Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE SPACE-REVOLUTION
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit, verruimt zo jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken!
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is!
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit, verruimt zo jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken!
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
RENEE, REMEMBER HIS NAME
Renee was ooit een bekend voetballer
heeft zijn sporen verdiend als aanvaller.
Nu wandelt hij, vijftig jaar later, met zijn
hond in het buurtpark en vertelt mij dat
hij graag zijn schilderijen wil exposeren.
Hij is een vurig artiest geworden die zich
toelegt op het portretteren van tennissers,
boksers en andere sportlieden terwijl ik via
z'n website zijn creaturen mag bekritiseren.
Maar het is uit met de penseelpret want al
maanden wacht hij tot men een net bedrag
voor zijn werken wil aanbieden desnoods
geeft hij zijn kunst weg aan Jan met de pet.
Ach Renee, gooi je parels niet voor de zwijnen
en durf toch wat meer buiten de lijnen te kleuren.
Want ooit zal men naar je www surfen en zal
heel internet de kunstenaar Renee goedkeuren.
Renee was ooit een bekend voetballer
heeft zijn sporen verdiend als aanvaller.
Nu wandelt hij, vijftig jaar later, met zijn
hond in het buurtpark en vertelt mij dat
hij graag zijn schilderijen wil exposeren.
Hij is een vurig artiest geworden die zich
toelegt op het portretteren van tennissers,
boksers en andere sportlieden terwijl ik via
z'n website zijn creaturen mag bekritiseren.
Maar het is uit met de penseelpret want al
maanden wacht hij tot men een net bedrag
voor zijn werken wil aanbieden desnoods
geeft hij zijn kunst weg aan Jan met de pet.
Ach Renee, gooi je parels niet voor de zwijnen
en durf toch wat meer buiten de lijnen te kleuren.
Want ooit zal men naar je www surfen en zal
heel internet de kunstenaar Renee goedkeuren.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BEAST OF BURDEN ?
Mijn mooie moeder straalt op haar vijfenzeventigste meer dan ooit en is bovendien nog steeds vijftig tinten blond. De mensen zeggen dat ze dezelfde is gebleven als toen zij achttien was.
Toen ik gisteravond in mijn appartement lag te kijken naar mijn favoriete tv-serie Sturm der Liebe belde ze me op.'Jouw dierbare halfgod heeft mij gemaild',klonk ze enigszins geïrriteerd. 'Heb jij met Jagger over mij gesproken of mijn e-mailadres doorgegeven? ' vroeg moeder kortaf. Ik ontkende alles maar eigenlijk had ik enkele maanden eerder een liefdesgedicht op Jaggers facebook-pagina gepost... in moeders naam, but Mick liked it.
Moeder kan deze zanger met zijn te zwoele dikke rubberlippen niet luchten. Vele jaren moest ze thuis zijn rauwe stem aanhoren, de hele wereld weet intussen wel al dat ik sinds mijn dertiende een rolling stoned fan ben. En dus verzocht ze mij gisteravond : 'Dat moet nu maar eens gedaan zijn met die verwaande kwast die zich inbeeldt dat alle vrouwen hem verafgoden. Kan jij hem dat aan het verstand brengen, Claude?'
Deze ochtend besloot ik om dit verhaal neer te schrijven en de boodschap naar mijn dierbare halfgod te zenden. Maar op dat moment belde moeder alweer, ze schaterlachtte : 'Het is in orde hoor Clo-clo, ik heb nog de hele nacht met sir Mick gechat en heb nu ook sympathy for the devil.'
En ik bedacht: Wordt hij ooit haar beast of burden ?
Ach nee, moeder kennende...geen kastelen of oogverblindende sportwagens kunnen de mooie blondine verleiden. Of toch ?
Mijn mooie moeder straalt op haar vijfenzeventigste meer dan ooit en is bovendien nog steeds vijftig tinten blond. De mensen zeggen dat ze dezelfde is gebleven als toen zij achttien was.
Toen ik gisteravond in mijn appartement lag te kijken naar mijn favoriete tv-serie Sturm der Liebe belde ze me op.'Jouw dierbare halfgod heeft mij gemaild',klonk ze enigszins geïrriteerd. 'Heb jij met Jagger over mij gesproken of mijn e-mailadres doorgegeven? ' vroeg moeder kortaf. Ik ontkende alles maar eigenlijk had ik enkele maanden eerder een liefdesgedicht op Jaggers facebook-pagina gepost... in moeders naam, but Mick liked it.
Moeder kan deze zanger met zijn te zwoele dikke rubberlippen niet luchten. Vele jaren moest ze thuis zijn rauwe stem aanhoren, de hele wereld weet intussen wel al dat ik sinds mijn dertiende een rolling stoned fan ben. En dus verzocht ze mij gisteravond : 'Dat moet nu maar eens gedaan zijn met die verwaande kwast die zich inbeeldt dat alle vrouwen hem verafgoden. Kan jij hem dat aan het verstand brengen, Claude?'
Deze ochtend besloot ik om dit verhaal neer te schrijven en de boodschap naar mijn dierbare halfgod te zenden. Maar op dat moment belde moeder alweer, ze schaterlachtte : 'Het is in orde hoor Clo-clo, ik heb nog de hele nacht met sir Mick gechat en heb nu ook sympathy for the devil.'
En ik bedacht: Wordt hij ooit haar beast of burden ?
Ach nee, moeder kennende...geen kastelen of oogverblindende sportwagens kunnen de mooie blondine verleiden. Of toch ?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN WONDER VAN EEN VROUW
Toen mijn broer Tom na drie maanden afwezigheid zijn nieuwe Bosnische vriendin bij ons thuis kwam voorstellen, vielen mij direct haar mooie grote intelligente ogen op. Leonida en Tom huurden tijdens die periode een studio in een welgestelde Brusselse wijk waar zich vele ambassades bevonden.
Inderdaad, Leonida was bijzonder intelligent en werkte al een tijdje als tolk bij het Joegoslavië-tribunaal te Den Haag. Ik had meteen een goed contact met haar, mijn moeder stond sceptisch tegenover de partnerkeuze van haar zoon, terwijl mijn bejaarde vader eerder een afwachtende houding aannam, als Tom maar gelukkig was.
Leonida was ijzersterk in wiskunde. Mijn broer die voor ingenieur elektronica had gestudeerd moest niet onderdoen voor haar, ze waren beiden aan elkaar gewaagd, stonden op gelijk intellectueel niveau, waren waardige tegenstanders van elkaar, voelden zich soulmates, zoenden elkaar zo graag ... waarom dan niet meteen trouwen?
Die frisse lentedag plaatste vader zijn handtekening in het Brusselse stadhuis, trots dat hij de getuige voor Tom kon zijn.
Het zou echter een heel eenvoudig trouwfeest worden ergens in een gezellige Brusselse taverne. Slechts vijftien mensen waren uitgenodigd. Leonida's broer Adnan die als balletdanser door het leven ging was van de partij, ook Melanie de dochter van een diplomate was aanwezig, ja zelfs een fors gespierde bodyguard zat met ons aan tafel.
Ik zie vader nog uitbundig van de wodka's genieten, dansend met mijn blonde moeder in de taverne waar twee violisten een ode brachten aan de liefde terwijl de gehuwden stralend van geluk de witte taart aansneden. Tot diep in de nacht hebben we gelachen, gedronken en foto's genomen.
Maar dan ... kwam de ober de rekening brengen, het was immers sluitingstijd. En vervolgens ... viel moeder die het feest bekostigde bijna achterover van haar stoel.
'Hier klopt iets niet', fluisterde zij tegen Leonida: 'dit is onmogelijk, dit ga ik niet betalen!' Leonida bekeek aandachtig de rekening. Plots veerde ze recht en stapte af op de ober.
Glimlachend naar haar nieuwe schoonmoeder bracht ze een half minuutje later zwaaiend een nieuwe rekening mee.
'Oef, dat scheelt een pak! Je bent een rekenwonder Leonida, een wonder van een vrouw!', bedacht moeder.
Toen mijn broer Tom na drie maanden afwezigheid zijn nieuwe Bosnische vriendin bij ons thuis kwam voorstellen, vielen mij direct haar mooie grote intelligente ogen op. Leonida en Tom huurden tijdens die periode een studio in een welgestelde Brusselse wijk waar zich vele ambassades bevonden.
Inderdaad, Leonida was bijzonder intelligent en werkte al een tijdje als tolk bij het Joegoslavië-tribunaal te Den Haag. Ik had meteen een goed contact met haar, mijn moeder stond sceptisch tegenover de partnerkeuze van haar zoon, terwijl mijn bejaarde vader eerder een afwachtende houding aannam, als Tom maar gelukkig was.
Leonida was ijzersterk in wiskunde. Mijn broer die voor ingenieur elektronica had gestudeerd moest niet onderdoen voor haar, ze waren beiden aan elkaar gewaagd, stonden op gelijk intellectueel niveau, waren waardige tegenstanders van elkaar, voelden zich soulmates, zoenden elkaar zo graag ... waarom dan niet meteen trouwen?
Die frisse lentedag plaatste vader zijn handtekening in het Brusselse stadhuis, trots dat hij de getuige voor Tom kon zijn.
Het zou echter een heel eenvoudig trouwfeest worden ergens in een gezellige Brusselse taverne. Slechts vijftien mensen waren uitgenodigd. Leonida's broer Adnan die als balletdanser door het leven ging was van de partij, ook Melanie de dochter van een diplomate was aanwezig, ja zelfs een fors gespierde bodyguard zat met ons aan tafel.
Ik zie vader nog uitbundig van de wodka's genieten, dansend met mijn blonde moeder in de taverne waar twee violisten een ode brachten aan de liefde terwijl de gehuwden stralend van geluk de witte taart aansneden. Tot diep in de nacht hebben we gelachen, gedronken en foto's genomen.
Maar dan ... kwam de ober de rekening brengen, het was immers sluitingstijd. En vervolgens ... viel moeder die het feest bekostigde bijna achterover van haar stoel.
'Hier klopt iets niet', fluisterde zij tegen Leonida: 'dit is onmogelijk, dit ga ik niet betalen!' Leonida bekeek aandachtig de rekening. Plots veerde ze recht en stapte af op de ober.
Glimlachend naar haar nieuwe schoonmoeder bracht ze een half minuutje later zwaaiend een nieuwe rekening mee.
'Oef, dat scheelt een pak! Je bent een rekenwonder Leonida, een wonder van een vrouw!', bedacht moeder.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLAUDE MONEY?
Geloof het of niet maar mijn vader had dezelfde voornaam als ik: 'Claude'. Toen mijn moeder in verwachting was van mij zochten mijn ouders naar een gepaste naam. Laurent of Olivier? Of Serge ? Ach, neen ! Ze kwamen er niet uit.
Plots moest vader voor lange tijd op 'zakenreis' in Frankrijk. Die winternacht telefoneerde hij naar mijn hoogzwangere moeder: Vif, we geven ons tweede kind gewoonweg de naam 'Claude'. Zij aarzelde even en geeuwde:'Ok Claude, we geven hem de naam Claude.'
Vele heftige chaotische jaren later, waren mijn ouders gescheiden maar bleven goede vrienden. Op mijn dertiende betrad ik voor het eerst vaders kamertje te Brussel dat zich op de vijfde étage van een oud vervallen herenhuis bevond. Ik was niet eens geschrokken van de engheid van zijn 'woonst'. Wat me wel opviel waren de twee mooie schilderijen die aan de vergeelde muren hingen. Vader glimlachte naar mij:'Dit zijn werken van Monet, Claude Monet, een bekende Franse impressionistische kunstschilder.' Zwaar kuchend ontstak vader heerlijk geurende tabak in zijn elegante pijp.
Vader was altijd kunstminnend geweest want toen hij twintig was opende hij een antiekzaak ergens in Namen aan de Maas.In de buurt stond hij al gauw bekend als een kenner en na korte tijd verwierf hij zich een villa, ook aan de Maas. Hij trouwde met een dame van hoge komaf, kreeg drie mooie kinderen, kocht twee sportwagens en een gevaarlijke waakhond.
Aan het eind van zijn berooide leven vertelde hij mij op een ochtend bij een kopje koffie hoe het allemaal zo ver is kunnen komen met hem. Hij had maar één verklaring: zijn vader, die mijn-ingenieur was, nam hem reeds op jonge leeftijd mee naar vergaderingen van de Beurs en daar kreeg Clo-clo porto à volonté. Ja,hij was een echte fils à papa die vaak werd geïnviteerd op feestjes van zijn vrienden: andere snobs en rijkeluiskinderen. Voor hij het goed wist had Claude een ernstig drankprobleem. Desondanks bleef hij grote kunstwerken verzamelen.
In die periode kreeg mijn vader vanwege zijn buitensporige materialistische ambities de bijnaam: Claude Money ! Werd de druk zo voor vader te groot? Waren de verwachtingen van zijn ouders te hooggespannen?
Ach, helaas kon Claude vlak voor zijn dood geen money voor zijn twee Monets krijgen, het waren immers reproducties, zonder veel waarde!
Geloof het of niet maar mijn vader had dezelfde voornaam als ik: 'Claude'. Toen mijn moeder in verwachting was van mij zochten mijn ouders naar een gepaste naam. Laurent of Olivier? Of Serge ? Ach, neen ! Ze kwamen er niet uit.
Plots moest vader voor lange tijd op 'zakenreis' in Frankrijk. Die winternacht telefoneerde hij naar mijn hoogzwangere moeder: Vif, we geven ons tweede kind gewoonweg de naam 'Claude'. Zij aarzelde even en geeuwde:'Ok Claude, we geven hem de naam Claude.'
Vele heftige chaotische jaren later, waren mijn ouders gescheiden maar bleven goede vrienden. Op mijn dertiende betrad ik voor het eerst vaders kamertje te Brussel dat zich op de vijfde étage van een oud vervallen herenhuis bevond. Ik was niet eens geschrokken van de engheid van zijn 'woonst'. Wat me wel opviel waren de twee mooie schilderijen die aan de vergeelde muren hingen. Vader glimlachte naar mij:'Dit zijn werken van Monet, Claude Monet, een bekende Franse impressionistische kunstschilder.' Zwaar kuchend ontstak vader heerlijk geurende tabak in zijn elegante pijp.
Vader was altijd kunstminnend geweest want toen hij twintig was opende hij een antiekzaak ergens in Namen aan de Maas.In de buurt stond hij al gauw bekend als een kenner en na korte tijd verwierf hij zich een villa, ook aan de Maas. Hij trouwde met een dame van hoge komaf, kreeg drie mooie kinderen, kocht twee sportwagens en een gevaarlijke waakhond.
Aan het eind van zijn berooide leven vertelde hij mij op een ochtend bij een kopje koffie hoe het allemaal zo ver is kunnen komen met hem. Hij had maar één verklaring: zijn vader, die mijn-ingenieur was, nam hem reeds op jonge leeftijd mee naar vergaderingen van de Beurs en daar kreeg Clo-clo porto à volonté. Ja,hij was een echte fils à papa die vaak werd geïnviteerd op feestjes van zijn vrienden: andere snobs en rijkeluiskinderen. Voor hij het goed wist had Claude een ernstig drankprobleem. Desondanks bleef hij grote kunstwerken verzamelen.
In die periode kreeg mijn vader vanwege zijn buitensporige materialistische ambities de bijnaam: Claude Money ! Werd de druk zo voor vader te groot? Waren de verwachtingen van zijn ouders te hooggespannen?
Ach, helaas kon Claude vlak voor zijn dood geen money voor zijn twee Monets krijgen, het waren immers reproducties, zonder veel waarde!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE VLOEK VAN TOUT AENDENBOOMS
Ach ja, mijn familie, de Aendenbooms, zijn wat bizar. Niet alleen bij hun manier van leven kan men grote vraagtekens plaatsen, ook hun dood is op zijn zachtst gezegd een beetje macaber geweest. Oom Marc, onze kunstschilder, is jong gestorven op een zolderkamer als een berooide Van Gogh. Ook tante Berna verliet ons uit pure ellende en oom Luc, een zeer bekwame architect die droomde om zo beroemd te worden als Le Corbusier, werd uitgemergeld gevonden met een fles wodka nog in de verstijfde hand. Zo kan ik het rijtje aflopen, maar daar heb ik het al uitvoerig over gehad in mijn andere schrijfsels.
Interessant is nu dat moeder mij gisteren haar grote geheim verklapte. Ik was enorm verrast. Ze vertelde dat ze op haar zestiende tot het nonnenklooster wilde toetreden. Dat was op zich niet bijzonder, er waren veel priesters in de familie en opa was streng katholiek gezind. Maar in een Gentse studentenstudio waar Luc wekelijks zijn intellectuele en kunstminnende vrienden uitnodigde, werd moeder op slag verliefd op John, een beeldhouwer. Het was de experimenterende hippie-zomer van 1967. John, een fan van Boudewijn de Groot, was meteen in de ban van de knappe blondine. Twee weken later reisde het dolverliefde koppel naar Algerije met de witte pater, oom Marcel. Omdat er daar van kuisheid niet veel terecht kwam, annuleerde moeder vlug heel dat nonnengedoe ... via de telefoon.
Enkele jaren eerder had moeder in haar studeerkamer, elke avond na schooltijd, de korte inhoud voor haar tweede roman stilletjesaan vormgegeven. Een roman die net als de vorige nooit werd gepubliceerd en nooit door iemand was gelezen. Ze heeft haar volgeschreven kladschriftjes immers in de vuilniskar gedropt uit liefde voor John die haar literair talent niet kon waarderen. Want alleen aan hem had ze haar pennenvruchten toevertrouwd!
Maar wat verwonderlijk was, zo verklapte ze mij gisteren, is dat de tweede roman over een familie als de onze ging: een weduwnaar met zeven kinderen die hertrouwde met een ware duivelin. Het hoofdpersonage was de zestienjarige dochter die ervan droomde om naar het klooster te gaan. Moeder vervolgde het verhaal: als het meisje de kloostergelofte zou verbreken, zouden al haar broers en zussen op een macabere manier omkomen ... vroeg of laat. Zo waarschuwde men haar ...
Met veel schuldgevoel in haar bedroefde ogen vroeg zij me tenslotte: 'Heb ik met dit schrijven destijds een mantra uitgesproken? En zo de hele familie Aendenboom vervloekt?'
'Mais non maman, pas tout les Aendenboom!' troostte ik haar in mijn moedertaal. En ze glimlachte gerustgesteld toen ze naar zichzelf in de spiegel keek!
Zo keken wij die avond samen naar een tv-documentaire: 'De vloek van Toetanchamon!'
Ach ja, mijn familie, de Aendenbooms, zijn wat bizar. Niet alleen bij hun manier van leven kan men grote vraagtekens plaatsen, ook hun dood is op zijn zachtst gezegd een beetje macaber geweest. Oom Marc, onze kunstschilder, is jong gestorven op een zolderkamer als een berooide Van Gogh. Ook tante Berna verliet ons uit pure ellende en oom Luc, een zeer bekwame architect die droomde om zo beroemd te worden als Le Corbusier, werd uitgemergeld gevonden met een fles wodka nog in de verstijfde hand. Zo kan ik het rijtje aflopen, maar daar heb ik het al uitvoerig over gehad in mijn andere schrijfsels.
Interessant is nu dat moeder mij gisteren haar grote geheim verklapte. Ik was enorm verrast. Ze vertelde dat ze op haar zestiende tot het nonnenklooster wilde toetreden. Dat was op zich niet bijzonder, er waren veel priesters in de familie en opa was streng katholiek gezind. Maar in een Gentse studentenstudio waar Luc wekelijks zijn intellectuele en kunstminnende vrienden uitnodigde, werd moeder op slag verliefd op John, een beeldhouwer. Het was de experimenterende hippie-zomer van 1967. John, een fan van Boudewijn de Groot, was meteen in de ban van de knappe blondine. Twee weken later reisde het dolverliefde koppel naar Algerije met de witte pater, oom Marcel. Omdat er daar van kuisheid niet veel terecht kwam, annuleerde moeder vlug heel dat nonnengedoe ... via de telefoon.
Enkele jaren eerder had moeder in haar studeerkamer, elke avond na schooltijd, de korte inhoud voor haar tweede roman stilletjesaan vormgegeven. Een roman die net als de vorige nooit werd gepubliceerd en nooit door iemand was gelezen. Ze heeft haar volgeschreven kladschriftjes immers in de vuilniskar gedropt uit liefde voor John die haar literair talent niet kon waarderen. Want alleen aan hem had ze haar pennenvruchten toevertrouwd!
Maar wat verwonderlijk was, zo verklapte ze mij gisteren, is dat de tweede roman over een familie als de onze ging: een weduwnaar met zeven kinderen die hertrouwde met een ware duivelin. Het hoofdpersonage was de zestienjarige dochter die ervan droomde om naar het klooster te gaan. Moeder vervolgde het verhaal: als het meisje de kloostergelofte zou verbreken, zouden al haar broers en zussen op een macabere manier omkomen ... vroeg of laat. Zo waarschuwde men haar ...
Met veel schuldgevoel in haar bedroefde ogen vroeg zij me tenslotte: 'Heb ik met dit schrijven destijds een mantra uitgesproken? En zo de hele familie Aendenboom vervloekt?'
'Mais non maman, pas tout les Aendenboom!' troostte ik haar in mijn moedertaal. En ze glimlachte gerustgesteld toen ze naar zichzelf in de spiegel keek!
Zo keken wij die avond samen naar een tv-documentaire: 'De vloek van Toetanchamon!'