Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
STEENARM, STRAATRIJK
Ooit was vader met een schilderij, dat al een tijdje in onze woonkamer hing, naar de Gentse antiekbuurt gereden. Hij hoopte het te kunnen verkopen voor een mooie prijs. Mijn ouders hadden het werk toevallig ontdekt toen ze een lelijke, vulgair-erotische tekening hadden gekregen en deze wilden weggooien.
Vader had immers bemerkt dat er achter deze lelijke tekening een ander werk verborgen zat. Na een beetje prutsen kwam er een grote verrassing tevoorschijn, mijn kunstzinnige ouders herkenden het meteen. Het was een schilderij van Leonardo da Vinci met een afbeelding van Johannes de Doper! Vader was in die tijd berooid en wilde het werk dus eerst en vooral laten schatten, het was zijn laatste strohalm.
Toen hij bij één van zijn Gentse bevriende antiquairs aankwam, deed hij het schilderij vol ongeduld uit de doeken. De man keek nogal verwonderd en nam deskundig een loep bij de hand. Vader wachtte vol spanning af.
'Ik moet je teleurstellen’, kuchte de expert na grondig onderzoek. 'Dit is een reproductie die bovendien op oud karton is gekleefd, het is niks waard.'
Zwaar ontmoedigd stapte vader naar zijn auto en borg het knoeiwerk terug in de kofferbak. Maar hij had nu wel een borrel nodig. Hij vond een ouderwets cafeetje, wat verderop. Voor alle zekerheid wilde hij de straatnaam checken alvorens naar de drankgelegenheid te stappen, zodat hij straks de weg naar zijn auto nog zou kennen.
'Lees ik dat goed?' vroeg vader zich plots verbaasd af. Hij bevond zich op de Antonius Triestlaan en de adellijke familie Triest was aangetrouwd via zijn oudste zuster!
Vader grinnikte: ik ben dan wel steenarm maar ook een beetje straatrijk!
Ooit was vader met een schilderij, dat al een tijdje in onze woonkamer hing, naar de Gentse antiekbuurt gereden. Hij hoopte het te kunnen verkopen voor een mooie prijs. Mijn ouders hadden het werk toevallig ontdekt toen ze een lelijke, vulgair-erotische tekening hadden gekregen en deze wilden weggooien.
Vader had immers bemerkt dat er achter deze lelijke tekening een ander werk verborgen zat. Na een beetje prutsen kwam er een grote verrassing tevoorschijn, mijn kunstzinnige ouders herkenden het meteen. Het was een schilderij van Leonardo da Vinci met een afbeelding van Johannes de Doper! Vader was in die tijd berooid en wilde het werk dus eerst en vooral laten schatten, het was zijn laatste strohalm.
Toen hij bij één van zijn Gentse bevriende antiquairs aankwam, deed hij het schilderij vol ongeduld uit de doeken. De man keek nogal verwonderd en nam deskundig een loep bij de hand. Vader wachtte vol spanning af.
'Ik moet je teleurstellen’, kuchte de expert na grondig onderzoek. 'Dit is een reproductie die bovendien op oud karton is gekleefd, het is niks waard.'
Zwaar ontmoedigd stapte vader naar zijn auto en borg het knoeiwerk terug in de kofferbak. Maar hij had nu wel een borrel nodig. Hij vond een ouderwets cafeetje, wat verderop. Voor alle zekerheid wilde hij de straatnaam checken alvorens naar de drankgelegenheid te stappen, zodat hij straks de weg naar zijn auto nog zou kennen.
'Lees ik dat goed?' vroeg vader zich plots verbaasd af. Hij bevond zich op de Antonius Triestlaan en de adellijke familie Triest was aangetrouwd via zijn oudste zuster!
Vader grinnikte: ik ben dan wel steenarm maar ook een beetje straatrijk!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN GLAASJE TEVEEL?
De man van mijn overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekend koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomrande wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
grote sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de landadel behoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige, kleingeestige gelddemonen!
LEVE SALVADOR ALI ?
Vader had als kunstliefhebber een grote bewondering voor Salvador Dali. Daarom bezocht hij regelmatig tentoonstellingen van deze excentrieke, surrealistische kunstenaar. Toen mijn dertigjarige vader naar Rome vertrok om Muhammad Ali in de boksring te kunnen zien, wilde hij dan ook een museum bezoeken waar het artistieke genie die dag zijn werken zou exposeren en van uitleg voorzien.
Alles verliep naar wens, in het vliegtuig had vader een mooi plaatsje gevonden bij het raampje. Er was geen vuiltje aan de blauwe lucht, maar na een uurtje onderweg tekenden zich aan de horizon donkere wolken af. Een stewardess waarschuwde de passagiers voor enige turbulentie: 'Mogelijk moeten we door een hevig onweer. Hou de zuurstofmaskers en reddingsvesten dus maar al klaar'. En toen barstte de hel los. Vanwege enorme onheilspellende luchtzakken begonnen baby's te huilen, mensen schreeuwden het uit van angst, maar vader bleef rustig zitten. Hij was zijn middagmaal aan het consumeren en tuurde schijnbaar onbewogen naar de bergen en de meren. Intussen begon het te hagelen, te donderen en te bliksemen. Vader probeerde een dutje te doen ...
Enfin, de storm luwde en de bemanning kreeg zijn reizigers weer veilig aan de grond. Een dankbaar en opgelucht publiek applaudisseerde toen de piloten uit de cockpit kwamen gestrompeld, zichtbaar aangeslagen. Alle wegen leiden naar Rome, glimlachte vader. Maar hij hield zich zoals altijd sterk, hij was een meester in het verdringen van narigheden. Uit ervaring wist hij dat hij een mentale terugslag kon verwachten.
Na zijn bezoek aan Dali's vernissage, bracht een taxi hem naar de boksmatch van de eeuw. En dus zat hij al klaar, de armen strijdvaardig gekruist, vlakbij de tv-camera's. De zaal stroomde al snel vol met luidruchtige fans en vader begon volop wodka te drinken. Hij wist dat dit zou gebeuren, daarom had hij immers een drankprobleem ontwikkeld.
En ja, toen de beroemde zwaargewicht na drie rondes alweer een te zwakke tegenstander had verslaan, begon vader na afloop enthousiast te schreeuwen: Leve The Greatest, leve Salvador Ali! Een woedende menigte keek zijn richting uit, vader zakte dronken in elkaar en was lange tijd knock-out.
Enkele weken later lag hij op een divan bij de psycho-analyst, deze zou zijn verspreking wellicht kunnen verklaren. 'Ach, dat zit wel snor!' grinnikte vader fijnbesnaard.
De man van mijn overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekend koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomrande wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
grote sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de landadel behoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige, kleingeestige gelddemonen!
LEVE SALVADOR ALI ?
Vader had als kunstliefhebber een grote bewondering voor Salvador Dali. Daarom bezocht hij regelmatig tentoonstellingen van deze excentrieke, surrealistische kunstenaar. Toen mijn dertigjarige vader naar Rome vertrok om Muhammad Ali in de boksring te kunnen zien, wilde hij dan ook een museum bezoeken waar het artistieke genie die dag zijn werken zou exposeren en van uitleg voorzien.
Alles verliep naar wens, in het vliegtuig had vader een mooi plaatsje gevonden bij het raampje. Er was geen vuiltje aan de blauwe lucht, maar na een uurtje onderweg tekenden zich aan de horizon donkere wolken af. Een stewardess waarschuwde de passagiers voor enige turbulentie: 'Mogelijk moeten we door een hevig onweer. Hou de zuurstofmaskers en reddingsvesten dus maar al klaar'. En toen barstte de hel los. Vanwege enorme onheilspellende luchtzakken begonnen baby's te huilen, mensen schreeuwden het uit van angst, maar vader bleef rustig zitten. Hij was zijn middagmaal aan het consumeren en tuurde schijnbaar onbewogen naar de bergen en de meren. Intussen begon het te hagelen, te donderen en te bliksemen. Vader probeerde een dutje te doen ...
Enfin, de storm luwde en de bemanning kreeg zijn reizigers weer veilig aan de grond. Een dankbaar en opgelucht publiek applaudisseerde toen de piloten uit de cockpit kwamen gestrompeld, zichtbaar aangeslagen. Alle wegen leiden naar Rome, glimlachte vader. Maar hij hield zich zoals altijd sterk, hij was een meester in het verdringen van narigheden. Uit ervaring wist hij dat hij een mentale terugslag kon verwachten.
Na zijn bezoek aan Dali's vernissage, bracht een taxi hem naar de boksmatch van de eeuw. En dus zat hij al klaar, de armen strijdvaardig gekruist, vlakbij de tv-camera's. De zaal stroomde al snel vol met luidruchtige fans en vader begon volop wodka te drinken. Hij wist dat dit zou gebeuren, daarom had hij immers een drankprobleem ontwikkeld.
En ja, toen de beroemde zwaargewicht na drie rondes alweer een te zwakke tegenstander had verslaan, begon vader na afloop enthousiast te schreeuwen: Leve The Greatest, leve Salvador Ali! Een woedende menigte keek zijn richting uit, vader zakte dronken in elkaar en was lange tijd knock-out.
Enkele weken later lag hij op een divan bij de psycho-analyst, deze zou zijn verspreking wellicht kunnen verklaren. 'Ach, dat zit wel snor!' grinnikte vader fijnbesnaard.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLAUDE MONEY?
Geloof het of niet, maar mijn vader had dezelfde voornaam als ik: 'Claude'. Toen mijn moeder in verwachting was van mij, zochten mijn ouders naar een gepaste naam. Laurent of Olivier? Of Serge? Ach, neen! Ze kwamen er niet uit.
Plots moest vader voor lange tijd op 'zakenreis' in Frankrijk. Die winternacht telefoneerde hij naar mijn hoogzwangere moeder: Vif, we geven ons tweede kind gewoonweg de naam 'Claude'. Zij aarzelde even en geeuwde: 'Ok Claude, we geven hem de naam Claude.
Vele heftige chaotische jaren later gingen mijn ouders als goede vrienden uit elkaar. Op mijn dertiende betrad ik voor het eerst vaders kamertje te Brussel, dat zich op de vijfde etage van een oud vervallen herenhuis bevond. Ik was niet eens geschrokken van de engheid van zijn 'woonst'. Wat me wel opviel waren de twee mooie schilderijen die aan de vergeelde muren hingen. Vader glimlachte naar mij: 'Dit zijn werken van Monet, Claude Monet, een bekende Franse impressionistische kunstschilder’. Zwaar kuchend ontstak vader heerlijk geurende tabak in zijn elegante pijp.
Vader was altijd kunstminnend geweest. Toen hij twintig was opende hij een antiekzaak ergens in Namen aan de Maas. In de buurt stond hij al gauw bekend als een kenner en na korte tijd verwierf hij zich een villa, ook aan de Maas. Hij trouwde met een dame van hoge komaf, kreeg drie mooie kinderen, kocht twee sportwagens en een gevaarlijke waakhond.
Aan het eind van zijn berooide leven vertelde hij mij op een ochtend, bij een kopje koffie, hoe het allemaal zo ver is kunnen komen met hem. Hij had maar één verklaring: zijn vader, die mijningenieur was, nam hem reeds op jonge leeftijd mee naar vergaderingen van de Beurs en daar kreeg Clo-clo porto à volonté. Ja, hij was een echte fils à papa, die vaak werd geïnviteerd op feestjes van zijn vrienden: andere snobs en rijkeluiskinderen. Voor hij het goed wist had Claude een ernstig drankprobleem. Desondanks bleef hij grote kunstwerken verzamelen.
In die periode kreeg mijn vader vanwege zijn buitensporige materialistische ambities de bijnaam: Claude Money! Werd de druk voor vader te groot? Waren de verwachtingen van zijn ouders te hooggespannen?
Ach, helaas kon Claude vlak voor zijn dood geen money voor zijn twee Monets krijgen, het waren immers reproducties, zonder veel waarde!
EVERYBODY IS KUNG FU FIGHTING
Reeds van kindsbeen af was ik gefascineerd door de Oosterse vechtsporten zoals karate, jiu-jitsu en kung-fu. Mijn iets oudere jeugdvriend Joost beheerste de meeste technieken en gaf mij wekelijks vijf uurtjes les, vooral in de weekends. Joost die op zijn negentiende zijn para-commando-brevet zou halen was ook heel bedreven in kick-boxing, het kostte mij heel wat bloed, zweet en tranen om zijn niveau te halen.
Dus oefenden wij de vele technieken tot ik ze volledig onder de knie had. Joost was een strenge leermeester en zo kon ik continu mijn grenzen verleggen!
Een jaartje later toen ik aan een college mijn eerste jaar Latijn-Grieks begon, leerde ik Flop, een arrogante rijkeluiszoon, kennen. Flop had een buitensporige interesse voor alles wat naar de Tweede Wereldoorlog ruikt maar ik maakte hem warm voor de Oosterse vechtsporten. Joost langs zijn kant had een Chileen, Pablo, ook enthousiast gemaakt. In het buurtpark stonden we dus ieder weekend als vier fanatiekelingen elkaar uit te dagen ... in aangepaste vechtkledij dan nog wel.
Na verloop van tijd kwamen er steeds meer en meer jongeren naar ons kijken, we werden een plaatselijke attractie.
Maar 'schone liedjes duren niet lang'! Er kwam onenigheid op allerlei vlakken, ons clubje werd opgedoekt en zo gingen we ieder onze eigen weg!
Nu kijk ik met een glimlach terug op dat dolle verleden. Flop is schrijnwerker geworden en Joost kijkt al lang niet meer naar Bruce Lee-films.
Toch woont er een ware Bruce Lee in ons flatgebouw: een mooie gespierde Aziatische jongeman van rond de twintig. Hij heeft al meerdere titels op zijn palmares staan, hij won zelfs het Europese Kampioenschap Jiu-Jitsu!
En ik geniet: everybody is kung fu fighting!
Geloof het of niet, maar mijn vader had dezelfde voornaam als ik: 'Claude'. Toen mijn moeder in verwachting was van mij, zochten mijn ouders naar een gepaste naam. Laurent of Olivier? Of Serge? Ach, neen! Ze kwamen er niet uit.
Plots moest vader voor lange tijd op 'zakenreis' in Frankrijk. Die winternacht telefoneerde hij naar mijn hoogzwangere moeder: Vif, we geven ons tweede kind gewoonweg de naam 'Claude'. Zij aarzelde even en geeuwde: 'Ok Claude, we geven hem de naam Claude.
Vele heftige chaotische jaren later gingen mijn ouders als goede vrienden uit elkaar. Op mijn dertiende betrad ik voor het eerst vaders kamertje te Brussel, dat zich op de vijfde etage van een oud vervallen herenhuis bevond. Ik was niet eens geschrokken van de engheid van zijn 'woonst'. Wat me wel opviel waren de twee mooie schilderijen die aan de vergeelde muren hingen. Vader glimlachte naar mij: 'Dit zijn werken van Monet, Claude Monet, een bekende Franse impressionistische kunstschilder’. Zwaar kuchend ontstak vader heerlijk geurende tabak in zijn elegante pijp.
Vader was altijd kunstminnend geweest. Toen hij twintig was opende hij een antiekzaak ergens in Namen aan de Maas. In de buurt stond hij al gauw bekend als een kenner en na korte tijd verwierf hij zich een villa, ook aan de Maas. Hij trouwde met een dame van hoge komaf, kreeg drie mooie kinderen, kocht twee sportwagens en een gevaarlijke waakhond.
Aan het eind van zijn berooide leven vertelde hij mij op een ochtend, bij een kopje koffie, hoe het allemaal zo ver is kunnen komen met hem. Hij had maar één verklaring: zijn vader, die mijningenieur was, nam hem reeds op jonge leeftijd mee naar vergaderingen van de Beurs en daar kreeg Clo-clo porto à volonté. Ja, hij was een echte fils à papa, die vaak werd geïnviteerd op feestjes van zijn vrienden: andere snobs en rijkeluiskinderen. Voor hij het goed wist had Claude een ernstig drankprobleem. Desondanks bleef hij grote kunstwerken verzamelen.
In die periode kreeg mijn vader vanwege zijn buitensporige materialistische ambities de bijnaam: Claude Money! Werd de druk voor vader te groot? Waren de verwachtingen van zijn ouders te hooggespannen?
Ach, helaas kon Claude vlak voor zijn dood geen money voor zijn twee Monets krijgen, het waren immers reproducties, zonder veel waarde!
EVERYBODY IS KUNG FU FIGHTING
Reeds van kindsbeen af was ik gefascineerd door de Oosterse vechtsporten zoals karate, jiu-jitsu en kung-fu. Mijn iets oudere jeugdvriend Joost beheerste de meeste technieken en gaf mij wekelijks vijf uurtjes les, vooral in de weekends. Joost die op zijn negentiende zijn para-commando-brevet zou halen was ook heel bedreven in kick-boxing, het kostte mij heel wat bloed, zweet en tranen om zijn niveau te halen.
Dus oefenden wij de vele technieken tot ik ze volledig onder de knie had. Joost was een strenge leermeester en zo kon ik continu mijn grenzen verleggen!
Een jaartje later toen ik aan een college mijn eerste jaar Latijn-Grieks begon, leerde ik Flop, een arrogante rijkeluiszoon, kennen. Flop had een buitensporige interesse voor alles wat naar de Tweede Wereldoorlog ruikt maar ik maakte hem warm voor de Oosterse vechtsporten. Joost langs zijn kant had een Chileen, Pablo, ook enthousiast gemaakt. In het buurtpark stonden we dus ieder weekend als vier fanatiekelingen elkaar uit te dagen ... in aangepaste vechtkledij dan nog wel.
Na verloop van tijd kwamen er steeds meer en meer jongeren naar ons kijken, we werden een plaatselijke attractie.
Maar 'schone liedjes duren niet lang'! Er kwam onenigheid op allerlei vlakken, ons clubje werd opgedoekt en zo gingen we ieder onze eigen weg!
Nu kijk ik met een glimlach terug op dat dolle verleden. Flop is schrijnwerker geworden en Joost kijkt al lang niet meer naar Bruce Lee-films.
Toch woont er een ware Bruce Lee in ons flatgebouw: een mooie gespierde Aziatische jongeman van rond de twintig. Hij heeft al meerdere titels op zijn palmares staan, hij won zelfs het Europese Kampioenschap Jiu-Jitsu!
En ik geniet: everybody is kung fu fighting!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DON'T LET THE SUN GO DOWN ON THEM
Ik ken mensen die zogezegd gek zijn
ik troost hen dan: je hebt gewoonweg
hevige breinpijn, meer dan de anderen,
kom, ik heb een methode en die is fijn.
En zo ga ik met hen wandelen door het
zomerse stadspark en ik merk hoe ze op
adem komen tussen de wijze eikenbomen.
Ik luister dan ijverig naar hen bij de stille
koelte van de vijver terwijl ik wijs naar de
oranje vissen die door het troebele water
woelen net zoals mijn vrienden zich voelen.
Want ook zij ervaren keuzestress, weten niet
welke richting psychiaters uit willen met hun
pillen of wat deze met hun jargon bedoelen.
En tussen al deze rustgevende groene bladeren
sus ik hen: hersens zijn ook lichaamsweefsels!
Waarom zou men psychische ziekten dan
niet benaderen als fysieke stoornissen?!
Maar met grote argusogen kieuwen de vissen:
ach, praat hij jullie echt niet naar de mond?
Of schijnt nu voor jullie ook 's nàchts de zon?
MILJOENENJACHT
Mijn voorouders waren tamelijk welgesteld. Hoe ze aan dat fortuin waren geraakt, was mij vroeger een groot raadsel. Ik heb tijdens mijn jeugd immers nooit in weelde geleefd. Toch merk ik de laatste tijd dat het in de genen zit want ook ik droom tegenwoordig van pracht en praal.
Toen ik met mijn vader een autoreis door Frankrijk maakte, heeft hij alle mooie herenhuizen, villa's en kastelen van onze familie voorbijgereden. Ik was diep onder de indruk en was verwonderd dat mijn bloedverwanten zo'n hoge levensstandaard konden handhaven. Vader verklaarde dat het een kwestie van wilskracht, motivatie en een flinke dosis geluk is. Ik was echter nog maar een kind en begreep er geen snars van.
Jaren later snapte ik wat vader eertijds had bedoeld. Want op een avond keek ik naar het Nederlandse tv-programma 'Miljoenenjacht'. Alles in dit spel was louter toeval ... dacht ik. Tot er een winnaar was die enkele miljoenen euro's had gewonnen. Met het geld zou de man een wijngaard uit de grond stampen, ergens in Italië.
Een tijdje later werd 'Miljoenenjacht' alweer uitgezonden. Ik zat vol spanning uit te kijken naar wie er nu de geluksvogel zou zijn. En wat bleek: in de finale speelde dezelfde man die de vorige keer had gewonnen. Na vele moeilijke vragen werd de strijd alweer beslist in zijn voordeel. Deze keer was het prijzengeld echter vertienvoudigd! Alsof de duivel ermee gemoeid was!
Wat mijn vader had gezegd kwam toen onmiddellijk bovendrijven in mijn bewustzijn. De volgende ochtend kocht ik dus een kraslotje en ... ik had meteen een leuke som geld verworven!
En ik bedacht: Misschien moet ik toch ook maar eens op miljoenenjacht gaan!
Ik ken mensen die zogezegd gek zijn
ik troost hen dan: je hebt gewoonweg
hevige breinpijn, meer dan de anderen,
kom, ik heb een methode en die is fijn.
En zo ga ik met hen wandelen door het
zomerse stadspark en ik merk hoe ze op
adem komen tussen de wijze eikenbomen.
Ik luister dan ijverig naar hen bij de stille
koelte van de vijver terwijl ik wijs naar de
oranje vissen die door het troebele water
woelen net zoals mijn vrienden zich voelen.
Want ook zij ervaren keuzestress, weten niet
welke richting psychiaters uit willen met hun
pillen of wat deze met hun jargon bedoelen.
En tussen al deze rustgevende groene bladeren
sus ik hen: hersens zijn ook lichaamsweefsels!
Waarom zou men psychische ziekten dan
niet benaderen als fysieke stoornissen?!
Maar met grote argusogen kieuwen de vissen:
ach, praat hij jullie echt niet naar de mond?
Of schijnt nu voor jullie ook 's nàchts de zon?
MILJOENENJACHT
Mijn voorouders waren tamelijk welgesteld. Hoe ze aan dat fortuin waren geraakt, was mij vroeger een groot raadsel. Ik heb tijdens mijn jeugd immers nooit in weelde geleefd. Toch merk ik de laatste tijd dat het in de genen zit want ook ik droom tegenwoordig van pracht en praal.
Toen ik met mijn vader een autoreis door Frankrijk maakte, heeft hij alle mooie herenhuizen, villa's en kastelen van onze familie voorbijgereden. Ik was diep onder de indruk en was verwonderd dat mijn bloedverwanten zo'n hoge levensstandaard konden handhaven. Vader verklaarde dat het een kwestie van wilskracht, motivatie en een flinke dosis geluk is. Ik was echter nog maar een kind en begreep er geen snars van.
Jaren later snapte ik wat vader eertijds had bedoeld. Want op een avond keek ik naar het Nederlandse tv-programma 'Miljoenenjacht'. Alles in dit spel was louter toeval ... dacht ik. Tot er een winnaar was die enkele miljoenen euro's had gewonnen. Met het geld zou de man een wijngaard uit de grond stampen, ergens in Italië.
Een tijdje later werd 'Miljoenenjacht' alweer uitgezonden. Ik zat vol spanning uit te kijken naar wie er nu de geluksvogel zou zijn. En wat bleek: in de finale speelde dezelfde man die de vorige keer had gewonnen. Na vele moeilijke vragen werd de strijd alweer beslist in zijn voordeel. Deze keer was het prijzengeld echter vertienvoudigd! Alsof de duivel ermee gemoeid was!
Wat mijn vader had gezegd kwam toen onmiddellijk bovendrijven in mijn bewustzijn. De volgende ochtend kocht ik dus een kraslotje en ... ik had meteen een leuke som geld verworven!
En ik bedacht: Misschien moet ik toch ook maar eens op miljoenenjacht gaan!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TWO POEMS FOR JAGGER
HEART OF STONE?
In his blue castle room
yes, there is doom and gloom
so sir Michael is rehearsing
Muddy Waters and BB King
Mick goes back to the roots
DON'T LOOK BACK?
No, no more doom and gloom
Mick goes back to the roots
Muddy Waters and BB King
yes, sir Michael is rehearsing
in lockdown teenage rooms
ZO ROND ALS EEN VOETBAL?
Halverwege de jaren zestig had mijn opa ingestemd dat mijn moeder voor verpleegster zou studeren aan het prestigieuze Edith Cavell-instituut te Brussel. Moeder was net achttien geworden. Ze had het erg naar haar zin in de bruisende hoofdstad want haar zus Berna werkte in een hotel dichtbij het Beursgebouw en huurde een studio wat verderop, zodoende gingen zij vaak uit samen.
Berna was gek op de Afrikaanse cultuur en dus nam ze moeder mee naar Mantonge, een Brusselse wijk waar veel gezellige Afrikaanse restaurants en tavernes waren gevestigd. Overal klonk daar vrolijke muziek en zag men fleurig geklede heren en dames drinken, flirten en dansen ...
En ja, vanaf de eerste avond had mijn mooie blonde moeder touche. Moeder was immers in gesprek geraakt met een bekende Belgische voetballer van Congolese afkomst. Het klikte meteen. Zoals altijd stond Berna er beteuterd bij als een muurbloempje.
Naar eigen zeggen heeft moeder nooit iets gehad met deze man maar hij ... was wél verliefd geworden. Hij begon liefdesbrieven te schrijven naar haar, die kwamen op het schoolinternaat aan, waar moeder vertoefde.
Maar op een dag werd moeder door de schooldirectie op het matje geroepen. Bleek dat 'hun affaire' ter ore van vrouwlief was gekomen. Moeder werd van de school weggestuurd. Zo moest zij van opa haar studies verder afmaken in St-Niklaas, haar geboortestad. Wat een wereld van verschil voor moeder!
Gisteren had ik nog een gesprek met haar over die periode. Ze glimlachte en verklaarde dat als zij die bekende Afrikaanse voetballer niet had leren kennen, zij ook niet van school was gestuurd, haar beeldhouwer John hier niet had leren kennen, en dan niet overmand door liefdesverdriet op reis was geweest naar Zwitserland en dus nooit mijn vader had kunnen ontmoeten.
'Dan had je nooit mij als zoon gehad!' glimlachte ik terug
'Inderdaad Clo-clo, de cirkel is rond, zo rond als een voetbal.'
'En je houdt niet eens van voetbal,' grinnikte ik.
HEART OF STONE?
In his blue castle room
yes, there is doom and gloom
so sir Michael is rehearsing
Muddy Waters and BB King
Mick goes back to the roots
DON'T LOOK BACK?
No, no more doom and gloom
Mick goes back to the roots
Muddy Waters and BB King
yes, sir Michael is rehearsing
in lockdown teenage rooms
ZO ROND ALS EEN VOETBAL?
Halverwege de jaren zestig had mijn opa ingestemd dat mijn moeder voor verpleegster zou studeren aan het prestigieuze Edith Cavell-instituut te Brussel. Moeder was net achttien geworden. Ze had het erg naar haar zin in de bruisende hoofdstad want haar zus Berna werkte in een hotel dichtbij het Beursgebouw en huurde een studio wat verderop, zodoende gingen zij vaak uit samen.
Berna was gek op de Afrikaanse cultuur en dus nam ze moeder mee naar Mantonge, een Brusselse wijk waar veel gezellige Afrikaanse restaurants en tavernes waren gevestigd. Overal klonk daar vrolijke muziek en zag men fleurig geklede heren en dames drinken, flirten en dansen ...
En ja, vanaf de eerste avond had mijn mooie blonde moeder touche. Moeder was immers in gesprek geraakt met een bekende Belgische voetballer van Congolese afkomst. Het klikte meteen. Zoals altijd stond Berna er beteuterd bij als een muurbloempje.
Naar eigen zeggen heeft moeder nooit iets gehad met deze man maar hij ... was wél verliefd geworden. Hij begon liefdesbrieven te schrijven naar haar, die kwamen op het schoolinternaat aan, waar moeder vertoefde.
Maar op een dag werd moeder door de schooldirectie op het matje geroepen. Bleek dat 'hun affaire' ter ore van vrouwlief was gekomen. Moeder werd van de school weggestuurd. Zo moest zij van opa haar studies verder afmaken in St-Niklaas, haar geboortestad. Wat een wereld van verschil voor moeder!
Gisteren had ik nog een gesprek met haar over die periode. Ze glimlachte en verklaarde dat als zij die bekende Afrikaanse voetballer niet had leren kennen, zij ook niet van school was gestuurd, haar beeldhouwer John hier niet had leren kennen, en dan niet overmand door liefdesverdriet op reis was geweest naar Zwitserland en dus nooit mijn vader had kunnen ontmoeten.
'Dan had je nooit mij als zoon gehad!' glimlachte ik terug
'Inderdaad Clo-clo, de cirkel is rond, zo rond als een voetbal.'
'En je houdt niet eens van voetbal,' grinnikte ik.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OP BEVEL VAN DE KOLONEL?
Eén van de meest markante figuren van België is wellicht kolonel X geweest. Hij studeerde in 1930 te Namen waar hij tijdens een verjaardagsfeestje op slag verliefd werd op Marianne die achttien kaarsjes mocht uitblazen. X was al gauw in gesprek met deze mooie adellijke jongedame. Maar haar vader was allesbehalve ingenomen met zijn avances. Toen X na enkele maanden verkering om haar hand kwam vragen, wees de vader dit aanzoek resoluut af. Ook Marianne had haar twijfels over X.
X werd geboren in 1909 en werd op relatief jonge leeftijd een bekend politicus. Hij was lid van een extreem rechtse partij, een partij dat naar het fascisme neigde. Toen Hitler aan de macht kwam in Duitsland, stak X zijn sympathie voor diens gedachtegoed niet onder stoelen of banken. Hij sloot zich zelfs aan bij de Waffen-SS en werd heel populair in bepaalde intellectuele kringen. In die periode liet hij de schoonvader van mijn tante Charlotte koelbloedig afmaken met een nekschot ! Charlottes schoonvader was een invloedrijk gouverneur en had helaas teveel zijn ongenoegen geuit omtrent X.
Samen met zijn Marianne vluchtte X naar Berlijn waar de nazi-vlaggen al massaal wapperden. Het stel woonde daar ook een redevoering van de Fuhrer bij. Kort daarna vlogen ze samen naar Italië waar X sinds enige tijd werd verwacht.
Intussen werd X door de Belgische regering als staatsgevaarlijk beschouwd, de collaborateur werd dus gearresteerd en zo gedeporteerd naar Frankrijk maar kwam na vier maanden weer vrij.
Even nadien vocht X mee aan het Russische front waar hij ernstig gewond raakte. Marianne die voor verpleegster had gestudeerd verzorgde hem wekenlang in zijn kasteel te Luik. Maar tijdens een kille winternacht donderde X pardoes uit zijn ziekbed. Toen zijn geliefde kwam kijken wat er scheelde, ging hij plots knielen voor haar en stamelde: 'Liefste Marianne, wil je m'n vrouw worden?'
Er viel een ijzige stilte en dus sprak X verder op strenge toon: 'Trouw met me, dat is een bevel van de kolonel !' Bijna had hij een pistool op haar gericht... bij wijze van spreken!
Zijn leven is onlangs verfilmd.
Eén van de meest markante figuren van België is wellicht kolonel X geweest. Hij studeerde in 1930 te Namen waar hij tijdens een verjaardagsfeestje op slag verliefd werd op Marianne die achttien kaarsjes mocht uitblazen. X was al gauw in gesprek met deze mooie adellijke jongedame. Maar haar vader was allesbehalve ingenomen met zijn avances. Toen X na enkele maanden verkering om haar hand kwam vragen, wees de vader dit aanzoek resoluut af. Ook Marianne had haar twijfels over X.
X werd geboren in 1909 en werd op relatief jonge leeftijd een bekend politicus. Hij was lid van een extreem rechtse partij, een partij dat naar het fascisme neigde. Toen Hitler aan de macht kwam in Duitsland, stak X zijn sympathie voor diens gedachtegoed niet onder stoelen of banken. Hij sloot zich zelfs aan bij de Waffen-SS en werd heel populair in bepaalde intellectuele kringen. In die periode liet hij de schoonvader van mijn tante Charlotte koelbloedig afmaken met een nekschot ! Charlottes schoonvader was een invloedrijk gouverneur en had helaas teveel zijn ongenoegen geuit omtrent X.
Samen met zijn Marianne vluchtte X naar Berlijn waar de nazi-vlaggen al massaal wapperden. Het stel woonde daar ook een redevoering van de Fuhrer bij. Kort daarna vlogen ze samen naar Italië waar X sinds enige tijd werd verwacht.
Intussen werd X door de Belgische regering als staatsgevaarlijk beschouwd, de collaborateur werd dus gearresteerd en zo gedeporteerd naar Frankrijk maar kwam na vier maanden weer vrij.
Even nadien vocht X mee aan het Russische front waar hij ernstig gewond raakte. Marianne die voor verpleegster had gestudeerd verzorgde hem wekenlang in zijn kasteel te Luik. Maar tijdens een kille winternacht donderde X pardoes uit zijn ziekbed. Toen zijn geliefde kwam kijken wat er scheelde, ging hij plots knielen voor haar en stamelde: 'Liefste Marianne, wil je m'n vrouw worden?'
Er viel een ijzige stilte en dus sprak X verder op strenge toon: 'Trouw met me, dat is een bevel van de kolonel !' Bijna had hij een pistool op haar gericht... bij wijze van spreken!
Zijn leven is onlangs verfilmd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
STOP! IN THE NAME OF LOVE
Er was eens de blauwe planeet Aarde,
ze was heet en onleefbaar maar toen
het begon te stormen, ontstond er iets.
Zo zwierven de eerste ééncelligen in de
oceaan en nadien zwommen er vissen en
amfibieën, dieren ontdekten vaste grond.
De Neanderthalers stierven uit, de homo
sapiens verscheen en vond het vuur uit.
Men droeg klederen en bouwde piramiden,
men begon na te denken op vele gebieden.
De industriële revolutie was de allergrootste stap
maar steden werden echter ongezond en na vele
jaren van wetenschap ging de wereld kapot aan
opwarming want zo ontstond het eerste ozongat.
En toen volgde er een speling van het lot
De natuur schreeuwde: stop, stop, stop!!
Schiep zij een dodelijk virus om tijdelijk
'n eind te maken aan eeuwen vooruitgang?
Maar hoe lang gaat dit spel nog duren?
Vraag het aan magere Hein want is hij niet
onze liefdevolle god, onze enige soeverein?
Ja, in deze hel tellen we bang de uren!
Terwijl ze vanachter de maan naar ons
tranendal turen... met een brede grijns!
WELKOM BIJ DE AAA-CLUB
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had hij dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem, ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de Alleen Armoe Adelt-club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
Er was eens de blauwe planeet Aarde,
ze was heet en onleefbaar maar toen
het begon te stormen, ontstond er iets.
Zo zwierven de eerste ééncelligen in de
oceaan en nadien zwommen er vissen en
amfibieën, dieren ontdekten vaste grond.
De Neanderthalers stierven uit, de homo
sapiens verscheen en vond het vuur uit.
Men droeg klederen en bouwde piramiden,
men begon na te denken op vele gebieden.
De industriële revolutie was de allergrootste stap
maar steden werden echter ongezond en na vele
jaren van wetenschap ging de wereld kapot aan
opwarming want zo ontstond het eerste ozongat.
En toen volgde er een speling van het lot
De natuur schreeuwde: stop, stop, stop!!
Schiep zij een dodelijk virus om tijdelijk
'n eind te maken aan eeuwen vooruitgang?
Maar hoe lang gaat dit spel nog duren?
Vraag het aan magere Hein want is hij niet
onze liefdevolle god, onze enige soeverein?
Ja, in deze hel tellen we bang de uren!
Terwijl ze vanachter de maan naar ons
tranendal turen... met een brede grijns!
WELKOM BIJ DE AAA-CLUB
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had hij dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem, ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de Alleen Armoe Adelt-club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
YOU CAN SAY IT GOT NO SENSE
Reeds als analfabeet dacht ik klein
wilde de armste poète maudit zijn
die door het literaire landschap fietst
enkel zo word ik een woordrijk artiest
ach ik weet dat dit niet te rijmen valt
MEN$ENRECHTEN?
De nonnen hopen dat de zondares
vlug tot inkeer zal komen,zij
vertoeft nu immers in de
linkervleugel van het klooster
om zich te bezinnen over de
talloze demonen die in haar
zielloze lichaam wonen.
Soort zoekt soort, zegt een
Vlaams spreekwoord want als
je een kindermoordenaar aan
je ontbijttafel aanvaardt dan is
branden in de vuurhaard jouw
verdiend loon, vooral als je de
huilende telefoon van de
gekwelde ouders hoont.
En zelfs dan nog krijgen deze
nonnen een huldebetoon van de
Liga voor de Men$enrechten!
En ik bedenk: in onze wereld
loopt echt alles gesmeerd....
Maar die ene vrouwspersoon zal
door maagzweren worden verteerd.
Dat heeft de Mensenrechter
mij mystiek gegarandeerd!
Reeds als analfabeet dacht ik klein
wilde de armste poète maudit zijn
die door het literaire landschap fietst
enkel zo word ik een woordrijk artiest
ach ik weet dat dit niet te rijmen valt
MEN$ENRECHTEN?
De nonnen hopen dat de zondares
vlug tot inkeer zal komen,zij
vertoeft nu immers in de
linkervleugel van het klooster
om zich te bezinnen over de
talloze demonen die in haar
zielloze lichaam wonen.
Soort zoekt soort, zegt een
Vlaams spreekwoord want als
je een kindermoordenaar aan
je ontbijttafel aanvaardt dan is
branden in de vuurhaard jouw
verdiend loon, vooral als je de
huilende telefoon van de
gekwelde ouders hoont.
En zelfs dan nog krijgen deze
nonnen een huldebetoon van de
Liga voor de Men$enrechten!
En ik bedenk: in onze wereld
loopt echt alles gesmeerd....
Maar die ene vrouwspersoon zal
door maagzweren worden verteerd.
Dat heeft de Mensenrechter
mij mystiek gegarandeerd!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
I HATE TO SEE YOU GO
In mijn allerlaatste gedicht voor The
Stones deed sir Michael nogal lastig
over de twee woorden:'blue castle'.
Zo sprak hij tot mijn voicemail: Claudio
je bent de pedalen kwijt, ik heb al jouw
poëzieverhalen verwijderd, tot mijn spijt
doch je vertelt niet altijd de waarheid.
Ach, antwoordde ik hem wat smalend:
ik ben heus niet akkoord met jouw visie,
en ja ,ik heb even getwijfeld maar sorry,
je gaat mijn woordkeuzes niet bepalen.
En 's nachts heb ik een vriendin met wie
ik alles kan delen, zij fluistert dan zacht:
Wat kan jou die duistere Mick schelen?
Hoog tijd dat je van hem afkickt, Clo-clo!
Plots klinkt 'Satisfaction'uit m'n oude cd-speler!
Hate to see you go!
SARAH DE LEEUWIN
Mijn drieëndertigjarig nichtje Sarah waakt als een leeuwin over haar tien welpen. Samen met haar levensgezel Abraham zorgt zij ervoor dat ze niks tekort komen in deze zengende hitte. Daarom zoeken zij dagelijks de koelte van de palmbomen op, genietend van de schoonheid van de Rode Zee. En ook al is het niet altijd rozengeur en maneschijn, ze zijn blij met elkaar.
Want altijd loert er het gevaar van hyena's, schorpioenen of cobra's die hun geluk komen verstoren. Maar papa leeuw schrikt voor niks terug, laat zijn tanden op uur en tijd zien. Wee je gebeente als je in zijn klauwen terecht komt!
Als Sarah dan op jacht gaat om voor vlees op de plank te zorgen, ravotten haar jongen met elkaar in de steppe.
Bij het overlijden van onze oom Ivo onlangs, complimenteerde ik Sarah voor haar moed om zo maar tien kinderen op te voeden ...
Ze glimlachte en zei: 'Bedankt Claude, graag deel ik je mee dat ik alweer zwanger ben!’
In mijn allerlaatste gedicht voor The
Stones deed sir Michael nogal lastig
over de twee woorden:'blue castle'.
Zo sprak hij tot mijn voicemail: Claudio
je bent de pedalen kwijt, ik heb al jouw
poëzieverhalen verwijderd, tot mijn spijt
doch je vertelt niet altijd de waarheid.
Ach, antwoordde ik hem wat smalend:
ik ben heus niet akkoord met jouw visie,
en ja ,ik heb even getwijfeld maar sorry,
je gaat mijn woordkeuzes niet bepalen.
En 's nachts heb ik een vriendin met wie
ik alles kan delen, zij fluistert dan zacht:
Wat kan jou die duistere Mick schelen?
Hoog tijd dat je van hem afkickt, Clo-clo!
Plots klinkt 'Satisfaction'uit m'n oude cd-speler!
Hate to see you go!
SARAH DE LEEUWIN
Mijn drieëndertigjarig nichtje Sarah waakt als een leeuwin over haar tien welpen. Samen met haar levensgezel Abraham zorgt zij ervoor dat ze niks tekort komen in deze zengende hitte. Daarom zoeken zij dagelijks de koelte van de palmbomen op, genietend van de schoonheid van de Rode Zee. En ook al is het niet altijd rozengeur en maneschijn, ze zijn blij met elkaar.
Want altijd loert er het gevaar van hyena's, schorpioenen of cobra's die hun geluk komen verstoren. Maar papa leeuw schrikt voor niks terug, laat zijn tanden op uur en tijd zien. Wee je gebeente als je in zijn klauwen terecht komt!
Als Sarah dan op jacht gaat om voor vlees op de plank te zorgen, ravotten haar jongen met elkaar in de steppe.
Bij het overlijden van onze oom Ivo onlangs, complimenteerde ik Sarah voor haar moed om zo maar tien kinderen op te voeden ...
Ze glimlachte en zei: 'Bedankt Claude, graag deel ik je mee dat ik alweer zwanger ben!’
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MISS UNIVERSE
De schoonheidskoninginnen
doen echt alles om te winnen
willen the happy few aan zich
binden want de vele mannelijke
kijkers verslinden gretig deze
perfecte rondingen die op onze
Aarde zo schaars zijn te vinden.
De godinnen willen immers
de jury verblinden maar er is
echter maar één hoofd waarop
het kroontje mag glinsteren!
En ja, zij is echt beeldschoon tot zij
zich dronken in je bed zal bevinden.
Ach, zij is nu een ster in het universum
voor haar loopbaan is dat 'n hoogtepunt.
Maar weet dat bij het sterven van het heelal
de dood ook hààr schoonheid ontbinden zal.
JANTJE SPRUYTAERT
Toen ik mijn vriend Jan Buytaert vierentwintig jaar geleden leerde kennen maakte hij een zeer eenzame indruk op mij. Hij woonde weliswaar in een mooi herenhuis dichtbij het stadspark maar had moeite om sociale contacten te leggen terwijl hij zich als tekenleraar aan de Stedelijke Academie wist te handhaven. Toen ik zijn naam vernoemde in gesprekken op vernissages trokken zijn collega's een nogal bedenkelijk gezicht om nog maar te zwijgen van hun commentaar rond zijn persoon.
We hadden hem dus uitgenodigd in onze bescheiden woning waar Jan zich snel thuis voelde vanwege het rijke verleden waarmee moeder haar woonst had ingericht. Met een glaasje wijn zaten wij die zomeravond op het terras ... bij een heerlijk roodgloeiende zonsondergang.
Al gauw bleek dat Jan enorm veel gevoel voor humor had. De ene grap volgde na de andere. Hij liet terloops ontglippen dat hij helderziende was maar daar geloofden wij natuurlijk niet in!
Toevallig had moeder nog wat varkensgebraad in de koelkast staan en vroeg hem of hij wilde proeven. Jan lachte verlegen en zei: Neen dank je ... ik ben vegetariër. Maar je hebt toch nog ergens een stukje spruitentaart voor mij liggen, nietwaar?
Moeder en ik stonden versteld: zij had de dag voordien een spruitentaart klaargemaakt en we hadden inderdaad nog een stukje over!
Zo genoot Jantje die avond met volle teugen van onze spruytaert. En wij ... genoten van zijn kostbare vriendschap.
De schoonheidskoninginnen
doen echt alles om te winnen
willen the happy few aan zich
binden want de vele mannelijke
kijkers verslinden gretig deze
perfecte rondingen die op onze
Aarde zo schaars zijn te vinden.
De godinnen willen immers
de jury verblinden maar er is
echter maar één hoofd waarop
het kroontje mag glinsteren!
En ja, zij is echt beeldschoon tot zij
zich dronken in je bed zal bevinden.
Ach, zij is nu een ster in het universum
voor haar loopbaan is dat 'n hoogtepunt.
Maar weet dat bij het sterven van het heelal
de dood ook hààr schoonheid ontbinden zal.
JANTJE SPRUYTAERT
Toen ik mijn vriend Jan Buytaert vierentwintig jaar geleden leerde kennen maakte hij een zeer eenzame indruk op mij. Hij woonde weliswaar in een mooi herenhuis dichtbij het stadspark maar had moeite om sociale contacten te leggen terwijl hij zich als tekenleraar aan de Stedelijke Academie wist te handhaven. Toen ik zijn naam vernoemde in gesprekken op vernissages trokken zijn collega's een nogal bedenkelijk gezicht om nog maar te zwijgen van hun commentaar rond zijn persoon.
We hadden hem dus uitgenodigd in onze bescheiden woning waar Jan zich snel thuis voelde vanwege het rijke verleden waarmee moeder haar woonst had ingericht. Met een glaasje wijn zaten wij die zomeravond op het terras ... bij een heerlijk roodgloeiende zonsondergang.
Al gauw bleek dat Jan enorm veel gevoel voor humor had. De ene grap volgde na de andere. Hij liet terloops ontglippen dat hij helderziende was maar daar geloofden wij natuurlijk niet in!
Toevallig had moeder nog wat varkensgebraad in de koelkast staan en vroeg hem of hij wilde proeven. Jan lachte verlegen en zei: Neen dank je ... ik ben vegetariër. Maar je hebt toch nog ergens een stukje spruitentaart voor mij liggen, nietwaar?
Moeder en ik stonden versteld: zij had de dag voordien een spruitentaart klaargemaakt en we hadden inderdaad nog een stukje over!
Zo genoot Jantje die avond met volle teugen van onze spruytaert. En wij ... genoten van zijn kostbare vriendschap.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LONELY AT THE TOP?
Mijn Bosnische schoonzus heeft een nogal avontuurlijk leven achter de rug. Haar hele jeugd vertoefde zij in de sferen van het Communistische bewind. Zij woonde met haar familie in Sarajevo waar zij later de burgeroorlog en de gevangenkampen zou overleven.
Ze was al op jonge leeftijd zeer verstandig, behaalde fenomenale schoolresultaten zowel voor wiskunde en fysica als voor talen. Zo studeerde zij op haar achttiende voor tolk Engels-Arabisch. Haar hoge intelligentie werd door de overheid opgemerkt en daarom ontving ze op een dag een aangetekend schrijven. In die brief bood men haar aan om te komen werken voor één van de ministers van Brezjnev, de toenmalige Sovjet-president. Ze liet er geen gras over groeien en reisde snel af naar Moskou.
Vier jaar lang werkte ze er en genoot met volle teugen van het leven. Veelvuldig kwam zij in contact met hoge functionarissen met wie ze zich intellectueel kon meten. Ik vermoed dat het er soms decadent aan toe ging in dat wereldje ... .
Maar na een tijdje hield ze het daar voor bekeken, er kwam immers een nieuwe uitdaging op haar pad. Deze keer vertrok zij naar Egypte, om er als professor Arabische les te gaan geven. Een droomjob naar eigen zeggen.
Begin 1994 kon ze aan de slag bij het Oorlogstribunaal in Den Haag.
Vanwege haar drukke agenda had ze al die jaren geen vaste partner gehad. Maar aan haar bestaan als happy single kwam een einde toen zij op nieuwjaarsavond 1994 mijn broer Tom ontmoette op de feestelijk verlichte Brusselse Grote Markt. Het was van haar kant liefde op het eerste gezicht. Ze praatten en dansten de hele nacht en toen het vuurwerk spetterde sprong ook bij Tom de vonk over! Voor beiden zou een nieuw groot avontuur beginnen.
Ze wou dus zo vlug mogelijk trouwen met deze kerel.
Want een ambitieuze vrouw zonder sterke man aan haar zijde is ... lonely at the top!
Mijn Bosnische schoonzus heeft een nogal avontuurlijk leven achter de rug. Haar hele jeugd vertoefde zij in de sferen van het Communistische bewind. Zij woonde met haar familie in Sarajevo waar zij later de burgeroorlog en de gevangenkampen zou overleven.
Ze was al op jonge leeftijd zeer verstandig, behaalde fenomenale schoolresultaten zowel voor wiskunde en fysica als voor talen. Zo studeerde zij op haar achttiende voor tolk Engels-Arabisch. Haar hoge intelligentie werd door de overheid opgemerkt en daarom ontving ze op een dag een aangetekend schrijven. In die brief bood men haar aan om te komen werken voor één van de ministers van Brezjnev, de toenmalige Sovjet-president. Ze liet er geen gras over groeien en reisde snel af naar Moskou.
Vier jaar lang werkte ze er en genoot met volle teugen van het leven. Veelvuldig kwam zij in contact met hoge functionarissen met wie ze zich intellectueel kon meten. Ik vermoed dat het er soms decadent aan toe ging in dat wereldje ... .
Maar na een tijdje hield ze het daar voor bekeken, er kwam immers een nieuwe uitdaging op haar pad. Deze keer vertrok zij naar Egypte, om er als professor Arabische les te gaan geven. Een droomjob naar eigen zeggen.
Begin 1994 kon ze aan de slag bij het Oorlogstribunaal in Den Haag.
Vanwege haar drukke agenda had ze al die jaren geen vaste partner gehad. Maar aan haar bestaan als happy single kwam een einde toen zij op nieuwjaarsavond 1994 mijn broer Tom ontmoette op de feestelijk verlichte Brusselse Grote Markt. Het was van haar kant liefde op het eerste gezicht. Ze praatten en dansten de hele nacht en toen het vuurwerk spetterde sprong ook bij Tom de vonk over! Voor beiden zou een nieuw groot avontuur beginnen.
Ze wou dus zo vlug mogelijk trouwen met deze kerel.
Want een ambitieuze vrouw zonder sterke man aan haar zijde is ... lonely at the top!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ALL OR NOTHING!
Mijn oom Luc was het derde kind van mijn grootouders. Al gauw bleek dat Luc hoogbegaafd was. Hij knutselde als kleuter vaak ingenieuze dingen in elkaar en op vijfjarige leeftijd wist hij al wat hij later zou worden: architect. Het gevolg was dat hij erg verwend werd door mijn grootvader. Zo kreeg hij een eigen studio ingericht in de villa waar de familie met hun andere zeven kinderen woonde. Grootvader betaalde ook maar al te graag Lucs dure studies. Ook toen mijn grootmoeder wegviel door vroegtijdig overlijden, en een stiefmoeder thuis de scepter kwam zwaaien, kon Luc thuis niks fout doen.
Met grootste onderscheiding haalde Luc dus zijn diploma van architect. Hij installeerde zich bij groottante Marie omdat zelfstandig wonen vanwege zijn drukke agenda onhaalbaar bleek. Marie had toen reeds de leeftijd van 85 jaar en Luc hoopte stilletjes op haar erfenis. Ondertussen floreerde de parasiet als welgekend en geniaal architect. Hij kreeg enkele belangrijke stadsprojecten toegeschoven. Toen bij het overlijden van tante Marie bleek dat ze niks aan hem had nagelaten ging hij teleurgesteld het klooster in om zich te bezinnen. Lang hield hij het daar niet uit.
Hij ging leven op een loft dat hij zeer smaakvol inrichtte. Ik herinner mij nog goed de moderne lederen zetels en de prachtige zwartglazen commode. Hij gaf me in die tijd wiskundelessen, dankzij hem slaagde ik voor de examencommissie! So far so good maar begin jaren '90 bleven de opdrachten weg. Luc dronk teveel, versliep zich vaak en hij vroeg forse voorschotten aan zijn klanten. Dat alles had zijn reputatie in een slecht daglicht geplaatst. Zijn goede naam in de stad was na een tijdje onherroepelijk verbrand!
Verstoten door grootvader zonk hij steeds verder weg in een moeras van drank en krankzinnigheid. Vaak zag ik hem door het stadspark dwalen, het hoofd gebogen en in zichzelf mompelend. Zo werd zijn jongere broer Robert op een sombere winterdag in 1999 getelefoneerd om het lijk van Luc te komen identificeren. Nooit zal oom Robert dit gruwelbeeld vergeten: het vergroende hoofd van oom Luc waar de wormen uitkropen, met de lege fles wodka nog in zijn verstijfde hand. De arme man had zich van misérie doodgedronken!
Mijn oom Luc was het derde kind van mijn grootouders. Al gauw bleek dat Luc hoogbegaafd was. Hij knutselde als kleuter vaak ingenieuze dingen in elkaar en op vijfjarige leeftijd wist hij al wat hij later zou worden: architect. Het gevolg was dat hij erg verwend werd door mijn grootvader. Zo kreeg hij een eigen studio ingericht in de villa waar de familie met hun andere zeven kinderen woonde. Grootvader betaalde ook maar al te graag Lucs dure studies. Ook toen mijn grootmoeder wegviel door vroegtijdig overlijden, en een stiefmoeder thuis de scepter kwam zwaaien, kon Luc thuis niks fout doen.
Met grootste onderscheiding haalde Luc dus zijn diploma van architect. Hij installeerde zich bij groottante Marie omdat zelfstandig wonen vanwege zijn drukke agenda onhaalbaar bleek. Marie had toen reeds de leeftijd van 85 jaar en Luc hoopte stilletjes op haar erfenis. Ondertussen floreerde de parasiet als welgekend en geniaal architect. Hij kreeg enkele belangrijke stadsprojecten toegeschoven. Toen bij het overlijden van tante Marie bleek dat ze niks aan hem had nagelaten ging hij teleurgesteld het klooster in om zich te bezinnen. Lang hield hij het daar niet uit.
Hij ging leven op een loft dat hij zeer smaakvol inrichtte. Ik herinner mij nog goed de moderne lederen zetels en de prachtige zwartglazen commode. Hij gaf me in die tijd wiskundelessen, dankzij hem slaagde ik voor de examencommissie! So far so good maar begin jaren '90 bleven de opdrachten weg. Luc dronk teveel, versliep zich vaak en hij vroeg forse voorschotten aan zijn klanten. Dat alles had zijn reputatie in een slecht daglicht geplaatst. Zijn goede naam in de stad was na een tijdje onherroepelijk verbrand!
Verstoten door grootvader zonk hij steeds verder weg in een moeras van drank en krankzinnigheid. Vaak zag ik hem door het stadspark dwalen, het hoofd gebogen en in zichzelf mompelend. Zo werd zijn jongere broer Robert op een sombere winterdag in 1999 getelefoneerd om het lijk van Luc te komen identificeren. Nooit zal oom Robert dit gruwelbeeld vergeten: het vergroende hoofd van oom Luc waar de wormen uitkropen, met de lege fles wodka nog in zijn verstijfde hand. De arme man had zich van misérie doodgedronken!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HERE 'S WHERE THE STORY ENDS
Mijn hoofdredacteur Frits vroeg mij om een verhaal te schrijven over mijn literair meningsverschil met Mick Jagger onlangs.
Al vanaf mijn eerste schooljaar Latijn-Grieks luisterde ik gretig naar deze frontman van...jawel, iedereen kent ze: The Rolling Stones. Maar sinds the corona-lockdown ben ik aan het afkicken van hun verslavende deuntjes zoals Jumping Jack Flash en Paint it black. En daar ben ik echt aan toe.
Ik ben in de loop der jaren enkele keren gaan kijken naar hun grandioze optredens en ach, toen vond ik ze al wat te oud en genoot maar matig. Een artiest moet ooit eens beseffen dat zijn 'tijd' voorbij is, vond ik.
Omdat The Stones nadien terug betere muziek maakten en ik intussen dichter was geworden vond ik het een goed idee om gedichten te schrijven over hun rock-avonturen en deze op Jaggers facebook pagina te plaatsen. Tot mijn grote verrassing contacteerde sir Michael mij via mail: How are you Claude? Ik heb echter op een stupide manier gereageerd waardoor hij het contact even verbrak. Maar mijn facebook-gedichten streelden blijkbaar zijn ego want hij reageerde wel eens met een 'like'.
Enkele weken geleden telefoneerde mij iemand vanuit het Verenigd Koninkrijk, ik nam niet op.
Toen ik de volgende ochtend Jaggers facebook checkte, merkte ik op dat al mijn Stones-gedichten waren
verwijderd. Blijkbaar had mijn laatste geposte gedicht hem flink geïrriteerd.
Nadat ik het voice-mailbericht had beluisterd...glimlachte ik: 'Here's where the story ends'
Mijn hoofdredacteur Frits vroeg mij om een verhaal te schrijven over mijn literair meningsverschil met Mick Jagger onlangs.
Al vanaf mijn eerste schooljaar Latijn-Grieks luisterde ik gretig naar deze frontman van...jawel, iedereen kent ze: The Rolling Stones. Maar sinds the corona-lockdown ben ik aan het afkicken van hun verslavende deuntjes zoals Jumping Jack Flash en Paint it black. En daar ben ik echt aan toe.
Ik ben in de loop der jaren enkele keren gaan kijken naar hun grandioze optredens en ach, toen vond ik ze al wat te oud en genoot maar matig. Een artiest moet ooit eens beseffen dat zijn 'tijd' voorbij is, vond ik.
Omdat The Stones nadien terug betere muziek maakten en ik intussen dichter was geworden vond ik het een goed idee om gedichten te schrijven over hun rock-avonturen en deze op Jaggers facebook pagina te plaatsen. Tot mijn grote verrassing contacteerde sir Michael mij via mail: How are you Claude? Ik heb echter op een stupide manier gereageerd waardoor hij het contact even verbrak. Maar mijn facebook-gedichten streelden blijkbaar zijn ego want hij reageerde wel eens met een 'like'.
Enkele weken geleden telefoneerde mij iemand vanuit het Verenigd Koninkrijk, ik nam niet op.
Toen ik de volgende ochtend Jaggers facebook checkte, merkte ik op dat al mijn Stones-gedichten waren
verwijderd. Blijkbaar had mijn laatste geposte gedicht hem flink geïrriteerd.
Nadat ik het voice-mailbericht had beluisterd...glimlachte ik: 'Here's where the story ends'
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LANG LEVE JAN BUYTAERT
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik zijn graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
wel ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik zijn graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
wel ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!