Verhalen uit de wereld
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa'ke, Neske, Yna'ke,
fijn dat jullie er waren, heel mooie werkjes,
bedankt ook voor de interesse van het verhaal!
We hadden toch wat zon vandaag
..... vervolg
We rijden verder, we belanden in wegenwerken gesteund door de Europese Unie, voor de rest van de af te leggen weg is het aanschuiven en stoppen, niet aangegeven door verkeerslichten zoals hier maar telkens door een man die op een houten plankje afwisselend rood of groen (geverfd) laat zien. Een hoop mensen hebben aldus werk.
We hebben veel oponthoud maar we klagen niet, eindelijk worden de wegen aangepakt, een grote verbetering, volgend jaar kunnen we rijden langs goede wegen….
of is het een illusie? Het zal later blijken!
Nog bereiken we Sibiu niet vandaag, nog niet vandaag…. verlangen groeit…..
De dag eindigt in Ilba weer zo’n dorpje waar weinig of niets te beleven valt.
In het pensionnetje, gesteund door de Europese Unie, worden we hartelijk verwelkomd, de uitbaters kennen ons al jaren en halen hun beste Frans boven. Het gaat niet goed zeggen ze, heel weinig toeristen, nochtans begint de zomervakantie, de crisis slaat hard toe.
Op het terras bij 36° maken we kennis met een jong gezin uit Nieuw-Zeeland, de ouders van de man emigreerden toen hij baby was uit Groot-Brittannië, het gezin van de dame met haar als klein kind, uit Duitsland, hun dochtertje 10 jaar is Nieuw-Zeelandse.
Groot is hun verbazing als ze horen dat wij vriendschapsbanden hebben in Nieuw-Zeeland, er op bezoek gingen en het land doorkruisten. En nog meer, dat de aanzet tot het project in Roemenië eigenlijk in Nieuw-Zeeland lag waar we een Roemeense dame ontmoetten (geëmigreerd haar dochter achterna) die ons aanspoorde haar mooie land waar ze zo’n heimwee naar heeft te bezoeken. Geschokt door de armoe bij dat eerste bezoek liet het land ons niet meer los, met als resultaat ‘een project zoekt men niet het valt gewoon op jouw weg’. In Sibiu logeren wij bij haar familie.
We vertellen de Nieuw-Zeelanders over onze opdracht in Roemenië, het ene moment in het Engels, het andere moment in het Duits, geboeid luisteren ze.
Ik heb het zwaar steeds te moeten wisselen van taal en verval van het een in het ander. Het examen nog maar enkele dagen achter de rug zit ik voortdurend tijdens de lange ritten te denken in het Spaans, ook nu liggen Spaanse woorden klaar in mijn mond die ik voortdurend weer moet inslikken….
Voor het helemaal donker wordt maken we nog een korte wandeling.
Morgen bereiken we eindelijk Sibiu….
wordt vervolgd....
een avondwandeling langs een veldweg in de onmiddellijke buurt van het pension
pomp met waterput
een boerderijtje
fijn dat jullie er waren, heel mooie werkjes,
bedankt ook voor de interesse van het verhaal!
We hadden toch wat zon vandaag
..... vervolg
We rijden verder, we belanden in wegenwerken gesteund door de Europese Unie, voor de rest van de af te leggen weg is het aanschuiven en stoppen, niet aangegeven door verkeerslichten zoals hier maar telkens door een man die op een houten plankje afwisselend rood of groen (geverfd) laat zien. Een hoop mensen hebben aldus werk.
We hebben veel oponthoud maar we klagen niet, eindelijk worden de wegen aangepakt, een grote verbetering, volgend jaar kunnen we rijden langs goede wegen….
of is het een illusie? Het zal later blijken!
Nog bereiken we Sibiu niet vandaag, nog niet vandaag…. verlangen groeit…..
De dag eindigt in Ilba weer zo’n dorpje waar weinig of niets te beleven valt.
In het pensionnetje, gesteund door de Europese Unie, worden we hartelijk verwelkomd, de uitbaters kennen ons al jaren en halen hun beste Frans boven. Het gaat niet goed zeggen ze, heel weinig toeristen, nochtans begint de zomervakantie, de crisis slaat hard toe.
Op het terras bij 36° maken we kennis met een jong gezin uit Nieuw-Zeeland, de ouders van de man emigreerden toen hij baby was uit Groot-Brittannië, het gezin van de dame met haar als klein kind, uit Duitsland, hun dochtertje 10 jaar is Nieuw-Zeelandse.
Groot is hun verbazing als ze horen dat wij vriendschapsbanden hebben in Nieuw-Zeeland, er op bezoek gingen en het land doorkruisten. En nog meer, dat de aanzet tot het project in Roemenië eigenlijk in Nieuw-Zeeland lag waar we een Roemeense dame ontmoetten (geëmigreerd haar dochter achterna) die ons aanspoorde haar mooie land waar ze zo’n heimwee naar heeft te bezoeken. Geschokt door de armoe bij dat eerste bezoek liet het land ons niet meer los, met als resultaat ‘een project zoekt men niet het valt gewoon op jouw weg’. In Sibiu logeren wij bij haar familie.
We vertellen de Nieuw-Zeelanders over onze opdracht in Roemenië, het ene moment in het Engels, het andere moment in het Duits, geboeid luisteren ze.
Ik heb het zwaar steeds te moeten wisselen van taal en verval van het een in het ander. Het examen nog maar enkele dagen achter de rug zit ik voortdurend tijdens de lange ritten te denken in het Spaans, ook nu liggen Spaanse woorden klaar in mijn mond die ik voortdurend weer moet inslikken….
Voor het helemaal donker wordt maken we nog een korte wandeling.
Morgen bereiken we eindelijk Sibiu….
wordt vervolgd....
een avondwandeling langs een veldweg in de onmiddellijke buurt van het pensionpomp met waterputeen boerderijtjevriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Gast
gustilpe,
Eindelijk weer wat tijd om bij te lezen.
Hoe toeval soms in een klein hoekje kan schuilen.
De Nieuw-Zeelandse familie en jouw 'missie' door elkaar verweven.
Mooie, idyllische foto's, maar daarachter gaat soms
heel wat anders schuil, dat weet ik wel!
Fijn om te lezen dat jouw Spaanse examens goed waren.
Proficiat!
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Dag gustilpe,
Boeiend en vlot vertel je jouw belevenissen
en illustreer je je verhaal met prachtige foto's
Mooie gebouwen , maar nog steeds armoede, hoe erg !
Tot de volgende aflevering !
Dank voor je bezoekje dat je mij reeds bracht
Lieve groetjes,
elisa
Boeiend en vlot vertel je jouw belevenissen
en illustreer je je verhaal met prachtige foto's
Mooie gebouwen , maar nog steeds armoede, hoe erg !
Tot de volgende aflevering !
Dank voor je bezoekje dat je mij reeds bracht
Lieve groetjes,
elisa
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Mooie rozen voor een prachtige Roos !Lieve Gustilpe,
Wij hebben weer genoten van de boeiende manier waarop
je sommige anecdoten uit je reis vertelt !
O.a. aan de grens tussen Hongarije en Roemenië, het was
een echte sketch en het deed me denken aan een film met
Bourvil en De Funès (zo leuk had je dat beschreven )
Nog een geluk dat jullie de auto niet moesten uitladen.
Je laat ons ook situaties ontdekken die we anders niet voor
mogelijk zouden houden, zoals :
"We rijden verder, we belanden in wegenwerken gesteund
door de Europese Unie, voor de rest van de af te leggen weg
is het aanschuiven en stoppen, niet aangegeven door verkeers-
lichten zoals hier maar telkens door een man die op een houten
plankje afwisselend rood of groen (geverfd) laat zien. Een hoop
mensen hebben aldus werk."
Jullie kennismaking met een jong gezin uit Nieuw-Zeeland is ook
heel interessant en gesprekken in verschillende talen heb je ook
goed geschetst !
Ik heb terug gedacht aan dergelijke situaties in mijn verleden waar
we soms (bij grote familiereunies) meer dan vijf talen door elkaar
praatten en ik herinner mij dat het even leuk en boeiend als moeilijk
was (maar zo hebben wij onze talenkennis altijd verbeterd !)
Bedankt voor je relaas en we wachten met ongeduld op jullie
aankomst in Sibiu...
Tot schrijfs en veel liefs van ons beiden
Alter en Rankje
Ps. Bedankt voor je bezoek in ons Laar
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
elleke, Assa, elisa, Rankje, Yna,
bedankt voor de interesse en voor het mooi meegebrachte, graag gelezen woorden, een prachtig boeket roosjes, heel mooie werkjes.
Fijn dat jullie er waren!
Deze avond ga ik verder met het verhaal....
Yna deed mij op zoek gaan naar een schaapherder in Roemenië
we zagen er vaak.
Waarschijnlijk blijft het droog vandaag, probeer er van te genieten!
zonnige (voorbarig?)groetjes,
gustilpe
bedankt voor de interesse en voor het mooi meegebrachte, graag gelezen woorden, een prachtig boeket roosjes
, heel mooie werkjes. Fijn dat jullie er waren!
Deze avond ga ik verder met het verhaal....
Yna deed mij op zoek gaan naar een schaapherder in Roemenië
we zagen er vaak.
Waarschijnlijk blijft het droog vandaag, probeer er van te genieten!
zonnige (voorbarig?)groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
bo'ke, zeer bedankt voor de kaart van Roemenië met de provincies, ik was daar al een tijdje op zoek naar, dus zeker bewaren!
Norman, bedankt voor de mooie prenten en voor het bezoekje!
..... vervolg
Meer dan 300 km voor de boeg, als je weet dat je maar hoogstens 40 à 50 heel uitzonderlijk eens 60 km per uur kan rijden, af en toe een stop houdt om iets te bezichtigen, even te drinken of water te kopen, een stop ’s middags voor een slaatje of een bord soep dan ben je een hele dag onderweg.
De zwerfhonden zijn nog altijd een plaag in Roemenië. Regelmatig kom je onderweg een kleine parking tegen (even de benen strekken of een foto nemen) waar een hond ligt te slapen, bij het uitstappen komen er langs verscheidene kanten meer honden opgedoken in de hoop wat kruimels of afval te krijgen.
Zoals ik vroeger al schreef kent dat probleem zijn bestaan in de bevolkingspolitiek onder Ceausescu toen veel dorpsgezinnen gedwongen werden in flats in agglomeraties in te trekken waarbij de hond vaak op straat terechtkwam. Deze honden hebben in de afgelopen tijd niet stilgezeten, het aantal zwerfhonden in Roemenië loopt in de honderdduizenden.
Eerste bezoek vandaag is het stadje Jibou met een botanische tuin en barok kasteel. Het stadje lijkt niet veel bijzonders, de botanische tuin is prachtig maar de hitte verhindert ons er lang te vertoeven, zoals veel oude waardevolle gebouwen is het kasteel in verval.
En zoals in alle steden ziet men ook hier de grauwe droefgeestige betonnen blokken waar het merendeel der mensen woont.
gemeentehuis
communistische blokken
barok kasteel in verval
botanische tuin
Vervolgens komt het fraaie stadje Auid aan de beurt met een gezellig pleintje met de weerkerk uit de 13de eeuw die het grootste deel van het pleintje beslaat. De kerk uit Jibou werd later gefortaliseerd.
In Transsylvanië staan een heel aantal weerkerken. In eind 15de eeuw, begin 16de eeuw was het rijke Saksische land niet zelden doelwit van Turkse strooptochten. In de Saksische dorpen werden daarom vaak massieve kerken opgericht om een beleg te kunnen weerstaan en de bevolking en kostbaarheden al was het maar tijdelijk in veiligheid te brengen.
In een zijstraat van Auid zien we een schrijnend tafereeltje dat we elk jaar weer zien, een oud vrouwtje zit op de stoep met een paar preien en een paar wortelen, een beetje verder een vrouwtje met wat bosvruchten, wie biedt er wat voor?
Onderweg zien we een kleine tractor, de eerste die we ooit zagen in Roemenië, we zullen er later nog een paar zien. Overwegend is het veldwerk nog altijd handenarbeid, wieden, oogsten, hooien enz. paard en kar alomtegenwoordig.
’s Avonds bereiken we het langverwachte Sibiu met een hartelijke en blije omhelzing van de vrienden Mircea en Luminita, het avondmaal en de zelfgemaakte schnaps of palinka die nergens ontbreekt, staat reeds te wachten, maar er zal vooral bijgepraat worden. Gedurende drie dagen is dit onze thuis. Luminita nam verlof om er helemaal te zijn, Mircea kan spijtig geen verlof nemen en moet deze nacht werken.
Mircea maakt een paar afspraken voor morgen met Simona en Nicoleta, Adi kan hij niet bereiken, morgenvroeg probeert hij opnieuw.
Goed nieuws van Simona, morgen 21 juni is het de laatste schooldag, we worden uitgenodigd, en ik die dacht dat het schooljaar al op 15 juni beëindigd was en veel spijt had dat we niet vroeger konden vertrekken omwille van het examen Spaans, een welgekomen verrassing!
Wordt vervolgd…
Norman, bedankt voor de mooie prenten en voor het bezoekje!
..... vervolg
Meer dan 300 km voor de boeg, als je weet dat je maar hoogstens 40 à 50 heel uitzonderlijk eens 60 km per uur kan rijden, af en toe een stop houdt om iets te bezichtigen, even te drinken of water te kopen, een stop ’s middags voor een slaatje of een bord soep dan ben je een hele dag onderweg.
De zwerfhonden zijn nog altijd een plaag in Roemenië. Regelmatig kom je onderweg een kleine parking tegen (even de benen strekken of een foto nemen) waar een hond ligt te slapen, bij het uitstappen komen er langs verscheidene kanten meer honden opgedoken in de hoop wat kruimels of afval te krijgen.
Zoals ik vroeger al schreef kent dat probleem zijn bestaan in de bevolkingspolitiek onder Ceausescu toen veel dorpsgezinnen gedwongen werden in flats in agglomeraties in te trekken waarbij de hond vaak op straat terechtkwam. Deze honden hebben in de afgelopen tijd niet stilgezeten, het aantal zwerfhonden in Roemenië loopt in de honderdduizenden.
Eerste bezoek vandaag is het stadje Jibou met een botanische tuin en barok kasteel. Het stadje lijkt niet veel bijzonders, de botanische tuin is prachtig maar de hitte verhindert ons er lang te vertoeven, zoals veel oude waardevolle gebouwen is het kasteel in verval.
En zoals in alle steden ziet men ook hier de grauwe droefgeestige betonnen blokken waar het merendeel der mensen woont.
gemeentehuis communistische blokkenbarok kasteel in vervalbotanische tuinVervolgens komt het fraaie stadje Auid aan de beurt met een gezellig pleintje met de weerkerk uit de 13de eeuw die het grootste deel van het pleintje beslaat. De kerk uit Jibou werd later gefortaliseerd.
In Transsylvanië staan een heel aantal weerkerken. In eind 15de eeuw, begin 16de eeuw was het rijke Saksische land niet zelden doelwit van Turkse strooptochten. In de Saksische dorpen werden daarom vaak massieve kerken opgericht om een beleg te kunnen weerstaan en de bevolking en kostbaarheden al was het maar tijdelijk in veiligheid te brengen.
In een zijstraat van Auid zien we een schrijnend tafereeltje dat we elk jaar weer zien, een oud vrouwtje zit op de stoep met een paar preien en een paar wortelen, een beetje verder een vrouwtje met wat bosvruchten, wie biedt er wat voor?
Onderweg zien we een kleine tractor, de eerste die we ooit zagen in Roemenië, we zullen er later nog een paar zien. Overwegend is het veldwerk nog altijd handenarbeid, wieden, oogsten, hooien enz. paard en kar alomtegenwoordig.
’s Avonds bereiken we het langverwachte Sibiu met een hartelijke en blije omhelzing van de vrienden Mircea en Luminita, het avondmaal en de zelfgemaakte schnaps of palinka die nergens ontbreekt, staat reeds te wachten, maar er zal vooral bijgepraat worden. Gedurende drie dagen is dit onze thuis. Luminita nam verlof om er helemaal te zijn, Mircea kan spijtig geen verlof nemen en moet deze nacht werken.
Mircea maakt een paar afspraken voor morgen met Simona en Nicoleta, Adi kan hij niet bereiken, morgenvroeg probeert hij opnieuw.
Goed nieuws van Simona, morgen 21 juni is het de laatste schooldag, we worden uitgenodigd, en ik die dacht dat het schooljaar al op 15 juni beëindigd was en veel spijt had dat we niet vroeger konden vertrekken omwille van het examen Spaans, een welgekomen verrassing!
Wordt vervolgd…
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Neske,
bedankt voor het komen lezen en voor de mooie roos
....vervolg
Het wordt een late avond met fijne en minder fijne gesprekken, eerst over beider families dan over de problemen….
Mricea en Luminita, twee lieve mensen
Het gaat niet goed in het land, menigeen verlangt terug naar het communisme, er was niet veel te koop maar iedereen had werk, en wat te koop was kon gekocht, nu is er alles te koop maar er is geen geld. Sinds het kapitalisme staan mensen sterk onder druk want werk is schaars, voor elke job staan er minstens 10 anderen te wachten. Jongeren komen niet aan de bak want men vraagt ervaring, wie ouder is dan 50 geraakt ook niet meer aan werk. Mensen moeten er alles voor over hebben hun job te kunnen houden, bedrijven profiteren daarvan, het is een vorm van uitbuiting. Het gevolg is dat heel veel jongeren eens afgestudeerd het land verlaten, velen werken in Duitsland, Italië en Spanje. Door de problemen in de Zuiderse landen Spanje en Italië trekken jongeren nu meer naar Denemarken en Zweden, de meesten nog altijd naar Duitsland.
Na verloop van jaren komt men terug, goed verdiend in het buitenland. Voor een zacht prijsje kopen ze in hun thuisland een stuk grond, bouwen een huis, met hun buitenlands pensioen wacht hen thuis een luxeleven.
Dat is de reden van de nieuwbouw dat we hier en daar zien!
Verkoop jullie huis en kom hier wonen, zegt Mircea, jullie kunnen hier een grote villa bouwen en met jullie pensioen rijkelijk leven, de kinderen doen overkomen op vakantie enz.
Ze geven Europa de schuld. Wij hadden goede producten, producten uit de eerste hand, nu schieten Westerse warenhuizen als paddenstoelen uit de grond: Auchan, Carrefour, Aldi, Lidl… goederen uit 2de of 3de hand, de prijzen gaan de hoogte in, iedereen moet zijn deel van de winst hebben. De meeste mensen verdienen niet genoeg om te consumeren. Mircea verdient slechts 400 € per maand als controleur geschoold elektrieker bij oorverdovend lawaai gedurende de nacht..
Middenklasse is er niet, er is rijk, arm en zeer arm, zegt Mircea!
Europa verbiedt ons onze producten uit te voeren, de voorwaarden zijn veel te streng, de normen liggen veel te hoog.
Wij hebben zoveel mineralen, we hebben olie, gas, goud, zilver, uranium, we produceren wijn….
Roemenië en Bulgarije blijven de zwarte schapen binnen de Europese Unie, ze komen bijna nooit in de media, men zwijgt hen liever dood.
Was het misschien te vroeg voor die landen om toe te treden tot de Unie?
Ook de politici hebben schuld, waar gaat het geld dat Roemenië van Europa krijgt naar toe zegt Mircea, er verdwijnt veel. …. hij toont zijn broekzak….
We zien ook dat werken die jaren geleden startten niet afgemaakt worden…
We ronden de avond af, Mircea gaat werken, wij gaan slapen, doch van slapen komt niet veel in huis, het gesprek herkauwend, de hitte, de slechte matras die we sinds jaren kennen… maar die mensen doen zo hun best, zien uit naar onze komst, een centje meer… we willen het hen zeker niet aandoen te kiezen voor een beter bed ergens anders, er zijn hechte vriendschapsbanden ontstaan gedurende de jaren.
Wordt vervolgd….
een paar foto's onderweg naar Sibiu, de natuur waar we zo van houden
bedankt voor het komen lezen en voor de mooie roos
....vervolg
Het wordt een late avond met fijne en minder fijne gesprekken, eerst over beider families dan over de problemen….
Mricea en Luminita, twee lieve mensenHet gaat niet goed in het land, menigeen verlangt terug naar het communisme, er was niet veel te koop maar iedereen had werk, en wat te koop was kon gekocht, nu is er alles te koop maar er is geen geld. Sinds het kapitalisme staan mensen sterk onder druk want werk is schaars, voor elke job staan er minstens 10 anderen te wachten. Jongeren komen niet aan de bak want men vraagt ervaring, wie ouder is dan 50 geraakt ook niet meer aan werk. Mensen moeten er alles voor over hebben hun job te kunnen houden, bedrijven profiteren daarvan, het is een vorm van uitbuiting. Het gevolg is dat heel veel jongeren eens afgestudeerd het land verlaten, velen werken in Duitsland, Italië en Spanje. Door de problemen in de Zuiderse landen Spanje en Italië trekken jongeren nu meer naar Denemarken en Zweden, de meesten nog altijd naar Duitsland.
Na verloop van jaren komt men terug, goed verdiend in het buitenland. Voor een zacht prijsje kopen ze in hun thuisland een stuk grond, bouwen een huis, met hun buitenlands pensioen wacht hen thuis een luxeleven.
Dat is de reden van de nieuwbouw dat we hier en daar zien!
Verkoop jullie huis en kom hier wonen, zegt Mircea, jullie kunnen hier een grote villa bouwen en met jullie pensioen rijkelijk leven, de kinderen doen overkomen op vakantie enz.
Ze geven Europa de schuld. Wij hadden goede producten, producten uit de eerste hand, nu schieten Westerse warenhuizen als paddenstoelen uit de grond: Auchan, Carrefour, Aldi, Lidl… goederen uit 2de of 3de hand, de prijzen gaan de hoogte in, iedereen moet zijn deel van de winst hebben. De meeste mensen verdienen niet genoeg om te consumeren. Mircea verdient slechts 400 € per maand als controleur geschoold elektrieker bij oorverdovend lawaai gedurende de nacht..
Middenklasse is er niet, er is rijk, arm en zeer arm, zegt Mircea!
Europa verbiedt ons onze producten uit te voeren, de voorwaarden zijn veel te streng, de normen liggen veel te hoog.
Wij hebben zoveel mineralen, we hebben olie, gas, goud, zilver, uranium, we produceren wijn….
Roemenië en Bulgarije blijven de zwarte schapen binnen de Europese Unie, ze komen bijna nooit in de media, men zwijgt hen liever dood.
Was het misschien te vroeg voor die landen om toe te treden tot de Unie?
Ook de politici hebben schuld, waar gaat het geld dat Roemenië van Europa krijgt naar toe zegt Mircea, er verdwijnt veel. …. hij toont zijn broekzak….
We zien ook dat werken die jaren geleden startten niet afgemaakt worden…
We ronden de avond af, Mircea gaat werken, wij gaan slapen, doch van slapen komt niet veel in huis, het gesprek herkauwend, de hitte, de slechte matras die we sinds jaren kennen… maar die mensen doen zo hun best, zien uit naar onze komst, een centje meer… we willen het hen zeker niet aandoen te kiezen voor een beter bed ergens anders, er zijn hechte vriendschapsbanden ontstaan gedurende de jaren.
Wordt vervolgd….
een paar foto's onderweg naar Sibiu, de natuur waar we zo van houden
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Gast
gustilpe,
Hoe heel die economie en de financiering ervan in zijn werk gaat
dat zal een zeer zwaar probleem zijn.
Ik heb ook reeds gehoord dat velen terugverlangen naar vroeger.
Alles heeft zijn voor- en nadelen, alleen de mensen zelf daar in Roemenië
zien en ondervinden er de gevolgen van.
Begrijpelijk dat jonge afgestudeerden het land verlaten.
Jammer echter voor de toekomst van dit land.
groetjes
elleke