Samen dichten, samen schrijven...
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
HEMELHUIS.
Door mijn woning
speelt een zonnig licht.
'k Voel me een kleinen koning
in mijn groten plicht:
vrouw en kind te schragen
op mijn sterke jeugd;
en ze hoog te dragen
in mijn vreugd!
Daar, op 't schouwke,
prijkt mijn enig kruis.
Wees mijn engel, vrouwke,
wees mijn hemel, huis.
Wees mijn stoutste roemen,
wees mijn zoetste troost,
frisse levensbloemen,
krachtig kroost.
O, mijn kindren!
Graaggebroken brood!
Zou 't geluk vermind'ren
waar de last vergroot?
Zou men armoe lijden
om een mondje meer?
Och, waar mensen strijden,
helpt de Heer!
tekst - René De Clercq
muziek - Emiel Hullebroeck
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Dank je wel lieve mensen, snel en goed!Bosrankje schreef:
Joseph Bernard (1866-1931)
"Dansende vrouw en kind", 1925
Beste Ria,
Ik denk dat ik het gevonden heb want ik heb die
foto ook al eens gebruikt en wist waar ik op Google
moest gaan zoeken.
Prachtig standbeeld niet waar ?
Lieve groetjes van Alter en Rankje
Alles ok bij jullie?
Slaap zacht,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Ria,
graag gedaan hoor
En... bedankt, het gaat ons heel goed!
wij hopen hetzelfde voor jullie !
Tot ziens en lieve groetjes
van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
hilde m - Lid geworden op: 19 feb 2007, 07:49
- Locatie: puurs 2870
Een heel mooi gedichtje
van Jos Vandeloo
Het kind
In de trein
vraagt een kind
wat is een koe
en wat is een paard
wat is water en vuur
wat is de lucht
de zon
de dauw en de mist
duizend vragen zijn er
en tienduizend antwoorden
in de trein
denk ik
wat is een kind
één vraag is er
en één antwoord
een wonder.
van Jos Vandeloo
Het kind
In de trein
vraagt een kind
wat is een koe
en wat is een paard
wat is water en vuur
wat is de lucht
de zon
de dauw en de mist
duizend vragen zijn er
en tienduizend antwoorden
in de trein
denk ik
wat is een kind
één vraag is er
en één antwoord
een wonder.
zeg niet het glas is halfleeg, zeg het is nog halfvol.
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
NU AL ?
Hoe was het mogelijk?
Ze liet va’s hand los en
liep alleen het wegje af.
Daar stond het nieuwe vriendje
te wachten.
Va keek verbaasd.
He, Prutske!
Prutske keek nog even,
glimlachte,wuifde en...
liep verder.
Zij liep naar het vreemde jongetje,
donker bruin,
-na de oorlog hier gebleven?-
Zij liepen naar het bankje ,even verder.
Zij liet zijn hand niet los en
keek hem aan vol bewondering.
Zij straalde heel en al verwondering.
Wat was hij mooi met die grote ogen
waarin ze zoveel vraagtekens lezen kon,
zoveel waarom’s,
“Ik kom van over de oceaan, zei hij alleen,
daar schijnt altijd de zon.
Jouw haren zijn als vlokken van de zon.”
Toen zag ze plots haar Va daar staan,
zo ver,
Zij wuifde:dag Va!
Tot straks!
Va begreep en zag zijn Prutske
mijlenver vandaan en….
het deed een beetje pijn.
Nu al,
dacht hij luidop,
nu al….
Maar het is mooi en...
zo is het goed.
Va keerde langzaam terug.
Het is zo mooi het leven,
zo mooi in een kinderhart.
Johana-maria
1955
-----------------------------------------------
Hoe moest het nu verder?
Prutske wist het helemaal niet
hoe het nu verder moest….
Zij stond daar alleen,
midden op de weg,
in de zon.
Drie populieren langs de kant,
wierpen een lange , donkere schaduw
over Prutske en haar pop.
Prutske liep weg van huis,
op zoek
naar een warme omhelzing en
een omarming om in te schuilen
met haar verdriet.
Va , van wie ze zoveel hield,
was altijd weg: naar ’t werk.
Eens, lang , lang geleden,
was zij zijn kleine meisje,
maar nu….
En Prutske voelde een diepe pijn en
een groot verdriet.
En Moe, ja…
die had nu een nieuw kindje,
broertje, heel klein en lief,
die zoveel kusjes kreeg.
Prutske keek naar haar pop.
Drukte ze heel vast in haar armen:
“Kom poppemie ,we gaan.
Oh nee, ga nu niet wenen”
ze streelde heel zacht de poppekop en
borg hem op haar teder kinderhart.
Kom we gaan.
En toen….
Heel ver ginds op de weg
daar stond Va!
Prutske liep en liep de armen open.
Va ving haar op in zijn sterke, warme armen
en zei gewoon
”Prutske, mijn Prutske toch.
Kom we gaan.”
En alles was weer goed.
Johana-Maria
1955
------------------------------------------------------
Prutske en Janneke-Maan
Prutske, gelooft alles.
Prutske gelooft in wonderen
Voor Prutske kan alles,
Ja….en waarom niet?
Prutske vertelt de wonderlijkste verhalen,
ze ziet het,
ze voelt het
en het is zó, het kan allemaal.
Voor Prutske kreunt de boom als je er op slaat,
want de boom heeft pijn.
En de bloem weent zachtjes als je er op trapt,
want ze heeft pijn, de bloem.
Voor Prutske kan het allemaal,
Ja …en waarom niet?
’s Avonds kijkt zij naar de sterren en de maan.
“Kijk, dààr is Janneke Maan!
Hij lacht.
Hij heeft zo’n dikke kop en lacht altijd.”
Nee toch,
zegt ze plots heel ernstig,
hij lacht niet altijd,Janneke Maan.
Eens was broertje heel erg ziek.
Mama weende.
Prutske keek door ’t open raam en bad.
Toen zag ze Janneke Maan,
maar die lachte niet.
“Kijk mama, riep Prutske,
Janneke Maan weent ook en bidt.”
Voor een hartje zo teer en gevoelig,
dat het zelfs de wereld kan omvatten.
Voor ogen die, zelfs gesloten,
alles zien en voelen,ook God,
kan het allemaal.
Ja…en waarom niet?
Johana-Maria
1955
Hoe was het mogelijk?
Ze liet va’s hand los en
liep alleen het wegje af.
Daar stond het nieuwe vriendje
te wachten.
Va keek verbaasd.
He, Prutske!
Prutske keek nog even,
glimlachte,wuifde en...
liep verder.
Zij liep naar het vreemde jongetje,
donker bruin,
-na de oorlog hier gebleven?-
Zij liepen naar het bankje ,even verder.
Zij liet zijn hand niet los en
keek hem aan vol bewondering.
Zij straalde heel en al verwondering.
Wat was hij mooi met die grote ogen
waarin ze zoveel vraagtekens lezen kon,
zoveel waarom’s,
“Ik kom van over de oceaan, zei hij alleen,
daar schijnt altijd de zon.
Jouw haren zijn als vlokken van de zon.”
Toen zag ze plots haar Va daar staan,
zo ver,
Zij wuifde:dag Va!
Tot straks!
Va begreep en zag zijn Prutske
mijlenver vandaan en….
het deed een beetje pijn.
Nu al,
dacht hij luidop,
nu al….
Maar het is mooi en...
zo is het goed.
Va keerde langzaam terug.
Het is zo mooi het leven,
zo mooi in een kinderhart.
Johana-maria
1955
-----------------------------------------------
Hoe moest het nu verder?
Prutske wist het helemaal niet
hoe het nu verder moest….
Zij stond daar alleen,
midden op de weg,
in de zon.
Drie populieren langs de kant,
wierpen een lange , donkere schaduw
over Prutske en haar pop.
Prutske liep weg van huis,
op zoek
naar een warme omhelzing en
een omarming om in te schuilen
met haar verdriet.
Va , van wie ze zoveel hield,
was altijd weg: naar ’t werk.
Eens, lang , lang geleden,
was zij zijn kleine meisje,
maar nu….
En Prutske voelde een diepe pijn en
een groot verdriet.
En Moe, ja…
die had nu een nieuw kindje,
broertje, heel klein en lief,
die zoveel kusjes kreeg.
Prutske keek naar haar pop.
Drukte ze heel vast in haar armen:
“Kom poppemie ,we gaan.
Oh nee, ga nu niet wenen”
ze streelde heel zacht de poppekop en
borg hem op haar teder kinderhart.
Kom we gaan.
En toen….
Heel ver ginds op de weg
daar stond Va!
Prutske liep en liep de armen open.
Va ving haar op in zijn sterke, warme armen
en zei gewoon
”Prutske, mijn Prutske toch.
Kom we gaan.”
En alles was weer goed.
Johana-Maria
1955
------------------------------------------------------
Prutske en Janneke-Maan
Prutske, gelooft alles.
Prutske gelooft in wonderen
Voor Prutske kan alles,
Ja….en waarom niet?
Prutske vertelt de wonderlijkste verhalen,
ze ziet het,
ze voelt het
en het is zó, het kan allemaal.
Voor Prutske kreunt de boom als je er op slaat,
want de boom heeft pijn.
En de bloem weent zachtjes als je er op trapt,
want ze heeft pijn, de bloem.
Voor Prutske kan het allemaal,
Ja …en waarom niet?
’s Avonds kijkt zij naar de sterren en de maan.
“Kijk, dààr is Janneke Maan!
Hij lacht.
Hij heeft zo’n dikke kop en lacht altijd.”
Nee toch,
zegt ze plots heel ernstig,
hij lacht niet altijd,Janneke Maan.
Eens was broertje heel erg ziek.
Mama weende.
Prutske keek door ’t open raam en bad.
Toen zag ze Janneke Maan,
maar die lachte niet.
“Kijk mama, riep Prutske,
Janneke Maan weent ook en bidt.”
Voor een hartje zo teer en gevoelig,
dat het zelfs de wereld kan omvatten.
Voor ogen die, zelfs gesloten,
alles zien en voelen,ook God,
kan het allemaal.
Ja…en waarom niet?
Johana-Maria
1955
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Johana-Maria,
Die drie gedichtjes welke je hier nu neerzet
zijn werkelijk van een sublieme schoonheid.
In alle oprechtheid durven wij beweren dat het
weinigen gegeven is,vooral op 16-jarige leeftijd,
zo'n kunstige werkjes voort te brengen.
Zij verdienen glansrijk het predikaat;nec plus ultra.
Of 'het mooiste wat kan bereikt worden'.
Prachtig,echt waar!
Groetjes in vrede en vriendschap,
Bosrankje en Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Sprookje
(Jos Ghysen)
Opgedragen aan Hans Christian Andersen
Literatuur is niet goed voor kinderen.
Het mens stond op het trottoir met drie mannen van de brandweer, die energiek naar boven keken. Er was wat belangstelling, omdat iedereen op een triestige herfstdag wel trek in een schouwbrand heeft.
“Kunt u het niet langs binnen uitdoven?,” adviseerde iemand die behulpzaam stond toe te kijken. Het moest een schouwbrand in embryonale toestand zijn, want er waren nog helemaal geen vlammen te zien en er steeg niet eens een rookkolommetje naar boven.
Het gesprek dat zich ontwikkelde tussen de opgejaagde dame en de drie brandweermannen was bovendien niet wat men bij schouwbranden doorgaans verwachten kon. Het mocht zelfs heel uitzonderlijk genoemd worden en een ogenblik meenden wij, dat het niet echt gebeurde, maar dat we een verhaal van Kafka aan het lezen waren.
“Ze zeggen dat ik mijn witte pootjes moet laten zien!” jammerde de vrouw “Maar hoe kan dat nu?”
De drie waterdichte brandweermannen zagen met één oogopslag dat het geen mens was om witte pootjes te laten zien en een van hen zei: “Als u nu eens doodgewoon zegde dat u de moeder was. Het zijn toch uw kinderen.”
“Maar man, “ zei de vrouw, “dat sta ik hier al drie kwartier te doen. Moet je horen!”
En meteen stapte ze baar de parlofoon bij de deur en gilde: “Het is je moeder hier! Doe de deur eens open! Mama kan niet binnen! Mama heeft de sleutel verloren, doet eens open! Lievekes!”
De brandweer stond in een halve cirkel achter haar toen het antwoord naar beneden kwam.
“Neenee, jij bent onze moeder niet! Jij bent de wolf! En wij lopen er niet in! Wij zijn niet gek! Wij doen de deur niet open!”
Het was een heel droevig tafereel. Zielig. Helemaal niets voor brandweermannen en omdat die er nu eenmaal bijgetelefoneerd waren om dat mens weer binnen in haar eigen huis te krijgen, sprong één van hen robuust naar de deur en schalde naar boven: “Doet verdomme die deur open, het is je bloedeigen moeder!”
Maar daarmee had de man de laatste kans op succes afgesneden, want in de parlofoon klonk het toen triomfantelijk: “Hoor je wel! Dat is de stem van onze moeder niet! Dat is de stem van de wolf! En wij doen de deur niet open! Trouwens, onze moeder heeft witte pootjes en geen zwarte!”
Het was zondermeer duidelijk dat die jongens veel liever in een witgloeiende rubberfabriek stonden te spuiten dan hier voor mal op dat trottoir.
“Wat is dat nu voor waanzin?” vroeg één van de drie “Wat is dat toch met die witte poten?”
“Och!” zei de vrouw ongelukkig, “ik ben de moedergeit.”
Dat gaf uiteraard onmiddellijk een zekere deining onder de omstanders en er werden dingen gezegd, die volkomen naast de waarheid waren.
“Ja, u moet dat niet verkeerd begrijpen,” schreide de vrouw toen. "De kinderen zijn dol op dat sprookje van de zeven geitjes en nu menen ze dat ze dat zelf zijn.”
De brandweermannen hadden ook niet van Hans Christian Andersen gegeten. En van de gebroeders Grimm ook niet. Ze keken lijk een slager naar de operatietafel en toen de vrouw ook nog zei dat de kinderen boven op het appartement in de mening verkeerden dat de wolf stond aan te bellen, toen ging de conversatie duidelijk hun begripsvermogen te boven.
“Mevrouw,” zei één van de drie, “u mag voor mijn part de moedergeit zijn en u mag violette poten hebben als u daar maar zin in hebt, maar dit is geen geval voor de brandweer.”
Doch de vrouw hield de mannen tegen met de bewering dat ze hen nu had laten komen om via de waterbuis op het balkonnetje te geraken en zo op de tweede verdieping. Daar moest je toch bij de brandweer voor zijn!
“En boven?” vroegen ze.
“Drukt u gewoon het glas in,” zei de vrouw hoopvol, “en u kunt langs de trap weer naar beneden om de deur open te doen. Dat is alles.”
Ze deden het met zijn drieën Heel even kwam de waterbuis naar voren en er werd plaats gemaakt op het trottoir, maar ze vielen niet. Ze hakten de ruit in en er klonk een verwilderd gillen op de verdieping.
Het duurde een hele tijd voor er weer iets gebeurde en toen de deur openging, vielen drie huilende kinderen om de hals van de vrouw.
“De wolf is hier geweest, moeder, maar wij hebben niet opengedaan. Voor geen geld!”
Hans Christian Andersen overleed te Kopenhagen in 1875.
Jos
mvg Robbe
(Jos Ghysen)
Opgedragen aan Hans Christian Andersen
Literatuur is niet goed voor kinderen.
Het mens stond op het trottoir met drie mannen van de brandweer, die energiek naar boven keken. Er was wat belangstelling, omdat iedereen op een triestige herfstdag wel trek in een schouwbrand heeft.
“Kunt u het niet langs binnen uitdoven?,” adviseerde iemand die behulpzaam stond toe te kijken. Het moest een schouwbrand in embryonale toestand zijn, want er waren nog helemaal geen vlammen te zien en er steeg niet eens een rookkolommetje naar boven.
Het gesprek dat zich ontwikkelde tussen de opgejaagde dame en de drie brandweermannen was bovendien niet wat men bij schouwbranden doorgaans verwachten kon. Het mocht zelfs heel uitzonderlijk genoemd worden en een ogenblik meenden wij, dat het niet echt gebeurde, maar dat we een verhaal van Kafka aan het lezen waren.
“Ze zeggen dat ik mijn witte pootjes moet laten zien!” jammerde de vrouw “Maar hoe kan dat nu?”
De drie waterdichte brandweermannen zagen met één oogopslag dat het geen mens was om witte pootjes te laten zien en een van hen zei: “Als u nu eens doodgewoon zegde dat u de moeder was. Het zijn toch uw kinderen.”
“Maar man, “ zei de vrouw, “dat sta ik hier al drie kwartier te doen. Moet je horen!”
En meteen stapte ze baar de parlofoon bij de deur en gilde: “Het is je moeder hier! Doe de deur eens open! Mama kan niet binnen! Mama heeft de sleutel verloren, doet eens open! Lievekes!”
De brandweer stond in een halve cirkel achter haar toen het antwoord naar beneden kwam.
“Neenee, jij bent onze moeder niet! Jij bent de wolf! En wij lopen er niet in! Wij zijn niet gek! Wij doen de deur niet open!”
Het was een heel droevig tafereel. Zielig. Helemaal niets voor brandweermannen en omdat die er nu eenmaal bijgetelefoneerd waren om dat mens weer binnen in haar eigen huis te krijgen, sprong één van hen robuust naar de deur en schalde naar boven: “Doet verdomme die deur open, het is je bloedeigen moeder!”
Maar daarmee had de man de laatste kans op succes afgesneden, want in de parlofoon klonk het toen triomfantelijk: “Hoor je wel! Dat is de stem van onze moeder niet! Dat is de stem van de wolf! En wij doen de deur niet open! Trouwens, onze moeder heeft witte pootjes en geen zwarte!”
Het was zondermeer duidelijk dat die jongens veel liever in een witgloeiende rubberfabriek stonden te spuiten dan hier voor mal op dat trottoir.
“Wat is dat nu voor waanzin?” vroeg één van de drie “Wat is dat toch met die witte poten?”
“Och!” zei de vrouw ongelukkig, “ik ben de moedergeit.”
Dat gaf uiteraard onmiddellijk een zekere deining onder de omstanders en er werden dingen gezegd, die volkomen naast de waarheid waren.
“Ja, u moet dat niet verkeerd begrijpen,” schreide de vrouw toen. "De kinderen zijn dol op dat sprookje van de zeven geitjes en nu menen ze dat ze dat zelf zijn.”
De brandweermannen hadden ook niet van Hans Christian Andersen gegeten. En van de gebroeders Grimm ook niet. Ze keken lijk een slager naar de operatietafel en toen de vrouw ook nog zei dat de kinderen boven op het appartement in de mening verkeerden dat de wolf stond aan te bellen, toen ging de conversatie duidelijk hun begripsvermogen te boven.
“Mevrouw,” zei één van de drie, “u mag voor mijn part de moedergeit zijn en u mag violette poten hebben als u daar maar zin in hebt, maar dit is geen geval voor de brandweer.”
Doch de vrouw hield de mannen tegen met de bewering dat ze hen nu had laten komen om via de waterbuis op het balkonnetje te geraken en zo op de tweede verdieping. Daar moest je toch bij de brandweer voor zijn!
“En boven?” vroegen ze.
“Drukt u gewoon het glas in,” zei de vrouw hoopvol, “en u kunt langs de trap weer naar beneden om de deur open te doen. Dat is alles.”
Ze deden het met zijn drieën Heel even kwam de waterbuis naar voren en er werd plaats gemaakt op het trottoir, maar ze vielen niet. Ze hakten de ruit in en er klonk een verwilderd gillen op de verdieping.
Het duurde een hele tijd voor er weer iets gebeurde en toen de deur openging, vielen drie huilende kinderen om de hals van de vrouw.
“De wolf is hier geweest, moeder, maar wij hebben niet opengedaan. Voor geen geld!”
Hans Christian Andersen overleed te Kopenhagen in 1875.
Jos
mvg Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
over VROEGER, zegt men wel eens... die goede oude tijd.
Maar voor sommige dingen was hij helemaal niet zo goed.
Toen mijn moeder zwanger was van haar vijfde kindje
kregen mijn zusje en ik de rode koorts.
We mochten niet thuis blijven omwille van het besmettingsgevaar
voor de twee jongere kinderen, maar vooral voor mijn moeder
die nog heel pril zwanger was.
In het topic herinneringen vertel ik over het ziekenhuis waar wij
werden opgenomen en zes weken moesten verblijven.
Tegen kerstmis waren wij beiden terug thuis en zou alles
terug worden als vroeger, maar...
Mijn moeder had dikwijls last van flebitis en moest dan blijven liggen.
Daarom ging ik voor een tijdje logeren bij een tante, een 300 meter verder in de straat.
Het tweede meisje ging naar een tante vlak naast de deur en mijn
grootouders zorgden voor de twee kleinsten.
De geboortedatum was voorzien voor eind april.
Maar voor het zover was moest ik hals over kop terug naar huis,
want een nichtje, 12 jaar, uit het gezin van deze tante,
werd zwaar ziek. Ze had reuma aan het hart. Korte tijd daarna
overleed ze. Deze tante en haar man hadden 6 kinderen gehad.
De oudste stierf kort na de geboorte aan wiegedood, het was een jongentje.
Het tweede kindje, een meisje stierf op 4 jaar, eveneens van reuma
aan het hart. Daarna werden nog 4 meisjes geboren, waarvan ook
de derde op 12 jarige leeftijd overleed.
Je kan je indenken dat dit een zware stempel drukte op dit mooie gezin.
Ik was dus terug thuis, maar men had ons niet gezegd dat mijn moeder een kindje verwachtte.
Toen haar tijd gekomen was ging ze naar het ziekenhuis om met de huisdokter en een zeer bekwame vroedvrouw te bevallen.
Deze vroedvrouw had reeds zovele moeders bijgestaan, ook mijn moeder bij drie van haar vier eerdere bevallingen.
Maar deze keer ging het helemaal anders. Het kindje was erg groot en woog meer dan 4 kg.
Nu zou men al gauw overgaan tot een keizersnede maar in die tijd werd dat amper gedaan.
Een nacht en een dag lag mijn moeder met pijn. En het kindje kon maar niet geboren worden. Het had meerdere keren de navelstreng rond haar halske.
Uiteindelijk heeft men mijn moeder in slaap gedaan, om de geboorte te bespoedigen maar toen het kindje eindelijk ter wereld kwam was het reeds gestorven door verstikking.
Je kan denken wat een groot verdriet dit was voor mijn ouders en vooral voor mijn moeder.
Ze had een zware periode van zwangerschap achter de rug.
Ze moest ons laten openem in de kliniek omdat we haar niet zouden besmetten en uiteindelijk lag ze op een kamer met gelukkige moeders, terwijl haar kindje stierf tijdens de geboorte.
Mijn vader zei dat dit het mooiste kindje was dat hij ooit had gezien.
Ze werd gedoopt en kreeg de naam Agneske.
Maar nog zo'n gekke maattregel uit die tijd, omdat ze levenloos geboren was mocht ze niet in de trouwboek van mijn ouders.
Het was alsof dit kindje nooit bestaan had. terwijl het een voldragen kind was van 4.700kg een mooi volmaakt kindje.
Alleen de medische wetenschap was toen in (1948) nog niet zo ver gevorderd om dit kindje te redden.
Ze kreeg een mooi klein graf in het deel van het kerkhof waar kinderen begraven werden.
We gingen er dikwijls naar toe. Als mijn moeder wat over haar verdriet heen was heeft ze mij als oudste verteld wat er gebeurd was.
Agneske heeft altijd een plaatske gehad in ons gezin en iedere keer als het 27 april is denk ik, vandaag zou ze zoveel jaar geworden zijn.
Weet je wat mijn moeder vroeg op de dag voor ze stierf: " zal ik nu ons Agneske kunnen zien en vasthouden?" Mijn vader die haar reeds voorging zal samen met hun dochtertje haar ongetwijfeld met liefde en vreugde opgewacht hebben. Eindelijk samen!
Ruim twee jaar later werd eindelijk de langverwachte zoon en kleinzoon geboren.
Mijn moeder was een lieve maar ook sterke vrouw.
zomer 1950 - een gelukkig gezin
Dank lieve ouders voor alles wat jullie voor ons
gedaan hebben en vooral alles wat jullie
voor ons geweest zijn.
Maar voor sommige dingen was hij helemaal niet zo goed.
Toen mijn moeder zwanger was van haar vijfde kindje
kregen mijn zusje en ik de rode koorts.
We mochten niet thuis blijven omwille van het besmettingsgevaar
voor de twee jongere kinderen, maar vooral voor mijn moeder
die nog heel pril zwanger was.
In het topic herinneringen vertel ik over het ziekenhuis waar wij
werden opgenomen en zes weken moesten verblijven.
Tegen kerstmis waren wij beiden terug thuis en zou alles
terug worden als vroeger, maar...
Mijn moeder had dikwijls last van flebitis en moest dan blijven liggen.
Daarom ging ik voor een tijdje logeren bij een tante, een 300 meter verder in de straat.
Het tweede meisje ging naar een tante vlak naast de deur en mijn
grootouders zorgden voor de twee kleinsten.
De geboortedatum was voorzien voor eind april.
Maar voor het zover was moest ik hals over kop terug naar huis,
want een nichtje, 12 jaar, uit het gezin van deze tante,
werd zwaar ziek. Ze had reuma aan het hart. Korte tijd daarna
overleed ze. Deze tante en haar man hadden 6 kinderen gehad.
De oudste stierf kort na de geboorte aan wiegedood, het was een jongentje.
Het tweede kindje, een meisje stierf op 4 jaar, eveneens van reuma
aan het hart. Daarna werden nog 4 meisjes geboren, waarvan ook
de derde op 12 jarige leeftijd overleed.
Je kan je indenken dat dit een zware stempel drukte op dit mooie gezin.
Ik was dus terug thuis, maar men had ons niet gezegd dat mijn moeder een kindje verwachtte.
Toen haar tijd gekomen was ging ze naar het ziekenhuis om met de huisdokter en een zeer bekwame vroedvrouw te bevallen.
Deze vroedvrouw had reeds zovele moeders bijgestaan, ook mijn moeder bij drie van haar vier eerdere bevallingen.
Maar deze keer ging het helemaal anders. Het kindje was erg groot en woog meer dan 4 kg.
Nu zou men al gauw overgaan tot een keizersnede maar in die tijd werd dat amper gedaan.
Een nacht en een dag lag mijn moeder met pijn. En het kindje kon maar niet geboren worden. Het had meerdere keren de navelstreng rond haar halske.
Uiteindelijk heeft men mijn moeder in slaap gedaan, om de geboorte te bespoedigen maar toen het kindje eindelijk ter wereld kwam was het reeds gestorven door verstikking.
Je kan denken wat een groot verdriet dit was voor mijn ouders en vooral voor mijn moeder.
Ze had een zware periode van zwangerschap achter de rug.
Ze moest ons laten openem in de kliniek omdat we haar niet zouden besmetten en uiteindelijk lag ze op een kamer met gelukkige moeders, terwijl haar kindje stierf tijdens de geboorte.
Mijn vader zei dat dit het mooiste kindje was dat hij ooit had gezien.
Ze werd gedoopt en kreeg de naam Agneske.
Maar nog zo'n gekke maattregel uit die tijd, omdat ze levenloos geboren was mocht ze niet in de trouwboek van mijn ouders.
Het was alsof dit kindje nooit bestaan had. terwijl het een voldragen kind was van 4.700kg een mooi volmaakt kindje.
Alleen de medische wetenschap was toen in (1948) nog niet zo ver gevorderd om dit kindje te redden.
Ze kreeg een mooi klein graf in het deel van het kerkhof waar kinderen begraven werden.
We gingen er dikwijls naar toe. Als mijn moeder wat over haar verdriet heen was heeft ze mij als oudste verteld wat er gebeurd was.
Agneske heeft altijd een plaatske gehad in ons gezin en iedere keer als het 27 april is denk ik, vandaag zou ze zoveel jaar geworden zijn.
Weet je wat mijn moeder vroeg op de dag voor ze stierf: " zal ik nu ons Agneske kunnen zien en vasthouden?" Mijn vader die haar reeds voorging zal samen met hun dochtertje haar ongetwijfeld met liefde en vreugde opgewacht hebben. Eindelijk samen!
Ruim twee jaar later werd eindelijk de langverwachte zoon en kleinzoon geboren.
Mijn moeder was een lieve maar ook sterke vrouw.
zomer 1950 - een gelukkig gezin
Dank lieve ouders voor alles wat jullie voor ons
gedaan hebben en vooral alles wat jullie
voor ons geweest zijn.
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Omdat wij,zoals de meesten hier wel weten,
grote bewonderaars zijn van het werk van
Alice Nahon,vinden wij dat een gedicht van haar
over 'n kind hier niet mag ontbreken.
Aan een kindeken
Ik had zoo geern uw wiegeken
met blommekens getooid;
Zoo geren om uw hoofdeken
wat verzekens gestrooid;...
Maar somber zijn m'n bloemen kind,
en triestig zingt m'n lied...
Gij in uw sneeuwen beddeken,
ge kent nog geen verdriet...
Wat zou daar om uw koppeken,
wat kan daar anders zijn
Dan woordjes van uw moederken...
en strikskens van satijn?...
Maar toch...'t en zegt geen windeken,
hoe 't leven u zal gaan;
Gij zijt zoo'n klein broos droppelken
op roode roze blaân...
Ontluiken zal uw herteken
en lieven,... zooals ik;
En lieven in een lachje,kind,
en lieven in een snik...
O ! Mocht alleen om zieleschoon
dat hartje bloeiend zijn...
En mocht uw zon,o kindeken,
niet sterven...als de mijn...
Wees welkom in het huizeken,
waar leed en liefde smelt;
Wees welkom,madelieveken,
in 't dorre distelveld...
Och,...alles wordt weer goed door u;
de doornen worden zacht,...
Wanneer een kindermondeken
doorheen de distels lacht...
Alice Nahon
(uit de bundel 'Vondelingskens' blz.23)
grote bewonderaars zijn van het werk van
Alice Nahon,vinden wij dat een gedicht van haar
over 'n kind hier niet mag ontbreken.
Aan een kindeken
Ik had zoo geern uw wiegeken
met blommekens getooid;
Zoo geren om uw hoofdeken
wat verzekens gestrooid;...
Maar somber zijn m'n bloemen kind,
en triestig zingt m'n lied...
Gij in uw sneeuwen beddeken,
ge kent nog geen verdriet...
Wat zou daar om uw koppeken,
wat kan daar anders zijn
Dan woordjes van uw moederken...
en strikskens van satijn?...
Maar toch...'t en zegt geen windeken,
hoe 't leven u zal gaan;
Gij zijt zoo'n klein broos droppelken
op roode roze blaân...
Ontluiken zal uw herteken
en lieven,... zooals ik;
En lieven in een lachje,kind,
en lieven in een snik...
O ! Mocht alleen om zieleschoon
dat hartje bloeiend zijn...
En mocht uw zon,o kindeken,
niet sterven...als de mijn...
Wees welkom in het huizeken,
waar leed en liefde smelt;
Wees welkom,madelieveken,
in 't dorre distelveld...
Och,...alles wordt weer goed door u;
de doornen worden zacht,...
Wanneer een kindermondeken
doorheen de distels lacht...
Alice Nahon
(uit de bundel 'Vondelingskens' blz.23)
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Een kind en vier kaarsen......
Vier kaarsen branden in een woonkamer,
het is er zo stil dat als je goed luistert
je de vier kaarsen hoort praten.
De eerste kaars zegt:
'Ik ben vrede
echter niemand kan mij verder laten branden,
ik geloof dat ik zal doven'
Het vlammetje wordt kleiner en gaat uiteindelijk uit.
De tweede zegt:
'Ik ben geloof!
Meest van al ben ik niet langer onmisbaar,
dus het heeft geen zin meer dat ik blijf branden.'
terwijl hij aan het praten is, dooft een zacht briesje
het vlammetje.
De derde kaars spreekt op haar beurt:
'Ik ben liefde!
Ik heb de kracht niet meer om te blijven branden.
Mensen zetten me aan de kant en verstaan de
belangrijkheid niet van mij.
Ze vergeten zelfs om van de mensen rondom hen
te houden!
Niet langer wachtend gaat deze vlam uit.
Plots..... komt er een kind de woonkamer binnen
en ziet de drie kaarsen die niet branden.
'Waarom branden jullie niet ?
Jullie moeten toch branden tot het einde !'
Het kind begint zachtjes te huilen.
De vierde kaars ziet dit gebeuren en zegt:
'Wees niet bang, terwijl ik nog steeds brand
kunnen we de andere kaarsen opnieuw aansteken,
want ik ben hoop !' Kunnen we ???
Met schitterende ogen, neemt het kind de kaars van
de hoop en steekt de andere kaarsen opnieuw aan.
Het licht van de hoop zou nooit uit je leven mogen
verdwijnen...
En dat ieder van ons
hoop, geloof, vrede en liefde mag koesteren.
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste denook,
Blij dat je dit tekstje ook graag hebt !
Ik heb het spijtig niet zelf geschreven,
maar gelezen op een pps en zo mooi
gevonden dat ik wou het met jullie delen.
Op mijn topic heb ik het wel vermeld maar
hier gewoon vergeten.
'k Ben even naar je topic gaan kijken en
iets wil ik je toch zeggen : wees zeker niet
'gegeneerd' of beschaamd want soms doet
het goed om onze zorgen en pijnen met anderen
te delen. Hier mag dat allemaal want er is veel
begrip, medeleven en vooral Vriendschap op
het Forum - zelfs ontstaan soms misverstanden;
we zijn ook alleen maar mensen niet waar -
Het is mij ook al gebeurd en ik begrijp wat je nu
voelt maar het belangrijkst is toch de spontane en
gevoelsvolle reacties van de poëzievrienden die
ook niet meer twintig zijn en een leven vol mooie
maar ook heel moeilijke momenten gekend hebben !
"La vie continue et à chaque jour sa peine mais aussi
ses joies........."
Lieve groeten in vrede en vriendschap van ons beiden
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
In 1969 heb ik een gedicht geschreven
over mijn dochter, Muriel, drie jaar.
Toen, schreef ik nog in 't frans en nu,
38 jaar later, heb ik er een vrije vertaling
in proza van gemaakt......
Mijn dochter, mijn kind
Ze is een engel, een elfje,
een dartelende vlinder,
zo licht als een pluim
en zachter dan dons.
Een speels kaboutertje
vol deugnieterij en lievigheid
dat soms ineens verandert
in een eigenzinnige duiveltje.
Het is mijn dochter van drie,
mijn schat....mijn droom...
ze maakt mijn leven boeiend,
vol ontroerende verrassingen
Ze is de vrolijkheid zelve....
wordt wakker met een glimlach,
vertelt ons over haar dromen en....
springt zingend uit haar bedje.
Haar grote nog onschuldige ogen
willen alles ontdekken ... begrijpen..
De natuur brengt haar in verrukking
en ze lacht luidkeels naar de zon...
Vol onuitputtelijke nieuwsgierigheid,
stelt ze iedereen voortdurend vragen,
ze wil alles zien,ruiken,proeven,horen
en voelen doet ze met gesloten ogen...
Mijn geluk wil ik nu uitschreeuwen
in de wind, naar de sterren en de maan
naar de velden, de heuvels en de zee.
De gelukzaligheid om.... moeder te zijn !
Bosrankje - 13 - 12 - 2007
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Pijn en het meisje
Een pijn, hoewel reeds krom en oud
was met een kind van acht getrouwd
Zij konden elkander goed verstaan
hij kneep haar, zij liet hem begaan
en als men haar dan vroeg waarom
sprak zij: "hij is een beetje dom"
maar kikkers kwaken; God begrijpt;
ouders kussen; en hij knijpt.’
Ach, zij maakten door elkaar
een droef doch eerbiedwaardig paar.
Kermde zij daarvan een poos,
dan kreeg zij koekjes en kadoos.
Moest zij in haar kussen bijten,
dan moest dat Pijn een beetje spijten.
Men prees haar zo om hoe ze leed
dat zij de rest maar niet meer deed.
Haar rekenwerk, haar tekenboek
vergeelden reeds en raakten zoek.
Langzaam werd zij dun en stil.
Haar stem verdween, haar vet, haar wil.
Pijn verliet haar hele dagen
en vergat naar haar te vragen.
Eens kwam hij thuis, diep in de nacht,
en zag dat zij niet had gewacht:
afdrukken van haar eigen tanden,
stonden in haar flank, haar handen,
doch de mond op haar gezicht
lachte met de lippen dicht.
Slechts haar inhoud leefde zacht
en hopeloos nog een uur of acht.
moraal
wie pijn beschouwt als dure plicht
mag lachen met een dood gezicht.
Leo Vroman
(1915)
mvg
Robbe
Een pijn, hoewel reeds krom en oud
was met een kind van acht getrouwd
Zij konden elkander goed verstaan
hij kneep haar, zij liet hem begaan
en als men haar dan vroeg waarom
sprak zij: "hij is een beetje dom"
maar kikkers kwaken; God begrijpt;
ouders kussen; en hij knijpt.’
Ach, zij maakten door elkaar
een droef doch eerbiedwaardig paar.
Kermde zij daarvan een poos,
dan kreeg zij koekjes en kadoos.
Moest zij in haar kussen bijten,
dan moest dat Pijn een beetje spijten.
Men prees haar zo om hoe ze leed
dat zij de rest maar niet meer deed.
Haar rekenwerk, haar tekenboek
vergeelden reeds en raakten zoek.
Langzaam werd zij dun en stil.
Haar stem verdween, haar vet, haar wil.
Pijn verliet haar hele dagen
en vergat naar haar te vragen.
Eens kwam hij thuis, diep in de nacht,
en zag dat zij niet had gewacht:
afdrukken van haar eigen tanden,
stonden in haar flank, haar handen,
doch de mond op haar gezicht
lachte met de lippen dicht.
Slechts haar inhoud leefde zacht
en hopeloos nog een uur of acht.
moraal
wie pijn beschouwt als dure plicht
mag lachen met een dood gezicht.
Leo Vroman
(1915)
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
senriu
het kind in mijn schoot
in het levende water
gekoesterde droom
Fernanda
gekoesterde droom
in het levende water
het kind in mijn schoot
Fernanda
beide versies kunnen
kunnen jullie mij zeggen , welke spreekt het meeste aan ?
het kind in mijn schoot
in het levende water
gekoesterde droom
Fernanda
gekoesterde droom
in het levende water
het kind in mijn schoot
Fernanda
beide versies kunnen
kunnen jullie mij zeggen , welke spreekt het meeste aan ?
Een glimlach keert steeds naar u terug