--"Ons Dagboek"--
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Heb nog enkele dagboekfragmentjes klaar, geschreven, zoals het hoort,
bij kleine of grotere gebeurtenissen of indrukken rond een bepaalde dag.
Tweemaal reeds wou ik ze hier achterlaten, doch tweemaal was er de dag
zelf of de dag voordien, net een ander fragment hier geplaatst door een
collega-sennetter.
Omdat het geen stukjes van drie of vier regeltjes zijn en men als lezer
ervaart dat er aan gewerkt is, wacht ik dan liever enkele dagen, zodat de
mensen die overal alleen de laatste bijdragen lezen, ten volle kunnen
genieten van al het moois dat hier verschijnt.
Mooi dan naar de taal, want de onderwerpen kunnen ook triest en melan-
cholisch zijn, maar ... toch ook weer mooi ...
tot sraks dan voor een eerste uitgesteld dagboekfragment.
denook
bij kleine of grotere gebeurtenissen of indrukken rond een bepaalde dag.
Tweemaal reeds wou ik ze hier achterlaten, doch tweemaal was er de dag
zelf of de dag voordien, net een ander fragment hier geplaatst door een
collega-sennetter.
Omdat het geen stukjes van drie of vier regeltjes zijn en men als lezer
ervaart dat er aan gewerkt is, wacht ik dan liever enkele dagen, zodat de
mensen die overal alleen de laatste bijdragen lezen, ten volle kunnen
genieten van al het moois dat hier verschijnt.
Mooi dan naar de taal, want de onderwerpen kunnen ook triest en melan-
cholisch zijn, maar ... toch ook weer mooi ...
tot sraks dan voor een eerste uitgesteld dagboekfragment.
denook
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Ilse Wijnen
Een mooie naam: wijnen, meervoud van wijn!
Ik zal ze me waarschijnlijk nog lang herinneren, de verschijning die ach-
ter deze naam schuilgaat: een kapsel dat nooit nog op dezelfde wijze kan
worden gekleurd, een lange gilet,die binnenste buiten werd gedragen (op-
gemerkt door Martha); maar als ze het woord nam...!
Plaats van het gebeuren: Bozar, Brussel.
(Voor mensen van een andere planeet: 'Bozar' is de nieuwe naam die bei-
de vorige namen 'Paleis voor Schone Kunsten' en 'Palais des Beaux-Arts'
in één woord vervangt en welluidend laat klinken.)
Bozar is al jaren hét Mekka van het kunstgebeuren in België: concerten,
filmvoorstellingen, grootse tentoonstellingen, voordrachten ... elke dag
weer meerdere evenementen.
Wij wonen regelmatig een concert bij of bezoeken een interessante ten-
toonstelling. Dit keer dachten we iets nieuws te hebben ontdekt, wat later
dan weer niet zo nieuw bleek te zijn: een Senior-zondag.
Programma:
- 10u30, gegidste rondleiding door retrospectieve Luc Tuymans,
- 12 uur, middagmaal,
- 14 uur, verduidelijkende uiteenzetting over aansluitend concert,
- 15 uur, uitvoering van het besproken symfonisch concert,
en dat allemaal samen voor ... 49 euro.
Gezien de hoge rang van de plaatsen bij het concert, de hoogstaande uit-
voering door het orkest, de individuele toegangsprijs voor Luc Tuymans,
de kwaliteit van het middagmaal, ... een belachelijk lage prijs!
En dan was er nog de uitleg bij de schilderijen door Ilse Wijnen.
Mensen, wat was dat interessant!
Ik heb achteraf gegoogeld en kwam zo te weten welk een achtergrond en
diploma's mevrouw Ilse allemaal meedroeg.
We hebben al meerdere rondleidingen meegemaakt, door gangen vol
schilderijen, met soms hoogdravende uitleg, waarbij men zich de vraag
kan stellen: 'zou de schilder wel weten wat men hier uit zijn werken te
voorschijn tovert?' Het is dan nooit te controleren want de meesters in
kwestie zijn meestal reeds lang overleden.
Hier ging het om Luc Tuymans, de meest gelauwerde en duurst betaalde
onder de nog levende Belgische schilders.
We hoorden Ilse; ze nam ons mee in de ideeënwereld van Luc Tuymans.
Ik luisterde geboeid, doch weer ... was dit allemaal waarheid?
Nu moest dit toch op te sporen zijn.
Na een paar werken, met commentaar van ergens heel ver weg, kon ik de
vraag niet meer voor mij houden.
"Mevrouw, wat zou Luc Tuymans ervan zeggen moest hij U hier horen?"
Die zat!! dacht ik.
Maar neen, het was een hoogst interessante vraag volgens Wijnen.
Het antwoord: "Zij was zeer goed bevriend met Luc Tuymans, kende hem
door en door en de ideeën omtrent de werken die ze verkondigde kwa-
men uit de mond van Tuymans zelf".
Zo werd het nog interessanter. Zonder deze deskundige uitleg zou ik nooit
geweten hebben wat Walt Disney in een werk kwam doen, hoe een idee
van Horta werd ingepland. Kortom, een verhelderende kijk kregen we
door de commentaar, die nog meer waarde kreeg want ze kwam van de
meester zelf.
Tijdens het middagmaal (-we zaten met tien mensen bij een ronde tafel-)
vernam ik dat zo'n senior-zondag een paar keer per jaar werd georga-
niseerd. Ik denk dat er zeven West-Vlamingen bij ons zaten, alsook één
Limburgse dame. Het waren kenners, dat kon je horen.
Een evenement op een zondag, tussen 10u30 en 17 uur, kan van om het
even waar in België, rustig per spoor worden bereikt. (Oh ja, het was al-
leen voor Vlamingen bedoeld).
We schrijven een volgende keer zeker nog in al moet gezegd dat de plaat-
sen zeer vlug zijn ingenomen.
GeInteresseerde Sennetters moeten er dus vlug bij zijn.
denook
Een mooie naam: wijnen, meervoud van wijn!
Ik zal ze me waarschijnlijk nog lang herinneren, de verschijning die ach-
ter deze naam schuilgaat: een kapsel dat nooit nog op dezelfde wijze kan
worden gekleurd, een lange gilet,die binnenste buiten werd gedragen (op-
gemerkt door Martha); maar als ze het woord nam...!
Plaats van het gebeuren: Bozar, Brussel.
(Voor mensen van een andere planeet: 'Bozar' is de nieuwe naam die bei-
de vorige namen 'Paleis voor Schone Kunsten' en 'Palais des Beaux-Arts'
in één woord vervangt en welluidend laat klinken.)
Bozar is al jaren hét Mekka van het kunstgebeuren in België: concerten,
filmvoorstellingen, grootse tentoonstellingen, voordrachten ... elke dag
weer meerdere evenementen.
Wij wonen regelmatig een concert bij of bezoeken een interessante ten-
toonstelling. Dit keer dachten we iets nieuws te hebben ontdekt, wat later
dan weer niet zo nieuw bleek te zijn: een Senior-zondag.
Programma:
- 10u30, gegidste rondleiding door retrospectieve Luc Tuymans,
- 12 uur, middagmaal,
- 14 uur, verduidelijkende uiteenzetting over aansluitend concert,
- 15 uur, uitvoering van het besproken symfonisch concert,
en dat allemaal samen voor ... 49 euro.
Gezien de hoge rang van de plaatsen bij het concert, de hoogstaande uit-
voering door het orkest, de individuele toegangsprijs voor Luc Tuymans,
de kwaliteit van het middagmaal, ... een belachelijk lage prijs!
En dan was er nog de uitleg bij de schilderijen door Ilse Wijnen.
Mensen, wat was dat interessant!
Ik heb achteraf gegoogeld en kwam zo te weten welk een achtergrond en
diploma's mevrouw Ilse allemaal meedroeg.
We hebben al meerdere rondleidingen meegemaakt, door gangen vol
schilderijen, met soms hoogdravende uitleg, waarbij men zich de vraag
kan stellen: 'zou de schilder wel weten wat men hier uit zijn werken te
voorschijn tovert?' Het is dan nooit te controleren want de meesters in
kwestie zijn meestal reeds lang overleden.
Hier ging het om Luc Tuymans, de meest gelauwerde en duurst betaalde
onder de nog levende Belgische schilders.
We hoorden Ilse; ze nam ons mee in de ideeënwereld van Luc Tuymans.
Ik luisterde geboeid, doch weer ... was dit allemaal waarheid?
Nu moest dit toch op te sporen zijn.
Na een paar werken, met commentaar van ergens heel ver weg, kon ik de
vraag niet meer voor mij houden.
"Mevrouw, wat zou Luc Tuymans ervan zeggen moest hij U hier horen?"
Die zat!! dacht ik.
Maar neen, het was een hoogst interessante vraag volgens Wijnen.
Het antwoord: "Zij was zeer goed bevriend met Luc Tuymans, kende hem
door en door en de ideeën omtrent de werken die ze verkondigde kwa-
men uit de mond van Tuymans zelf".
Zo werd het nog interessanter. Zonder deze deskundige uitleg zou ik nooit
geweten hebben wat Walt Disney in een werk kwam doen, hoe een idee
van Horta werd ingepland. Kortom, een verhelderende kijk kregen we
door de commentaar, die nog meer waarde kreeg want ze kwam van de
meester zelf.
Tijdens het middagmaal (-we zaten met tien mensen bij een ronde tafel-)
vernam ik dat zo'n senior-zondag een paar keer per jaar werd georga-
niseerd. Ik denk dat er zeven West-Vlamingen bij ons zaten, alsook één
Limburgse dame. Het waren kenners, dat kon je horen.
Een evenement op een zondag, tussen 10u30 en 17 uur, kan van om het
even waar in België, rustig per spoor worden bereikt. (Oh ja, het was al-
leen voor Vlamingen bedoeld).
We schrijven een volgende keer zeker nog in al moet gezegd dat de plaat-
sen zeer vlug zijn ingenomen.
GeInteresseerde Sennetters moeten er dus vlug bij zijn.
denook
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
" (Oh ja, het was alleen voor Vlamingen bedoeld)."
En niet voor andere mensen die de rijke taal van Vondel beheersen,
bewonderen en lief hebben ? Want volgens mij kent Kunst
geen grenzen !
En niet voor andere mensen die de rijke taal van Vondel beheersen,
bewonderen en lief hebben ? Want volgens mij kent Kunst
geen grenzen !
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
beste denook,
Het heeft moeite gekost en het is tegen mijn huidige stemming, maar
het woordje 'beste' staat er toch maar; straks kan het nog weg.
Mag ik, als dagboek ... neen, niet 'mag', het is mijn plicht als dagboek
je terecht te wijzen.
Wil je AUB in het vervolg bij iedere zinswending driemaal nadenken,
alvorens de woorden neer te schrijven. Neem je pen met fluwelen hand-
schoen ter hand (-mooi gevonden hé denook - handschoen ter hand
nemen-), en sta stil bij ieder idee dat je wil verwoorden.
Ben je al vergeten hoe weinig geliefd je hier nog bent?
Mensen die met een vergrootglas of sterke loep, je woorden bestuderen,
met als enig doel, bij de kleinste fout aan te vallen; soms onderduims,
maar toch aanvallen.
Ben je al vergeten hoe mensen die bij 'Poëzie en Proza' nogal actief zijn,
privé werden aangeschreven om niet meer bij jou te schrijven, want je
zou ... ja, wat zou je eigenlijk, dat weet ik zelf niet.
Wat ik wel weet is dat je ieder foutje moet vermijden.
Je taal en stijl moeten beter, en vooral, de inhoud moet 100% juist zijn.
Mag ik een voorbeeld geven?
In je laatste stukje hier, met als titel 'Ilse Wijnen', staat volgende zin:
"Oh ja, het was alleen voor Vlamingen bedoeld."
Fout denook, helemaal fout, dat voel je toch zelf.
Moest ik een Zwitser zijn, met een grondige kennis van, en een liefdevolle
band met, onze Vlaamse taal ... ik zou me totaal gediscrimineerd voelen,
want ik hoorde er niet bij te zijn!
Je moet het dan ook meer dan normaal vinden dat daar reactie op komt,
en gelijk heeft men.
Voor de mensen die hier komen lezen: ik grijp nu - als dagboek - zelf in.
De zin 'Oh ja, het was alleen voor Vlamingen bedoeld',
uit vorig stukje, wordt geschrapt en vervangen door:
'Die dag werd de bijhorende commentaar in het Nederlands gegeven'.
Voel je het verschil denook, geen subtiel klein verschilletje, neen, een
hemelsbreed verschil; daar kan niemand graten in vinden.
Hou met dit alles rekening in 't vervolg.
Als er mensen tegen de geest en de kleine voorwaarden om in mijn
boek te schrijven, zondigen, bewust of onbewust, dan is dat niet jouw
schuld. Maar als de mensen zondigen, uitgelokt door jouw schrijfsels en
stommiteiten, dan ben jij daar wel verantwoordelijk voor.
Het aantal schrijvers hier, is, vooral door de hetze tegen jouw persoontje,
reeds gevoelig gedaald.
Zorg er maar voor dat die dalende trend niet blijft aanhouden, alleen
omdat jij het alsmaar verprutst.
Ik laat het woordje 'beste' in de aanhef hier toch maar staan, maar weet
wel dat dit de laatste keer is,
groeten,
ons dagboek
Het heeft moeite gekost en het is tegen mijn huidige stemming, maar
het woordje 'beste' staat er toch maar; straks kan het nog weg.
Mag ik, als dagboek ... neen, niet 'mag', het is mijn plicht als dagboek
je terecht te wijzen.
Wil je AUB in het vervolg bij iedere zinswending driemaal nadenken,
alvorens de woorden neer te schrijven. Neem je pen met fluwelen hand-
schoen ter hand (-mooi gevonden hé denook - handschoen ter hand
nemen-), en sta stil bij ieder idee dat je wil verwoorden.
Ben je al vergeten hoe weinig geliefd je hier nog bent?
Mensen die met een vergrootglas of sterke loep, je woorden bestuderen,
met als enig doel, bij de kleinste fout aan te vallen; soms onderduims,
maar toch aanvallen.
Ben je al vergeten hoe mensen die bij 'Poëzie en Proza' nogal actief zijn,
privé werden aangeschreven om niet meer bij jou te schrijven, want je
zou ... ja, wat zou je eigenlijk, dat weet ik zelf niet.
Wat ik wel weet is dat je ieder foutje moet vermijden.
Je taal en stijl moeten beter, en vooral, de inhoud moet 100% juist zijn.
Mag ik een voorbeeld geven?
In je laatste stukje hier, met als titel 'Ilse Wijnen', staat volgende zin:
"Oh ja, het was alleen voor Vlamingen bedoeld."
Fout denook, helemaal fout, dat voel je toch zelf.
Moest ik een Zwitser zijn, met een grondige kennis van, en een liefdevolle
band met, onze Vlaamse taal ... ik zou me totaal gediscrimineerd voelen,
want ik hoorde er niet bij te zijn!
Je moet het dan ook meer dan normaal vinden dat daar reactie op komt,
en gelijk heeft men.
Voor de mensen die hier komen lezen: ik grijp nu - als dagboek - zelf in.
De zin 'Oh ja, het was alleen voor Vlamingen bedoeld',
uit vorig stukje, wordt geschrapt en vervangen door:
'Die dag werd de bijhorende commentaar in het Nederlands gegeven'.
Voel je het verschil denook, geen subtiel klein verschilletje, neen, een
hemelsbreed verschil; daar kan niemand graten in vinden.
Hou met dit alles rekening in 't vervolg.
Als er mensen tegen de geest en de kleine voorwaarden om in mijn
boek te schrijven, zondigen, bewust of onbewust, dan is dat niet jouw
schuld. Maar als de mensen zondigen, uitgelokt door jouw schrijfsels en
stommiteiten, dan ben jij daar wel verantwoordelijk voor.
Het aantal schrijvers hier, is, vooral door de hetze tegen jouw persoontje,
reeds gevoelig gedaald.
Zorg er maar voor dat die dalende trend niet blijft aanhouden, alleen
omdat jij het alsmaar verprutst.
Ik laat het woordje 'beste' in de aanhef hier toch maar staan, maar weet
wel dat dit de laatste keer is,
groeten,
ons dagboek
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Het staat er weer!!
Zaterdagmorgen volgend bericht ontvangen:
"Goede morgen Herman,
met zonnige vreugde kan ik u melden dat strandcabine .. gebruiksklaar is,
vriendelijke groeten,
Patrick"
En daar staat het dus weer, voor ons het derde jaar, op dezelfde plaats,
misschien het beste plaatsje van Wenduine waar een strandcabine wil
staan.
We huurden vanaf het Paasverlof tot eind september.
Zoals anderen uitkijken naar city-trips in omliggende landen, bergwan-
delingen in aangepaste kledij, exotische stranden in vreemde continenten,
misschien een bruisend nachtleven achteraf, is denook dik tevreden met
zijn 'kotteken' aan onze Noordzee.
Ik ben gaan opzoeken hoe dikwijls er reeds over werd geschreven in ons
dagboek; teveel om te vermelden of herhalen.
Hier toch de voornaamste bijdragen: p2 - woe 3 juni 2009 / p4 - za 13
juni 2009 - dag Maria / p15 - za 24 juli 2010 - dag sennetvrienden.
Ik wil niet blijven lof toezwaaien aan een simpele strandcabine.
Het blijft hoe dan ook maar een heel persoonlijke beoordeling.
Ik kan alleen zeggen dat ik er weer vele uren zal vertoeven: dromend,
schrijvend, gewoon genietend ... met misschien weer een onverwachte
ontmoeting (zie bovenvermelde stukjes).
Gisteren zijn we het droomkotteken gaan bemeubelen met voldoende
stoelen, zetels, een tafel, zon- en winsscherm, ...
We waren er van 13:30 tot 17:30, bij prachtig weer.
Dat is dan ook de reden dat ik er vandaag 'moest' over schrijven.
Ik heb al tips gegeven voor mogelijke speurders; nog even op een rij:
- huisnummer is priemgetal tussen 10 en 100,
- het kotteken is wit- en groen geschilderd,
- de hoofdingang ligt langs de zeezijde.
Nu nog niet, doch als het beter weer wordt en er meer kans is dat denook
'thuis' meldt, geef ik nog een belangrijke nieuwe tip;
tot dan,
denook
Zaterdagmorgen volgend bericht ontvangen:
"Goede morgen Herman,
met zonnige vreugde kan ik u melden dat strandcabine .. gebruiksklaar is,
vriendelijke groeten,
Patrick"
En daar staat het dus weer, voor ons het derde jaar, op dezelfde plaats,
misschien het beste plaatsje van Wenduine waar een strandcabine wil
staan.
We huurden vanaf het Paasverlof tot eind september.
Zoals anderen uitkijken naar city-trips in omliggende landen, bergwan-
delingen in aangepaste kledij, exotische stranden in vreemde continenten,
misschien een bruisend nachtleven achteraf, is denook dik tevreden met
zijn 'kotteken' aan onze Noordzee.
Ik ben gaan opzoeken hoe dikwijls er reeds over werd geschreven in ons
dagboek; teveel om te vermelden of herhalen.
Hier toch de voornaamste bijdragen: p2 - woe 3 juni 2009 / p4 - za 13
juni 2009 - dag Maria / p15 - za 24 juli 2010 - dag sennetvrienden.
Ik wil niet blijven lof toezwaaien aan een simpele strandcabine.
Het blijft hoe dan ook maar een heel persoonlijke beoordeling.
Ik kan alleen zeggen dat ik er weer vele uren zal vertoeven: dromend,
schrijvend, gewoon genietend ... met misschien weer een onverwachte
ontmoeting (zie bovenvermelde stukjes).
Gisteren zijn we het droomkotteken gaan bemeubelen met voldoende
stoelen, zetels, een tafel, zon- en winsscherm, ...
We waren er van 13:30 tot 17:30, bij prachtig weer.
Dat is dan ook de reden dat ik er vandaag 'moest' over schrijven.
Ik heb al tips gegeven voor mogelijke speurders; nog even op een rij:
- huisnummer is priemgetal tussen 10 en 100,
- het kotteken is wit- en groen geschilderd,
- de hoofdingang ligt langs de zeezijde.
Nu nog niet, doch als het beter weer wordt en er meer kans is dat denook
'thuis' meldt, geef ik nog een belangrijke nieuwe tip;
tot dan,
denook
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
tweemaal nostalgie,
Nostalgie: bewust of onbewust herinneringen binnen laten aan gebeurtenissen van lang geleden, en dit meestal naar aanleiding van huidige overeenkomstige situaties.
Zo zal het waarschijnlijk niet in ‘Van Dale’ staan – hoeft ook niet – het is de betekenis die ik er voor mezelf aan geef.( Ik schrijf deze regels trouwens aan het strand van Wenduine en daar is geen ‘Van Dale’ voor handen.)
Er moet ook iets blij in verweven zijn, want mensen koesteren graag nostalgische gevoelens.
Welke mooie vormen het nostalgisch gebeuren ook aanneemt; het origineel was altijd beter, dieper, warmer. Dat was ook mijn idee … tot gisteren.
Ik wou heel bewust een gevoel opnieuw oproepen van meer dan vijfenvijftig jaar geleden;
moet toen in het vierde jaar van de Humaniora hebben gezeten.
Per trimester werd in de school een culturele namiddag georganiseerd; achteraf bekeken waren die gewoonlijk van een degelijk niveau. Zo mochten we bijvoorbeeld in het zesde jaar twee uur lang live genieten van Godfried Bomans, die, gezeten op een stoel achter een kleine tafel, ons liet ervaren dat al het goede dat onze leraars over de man vertelden, niet overdreven was, integendeel.
Maar nu zat ik nog in het vierde jaar en werden er een bepaalde namiddag dia’s – ‘lichtbeelden' noemden ze dat toen - rond Italië
geprojecteerd. Eén reeks ging alleen over de fonteinen van Rome.
Met twee projectoren gingen de beelden in elkaar over.
Tijdens deze kleurenpracht op doek, met er rond een donkere zaal, klonk uit een bijgeschakelde installatie aangepaste muziek.
Zo werd ik voor het allereerst in mijn leven ondergedompeld in de wereld van de symfonische muziek. Die bijna- bewegende beelden en daarmee synchroon ingesteld ‘Liszt’, Liszt met zijn ‘De Preluden’.
Kon toen een zestienjarige meer overdonderd worden dan door zo’n pracht.
Mijn muzikale voorkeuren zijn in de loop der jaren mee geëvolueerd, maar toch bleven ‘De Preluden’ een aparte plaats innemen, omwille van de prille kennismaking met het groot orkest. Ik kocht later natuurlijk de lp en nog later de cd met Liszts’ imponerend werk – nostalgie weet je. En dan was er ook de droom om ooit een live uitvoering – liefst in ideale omstandigheden – van het werk te kunnen meemaken.
Lukoil, de Russische petroleumgigant bestaat in 2011 twintig jaar.
Dat wist ik niet en het interesseert me ook niet, tenzij …
Op maandagavond 18 april 2011 sponsort Lukoil een groots concert in Bozar; naar aanleiding van hun jubileum-bestaan.
Gans de benedenzaal is voorbehouden aan Lukoil-genodigden. Hogerop kunnen ook andere geïntersseerden kaarten krijgen. Zo kocht ik twee kaarten aan 20 euro – een belachelijk lage prijs – voor plaatsen, beter dan deze van de Lukoil-gasten: balkon 1, rij 3, pal in het midden.
En dan begint het.
In de grote bomvolle Bozar-zaal wordt het, als op een teken, verwachtend muisstil.
Oren en ogen worden open gesperd, bijkomstige gedachten nevelen weg, geestelijke openstelling spitst ten top wanneer dirigent Vladimir Fedoseyev licht-hypnotiserend zijn troepen overschouwt.
Het imposante, wereldberoemde Tshaikovsky Symphonie Orchestra’ zet de avond in met
… ‘De Preluden’… van Franz Liszt..
Ik ken iedere noot, weet wat de volgende maat inhoudt; dus geen verrassing mogelijk!
Mis gedacht, totaal mis.
Zo’n orkest!
Zo’n opstelling (-op de laatste rij stonden, iets hoger dan de rest, maar liefst acht contrabas-virtuozen; nooit eerder gezien-)
Zo’n uitvoering!
Het mooie van ‘De Preluden’ zit én in de thema’s, zangerig-meeslepend, én in de meesterlijke orkestratie: het dooreen zingen en draaien van de verschillende stemmen.
Het was er allemaal; zelfs hoe bij een drievoudige fortissimo, de kleine picolo er nog in slaagt om - zoals het hoort – tegen de felle kopers, haar plaats op te eisen.
Een mens komt dan ogen en oren tekort; haren komen recht te staan op de armen. Want dit is super nostalgie, omdat het zoveel beter is dan het origineel.
denook
ps: de rest van de avond, en vooral de ‘tweemaal’ in ‘tweemaal nostalgie’, komt in een volgend schrijfsel. Een ‘ons dagboek’-bijdrage mag niet te lang zijn.
De stopwoorden schrijf ik nu al op, als geheugensteuntje voor mezelf, later.
Nostalgie: bewust of onbewust herinneringen binnen laten aan gebeurtenissen van lang geleden, en dit meestal naar aanleiding van huidige overeenkomstige situaties.
Zo zal het waarschijnlijk niet in ‘Van Dale’ staan – hoeft ook niet – het is de betekenis die ik er voor mezelf aan geef.( Ik schrijf deze regels trouwens aan het strand van Wenduine en daar is geen ‘Van Dale’ voor handen.)
Er moet ook iets blij in verweven zijn, want mensen koesteren graag nostalgische gevoelens.
Welke mooie vormen het nostalgisch gebeuren ook aanneemt; het origineel was altijd beter, dieper, warmer. Dat was ook mijn idee … tot gisteren.
Ik wou heel bewust een gevoel opnieuw oproepen van meer dan vijfenvijftig jaar geleden;
moet toen in het vierde jaar van de Humaniora hebben gezeten.
Per trimester werd in de school een culturele namiddag georganiseerd; achteraf bekeken waren die gewoonlijk van een degelijk niveau. Zo mochten we bijvoorbeeld in het zesde jaar twee uur lang live genieten van Godfried Bomans, die, gezeten op een stoel achter een kleine tafel, ons liet ervaren dat al het goede dat onze leraars over de man vertelden, niet overdreven was, integendeel.
Maar nu zat ik nog in het vierde jaar en werden er een bepaalde namiddag dia’s – ‘lichtbeelden' noemden ze dat toen - rond Italië
geprojecteerd. Eén reeks ging alleen over de fonteinen van Rome.
Met twee projectoren gingen de beelden in elkaar over.
Tijdens deze kleurenpracht op doek, met er rond een donkere zaal, klonk uit een bijgeschakelde installatie aangepaste muziek.
Zo werd ik voor het allereerst in mijn leven ondergedompeld in de wereld van de symfonische muziek. Die bijna- bewegende beelden en daarmee synchroon ingesteld ‘Liszt’, Liszt met zijn ‘De Preluden’.
Kon toen een zestienjarige meer overdonderd worden dan door zo’n pracht.
Mijn muzikale voorkeuren zijn in de loop der jaren mee geëvolueerd, maar toch bleven ‘De Preluden’ een aparte plaats innemen, omwille van de prille kennismaking met het groot orkest. Ik kocht later natuurlijk de lp en nog later de cd met Liszts’ imponerend werk – nostalgie weet je. En dan was er ook de droom om ooit een live uitvoering – liefst in ideale omstandigheden – van het werk te kunnen meemaken.
Lukoil, de Russische petroleumgigant bestaat in 2011 twintig jaar.
Dat wist ik niet en het interesseert me ook niet, tenzij …
Op maandagavond 18 april 2011 sponsort Lukoil een groots concert in Bozar; naar aanleiding van hun jubileum-bestaan.
Gans de benedenzaal is voorbehouden aan Lukoil-genodigden. Hogerop kunnen ook andere geïntersseerden kaarten krijgen. Zo kocht ik twee kaarten aan 20 euro – een belachelijk lage prijs – voor plaatsen, beter dan deze van de Lukoil-gasten: balkon 1, rij 3, pal in het midden.
En dan begint het.
In de grote bomvolle Bozar-zaal wordt het, als op een teken, verwachtend muisstil.
Oren en ogen worden open gesperd, bijkomstige gedachten nevelen weg, geestelijke openstelling spitst ten top wanneer dirigent Vladimir Fedoseyev licht-hypnotiserend zijn troepen overschouwt.
Het imposante, wereldberoemde Tshaikovsky Symphonie Orchestra’ zet de avond in met
… ‘De Preluden’… van Franz Liszt..
Ik ken iedere noot, weet wat de volgende maat inhoudt; dus geen verrassing mogelijk!
Mis gedacht, totaal mis.
Zo’n orkest!
Zo’n opstelling (-op de laatste rij stonden, iets hoger dan de rest, maar liefst acht contrabas-virtuozen; nooit eerder gezien-)
Zo’n uitvoering!
Het mooie van ‘De Preluden’ zit én in de thema’s, zangerig-meeslepend, én in de meesterlijke orkestratie: het dooreen zingen en draaien van de verschillende stemmen.
Het was er allemaal; zelfs hoe bij een drievoudige fortissimo, de kleine picolo er nog in slaagt om - zoals het hoort – tegen de felle kopers, haar plaats op te eisen.
Een mens komt dan ogen en oren tekort; haren komen recht te staan op de armen. Want dit is super nostalgie, omdat het zoveel beter is dan het origineel.
denook
ps: de rest van de avond, en vooral de ‘tweemaal’ in ‘tweemaal nostalgie’, komt in een volgend schrijfsel. Een ‘ons dagboek’-bijdrage mag niet te lang zijn.
De stopwoorden schrijf ik nu al op, als geheugensteuntje voor mezelf, later.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
tweemaal nostalgie - vervolg
Het grote, door Lukoil gesponsorde concert, van maandagavond 18 april ,
zou starten om 19:30 uur. Dat was uitzonderlijk voor Bozar, waar alle
muzikale onderdompelingen beginnen om 20 uur. Ik was er niet gerust in
en zocht een reden waarom ...
Moest het Russisch orkest nog dezelfde avond het vliegtuig in, en daarom
alles vlug, vlug, vlug?
Was er vooraf een huldiging van Lukoil-prominenten met zovele jaren
trouwe dienst, en zou zo de sfeer van uitzien naar ... worden doorbroken?
Waarschijnlijk het laatste, want vóór 19:15 uur mocht niemand de zaal in;
alles zou worden klaar gezet voor de Lukoil-ceremonie!
Jammer, want ik kom altijd graag in een nog bijna lege zaal; zie de men-
sen dan binnenkomen, rustig hun plaatsen opzoekend. Geen geduw of
getrek, want alles is genummerd, en ook, stel je voor ... in Bozar! Een
zacht geroezemoes verder, tot uiteindelijk, als naar gewoonte, bijna alle
plaatsen zijn bezet.
Dat zou vandaag anders zijn.
De grote massa stond in de grote en kleine gangen te wachten; geduldig
maar toch anders dan anders. Er waren zeker ook Lukoil-mensen, die nu,
voor het eerst in hun leven, een klassiek concert gingen bijwonen.
Wij bleven wachten, helemaal beneden, waar de met rode kussens bekle-
de rustbanken staan.
En ja, op één bank bleven, tussen alle rechtstaande mensen, twee plaat-
sen onbezet. Voor zwaarder gebouwden kon het zeker niet, doch wij
nestelden ons naast een stel veertigers.
Dat waren zeker Lukoilers. Spreken ze Nederlands? Ja, we hoorden het.
"Mag ik iets vragen aub, hebben jullie iets met Lukoil te maken?"
En toen kwam het .... (alleen echt te begrijpen als je vorige bijdrage las)
"Neen meneer, mijn man is net verjaard, en zonder zijn medeweten heb
ik twee kaarten voor dit concert aangevraagd".
En mevrouw gaat door.
"Tijdens zijn jeugd heeft hij de klassieke muziek leren kennen met als
eerste hoogtepunt 'De Preluden' van Liszt. Dat is hem altijd bijgebleven.
Thuis is de plaat al kapot gedraaid."
"Ja meneer", zegt meneer, "dat moet vanavond nostalgie worden".
De deuren gaan open, we zoeken onze plaatsen op, aanschuivend tussen
de massa. Eens gezeten merken we dat het stel van daarnet precies vlak
voor ons zit. Weer een korte babbel over hoe de muzikale smaak van
Mark veelzijdig was. Zo mocht hij als kind, samen met zijn vader, in Bozar
een historisch concert meemaken door Duke Ellington.
(zouden de veertigers geen vijftigers of ouder zijn?)
"Maar vandaag, de Preluden, dat wordt wat anders!"
Ik sla nu de beschrijving van de uitvoering over (-zie vorige bijdrage-).
Kort toch: het was subliem, ongemeen hoogstaand, helemaal áf!
Er was geen Lukoil-huldiging vooraf.
Het orkest moest niet vlug-vlug weg.
Integendeel, we kregen zelfs twee bisnummers; zeer ongewoon:
een intiem, zacht, nevelig werkje, door alleen enkele van de violen, een
voorzichtige klavecimbel en één dwarsfluit - muisstil was het toen.
Tot slot een wervelende, sprankelende, vol tempowisselende uitbarsting
van muzikale vreugde ... en dan het eindeloos, staande applaus.
We groeten Mark en zijn vrouw nog even en met een hoofd vol nazin-
derende klanken, gaan we richting Centraal station.
Denook schrijft meestal waarheidsgetrouw als het gebeurtenissen betreft.
Zo ook heeft alles hier beschreven, ook echt zo plaats gevonden.
Alleen de naam 'Mark' heeft hij er bij gefantaseerd, tot ...
Wachtend in het Centraal station lopen we toevallig weer op het stel
'Preludefananten'. Ontspannen gelach nu; wat een avond hé!
Denook: "meneer, ik wil een dezer dagen een stukje schrijven over deze
avond en wil er onze ontmoeting in verwerken. Mag ik er ook uw naam
bij vermelden"?
Mark: "zeker meneer, Rudi, met i in plaats van y".
En nu is het 100% correct.
denook
Het grote, door Lukoil gesponsorde concert, van maandagavond 18 april ,
zou starten om 19:30 uur. Dat was uitzonderlijk voor Bozar, waar alle
muzikale onderdompelingen beginnen om 20 uur. Ik was er niet gerust in
en zocht een reden waarom ...
Moest het Russisch orkest nog dezelfde avond het vliegtuig in, en daarom
alles vlug, vlug, vlug?
Was er vooraf een huldiging van Lukoil-prominenten met zovele jaren
trouwe dienst, en zou zo de sfeer van uitzien naar ... worden doorbroken?
Waarschijnlijk het laatste, want vóór 19:15 uur mocht niemand de zaal in;
alles zou worden klaar gezet voor de Lukoil-ceremonie!
Jammer, want ik kom altijd graag in een nog bijna lege zaal; zie de men-
sen dan binnenkomen, rustig hun plaatsen opzoekend. Geen geduw of
getrek, want alles is genummerd, en ook, stel je voor ... in Bozar! Een
zacht geroezemoes verder, tot uiteindelijk, als naar gewoonte, bijna alle
plaatsen zijn bezet.
Dat zou vandaag anders zijn.
De grote massa stond in de grote en kleine gangen te wachten; geduldig
maar toch anders dan anders. Er waren zeker ook Lukoil-mensen, die nu,
voor het eerst in hun leven, een klassiek concert gingen bijwonen.
Wij bleven wachten, helemaal beneden, waar de met rode kussens bekle-
de rustbanken staan.
En ja, op één bank bleven, tussen alle rechtstaande mensen, twee plaat-
sen onbezet. Voor zwaarder gebouwden kon het zeker niet, doch wij
nestelden ons naast een stel veertigers.
Dat waren zeker Lukoilers. Spreken ze Nederlands? Ja, we hoorden het.
"Mag ik iets vragen aub, hebben jullie iets met Lukoil te maken?"
En toen kwam het .... (alleen echt te begrijpen als je vorige bijdrage las)
"Neen meneer, mijn man is net verjaard, en zonder zijn medeweten heb
ik twee kaarten voor dit concert aangevraagd".
En mevrouw gaat door.
"Tijdens zijn jeugd heeft hij de klassieke muziek leren kennen met als
eerste hoogtepunt 'De Preluden' van Liszt. Dat is hem altijd bijgebleven.
Thuis is de plaat al kapot gedraaid."
"Ja meneer", zegt meneer, "dat moet vanavond nostalgie worden".
De deuren gaan open, we zoeken onze plaatsen op, aanschuivend tussen
de massa. Eens gezeten merken we dat het stel van daarnet precies vlak
voor ons zit. Weer een korte babbel over hoe de muzikale smaak van
Mark veelzijdig was. Zo mocht hij als kind, samen met zijn vader, in Bozar
een historisch concert meemaken door Duke Ellington.
(zouden de veertigers geen vijftigers of ouder zijn?)
"Maar vandaag, de Preluden, dat wordt wat anders!"
Ik sla nu de beschrijving van de uitvoering over (-zie vorige bijdrage-).
Kort toch: het was subliem, ongemeen hoogstaand, helemaal áf!
Er was geen Lukoil-huldiging vooraf.
Het orkest moest niet vlug-vlug weg.
Integendeel, we kregen zelfs twee bisnummers; zeer ongewoon:
een intiem, zacht, nevelig werkje, door alleen enkele van de violen, een
voorzichtige klavecimbel en één dwarsfluit - muisstil was het toen.
Tot slot een wervelende, sprankelende, vol tempowisselende uitbarsting
van muzikale vreugde ... en dan het eindeloos, staande applaus.
We groeten Mark en zijn vrouw nog even en met een hoofd vol nazin-
derende klanken, gaan we richting Centraal station.
Denook schrijft meestal waarheidsgetrouw als het gebeurtenissen betreft.
Zo ook heeft alles hier beschreven, ook echt zo plaats gevonden.
Alleen de naam 'Mark' heeft hij er bij gefantaseerd, tot ...
Wachtend in het Centraal station lopen we toevallig weer op het stel
'Preludefananten'. Ontspannen gelach nu; wat een avond hé!
Denook: "meneer, ik wil een dezer dagen een stukje schrijven over deze
avond en wil er onze ontmoeting in verwerken. Mag ik er ook uw naam
bij vermelden"?
Mark: "zeker meneer, Rudi, met i in plaats van y".
En nu is het 100% correct.
denook
-
eurocent1948 - Lid geworden op: 05 feb 2007, 01:15
- Locatie: Tollembeek
Beste Denook, met verbazing uw verslag gelezen, zeer goed weergegeven in een fijn keurog Nederlands, en boeiend, zelfs voor een agnost als ik. Blij dat het voor u een genoegen was. Ikzelf zou principieel een activiteit van Lukoil nooit willen steunen door mijn aanwezigheid, na alles wat ik over de achtergrond van Lukoil gelezen heb. Maar goed, geen enkele petroleummaatschappij is zuiver op de graat waarschijnlijk. Maar dan liever eigen corruptie steunen dan die van Rusland, zeg ik maar.
Frankie (zie ook blog onder deze naam)
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Jozef en Lucien,
Vrijwilligerswerk in een kliniek kan verscheidenen vormen aannemen:
vervoer patiënten, boeken bibliotheek verdelen, voorlezen op de kinder-
afdeling, haar wassen bij ouderen, kapel mooi en verzorgd houden ...
Zelf is denook al bijna acht jaar actief in eenzelfde kliniek, altijd op de-
zelfde afdeling met altijd dezelfde taak, als het woord 'taak' hier wel juist
is gekozen.
Situatieschets: afdeling Geriatrie.
Lowieken of Marieken heeft een zware operatie achter de rug en moet
stilaan weer in beweging komen. Daarvoor is er een kine-afdeling, spe-
ciaal bij de geriatrieafdeling voorzien.
Als Marieken of Lowieken echter 'neen' zegt, kan niemand hen dwingen.
Verpleging en kinesisten hebben niet de tijd om blijven aan te dringen
en sturen dan maar denook op pad, gewoonlijk wat bagage meegevend,
bestaande uit een paar karaktertrekken, waarvan ze denken dat ze bij
Lowieken horen. Dat moet de aanloop tot een gesprek vergemakkelijken.
Denook gebruikt steeds een zelfde recept, aangeleerd door ervaring, wat
dan nog niet altijd een garantie op succes betekent.
Start is een onschuldig praatje. Dat mag langer zijn dan wat andere per-
soneelsleden kunnen voeren; vrijwilligers hebben immers meer gratis tijd.
Sommige mensen beginnen met een gans levensverhaal.
Dan zitten we goed. Er groeit vertrouwen; men vertelt dat niet zo maar
aan iedereen. Men let er op zo'n verhaal alleen door korte zinnen te on-
derbreken, en dan liefst met woorden die tonen dat men luistert en meer
wil weten.
"Ja, Marieken, dat is me een verhaal. Moest men je op achttienjarige leef-
tijd komen vertellen 'dát en dát en dát staat jou allemaal nog te wachten',
een mens zou twijfelen om er aan te beginnen."
Dat is een reactie die graag wordt gehoord en beaamd.
En dan gaat men verder:
"kijk Lowieken, ik heb nu graag naar je geluisterd; nu ga ik jou iets vra-
gen: we rijden eens op de gang, met de rolstoel. Zo zie je eens wat an-
ders dan altijd die zelfde kamermuren".
Dat lukt gewoonlijk, al is Marieken van het bed of de zetel in de rolstoel
krijgen, niet altijd eenvoudig. Maar de dokter zei dat het kon, dat het
moet, dat het best is voor haar, enz ...
En dan rijden we naar de kine-afdeling.
Lowieken bekijkt alles vanuit zijn rolstoel: mensen die tussen twee ste-
vige stangen proberen om enkele stapjes te zetten; mensen die vanuit
hun rolstoel, met vastgesnoerde voeten, fietsbewegingen maken; mensen
die in de 'kooi' de armen afwisselend op een neer bewegen, daarbij een
handvat met koord meetrekkend. En dan zijn er nog de moeilijkere toe-
stellen voor meer gevorderden.
Marieken bekijkt het allemaal en zegt niets; het is ook maar de eerste
dag dat ze hier komt. Denook plaatst heel eenvoudig een kussentje ach-
ter haar rug en zet de timer op tien minuten. Het kussen begint zachtjes
te trillen ... een fijne massage bijna.
Lowieken ondergaat en tovert een lach op zijn lippen. hij is blij er bij te
horen, tussen de vele anderen hier. Er wordt bewogen, gekeuveld, ge-
grapt; mannen en vrouwen onder elkaar.
En hoofdkinesist Peter ziet dat het goed is.
Marieken keert morgen zeker terug, zonder eerst nog een gans verhaal
te vertellen. Ze zal misschien al een andere oefening aandurven en nog
een paar dagen later zal ze uitzien naar het uur dat ze naar de kine mag;
niet meer met de rolstoel maar met een looprekje of gewoon aan de arm
van een begeleider - niet denook, want die komt maar één dag per week.
Ze zal volgende woensdag vertellen hoe ver ze al is gevorderd ... "niet
waar Peter?" "Ja, Marieken, heel goed".
En dan waren er Jozef en Lucien, patiënten van vorige week.
Dit stukje heeft weer de nodige lengte; langer verveelt wellicht.
Daarom komen ze later aan de beurt. Ik noteer de nodige stopwoorden
voor een volgend stukje; een stukje over toeval en nog toeval dat uit-
mondt in een warme babbel over vroeger en nu, tijdens een ontspannd
tafereel op de kine-afdeling van de geriatrie.
tot dan,
denook
ps. Ik heb me laten vertellen dat de Sint-Blasius kliniek uit Dendermonde
een van de weinige klinieken in Vlaanderen zou zijn (-als er nog een twee-
de is-), die een volledig uitgebouwde kine-afdeling heeft, speciaal verbon-
den mét en alleen vóór de afdeling geriatrie.
Is het waar? Ik weet het niet.
Wel weet ik hoe een delegatie van de grote Sint-Rafaël kliniek uit Leuven,
die een bezoek bracht aan Dendermonde, er niet op uitgekeken raakte.
Vrijwilligerswerk in een kliniek kan verscheidenen vormen aannemen:
vervoer patiënten, boeken bibliotheek verdelen, voorlezen op de kinder-
afdeling, haar wassen bij ouderen, kapel mooi en verzorgd houden ...
Zelf is denook al bijna acht jaar actief in eenzelfde kliniek, altijd op de-
zelfde afdeling met altijd dezelfde taak, als het woord 'taak' hier wel juist
is gekozen.
Situatieschets: afdeling Geriatrie.
Lowieken of Marieken heeft een zware operatie achter de rug en moet
stilaan weer in beweging komen. Daarvoor is er een kine-afdeling, spe-
ciaal bij de geriatrieafdeling voorzien.
Als Marieken of Lowieken echter 'neen' zegt, kan niemand hen dwingen.
Verpleging en kinesisten hebben niet de tijd om blijven aan te dringen
en sturen dan maar denook op pad, gewoonlijk wat bagage meegevend,
bestaande uit een paar karaktertrekken, waarvan ze denken dat ze bij
Lowieken horen. Dat moet de aanloop tot een gesprek vergemakkelijken.
Denook gebruikt steeds een zelfde recept, aangeleerd door ervaring, wat
dan nog niet altijd een garantie op succes betekent.
Start is een onschuldig praatje. Dat mag langer zijn dan wat andere per-
soneelsleden kunnen voeren; vrijwilligers hebben immers meer gratis tijd.
Sommige mensen beginnen met een gans levensverhaal.
Dan zitten we goed. Er groeit vertrouwen; men vertelt dat niet zo maar
aan iedereen. Men let er op zo'n verhaal alleen door korte zinnen te on-
derbreken, en dan liefst met woorden die tonen dat men luistert en meer
wil weten.
"Ja, Marieken, dat is me een verhaal. Moest men je op achttienjarige leef-
tijd komen vertellen 'dát en dát en dát staat jou allemaal nog te wachten',
een mens zou twijfelen om er aan te beginnen."
Dat is een reactie die graag wordt gehoord en beaamd.
En dan gaat men verder:
"kijk Lowieken, ik heb nu graag naar je geluisterd; nu ga ik jou iets vra-
gen: we rijden eens op de gang, met de rolstoel. Zo zie je eens wat an-
ders dan altijd die zelfde kamermuren".
Dat lukt gewoonlijk, al is Marieken van het bed of de zetel in de rolstoel
krijgen, niet altijd eenvoudig. Maar de dokter zei dat het kon, dat het
moet, dat het best is voor haar, enz ...
En dan rijden we naar de kine-afdeling.
Lowieken bekijkt alles vanuit zijn rolstoel: mensen die tussen twee ste-
vige stangen proberen om enkele stapjes te zetten; mensen die vanuit
hun rolstoel, met vastgesnoerde voeten, fietsbewegingen maken; mensen
die in de 'kooi' de armen afwisselend op een neer bewegen, daarbij een
handvat met koord meetrekkend. En dan zijn er nog de moeilijkere toe-
stellen voor meer gevorderden.
Marieken bekijkt het allemaal en zegt niets; het is ook maar de eerste
dag dat ze hier komt. Denook plaatst heel eenvoudig een kussentje ach-
ter haar rug en zet de timer op tien minuten. Het kussen begint zachtjes
te trillen ... een fijne massage bijna.
Lowieken ondergaat en tovert een lach op zijn lippen. hij is blij er bij te
horen, tussen de vele anderen hier. Er wordt bewogen, gekeuveld, ge-
grapt; mannen en vrouwen onder elkaar.
En hoofdkinesist Peter ziet dat het goed is.
Marieken keert morgen zeker terug, zonder eerst nog een gans verhaal
te vertellen. Ze zal misschien al een andere oefening aandurven en nog
een paar dagen later zal ze uitzien naar het uur dat ze naar de kine mag;
niet meer met de rolstoel maar met een looprekje of gewoon aan de arm
van een begeleider - niet denook, want die komt maar één dag per week.
Ze zal volgende woensdag vertellen hoe ver ze al is gevorderd ... "niet
waar Peter?" "Ja, Marieken, heel goed".
En dan waren er Jozef en Lucien, patiënten van vorige week.
Dit stukje heeft weer de nodige lengte; langer verveelt wellicht.
Daarom komen ze later aan de beurt. Ik noteer de nodige stopwoorden
voor een volgend stukje; een stukje over toeval en nog toeval dat uit-
mondt in een warme babbel over vroeger en nu, tijdens een ontspannd
tafereel op de kine-afdeling van de geriatrie.
tot dan,
denook
ps. Ik heb me laten vertellen dat de Sint-Blasius kliniek uit Dendermonde
een van de weinige klinieken in Vlaanderen zou zijn (-als er nog een twee-
de is-), die een volledig uitgebouwde kine-afdeling heeft, speciaal verbon-
den mét en alleen vóór de afdeling geriatrie.
Is het waar? Ik weet het niet.
Wel weet ik hoe een delegatie van de grote Sint-Rafaël kliniek uit Leuven,
die een bezoek bracht aan Dendermonde, er niet op uitgekeken raakte.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Jozef en Lucien ……. vervolg …..
En toen gebeurde het, weer in het sympathieke kinezaaltje van de Blasiuskliniek in Dendermonde: een toeval met een toeval bracht drie mensen samen, die uit een zeer ver verleden, gemeenschappelijke anekdotes boven haalden, waarvan ze een paar uren voordien niet wisten dat ze nog in hun geheugen zaten.
Ik tracht de sfeer en de gesprekken te reconstrueren.
Peter geeft opdracht om Lucien naar de kinezaal te brengen.
“En”, roept Peter nog na, “zoek een gesprek; de man is nogal in zichzelf gekeerd”.
Zo is het ook. Lucien doet al wat ik vraag: voorzichtig in de rolstoel, kamerjas over de schouders want kil in de gang …maar brengt zelf geen gesprek op gang.
“Of hij veel gewerkt heeft tijdens zijn leven?”
“Neen meneer, ik was boekhouder”.
“Heb altijd gehoord dat een boekhouder van zeer grote waarde is voor een bedrijf.”
“Kan zijn, meneer”.
We zijn ondertussen de zaal binnengereden en ik help Lucien aan het trilkussen; maar geef het nog niet op.
“Of hij in een groot bedrijf werkte?”
“Neen meneer, klein bedrijf in de streek; was er de enige boekhouder”.
“En je woont ook in de streek”?
“Ja, maar eigenlijk ben ik afkomstig uit Opwijk”.
Uit Opwijk! Denook komt ook uit Opwijk!
“Eigenlijk van Nijverseel meneer, dat is een parochie van Opwijk”.
En dan gaat het zeer vlug …
Beiden, Lucien en denook zijn van Nijverseel, en dan nog van hetzelfde gehucht, de ‘Plezanten Hof’. Ik controleer argeloos zijn geboortejaar: 1937 – we zijn van hetzelfde jaar.
Nu pas gaat me een groot licht op.
Dit is inderdaad Lucien, die op honderd meter van de kleine denook woonde; samen drie jaar kleuterklas en zes jaar Lagere School.
Lucien was de rapste en lenigste van de klas; klom zomaar in de bomen om vogelnesten te roven. Samen met kameraden trokken we de bossen in, zetten er tenten recht en vingen vissen in ‘Elpers-put’.
Ik vertelde en haalde alles weer op … Lucien beaamde alleen. Wat was er toch van Lucien geworden? Niemand zou ons nu als even oud hebben ingeschat. Zo vlug als hij vroeger was, zo traag reageerde hij nu, met doffe ogen, gekromde rug, verouderd gelaat.
Ze waren thuis met vele kinderen. Ik wou er enkele opnoemen om te tonen hoe ik dat allemaal nog wist …
“Je hebt ook een broer Robert, een paar jaren ouder dan wij.”
“Die is ook al dood”.
Toen gaf ik het op.
Net op dat ogenblik mengt Jozef zich in het gesprek.
Hij zit enkele meters van ons vandaan en fietst ijverig – ter plaatse!
De naam Nijverseel en ‘Plezanten Hof’ deden bij hem een belletje rinkelen. Ik beschreef waar wij woonden: Lucien op de Steenweg naar Asse, op de hoek van de veldbaan om naar de ‘dokkeren’ te gaan; ik, iets verder dan het grote kruispunt, in de kruidenierswinkel.
Het is nu Jozef die vertelt voor de ganse zaal …
Hij woonde in Meldert en samen met zijn broer, ieder met eigen paard en kar, kwamen ze duizende keren aan ons voorbij, dokkerend op de kasseien. Twee platte wagens, vol geladen met grote kannen melk. Ze haalden die ’s morgens op bij de boeren in de streek rond Aalst: Baardegem, Moorsel, Meldert, Mijlbeek, Herdersem … en brachten hun vracht naar de melkerij ‘St-Anna’ in Opwijk.
Wij kenden als kind alle paarden en karren. Ze volgden ook dezelfde weg die wij namen, om naar school te gaan.
Ik wou nu ook iets speciaals vertellen dat daaromtrent was blijven hangen.
Tussen mijn achtste en twaalfde jaar ben ik vele malen met een van de voerders mogen meerijden, vooraan op de wagen. Recht tegenover de melkerij lag immers de tuin van mijn grootmoeder. Bij die rit van 3 km heen en 3 km terug vormden dan het paard ‘Jan’ (weet nog goed de naam) met zijn baas (weet de naam niet meer) mijn gratis taxi.
Toen ik dat aanhaalde begon Jozef bijna te wenen. Die man, die me zo graag meenam, tientalle keren, was zijn broer, de ‘braafste mens van Meldert meneer', doch reeds vele jaren overleden.
En toen nam Lucien plots ongevraagd het woord.
Hij wist nog hoe hij zich met beide armen vasthaakte, achteraan de platte wagen en zo, voeten van de grond, al luchtfietsend naar school ging. Hij lachte warempel en zijn ogen lachten even mee.
“Dat moet ook bij mijn broer geweest zijn”, eindigde Jozef, “hij was de enige die dat toeliet. Ik heb nog met mijn zweep gezwiept als ze het bij mij probeerden”.
Zo’n gesprekken, nostalgisch tot en met, hebben vaak plaats op de fantastische kine-afdeling van de geriatrie.
denook
ps1 Er waren en zijn veel café’s in Vlaanderen die ‘Plezanten Hof’ noemen. Ons gehucht, genoemd naar het gelijknamig café is wel bekend in binnen- en buitenland.
Bewijs?
Mijn grootvader was er o.a. cafébaas. Toen zijn dochter, mijn tane Maria, eens op bedevaart was in Lourdes, schreef ze van daaruit een prentkaart met volgend adres:
‘Petrus Ringoot
Plezanten Hof België’ … en de kaart kwam terecht.
Ps2 De namen bij al deze waar gebeurde feiten zijn natuurlijk veranderd, te beginnen bij ‘denook’
En toen gebeurde het, weer in het sympathieke kinezaaltje van de Blasiuskliniek in Dendermonde: een toeval met een toeval bracht drie mensen samen, die uit een zeer ver verleden, gemeenschappelijke anekdotes boven haalden, waarvan ze een paar uren voordien niet wisten dat ze nog in hun geheugen zaten.
Ik tracht de sfeer en de gesprekken te reconstrueren.
Peter geeft opdracht om Lucien naar de kinezaal te brengen.
“En”, roept Peter nog na, “zoek een gesprek; de man is nogal in zichzelf gekeerd”.
Zo is het ook. Lucien doet al wat ik vraag: voorzichtig in de rolstoel, kamerjas over de schouders want kil in de gang …maar brengt zelf geen gesprek op gang.
“Of hij veel gewerkt heeft tijdens zijn leven?”
“Neen meneer, ik was boekhouder”.
“Heb altijd gehoord dat een boekhouder van zeer grote waarde is voor een bedrijf.”
“Kan zijn, meneer”.
We zijn ondertussen de zaal binnengereden en ik help Lucien aan het trilkussen; maar geef het nog niet op.
“Of hij in een groot bedrijf werkte?”
“Neen meneer, klein bedrijf in de streek; was er de enige boekhouder”.
“En je woont ook in de streek”?
“Ja, maar eigenlijk ben ik afkomstig uit Opwijk”.
Uit Opwijk! Denook komt ook uit Opwijk!
“Eigenlijk van Nijverseel meneer, dat is een parochie van Opwijk”.
En dan gaat het zeer vlug …
Beiden, Lucien en denook zijn van Nijverseel, en dan nog van hetzelfde gehucht, de ‘Plezanten Hof’. Ik controleer argeloos zijn geboortejaar: 1937 – we zijn van hetzelfde jaar.
Nu pas gaat me een groot licht op.
Dit is inderdaad Lucien, die op honderd meter van de kleine denook woonde; samen drie jaar kleuterklas en zes jaar Lagere School.
Lucien was de rapste en lenigste van de klas; klom zomaar in de bomen om vogelnesten te roven. Samen met kameraden trokken we de bossen in, zetten er tenten recht en vingen vissen in ‘Elpers-put’.
Ik vertelde en haalde alles weer op … Lucien beaamde alleen. Wat was er toch van Lucien geworden? Niemand zou ons nu als even oud hebben ingeschat. Zo vlug als hij vroeger was, zo traag reageerde hij nu, met doffe ogen, gekromde rug, verouderd gelaat.
Ze waren thuis met vele kinderen. Ik wou er enkele opnoemen om te tonen hoe ik dat allemaal nog wist …
“Je hebt ook een broer Robert, een paar jaren ouder dan wij.”
“Die is ook al dood”.
Toen gaf ik het op.
Net op dat ogenblik mengt Jozef zich in het gesprek.
Hij zit enkele meters van ons vandaan en fietst ijverig – ter plaatse!
De naam Nijverseel en ‘Plezanten Hof’ deden bij hem een belletje rinkelen. Ik beschreef waar wij woonden: Lucien op de Steenweg naar Asse, op de hoek van de veldbaan om naar de ‘dokkeren’ te gaan; ik, iets verder dan het grote kruispunt, in de kruidenierswinkel.
Het is nu Jozef die vertelt voor de ganse zaal …
Hij woonde in Meldert en samen met zijn broer, ieder met eigen paard en kar, kwamen ze duizende keren aan ons voorbij, dokkerend op de kasseien. Twee platte wagens, vol geladen met grote kannen melk. Ze haalden die ’s morgens op bij de boeren in de streek rond Aalst: Baardegem, Moorsel, Meldert, Mijlbeek, Herdersem … en brachten hun vracht naar de melkerij ‘St-Anna’ in Opwijk.
Wij kenden als kind alle paarden en karren. Ze volgden ook dezelfde weg die wij namen, om naar school te gaan.
Ik wou nu ook iets speciaals vertellen dat daaromtrent was blijven hangen.
Tussen mijn achtste en twaalfde jaar ben ik vele malen met een van de voerders mogen meerijden, vooraan op de wagen. Recht tegenover de melkerij lag immers de tuin van mijn grootmoeder. Bij die rit van 3 km heen en 3 km terug vormden dan het paard ‘Jan’ (weet nog goed de naam) met zijn baas (weet de naam niet meer) mijn gratis taxi.
Toen ik dat aanhaalde begon Jozef bijna te wenen. Die man, die me zo graag meenam, tientalle keren, was zijn broer, de ‘braafste mens van Meldert meneer', doch reeds vele jaren overleden.
En toen nam Lucien plots ongevraagd het woord.
Hij wist nog hoe hij zich met beide armen vasthaakte, achteraan de platte wagen en zo, voeten van de grond, al luchtfietsend naar school ging. Hij lachte warempel en zijn ogen lachten even mee.
“Dat moet ook bij mijn broer geweest zijn”, eindigde Jozef, “hij was de enige die dat toeliet. Ik heb nog met mijn zweep gezwiept als ze het bij mij probeerden”.
Zo’n gesprekken, nostalgisch tot en met, hebben vaak plaats op de fantastische kine-afdeling van de geriatrie.
denook
ps1 Er waren en zijn veel café’s in Vlaanderen die ‘Plezanten Hof’ noemen. Ons gehucht, genoemd naar het gelijknamig café is wel bekend in binnen- en buitenland.
Bewijs?
Mijn grootvader was er o.a. cafébaas. Toen zijn dochter, mijn tane Maria, eens op bedevaart was in Lourdes, schreef ze van daaruit een prentkaart met volgend adres:
‘Petrus Ringoot
Plezanten Hof België’ … en de kaart kwam terecht.
Ps2 De namen bij al deze waar gebeurde feiten zijn natuurlijk veranderd, te beginnen bij ‘denook’
-
Omaha - Lid geworden op: 12 dec 2005, 20:53
- Locatie: Vlaams-Brabant
hallo dagboek,
vanmorgen kreeg ik via Bpost een gewijde roos toegestuurd komende van een lieve dame, die vele kilometers hier vandaan woont
er is dus nog hoop
mensen die het hart op de juiste plaats dragen blijven in vriendschap en oprechtheid van anderen geloven, dat heb ik vandaag gevoeld en ervaren
het is moeilijk uit te leggen welke helende werking die ene enkele gewijde roos op mij gehad heeft; ik betrapte er mezelf op dat ik zelfs zin kreeg om te fluiten, wie had dat gedacht !
bedankt lieve dame, je gaf me weer moed; jouw gebaar zegt meer dan 1.000 woorden
zo Dagboek, in ga nu maar weer, het kan een tijdje duren maar : terugkomen zàl ik
P.S. denook, geen blauw, vet, schots en scheef, groot lettertype of andere prullaria; ik boek zowaar vooruitgang
vanmorgen kreeg ik via Bpost een gewijde roos toegestuurd komende van een lieve dame, die vele kilometers hier vandaan woont
er is dus nog hoop
mensen die het hart op de juiste plaats dragen blijven in vriendschap en oprechtheid van anderen geloven, dat heb ik vandaag gevoeld en ervaren
het is moeilijk uit te leggen welke helende werking die ene enkele gewijde roos op mij gehad heeft; ik betrapte er mezelf op dat ik zelfs zin kreeg om te fluiten, wie had dat gedacht !
bedankt lieve dame, je gaf me weer moed; jouw gebaar zegt meer dan 1.000 woorden
zo Dagboek, in ga nu maar weer, het kan een tijdje duren maar : terugkomen zàl ik
P.S. denook, geen blauw, vet, schots en scheef, groot lettertype of andere prullaria; ik boek zowaar vooruitgang
Vriendschap gaat niet over wie je het langst kent... maar over diegene die kwam en nooit meer van je zijde week.
-
lotte - Lid geworden op: 26 apr 2005, 13:47
- Locatie: Tielt
Lief dagboek
het is niet de bedoeling dat lezers het begrijpen
als ik maar even bij je mag schuilen
zo zijn de dingen van het leven
vastklampen aan de hoop op beterschap
hoop die elke keer weer gekelderd wordt
soms wil ik heel ver weg zijn
maar het leven gaat door
identieke dagen
identieke weken
identieke maanden
het ziekenhuis
het bzio
straks de branding
verloren om het alleen zijn
een gevoel dat nooit zal wennen
dat zo vaak aanstoot geeft
tot weer een nieuwe traan
dank je wel zeggen
aan hen die echt luisteren
echt horen wat er gezegd wordt
lotte.
het is niet de bedoeling dat lezers het begrijpen
als ik maar even bij je mag schuilen
zo zijn de dingen van het leven
vastklampen aan de hoop op beterschap
hoop die elke keer weer gekelderd wordt
soms wil ik heel ver weg zijn
maar het leven gaat door
identieke dagen
identieke weken
identieke maanden
het ziekenhuis
het bzio
straks de branding
verloren om het alleen zijn
een gevoel dat nooit zal wennen
dat zo vaak aanstoot geeft
tot weer een nieuwe traan
dank je wel zeggen
aan hen die echt luisteren
echt horen wat er gezegd wordt
lotte.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
31 mei 2011,
Ik was in een feestelijke stemming: morgen zou ik jarig zijn.
Twee jaar geleden, op 1 juni 2009, werd ik hier geboren.
Ik wou mijn verjaardag goed voorbereiden. Om te beginnen noteerde ik de namen van alle mensen die hier reeds schreven. Het aantal stukjes per naam deed er niet toe. Ik wou alleen een lijst maken, alfabetisch, en die dan op mijn verjaardag neerschrijven.
Halfweg was ik nog maar, als ik werd terechtgewezen, overdonderd, door mijn geestelijke vader en stichter.
“Er mocht niet gevierd worden; liever geen vermelding dan wat vreugde in mineur”.
“Maar kijk toch denook, na zes dagen, negenentwintig bijdragen, in totaal al vele namen”.
Het mocht niet baten.
Hij brieste me toe: “zie je niet waar het hier naartoe gaat! Wie schrijft hier nog! Weg, allen weg, de schrijvers van het eerste uur!”
Deels had ik het moeten weten.
Mensen krijgen graag reactie als ze iets schrijven; en dat mag hier niet.
Mensen lezen graag teksten verlucht met kleuren, foto’s, tekeningen; en dat mag hier niet.
Maar vooral … de hetze, de lastercampagne tegen hem heeft zijn vruchten, wrange vruchten afgeworpen.
Er was geen lieve moederen aan; hij draafde maar door.
Hoe ik ook wou sussen; niets hielp.
Hij wou in een lang artikel, hier, de laster in privéberichten tegen zijn persoon, weerleggen. Dat zou niet moeilijk zijn; integendeel.
Mensen die hem nooit zagen, hoorden, spraken en hem dus niet kennen, maar toch over hem bij anderen een totaal negatief beeld ophangen; daar kon hij in ’t geheel niet bij.
“En of ik dan niet wist hoe mensen in elkaar kunnen zitten?”
Ik nam me voor vanaf nu te zwijgen; leek me op dit ogenblik het beste.
Dat zinde hem nog minder.
“Of ik mijn spraak verloren was? Of ik liever had dat hij me dicht gooide – weg!”
Dat ging te ver. Alles, maar niet verdwijnen, nú en hier.
Ik wou niet smeken, doch speelde in met wat door velen als wijsheden worden aanzien.
‘Geen laster met laster beantwoorden; ook niet als de eerste totaal ongegrond is’.
‘Driemaal nadenken alvorens een mening aan het papier toe te vertrouwen’.
‘Spreken is zilver, zwijgen is goud’.
‘Een wijs man moet boven gekleurde kritiek kunnen staan’.
Nu zweeg hij en het felle in zijn ogen ebde weg.
Ik zeg niet dat hij glimlachte, maar het strakke om zijn mond was er niet meer.
Zonder zelf nog een woord te zeggen, ging hij in stilte weg.
Ik bleef achter, nog steeds als … een open boek.
Deze nacht werk ik verder aan mijn lijstje, dat ik dan morgen, op mijn verjaardag hier in stilte zal plaatsen, zonder veel franjes.
Natuurlijk zonder franjes; dat zou zeker de doodsteek betekenen.
Tot morgen,
‘ons dagboek’
Ik was in een feestelijke stemming: morgen zou ik jarig zijn.
Twee jaar geleden, op 1 juni 2009, werd ik hier geboren.
Ik wou mijn verjaardag goed voorbereiden. Om te beginnen noteerde ik de namen van alle mensen die hier reeds schreven. Het aantal stukjes per naam deed er niet toe. Ik wou alleen een lijst maken, alfabetisch, en die dan op mijn verjaardag neerschrijven.
Halfweg was ik nog maar, als ik werd terechtgewezen, overdonderd, door mijn geestelijke vader en stichter.
“Er mocht niet gevierd worden; liever geen vermelding dan wat vreugde in mineur”.
“Maar kijk toch denook, na zes dagen, negenentwintig bijdragen, in totaal al vele namen”.
Het mocht niet baten.
Hij brieste me toe: “zie je niet waar het hier naartoe gaat! Wie schrijft hier nog! Weg, allen weg, de schrijvers van het eerste uur!”
Deels had ik het moeten weten.
Mensen krijgen graag reactie als ze iets schrijven; en dat mag hier niet.
Mensen lezen graag teksten verlucht met kleuren, foto’s, tekeningen; en dat mag hier niet.
Maar vooral … de hetze, de lastercampagne tegen hem heeft zijn vruchten, wrange vruchten afgeworpen.
Er was geen lieve moederen aan; hij draafde maar door.
Hoe ik ook wou sussen; niets hielp.
Hij wou in een lang artikel, hier, de laster in privéberichten tegen zijn persoon, weerleggen. Dat zou niet moeilijk zijn; integendeel.
Mensen die hem nooit zagen, hoorden, spraken en hem dus niet kennen, maar toch over hem bij anderen een totaal negatief beeld ophangen; daar kon hij in ’t geheel niet bij.
“En of ik dan niet wist hoe mensen in elkaar kunnen zitten?”
Ik nam me voor vanaf nu te zwijgen; leek me op dit ogenblik het beste.
Dat zinde hem nog minder.
“Of ik mijn spraak verloren was? Of ik liever had dat hij me dicht gooide – weg!”
Dat ging te ver. Alles, maar niet verdwijnen, nú en hier.
Ik wou niet smeken, doch speelde in met wat door velen als wijsheden worden aanzien.
‘Geen laster met laster beantwoorden; ook niet als de eerste totaal ongegrond is’.
‘Driemaal nadenken alvorens een mening aan het papier toe te vertrouwen’.
‘Spreken is zilver, zwijgen is goud’.
‘Een wijs man moet boven gekleurde kritiek kunnen staan’.
Nu zweeg hij en het felle in zijn ogen ebde weg.
Ik zeg niet dat hij glimlachte, maar het strakke om zijn mond was er niet meer.
Zonder zelf nog een woord te zeggen, ging hij in stilte weg.
Ik bleef achter, nog steeds als … een open boek.
Deze nacht werk ik verder aan mijn lijstje, dat ik dan morgen, op mijn verjaardag hier in stilte zal plaatsen, zonder veel franjes.
Natuurlijk zonder franjes; dat zou zeker de doodsteek betekenen.
Tot morgen,
‘ons dagboek’
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
woensdag 1 juni 2011,
vandaag mijn tweede verjaardag,
hieronder, als dank (-mag voor één keer-),
de namen, alfabetisch, van iedereen die hier ooit schreef.
Alterego1 /// Bomi /// Bosrankje ///
Brun /// Cello /// Denook ///
Dka /// Eurocent1948 /// Herman 1944 ///
Hilde m /// Johana Maria /// Katrijn2 ///
Littlestar /// Lotte /// Ninjavincent ///
Omaha /// Ria /// Robol ///
Sanne /// Sunset /// Troontje ///
Wiana.
Hopende de komende jaren evenveel hoofden over mijn bladen
te voelen denken, ga ik nu nog een paar uurtjes verder genieten
van mijn verjaardag,
'ons dagboek'
vandaag mijn tweede verjaardag,
hieronder, als dank (-mag voor één keer-),
de namen, alfabetisch, van iedereen die hier ooit schreef.
Alterego1 /// Bomi /// Bosrankje ///
Brun /// Cello /// Denook ///
Dka /// Eurocent1948 /// Herman 1944 ///
Hilde m /// Johana Maria /// Katrijn2 ///
Littlestar /// Lotte /// Ninjavincent ///
Omaha /// Ria /// Robol ///
Sanne /// Sunset /// Troontje ///
Wiana.
Hopende de komende jaren evenveel hoofden over mijn bladen
te voelen denken, ga ik nu nog een paar uurtjes verder genieten
van mijn verjaardag,
'ons dagboek'