Clair-obscur

[Robol]

als voorzichtige voeten
aarzelend over
gerimpeld strand

Heel voorzichtig wandel ik door dit topic
bewonder en geniet, museum van geschreven
kunst, geschilderde woorden...

op weg naar de volgende wand...

Robbe

[Azuur]

Wat dat avondmens betreft : Azuur in de ochtend is prachtig , behoort tot het dag - bewustzijn . Azuur is er voor mij ook s' avonds als je stil wordt en luistert naar je innerlijke licht ... Dit brengt me naadloos bij Van Ostayen :
Jammer dat Paul Van Ostayen vooral gekend is als een avant- garde dichter . Vooral zijn wat bizarre ( Da- da?) vormgeving e.d. zijn in de tijd in 't lang en breed uitgesmeerd geweest in onze middelbare schooltijd . Ik heb echter het genoegen gehad om met een groep leerlingen een poëzie avond te verzorgen rond Van Ostayen .
Op deze manier heb ik een héél ander beeld gekregen van die man . Enerzijds het kind van zijn tijd - dat wel - maar daarnaast ook de filosoof , ja sommige gedichten zijn effenaf mystiek te noemen ( dat azuren licht van de nacht ,weet je ) .
Ik geef je een voorbeeld : Geologie
Het is een lang gedicht , natuurlijk een metafoor ...
Een fragment :

Een dier dat door het leven jaagt naar een gedachte vrede
-een wanen in duizend duizendjarige cellen -
Gelijk een dier dat jaagt en aan zijn blinde vingers vindt
alleen het herhalen van het gedane doen
Gelijk een dier , zo zinkt het lood des zeemans .
Moest dit zinken langs uw ogen zijgen
gij kende niet een grotere leegheid .

Er in duiken en assimileren door osmose . Dan begrijp je wat hij daar eigenlijk vertelt .
Dat is wat anders dan : Dag ventje met de bloem ploem ploem nietwaar?

[uvi]

Wat dat avondmens betreft : Azuur in de ochtend is prachtig , behoort tot het dag - bewustzijn . Azuur is er voor mij ook s' avonds als je stil wordt en luistert naar je innerlijke licht ... Dit brengt me naadloos bij Van Ostayen :
Jammer dat Paul Van Ostayen vooral gekend is als een avant- garde dichter . Vooral zijn wat bizarre ( Da- da?) vormgeving e.d. zijn in de tijd in 't lang en breed uitgesmeerd geweest in onze middelbare schooltijd . Ik heb echter het genoegen gehad om met een groep leerlingen een poëzie avond te verzorgen rond Van Ostayen .
Op deze manier heb ik een héél ander beeld gekregen van die man . Enerzijds het kind van zijn tijd - dat wel - maar daarnaast ook de filosoof , ja sommige gedichten zijn effenaf mystiek te noemen ( dat azuren licht van de nacht ,weet je ) .
Ik geef je een voorbeeld : Geologie
Het is een lang gedicht , natuurlijk een metafoor ...
Een fragment :

Een dier dat door het leven jaagt naar een gedachte vrede
-een wanen in duizend duizendjarige cellen -
Gelijk een dier dat jaagt en aan zijn blinde vingers vindt
alleen het herhalen van het gedane doen
Gelijk een dier , zo zinkt het lood des zeemans .
Moest dit zinken langs uw ogen zijgen
gij kende niet een grotere leegheid .

Er in duiken en assimileren door osmose . Dan begrijp je wat hij daar eigenlijk vertelt .
Dat is wat anders dan : Dag ventje met de bloem ploem ploem nietwaar?

Dag Azuur,

blij je wat beter te leren kennen. Ik heb even je profiel ingekeken.

Internet heeft me enkele interessante mensen leren kennen.
Voor 'un voyageur immobile' is dat mooi meegenomen.

Zelf hou ik niet zo van "-ismen en scholen" enfin, wat moet je met etiketten.

Maar jarenlang las ik iedere morgen Heman dC. Hij was mijn bijbel. M'n ochtendgebed.

Nu lees ik graag de cursiefjes van Bernard Dewulf (De Morgen)
en geniet momenteel van z'n nieuwe bundel "Blauwziek".

Genieten, Azuur, dat is de 'Kunst' met grote K.
En waarvan, ach, dat is voor iedereen anders en dat is goed zo ...

Uvi

[uvi]

Blauw verlaten ...




Een schrijver leeft maar zolang
als z'n inkt vloeit en nat is.

Eens opgedroogd ligt hij doods te slapen
in z'n verlaten syllaben.



uvi

[ria]

wat zit ik hier klein mensje
met haar schrale woordjes,
mij blind te staren
op in goud-geschreven woorden,
vol van oeverloos talent.
Jaloersheid ligt echt niet
in mijn aard,
maar hier moet ik heel erg
mijn best doen
om het met wortel en al
uit te rukken.

"Help"
ik zou,
ik wou
zo graag
uvi
heten,
zou dat
misschien
de sleutel zijn?
ria

[uvi]

wat zit ik hier klein mensje
met haar schrale woordjes,
mij blind te staren
op in goud-geschreven woorden,
vol van oeverloos talent.
Jaloersheid ligt echt niet
in mijn aard,
maar hier moet ik heel erg
mijn best doen
om het met wortel en al
uit te rukken.

"Help"
ik zou,
ik wou
zo graag
uvi
heten,
zou dat
misschien
de sleutel zijn?
ria

M'n beste Ria,

Ik ben slechts een eenvoudig 'amateurke'.
En hoop dat het hier geen competitie wordt.

Ik wil er zeker niet voor zorgen dat jij je gaat 'minder' voelen.
Ieder schrijvertje pent zoals hij gepend is.

Het is de ontroering die telt.
En die kan er zowel komen bij een liedje van Hazes als bij een 'klassieker'.

Tranen kennen geen status.

Ik ben erg blij en trots met jullie commentaren,
ik mag niet vals bescheiden zijn,
maar asjeblief blijf jezelf ... zoals ik gewoon mezelf ben.

We zijn allemaal gelijkwaardig maar niet gelijk.
Iedereen is anders en dat juist maakt het zo interessant.

En, om je gerust te stellen, ooit werd ik op een Nederlandse dichterssite
gewoon gelijk gemakt met de grond...

Zo zie je maar :
Een schrijver is zo goed als zijn lezer.

Dankjewel lieve poëten ...

uvi

[ria]

niet ongerust zijn uvi,
het is niet letterlijk
en ook niet te persoonlijk bedoeld.
het is gewoon vertellen
dat schoonheid mij treft
en dat ik er graag
deel aan heb.

gun ons je mooie poëzie
en maak je geen zorgen,
ik ben een gelukkig meisje
en tevreden
met wat ik kreeg.
ria

[uvi]

.



Amplitude


Zelfs

op lippen van velours
sterven mijn blauwe vogels
een vederlichte dood
als ze hun witte nest verlaten

ze zijn geboren op papier
in woorden zonder oren
geschreven om te lezen
met geloken ogen

om te horen zonder stem
te luisteren
naar de golven van een pen




uvi




PS.
Ik hoorde ooit m'n werkjes voordragen op een Nederlandse radio.
Ze klonken vreemd in m'n oren. Ik had het er moeilijk mee.
Poëzie kan enkel overleven op papier. In stilte.
Maar da's louter een persoonlijke visie, natuurlijk.

.

[Bibi]

Hallo Uvi,
wandelend door deze topic
genoot ik van jouw gedichten.
Ik ben eerlijk...of misschien te jong
of misschien te onervaren...
niet allemaal begrijp ik ze,
(en ik weet dat dit ook niet de bedoeling is)
maar toch strelen deze woorden mijn ziel.
Zoals Ria al schreef ( maar het uiteindelijk niet meende )
voel ik me een leek,
als ik jouw gedichten lees.
Maar het mooiste wat je schreef was:
Val ik in herhaling als ik zeg:
Een schrijver wacht op z'n lezer als op z'n geliefde.

...en dan weet ik, dat ik "een schrijver" ben (maar zekers geen dichter )

Schrijver en lezer...vind ik ook heel mooi...
herken hoe ik soms over iets schrijf en alleen ik weet wat ik bedoel!
En de lezer vindt het gewoon een mooi gedicht...
en dat vind ik fijn.

Ik kom zekers nog eens langs...
bedankt om je mooie gedichten hier met ons te delen!

xxx *BiBi*

[uvi]

Hallo Uvi,
wandelend door deze topic
genoot ik van jouw gedichten.
Ik ben eerlijk...of misschien te jong
of misschien te onervaren...
niet allemaal begrijp ik ze,
(en ik weet dat dit ook niet de bedoeling is)
maar toch strelen deze woorden mijn ziel.
Zoals Ria al schreef ( maar het uiteindelijk niet meende )
voel ik me een leek,
als ik jouw gedichten lees.
Maar het mooiste wat je schreef was:
Val ik in herhaling als ik zeg:
Een schrijver wacht op z'n lezer als op z'n geliefde.

...en dan weet ik, dat ik "een schrijver" ben (maar zekers geen dichter )

Schrijver en lezer...vind ik ook heel mooi...
herken hoe ik soms over iets schrijf en alleen ik weet wat ik bedoel!
En de lezer vindt het gewoon een mooi gedicht...
en dat vind ik fijn.

Ik kom zekers nog eens langs...
bedankt om je mooie gedichten hier met ons te delen!

xxx *BiBi*

Mag ik even inpikken op jouw eerlijk reactie, Bibi?

Moeten we poëzie volledig begrijpen?
Ikzelf meen van niet. Maar da's persoonlijk.

Met empirische wetmatigheden raken we nooit de ziel.
Weten da's voor een 'weten-schapper'.
Vermoeden en twijfel, en voorzichtige verbeelding,
dat is het gereedschap van een dichter. En van een lezer.

Panamarenko maakt vliegtuigen die niet vliegen.
Ik vermoed dat hij er dromen mee vervoert.

Zo ongeveer, zie ik een gedicht.
Je leest het met geloken ogen. Dan zie je beter.
Je voelt het. Het raakt je. Anders zit het mis.

Het is een aquarel van letters.
De lezer lijst het canvas in een kader.

Zou het zoiets kunnen zijn, Bibi?
Maar ik vind het moedig van je om dit te durven schrijven.

dank en groetjes
uvi

[ria]

Bibi schreef

Zoals Ria al schreef ( maar het uiteindelijk niet meende )
voel ik me een leek,
als ik jouw gedichten lees.

Lieve Bibi,
taal - moedertaal
hebben we meegekregen
vanaf het eerste ogenblik van ons bestaan.
Zelfs in de moederschoot
horen babys klanken van hun moeders stem.
In zoverre voel ik mij helemaal geen leek.
Onze taal is een uiting van ons leven
van wie we zijn.

Poëzie - gedichten,
dat is andere koek,
men kan er van houden
zonder zelf die gave te bezitten.
Maar naarmate men er in vertoeft
leert men het smaken
en het proeft steeds naar meer.

Sommige gedichten
zijn niet gemakkelijk
omdat we niet in de ziel kunnen kijken
van haar of hem die ze schreef.

Soms gaat het vooral om woordenspel,
elk woord, voorzichtig op de lippen,
proeven en genieten.

Omdat ik nogal een realist ben
vrees ik dat ik er nooit zal toe komen
om die gave te ontwikkelen.

Maar er moeten ook reporters zijn,
zoals jij en ik
die met klare kijk over de dingen vertellen.

GELUKKIG, we zijn zo verscheiden
en we mogen, ieder op onze manier
mensen in vervoering brengen.
Ten minste, dat hoop ik toch.

Liefs van ria

[uvi]

Wordt hier prettig hé Bibi en Ria. De eerste keer dat ik hier op forum hoor praten over gedichten (nee, Jure deed het ook wel eens). Er bestaat denk ik geen definitie van wat poëzie eigenlijk is. Toch leer het wel een beetje.. een gedicht proeven en smaken zoals kunst en goeie wijn en dat de lezer mee het gedicht maakt. Ik geniet ervan van jouw verzen en net zoals je zegt, Uvi, ook van die van anderen als Ria en Bibi..


als je er maar in kunt thuiskomen en af en toe een enkele keer, wonen.

Ik ontvang jullie in ieder geval graag als mijn gasten ...

uvi

[uvi]

.



Gisteren kwam de groep "schrijvers" van Seniorennet samen in Brugge.
Spijtig dat jullie er niet waren.

Eén iemand mocht ik daar ontmoeten
en toen ontdekte ik het dat zij het was die me naar hier loodste.

Ik hoop dat ze me niet kwalijk neemt dat ik dat hier vermeld :

Dankjewel Azuur.









Woorden verkleed als mensen ...


Gisteren is ingekaderd.
Sepia nostalgisch.
Onherroepelijk onveranderlijk.

Alleen de tijd en het geheugen, die havens van mededogen,
zullen de foto nog veranderen.
Nog beeldiger en behaaglijker dan de dag al was.

En woorden verkleed als mensen
voelden zich thuis
tussen groen en gelach.

Tafels en glazen, vertaling van zalige zinnen,
waarop eten en drinken wacht.
Om te proeven op het puntje van een pen.

Letters, slapende syllaben,
alleen al omwille van een alliteratie,
beproefd en betast. Als gewillige goden.

Hevig als het licht van de dag.
Getemperd door schaduw
onder een brede boom van vriendschap.




Uvi




Aan iedereen,
nogmaals dankjewel voor de vriendschap van het woord.

En expliciet, en dat zal niemand me kwalijk nemen,
met naam : Francine en Willy!
voor die mooie dag.

[Azuur]

Natuurlijk neem ik je dat niet kwalijk Uvi . Als ik je rijzende ster zie op het forum dan moet je toegeven dat het terecht was .
Goede schrijvers moeten de kans krijgen om gelezen te worden door een ruimer publiek zonder al de rompslomp ( en kosten ) van publikatie .
( wat niet weglaat dat dit kan volgen natuurlijk )

...En ook daar ben ik het met je eens - gezien de gedachtenwisseling in de tuin van Willy gisteren - een goed schrijver is iemand die je aangrijpt , je ontroert , origineel of grappig of gevoelig , om het even .
Geen dissectie , geen muggenzifterij , geen omhooggevallen intellectueel snobisme . Daar dient SN niet voor .
Dat betekent echter niet dat ik geen échte vakmensen apprecieer . Elke kunstvorm heeft een " technische kant " Maar hier gaat het om iets anders : mensen aanmoedigen creatief te zijn ,
puur genieten van de schoonheid van klanken , kleuren en van het erkennen van de persoon die achter dit schrijven vaag zichtbaar aanwezig opdoemt als je maar langzaam genoeg leest .

[uvi]

Tour de Plume



Soms, ja soms,
duurt gisteren langer dan één dag.

Ik zie ze nog zitten rond de rondingen van een tafel.
Gebogen over woorden.
Woordrenners in 'le Tour de Plume'.

Zou het een zinnig beeld kunnen zijn?
Een literaire arrivée in Brugge.

De kleuren en de geuren smeulen nog na in deze hitte.
Ik word er warm van vanbinnen.
En dat is erg met deze hitsige temperatuur.

Je hebt coureurs van allerlei standen en rangen in onze ploeg.

Iemand die houdt van een marathonontsnapping.
Hoe langer, hoe liever.

Anderen zijn amechtig van adem.
Een literaire spurter.

Soms is er daar een flamboyante fietser die prachtig pedaleert .
Krachten katapulteert op talent pur sang.

Een ander wroet en wringt zicht tussen de sissende syllaben.
Een klassieke Flandrien. Afzien voor de schoonheid van de Letteren.

Weer anderen lijken te denken boven de wielen.
Gekromd over hun gedachten. Letters in hun ogen.

Of het benenspel van een beeldhouwer, hoekige bewegingen.
Hakken en kappen, polijsten en polieren.

De fine fleur of het peloton.
Door allen stroomt het bloed van woorden.
Het Koningsblauw van dichters.

En aan 'den arrivée' ... een fee
met een palm van zoetgevooisde zinnen ...



Uvi
petit Pédaleur de charme