2012 (vervolg van 2011) - Komt de vrede dichterbij?
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Lieve ria,
De vreugde is aan mij, als ik je mooie gedichten
lezen kan !
'Buiten dwalen ... ' gedicht voor gedichtendag ,
Ik deel jouw gedachten over de wereld en de vrede,
maar lees ze nog eens graag in je prachtig gedicht
Wat een fantasie..met een pratend serviesje
schenk je vrolijkheid !
Erg genoten van alle moois in je topic ,
waarvoor mijn beste dank !
Lieve februari groetjes,
elisa
De vreugde is aan mij, als ik je mooie gedichten
lezen kan !
'Buiten dwalen ... ' gedicht voor gedichtendag ,
Ik deel jouw gedachten over de wereld en de vrede,
maar lees ze nog eens graag in je prachtig gedicht
Wat een fantasie..met een pratend serviesje
schenk je vrolijkheid !
Erg genoten van alle moois in je topic ,
waarvoor mijn beste dank !
Lieve februari groetjes,
elisa
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Ding-dong, de klok, de tijd;
de tijd...tikt onbarmhartig weg...
Twee weken geleden
nog keuvelend aan de tafel,
"rusthuis, niets voor haar,
ziekenhuis al helemaal niet."
Het is niet dat ze het vergeet,
maar ze wil het helemaal niet weten,
dat ze weldra negentig wordt...
Geen kinderen, geen familie,
behalve een bijna even oude broer
een heel eind bij haar vandaan.
Slechts vier mensen die zich af en toe
om haar bekommeren...
omdat ze niemand anders heeft.
Vallen, 's nachts, ook tijdens de dag,
vallen, vallen en nog eens vallen.
Tot enkele dagen geleden de maat vol was.
Ze zag bont en blauw, met vooral
een erg grote buil boven haar oog.
Zo lag ze op de grond, toen ik haar vond.
Het andere echtpaar gebeld en overlegd.
Zonder tegensputteren de ambulance in,
ik had veel meer tegenstand verwacht.
Met spoed, naar "SPOED", dat wel,
onderzoeken, dat ook, maar "plaats"
geen plaats mevrouw! Alles ligt vol!
Wat denkt u van een ander ziekenhuis?
Of kan ze een paar dagen bij u thuis, tot er plaats is?
Mijn grootste mond opengetrokken,
(heb ik in het verleden nog gedaan, en met resultaat)
"die" grote mond, en de resultaten van de onderzoeken
hebben de doorslag gegeven. Er was een bed vrij.
Na enkele dagen intensieve zorgen, ligt ze nu
in een ziekhuisbed op een gewone kamer.
Ze kent ons nog, maar haar taal is verward.
Wat ze nog niet weet is dat de eerste stappen
werden gezet naar een rusthuis toe.
Als ze een beetje is opgeknapt,
wat ik voor haar hoop,
maar gezien de situatie
niet echt meer verwacht.
Misschien denkt u, wat een kil verhaal.
Ik heb het er zelf heel moeilijk mee.
Ik had mij ook nooit kunnen voorstellen
dat ik die beslissing voor haar zou moeten nemen.
Zoals ik zei, ze is geen familie.
Ik heb mezelf de vraag gesteld
"hoe ik mij zou voelen, als ik zo hoogbejaard
aan de beslissingen van anderen word overgeleverd."
Ach zoiets moet je je niet afvragen,
dat weet je gewoon.
Dat is buitengewoon pijnlijk!
Ik zou er zo over denken voor mezelf,
maar ook voor haar vind ik het zo droevig,
zo intriest...
Dat wil je een medemens niet aandoen;
maar een mens in zijn eigen woonst laten sterven,
zonder in te grijpen, is nog meer onmenselijk.
Ik hoop dat wij de juiste keuze hebben gemaakt.
Ooit zei ze dat de eenzaamheid zo zwaar woog.
Misschien kan de aanwezigheid van personeel,
andere zieken en bezoekers haar een beetje
uit dat isolement halen.
Hoe het verder zal gaan?
ria
de tijd...tikt onbarmhartig weg...
Twee weken geleden
nog keuvelend aan de tafel,
"rusthuis, niets voor haar,
ziekenhuis al helemaal niet."
Het is niet dat ze het vergeet,
maar ze wil het helemaal niet weten,
dat ze weldra negentig wordt...
Geen kinderen, geen familie,
behalve een bijna even oude broer
een heel eind bij haar vandaan.
Slechts vier mensen die zich af en toe
om haar bekommeren...
omdat ze niemand anders heeft.
Vallen, 's nachts, ook tijdens de dag,
vallen, vallen en nog eens vallen.
Tot enkele dagen geleden de maat vol was.
Ze zag bont en blauw, met vooral
een erg grote buil boven haar oog.
Zo lag ze op de grond, toen ik haar vond.
Het andere echtpaar gebeld en overlegd.
Zonder tegensputteren de ambulance in,
ik had veel meer tegenstand verwacht.
Met spoed, naar "SPOED", dat wel,
onderzoeken, dat ook, maar "plaats"
geen plaats mevrouw! Alles ligt vol!
Wat denkt u van een ander ziekenhuis?
Of kan ze een paar dagen bij u thuis, tot er plaats is?
Mijn grootste mond opengetrokken,
(heb ik in het verleden nog gedaan, en met resultaat)
"die" grote mond, en de resultaten van de onderzoeken
hebben de doorslag gegeven. Er was een bed vrij.
Na enkele dagen intensieve zorgen, ligt ze nu
in een ziekhuisbed op een gewone kamer.
Ze kent ons nog, maar haar taal is verward.
Wat ze nog niet weet is dat de eerste stappen
werden gezet naar een rusthuis toe.
Als ze een beetje is opgeknapt,
wat ik voor haar hoop,
maar gezien de situatie
niet echt meer verwacht.
Misschien denkt u, wat een kil verhaal.
Ik heb het er zelf heel moeilijk mee.
Ik had mij ook nooit kunnen voorstellen
dat ik die beslissing voor haar zou moeten nemen.
Zoals ik zei, ze is geen familie.
Ik heb mezelf de vraag gesteld
"hoe ik mij zou voelen, als ik zo hoogbejaard
aan de beslissingen van anderen word overgeleverd."
Ach zoiets moet je je niet afvragen,
dat weet je gewoon.
Dat is buitengewoon pijnlijk!
Ik zou er zo over denken voor mezelf,
maar ook voor haar vind ik het zo droevig,
zo intriest...
Dat wil je een medemens niet aandoen;
maar een mens in zijn eigen woonst laten sterven,
zonder in te grijpen, is nog meer onmenselijk.
Ik hoop dat wij de juiste keuze hebben gemaakt.
Ooit zei ze dat de eenzaamheid zo zwaar woog.
Misschien kan de aanwezigheid van personeel,
andere zieken en bezoekers haar een beetje
uit dat isolement halen.
Hoe het verder zal gaan?
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Janina - Lid geworden op: 29 mar 2009, 23:32
- Locatie: Borgloon
"Ontbijt op zondag"
Ria, ik heb het drie keer opnieuw gelezen.
Eerst snel, snel....dan opnieuw en weer eens.
Het was genieten!
Groetjes, Janina
Ria, ik heb het drie keer opnieuw gelezen.
Eerst snel, snel....dan opnieuw en weer eens.
Het was genieten!
Groetjes, Janina
.....en daarom, voor we elkander weer vergeten,
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
-
Janina - Lid geworden op: 29 mar 2009, 23:32
- Locatie: Borgloon
Lieve Ria, net nadat ik mijn berichtje plaatste, las ik jouw relaas.
Ik denk en voel met je mee.
Enkele jaren geleden moesten wij noodgedwongen dezelfde beslissing
nemen voor mijn schoonmoeder.
Wat er zich toen afspeelde zal nooit uit mijn geheugen gaan tenzij ik word zoals zij, de werkelijkheid ging aan haar volledig voorbij en enkel het verleden dat niet zo mooi was bleef verderleven.
Soms heb ik het daar nog altijd moeilijk mee maar er was geen andere of betere opvang.
Aan de warme en geduldige liefde uwerzijds zal die bejaarde dame niets ontbreken.
Behoed jezelf voor schuldgevoelens.
Lieve groetjes,
Janina
Ik denk en voel met je mee.
Enkele jaren geleden moesten wij noodgedwongen dezelfde beslissing
nemen voor mijn schoonmoeder.
Wat er zich toen afspeelde zal nooit uit mijn geheugen gaan tenzij ik word zoals zij, de werkelijkheid ging aan haar volledig voorbij en enkel het verleden dat niet zo mooi was bleef verderleven.
Soms heb ik het daar nog altijd moeilijk mee maar er was geen andere of betere opvang.
Aan de warme en geduldige liefde uwerzijds zal die bejaarde dame niets ontbreken.
Behoed jezelf voor schuldgevoelens.
Lieve groetjes,
Janina
.....en daarom, voor we elkander weer vergeten,
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Lieve ria,
Een droevig verhaal, herkenbaar voor velen
Twee keren meegemaakt , lichtjes anders, maar even triest
Mag ik volgend gedichtje hier plaatsen ,
niet dezelfde sitituatie weliswaar
vermits ieders verhaal anders is
Ga ik?
Je puzzel valt
ongemerkt en traag
in deeltjes uit elkaar,
verdriet en vreugd,
talenten, vrienden
verdwijnen in ' t verleden
Tot je geest verlangt
naar stille rust
en fluistert:
zoek toe zoek
een plaats
Een stille zucht
ik ga wel.. ik ga niet ..
ga ik naar daar ?
elisa
Een groot probleem in deze tijd,
velen worden veel ouder,
maar kunnen niet alleen blijven,
kunnen ook niet belsissen of ...
iemand moet voor hen beslissen ...
Wat een opgave ?
Heb zeker geen schulgevoelens ria,
je bent immers goed voor deze arme vrouw
Ik hoop het beste voor haar
Groetjes,
elisa
Een droevig verhaal, herkenbaar voor velen
Twee keren meegemaakt , lichtjes anders, maar even triest
Mag ik volgend gedichtje hier plaatsen ,
niet dezelfde sitituatie weliswaar
vermits ieders verhaal anders is
Ga ik?
Je puzzel valt
ongemerkt en traag
in deeltjes uit elkaar,
verdriet en vreugd,
talenten, vrienden
verdwijnen in ' t verleden
Tot je geest verlangt
naar stille rust
en fluistert:
zoek toe zoek
een plaats
Een stille zucht
ik ga wel.. ik ga niet ..
ga ik naar daar ?
elisa
Een groot probleem in deze tijd,
velen worden veel ouder,
maar kunnen niet alleen blijven,
kunnen ook niet belsissen of ...
iemand moet voor hen beslissen ...
Wat een opgave ?
Heb zeker geen schulgevoelens ria,
je bent immers goed voor deze arme vrouw
Ik hoop het beste voor haar
Groetjes,
elisa
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Lieve God Ria,
Wat een pijnlijk verhaal, en o zo waar, het gebeurt
dagelijks.
Waar moet dat heen met bejaarden? Iedereen weet dat
op een gegeven ogenblik ook zijn tijd van alleen wonen,
voorbij is.
Ik begrijp je twijfels, ik zou er ook wakker van liggen maar
toch heb je gedaan wat (brood)nodig was.
Het ziekenhuis heeft niet het recht om hun probleem bij jou
te deponeren.
Het is een groot maatschappelijk probleem, waar niemand
van wakker ligt tot ze zelf aan de beurt zijn..
Ik wens je een rustige warme dag en week toe.
Liefs,
bomi.
Venster, met een open blik op de wereld.
-
Lieve God Ria,
Wat een pijnlijk verhaal, en o zo waar, het gebeurt
dagelijks.
Waar moet dat heen met bejaarden? Iedereen weet dat
op een gegeven ogenblik ook zijn tijd van alleen wonen,
voorbij is.
Ik begrijp je twijfels, ik zou er ook wakker van liggen maar
toch heb je gedaan wat (brood)nodig was.
Het ziekenhuis heeft niet het recht om hun probleem bij jou
te deponeren.
Het is een groot maatschappelijk probleem, waar niemand
van wakker ligt tot ze zelf aan de beurt zijn..
Ik wens je een rustige warme dag en week toe.
Liefs,
bomi.
Venster, met een open blik op de wereld.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Morgenstern - Lid geworden op: 04 mei 2006, 13:15
- Locatie: Wachtebeke
Ria
met mij ga het nu goed de draadtjes zijn erin tussen uit
en bedankt voor het bezoekje heb maar een plaatje
meegebracht lieve groet Morgenstern
met mij ga het nu goed de draadtjes zijn erin tussen uit
en bedankt voor het bezoekje heb maar een plaatje
meegebracht lieve groet Morgenstern
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Dank aan eenieder voor het medeleven.
Daarstraks op bezoek bij onze hoog-bejaarde vriendin.
Ze was content, en praatte aan één stuk door,
maar het wordt hoe langer hoe moeilijker om haar te verstaan.
Door het herhaalde vallen is er waarschijnlijk toch een kleine bloeding
in de hersenen geweest. Ze verstaat alles wat wij zeggen, maar de
antwoorden kloppen niet altijd.
In ieder geval verloopt de opname beter dan ik had verwacht.
Er is veel beweging en dat heeft ze in de laatste jaren,
in haar eenzame huis nauwelijks gehad.
Haar buurvrouw (van thuis), eveneens 90, is ook opgenomen na een val.
Toen ik dat vertelde en erbij zei dat die dame al 90 is, zei ze:
"zo oud al", dus ze weet niet meer dat zij binnen 2 maanden ook 90 wordt.
Tot zover en nogmaals dank voor alle steun en begrip.
ria
Daarstraks op bezoek bij onze hoog-bejaarde vriendin.
Ze was content, en praatte aan één stuk door,
maar het wordt hoe langer hoe moeilijker om haar te verstaan.
Door het herhaalde vallen is er waarschijnlijk toch een kleine bloeding
in de hersenen geweest. Ze verstaat alles wat wij zeggen, maar de
antwoorden kloppen niet altijd.
In ieder geval verloopt de opname beter dan ik had verwacht.
Er is veel beweging en dat heeft ze in de laatste jaren,
in haar eenzame huis nauwelijks gehad.
Haar buurvrouw (van thuis), eveneens 90, is ook opgenomen na een val.
Toen ik dat vertelde en erbij zei dat die dame al 90 is, zei ze:
"zo oud al", dus ze weet niet meer dat zij binnen 2 maanden ook 90 wordt.
Tot zover en nogmaals dank voor alle steun en begrip.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Winterstilte
De grond is wit, de nevel wit,
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witten rijp beijzeld
De wind houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
't Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.
De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend toverland is dit ?
Wat hemel loop ik onder ?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootse, stille wonder.
Jacqueline van der Waals
Ik weet het, ik weet het,
de laatste dagen werd dit mooie gedicht
door meerdere vrienden geplaatst.
Maar het is al lang één van mijn lievelingsgedichten,
dus ben ik zo vrij het nogmaals neer te pennen,
aangevuld met nog enkele foto's.
voor het geval...je weet maar nooit, we moesten zo eens insneeuwen.
witte, maar koude groetjes,
ria
De grond is wit, de nevel wit,
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witten rijp beijzeld
De wind houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
't Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.
De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend toverland is dit ?
Wat hemel loop ik onder ?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootse, stille wonder.
Jacqueline van der Waals
Ik weet het, ik weet het,
de laatste dagen werd dit mooie gedicht
door meerdere vrienden geplaatst.
Maar het is al lang één van mijn lievelingsgedichten,
dus ben ik zo vrij het nogmaals neer te pennen,
aangevuld met nog enkele foto's.
voor het geval...je weet maar nooit, we moesten zo eens insneeuwen.
witte, maar koude groetjes,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
nog een prachtige foto van jou
lieve Ria
Weer genoten van die prachtige , schitterende foto's
met een oog voor schoonheid en veel talent genomen
daar zijt gij toch ongelooflijk knap in !!
Gelukkig zijn jouw zorgen voor dat oude dametje nu wat lichter !!
Dank voor het bezoek en reactie op " Oude Liefde "
Liefs Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
