Het dwaallicht.

[Bosrankje]

Beste Dka of Uvi,

We vinden het gewoon heel spijtig wat er allemaal
gebeurt maar wat kunnen we jou zeggen om je van
gedachten te laten veranderen ?
Alleen dit misschien (in antwoord op wat je schreef)

In m'n Blog ging over veel meer dan over proza & poëzie.
Het ging over mijn leven en liefde.
Toevallig trachtte ik daar een poëtische toets aan te geven.

Dat wisten we al lang, beste Uvi en daarom waren, zijn en
zullen we, trouwe bewonderaars van je schrijfsels blijven !
Maar denk je niet dat we ons allemaal (sommigen meer dan
anderen) "bloot" geven ?

Zonder enige vergelijking te durven maken tussen jouw
schrijverstalent en mijn rijmpjes, wil ik je wel zeggen
dat alles wat ik geschreven heb sinds ik Alter ken,
louter geïnspireerd is door intense passie.
Het is in een ruk neergezet en soms ontsluiert het meer
over mijn gevoelens en mezelf dan ik het zou willen.

Maar eigenlijk heb ik niets te verbergen dus...

Vermaak.
Ik denk dat je hier het verschil aanraakt tussen
een lezer en een schrijver.

De band tussen lezer en schrijver heb je heel
bijzonder beschreven :

- Een schrijver is maar zo goed als zijn lezer.
- Ik kan niet schrijven zoals jij leest
- lire c'est écrire
(dixit Uvi)

Voor mij is schrijven ademen, leven.
Veel meer dan louter plezier.
Het klinkt bijna als een 'belediging'.
Misschien is 'PASSIE' wel het verschil.

Zoiets als het onderscheid tussen 'beroep en roeping'.

Ik ben geboren met een droom. Schrijven.
En ik hoop dat deze kwelling blijft duren tot aan dat finale punt van het leven.

Ik begrijp en beaam wat je daar schrijft en inderdaad is PASSIE
het verschil !
De meesten van ons op Forum schrijven en dichten graag maar hun
motivatie is helemaal anders dan wat jou bezielt ! Het maakt deel van
hun leven, geeft hen voldoening,maar voor jou is het gewoon " leven "!

Hopelijk tot schrijfs, Uvi of DkA ?
Lieve herfstgroetjes van Alter en Rankje

[ria]

DkA, dit gebeuren vind ik heel spijtig voor jou.

Ondanks alles DkA,
blijven ademen, blijven schrijven,

als wij de kans krijgen
blijven wij lezen,

sterkte,
ria

[brun]

Beste DkA,

Hartelijk dank voor je antwoord.
Veranker het negatieve niet.
Maar laat ook dit een aanzet zijn om nieuwe ideeën en inspiratie te laten komen.
Schrijven zal je altijd doen, hier of elders. Het is je grote passie, het zit in je bloed
Ik wens je het allerbeste met een stille hoop je nog te kunnen lezen.

Warme groetjes,
brun

[DkA]

De hut van Opa Tom



Hier zit ik nu. Op de zwijgzame zolder.
De koffiegeur vult de ruimte.
Ik schuif m'n ontwakende knoken er doorheen
als een langzame wals.

Mijn heelal reikt zo ver als de V van een vlucht ganzen.
Hier in mijn cel. M'n kamerjas als een pij rond de lenden.
Een ongewijde monnik in een opa-vel.

Hoe oude dromen reïncarneren. In een gerimpelde tijd.
In illo tempore leerde ik op het Klein Seminarie
wat beminnen was, 'amare' :
amo, amas, amat, amamus, amatis, amant.
Toen dus, had ik roeping.

In de vijftiger jaren had je dan de luxueuze keuze
tussen een reeks orden en richtingen. Voor elk wat wils.
Scheutist of Witte Pater. Pastoor in een bucolisch dorpje.
Of voor de teruggetrokken geesten: monnik in een onwereldse abdij.

Ik twijfelde. Een gesloten klooster of een hut in een onbegrensd continent.
God als minnaar of een kudde zwarte zielen.
Gelukkig waren er nog de meisjes. Zij hielden m'n voeten op de begane grond.
Nu zit ik hier bijna in de hemel.

Ach, Gods wegen en die van de vrouwen zijn ondoorgrondelijk.
Niet te meten.

[Alterego1]

Ave DkA,

't Is fijn je hier weer te zien.

We vreesden er al voor dat 'Het dwaallicht'
vroegtijdig ter ziele was gegaan.

Gelukkig,voor ons,schijnt het licht weer
glansrijk in de duisternis van deze topic.

'Ach, Gods wegen en die van de vrouwen zijn ondoorgrondelijk.
Niet te meten.'

Weet je,ook van Ernest Claes en Gerard Walschap
verwachtte men aanvankelijk dat ze priester zouden
worden.
Maar dat was buiten de charmes van respectievelijk
Stefanie en Ninette gerekend.

Wellicht hadden we anders nooit van 'n Charelke Dop
of een Houtekiet gehoord.

A en B

[DkA]

Beste Alter,

van mij en m'n medeleerlingen werd er 'niets' verwacht.
Noch door 'de geestelijkheid', noch door mijn ouders (integendeel).

Wèl een mooie uitslag.
Plus est en vous. Als het kon de 'primus' (perpetuus).

[DkA]

Maar nooit de werkelijkheid


Toen ik vanmorgen, nadat ik de donsdeken weggeslagen had,
de ochtend binnen stapte, (op zol*der was ik al)
dekte ik me toe met een liedje van Charles Ducal.

Hoeveel licht zit er in zo'n gedicht,
vroeg ik me af.
Hoeveel avond, hoeveel leven?
Hoe doet zo'n dichter dat?
Iemand toedekken met een liedje, zonder te zingen.

Hoeveel wind hoor je nu in mijn woorden?
Hij hangt onrustig in de bomen, zie ik door het raam.
Zou hij niet goed geslapen hebben?

Kijk, om dit soort zinnen te lezen,
moet je wakker worden als dichter, vrees ik.
Een dosis 'Toon Tellegen' dat helpt ook.

Zinnen zonder de boekhouding van feiten.
Gewoon een veeg verf, een vaag vermoeden.
Maar nooit de werkelijkheid.

[DkA]

Fezel-ochtend



Het is een fezel-ochtend.
De twee meisjes spreken enkel met de lippen.
Ze leggen hun letters stil over de vloer in de kamer.
Mama slaapt nog.

Gisteren werd o*pa weer even papa.
Of toch iets intenser.
Tranen van dochter haar wangen geveegd,
terwijl ik gewoon wilde strelen. Troosten.

Mama wil uitslapen tijdens weekend.
Even geen kinderen horen.
Tijdens haar werk: moeilijke kinderen.
En thuis worden die al eens geïmiteerd.

Opa daalt zo dadelijk af van de Olympos.
Om over de slaap van dochter te waken.





PS.
Nooit komt uit een dagboek meer
dan het kleine geluid van voorbijgaande
dagen ...

parafrase op een gedicht van Ducal.

[brun]

Beste DkA,

Het verheugt me je hier weer te lezen.

Zoals een schilder penseelt in woorden,
zo schrijven wij in kleuren die verstopt zijn in kreupelhout.
Woorden door muziek omgeven.
Niemand weet echt wat er is bedoeld.

Lees ik je diagonaal of eet ik de letters van't papier.
Ga ik nadenken of word ik er door geïnspireerd.

Ach, mijn wegen zijn ondoorgrondelijk, zoals ook Gods wegen zijn.




Warme groetjes,
brun

[Bosrankje]

Beste Dka,

Zelfs leef je van nectar en ambrozijn,
daal je soms van de Olympos af...

Ontroerend, als jij je ontfermt over
je dochter en komt haar troosten en
op haar slaap waken...

Verheugend voor je lezers, als je letters
gelijk regenparels, op een zacht briesje
laat dansen tot ze woorden vormen in
een poëtische slinger die ons in een blauwe
wereld meesleept, waar werkelijkheid en
imaginaire in elkaar smelten...
een wereld waar alles mogelijk is...

Ik hoop een goede lezeres te zijn.

[DkA]

Getekend, je minnaar


"En opeens, mijn lief, mijn lief, ben ik weer bij jou in Portugal.
Ik denk namelijk: als ik dood ben wil ik bij jou zijn. Bij niemand anders."

Uit 'Het onverwachte antwoord' pagina, 266,
Patricia de Martelaere.



Dag liefste,


Als ik zal sterven, zal jij niet mijn weduwe zijn.
Je zal wenen. Stiekem. Op de badkamer en op het toilet.
En als ze je vragen 'waarom je ogen zo rood zijn',
dan zal je een leugen verzinnen. Maar dat doe je al jaren.

Je zal niet op mijn doodsbrief staan met jouw naam.
Maar dat is niet erg. Ik wil er geen.
Geen enkel papieren getuige van m'n dood.
Alleen de tekenen tijdens het leven hebben belang.
De andere zijn formaliteiten.

Je zal ook niet vooraan in de kerk zitten.
Onder een zwarte voile. Nochtans daar hou ik van.
Een weduwe onder een sluier die weent.
Die haar tranen niet opzichtig laat vloeien, maar verbergt.
Zo lijken ze échter. Maar er zal geen kerkdienst zijn.

En je wordt nooit mijn weduwe.
Maar als het kan, laat de klokken dan luiden.
Daar hou ik zo van, dat weet je.

Ach, je bent nu mijn lief.
En jouw lichaam mijn eeuwigdurend testament.
Laat ons leven en de vergetelheid vergeten.
Kom anker je handen op mijn resterende jaren.

En spaar die tranen voor later.

[DkA]

M'n trap is geen dichter


Misschien, kan je in woorden wonen.
Als ik de dichter mag geloven.
Maar ervan in leven blijven?

Ik hoor de woorden over de trappen lopen.
Zij leven. Zonder dichter.
Straks, zonder hun monden, wordt de trap lichter.

Ook hij is geen dichter.
Maar z'n zingende zinnen
schrijven mij wel het leven in.

[brun]

M'n trap is geen dichter


Misschien, kan je in woorden wonen.
Als ik de dichter mag geloven.
Maar ervan in leven blijven?

Als er morgen geen nootjes meer liggen
onder de bomen
als er geen appeltje voor de dorst
meer is
Dan is er morgen geen morgen meer

Ik nestel me bij de egel
voor een lange winterslaap
Tot de eerste lentestraal
nieuw voedsel brengen zal

Een warme adem
die me weer tot leven wekt
Woorden worden
weer herboren

Zal alles dan anders zijn?

Groetjes,
brun

[DkA]

Le confitéor de l'Artiste





Dag lieve nicht,


De dood is een goede gastheer.
Is hij het immers niet die ons uitnodigt aan de koffietafel.
Waar wij weer familie van dichtbij worden.
En de jaren van vroeger verder verdwijnen in het verleden.
Samen met ouders, nonkels en tantes.

Ons verleden lijkt op mekaar, ons heden is anders.

Maar binnen de familie zijn jouw gedachten
mij het meest nabij en dierbaar.
'La grandeur de notre rêverie, la petitesse de notre existence.'
Ik speel even met de woorden van Baudelaire
die ik vandaag van jou mocht ontvangen.

En dàt, het is weer eigentijds hip, in jouw ferm (gedecideerd) handschrift.

Those are the days. Een dag als geen ander.
Als iemand je zo'n poëtische tekst opstuurt.
Ook al leent zij die van een ander. Niet iedereen schrijft à la 'Baudelaire'.
Graag schreef ik je terug met mijn ontwende pen. In Koningsblauw.
Maar een schouderoperatie verarmt ook de vingers.

Misschien, tot binnenkort, er hoeft niet altijd iemand te sterven.


jouw verre neef,

[DkA]

Kleine mensen.


In 'Kleine dagen' van Dewulf lees ik
wat ik reeds las in 'Loerhoek'.
Oude teksten tussen een nieuwe flap.

Voel me wat bedrogen. Maar ik vergeef 'm lankmoedig.
Want ik geef 'm die 16,95 € graag. Als een vrije bijdrage.
Uit dankbaarheid voor al het ontroerende dat ik reeds van 'm cadeau kreeg. En nu krijg er nog een boek bovenop.

Hier onder de pannen, wordt de kleine ochtend wakker.
Het gedreun van een vliegtuig boven m'n hoofd.
Het gezoen van de c.v. naast m'n deur. Dat moet gezoem zijn.
Het getuit van de wekker onderaan. Dochter wordt wakker.

Het heeft weinig te betekenen. En toch is het leven.
Van kleine mensen.