Het dwaallicht.

[DkA]

Zeg maar niets meer ...


Verliefd is een gevaarlijk woord, zoals geluk trouwens.
Vraag het maar aan Kopland.
En een gedicht schrijven is van dezelfde weerloze orde.

Je kwetst elkaar met het terrorisme van de smaak.
Sommige pennenridders 'blazen zich op' als een kwakende prins.
Terwijl lezers op de vlucht voor hem gaan als een klad domme ganzen.

Ik vind het steeds moeilijk om een 'statement' te onderbouwen.
Waarom houdt de ene van 'de Stones' en een ander van 'de Beatles'?
Fileer maar eens je argumenten. Misschien kom je wel bij Hazes uit.

Ik kan alleen maar zeggen dat ikzelf hou van 'de verrassing'.
Verbaas mij, desnoods met ongerijmdheden. Fluister mij wakker.
Met kakelverse verzen waarin de dauw nog aan de woorden kleeft.

Maar schrap de maan en de sterren, de zon en haar gloed,
het avondrood , het parelen en geklater van tranen
en het leed van oude mannen voor een verlaten vensterraam.

Zeg niets, maar suggereer ...

[Robol]

Zeg maar niets meer...
het evangelie volgens Andreas
(Hazes)

(et lux in tenebris lucet...)

In den beginne was er niets
toen heeft God het licht geschapen
en het "dwaallicht" scheen in de duisternis

Het woord werd vlees
het vlees schreef liefde

en gedichten


tot zover deze lezing

vriendelijke groeten

Robbe

[ria]

Zeg niets, maar suggereer ...
dat is de kunst...

MIMESPEL



ochtend,

achter de gordijnen
van de veranda
zoent een vroege zon,
een witte statige hortensia,
door mezelf gestekt.

...de bank glimlacht
onder de tedere streling
van een door het bladerdek
versluierde zon.

...ik kijk naar dit beeld
en ben ten diepste geroerd,
eenvoud,
schoonheid
...
erkentelijkheid!

ria

[DkA]

Ach, lezer,

loop maar verloren in mijn woorden,
neem mij niet als kompas,
maar verdwaal ... in je eigen taal

ik ben geen gids van de poëzie
heb je niets anders te bieden
dan mijn besmette smaak

ik word elke dag wakker
met papieren dichters in mijn handen
en huppel hen achterna

als een hinkelend kind






PS.
Ik heb het zo moeilijk om commentaar
te geven dat ik het (meestal) niet doe
want zelden vind ik iets waarin mijn verwachting gedijt.

En waar zou ik het recht vandaan halen
om een ander te besmetten met mijn smaak

schrijf en geniet
dat is alles wat ik je wil wensen


(dit schreef ik op Verhalensite, maar geldt ook hier)

Sorry voor mijn gebrek
aan reageren.

[DkA]

later als ik dichter ben


dan steel ik duizend sterren
en verberg ze in je ogen
dansen wij over de melkweg
tussen de koeien en het koren

dan zweven we in woorden
met nog ongetemde trouw
over diep picassoblauw
op het canvas van je dromen

dan leg ik het hele alfabet
als rozen aan je voeten
opdat je weten zou
dat ook de liefde schrijft

met doornen

[DkA]

De schildpadtheorie


Festina lente. Haast je langzaam.
De elasticiteit van de tijd testen. Hoe traag kan hij gaan.
Door de snelheid te ontwaarden. Voorrang geven aan langzaam leven.

Zopas las ik in DSL de titel: 'Ode aan de traagheid'.
Dan wordt het trage jongetje in me wakker. Dromen vertragen de werkelijkheid.
De slaperige snelheid van een lome zondag, nog voor het Tweede Vaticaanse Concilie.
Gelukkig waren er de 'Vlaamse Filmkes' om de dag door te geraken.

Op zondag werd er niet gespeeld. We hadden toen nog 'zondagse kleren'.
Om naar moemoe en vava van de Fabriek te gaan.
Het gekrakeel van de grote mensen tijdens het kaarten.
En nadien de paling op tafel die de visite meebracht.

Ze kwamen van de stad naar dat boerengat met de civilisatie van de cuisine.
Want met spek met eieren en worst met rode kool was het menu vlug uitgeput.
Ach, en die havermouten pap, nog even voor het slapen gaan.

Cultuur met een een kleine c kan zo smakelijk zijn.
Het trage genot van de avond.

[DkA]

Chagrin d'amour

je oogschaduw
vertelt mij
over je verdriet

niemand die ziet
hoe het meandert
langs je natte rimpels

met verse rouw
en oud berouw
ben jij een vertaalde vrouw

uit la vie en rose

[Robol]

In de Kempen drink je vaak uit dezelfde bron.

Havermout uit het kookboek van de boerinnenbond
(nu met tussen-n, al waren de boerinnen toen nog in de meerderheid en nog niet geëmancipeerd).
Al hield ik meer van boekweitkoek.

Op de dag des Heren speelden we in het mulle Kempenzand met een "vösschoët" of "ne vurring" aan. En als men dan eens een foto schoot... daar sta je dan na zovele jaren, net of je een jurkje draagt.

Even in de kast gedoken en mijn verzameling "Vlaamse filmkens" bekeken.

Uit de jaren dat de tijd nog traag was.

mvg

Robbe

[DkA]

Bleu et blue


in jouw geschreven woord
zal ik ooit sterven
een naam achteloos achtergelaten
in de stilte van papier

tussen het wit
zal je me zoeken
maar enkel in het blauw
kan ik bestaan

zoals een avondzon
zal ook mijn beeld
ooit in jouw ogen ondergaan

[Alterego1]

Ave DkA,

Dit enig mooie gedicht,met de diepere betekenis
van die sublieme woordkeuze,zit al enkele jaren
veilig in onze bewaarmap,en nu wou het daar dan
eens uitkomen,onder de vorm van een ppt.

Zeg nu zelf,toch véél mooier dan in zwart-wit.

Groetjes van A en B

[DkA]

Aha, A & B,


dit is dus plagiaat
van deze of gene meneer of madame ...

het sobere van een zwart-wit foto
kan mij ook bekoren ...

hartelijke groetjes

[ria]

DKA, een laatavond groet, uit de buurt van de Kalmthoutse heide

ria

[Alterego1]

Volledig....

De Vlaamse taal
is wonderzoet
voor wie haar
geen geweld
aandoet
Het waarschijnlijke
van het
onwaarschijnlijke
het genoemde
tenvolle zijn
waaraan niets
ontbreekt
van het
volle
en het
ledige
Is in één
woord
krachtig
en kordaat
samengevat:
VOLLEDIG

Alterego

[Alterego1]

Ave DkA,

't Is hier al een tijdje zo stil en kaal in dit vrije veld,
geeft de muze de schrijver geen inspiratie meer,of
heeft de papiermot de blauwe letters weggevreten?


Zo gezegd

Als de dichter aan de toog gezeten
door de grote beer gebeten
aan het betogen gaat:
"Zonder tamtam, zonder blabla
ik heb tram tien gezien, voilà."
Hij heeft zijn krukken weggegooid
en mag nu blijven zitten. Iemand sprak
over de hond van de man in de maan,
't is van horen zeggen zou je zeggen.

Als de dichters naar elkaars pijpen dansen
en elkaar van verdichten betichten,
blauwkousen en zuurklompen,
draaikolken en windorgels.
Lok ze uit hun kelders de helden
want vandaag stappen ze mee in deze stoet.
De letterzetters en trendsetters van dienst
luisteren instemmend en knikken
elkaar bemoedigend toe.
Wat verbeelden die woorden zich wel?
Ze vergrijpen en verzetten zich,
Opgetutte lege dozen, ze zwijgen als vermoord.

Als het gedicht zichzelf dicteert
als de lezer dit gedicht betreedt
als de dichter het gedicht verlaat
en tomeloos ten onder gaat.

Rutger Kopland

[ria]

joehoe...is hier iemand thuis?
ria