Het dwaallicht.

[Robol]

Het laatste dwaallicht (ver)scheen hier al dagen geleden...

Het is niet zo, dat de dwaallichten, met de trekvogels, naar het zuiden vliegen.
In de maand september.
Misschien even vleugellam, in dat geval, spoedig herstel !

Schilder weer met taal, beste DkA en laat ons meegenieten...

mvg

Robbe

[Bosrankje]

Alleen met het hart kun je goed zien.
Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.
(Le Petit Prince - Antoine de Saint Exupery)

Nu dat ik 65 geworden ben...
Niet wijzer, niet liever, ook
niet mooier of slimmer, is
er nog maar één zin die toch
zoveel samenvat over het leven...

Waar ben je, DkA ? Nog altijd
hier of al op je blauwe planeet ?

Vergeet één ding niet : zelfs virtueel,
vriendschap bestaat echt !

[Alterego1]

Ave DkA,

'n nazomers likje zonnestralen
als September gouden roos
maar de heer des huizes lijkt niet thuis
tussen 't blauwige der letters
zelfs geen schaduw te bespeuren
de zon profileert hier de vrije ruimte
nochtans was 't voorheen niet onvruchtbaar.

Waar blijft de man onder 'n witte zomerhoed
die in glans van zon woorden schitteren doet?

gegroet,

A en B

[DkA]

Oei, was even het noorden kwijt.
Haal seffens m'n witte Italiaanse
om 'Le plat pays qui est le mien'
tegen het zuiden te beschermen.

Tot vanavond, als die dan al niet gevallen is.

[brun]

DkA,

Ik ben hier met pretlichtjes in mijn ogen komen lezen. Je schrijft heel verrassend. Speciaal voor jou mijn eersteling hier op forum.
Groetjes,
brun

[DkA]

Zoals ik dacht, viel de avond. Niet onverwacht.
Maar zacht alsof de stilte het geluid van de dag opsnoof.
Inhaleerde. En weer uitblies. Gefilterd. Geluidloos.

Het is alsof lawaai licht nodig heeft, zoals vuur zuurstof.
De ganzen houden geen rekening met de wetten van de avond.
Men spreekt dan ook van domme ganzen. Met veel kabaal.

Op zolder zwijgen zelfs de schrijvers.
Zoals de zee die zich teruggetrokken heeft.
Hun witte stranden heb ik dichtgeslagen.

In mijn hoofd kabbelt de dag naar z'n einde.

[ria]

Mag ik het vandaag vertellen met een roos,

dromen,
liefde en genot,
schoonheid,
late zomer,
herfstmelancholie,
maar ook vergankelijkheid

echter, deze roos blijft mooi,
ik heb ze niet geplukt
en in mijn herinnering blijft ze jong.

ria

[DkA]

Dit huis wordt wakker in een vreemde taal.
Elle ne veut pas à l'école.

De wolken torsen nog het water voor later.
Ze dragen gelaten hun lot.

In mijn hoofd sneeuwen woorden.
Het lijken soms blatende schapen.

Op weg naar het alfabet.
Dat nog ongelezen ligt te slapen.

Tussen komma's en open de haakjes.

[schrijfster]

September oogst maand!



Druiven oogst.
Zware grillige ranken torsen het gewicht,
van welige trossen druiven
gerijpt in de volle zon en helder licht.
Met zorg de weelderige trossen geknipt!

DKA geen gelukte collage toch wil ik de zon gerijpte druiven tonen klaar voor de oogst! lieve groet schrijfster.

[DkA]

Ik ben al jaren het woord vergeten
voor de mistige blos op de druiven ...

wie schrijft het op?

[Bosrankje]

Bedoel je het donslaagje, typisch voor de meeste belgische
druiven en vooral op Leopold III (bewijs dat ze niet gespoten
zijn) ?

[Robol]

mistige blos
het wazig schaamrood
dat om haar lippen gloeit
na degustatie
van blauwe druif, gegist in eik

en ook mijn mond verschroeit
als haar kus
mijn smaak vereert
en aldus
mijn fantasie
glansrijk chambreert


Robbe


verder weet ik het ook niet...

[DkA]

Cfr foto hierboven.

Mensen uit de druivenstreek moeten toch weten welk woord
ik bedoel: het is typisch voor de blauwe druif.

Net mist, beter kan ik het niet omschrijven.

[DkA]

Soms wordt een herinnering plots wakker.
Er is altijd wel een reden voor. Een geur, een kleur, een geluid ...
een woord.

Toen zij eergisteren binnenkwam, liet ik haar de eerste pagina lezen van het boek.
Ik moet bekennen het is erotisch. PdM zag er dan wel wat truttig uit,
maar ze schrijft zo geil als een ouwe schuur.

Met het gekende gevolg: de overdracht.
Van zin naar zinnelijk.Van papier naar katoen.
Het witte laken. De schrijver en de berijder.
De metafoor en de werkelijkheid.

Het is als een eruptie. Een onverwachte uitbarsting.
Mijn holster hindert. Hij moet er uitzien als een SM-garnituur.
Maar de pijn blijft pijn. Gelukkig is er daarnaast ...

het zalige gevoel van de pelgrim die aankomt.

[DkA]

Toemaatje.

Vermits ik even de stal kwijt was,
miste je de voorgeschiedenis van m'n langoureuze liaison hierboven.


PdM refereert aan onze schitterende filosofe en schrijfster:
Patricia de Martelaere.
Zij die dit voorjaar zo jong stierf, net geen 52.

Om haar was heel wat te doen, eerder.

Ze werd niet opgenomen in 'de literatuurgeschiedenis'.
En verweet de auteur: rancune.
Omdat zij deze minnaar ooit de bons had gegeven.

Hij pleitte: vergetelheid.
Wat erg is voor een professor literatuur.


En het boek dat zorgde voor een 'onverwachte uitbarsting' was:
'Het onverwachte antwoord'.

Je kan het even uittesten. De lectuur, bedoel ik.
Maar liefst niet in de nabijheid van 'oude schuren'.
Ze staan zo vlug in brand.