De trage minnaar

[Dtm]

De alpha-emigrant


Elk woord is een emigrant.
Een bladloze vluchteling.
Maar ook een indringer.

Van het beloofde blanke land.
Met dat ongerepte wit.
En barmhartig zwijgen.

Het woord is een meedogenloze
immigrant. Een sluipschutter.
Een brutale bezetter.

Van je twijfel.

[Dtm]

De G 2


Ik lees een zin of kijk naar een beeld.
En dan begint het.
De interactie tussen vingers en gedachten.
Ze beïnvloeden elkaar.

Ik word hun slachtoffer.

Want dan komen ook nog de gevoelens.
En hun wisselwerking.
De dominantie van de twee G's.
En hun versterkende werking.

En mijn vingers gieten letters in een vorm.

Soms hervorm ik hen.
Na een incubatieperiode.
Dan weer blijven ze staan.
Gebeiteld in hun impulsiviteit.

Zoals hierna. Sorry G.

...


Het zwijgende marmer

Maar soms is je woord
van marmer
kil als gebroken stilte
en lettergrepen van zwijgen

dan lijkt je mond
een open wonde
je tong een slang
afgekloven tijd

en elke deur
wordt een vertrek
een schaduw
van herinnering

gekapt in spijt.

...


En wat daar dan staat, vraag ik aan m'n vingers.
Ze antwoorden niet. Ze zijn een beetje god.

[Dtm]

De feminiene paradox


Misschien haat ze me wel.
En dat zou ik begrijpen.

'Hou je handen maar aan het stuur.',
had ze haar mama gezegd.
Toen we elkaar passeerden met de auto.
De wagen vol kroost. Zij en ik.

Mekaar groeten is reeds een overspelige daad.
Strafbaar voor het nageslacht.
En toch kan ook de dochter niet omheen de paradox.
De buitenissige liefde van haar moeder.

Officieel weet zij niet(s).
Maar pijnlijker dan weten kan vermoeden zijn.

Jij kan wel de mannen aan, zei ik verleden week nog.
Maar jij zit geprangd tussen twee vrouwen.
Je mama en je dochter.
Ze beaamde het statement. Een understatement.

Hoe moet een dochter schommelen
tussen de wetenschap
van 'mijn mama houdt van een andere man'
-en die maakt haar gelukkig-.
En het 'schijnhuwelijk' van haar ouders.

Ik vermoed dat angst, de gangbare normen
en ook egoïsme haar gidsen zijn.
Zij heeft als adolescente het recht die te volgen.

Maar hoe zit dat dan met haar mama?





PS.
Sorry als ik iemand kwets met deze woorden.

[Dtm]

De ziel van twijfel


Misschien lijd ik wel aan
een ongeneeslijke ziekte.
Empathie.

De antoniem van apathie.

Daarom ben ik wellicht niet bij machte
te oordelen. Veroordelen.
Te veel betrokken partij.

Soms verlang ik naar de rechtlijnigheid
van de man in de straat.
De weten-schapper.

God en klein Peerke.

De schepper van goed en kwaad.
Wit en zwart.
De absolute waarheid.

Geen marginale contouren
van twijfel.
De heerlijke luxe van absolute zekerheid.

Graag kreeg ik de absolutie
voor mijn zonde: de knieval
voor de vele facetten van on-werkelijkheid.

De kwadratuur van de cirkel.

[Dtm]

Clair-obscur



Als een zwerm vogels
hangen wolken uitgerafeld
in de schemering
boven de daken van mijn stad.

De vitrines zijn weer vrolijk
licht als lente.
En guirlandes imiteren
de schittering van sneeuw.

Ik verlang hevig naar huis.
Waar ik vertrok
om thuis te kunnen komen.

Stappen als exercitie
voor een lichaam
dat uit meer bestaat

dan een denkend hoofd.

[Bosrankje]

"Het kleine geluk. Eenvoudig van afkomst.

Alsof literatuur enkel opschiet uit het 'wat'.
En niet ontstaat door het 'hoe'."

Dixit Uvi.


Ik heb weer enkele zinnen geplukt
bij de rijkelijke late 'herfstoogst'
van een poëtische zaaier ...

Bedankt om zo rakend te schrijven
en het met ons te willen delen...


Vriendelijke groetjes van Alter en Rankje

[Dtm]

Dag B,

het is aan mij om je te danken voor de jarenlange aanmoediging.

Un clochard de luxe
prutser met woorden

[Alterego1]

Dtm schreef:

'prutser met woorden'


Waarde Dtm,

Sta ons toe enig bezwaar te mogen uiten
omtrent het waarheidsgetrouwe van uw woorden,
die schromelijk tekort doen aan de vaardigheid
waarmede u de woorden in volle waarde tot
Poëzie met een hoofdletter P weet te verheffen.

Als hoeft 'prutsen' op zich niet zo denigrerend
te klinken,volgens Van Dale heeft het ook de
betekenis van 'knutselen'.

En knutselen met woorden kan heel mooi zijn.

Bosnimf en Alternatiefje

[Dtm]

Goedenavond Andere Ik,

sta me toe mijn verwondering neer te pennen.
Zonder kapitale letters.

Ik mag me 'gelukkig achten' dat er lezers zijn van jullie kaliber.
Maar ik weiger hardnekkig m'n teksten onder de vlag van een P
te hijsen. Ik ben ook geen dichter.

Ik huiver voor de vervlakking en de ontwaarding van dit woord.
Daarom ook aarzel ik het op mijn lippen te leggen of uit m'n pen te laten druppelen.
Uit respect voor m'n minnares: de Taal. Mijn Muze.

Niet dus uit valse bescheidenheid. Ik ben een ijdel man.
Diep in mijn gedachten ben ik immers god. Zonder majuscule.

Maar een dankbare knutselaar ben ik. Jawel.

[Alterego1]

-'Maar ik weiger hardnekkig m'n teksten onder de vlag van een P
te hijsen. Ik ben ook geen dichter'

Bescheidenheid siert de mens.

Ook trage minnaars die geen dichters zijn.

Dichter zijn,dat is een etiket dat je aangekleefd wordt,
en of dat gerechtvaardigd is blijft altijd discutabel.
Zoals de vraag of de kip ofwel het ei er nu eerst was.

Een Andere Ik
Un autre moi,volgens mijn bosnimf.

[Dtm]

Werken aan geluk


De titel in Visie trekt mijn aandacht.
Mijn ziekenfonds is bekommerd om mijn geluk.
Ik ben gepensioneerd en ik heb tijd.
Bijgevolg kan er nog wat geluk bij.

Ik stroop m'n mouwen op.

...

1. Het plan.
Wie wil werken aan zijn geluk kan terecht op
de website van de Gelukscoach.
Daar begin je met een uitgebreide vragenlijst...
Eens die ingevuld is, leidt het programma
je naar het geluksplan.
De werkpunten die voor jou het belangrijkst zijn
lichten op. Je kunt dus meteen aan de slag.

Invullen en doen.
Een simpele muisklik brengt je bij alles wat je nodig hebt.

In een filmpje leggen een expert en een getuige uit ...
Daarna volgen een aantal oefeningen om de theorie
in de praktijk te brengen.

...

Waauw, een simpele muisklik.
Het leven van mijn geluk kon beginnen.
Ik haalde meteen mijn zondagse vingers naar boven.
...

Maar, beste lezer-es. Het geluk kan ook vlug eindigen.
Toen ik de uitslag kreeg, na intensief werken
aan al die diep peilende vragen,
zat er plots een ongelukkig man voor mijn pc.

Met één muisklik.
Daar stond nu zwart op wit, wat ik al lang bevroedde.
Mijn God, gepensioneerd en nog zoveel werk aan de winkel.

En mijn kleinkinderen dan?
Zou ik nog voldoende tijd voor hen hebben?

Hoe zit dat dan met de zon en de wolken,
de sneeuw en mijn verwaarloosd tuintje,
de vroege krokussen en de late rozen,

de sneeuwklokjes, de seringen en de paasbloemen,
de wind in de jonge blaadjes van de bomen
en de beukenhagen... de druppels in de plassen,

en de dichters op mijn trage tafel ...

Ach, vroeger was geluk heel gewoon.
Je hoefde enkel te stoppen met werken
en het zal al in je zetel...

Nu krijg ik van mijn 'Gelukscoach' wekelijks een mail toegestuurd.
Hij wil met zijn 'moodmeter' de toestand van mijn geluk meten.

Ik durf het hem niet te bekennen
maar ik 'delete' ze zonder te lezen.
Misschien moet ik maar van ziekenfonds veranderen...

[Gast]

Niet dus uit valse bescheidenheid. Ik ben een ijdel man.
Diep in mijn gedachten ben ik immers god. Zonder majuscule.

Zijn we niet allemaal
in meer of mindere mate ijdel?
Zoeken we niet allemaal naar erkenning
voor hetgeen we doen
en is het geen vorm van protectie
om deze dingen te relativeren
omdat we vrezen dat anderen
(of wijzelf) ze niet goed genoeg vinden?

[Dtm]

Niet dus uit valse bescheidenheid. Ik ben een ijdel man.
Diep in mijn gedachten ben ik immers god. Zonder majuscule.

Zijn we niet allemaal
in meer of mindere mate ijdel?
Zoeken we niet allemaal naar erkenning
voor hetgeen we doen
en is het geen vorm van protectie
om deze dingen te relativeren
omdat we vrezen dat anderen
(of wijzelf) ze niet goed genoeg vinden?

Dag Elleke,

ik kan me helemaal vinden in uw gedachtengang.
Maar toch...

Ik heb het moeilijk met 'het verval' van woorden.
Uitgehold door een veelvoud aan gebruik. En misplaatst.

Neem nu dat uiterst kwetsbaar woord 'vriend'.

Gedevalueerd tot een getal op 'Facebook'.
Dat 'feestboek' waar alleen glitter en glamour in de vitrine mag.

Zo ook dat ouderwetse woord 'dichter'.
Leonard Nolens vroeg zich dit jaar nog hardop af of er
'vijftig' dichters in Vlaanderen waren. Hij betwijfelde het.

Maar surf naar de virtuele 'literaire sites' en ze groeien er als onkruid in het wild.
Hoewel natuurlijk voor de ene, een papaver een klaproos is en voor de andere een 'bermtoerist'....
Dank voor uw commentaar.

[Alterego1]

Waarde Dtm,

We lezen je graag,zelfs je commentaren,
correct tot na de komma.

Weet je,er is rode en blauwe papaver.

Ook al noem je jezelf geen dichter,
toch laat de Muze je mooie zeepbellen blazen.

Om even je woorden te parafraseren uit volgende:


Tot na de komma

Ik heb het gevoel dat vele mensen
poëzie lezen als een boekhouder. Correct tot na de komma.
Een balans van feiten. Wetten van werkelijkheid.
Terwijl gedichten schrijven iets is als zeepbellen blazen.
En lezen, ernaar grijpen. Ernaast grijpen.
Zolang je maar weet: er staat niet wat er staat.
De taal is slechts een verfborstel.
Je veegt wat kleur op het canvas. En je zegt: dit is een pijp.
Pourtant: 'Ceci n'est pas une pipe'.

Je weet niet wat je schrijft.
Je kijkt. En gaat op zoek.
Is het dit, wat ik bedoel?

De lezer zet je op het verkeerde been.
Hij meent dat hij het weet.
En soms geloof je hem. Eerder dan jezelf.

Tot na de komma.

[Dtm]

Nog even voor het slapen gaan.


In het kapelleken flikkerden twee hoge kaarsen.
Ze keken naar de hemel.
Misschien wel om God wat op te vrolijken.
Hij heeft het niet makkelijk de laatste jaren.

Lief van de milde schenkster van dit licht, dacht ik.

Hoewel mijn tweede menselijke gedachte
er al weer een van twijfel was.
Zou er stiekem geen eigenbelang achter
schuilen?

Voor wat, hoort wat.

In elke kerk vind je ook nog wel 'een offerblok'.
Voor Antonius of OLV van Altijddurende Bijstand.
Ik heb altijd het gevoel gehad
dat dit toch wel wat op corruptie leek.

Zou de Almachtige God zich laten omkopen?


Ach, misschien denk je nu wel, weer zo'n rabiate kerkhater.
Neen, hoor, ik mis 'm nog altijd
die verre God. Wat doof en zwijgzaam,
maar ach, hoe ouder ik word, hoe beter ik 'm begrijp.

Lees dit met een zachte twinkeling in je ogen.
En een glimlach in je stem.
Ik wens alle mensen die een kaarsje branden: sterkte.
En de voorbijgangers ook.

Zelfs op een regenachtige avond
wordt het dan altijd weer even mei.
In mij.