Het dwaallicht.

[DkA]

mijn kantelraam klinkt open

als een glazen wimper
een knipoog van het dak
naar de hemel en de avond

een ogenblik, kijk ik
in de rode cirkel
van de zwijmelende zon

zij zoekt vaste grond
onder haar gebroken stralen

straks neemt zij gewis een frisse duik
in het late water

van de neergelaten horizon

[ria]

kantelraam,
ik zie het zo gebeuren,

en de zon die in een duik neemt
in het late water
van de neergelaten horizon!

prachtig toch DkA

"je schildert met woorden,"
maar dat heb ik al eerder geschreven,
denk ik!

een "zalige" hoogdag
een hoogdag voor alle moeders
bijzonder voor die ene moeder!
Magnificat!

ria

[DkA]

Het geletterde alfabet.



Het is een ritueel, het herhaalt zich steeds.
Zonder een pleonasme of routineus te worden.
Routine ontstaat pas als de passie uit het ritueel gesijpeld is.
De begeestering opgedroogd en de ziel overleden.
Als de gestelde handelingen niet langer een feest zijn.

Schrijven is voor mij nog steeds een festijn.
Kennis en kunst, eveneens.
Ik heb onverminderd een stevige intellectuele appetijt.
Zopas zat ik weer naar een oude video te kijken.
Over Pierre Bonnard, een Franse schilder.

Mijn literair (maar onnavolgbaar) voorbeeld Bernard Dewulf
schreef erover in 'De blauwzieke badkamer'. Poëzie, helder afgelijnd als een ets.
En ook in 'Naderingen', een bundel essays over schilders.
Geverfd door een verliefde dichter.

Als ik zo geboeid luister en kijk naar een programa,
dan moet ik even halt houden. Daar ontspringt het ritueel. Als een stroom.
Ik word overgeleverd aan de gedachten van m'n vingers.
Ze zoeken een uitweg, meanderend over het toetsenbord. Ze schrijven mij tot lezer.

Zo dadelijk grijp ik naar de warmte van papier. Hartstochtelijk.
In m'n handen nestelen de woorden zich ingetogen.
Ik ben verloren.







PS.
Gisteren keek ik naar Frida Kahlo.
Ook daarover kan ik niet zwijgen.

[ria]

o, wat zijn mijn woorden kaal,
arm bijna,
echter in mij,
klopt een warm en dankbaar hart.

er broedt iets,
er groeit iets,

daarstraks was ik op het kerkhof,
"een bloemeke moeke" en
een late moederdagzoen,

en liefste vake
hier zo knus te samen,
nog zes dagen
en daarboven vieren ze feest,
jouw feest!
"honderd"
dat begint zelfs in de eeuwigheid
al mee te tellen.

jullie horen nog van ons:

zaterdag zijn we samen,
uw kinderen
op het plekje waar u beiden zo graag verbleef,
mogen we u daar verwachten
"samen"?

Mieke

[Bosrankje]

Dromerij.....

De adem stokt me in de keel,
angstige ogen verlangen veel
wanneer kom ik tot rust....

Geniet ik nog van de stilte.....
of blijf ik voor altijd in de kilte
en ben ik me niets meer bewust.

Door het wijdopen raam,
hoor 'k in de wind m'n naam
'k luister er naar, ongerust....

Wat moet ik hiermee aan ....
hoef ik hierin verder te gaan..
hopend dat 't m'n zinnen blust.

Hoelang tracht ik er al naar...
wordt het ooit wel eens waar...
dat hij mij innig en teder kust.

Of kan de wind wel lezen.....
wat er omgaat in mijn wezen
als 'k wil dat hij me slaperig sust.

Bosrankje

25-02-2007

[Alterego1]

Een Japans gedicht;

"Kono hana wa
Kataku oru-na! to
Iu tate-fuda mo,
Yomenu kaze ni wa
Zehi mo nashi."

Vrij vertaald;

Ofschoon er geschreven staat
"Raak deze bloesems niet aan"
heeft dit geen zin,
want de wind kan niet lezen........

[DkA]

Als ik het niet vergeet, kijk ik 's ochtends al eens in de spiegel.
Er bestaan betere methodes om je dag blijgezind te beginnen.
Maar soms moet het of het overkomt me en dan denk ik: ezel.
Niet meteen 'diervriendelijk' en educatief.

Een mens vergelijkt zich dwangmatig met zijn consoorten.
In wat we doen of laten, wat we wel of niet van het leven namen of kregen. Ons kunnen en kennen. Onze plek binnen de maatschappij.
Voelen we ons een 'loser of een winner'.

De levenskunst is jezelf te worden en te blijven, vermoed ik.
Zonder verlamd of apatisch te worden onder de druk van de concurrentie.
En jezelf voldoende ruimte te verlenen om te zwerven.

Nog elke dag, ondanks de vele jaren, moet ik oppassen
niet verpletterd te worden onder m'n bewondering voor een ander.
Maar ik kan niet zonder.





PS.
Wat een prachtig gedicht, Alter.
En m'n groetjes aan alle lezers en schrijvers.

[Robol]

De levenskunst van een ezel
is de keuze maken tussen 2 hooioppers
voor de boer, bij het sluiten van de dag
het hooi komt opruimen....

Mooi gedichtje Alter
ik dacht eerst dat het Antwerps was

oe kan da na
vur watte na
hè doe wir wa

vriendelijke maandaggroet


Robbe

[DkA]

Bathing beauty


De tuin baadt zich in de avond
nog even
voor het slapen gaan

de wind speelt met de bladren
en op zolder
streelt Klara de piano pianissimo

bij de buren op het gras
ligt een draagbaar zanger
de stilte te vervelen

en een kraai beraadt zich laat
over de krassen van het leven

[DkA]

Ochtend met een scheutje Klara


de koffie is goedgezind
en de radio ook
de ochtend hoort de kinderen
niet zingen

zij zijn naar zomerscholen
hier zal ik mij straks verschuilen
voor die helse zon
en haar herinneringen aan mijn zomers

van forten in het hooi
die auto's werden als wij ze herbouwden
tot grootvader kwam
en ons wegjoeg uit onze fantasie

hooi moest drogen
en wij die dachten dat het diende
om in weg te dromen

[DkA]

Une dame blanche


Enseigner c’est répéter …
Voor alle duidelijkheid wil ik nog eens herhalen:
"ik ben een dommerik".
Noteer eveneens aub dat ik niet Rik heet.


Tja, haar vriendin was verleden jaar één keer met mij iets gaan drinken.
Toen we elkaar 'goedendag wensten' merkte zij op:
'amaai, om jou te kunnen volgen moet je wel ne van dale bijhebben.'.
Ach, ik schonk er niet meteen aandacht aan, maar later vernam ik
dat het niet direct als compliment bedoeld was.

Merkwaardig.

Vandaag voor de eerste keer na de operatie buiten.
Genoten van een 'dame blanche', zoals het hoort met slagroom en warme chocoladesaus, in de schaduw van een oude linde. Samen met mijn vriendin, maar tevens de hare.
Tussen alle koetjes en kalfjes kwam er ook een oude koe uit de sloot gekropen. Ik geef dus de indruk (aan hen die mij niet kennen, oef) een betweter te zijn.

Ik vind dat bizar.

Van mij mag iedereen over het voetbal, de snooker en de visclub klappen, evenals over alle snertprogramma's en herhalingen op tv, de vakanties en het werk, druk, druk, druk, ..., salsa, tennis, etc. ...
ik volg geboeid (voor zover ik het gesprek, helaas, niet overneem).

Maar deze sociale barbaar durft het al eens hebben over schrijvers, schilders en andere onnuttige wezens en blijkbaar geregeld met de volgende tendentieuse vraag: 'die ken je toch?'
En dàt doet de deur dicht.

Terwijl men mij mag vragen of ik een of andere Britney, Kate dinges,
of iemand anders uit de boekskes ken, en ik zal zonder blikken of blozen
mijn gebrek aan hedendaagse cultuur bloot leggen.

Maar aub spreek niet over wezens die nadenken of schrijven
want dàn ben je (ik bedoel ik) een arrogante zak.

Wil u dat ook noteren?

[Bosrankje]

Enseigner c'est répéter...

Maar soms heeft répéter geen zin
ik beleef het sinds maanden met mijn moeder,
maanden die mij een eeuwigheid lijken !

Soms voel ik me zo leeg, uitgeput...
herhalen, herhalen en nog herhalen,
hopend dat er iets zal binnendringen en in haar geheugen
blijven hangen...
maar in de doolhof van haar hersenen stoten de woorden
tegen onzichtbare hoge muren of tegen elkaar.

Per moment is het bijna dramatisch maar soms,
als ze over het verleden spreekt, of zingt of iets grappigs
vertelt, schieten we alle drie in de lach en de zorgen
vliegen weg... voor een tijdje.

C'est la vie...

[DkA]

mon petit Ventoux

vanmorgen nog zat ik in het hooggebergte
der dichters, in het wiel van Dewulf en Ducal,
ikzelf wit en zonder zinnen,
dacht aan al die gekromde komma's,

de knechten van de lettergrepen,
trage klimmers met weinig woorden
en het pedante peloton van would-be winners
op weg naar het spandoek, de finale omega,

allemaal lijden ze aan geelzucht,
armstrong in hun hoofd
en in hun hoge ogen, slechts de top,
een gouden griffel aan de aankomst,

ach, zoveel virtuele dichters
zoeven gezwind over lastig papier
zeker van de ritwinst in het bergachtig alfabet
en tegen de flanken van hun gedicht

lezers, lezers, lezers,
en kilometers klappende handjes

[ria]

Ik kom uit een moeras,
een moeras dat eigenlijk een heilige plaats
had moeten worden,
waar mensen eens konden binnenwippen
voor een gebedje, wat rust of bezinning.

Waar mensen konden komen lezen
of zelf hun gedachten en gevoelens
komen neerschrijven,
"een virtueel kapelleke."

Maar van zodra men aan zo iets begint,
zelfs op een forum waar "religie" bovenstaat
zijn de poppen aan het dansen.

Bezoekers zijn er genoeg, meestal anoniem,
er werden een paar kaarsjes ontstoken
en enkelen voelden zich geroepen
om af en toe een mooie tekst te plaatsen.

Maar...toen kwam een horde, grommend en grollend,
met beschimpingen en verdachtmakingen,
het ene al lelijker dan het andere.
Tot ook de moderator vond dat het wellekens was
en er ingegrepen werd.

Niets helpt, het kladden houdt aan, het pesten ook.
Waarom? Niemand wordt verplicht om daar binnen te gaan.
En nog minder om er te komen lezen.

Lieve mensen, wat is het forum poëzie een oase,
een respectvol omgaan met elkaar.
Hoe ook onze verschillen en overtuigingen zijn,
hier kan op een vriendelijke manier met elkaar
worden omgegaan.

Laat ons dit zo houden aub.

ria

[DkA]

De stilte in een klooster is anders
dan in een huis waar de kinderen weg zijn.
Verschillend, als je achttien bent of achtenzestig.
Tijdens de dag of de nacht.

Je hoort in je hoofd andere woorden
afhankelijk van de plek waar je bent.
Het is zaterdag en dan duurt de stilte langer.
Ze is trager.

Geen vroege auto's. Ze blijven geduldig slapen.

Niet zo Liselotte. Die kwam me net wassen.
Goed achter de oren en onder de oksels.
Lief meisje. Maar zoveel meer nog.
Verpleegster en antropologe.

Ze stopt. Gaat eindelijk genieten, zegt ze.
Impliceert dat ook werken?, vraag ik haar.
Ja dus. Maar wat, wist ze nog niet.
Graag als antropologe, maar de vacatures zijn zeldzaam.

Om oude mannen te wassen, daarentegen ...