lutim's spiegelkrassen

[ria]

"ik ga langzaam dood.
De rest van mijn leven
breng ik door met dood gaan,
iets anders rest me niet. "

Niet alleen hij die verdriet heeft
gaat langzaam dood, Lutim.
Elke dag sterven wij een beetje,
ieder van ons schuift een dagje op,
dichter bij...je weet wel,
dat ook behoort tot het leven.
Maar iedere dag ons gegeven
kan een geschenk zijn,
dat wij met open handen en hart
mogen ontvangen.

Ik wens je moed en sterkte,
vriendschap en aanvaarding,
ria

[lutim]

Een vergeten vriend,
zijn voornaamste gave is afwezigheid,
of zit hij ergens opgesloten,
is bezoekrecht niet toegestaan,
of wil je hem gewoonweg niet zien ?

[lutim]

Trots alleen en onaangedaan een blok basalt
in jou herinnering, zorgen en vreugde weerstaan,
vergaan niet te berekenen wanneer,

met in diepe spleten ingesijpeld het verdriet,
het verdriet alleen bestaat, en ik,

indien ik niet meer ben en weggenomen
uit jou herinnering, wie en wat zal ik zijn ?

[sunset]

Weer komen ronddwalen in en door jouw mooie site hier.

sporen op ‘t asfalt

voetsporen op nat asfalt
weggewassen herinnering
en eenzame wegen
nog waagt geen zonnestraal
zich door diepblauwe wolken
maar vogels zijn zachtjes begonnen
weer van zomer te zingen

een boot schommelt stil
op de eindeloze zee
niet echt iemand te zien
die mee uitvaren wil
slechts een vage gestalte
tussen oeverbomen
en eerste sporen
op het asfalt.
**********
sunset 10-07-2007
**********

Liefs en fijne dinsdag verder, sunset

[lutim]

M, P, (L), et les autres.

Nu klopt de werkelijkheid,
"het weten",
aan de spiegel van mijn hart.
Nu glijd ik eindelijk uit over de waarheid,
Ik wilde allang mijn verdriet niet herkennen.

Ik ben nooit volwassen geworden in de relatie met jou,
ik kneep mijn ogen dicht, en bewonderde je, had je lief,
zag het verborgen-denken niet in je.

Ik moet je opgeven nu de waarheid
in duizend waarheden uiteenvalt.

[sunset]

Een te lange tijd niets gehoord of gelezen van je. Mag ik?

ook jij, bijzonder

in het begin was ‘t een verwonderen
diep in je kijken en niets werkelijks vinden
als waren ‘t enkel maar geleefde luimen
slechts diepe vale sporen
van te veel grauw in het gezicht

er kwam een tijd dat bij het licht van sterren
je nog veel dieper ging dan ooit voorheen
je vragend wat de leegte wil de stilte
die als een zware last een ketting
aan jou bleef trekken naar bene’ en

en je verhief je uit jouw kussens
nam een penseel schilderde jezelf
met dikke zwarte klodders strepen
en honderdduizend scheuren
de tranen weenden bitter

tot je de kleuren liggen zag
je nam het rood en geel en groen en blauw
en mengde de nuances heel precies
tot evenbeeld van jou
en heel voorzichtig kwam je lach.
**********
sunset 03-08-2007
**********

Liefs en nog een heel fijne zomerse zaterdag, sunset

[lutim]

In mijn hoofd wandelt nog
steeds dezelfde liefde,
zij is de sleutel van al mijn denken.
Met haar kleine handen
legt zij mijn angsten bloot
en opent deuren die
ik behoedzaam sloot.

Elke nacht droom ik mijn dromen onder,
ik weet dat ik moet verdrinken
en dat ze niet naar mij zal vragen
zij doodt me dieper
dan mijn naam kan zinken.

[lutim]

Als je, heel even maar, dichter komt
zou ik je tonen mijn denken,
mijn voelen

en als je even dichter zou blijven
zou ik je geven mijn alles
(en mijn liefde als je wil)

maar als we, heel even maar,
samen één zijn
laat ik de haakjes weg.

[lutim]

We ontmoeten elkaar
op het kruispunt van
steeds weer komen en gaan.

Ik reik haar
een beleefdheidje aan
en jaag me ondertussen
al één stap verder
uit haar leven
vandaan.


Haar antwoord
hinkt er
zoals steeds
nietszeggend
achteraan.

[lutim]

Nu je stilaan
beetje bij beetje
verdwijnt met nieuwe liefde

nu mijn handen trillen
bij het spellen van je naam

nu mijn ogen niet meer
weten waar te kijken

nu nooit meer mijn verzen
zullen gaan als toen
naar jou

nu
eindigt
mijn verdriet.

[lutim]

Jouw ogen zijn blauw, of bruin of groen als de zee.
Er staan tranen in hun hoeken, en hun zwijgende kijker
verschuilt zich achter hen, in een stuurs gezicht,
een mokkende koppige glimlach.

Nu trek ik krassen in mijn ziel.
Nu genees ik van doornen en splinters in mijn tong.
dromen zijn het, en schilfers geheugen.

Er is enkel nog verlangen naar eelt, naar vernoesting.
Verwondering, woorden, verwoesting,
niet begrijpen, niet kunnen vatten.

[sunset]

Goedemorgen,

Door omstandigheden te lang moeten wegblijven. Maar vandaag nam ik de gelegenheid waar om weer iets langer jouw gevoelens te lezen.
Ik wens je een rustige, mooi warme eerste Advent.

eerste Advent
de zon ademt haar stralen in
en langzaam in de schemer
de vlam van slechts één kaars

lichtschaduwen klimmen naar de hemel
dimmen de dag
trekken gordijnen toe

vermoeide wind slaapt op wat bladeren
brengt hen tot rust
plukt kleine dromerijen

klaarwakker nog de uil
die late vogels maant tot zwijgen
Kerstmis drie lichtjes nog te gaan.
**********
sunset 02-12-2007
**********

In oprechte genegenheid, sunset

[lutim]

Jij temt mijn wereld
als een duif,
schoorvoetend,
met graankorrels in je hand.

de deur op een kier.

[sunset]

Goedemorgen,

Kom je een prettige dag wensen (naast een fijne Sinterklaas).

ik en mijn kind

kom laat ons zitten
in de ochtendwind
en luisteren
het groene ruisen
door wat dennenbomen

blazen de levensdroom
in bonte luchtballonnen
zwevend omhoog
naar ’t hemelsblauw

vertrouw mijn kind
jouw eigen dromen
blijf in jezelf geloven
hoor ‘t antwoord wie je bent
gefluisterd in de ochtendwind.
**********
sunset 05-12-2007
**********

Groetjes, sunset

[lutim]

Soms spreekt stilte vele talen,
blijf jij doofstom voor alle gebaren.
Nu jij niet vraagt, draag ik niet langer woorden.

Maar wat als ik straks scherven maak,
mijn hele zelf
zichzelf uitbraakt ?