2012 (vervolg van 2011) - Komt de vrede dichterbij?
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Dag Ria,
Ondanks je pijnlijke knieën,voorzien van de multifocale bril,
en gewapend met een ultra modern multifunctioneel fototoestel,
door een barkoude februaridag toch sneeuw en ijs trotserend,
op zoek gaan naar de zwarte zwanen,en ander eendengebroed,
in het domein De Mik.
Dat verdient met onze felicitaties gewaardeerd te worden!
Het beeldmateriaal dat je van die koud-rillerige excursie
meebracht hebben we al met plezier kunnen bewonderen
in de bevallige warmte van onze huiselijkheid.
Waarvoor van harte dank.We weten nu ook dat de drie
overgebleven laat-zomerjongen,van het ons bekende
zwarte zwanenkoppel,nog in leven zijn en het behoorlijk
goed stellen ondanks de barre winterkou.
Dat is al een hele geruststelling voor ons Rankje,die
in haar moederlijke bezorgdheid menigmaal de vrees
uitte dat die kleintjes het niet zouden overleven.
En dan ook al meermaals,zeker dezer dagen,het
verlangen uitte om ter plaatse te willen gaan.
Gelukkig zijn er dan nu jouw beelden die daaromtrent
uitsluitsel brengen.Hoera,hoera,driewerf hoera!
Dat we zelf nog geen kijkje gaan nemen zijn,om ons
van de situatie te vergewissen,ligt voor het volle pond
aan mij.Niet dat het me 'koud' zou laten hoe het de
dieren momenteel vergaat,dat zeker niet.Ik ben meer
dan 50 jaar duivenliefhebber geweest,met de nadruk op
liefhebber,heb altijd katten en honden rondom mij gekend,
en grootgeworden midden landerijen waar dieren nog in
hun natuurlijke biotoop konden leven.
Maar ik ben echt een onverbeterlijke 'koukleum',en
vooral een onverbiddelijke 'sneeuwhater',om het op z'n
zachtst uit te drukken.Dus ga ik zeker nu niet door
de sneeuw liggen modderen en de ijzige kou gaan
trotseren in het domein De Mik,met als bijkomde reden
dat het ook niet aan de achterdeur ligt,en in deze tijd
van economische recessie ik het niet opportuun vind
om enkele liters dure benzine daaraan te besteden,
in die barre weersomstandigheden.
Het leven op zich is in deze tijd meer dan duur genoeg.
The struggle for life voor mens en dier.
Alterego
Ondanks je pijnlijke knieën,voorzien van de multifocale bril,
en gewapend met een ultra modern multifunctioneel fototoestel,
door een barkoude februaridag toch sneeuw en ijs trotserend,
op zoek gaan naar de zwarte zwanen,en ander eendengebroed,
in het domein De Mik.
Dat verdient met onze felicitaties gewaardeerd te worden!
Het beeldmateriaal dat je van die koud-rillerige excursie
meebracht hebben we al met plezier kunnen bewonderen
in de bevallige warmte van onze huiselijkheid.
Waarvoor van harte dank.We weten nu ook dat de drie
overgebleven laat-zomerjongen,van het ons bekende
zwarte zwanenkoppel,nog in leven zijn en het behoorlijk
goed stellen ondanks de barre winterkou.
Dat is al een hele geruststelling voor ons Rankje,die
in haar moederlijke bezorgdheid menigmaal de vrees
uitte dat die kleintjes het niet zouden overleven.
En dan ook al meermaals,zeker dezer dagen,het
verlangen uitte om ter plaatse te willen gaan.
Gelukkig zijn er dan nu jouw beelden die daaromtrent
uitsluitsel brengen.Hoera,hoera,driewerf hoera!
Dat we zelf nog geen kijkje gaan nemen zijn,om ons
van de situatie te vergewissen,ligt voor het volle pond
aan mij.Niet dat het me 'koud' zou laten hoe het de
dieren momenteel vergaat,dat zeker niet.Ik ben meer
dan 50 jaar duivenliefhebber geweest,met de nadruk op
liefhebber,heb altijd katten en honden rondom mij gekend,
en grootgeworden midden landerijen waar dieren nog in
hun natuurlijke biotoop konden leven.
Maar ik ben echt een onverbeterlijke 'koukleum',en
vooral een onverbiddelijke 'sneeuwhater',om het op z'n
zachtst uit te drukken.Dus ga ik zeker nu niet door
de sneeuw liggen modderen en de ijzige kou gaan
trotseren in het domein De Mik,met als bijkomde reden
dat het ook niet aan de achterdeur ligt,en in deze tijd
van economische recessie ik het niet opportuun vind
om enkele liters dure benzine daaraan te besteden,
in die barre weersomstandigheden.
Het leven op zich is in deze tijd meer dan duur genoeg.
The struggle for life voor mens en dier.
Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Ria,
Vol bewondering heb ik je sfeervolle sneeuw foto's
bekeken ...
als illustratie op 'Winterstilte "'( van Jaqueline vander Waals)
De Wintersfeer heb je heerlijk op de gevoelige plaat gelegd
zoals een bekwame fotografe deze kunst verstaat
Je vrolijke ganzen familie mag ik niet vergeten .
ik zie ze voor mij vrolijik .. waggelen !
Dank ook voor jouw bezoekje met.. liefelijk plaatje
en lieve Februari groetjes
elisa
-
Gast
Lieve Ria,
Jij hebt het talent om mensen op te beuren en moed te geven.
Lief van jou dat je bezorgd bent over mijn hoofdpijn en migraine.
Ik hoop inderdaad dat het met de lente beter wordt.
Wanneer ik het schrijnend verhaal lees van
jouw hoogbejaarde vriendin, grijpt mij dat sterk aan.
Goed dat er nog mensen zijn die zich om deze eenzamen bekommeren.
In de verzameling Toon-boeken van mijn vader
vond ik ook nog zijn 'Gebedenboekje'.
Ik heb er een tekst uitgehaald, waarvan ik denk dat deze
van toepassing te is bij jullie verhaal.
De afbeelding is 'Biddende handen' van Albrecht Dürer.
Even nog vermelden dat ik genoten heb
van jouw mooie winterfoto's.
liefs van elleke
Jij hebt het talent om mensen op te beuren en moed te geven.
Lief van jou dat je bezorgd bent over mijn hoofdpijn en migraine.
Ik hoop inderdaad dat het met de lente beter wordt.
Wanneer ik het schrijnend verhaal lees van
jouw hoogbejaarde vriendin, grijpt mij dat sterk aan.
Goed dat er nog mensen zijn die zich om deze eenzamen bekommeren.
In de verzameling Toon-boeken van mijn vader
vond ik ook nog zijn 'Gebedenboekje'.
Ik heb er een tekst uitgehaald, waarvan ik denk dat deze
van toepassing te is bij jullie verhaal.
De afbeelding is 'Biddende handen' van Albrecht Dürer.
Even nog vermelden dat ik genoten heb
van jouw mooie winterfoto's.
liefs van elleke
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Ria,
zoveel moois mocht ik lezen en bekijken.
Ook in volle winter genieten van de natuur,
ik ook regelamatig doe ik een stapje in de winterkou,
Prachtige foto's!
Prachtige foto's van de zwarte zwanen en of we ze nog herkennen!
Het lieflijke eendenpaartje, de natuur op zijn best!
warme (binnen)wintergroetjes, gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Rankje, Alter, Elisa, Assan, Elleke, Gustilpe,
dank voor jullie bemoedigende bezoeken, met fraaie teksten en mooie illustraties.
Ik wens jullie een aangenaam weekend, hetzij lekker binnen,
of genietend van een winterse wandeling.
liefs,
ria
Vorige lente zagen we dit koppeltje voor het eerst,
in een liefdevolle omhelzing...,
sindsdien zagen wij ze altijd samen en wat afgezonderd van de groep.
Blijkbaar wekt dat jaloezie,
ria
dank voor jullie bemoedigende bezoeken, met fraaie teksten en mooie illustraties.
Ik wens jullie een aangenaam weekend, hetzij lekker binnen,
of genietend van een winterse wandeling.
liefs,
ria
Vorige lente zagen we dit koppeltje voor het eerst,
in een liefdevolle omhelzing...,
sindsdien zagen wij ze altijd samen en wat afgezonderd van de groep.
Blijkbaar wekt dat jaloezie,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Wonderen, zij gebeuren...
Ze hoeven niet groot te zijn, als het maar wonderen zijn.
Drie weken geleden zat ik nog met mijn handen in mijn haar.
Hoe breng ik haar bij dat zij echt niet meer alleen kan zijn.
Dat ze best naar een rusthuis zou gaan of eens voor een goed onderzoek
naar de kliniek, op enkele passen van haar huis.
Ze keek veel tv, het enige wat ze nog kon, van uit haar zetel.
Vermoedelijk had ze daar zo dikwijls in de laatste jaren het woordje
NON gehoord en gelezen, dat dit ook haar stopwoord was geworden.
NON en nog eens NON, of beter in 't Oost-VLAAMSCH " NEE"!
Ik ben geen voorstander van drastisch ingrijpen, dus wachtten we maar af.
En het duurde niet lang, ik schreef het reeds, de ene val na de andere,
tot we niet anders konden doen dan haar laten opnemen in het ziekenhuis,
via "spoed" naar intensieve, en uiteindelijk naar een kamer met twee.
Van dan af was ze niet meer alleen.
Het ene kleine wonder, voltrok zich na het andere.
Ze werd weer wat beter, het eten smaakte opnieuw,
en vooral: ze liet het zagen en klagen en begon stilaan tevreden te worden.
"Het is hier goed" en "ik kan niet meer alleen zijn," klonk het op een dag!
Ik kon mijn oren niet geloven!
Misschien dat de "ziekenzalving" er voor iets tussenzat, die ze inmiddels ontving.
Soms vergeet ze dat ze in het ziekenhuis is.
Een doktersattest, "deze dame kan niet meer naar huis."
We moesten er niets eens naar vragen, de dokter stond met ons op één lijn.
Hoe breng je dan zo iemand bij dat het appartement dat ze huurt moet opgezegd worden?
Ik stel me voor, wat als mij dit zou overkomen?
Als anderen in mijn plaats die beslissingen moeten nemen?
En het gebeurt: Je vertrekt naar het ziekenhuis, hals over kop de ambulance in
en je komt NOOIT terug naar wat eens je thuis was.
Maar ook dat kleine wonder is zich aan het voltrekken.
Ze gaat van het grote, eenzame appartement, naar een kleine gezellige woonst,
waar nog veel andere mensen wonen, en waar dag en nacht voor je wordt gezorgd.
Ik zal het nog wel een paar keer moeten herhalen,
en het zal ook nog even duren voor er plaats vrij is, maar we zijn op goede weg.
Voor wie in wonderen gelooft, ze gebeuren, maar we moeten ze willen zien.
dankbaar,
ria
Ze hoeven niet groot te zijn, als het maar wonderen zijn.
Drie weken geleden zat ik nog met mijn handen in mijn haar.
Hoe breng ik haar bij dat zij echt niet meer alleen kan zijn.
Dat ze best naar een rusthuis zou gaan of eens voor een goed onderzoek
naar de kliniek, op enkele passen van haar huis.
Ze keek veel tv, het enige wat ze nog kon, van uit haar zetel.
Vermoedelijk had ze daar zo dikwijls in de laatste jaren het woordje
NON gehoord en gelezen, dat dit ook haar stopwoord was geworden.
NON en nog eens NON, of beter in 't Oost-VLAAMSCH " NEE"!
Ik ben geen voorstander van drastisch ingrijpen, dus wachtten we maar af.
En het duurde niet lang, ik schreef het reeds, de ene val na de andere,
tot we niet anders konden doen dan haar laten opnemen in het ziekenhuis,
via "spoed" naar intensieve, en uiteindelijk naar een kamer met twee.
Van dan af was ze niet meer alleen.
Het ene kleine wonder, voltrok zich na het andere.
Ze werd weer wat beter, het eten smaakte opnieuw,
en vooral: ze liet het zagen en klagen en begon stilaan tevreden te worden.
"Het is hier goed" en "ik kan niet meer alleen zijn," klonk het op een dag!
Ik kon mijn oren niet geloven!
Misschien dat de "ziekenzalving" er voor iets tussenzat, die ze inmiddels ontving.
Soms vergeet ze dat ze in het ziekenhuis is.
Een doktersattest, "deze dame kan niet meer naar huis."
We moesten er niets eens naar vragen, de dokter stond met ons op één lijn.
Hoe breng je dan zo iemand bij dat het appartement dat ze huurt moet opgezegd worden?
Ik stel me voor, wat als mij dit zou overkomen?
Als anderen in mijn plaats die beslissingen moeten nemen?
En het gebeurt: Je vertrekt naar het ziekenhuis, hals over kop de ambulance in
en je komt NOOIT terug naar wat eens je thuis was.
Maar ook dat kleine wonder is zich aan het voltrekken.
Ze gaat van het grote, eenzame appartement, naar een kleine gezellige woonst,
waar nog veel andere mensen wonen, en waar dag en nacht voor je wordt gezorgd.
Ik zal het nog wel een paar keer moeten herhalen,
en het zal ook nog even duren voor er plaats vrij is, maar we zijn op goede weg.
Voor wie in wonderen gelooft, ze gebeuren, maar we moeten ze willen zien.
dankbaar,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
