Geloof, Hoop en Liefde, maar de Liefde is de grootste - 2010
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Een goeie avond ria,
bedankt dat je de trekvogels ook op in mijn stekje bracht!
Zou je niet een trekvogel willen zijn?
Vliegen naar warme oorden,
zonder kompas of GPS
maar op de windakkoorden
met af en toe een lekkere vis
vleugels klapwiekend over zee
ja ik wil wel graag eens mee!
een fijn weekend wens ik jou
met regen, zon of wind
we blijven welgezind!
gustilpe
bedankt dat je de trekvogels ook op in mijn stekje bracht!
Zou je niet een trekvogel willen zijn?
Vliegen naar warme oorden,
zonder kompas of GPS
maar op de windakkoorden
met af en toe een lekkere vis
vleugels klapwiekend over zee
ja ik wil wel graag eens mee!
een fijn weekend wens ik jou
met regen, zon of wind
we blijven welgezind!
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
lieve Ria
hartelijk dank voor zoveel moois , telkens weer en zoveel liefs op mijn topic
je maakt prachtige hartverwarmende dingen
ook op poezie van de dag , die ik telkens lees voor de avondsluiting van de pc , kon ik van jouw verhalende pen genieten !!
die orchidee staat er prachtig op , oogt heel gezond en welgezind
je bent een krak met bloemen , met schrijven , met foto's , met gedichten en familieleven , ja , waarin eigenlijk niet !!
ik had een reaktie geschreven op je plaatsing over de honger en armoede in Nigeria
lieve Ria
zoveel , zoveel leed alom
wat te doen , ik denk soms
als ik echt een versterving zou willen doen
zou ik mijn poes moeten wegdoen
want zij krijgt duur dieet eten
en er zijn kinderen, die hebben geen eten
dat zien en lezen doet zo zeer
ik weet het echt niet meer
welke projecten moet ik kiezen
er zullen er altijd verliezen
en welke projecten ik ook koos
de brieven voor hulp vermeerderen altoos
ik voel me soms radeloos
en schuldig omdat ik hier woon
te midden van zoveel overvloed
in de wereld zit het echt niet goed
goed dat je dat hier allemaal vermeld
zodat honger en respect worden hersteld
2 geitjes daar gaan we voor zorgen
elk beetje hulp is daar welgekomen
Fernanda
Heel veel liefs Fernanda
hartelijk dank voor zoveel moois , telkens weer en zoveel liefs op mijn topic
je maakt prachtige hartverwarmende dingen
ook op poezie van de dag , die ik telkens lees voor de avondsluiting van de pc , kon ik van jouw verhalende pen genieten !!
die orchidee staat er prachtig op , oogt heel gezond en welgezind
je bent een krak met bloemen , met schrijven , met foto's , met gedichten en familieleven , ja , waarin eigenlijk niet !!
ik had een reaktie geschreven op je plaatsing over de honger en armoede in Nigeria
lieve Ria
zoveel , zoveel leed alom
wat te doen , ik denk soms
als ik echt een versterving zou willen doen
zou ik mijn poes moeten wegdoen
want zij krijgt duur dieet eten
en er zijn kinderen, die hebben geen eten
dat zien en lezen doet zo zeer
ik weet het echt niet meer
welke projecten moet ik kiezen
er zullen er altijd verliezen
en welke projecten ik ook koos
de brieven voor hulp vermeerderen altoos
ik voel me soms radeloos
en schuldig omdat ik hier woon
te midden van zoveel overvloed
in de wereld zit het echt niet goed
goed dat je dat hier allemaal vermeld
zodat honger en respect worden hersteld
2 geitjes daar gaan we voor zorgen
elk beetje hulp is daar welgekomen
Fernanda
Heel veel liefs Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve vriendinnen, Gustilpe en Ferry
en nog daarvoor Elisa, Nele, Bosrankje, Bo'ke,
en goede vrienden, Alter en Norman
hartelijk dank voor alle schoonheid
en de hartelijke woorden,
die jullie hier schreven en plaatsen.
Lieve Ferry,
er zijn nu al minstens 4 geitjes op weg,
ze zullen dikke vriendjes worden.
Bedankt voor je hulp.
We zijn pas terug thuis
van een weekend met onze kinderen
en kleinkinderen uit de Westhoek.
lieve groeten en tot binnenkort.
ria
en nog daarvoor Elisa, Nele, Bosrankje, Bo'ke,
en goede vrienden, Alter en Norman
hartelijk dank voor alle schoonheid
en de hartelijke woorden,
die jullie hier schreven en plaatsen.
Lieve Ferry,
er zijn nu al minstens 4 geitjes op weg,
ze zullen dikke vriendjes worden.
Bedankt voor je hulp.
We zijn pas terug thuis
van een weekend met onze kinderen
en kleinkinderen uit de Westhoek.
lieve groeten en tot binnenkort.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Ria,
We bieden je dit kleurrijk herfsttafereeltje aan om
de donkerte van de najaarsdagen wat te verhelderen.
Met vriendelijke bamisgroetjes van ons beiden,en
dank voor je lieve attenties.
Bosrankje en Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Tijdens één van onze bezoeken aan verschillende kerkhoven
kwamen we volgend mooi en sereen beeld tegen.
Ik kon niet nalaten er een foto van te nemen.
Zalige Hoogdag
van Allerheiligen en Allerzielen,
ria
kwamen we volgend mooi en sereen beeld tegen.
Ik kon niet nalaten er een foto van te nemen.
Zalige Hoogdag
van Allerheiligen en Allerzielen,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Ria,
Bij dit grafmonument van de schaapherder
op het oude kerkhof van Merksem heb ik als
kind meerdere malen blijven stilstaan,het was
niet zo ver van het graf van mijn grootmoeder,
en vlakbij het graf van Hermanneke Wijns.
Jij moet dat toen als kind zeker ook al gezien
hebben,want je bent even jong als ik,en je
woonde juist achter de begraafplaats.
Mooi dat deze grafsteen er na zovele jaren nog
steeds is mogen blijven staan,het heeft ook een
symboolwaarde.En het verbaast me dat het na
al die tijd nog in zo'n goede staat is.
Groetjes,ook aan Leo,van ons beiden,
Bosrankje en Alterego
Bij dit grafmonument van de schaapherder
op het oude kerkhof van Merksem heb ik als
kind meerdere malen blijven stilstaan,het was
niet zo ver van het graf van mijn grootmoeder,
en vlakbij het graf van Hermanneke Wijns.
Jij moet dat toen als kind zeker ook al gezien
hebben,want je bent even jong als ik,en je
woonde juist achter de begraafplaats.
Mooi dat deze grafsteen er na zovele jaren nog
steeds is mogen blijven staan,het heeft ook een
symboolwaarde.En het verbaast me dat het na
al die tijd nog in zo'n goede staat is.
Groetjes,ook aan Leo,van ons beiden,
Bosrankje en Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Er is een plekje waar ik dikwijls over droom; het huis waar ik geboren ben.
Mijn vader liet het met veel liefde bouwen, twee jaar voor de oorlog uitbrak. Als jonge bruid heeft hij mijn moeder over de drempel haar nieuwe thuis binnen gedragen. Het huis, de thuis waar zij samen zo gelukkig zouden worden.
Op de eerste verdieping woonden mijn grootouders, de ouders van mijn moeder. De oorlogsjaren hebben wij er samen doorgemaakt. En al was dat een moeilijke tijd, toch blijven vele mooie herinneringen in mijn gedachten kleven.
Ons huis was slechts vijf meter breed, met een lange smalle tuin, waarin wij naar hartenlust konden ravotten. Er was een kleine keuken en even kleine veranda, met een glazen schuifdeur. Tijdens de winter bleef die deur natuurlijk dicht, maar in de lente en vooral tijdens de zomer, aten we daar als vader thuis was, vooral op zaterdag en zondag. Dan was het feest!
De woonkamer was op de breedte van het huis, zo’n 4,8 m. x 3,5 m., met een schouw in het midden van de korte zijde. Aan de overzijde stond een grote buffetkast en de tafel in het midden. Ik herinner mij de knusheid, de gezelligheid en de warmte, die mijn moeders handen toverden. Mijn moeder zong graag en veel. Zij kon goed naaien en maakte voor ons, maar ook voor ons huisje vele mooie spulletjes, van stoffen of kledingstukken die na de oorlog werden uitgedeeld. Zo kwam er een hele lading uit Canada, ik herinner mij de broeken in velours die de boeren daar droegen. Uit één broekspijp kon mijn moeder een kinderkleedje naaien.
Wij hadden ook nog een voorste kamer, langs de straatzijde gelegen, naast de smalle gang en de trap naar boven. In tegenstelling tot vele andere huizen in die tijd, mochten wij kinderen er binnen, zelfs om te spelen als het buiten guur of koud was. Toen ik ernstig ziek was, en dat ben ik meer dan één keer geweest, sliep ik daar, te samen met mijn moeder.
Kachels verwarmden de kamers beneden en in de keuken stond een fornuis. Alle verbindingsdeuren waren van glas, zodat er zoveel mogelijk licht in huis kwam. Op de tweede verdieping waren er twee slaapkamers, één voor mijn ouders en in de andere kamer sliepen wij met vier.
Als ik terugdenk aan de oppervlakte beneden waar alles werd gedaan, leven, spelen, leren, koken, de was en de plas, zal die ongeveer overeenkomen met de inhoud van de inkom en onze woonkamer nu. En toch verlangden wij niet meer. Wij waren gelukkig en tevree.
Mijn vader moest altijd laat werken. In die tijd werkten men nog 60 uren per week, verdeeld over 6 dagen. Alleen op zondag was hij thuis, dat was zowel de dag van de Heer als vaders rustdag. Na de zondagmis en het middagmaal wou hij een beetje uitrusten, maar omdat wij graag met hem wilden stoeien kwam dat er niet van. Soms gingen we samen wandelen, op bezoek of er kwam familie op bezoek. Mijn vader schreef heel graag. Ook tekende hij, maar hij had in die jaren zo weinig tijd voor dit alles. Hij schreef toneelstukken, die in de winter door de toneelkring van de KWB werden opgevoerd. Daarover was hij heel fier en wij ook.
Toen ik 11 jaar jong was moesten wij verhuizen, omwille van het beroep en het werk van mijn vader. Wij waren ondertussen met zeven, onze ouders, vier zussen en een broer. Mijn grootouders bleven wonen in ons ouderlijk huis. Nadat mijn grootvader gestorven was, kwam grootmoeder bij ons wonen, bijna tot aan haar dood.
Het huis, mijn geboortehuis staat er nog. Aan de gevel prijkt nog altijd het grote witte Mariabeeld. Het heeft de oorlog en de tand des tijds goed doorstaan. Ongetwijfeld heeft Onze Lieve Vrouw ons en de wijk beschermd, toen een obus 10 meter van ons huis een krater sloeg, zonder te ontploffen.
Een tiental jaar geleden veranderde het huis van eigenaar. Dat was reeds de zoveelste keer. Het was inmiddels opgedeeld in 2 appartementen en op de hoogste verdieping een kleine studio.
Dat lieve, mooie, warme, gekoesterde huis. Ik wou en zou het terugzien. Ik meldde mij bij de verkoper als een geïnteresseerde kandidaat-koper Maar wat een desillusie. In de gang hing de geur van rioolwater die uit de kleine kelder kwam.
De kelder, waarin wij tijdens de oorlogsjaren vluchtten, voor beschutting tijdens de bombardementen. Die kelder die toen fris was en helder, regelmatig geschuurd werd en met schabben vol ingemaakte groenten en fruit. De kleine voorraadkast met vliegendraad onder de trap, waar boter en melk bewaard werden. IJskasten waren er toen nog niet, tenminste niet voor het budget van onze ouders.
De gang was grauw en vuil en de benedenverdieping gesloten. Daar konden we dus niet in. Op de eerste verdieping was de vriendelijke huurster wel thuis. Het was er proper, maar zo veranderd. Alleen het marmeren schouwke in de voorkamer herkende ik nog. Dit was het mooie verdiep waar mijn grootouders woonden en waar we dikwijls zo gastvrij werden opgevangen. De ramen naar buiten waren vervangen door deuren, die naar een kleine, donkere slaapkamer leiden, met een nog kleinere badkamer. De keuken was bijgebouwd in een soort half-keuken, half overdekt terras, met plastieken platen. Van daaruit kon ik zien hoe de benedenbouw was uitgebouwd over het kleine koertje dat we vroeger hadden en hoe de tuin er zielig en verwaarloosd bij lag. Mijn hart schreide. Mijn man zag dat ik onder de indruk was en lei troostend een arm om mijn schouder.
Toch wilde ik nog het verdiep zien, waar we allemaal in liefde verwekt werden. En onze knusse slaapkamer, met twee dubbele bedden, waar we als vier zusjes samen sliepen. Eerst kwamen we in de grote achterkamer, de slaapkamer van mijn ouders. De vensters zaten nog op dezelfde plaats en maakten de kamer licht. Er stond een kleine keukenwand en de rest van de plaats was zitplaats voor de jonge man die er woonde. Alleen maar het hoogst nodige, de jonge man was werkloos. Zijn slaapkamer, vroeger die van ons, met enkel maar een bed, wat persoonlijke spullen en kleding hier en daar. Op de overloop was een douche en toilet geïnstalleerd. En dan te denken dat wij hier zo gelukkig zijn geweest. Zouden de mensen die zelfde gevoelens ervaren hebben?
Twee weken geleden zijn we nog eens langs het huis gereden. Van buiten is het alleen wat ouder geworden, zoals wij allemaal. Hoe het er nu binnen uitziet en wie er woont dat laat zich raden. Maar als ik droom over mijn geboortehuis, droom ik over dat lieve, vriendelijke, warme huis, waar ik de eerste 11 jaar van mijn leven zo gelukkig ben geweest.
Een nachtelijke ontboezeming,
Middernacht 05.11.2010
ria
Mijn vader liet het met veel liefde bouwen, twee jaar voor de oorlog uitbrak. Als jonge bruid heeft hij mijn moeder over de drempel haar nieuwe thuis binnen gedragen. Het huis, de thuis waar zij samen zo gelukkig zouden worden.
Op de eerste verdieping woonden mijn grootouders, de ouders van mijn moeder. De oorlogsjaren hebben wij er samen doorgemaakt. En al was dat een moeilijke tijd, toch blijven vele mooie herinneringen in mijn gedachten kleven.
Ons huis was slechts vijf meter breed, met een lange smalle tuin, waarin wij naar hartenlust konden ravotten. Er was een kleine keuken en even kleine veranda, met een glazen schuifdeur. Tijdens de winter bleef die deur natuurlijk dicht, maar in de lente en vooral tijdens de zomer, aten we daar als vader thuis was, vooral op zaterdag en zondag. Dan was het feest!
De woonkamer was op de breedte van het huis, zo’n 4,8 m. x 3,5 m., met een schouw in het midden van de korte zijde. Aan de overzijde stond een grote buffetkast en de tafel in het midden. Ik herinner mij de knusheid, de gezelligheid en de warmte, die mijn moeders handen toverden. Mijn moeder zong graag en veel. Zij kon goed naaien en maakte voor ons, maar ook voor ons huisje vele mooie spulletjes, van stoffen of kledingstukken die na de oorlog werden uitgedeeld. Zo kwam er een hele lading uit Canada, ik herinner mij de broeken in velours die de boeren daar droegen. Uit één broekspijp kon mijn moeder een kinderkleedje naaien.
Wij hadden ook nog een voorste kamer, langs de straatzijde gelegen, naast de smalle gang en de trap naar boven. In tegenstelling tot vele andere huizen in die tijd, mochten wij kinderen er binnen, zelfs om te spelen als het buiten guur of koud was. Toen ik ernstig ziek was, en dat ben ik meer dan één keer geweest, sliep ik daar, te samen met mijn moeder.
Kachels verwarmden de kamers beneden en in de keuken stond een fornuis. Alle verbindingsdeuren waren van glas, zodat er zoveel mogelijk licht in huis kwam. Op de tweede verdieping waren er twee slaapkamers, één voor mijn ouders en in de andere kamer sliepen wij met vier.
Als ik terugdenk aan de oppervlakte beneden waar alles werd gedaan, leven, spelen, leren, koken, de was en de plas, zal die ongeveer overeenkomen met de inhoud van de inkom en onze woonkamer nu. En toch verlangden wij niet meer. Wij waren gelukkig en tevree.
Mijn vader moest altijd laat werken. In die tijd werkten men nog 60 uren per week, verdeeld over 6 dagen. Alleen op zondag was hij thuis, dat was zowel de dag van de Heer als vaders rustdag. Na de zondagmis en het middagmaal wou hij een beetje uitrusten, maar omdat wij graag met hem wilden stoeien kwam dat er niet van. Soms gingen we samen wandelen, op bezoek of er kwam familie op bezoek. Mijn vader schreef heel graag. Ook tekende hij, maar hij had in die jaren zo weinig tijd voor dit alles. Hij schreef toneelstukken, die in de winter door de toneelkring van de KWB werden opgevoerd. Daarover was hij heel fier en wij ook.
Toen ik 11 jaar jong was moesten wij verhuizen, omwille van het beroep en het werk van mijn vader. Wij waren ondertussen met zeven, onze ouders, vier zussen en een broer. Mijn grootouders bleven wonen in ons ouderlijk huis. Nadat mijn grootvader gestorven was, kwam grootmoeder bij ons wonen, bijna tot aan haar dood.
Het huis, mijn geboortehuis staat er nog. Aan de gevel prijkt nog altijd het grote witte Mariabeeld. Het heeft de oorlog en de tand des tijds goed doorstaan. Ongetwijfeld heeft Onze Lieve Vrouw ons en de wijk beschermd, toen een obus 10 meter van ons huis een krater sloeg, zonder te ontploffen.
Een tiental jaar geleden veranderde het huis van eigenaar. Dat was reeds de zoveelste keer. Het was inmiddels opgedeeld in 2 appartementen en op de hoogste verdieping een kleine studio.
Dat lieve, mooie, warme, gekoesterde huis. Ik wou en zou het terugzien. Ik meldde mij bij de verkoper als een geïnteresseerde kandidaat-koper Maar wat een desillusie. In de gang hing de geur van rioolwater die uit de kleine kelder kwam.
De kelder, waarin wij tijdens de oorlogsjaren vluchtten, voor beschutting tijdens de bombardementen. Die kelder die toen fris was en helder, regelmatig geschuurd werd en met schabben vol ingemaakte groenten en fruit. De kleine voorraadkast met vliegendraad onder de trap, waar boter en melk bewaard werden. IJskasten waren er toen nog niet, tenminste niet voor het budget van onze ouders.
De gang was grauw en vuil en de benedenverdieping gesloten. Daar konden we dus niet in. Op de eerste verdieping was de vriendelijke huurster wel thuis. Het was er proper, maar zo veranderd. Alleen het marmeren schouwke in de voorkamer herkende ik nog. Dit was het mooie verdiep waar mijn grootouders woonden en waar we dikwijls zo gastvrij werden opgevangen. De ramen naar buiten waren vervangen door deuren, die naar een kleine, donkere slaapkamer leiden, met een nog kleinere badkamer. De keuken was bijgebouwd in een soort half-keuken, half overdekt terras, met plastieken platen. Van daaruit kon ik zien hoe de benedenbouw was uitgebouwd over het kleine koertje dat we vroeger hadden en hoe de tuin er zielig en verwaarloosd bij lag. Mijn hart schreide. Mijn man zag dat ik onder de indruk was en lei troostend een arm om mijn schouder.
Toch wilde ik nog het verdiep zien, waar we allemaal in liefde verwekt werden. En onze knusse slaapkamer, met twee dubbele bedden, waar we als vier zusjes samen sliepen. Eerst kwamen we in de grote achterkamer, de slaapkamer van mijn ouders. De vensters zaten nog op dezelfde plaats en maakten de kamer licht. Er stond een kleine keukenwand en de rest van de plaats was zitplaats voor de jonge man die er woonde. Alleen maar het hoogst nodige, de jonge man was werkloos. Zijn slaapkamer, vroeger die van ons, met enkel maar een bed, wat persoonlijke spullen en kleding hier en daar. Op de overloop was een douche en toilet geïnstalleerd. En dan te denken dat wij hier zo gelukkig zijn geweest. Zouden de mensen die zelfde gevoelens ervaren hebben?
Twee weken geleden zijn we nog eens langs het huis gereden. Van buiten is het alleen wat ouder geworden, zoals wij allemaal. Hoe het er nu binnen uitziet en wie er woont dat laat zich raden. Maar als ik droom over mijn geboortehuis, droom ik over dat lieve, vriendelijke, warme huis, waar ik de eerste 11 jaar van mijn leven zo gelukkig ben geweest.
Een nachtelijke ontboezeming,
Middernacht 05.11.2010
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Ria (en wat wij ook bij onze Ferry schreven)
lieve vriendin en buurvrouw,
We hopen jullie binnenkort terug te zien...
(en waarom niet in het park van onze groene
gemeente ?)
Daarom deze ppt van een prachtige herfst-
wandeling en lieve warme novembergroetjes
voor jullie beiden van Alter en Rankje
Ps. Met veel interesse en emotie, hebben wij je bovenstaand
verhaal gelezen... prachtig !
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....