Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HAAR TREIN GEMIST?
Moeder die fan was van Miles Davis en Mingus ontving halverwege de jaren '60 een uitnodiging voor een feestje in De Muze, een duister jazzcafé dat zich in het centrum van Antwerpen bevond. Ferre Grignard, een bekende Vlaamse protestzanger, zou die avond optreden. Ferre werd beschouwd als de Vlaamse Bob Dylan.
Omdat moeder haar trein had gemist kwam ze pas een uur later in de Muze aan, waar het feest al volop aan de gang was. Ferre stond zijn repertoire reeds te zingen, maar viel plots stil toen hij de mooie verschijning van moeder zag binnenkomen. Hij hernam zich snel en blèrde verder terwijl hij de hele avond naar moeder loerde. Zij was vereerd maar de zanger met de lange haren en de ruige baard stootte haar fysiek af.
Na afloop van die zwoele zomeravond kwam hij even bij haar zitten. Ze gingen al snel een diepzinnig gesprek aan. Moeder had vele filosofen gelezen. Bij hun afscheid kuste ze hem afstandelijk op de wang. Zij was immers op de hoogte dat hij iemand had: Christiane.
Vele jaren later kwam ik heel toevallig in contact met Jan Buytaert, een welgestelde kunstschilder van rond de vijftig jaar. Ook hij was betoverd door moeders verschijning toen hij haar en mij had uitgenodigd om in zijn mooi herenhuis een glaasje wijn te komen proeven. Ik kreeg al snel het gevoel dat het klikte tussen hen beide. Jan stelde voor om samen naar Portugal te reizen, hij zou alles bekostigen. Maar moeder wees hem vriendelijk en beleefd af. Ze wilde mijn vader niet zomaar laten vallen ...
Jan begreep het maar was erg ontgoocheld. Hij verbrak het contact ...
Tot ik hem een tijdje nadien tijdens een vernissage weer terugzag. Stralend liep hij hand in hand met een jongere vrouw. Terwijl ik één van zijn aquarellen aan de muur nader bekeek, ving ik terloops een gesprek op tussen twee artiesten en kwam zo te weten dat deze dame Christiane heette én ... dat zij de partner was geweest van de inmiddels aan keelkanker overleden Ferre Grignard!
En ik bedacht: Moeder heeft alweer haar trein gemist ...
Moeder die fan was van Miles Davis en Mingus ontving halverwege de jaren '60 een uitnodiging voor een feestje in De Muze, een duister jazzcafé dat zich in het centrum van Antwerpen bevond. Ferre Grignard, een bekende Vlaamse protestzanger, zou die avond optreden. Ferre werd beschouwd als de Vlaamse Bob Dylan.
Omdat moeder haar trein had gemist kwam ze pas een uur later in de Muze aan, waar het feest al volop aan de gang was. Ferre stond zijn repertoire reeds te zingen, maar viel plots stil toen hij de mooie verschijning van moeder zag binnenkomen. Hij hernam zich snel en blèrde verder terwijl hij de hele avond naar moeder loerde. Zij was vereerd maar de zanger met de lange haren en de ruige baard stootte haar fysiek af.
Na afloop van die zwoele zomeravond kwam hij even bij haar zitten. Ze gingen al snel een diepzinnig gesprek aan. Moeder had vele filosofen gelezen. Bij hun afscheid kuste ze hem afstandelijk op de wang. Zij was immers op de hoogte dat hij iemand had: Christiane.
Vele jaren later kwam ik heel toevallig in contact met Jan Buytaert, een welgestelde kunstschilder van rond de vijftig jaar. Ook hij was betoverd door moeders verschijning toen hij haar en mij had uitgenodigd om in zijn mooi herenhuis een glaasje wijn te komen proeven. Ik kreeg al snel het gevoel dat het klikte tussen hen beide. Jan stelde voor om samen naar Portugal te reizen, hij zou alles bekostigen. Maar moeder wees hem vriendelijk en beleefd af. Ze wilde mijn vader niet zomaar laten vallen ...
Jan begreep het maar was erg ontgoocheld. Hij verbrak het contact ...
Tot ik hem een tijdje nadien tijdens een vernissage weer terugzag. Stralend liep hij hand in hand met een jongere vrouw. Terwijl ik één van zijn aquarellen aan de muur nader bekeek, ving ik terloops een gesprek op tussen twee artiesten en kwam zo te weten dat deze dame Christiane heette én ... dat zij de partner was geweest van de inmiddels aan keelkanker overleden Ferre Grignard!
En ik bedacht: Moeder heeft alweer haar trein gemist ...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN WONDER VAN EEN VROUW
Toen mijn broer Tom na drie maanden afwezigheid zijn nieuwe Bosnische vriendin bij ons thuis kwam voorstellen, vielen mij direct haar mooie grote intelligente ogen op. Leonida en Tom huurden tijdens die periode een studio in een welgestelde Brusselse wijk waar zich vele ambassades bevonden.
Inderdaad, Leonida was bijzonder intelligent en werkte al een tijdje als tolk bij het Joegoslavië-tribunaal te Den Haag. Ik had meteen een goed contact met haar, mijn moeder stond sceptisch tegenover de partnerkeuze van haar zoon, terwijl mijn bejaarde vader eerder een afwachtende houding aannam, als Tom maar gelukkig was.
Leonida was ijzersterk in wiskunde. Mijn broer die voor ingenieur elektronica had gestudeerd moest niet onderdoen voor haar, ze waren beiden aan elkaar gewaagd, stonden op gelijk intellectueel niveau, waren waardige tegenstanders van elkaar, voelden zich soulmates, zoenden elkaar zo graag ... waarom dan niet meteen trouwen?
Die frisse lentedag plaatste vader zijn handtekening in het Brusselse stadhuis, trots dat hij de getuige voor Tom kon zijn.
Het zou echter een heel eenvoudig trouwfeest worden ergens in een gezellige Brusselse taverne. Slechts vijftien mensen waren uitgenodigd. Leonida's broer Adnan die als balletdanser door het leven ging was van de partij, ook Melanie de dochter van een diplomate was aanwezig, ja zelfs een fors gespierde bodyguard zat met ons aan tafel.
Ik zie vader nog uitbundig van de wodka's genieten, dansend met mijn blonde moeder in de taverne waar twee violisten een ode brachten aan de liefde terwijl de gehuwden stralend van geluk de witte taart aansneden. Tot diep in de nacht hebben we gelachen, gedronken en foto's genomen.
Maar dan ... kwam de ober de rekening brengen, het was immers sluitingstijd. En vervolgens ... viel moeder die het feest bekostigde bijna achterover van haar stoel.
'Hier klopt iets niet', fluisterde zij tegen Leonida: 'dit is onmogelijk, dit ga ik niet betalen!' Leonida bekeek aandachtig de rekening. Plots veerde ze recht en stapte af op de ober.
Glimlachend naar haar nieuwe schoonmoeder bracht ze een half minuutje later zwaaiend een nieuwe rekening mee.
'Oef, dat scheelt een pak! Je bent een rekenwonder Leonida, een wonder van een vrouw!', bedacht moeder.
Toen mijn broer Tom na drie maanden afwezigheid zijn nieuwe Bosnische vriendin bij ons thuis kwam voorstellen, vielen mij direct haar mooie grote intelligente ogen op. Leonida en Tom huurden tijdens die periode een studio in een welgestelde Brusselse wijk waar zich vele ambassades bevonden.
Inderdaad, Leonida was bijzonder intelligent en werkte al een tijdje als tolk bij het Joegoslavië-tribunaal te Den Haag. Ik had meteen een goed contact met haar, mijn moeder stond sceptisch tegenover de partnerkeuze van haar zoon, terwijl mijn bejaarde vader eerder een afwachtende houding aannam, als Tom maar gelukkig was.
Leonida was ijzersterk in wiskunde. Mijn broer die voor ingenieur elektronica had gestudeerd moest niet onderdoen voor haar, ze waren beiden aan elkaar gewaagd, stonden op gelijk intellectueel niveau, waren waardige tegenstanders van elkaar, voelden zich soulmates, zoenden elkaar zo graag ... waarom dan niet meteen trouwen?
Die frisse lentedag plaatste vader zijn handtekening in het Brusselse stadhuis, trots dat hij de getuige voor Tom kon zijn.
Het zou echter een heel eenvoudig trouwfeest worden ergens in een gezellige Brusselse taverne. Slechts vijftien mensen waren uitgenodigd. Leonida's broer Adnan die als balletdanser door het leven ging was van de partij, ook Melanie de dochter van een diplomate was aanwezig, ja zelfs een fors gespierde bodyguard zat met ons aan tafel.
Ik zie vader nog uitbundig van de wodka's genieten, dansend met mijn blonde moeder in de taverne waar twee violisten een ode brachten aan de liefde terwijl de gehuwden stralend van geluk de witte taart aansneden. Tot diep in de nacht hebben we gelachen, gedronken en foto's genomen.
Maar dan ... kwam de ober de rekening brengen, het was immers sluitingstijd. En vervolgens ... viel moeder die het feest bekostigde bijna achterover van haar stoel.
'Hier klopt iets niet', fluisterde zij tegen Leonida: 'dit is onmogelijk, dit ga ik niet betalen!' Leonida bekeek aandachtig de rekening. Plots veerde ze recht en stapte af op de ober.
Glimlachend naar haar nieuwe schoonmoeder bracht ze een half minuutje later zwaaiend een nieuwe rekening mee.
'Oef, dat scheelt een pak! Je bent een rekenwonder Leonida, een wonder van een vrouw!', bedacht moeder.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ONTROEREND GOED
M'n halfbroer Stefan is een man
naar wie ik echt opkijken kan, hij
heeft vader destijds uit de goot
gehaald, zo deden zij gouden
zaken in onroerend goed, hun
ambities waren toen torenhoog
in hun vak waren ze steengoed.
Want vijftien jaar na vaders dood
heeft mon demi-frère préferé een
royale portemonnee, knipoogt elke
ochtend naar z'n vrouw en kinderen
alsof hij daarmee zeggen wil: niks zal
ons geluk nog hinderen, alles is ok !
Zijn oudste dochter is nu journaliste en
verblijft in een mooie loft te New-York.
Op een feestje onlangs vond zij daar
haar grote liefde, 'n Franstalige acteur
die een landgoed in Hollywood kocht.
Graag groet vader zijn zoon elke nacht
en fluistert met veel douceur: je doet
het zo goed Stefan, ontroerend goed !
(c) 2018
ALL YOU NEED IS LIFE
Net voor de frisse maartse regenvallen
gaat mijn jolig nichtje Juliette bevallen
ze werd bevrucht door een bezadigd acteur
en voor haar Schepper, de bio-ingenieur
is dit nieuws in goede aarde gevallen
(c) 2020
M'n halfbroer Stefan is een man
naar wie ik echt opkijken kan, hij
heeft vader destijds uit de goot
gehaald, zo deden zij gouden
zaken in onroerend goed, hun
ambities waren toen torenhoog
in hun vak waren ze steengoed.
Want vijftien jaar na vaders dood
heeft mon demi-frère préferé een
royale portemonnee, knipoogt elke
ochtend naar z'n vrouw en kinderen
alsof hij daarmee zeggen wil: niks zal
ons geluk nog hinderen, alles is ok !
Zijn oudste dochter is nu journaliste en
verblijft in een mooie loft te New-York.
Op een feestje onlangs vond zij daar
haar grote liefde, 'n Franstalige acteur
die een landgoed in Hollywood kocht.
Graag groet vader zijn zoon elke nacht
en fluistert met veel douceur: je doet
het zo goed Stefan, ontroerend goed !
(c) 2018
ALL YOU NEED IS LIFE
Net voor de frisse maartse regenvallen
gaat mijn jolig nichtje Juliette bevallen
ze werd bevrucht door een bezadigd acteur
en voor haar Schepper, de bio-ingenieur
is dit nieuws in goede aarde gevallen
(c) 2020
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
I WANNA BE YOUR FAN
Ik had net mijn plechtige communie gedaan
en zat met mijn ouders in een taverne op het
marktplein met veel tegenzin te luisteren naar
de fanfare die ik voorbij zag gaan, ik was mij
ronduit aan het vervelen, terwijl een lauwe
lentezon mijn naïeve blonde haren streelde.
Buiten hapte ik snel naar frisse lucht maar plots
klonk vanuit een louche bar het rauwe geluid van
vlijmscherpe gitaren en een barse drummer, en
ik wist al gauw, dit wordt mijn favoriet nummer.
Ik hoorde in dit lied hoe de duivel mij opstookte
om mijn vrome katholieke geloften definitief in te
ruilen voor de helse muziek van deze wietroker
en jawel, kort daarna werd ik een vurige fan van
deze grote muil, 'n nieuwe tijd was aangebroken.
Maar zesendertig jaar later heb ik lang genoeg
door zijn repertoire gedoold, m'n gedichten die
ik nu regelmatig op zijn face-bookpagina post,
verslindt hij gretig op zijn beurt net zoals ik mij
toen haastte om zijn LP's te draaien na school!
Erkent hij nu een dolgedraaide fan
als zijn nieuwste... poëzie-idool ?!
(c) 2019
Ik had net mijn plechtige communie gedaan
en zat met mijn ouders in een taverne op het
marktplein met veel tegenzin te luisteren naar
de fanfare die ik voorbij zag gaan, ik was mij
ronduit aan het vervelen, terwijl een lauwe
lentezon mijn naïeve blonde haren streelde.
Buiten hapte ik snel naar frisse lucht maar plots
klonk vanuit een louche bar het rauwe geluid van
vlijmscherpe gitaren en een barse drummer, en
ik wist al gauw, dit wordt mijn favoriet nummer.
Ik hoorde in dit lied hoe de duivel mij opstookte
om mijn vrome katholieke geloften definitief in te
ruilen voor de helse muziek van deze wietroker
en jawel, kort daarna werd ik een vurige fan van
deze grote muil, 'n nieuwe tijd was aangebroken.
Maar zesendertig jaar later heb ik lang genoeg
door zijn repertoire gedoold, m'n gedichten die
ik nu regelmatig op zijn face-bookpagina post,
verslindt hij gretig op zijn beurt net zoals ik mij
toen haastte om zijn LP's te draaien na school!
Erkent hij nu een dolgedraaide fan
als zijn nieuwste... poëzie-idool ?!
(c) 2019
Laatst gewijzigd door Claudio op 03 mar 2020, 15:03, 3 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WORKING CLASS HEROES
Ja, ik woon in het fijne fraaie Fabiolapark
daar staan vijf grote gebouwen met nogal
kleine flats maar de mensen zijn niet van
de saaisten en niemand is er 'n stijve hark.
In onze stad wordt mijn buurt ook
wel eens schamper 'De blokken van
Amelinckx' genoemd, we zijn berucht,
onguur en worden amper geroemd.
De duistere burchten staan dicht bij
'n drukke autobaan en hun duizend
inwoners zijn ook al jaren klant van
de vele supermarkten en winkels die
er dankzij hen overleven en bestaan.
Maar 's avonds bij volle maan moeten
ze echt oppassen welke weg zij met hun
schoothondjes inslaan, bandieten leven
immers in de waan dat deze arme helden
genoeg gelden op hun bank hebben staan.
Alles is relatief want voor een dief vertoeven
zij dus in het paradijs maar in feite werken zij
staalhard in fabrieken voor hun... mini-paleis!
Ja, ik woon in het fijne fraaie Fabiolapark
daar staan vijf grote gebouwen met nogal
kleine flats maar de mensen zijn niet van
de saaisten en niemand is er 'n stijve hark.
In onze stad wordt mijn buurt ook
wel eens schamper 'De blokken van
Amelinckx' genoemd, we zijn berucht,
onguur en worden amper geroemd.
De duistere burchten staan dicht bij
'n drukke autobaan en hun duizend
inwoners zijn ook al jaren klant van
de vele supermarkten en winkels die
er dankzij hen overleven en bestaan.
Maar 's avonds bij volle maan moeten
ze echt oppassen welke weg zij met hun
schoothondjes inslaan, bandieten leven
immers in de waan dat deze arme helden
genoeg gelden op hun bank hebben staan.
Alles is relatief want voor een dief vertoeven
zij dus in het paradijs maar in feite werken zij
staalhard in fabrieken voor hun... mini-paleis!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TOM-BACK?
Tom Boonen heeft als wielrenner
hoge toppen gescheerd, verkeerde
soms in zeer diepe dalen maar
dan stak hij een tandje bij, reed hij
een versnelling hoger en kon zo
de grote overwinningen behalen.
Maar 'n tijdje geleden, nadat hij vele
koersen had gereden besloot hij
om een andere weg in te slaan en
zijn fiets aan de haak te hangen.
Zal Tommeke ooit een come-back
maken of staan zijn banden lek?
Ach, we dromen allemaal dat deze
winnaar weer ieders blik kan vangen.
Zoals altijd op weg... naar de eerste plek.
Tom Boonen heeft als wielrenner
hoge toppen gescheerd, verkeerde
soms in zeer diepe dalen maar
dan stak hij een tandje bij, reed hij
een versnelling hoger en kon zo
de grote overwinningen behalen.
Maar 'n tijdje geleden, nadat hij vele
koersen had gereden besloot hij
om een andere weg in te slaan en
zijn fiets aan de haak te hangen.
Zal Tommeke ooit een come-back
maken of staan zijn banden lek?
Ach, we dromen allemaal dat deze
winnaar weer ieders blik kan vangen.
Zoals altijd op weg... naar de eerste plek.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LA VIE C'EST DU CINEMA
In de jaren zeventig en tachtig keek ons gezin naar de film 'Les gendarmes de Saint-Tropez' met Louis de Funès in de hoofdrol, vaders favoriete acteur. Het was lachen geblazen van begin tot eind. Vader zei na afloop vaak: ‘Mes enfants, la vie c'est du cinéma’. Vader kon het weten want hij was al een tijdje zijn fortuin verloren en had geleerd dat ieder mens zijn rolletje speelde ...
Dankzij hem leerde ik andere grote Franse acteurs kennen zoals: Alain Delon, Lino Ventura en Belmondo. Elk weekend zaten we dus voor de buis om deze filmsterren te bewonderen.
Onlangs waren moeder, mijn broer en ik naar jaarlijkse gewoonte uitgenodigd voor een buffet à la campagne bij Benito, de vriend van mijn halfbroer Daniel. Benito's tuin verkreeg indertijd veel faam vanwege zijn uitzonderlijke schoonheid.
Mijn halfzus Catherine kwam ook genieten samen met haar man Patrick en zijn negentigjarige moeder, haar man was ooit luitenant-generaal bij het Belgisch leger. Catherine heeft de levensloop van mijn inmiddels overleden vader maar moeilijk kunnen verwerken en vertelt dat zij weinig of geen contact had met hem. Ze vertelt die namiddag dat ze het jarenlang bijzonder lastig heeft gehad met de breuk tussen haar ouders.
Desondanks had zij een bepaalde droge humor dat mij wel kon charmeren, we dansten zelfs even de Lambada samen.
Toen Patrick mij een stukje van de kaasschotel presenteerde vroeg ik hem terloops waarom Stéfan, mijn andere halfbroer, er niet bij kon zijn vandaag. Hij glimlachte: Stéfan is momenteel in Parijs omdat zijn oudste dochter met een bekende Franstalige filmacteur aan het daten is! Ze zijn uitgenodigd op een feestje nabij de Eiffeltoren.
En ik dacht plots weer aan de wijze woorden van mijn vader: La vie c'est du cinéma!
In de jaren zeventig en tachtig keek ons gezin naar de film 'Les gendarmes de Saint-Tropez' met Louis de Funès in de hoofdrol, vaders favoriete acteur. Het was lachen geblazen van begin tot eind. Vader zei na afloop vaak: ‘Mes enfants, la vie c'est du cinéma’. Vader kon het weten want hij was al een tijdje zijn fortuin verloren en had geleerd dat ieder mens zijn rolletje speelde ...
Dankzij hem leerde ik andere grote Franse acteurs kennen zoals: Alain Delon, Lino Ventura en Belmondo. Elk weekend zaten we dus voor de buis om deze filmsterren te bewonderen.
Onlangs waren moeder, mijn broer en ik naar jaarlijkse gewoonte uitgenodigd voor een buffet à la campagne bij Benito, de vriend van mijn halfbroer Daniel. Benito's tuin verkreeg indertijd veel faam vanwege zijn uitzonderlijke schoonheid.
Mijn halfzus Catherine kwam ook genieten samen met haar man Patrick en zijn negentigjarige moeder, haar man was ooit luitenant-generaal bij het Belgisch leger. Catherine heeft de levensloop van mijn inmiddels overleden vader maar moeilijk kunnen verwerken en vertelt dat zij weinig of geen contact had met hem. Ze vertelt die namiddag dat ze het jarenlang bijzonder lastig heeft gehad met de breuk tussen haar ouders.
Desondanks had zij een bepaalde droge humor dat mij wel kon charmeren, we dansten zelfs even de Lambada samen.
Toen Patrick mij een stukje van de kaasschotel presenteerde vroeg ik hem terloops waarom Stéfan, mijn andere halfbroer, er niet bij kon zijn vandaag. Hij glimlachte: Stéfan is momenteel in Parijs omdat zijn oudste dochter met een bekende Franstalige filmacteur aan het daten is! Ze zijn uitgenodigd op een feestje nabij de Eiffeltoren.
En ik dacht plots weer aan de wijze woorden van mijn vader: La vie c'est du cinéma!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE SKY IS THE LIMIT
Mijn nichtje Juliette bracht vannacht
haar eerste kindje ter wereld et oui
son ami est un grand acteur die ooit
op tv miss Belgique presenteerde.
Haar vader Stéfan stond eerst heel
sceptisch ten aanzien van deze man
maar is nu ook fan omdat hij merkt
dat het geluk van sa fille niet op kan.
En voor haar job neemt zij maandelijks het
vliegtuig naar New-York waar zij als journaliste
'n award zal winnen, daar ben ik van overtuigd.
Tenminste als men de corona op
haar werk niet zal bestrijden, zij
heeft immers een aanstekelijk
artiestenvirus in haar sang bleu.
Want zelfs de wolkenkrabbers kunnen
geen schaduw werpen op deze zonnige
meid wiens ambities verder dan de hemel
reiken, et papy.... ne demande pas mieux!
Mijn nichtje Juliette bracht vannacht
haar eerste kindje ter wereld et oui
son ami est un grand acteur die ooit
op tv miss Belgique presenteerde.
Haar vader Stéfan stond eerst heel
sceptisch ten aanzien van deze man
maar is nu ook fan omdat hij merkt
dat het geluk van sa fille niet op kan.
En voor haar job neemt zij maandelijks het
vliegtuig naar New-York waar zij als journaliste
'n award zal winnen, daar ben ik van overtuigd.
Tenminste als men de corona op
haar werk niet zal bestrijden, zij
heeft immers een aanstekelijk
artiestenvirus in haar sang bleu.
Want zelfs de wolkenkrabbers kunnen
geen schaduw werpen op deze zonnige
meid wiens ambities verder dan de hemel
reiken, et papy.... ne demande pas mieux!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KIM-BACK?
Onze Belgische Kim Clijsters is te
jong om haar dagen nu al te slijten
als gepensioneerde tennisspeelster
want jarenlang was zij de nummer 1
van de wereld, won talrijke bekers.
So she came back in 2020 en ja ze
heeft het racket nog in de vingers,
is superfit en weer goed ter been.
Toch is de allergrootste spelbreker
het corona-virus en worden talloze
wedstrijden stopgezet zelfs in de
landen waar men goed op alles let.
In elk geval kan zij teren op een
glamoureus leven van spannende
finales en het geroffel van de fans
die genoten van haar spreidstand.
En haar verdiensten op sportief vlak?
Die zijn enorm, teveel om op te sommen
maar als je haar in levende lijve ontmoet
vraag deze sportvrouw dan verdomme niet
naar het prijzengeld dat zij ooit won maar
naar 't knallend toernooiplezier dat zij had.
Want alleen dàt kon haar een bal schelen!
Zal zij weldra de show weer stelen?
Onze Belgische Kim Clijsters is te
jong om haar dagen nu al te slijten
als gepensioneerde tennisspeelster
want jarenlang was zij de nummer 1
van de wereld, won talrijke bekers.
So she came back in 2020 en ja ze
heeft het racket nog in de vingers,
is superfit en weer goed ter been.
Toch is de allergrootste spelbreker
het corona-virus en worden talloze
wedstrijden stopgezet zelfs in de
landen waar men goed op alles let.
In elk geval kan zij teren op een
glamoureus leven van spannende
finales en het geroffel van de fans
die genoten van haar spreidstand.
En haar verdiensten op sportief vlak?
Die zijn enorm, teveel om op te sommen
maar als je haar in levende lijve ontmoet
vraag deze sportvrouw dan verdomme niet
naar het prijzengeld dat zij ooit won maar
naar 't knallend toernooiplezier dat zij had.
Want alleen dàt kon haar een bal schelen!
Zal zij weldra de show weer stelen?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ALL TOGETHER NOW
Ook in België is nu the lockdown van kracht
want het coronavirus grijpt hier de macht
zo spreekt de premier tot een leeg parlement
dat de wet leest aan elke politie-agent
hoog tijd dus voor een meeting van de G8
Ook in België is nu the lockdown van kracht
want het coronavirus grijpt hier de macht
zo spreekt de premier tot een leeg parlement
dat de wet leest aan elke politie-agent
hoog tijd dus voor een meeting van de G8
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN BAND VOOR HET LEVEN
Om de drie maanden vind ik in mijn brievenbus het tijdschrift 'BAND'. Het boekje wordt uitgegeven door de missionarissen van Afrika. Als ik het doorblader kom ik telkens weer tot dezelfde conclusie: die paters moeten verdomd goed hun mannetje kunnen staan, mogen geen brave lammetjes zijn. Bij het aanbieden van hun hulp aan de noodlijdende bevolking lopen ze immers het risico op allerlei ziekten, gevangenschap en foltering, Sommigen worden zelfs op gruwelijke wijze vermoord.
Mijn oudoom Marcel heeft als witte pater meer dan dertig jaar missiewerk verricht in Algerije, Soedan en andere ontwikkelingslanden.
Moeder en Marcel hadden een heel sterke vriendschappelijke band want elke keer als onze witte pater terugvloog naar de luchthaven van Zaventem, nam hij de taxi en belde eerst aan bij moeder thuis. Mijn broer en ik genoten telkens weer van zijn spannende verhalen. Hij liet ons ook dia's zien van het harde leven in Afrika. Moeder maakte voor hem dan altijd een lekkere Belgische steak met friet en mayonaise klaar ... want daar was hij wel aan toe.
Na enkele jaren als bibliothecaris in het Vaticaan te hebben gewerkt, vestigde Marcel zich in een Antwerps klooster, waar hij tot zijn laatste levensdagen is gebleven. Daar nodigde hij ons meerdere keren uit voor een heerlijke couscous in een Marokkaans restaurant nabij het stadhuis. Nadien mochten we iets kiezen uit zijn grote verzameling Afrikaanse houten sculpturen, die hij op de kloosterzolder bewaarde.
Maar nu slaat moeder vaak mea culpa, want sinds zijn overlijden zijn we nog geen enkele keer naar zijn graf geweest. Dat patersgraf bevindt zich in het klooster van Varsenare, een deelgemeente van Jabbeke, tegen Brugge.
Nochtans zijn we in de buurt als we jaarlijks naar de Noordzee rijden. Wellicht gaan we de volgende keer een groet brengen, geen excuses ditmaal. Kwestie van de banden terug wat aan te snoeren.
Om de drie maanden vind ik in mijn brievenbus het tijdschrift 'BAND'. Het boekje wordt uitgegeven door de missionarissen van Afrika. Als ik het doorblader kom ik telkens weer tot dezelfde conclusie: die paters moeten verdomd goed hun mannetje kunnen staan, mogen geen brave lammetjes zijn. Bij het aanbieden van hun hulp aan de noodlijdende bevolking lopen ze immers het risico op allerlei ziekten, gevangenschap en foltering, Sommigen worden zelfs op gruwelijke wijze vermoord.
Mijn oudoom Marcel heeft als witte pater meer dan dertig jaar missiewerk verricht in Algerije, Soedan en andere ontwikkelingslanden.
Moeder en Marcel hadden een heel sterke vriendschappelijke band want elke keer als onze witte pater terugvloog naar de luchthaven van Zaventem, nam hij de taxi en belde eerst aan bij moeder thuis. Mijn broer en ik genoten telkens weer van zijn spannende verhalen. Hij liet ons ook dia's zien van het harde leven in Afrika. Moeder maakte voor hem dan altijd een lekkere Belgische steak met friet en mayonaise klaar ... want daar was hij wel aan toe.
Na enkele jaren als bibliothecaris in het Vaticaan te hebben gewerkt, vestigde Marcel zich in een Antwerps klooster, waar hij tot zijn laatste levensdagen is gebleven. Daar nodigde hij ons meerdere keren uit voor een heerlijke couscous in een Marokkaans restaurant nabij het stadhuis. Nadien mochten we iets kiezen uit zijn grote verzameling Afrikaanse houten sculpturen, die hij op de kloosterzolder bewaarde.
Maar nu slaat moeder vaak mea culpa, want sinds zijn overlijden zijn we nog geen enkele keer naar zijn graf geweest. Dat patersgraf bevindt zich in het klooster van Varsenare, een deelgemeente van Jabbeke, tegen Brugge.
Nochtans zijn we in de buurt als we jaarlijks naar de Noordzee rijden. Wellicht gaan we de volgende keer een groet brengen, geen excuses ditmaal. Kwestie van de banden terug wat aan te snoeren.
-
michiel1954 - Lid geworden op: 28 jun 2009, 22:08
- Locatie: Bulgarije
Amaai Claudio , gij zijt een volhouder !
Moet wel eerlijk toegeven dat ik niet alles gelezen heb , het is dan ook een gigantisch aantal maar in tijden van “ crisis “ is het wel eens even de moeite om dit door te nemen .
Daarom mijn respect aan U Claudio want je brengt wat afleiding in anderen en mijn saai leven .
Hier geld niet de wet van de sterkste of de grootste mond zoals soms in andere rubrieken .
Ik ga mijn best doen om het helemaal door te nemen ..dat wel .
Moet wel eerlijk toegeven dat ik niet alles gelezen heb , het is dan ook een gigantisch aantal maar in tijden van “ crisis “ is het wel eens even de moeite om dit door te nemen .
Daarom mijn respect aan U Claudio want je brengt wat afleiding in anderen en mijn saai leven .
Hier geld niet de wet van de sterkste of de grootste mond zoals soms in andere rubrieken .
Ik ga mijn best doen om het helemaal door te nemen ..dat wel .
