Verhalen uit de wereld
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa'ke, Yna'ke, bedankt dat jullie moois meebrachten!
elleke, bedankt voor jouw commentaar, de kruim van het land verdwijnt, een catastrofe!
..... vervolg
Een heel drukke maar fijne dag wacht!
Als we opstaan is Mircea terug van zijn werk, hij belde Adi en jawel hij kreeg nu contact, bleek dat haar zoontje David, anderhalf jaar, haar gsm in een glas water gedompeld had.
Verleden jaar konden we door de komst van onze zwartjes (Zuid-Afrikaans koor) de school niet bezoeken, heel blij dat het nu wel kan. Rond 10u rijden we naar Sacadaté een 20 km van Sibiu.
Bij aankomst zitten de kindjes in hun klasjes. We nemen enkele foto's in de inkom, we willen niet storen, Simona is nog niet terug uit Avrig waar haar oudste zoon Stefan 13 jaar en oudste dochter Edidia 11 jaar ook hun laatste schooldag vieren. Het dorpsschooltje van Sacadate hangt af van de school in Avrig.
de school
Ondertussen doen we een wandeling in het dorpje, er blijkt niets veranderd of toch? De modderstraten hebben wat kiezel bijgekregen, de straten blijken wat verhard, ha ja verleden week waren er gemeenteraadsverkiezingen.
Een korte tijd later worden we hartelijk verwelkomd door Simona en de kinderen in een warme omhelzing, een heel blij weerzien.
We hebben schriftjes bij voor de kindjes, schriftjes die onze schoondochter, onderwijzeres, meebracht uit haar school.
We halen twee grote zakken knuffels uit de wagen voor de kleuterklas, wat zullen de kindjes blij zijn, zegt Simona.
Bij een koffie in de leraarskamer begroeten we wederzijds de kleuteronderwijzeres, we mogen mee in het klasje, 25 kleutertjes zitten op de mat o.a. ook het jongste dochtertje van Simona, Carla, zij is het kleinste en jongste kleutertje. De onderwijzeres gaat midden op de mat staan en kiepert de knuffels uit de zakken op de grond. Een blij gejoel en gejuich, de kindjes vliegen op de knuffels af, er is genoeg voor iedereen. We zien lachende blije gezichtjes, een paar kindjes houden zich een beetje afzijdig, de juf spoort hen aan ook een knuffel te kiezen en ja hoor gauw hebben ze er ook een te pakken. Ze juichen en dansen in het rond, gooien hun knuffels omhoog en vangen ze weer op. Lachend, een traan wegpinkend, genietend beleven we dit schouwspel. Spijtig dat we niet kunnen praten met de kindjes.
Daarna is het zingen en dansjes inoefenen want rond 17u treden ze op voor hun mama en papa, ze hebben voor de gelegenheid hun beste kleertjes aan.
De moeder van Simona, gewezen directrice van de school maar nu op rust, komt binnen. Ik ben zo blij jullie nog eens terug te zien, zegt ze, maar dat is wederkerig, een heel lieve dame. Zij praat wat Frans en dat maakt het zoveel gemakkelijker, ze wil weten hoe het gaat met de mensen van het gewezen Roemeniëcomité in Ternat, we hebben heel wat bij te praten.
Daarna gaan we samen naar de lagere school, sterk uitgedund, er zijn nog slechts 12 kindjes verdeeld over een Hongaars klasje van 5 en een Roemeens klasje van zeven kindjes o.a. Anka tweede dochtertje van Simona. Eerste tot en met vierde leerjaar zitten in één klas, wat een opdracht voor de lerares. Vanaf het vijfde leerjaar gaan de kindjes met de bus naar Avrig.
Enkele mama's en oma's zijn aanwezig, de kindjes voeren een toneeltje op, we zien de inspanning op de gezichtjes, hoewel we er niets van begrijpen is het ook hier weer volop genieten.
De directeur uit Avrig komt de rapportjes uitdelen, eerst een speech, wij horen Ternat en Belgia, de rest begrijpen we niet. De directeur praat lang, de kinderen beginnen zich te vervelen, Simona moet er enige keren tussenkomen. Maar dra komt de verlossing, iedereen heeft goed gewerkt.
achteraan de lerares van de Hongaarse klas en Simona (vriendin) van de Roemeense klas
Het nationaal lied “Deșteaptă-te, române” (Ontwaak Roemeen) volgt, alle kindjes zingen mee.
“Deșteaptă-te, române” (Ontwaak Roemeen) was sinds 1848 het zeer geliefd nationaal lied. Na de invoering van de communistische dictatuur30 december 1947 werd dit lied verboden.
Op 22 december 1989, tijdens de anticommunistische revolutie, weerklonk het lied door de straten, waar het de mensenmassa's begeleidde en verenigde. Het is sindsdien weer het nationale volkslied geworden.
Daarna is er koffie en frisdrank met koekjes gebakken door de mama's voor iedereen, met de glimlach zien we vaak dezelfde kindjes alsmaar terug een neiuw koekje halen, het kan hen maar smaken!
Wordt vervolgd…
elleke, bedankt voor jouw commentaar, de kruim van het land verdwijnt, een catastrofe!
..... vervolg
Een heel drukke maar fijne dag wacht!
Als we opstaan is Mircea terug van zijn werk, hij belde Adi en jawel hij kreeg nu contact, bleek dat haar zoontje David, anderhalf jaar, haar gsm in een glas water gedompeld had.
Verleden jaar konden we door de komst van onze zwartjes (Zuid-Afrikaans koor) de school niet bezoeken, heel blij dat het nu wel kan. Rond 10u rijden we naar Sacadaté een 20 km van Sibiu.
Bij aankomst zitten de kindjes in hun klasjes. We nemen enkele foto's in de inkom, we willen niet storen, Simona is nog niet terug uit Avrig waar haar oudste zoon Stefan 13 jaar en oudste dochter Edidia 11 jaar ook hun laatste schooldag vieren. Het dorpsschooltje van Sacadate hangt af van de school in Avrig.
de schoolOndertussen doen we een wandeling in het dorpje, er blijkt niets veranderd of toch? De modderstraten hebben wat kiezel bijgekregen, de straten blijken wat verhard, ha ja verleden week waren er gemeenteraadsverkiezingen.
Een korte tijd later worden we hartelijk verwelkomd door Simona en de kinderen in een warme omhelzing, een heel blij weerzien.
We hebben schriftjes bij voor de kindjes, schriftjes die onze schoondochter, onderwijzeres, meebracht uit haar school.
We halen twee grote zakken knuffels uit de wagen voor de kleuterklas, wat zullen de kindjes blij zijn, zegt Simona.
Bij een koffie in de leraarskamer begroeten we wederzijds de kleuteronderwijzeres, we mogen mee in het klasje, 25 kleutertjes zitten op de mat o.a. ook het jongste dochtertje van Simona, Carla, zij is het kleinste en jongste kleutertje. De onderwijzeres gaat midden op de mat staan en kiepert de knuffels uit de zakken op de grond. Een blij gejoel en gejuich, de kindjes vliegen op de knuffels af, er is genoeg voor iedereen. We zien lachende blije gezichtjes, een paar kindjes houden zich een beetje afzijdig, de juf spoort hen aan ook een knuffel te kiezen en ja hoor gauw hebben ze er ook een te pakken. Ze juichen en dansen in het rond, gooien hun knuffels omhoog en vangen ze weer op. Lachend, een traan wegpinkend, genietend beleven we dit schouwspel. Spijtig dat we niet kunnen praten met de kindjes.
Daarna is het zingen en dansjes inoefenen want rond 17u treden ze op voor hun mama en papa, ze hebben voor de gelegenheid hun beste kleertjes aan.
De moeder van Simona, gewezen directrice van de school maar nu op rust, komt binnen. Ik ben zo blij jullie nog eens terug te zien, zegt ze, maar dat is wederkerig, een heel lieve dame. Zij praat wat Frans en dat maakt het zoveel gemakkelijker, ze wil weten hoe het gaat met de mensen van het gewezen Roemeniëcomité in Ternat, we hebben heel wat bij te praten.
Daarna gaan we samen naar de lagere school, sterk uitgedund, er zijn nog slechts 12 kindjes verdeeld over een Hongaars klasje van 5 en een Roemeens klasje van zeven kindjes o.a. Anka tweede dochtertje van Simona. Eerste tot en met vierde leerjaar zitten in één klas, wat een opdracht voor de lerares. Vanaf het vijfde leerjaar gaan de kindjes met de bus naar Avrig.
Enkele mama's en oma's zijn aanwezig, de kindjes voeren een toneeltje op, we zien de inspanning op de gezichtjes, hoewel we er niets van begrijpen is het ook hier weer volop genieten.
De directeur uit Avrig komt de rapportjes uitdelen, eerst een speech, wij horen Ternat en Belgia, de rest begrijpen we niet. De directeur praat lang, de kinderen beginnen zich te vervelen, Simona moet er enige keren tussenkomen. Maar dra komt de verlossing, iedereen heeft goed gewerkt.
achteraan de lerares van de Hongaarse klas en Simona (vriendin) van de Roemeense klasHet nationaal lied “Deșteaptă-te, române” (Ontwaak Roemeen) volgt, alle kindjes zingen mee.
“Deșteaptă-te, române” (Ontwaak Roemeen) was sinds 1848 het zeer geliefd nationaal lied. Na de invoering van de communistische dictatuur30 december 1947 werd dit lied verboden.
Op 22 december 1989, tijdens de anticommunistische revolutie, weerklonk het lied door de straten, waar het de mensenmassa's begeleidde en verenigde. Het is sindsdien weer het nationale volkslied geworden.
Daarna is er koffie en frisdrank met koekjes gebakken door de mama's voor iedereen, met de glimlach zien we vaak dezelfde kindjes alsmaar terug een neiuw koekje halen, het kan hen maar smaken!
Wordt vervolgd…
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
YNA - Lid geworden op: 24 mar 2009, 20:34
- Locatie: Vl. Brabant
Dag Gustilpe,
Bedankt voor uw bezoekje en je mooi prentje van de kindjes met knuffels. Dat is wel genieten denk ik als de kindjes daar zo blij mee zijn.
Heb het vervolg al gelezen, mooi uitgelegd.
Ik wens je nog een fijn weekend
en de groetjes van Yna
Bedankt voor uw bezoekje en je mooi prentje van de kindjes met knuffels. Dat is wel genieten denk ik als de kindjes daar zo blij mee zijn.
Heb het vervolg al gelezen, mooi uitgelegd.
Ik wens je nog een fijn weekend
en de groetjes van Yna
Wees blij en geniet.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Neske,
jij ging naar Planckendael met de kindjes, ik ga woensdag met drie kindjes naar de Zoo.
Yna,
ook de kindjes op jouw plaatje krijgen een cadeautje, arm of rijk elk kindje wordt graag eens verwend.
Assa,
hoe je dat werkje gemaakt hebt amai dat zal veel rekenwerk geweest zijn!
Norman,
een mooi boeket bracht je mee!
Iedereen zeer bedankt, heel fijn dat jullie er weer waren!
.....vervolg
Zoals elk jaar worden we vriendelijk uitgenodigd bij Simona thuis.
We hebben heel wat kledij mee voor het gezin. Mijn man rijdt voor met Stefan, door het vele materiaal dat we meesleuren is er geen plaats meer in de wagen. Ik loop te voet door het dorpje met de rest van het gezin, als we eraan komen is bijna alles al uitgeladen, grote dozen op voorhand gesorteerd met de naam er op. Zoals gewoonlijk wordt er verwacht samen met het gezin te middagmalen 'on mange tous ensemble' zegt de oma.
Terwijl Simona en haar moeder het eten bereiden (ik mag niet meehelpen want er is niet genoeg plaats in de keuken) en Edidia de tafel dekt gaan we met de andere kinderen de tuin bezichtigen. Stefan spreekt reeds enkele woordjes Engels, hij toont ons de kippen, drie varkens, het zwaarste varken weegt 200 kg zegt Stefan (zo'n dik varken nooit gezien), de honden, de groentetuin waar de drie oudste kinderen en de mama elk voor een deel verantwoordelijk voor zijn. Father, zegt Stefan, en wijst op het grootste stuk tuin.
Achteraan in de tuin staan een hele rij bijenkorven, father, zegt ook Ididia.
Anca
Zo'n varken heeft minstens een 10 cm zuivere speklaag, dat is hier een delicatesse, we zagen het ook reeds bij Mircea, zoals wij versnaperingen, chips en dergelijke geven bij een aperitief geven zij stukjes zuiver vet. (verder onderweg kregen we gelijkaardige stukjes spek bij het ontbijt)
de vier kinderen van Simona: Stefan, Ididia, Anca, Carla
de bijenkorven
Het is al een hele tijd heel droog, de grond vertoont grote barsten.
Aan tafel is het zoals altijd een gezellige boel, alle groenten komen uit de tuin, eieren van de kippen, worst van het varken, zelf gebakken brood.
Ook hier zoals in de meeste rurale dorpjes vervullen de groentetuin, het kippenhok en het varkenskot een cruciale rol om te overleven.
Simona is heel moe, zegt haar moeder, ze heeft het zeer druk, de directie van het schooltje, de klas van zeven en vier verschillende leerjaren, vier kinderen, de grote tuin, de grote druk dat de school wellicht een van de komende jaren haar deuren sluit, daarom is ze ook aan het studeren voor eventueel een andere job, ze komen heel moeilijk rond, maar het is zo'n optimistische vrouw, ze is altijd blijgezind.
Heel blij ben ik dat we ook hier een steentje kunnen bijdragen voor het gezin, ze hebben het echt niet gemakkelijk, Simona is enorm dankbaar. Ondertussen zit Anca te popelen om de dozen en zakken te openen, ook de kledij is heel welkom, straks is het weer modeshow, zegt Simona.
Na nog wat heen en weer gepraat, een dikke knuffel van groot en klein wordt het tijd voor de jaarlijkse familiefoto. We nemen afscheid van het warme gezin, heel de familie, uitgezonderd de vader die aan het werken is, wuift ons uit, we beloven volgend jaar terug te komen.
de familiefoto
wordt vervolgd.....
jij ging naar Planckendael met de kindjes, ik ga woensdag met drie kindjes naar de Zoo.
Yna,
ook de kindjes op jouw plaatje krijgen een cadeautje, arm of rijk elk kindje wordt graag eens verwend.
Assa,
hoe je dat werkje gemaakt hebt amai dat zal veel rekenwerk geweest zijn!
Norman,
een mooi boeket bracht je mee!
Iedereen zeer bedankt, heel fijn dat jullie er weer waren!
.....vervolg
Zoals elk jaar worden we vriendelijk uitgenodigd bij Simona thuis.
We hebben heel wat kledij mee voor het gezin. Mijn man rijdt voor met Stefan, door het vele materiaal dat we meesleuren is er geen plaats meer in de wagen. Ik loop te voet door het dorpje met de rest van het gezin, als we eraan komen is bijna alles al uitgeladen, grote dozen op voorhand gesorteerd met de naam er op. Zoals gewoonlijk wordt er verwacht samen met het gezin te middagmalen 'on mange tous ensemble' zegt de oma.
Terwijl Simona en haar moeder het eten bereiden (ik mag niet meehelpen want er is niet genoeg plaats in de keuken) en Edidia de tafel dekt gaan we met de andere kinderen de tuin bezichtigen. Stefan spreekt reeds enkele woordjes Engels, hij toont ons de kippen, drie varkens, het zwaarste varken weegt 200 kg zegt Stefan (zo'n dik varken nooit gezien), de honden, de groentetuin waar de drie oudste kinderen en de mama elk voor een deel verantwoordelijk voor zijn. Father, zegt Stefan, en wijst op het grootste stuk tuin.
Achteraan in de tuin staan een hele rij bijenkorven, father, zegt ook Ididia.
AncaZo'n varken heeft minstens een 10 cm zuivere speklaag, dat is hier een delicatesse, we zagen het ook reeds bij Mircea, zoals wij versnaperingen, chips en dergelijke geven bij een aperitief geven zij stukjes zuiver vet. (verder onderweg kregen we gelijkaardige stukjes spek bij het ontbijt) de vier kinderen van Simona: Stefan, Ididia, Anca, Carlade bijenkorvenHet is al een hele tijd heel droog, de grond vertoont grote barsten.Aan tafel is het zoals altijd een gezellige boel, alle groenten komen uit de tuin, eieren van de kippen, worst van het varken, zelf gebakken brood.
Ook hier zoals in de meeste rurale dorpjes vervullen de groentetuin, het kippenhok en het varkenskot een cruciale rol om te overleven.
Simona is heel moe, zegt haar moeder, ze heeft het zeer druk, de directie van het schooltje, de klas van zeven en vier verschillende leerjaren, vier kinderen, de grote tuin, de grote druk dat de school wellicht een van de komende jaren haar deuren sluit, daarom is ze ook aan het studeren voor eventueel een andere job, ze komen heel moeilijk rond, maar het is zo'n optimistische vrouw, ze is altijd blijgezind.
Heel blij ben ik dat we ook hier een steentje kunnen bijdragen voor het gezin, ze hebben het echt niet gemakkelijk, Simona is enorm dankbaar. Ondertussen zit Anca te popelen om de dozen en zakken te openen, ook de kledij is heel welkom, straks is het weer modeshow, zegt Simona.
Na nog wat heen en weer gepraat, een dikke knuffel van groot en klein wordt het tijd voor de jaarlijkse familiefoto. We nemen afscheid van het warme gezin, heel de familie, uitgezonderd de vader die aan het werken is, wuift ons uit, we beloven volgend jaar terug te komen.
de familiefotowordt vervolgd.....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Gast
gustilpe,
Weer bijgelezen!
Blije kindergezichtjes op school, mooi om te zien.
groetjes elleke
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Heel aandachtig hebben wij alles teruggelezen met een immens interest
en ook heel veel plezier want je vertelt op zo 'n eenvoudig en boeiend
manier dat wij het gevoel hebben daar te zijn ...
Bedankt om dit alles met ons te willen delen !
Tot... en wees zeker dat wij je stap per stap volgen...
Veel liefs van ons beiden
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Dag Gustilpe,Ik wens je een fijn weekend,iets minder warm mag wel.
Jou verhaal verder gelezen,heel mooi beschreven
mooie en vertederende foto's.
Groetjes.. assa
bedankt voor jou bezoekje,met het prachtige plaatje.
van mijn 2de laatste werkje zal ik een deze een tip doorsturen,
Jou verhaal verder gelezen,heel mooi beschreven
mooie en vertederende foto's.
Groetjes.. assa
bedankt voor jou bezoekje,met het prachtige plaatje.
van mijn 2de laatste werkje zal ik een deze een tip doorsturen,
Laatst gewijzigd door Assa op 27 jul 2012, 16:31, 1 keer totaal gewijzigd.
Groetjes van assa
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
elleke, neske, bosrankje, Assa'ke,
bedankt om te komen lezen, ondertussen kwam ik jullie groeten op jullie eigen topic.
En assa'ke dat het poesje mag genezen!
We gaan hier weer verder.
...... vervolg
Het dorpje Sacadaté achterlatend, over de brug aan de dam waar we een fotostop houden, komt toevallig paard en kar aan, de mensen herkennen ons van vorige jaren, van ver steken ze hun hand omhoog en lachen voor nog een foto.
van op afstand een iddylisch dorpje
op de brug aan de dam
Een heel slechte onverharde weg inslaand rijden we naar Adi in de Colonie of de Barakken.
Ook hier een heel blij weerzien, de kleine David is veel veranderd, lijkt een echte kapoen.
Adi zet frisdrank, koffie en koekjes op het salontafeltje, een grote tafel staat er niet daarvoor is er te weinig plaats, de kleine David speelt met de koekjes, hij legt ze in en uit het schoteltje, dat zien we ook bij Nicoleta (gebrek aan speelgoed?). We horen goed nieuws, Adi en haar man hebben het vooruitzicht om over een vijftal jaren de barakken te kunnen verlaten, de barakken waar Adi opgegroeid is en haar hele leven verbleef. Ze keek er al jaren naar uit. De barakken ooit neergezet als tijdelijk verblijf voor de arbeiders die de dam en de elektrische centrale realiseerden maar daarna als woonst dienden voor arme gezinnen. Het is hier geen klimaat om kinderen te laten opgroeien, zei ze verleden jaar nog, we zijn blij voor hen.
Ook hier kunnen we kleding afzetten, wat Adi niet kan gebruiken gaat zoals verleden jaar bij haar buren, Roma-zigeuners met 6 kleine kinderen.
Adi en de kleine David
Ik heb een geschenkpakje bij van het gewezen Roemenië-comité uit Ternat (al een zestal jaren opgedoekt) voor Adi en eveneens voor een dame uit Avrig, het dorp ligt aan de andere kant van de grote weg tegenover de barakken. Adi en haar zoontje vergezellen ons, de dame is niet thuis maar wel haar zoon die in Duitsland werkt, nu thuis met vakantie. Hij dringt er op aan binnen te komen en iets te drinken, het is wederom snikheet met 38°. We ontmoeten de oma, ik schat haar 85 jaar, ze is slechts 74.
Ik geloof mijn ogen niet, het is hier zo armzalig, mijn fotoapparaat durf ik hier echt niet boven te halen , ik waan mij in Peru, India of Afrika.
De jonge man heeft verscheidene piercings, zijn haren rood geverfd, als je er zo niet uitziet op mijn werk ben je een uitzondering verduidelijkt hij. Ik moet mijn denken over jongeren met piercings bijstellen, deze jongen is een heel lieve jongen met veel zorg voor zijn oude oma, en heel bekommerd om zijn familie. Het liefs zou hij bij zijn familie wonen in zijn thuisland maar er is hier geen werk te vinden. Hij heeft een technische opleiding genoten. Na de vakantie moet ik terug, ik kan niet anders ik heb geen keus, voegt hij er aan toe.
Wat ik hier hoor en zie schokt mij diep!
Daarna neemt Adi ons mee naar een openstaande poort waar zich onder een groot houten skelet een restaurant en café bevinden, dat is hier vaak zo, je bent op zoek naar een restaurant, je vindt niets kijk dan even naar binnen in een openstaande poort, hier drinken we een koffie om die onverwachte bedroevende ervaring even door te spoelen.
Vooraleer we terug naar het gastgezin gaan zien we de Lidl, we gaan kijken en inderdaad de prijzen zijn duur voor de mensen aldaar, sommige producten zelfs duurder dan in ons eigen landje, de gewone Roemeen heeft hier niets aan..
een likje verf geven deze huisjes een geheel ander uitzicht!
Terug thuis bij Mircea en Luminta wacht ons een typisch Roemeens gerecht: mamaliga of polenta (maisbereiding) sarmale (koolbladeren gevuld met gehakt, hier was het kalfsgehakt) met smantana (zure room) heel lekker!
ik had de bedoeling een foto te maken van de lekkere schotel, doch ik dacht er terug aan als alles op was. Hier een foto van het net, maar dat is het echt!
Bij een lekker glaasje wijn, geproduceerd door Mircea himself van druiven uit de tuin praten we nog lang na….
Een weer slapeloze nacht volgt… de hitte… de emoties….
wordt vervolgd......
bedankt om te komen lezen, ondertussen kwam ik jullie groeten op jullie eigen topic.
En assa'ke dat het poesje mag genezen!
We gaan hier weer verder.
...... vervolg
Het dorpje Sacadaté achterlatend, over de brug aan de dam waar we een fotostop houden, komt toevallig paard en kar aan, de mensen herkennen ons van vorige jaren, van ver steken ze hun hand omhoog en lachen voor nog een foto.
van op afstand een iddylisch dorpjeop de brug aan de damEen heel slechte onverharde weg inslaand rijden we naar Adi in de Colonie of de Barakken.
Ook hier een heel blij weerzien, de kleine David is veel veranderd, lijkt een echte kapoen.
Adi zet frisdrank, koffie en koekjes op het salontafeltje, een grote tafel staat er niet daarvoor is er te weinig plaats, de kleine David speelt met de koekjes, hij legt ze in en uit het schoteltje, dat zien we ook bij Nicoleta (gebrek aan speelgoed?). We horen goed nieuws, Adi en haar man hebben het vooruitzicht om over een vijftal jaren de barakken te kunnen verlaten, de barakken waar Adi opgegroeid is en haar hele leven verbleef. Ze keek er al jaren naar uit. De barakken ooit neergezet als tijdelijk verblijf voor de arbeiders die de dam en de elektrische centrale realiseerden maar daarna als woonst dienden voor arme gezinnen. Het is hier geen klimaat om kinderen te laten opgroeien, zei ze verleden jaar nog, we zijn blij voor hen.
Ook hier kunnen we kleding afzetten, wat Adi niet kan gebruiken gaat zoals verleden jaar bij haar buren, Roma-zigeuners met 6 kleine kinderen.
Adi en de kleine DavidIk heb een geschenkpakje bij van het gewezen Roemenië-comité uit Ternat (al een zestal jaren opgedoekt) voor Adi en eveneens voor een dame uit Avrig, het dorp ligt aan de andere kant van de grote weg tegenover de barakken. Adi en haar zoontje vergezellen ons, de dame is niet thuis maar wel haar zoon die in Duitsland werkt, nu thuis met vakantie. Hij dringt er op aan binnen te komen en iets te drinken, het is wederom snikheet met 38°. We ontmoeten de oma, ik schat haar 85 jaar, ze is slechts 74.
Ik geloof mijn ogen niet, het is hier zo armzalig, mijn fotoapparaat durf ik hier echt niet boven te halen , ik waan mij in Peru, India of Afrika.
De jonge man heeft verscheidene piercings, zijn haren rood geverfd, als je er zo niet uitziet op mijn werk ben je een uitzondering verduidelijkt hij. Ik moet mijn denken over jongeren met piercings bijstellen, deze jongen is een heel lieve jongen met veel zorg voor zijn oude oma, en heel bekommerd om zijn familie. Het liefs zou hij bij zijn familie wonen in zijn thuisland maar er is hier geen werk te vinden. Hij heeft een technische opleiding genoten. Na de vakantie moet ik terug, ik kan niet anders ik heb geen keus, voegt hij er aan toe.
Wat ik hier hoor en zie schokt mij diep!
Daarna neemt Adi ons mee naar een openstaande poort waar zich onder een groot houten skelet een restaurant en café bevinden, dat is hier vaak zo, je bent op zoek naar een restaurant, je vindt niets kijk dan even naar binnen in een openstaande poort, hier drinken we een koffie om die onverwachte bedroevende ervaring even door te spoelen.
Vooraleer we terug naar het gastgezin gaan zien we de Lidl, we gaan kijken en inderdaad de prijzen zijn duur voor de mensen aldaar, sommige producten zelfs duurder dan in ons eigen landje, de gewone Roemeen heeft hier niets aan..
een likje verf geven deze huisjes een geheel ander uitzicht!Terug thuis bij Mircea en Luminta wacht ons een typisch Roemeens gerecht: mamaliga of polenta (maisbereiding) sarmale (koolbladeren gevuld met gehakt, hier was het kalfsgehakt) met smantana (zure room) heel lekker!
ik had de bedoeling een foto te maken van de lekkere schotel, doch ik dacht er terug aan als alles op was. Hier een foto van het net, maar dat is het echt!Bij een lekker glaasje wijn, geproduceerd door Mircea himself van druiven uit de tuin praten we nog lang na….
Een weer slapeloze nacht volgt… de hitte… de emoties….
wordt vervolgd......
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Gast
gustilpe,
Met een dubbel gevoel jouw verhaal bijgelezen.
Armoede, gastvrijheid, vreugde en verdriet,
alles ligt zo dicht bij elkaar.
Nogmaals proficiat voor jouw inzet!
groetjes,
elleke