her-aan te leggen met van die
klassieke betontegels van 30 op 30.Dat had den Theo ook
gezien natuurlijk,en op een late avond,wanneer het goed
en wel donker was en hij dacht dat iedereen al lang sliep,
plande hij zijn slag te slaan.Reeds in de loop van de na-
middag had hij zijn remorque'ske aangekoppeld,en bij
benadering wist hij hoeveel "dals" hij nodig zou hebben.
Met zo'n honderdvijftig zou hij al heel ver komen,voor
een paadje van 3 stenen breed.Lag daar in die straat
verderop toch wel juist wat hij nodig had zeker!Wat kon
het die aannemer schelen dat er een partij stenen weg
was,die rekende dat er wel bij aan de stad,zo vergoelijkte
Theo in zichzelf zijn daad.
Stil,om geen aandacht te trekken,en behoedzaam,om
geen stenen te breken,laadde hij zijn aanhangwagen.
In zijn ijver had hij echter niet in de gaten dat er twee
politieagenten genaderd waren,hij schrok zich bijna een
floeren aap toen hij een norse stem hoorde die zei;
-"Awel,maat,wat zijt gij hier aan 't doen?"
Wie dacht dat den Theo hierdoor uit zijn lood zou geslagen
zijn,of op zijn benen stond te bibberen van schrik,die kende
onze dokwerker echt niet goed.
- "Zeg,agent,ziede gij da na niet wa da 'k ik hier aan 't doen
ben?Ik had thuis nog een deel "dals" over,en ik dacht,ik zal
die daar maar bij de hoop gaan leggen,dan ben ik er vanaf."
De politieagenten bekeken elkaar eens,zich afvragend wat
ze daarmee moesten aanvangen,want in feite vonden ze de
uitleg van Theo wel raar,maar niks wees er op dat het ook
niet waar kon zijn.
-"Heu,dat feestje gaat hier niet door hé maat"zei de oudste
van de twee agenten.En de andere vervolgde;
-"Komaan hé jong,gene flauwekul hé,laad die stenen maar
allemaal schoon terug in uw remorque'ske,en maak dat ge
er mee weg zijt."
Den Theo dacht dat hij het in Keulen hoorde donderen,hij
kon zijn oren nauwelijks geloven,doch was wel zo slim het
spelletje mee te spelen.
-"Allez vooruit dan maar hé,als 't dan toch niet mag,dan
zal ik ze thuis wel ergens leggen,'k kan er misschien nog een
paadje mee aanleggen in mijne voortuin."zei Theo met zijn
meest uitgestreken pokergezicht.
-"Dat zal 't beste zijn,en wie weet hoe blij zal uw vrouw er
mee zijn." was het antwoord van de agenten.
Maar Theo die niet van gisteren was,en graag altijd het laatste
woord had,kon zich niet weerhouden te zeggen;
-"Hewel,'k wil nu niet tegendraads zijn,'k zal mijn goed
hart eens laten zien,als ik er nog moest van over hebben,
wil ik er bij een van jullie wel een paadje mee komen leggen."

En geloof het of niet,een van die agenten heeft nu in zijn
voortuin een betegeld paadje,mooi gelegd door den Theo!

Alterego

[littlestar]

De natuur ligt er prachtig bij. De wind raast door de bomen, de bladeren dwarrelen overal. Af en toe een schijnt de zon en kleurt de rand van het bos in alle tinten. We wandelen voorbij een wat verwaarloosd dierenparkje en staan er even stil. Een bonte mengeling van allerlei rassen kippen leven tevreden samen met drie ezels.
Een fietser stopt en geniet ook van de dierenpracht. “Zijn het jouw dieren?” vraag ik.
“Neen, van mijn schoonbroer, maar die kan niet goed meer uit de voeten” antwoordt hij. “Ik kom hier elke dag voorbij, ik kan het niet laten. Vroeger waren alle hokken piekfijn verzorgd, maar dat kan hij niet meer”.
Na nog een hele uitleg over mensen die in de omgeving wonen komt ineens zijn andere schoonbroer ter sprake.
“De Leo is dood, maandagmorgen plots doodgevallen. Hij voelde zich nochtans goed de laatste tijd, wandelde regelmatig15 tot 20 km. Zaterdag wordt hij begraven” zucht hij.
“Toch niet de Leo die altijd brood heeft rondgedragen?” vraag ik verbaasd. “Jawel, hij is het, iedereen denkt dat het zijn broer is die al zolang op de sukkel is”.
Pats, een donderslag bij heldere hemel. Die grote sterke beer, met een stem als een klok, de Leo, hij heeft 40 jaar brood bij ons gebracht. Hij is pas met Pasen van dit jaar gestopt met werken. Het ging niet meer, had teveel pijn als hij lang moest staan.
Toevallig hadden wij hem zondagmorgen zien gaan met zijn zak broodjes in de hand.
Ik kan het amper geloven, 40 jaar bracht hij trouw brood door weer en wind. Niets kon hem tegenhouden, op hem kon je de rekenen. Rekenen …, april, mei, juni, juli, augustus, september, oktober, 1 november, geen acht maanden heeft hij mogen genieten van het nietsdoen, het kunnen uitslapen, zijn wandelingen in de natuur.
We hebben nog heel wat herinneringen opgehaald, afscheid genomen van de man die onverwacht ons pad kruiste, ik ken niet eens zijn naam, en onze wandeling verder gezet.
De natuur zag er anders uit zonder de Leo, de kleuren nog even intens en toch anders.
Leo, ik groet je waar je ook bent, ik ben blij dat ik je heb gekend.

Littlestar

[denook]

Dat ik een beetje verliefd ben op Wenduine is hier door sommigen al
langer geweten. Ik kom er regelmatig, ken het dorp als mijn broekzak
en tracht me steeds dieper in te werken in alles wat met Wenduine te
maken heeft.
Vorige dinsdag, 2 november - we er waren er toch maar weer - keerde
ik 's avonds terug van een Allerzielendienst in de kerk. Onderweg raakte
ik in gesprek met Simonneke, een mij onbekend vrouwke. Ze was 88 jaar
oud, maar nog zeer schrander. Ze was vroeger hotelhoudster geweest,
in 'hotel du commerce', reeds lang verdwenen, nu de 'moustache'.
Op dit ogenblik zijn er nog vier hotels in Wenduine, amper vier. Zij sprak
over de glorietijd van vroeger en begon verdwenen namen weer op te
noemen, eindigend met ... er waren er zeker twintig.

's Anderendaags belde ik bij haar aan, was er zeer welkom, en we boom-
den verder over verdwenen hotels. Ik had potlood en papier mee en zet-
te de namen op een summier plannetje. We kwamen inderdaad aan
twintig zaken. "Maar mijnheer, ga eens bij Joseph Hennon, die weet nog
meer dan ik; hij is ook oud en lang schepen geweest".

Op naar mijnheer Hennon - wat een ontdekking! De man verzamelde al
vele jaren oude prentkaarten van Wenduine. Hij had er duizende, alle
mooi geklasseerd. En ja, hij noemde weer andere hotels en hun vroegere
ligging; aan achtentwintig kwamen we nu.
Maar we konden ook verder neuzen in oude documenten, zo werd het
geheugen minder belast en wat lazen we daar o.a.:

- in 1912 telde Wenduine 856 inwoners en was toen 'de' familiebadplaats
bij uitstek,

- bij het uitbreken van de Eerste wereldoorlog telde Wenduine 41 HOTELS
en pensions, goed voor 1284 kamers!!!

denook

twee details, neen, details voor anderen misschien, doch niet voor denook

- bij mijnheer Dennon kon hij de hand leggen op enkele prentkaarten uit
diens collectie, prentkaarten waarvan hij er meer dan één had...
om zo bij weg te dromen, foto's uit 1904, 1919, 1924, 1932, ...

- het appartement van Simonneke ligt nu waar vroeger, voor de verbou-
wing, hotelkamers waren en ... óp de plaats waar denook in de zetel zat,
hebben jaren na elkaar Jacques Brel, met broer en tante, hun vakantie
doorgebracht. De ouders waren kolonialen en zo mochten de broers elk
jaar met een tante op verlof ... naar Wenduine, waar anders ...

[ninjavincent]

óp de plaats waar denook in de zetel zat,
hebben jaren na elkaar Jacques Brel, met broer en tante, hun vakantie
doorgebracht. De ouders waren kolonialen en zo mochten de broers elk
jaar met een tante op verlof ... naar Wenduine

Inderdaad, vandaar de tekst van Jacques Brell, aan de muur van het info- en toerismebureau..en waarschijnlijk ook aan de Post van het Rode kruis op de dijk????

Groetjes vanuit Wenduine

[denook]

Deze namiddag hier en daar wat extra opgeruimd, vooral papieren
gesorteerd en zoveel mogelijk naar af voor papierophaling.
Bleef mijn oog iets langer rusten op een begeleidend blaadje van de
misviering van zondag 3 oktober - vredesdag.
Nu weet ik het weer: ik was toen wat ziekjes, niet erg; toch erg genoeg
om thuis te blijven uit de koude kerk.
Martha had dan maar het blaadje meegenomen. Nu pas sta ik even stil
bij een bezinningstekst op de laatste bladzijde. Hij is heel mooi ...

Een oude Cherokee indiaan
vertelt aan zijn kleinzoon over zijn gevoelens.
"Binnen in mij is een afschuwelijk gevecht gaande",
zei hij tegen de jongen.
"Het is alsof twee wolven vechten in mijn hart.
De ene wolf is wraakzuchtig,
boos en strijdlustig, jaloers, verwaand.
De andere wolf is zachtaardig, vriendelijk en vol begrip".

De kleinzoon denkt daar wat over na
en vraagt dan aan zijn grootvader:
"Welke wolf zal dan het gevecht winnen?"
De oude Cherokee glimlacht en antwoordt:
"De wolf die ik voed".

denook