Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE BEAT IT RHAPSODY
Yes, this is real life, it isn't fantasy
so shut your eyes and feel, there's
no escape from reality, now we're
weak people who needs a vaccine
because our enemy comes easely
any way the wind blows, he killed
many men and women, even babies.
Infected mothers wispher: didn't mean to
make you cry, hope to see you tomorrow!
Too late, my time has come, I got to go but
I don't want to die, please my sons, carry on,
gotta leave you all behind to face the truth!
Oh no brothers and sisters, we won't let you go
the devil doesn't frightening us, we will beat the
beast, but there's still work to be done in the lab.
Soon our researchers will find the cure against
this disease, and yes the virus will be trapped!
The whole human race hopes so!
Yes, this is real life, it isn't fantasy
so shut your eyes and feel, there's
no escape from reality, now we're
weak people who needs a vaccine
because our enemy comes easely
any way the wind blows, he killed
many men and women, even babies.
Infected mothers wispher: didn't mean to
make you cry, hope to see you tomorrow!
Too late, my time has come, I got to go but
I don't want to die, please my sons, carry on,
gotta leave you all behind to face the truth!
Oh no brothers and sisters, we won't let you go
the devil doesn't frightening us, we will beat the
beast, but there's still work to be done in the lab.
Soon our researchers will find the cure against
this disease, and yes the virus will be trapped!
The whole human race hopes so!
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
dag beste Claudio,
ik leef hier al op Sennet sedert ... oei, weet het niet meer - wel al heeeel lang.
Had zelf ook meerdere topics en schreef er boeken vol.
Zo ken ik natuurlijk ook de hoogdagen van P. en P. waar nu nog weinig van rest.
( - wist je dat er zelfs poëzienamiddagen werden georganiseerd tot in het verre Limburg -
dichters lazen voor uit eigen werk en of er veel bijval was! -)
Ik kom hier niet dagelijks, ook niet elke week, soms één keer per maand ...
Bij P. en P. (- 3 schrijvers nog! -) is dan ook de ganse oogst sedert vorig bezoek vlug doorgenomen.
Wat jouw bijdragen betreft verbaas ik me er steeds meer over wat jij, je familie en aanverwanten
al hebben meegemaakt en hebben moeten doorstaan. Een bloemlezing zonder einde van steeds
nieuwe herinneringen. In Vlaanderen kan geen tweede familie bestaan die dergelijk palmares kan voorleggen.
Ik lees dus zoals gezegd, al jouw stukjes. Waarom dan pas nu een reactie?
Wel, jouw laatste bijdrage - een Engels werkje - is voor mij hier, bij P. en P. van SENIORENnet een beetje 'not done'. Opgelet, dit is mijn idee. Misschien zijn er honderden sennetters die het prima vinden - ok!
groetjes, denook
ik leef hier al op Sennet sedert ... oei, weet het niet meer - wel al heeeel lang.
Had zelf ook meerdere topics en schreef er boeken vol.
Zo ken ik natuurlijk ook de hoogdagen van P. en P. waar nu nog weinig van rest.
( - wist je dat er zelfs poëzienamiddagen werden georganiseerd tot in het verre Limburg -
dichters lazen voor uit eigen werk en of er veel bijval was! -)
Ik kom hier niet dagelijks, ook niet elke week, soms één keer per maand ...
Bij P. en P. (- 3 schrijvers nog! -) is dan ook de ganse oogst sedert vorig bezoek vlug doorgenomen.
Wat jouw bijdragen betreft verbaas ik me er steeds meer over wat jij, je familie en aanverwanten
al hebben meegemaakt en hebben moeten doorstaan. Een bloemlezing zonder einde van steeds
nieuwe herinneringen. In Vlaanderen kan geen tweede familie bestaan die dergelijk palmares kan voorleggen.
Ik lees dus zoals gezegd, al jouw stukjes. Waarom dan pas nu een reactie?
Wel, jouw laatste bijdrage - een Engels werkje - is voor mij hier, bij P. en P. van SENIORENnet een beetje 'not done'. Opgelet, dit is mijn idee. Misschien zijn er honderden sennetters die het prima vinden - ok!
groetjes, denook
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Hey denook,
Allereerst bedankt voor uw reactie! Ik wist niet dat er mensen hier zich storen aan Engels geschreven poëzie. Persoonlijk heb ik er geen probleem mee maar ik zal er rekening mee houden.
Hieronder volgt nog een haiku van mijn hand, in zeer eenvoudig Engels, ik ben zeker dat elke senioor met wat verstand deze haiku zal begrijpen én waarderen! Tenslotte is Engels dé wereldtaal en zou elkeen deze taal min of meer moeten beheersen of toch notie van moeten hebben, we live in the 21th century!
ACTUAL HAI HAI HAIKU
He was black indeed
so they choked him on the street
please cops: let them breathe
DE IGLO VAN IVO
De laatste jaren van zijn leven verspilde oom Ivo zijn kostbare tijd aan vrouwen die hem tot de laatste cent uitzogen. Om zijn moraal wat op te monteren stelde ik hem voor om samen met mij aan yoga te doen in clubverband. En ja, het hielp hem terug glimlachen.
Ivo deed in die tijd nogal bizar: hij droomde ervan om met de noorderzon te vertrekken en in een iglo te gaan wonen op de Noordpool. Hij grapte natuurlijk want hij woonde graag in Vlaanderen, in zijn mooi ingerichte studio.
Toen hij nog 'rijk' was nodigde hij ons steevast uit om zijn beste wijnen boven te halen en iets lekkers klaar te maken want mensen ontvangen, daar was hij goed in. De laatste tien jaar was hij gestopt met drinken en zo bloeide hij weer even op. Geluk in de 'liefde' had oom Ivo niet. Hij had dertig jaar gewerkt in het buitenland maar was altijd op de verkeerde vrouwen gevallen. En zo veranderde hij in een oude verbitterde man met weinig empathie voor andere noodlijdenden.
Een jaar voor zijn overlijden was er echter een kentering merkbaar: hij begon zich te interesseren voor de spirituele kant van het leven. Hij kreeg veel humor en kon zijn situatie relativeren.
Als erfenis heeft hij mij zijn studio nagelaten. Of moet ik zeggen: zijn iglo? Want zijn woonst voelde in het begin ijskoud aan!
Allereerst bedankt voor uw reactie! Ik wist niet dat er mensen hier zich storen aan Engels geschreven poëzie. Persoonlijk heb ik er geen probleem mee maar ik zal er rekening mee houden.
Hieronder volgt nog een haiku van mijn hand, in zeer eenvoudig Engels, ik ben zeker dat elke senioor met wat verstand deze haiku zal begrijpen én waarderen! Tenslotte is Engels dé wereldtaal en zou elkeen deze taal min of meer moeten beheersen of toch notie van moeten hebben, we live in the 21th century!
ACTUAL HAI HAI HAIKU
He was black indeed
so they choked him on the street
please cops: let them breathe
DE IGLO VAN IVO
De laatste jaren van zijn leven verspilde oom Ivo zijn kostbare tijd aan vrouwen die hem tot de laatste cent uitzogen. Om zijn moraal wat op te monteren stelde ik hem voor om samen met mij aan yoga te doen in clubverband. En ja, het hielp hem terug glimlachen.
Ivo deed in die tijd nogal bizar: hij droomde ervan om met de noorderzon te vertrekken en in een iglo te gaan wonen op de Noordpool. Hij grapte natuurlijk want hij woonde graag in Vlaanderen, in zijn mooi ingerichte studio.
Toen hij nog 'rijk' was nodigde hij ons steevast uit om zijn beste wijnen boven te halen en iets lekkers klaar te maken want mensen ontvangen, daar was hij goed in. De laatste tien jaar was hij gestopt met drinken en zo bloeide hij weer even op. Geluk in de 'liefde' had oom Ivo niet. Hij had dertig jaar gewerkt in het buitenland maar was altijd op de verkeerde vrouwen gevallen. En zo veranderde hij in een oude verbitterde man met weinig empathie voor andere noodlijdenden.
Een jaar voor zijn overlijden was er echter een kentering merkbaar: hij begon zich te interesseren voor de spirituele kant van het leven. Hij kreeg veel humor en kon zijn situatie relativeren.
Als erfenis heeft hij mij zijn studio nagelaten. Of moet ik zeggen: zijn iglo? Want zijn woonst voelde in het begin ijskoud aan!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MIJN SCHAAKLESJE GELEERD
Toen ik achttien was vertoefde ik in het internaat van een Gentse school waar ik voor verpleegkundige studeerde.
Omdat ik dacht dat ik goed kon schaken sprak ik mijn medeleerlingen aan om een potje te spelen. Al snel vond ik enkele mannelijke kandidaten. Maar ik had mezelf overschat en verloor minstens twintig keer na elkaar. Toch gaf ik de moed niet op. Maar mijn zwakke schaakprestaties werden niet gewaardeerd bij mijn schoolmakkers en zo wilde niemand mij nog als tegenstander.
Dit trauma heb ik jarenlang verdrongen tot ik de schaakcomputer ontdekte en daar kon ik zonder gezichtsverlies flink op mijn bek gaan. Ik begon op niveau 2 maar een anderhalf jaar later streed ik reeds op niveau 10, waar ik tot hiertoe één keer een overwinningskreet kon slaken.
Ooit slenterde ik in het Gentse stadspark en zag een zigeunerin zitten, gekleed in lompen met jawel een schaakbord voor zich op het lentegras. Dat wordt een makkie, dacht ik en daagde haar uit om met mij de strijd aan te binden, de inzet was 12 euro. Haar naam was Daria.
En ach, na enkele geniale zetten was ik reddeloos verloren. Daria glimlachte en zei dat ik aan ons spel was begonnen met drie vooroordelen: ik ben arm en dus niet erg snugger, een zigeunerin en dus wereldvreemd én ik ben een vrouw en dat betekent dat ik een ondermaatse schaakster ben. En dààrom heb je zwak gespeeld, je had me immers onderschat. Schaakmat!!
Schoorvoetend bood ik haar mijn schamele 12 euro aan. En zo had ik weer mijn lesje geleerd.
Toen ik achttien was vertoefde ik in het internaat van een Gentse school waar ik voor verpleegkundige studeerde.
Omdat ik dacht dat ik goed kon schaken sprak ik mijn medeleerlingen aan om een potje te spelen. Al snel vond ik enkele mannelijke kandidaten. Maar ik had mezelf overschat en verloor minstens twintig keer na elkaar. Toch gaf ik de moed niet op. Maar mijn zwakke schaakprestaties werden niet gewaardeerd bij mijn schoolmakkers en zo wilde niemand mij nog als tegenstander.
Dit trauma heb ik jarenlang verdrongen tot ik de schaakcomputer ontdekte en daar kon ik zonder gezichtsverlies flink op mijn bek gaan. Ik begon op niveau 2 maar een anderhalf jaar later streed ik reeds op niveau 10, waar ik tot hiertoe één keer een overwinningskreet kon slaken.
Ooit slenterde ik in het Gentse stadspark en zag een zigeunerin zitten, gekleed in lompen met jawel een schaakbord voor zich op het lentegras. Dat wordt een makkie, dacht ik en daagde haar uit om met mij de strijd aan te binden, de inzet was 12 euro. Haar naam was Daria.
En ach, na enkele geniale zetten was ik reddeloos verloren. Daria glimlachte en zei dat ik aan ons spel was begonnen met drie vooroordelen: ik ben arm en dus niet erg snugger, een zigeunerin en dus wereldvreemd én ik ben een vrouw en dat betekent dat ik een ondermaatse schaakster ben. En dààrom heb je zwak gespeeld, je had me immers onderschat. Schaakmat!!
Schoorvoetend bood ik haar mijn schamele 12 euro aan. En zo had ik weer mijn lesje geleerd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE GULDEN...MIDDENKLASSE
Armoede is als een ijskoud bad
en aan teveel rijkdom verbrandt
men de vingers, dus kies je best
altijd voor de gulden middenweg.
Zonder het slijk der aarde
verwelk je als 'n dorre bloem
maar te hoge bomen vangen
veel wind, dus alweer klinkt
mijn advies: alles met mate!
En daarom is de middenklasse
het meest happy mijns inziens.
Op gras dat altijd groener is dan
aan de overkant zingen zij bij de
zoveelste party: een eigen huis,
een plek onder de zon en altijd
iemand in de buurt die met me …
VAN LOTJE GETIKT?
Toen vader in 1998 na een dringende hartoperatie het medisch advies kreeg om te stoppen met roken en drinken, werd hij doorverwezen naar een ontwenningskliniek te Brussel. Zo dwaalden moeder en ik de eerstvolgende dag door de benauwde witte gangen op zoek naar de tweepersoonskamer waar vader verbleef. Maar daar was hij niet te vinden. Een verpleegster zei dat mijnheer naar de cafetaria was gegaan. We namen dus de lift naar de eerste etage.
En plots hoorde ik daar een bekende stem. 'Hey zoonlief', klonk het luid door de cafétaria. Vader was een koffie aan het consumeren en lachte zijn tandeloze mond bloot toen hij ons zag arriveren. Hij zag er tegen alle verwachting in redelijk vitaal en gezond uit. Hij meldde dat hij heel goed nieuws had en haalde een verkreukeld lottobiljet uit z'n portemonnee. 'Ik ben weer multimiljonair!' grinnikte hij, 'voilà, zes juiste cijfers! ' Ik staarde sceptisch naar het loterijbriefje.
Gauw sloeg ik zijn krant open om alles na te checken en ik kon alleen maar beamen dat vader gelijk had: in de krant stonden zijn zes geluksnummers genoteerd. Ik vond het nogal bizar, ik voelde dat er iets niet klopte maar wat? En toen kwam de aap uit de mouw: de krant dateerde van een week geleden! Maar vader hield hardnekkig vast aan zijn 'waanidee' en maakte zich kwaad. De verpleging kwam kijken wat er gaande was. In razernij werd hij afgevoerd.
Een maand later toen hij weer bij z'n zinnen was, telefoneerde ik hem en stelde voor om samen eens heerlijk uit te gaan eten ergens in een chique vijfsterrenrestaurant, centrum Brussel. Droogjes en nuchter mompelde hij: Heb je de loterij gewonnen of ben je van lotje getikt?
Armoede is als een ijskoud bad
en aan teveel rijkdom verbrandt
men de vingers, dus kies je best
altijd voor de gulden middenweg.
Zonder het slijk der aarde
verwelk je als 'n dorre bloem
maar te hoge bomen vangen
veel wind, dus alweer klinkt
mijn advies: alles met mate!
En daarom is de middenklasse
het meest happy mijns inziens.
Op gras dat altijd groener is dan
aan de overkant zingen zij bij de
zoveelste party: een eigen huis,
een plek onder de zon en altijd
iemand in de buurt die met me …
VAN LOTJE GETIKT?
Toen vader in 1998 na een dringende hartoperatie het medisch advies kreeg om te stoppen met roken en drinken, werd hij doorverwezen naar een ontwenningskliniek te Brussel. Zo dwaalden moeder en ik de eerstvolgende dag door de benauwde witte gangen op zoek naar de tweepersoonskamer waar vader verbleef. Maar daar was hij niet te vinden. Een verpleegster zei dat mijnheer naar de cafetaria was gegaan. We namen dus de lift naar de eerste etage.
En plots hoorde ik daar een bekende stem. 'Hey zoonlief', klonk het luid door de cafétaria. Vader was een koffie aan het consumeren en lachte zijn tandeloze mond bloot toen hij ons zag arriveren. Hij zag er tegen alle verwachting in redelijk vitaal en gezond uit. Hij meldde dat hij heel goed nieuws had en haalde een verkreukeld lottobiljet uit z'n portemonnee. 'Ik ben weer multimiljonair!' grinnikte hij, 'voilà, zes juiste cijfers! ' Ik staarde sceptisch naar het loterijbriefje.
Gauw sloeg ik zijn krant open om alles na te checken en ik kon alleen maar beamen dat vader gelijk had: in de krant stonden zijn zes geluksnummers genoteerd. Ik vond het nogal bizar, ik voelde dat er iets niet klopte maar wat? En toen kwam de aap uit de mouw: de krant dateerde van een week geleden! Maar vader hield hardnekkig vast aan zijn 'waanidee' en maakte zich kwaad. De verpleging kwam kijken wat er gaande was. In razernij werd hij afgevoerd.
Een maand later toen hij weer bij z'n zinnen was, telefoneerde ik hem en stelde voor om samen eens heerlijk uit te gaan eten ergens in een chique vijfsterrenrestaurant, centrum Brussel. Droogjes en nuchter mompelde hij: Heb je de loterij gewonnen of ben je van lotje getikt?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE HEMEL EN DE HEL VOLGENS OUDOOM MARCEL
De laatste jaren van zijn leven als witte pater bracht oudoom Marcel door in een klooster te Antwerpen. Beide van zijn broers waren inmiddels overleden en omdat de rest van de familie weinig interesse toonde in hem nodigde hij m'n moeder en mij regelmatig uit om couscous te gaan eten in een gezellig Marokkaans restaurantje. Want wij waren wél geboeid door zijn spannende verhalen over zijn missiewerk in Ethiophië en andere ontwikkelingslanden.
Zo was Marcel eens oog in oog komen te staan met een enorme zwarte cobra. En was hij bijna gedood door kogels van rebellen. Ook van malaria werd hij niet gevrijwaard. 'Dat was écht de hel,' vertelt hij ons bij een glaasje rode wijn en een mooi stuk lamsvlees.
Maar hij had ook veel dankbaarheid gezien in de ogen van de inheemse bevolking nadat hij schooltjes voor hen had gebouwd. Hij gaf ook af en toe les aan Afrikaanse tieners. Voor hem leek Afrika toen bijna de hemel op Aarde, ondanks de alomtegenwoordige armoede.
Ondertussen breekt Marcel het brood en geeft ons een stukje. Hij bekent dat hij als jongeman in alle geheim voor zijn roeping koos en vervolgens Arabisch ging studeren in Tripoli.
Na 33 jaar zwaar missiewerk kreeg hij onverwacht de kans om bij Paus Johannes Paulus II te gaan werken in de bibliotheek van het Vaticaan. Hij werkte daar graag maar veel kreeg hij de Paus niet te zien. Toch viel er op een goede vrijdag in onze brievenbus een grote enveloppe, afzender Vaticaan. Marcel had een mooie foto opgestuurd waar hij samen met Zijne Heiligheid poseerde.
'Ja dat herinner ik me nog,' beaamt Marcel, 'maar eigenlijk moest ik voor die foto in een lange rij van geestelijken wachten tot het mijn beurt was,' geeft hij wat verlegen toe.
Glimlachend schenkt hij ons nog wat muntthee bij. Het was meteen ons laatste avondmaal want hij overleed twee dagen later aan een hartaanval, op Paaszondag.
De laatste jaren van zijn leven als witte pater bracht oudoom Marcel door in een klooster te Antwerpen. Beide van zijn broers waren inmiddels overleden en omdat de rest van de familie weinig interesse toonde in hem nodigde hij m'n moeder en mij regelmatig uit om couscous te gaan eten in een gezellig Marokkaans restaurantje. Want wij waren wél geboeid door zijn spannende verhalen over zijn missiewerk in Ethiophië en andere ontwikkelingslanden.
Zo was Marcel eens oog in oog komen te staan met een enorme zwarte cobra. En was hij bijna gedood door kogels van rebellen. Ook van malaria werd hij niet gevrijwaard. 'Dat was écht de hel,' vertelt hij ons bij een glaasje rode wijn en een mooi stuk lamsvlees.
Maar hij had ook veel dankbaarheid gezien in de ogen van de inheemse bevolking nadat hij schooltjes voor hen had gebouwd. Hij gaf ook af en toe les aan Afrikaanse tieners. Voor hem leek Afrika toen bijna de hemel op Aarde, ondanks de alomtegenwoordige armoede.
Ondertussen breekt Marcel het brood en geeft ons een stukje. Hij bekent dat hij als jongeman in alle geheim voor zijn roeping koos en vervolgens Arabisch ging studeren in Tripoli.
Na 33 jaar zwaar missiewerk kreeg hij onverwacht de kans om bij Paus Johannes Paulus II te gaan werken in de bibliotheek van het Vaticaan. Hij werkte daar graag maar veel kreeg hij de Paus niet te zien. Toch viel er op een goede vrijdag in onze brievenbus een grote enveloppe, afzender Vaticaan. Marcel had een mooie foto opgestuurd waar hij samen met Zijne Heiligheid poseerde.
'Ja dat herinner ik me nog,' beaamt Marcel, 'maar eigenlijk moest ik voor die foto in een lange rij van geestelijken wachten tot het mijn beurt was,' geeft hij wat verlegen toe.
Glimlachend schenkt hij ons nog wat muntthee bij. Het was meteen ons laatste avondmaal want hij overleed twee dagen later aan een hartaanval, op Paaszondag.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BREEK DE STILTE!
Onlangs zag ik op het tv-journaal
dat er in ons land honderdduizend
mensen zijn die wensen om nooit
meer eenzaam te zijn, maar als je
hen aanraadt om te daten, kruipen
ze weer mooi weer in hun schulp
en zeggen zij dat dat niks uithaalt.
Vaak is alcohol hun enige troost en als hun
bezorgde familie vertelt dat zij het goed met
hen menen, worden zij boos, doen zij het
glas nog eens vol, toasten op zichzelf want
zij broebelen graag: proost ! Is dat geen hel?
Maar ooit moet ook voor hen de zon hebben
geschenen! Waar is hun schaterlach gebleven?
Weten zij wel hoe het alleenzijn begon? En is hun
wilskracht verdwenen met 'n gemene levensstorm?
Ach, ik wil zeker niet veralgemenen maar 't zou
beter zijn om hen allemaal bij elkaar te krijgen
voor een rock-optreden, dan kunnen ze eindelijk
weer eens dansen op het ritme van leuke singles!!
Jawel, vergeet het verleden, leef in het Eden!
Enne...fijn dat je iPhone nu elke dag rinkelt!!
Onlangs zag ik op het tv-journaal
dat er in ons land honderdduizend
mensen zijn die wensen om nooit
meer eenzaam te zijn, maar als je
hen aanraadt om te daten, kruipen
ze weer mooi weer in hun schulp
en zeggen zij dat dat niks uithaalt.
Vaak is alcohol hun enige troost en als hun
bezorgde familie vertelt dat zij het goed met
hen menen, worden zij boos, doen zij het
glas nog eens vol, toasten op zichzelf want
zij broebelen graag: proost ! Is dat geen hel?
Maar ooit moet ook voor hen de zon hebben
geschenen! Waar is hun schaterlach gebleven?
Weten zij wel hoe het alleenzijn begon? En is hun
wilskracht verdwenen met 'n gemene levensstorm?
Ach, ik wil zeker niet veralgemenen maar 't zou
beter zijn om hen allemaal bij elkaar te krijgen
voor een rock-optreden, dan kunnen ze eindelijk
weer eens dansen op het ritme van leuke singles!!
Jawel, vergeet het verleden, leef in het Eden!
Enne...fijn dat je iPhone nu elke dag rinkelt!!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
NO ROGER ANYMORE
Toen mijn vader in 1973 een James Bond-film zag met Roger Moore voor het eerst in de hoofdrol, was hij meteen in de ban van deze acteur. De sfeer van avontuur, mooie vrouwen en snelle sportwagens in deze films had hem altijd al enorm aangesproken. Van deze gespierde man met de mooie pientere ogen, werd vader meteen een trouwe fan.
En dus schoof hij elke keer weer aan in lange rijen bij de Londense cinema-zalen als de nieuwste Bond-film daar in première ging. Vader was dan meestal vergezeld door één van zijn beste vrienden. Na afloop van de film nam hij buiten op komische wijze de allures aan van Moore, zo gek was hij op deze geheim agent!
Tot hij in een maandblad las dat zijn idool aanwezig zou zijn in het Belgische kasteel te Rumbeke, waar men een filmopname kon bijwonen! Snel telefoneerde mijn enthousiaste vader om te bevestigen dat hij die namiddag aanwezig zou zijn. Eindelijk zou hij de rokkenjager die hij zo bewonderde, van dichtbij kunnen zien!
Die avond speelden broer Tom en ik in de tuin terwijl moeder ons zoals gewoonlijk met een glimlach observeerde. Vol spanning wachtte ze op haar man die straks naar huis zou keren om te vertellen over zijn ontmoeting met 007.
We sliepen al toen ik vader hoorde binnen stommelen in onze bungalow. Ik hoorde hem in de woonkamer brullen: 'Wat een tegenvaller, wat een dubbele zero, for me no Roger anymore!'
Lange tijd heb ik mijn hersenen gepijnigd om dit voorval te begrijpen, maar kwam pas vele jaren later tot de conclusie: Blijkbaar zijn filmsterren ook maar 'gewone' stervelingen als je ze in levende lijve ontmoet.
Toen mijn vader in 1973 een James Bond-film zag met Roger Moore voor het eerst in de hoofdrol, was hij meteen in de ban van deze acteur. De sfeer van avontuur, mooie vrouwen en snelle sportwagens in deze films had hem altijd al enorm aangesproken. Van deze gespierde man met de mooie pientere ogen, werd vader meteen een trouwe fan.
En dus schoof hij elke keer weer aan in lange rijen bij de Londense cinema-zalen als de nieuwste Bond-film daar in première ging. Vader was dan meestal vergezeld door één van zijn beste vrienden. Na afloop van de film nam hij buiten op komische wijze de allures aan van Moore, zo gek was hij op deze geheim agent!
Tot hij in een maandblad las dat zijn idool aanwezig zou zijn in het Belgische kasteel te Rumbeke, waar men een filmopname kon bijwonen! Snel telefoneerde mijn enthousiaste vader om te bevestigen dat hij die namiddag aanwezig zou zijn. Eindelijk zou hij de rokkenjager die hij zo bewonderde, van dichtbij kunnen zien!
Die avond speelden broer Tom en ik in de tuin terwijl moeder ons zoals gewoonlijk met een glimlach observeerde. Vol spanning wachtte ze op haar man die straks naar huis zou keren om te vertellen over zijn ontmoeting met 007.
We sliepen al toen ik vader hoorde binnen stommelen in onze bungalow. Ik hoorde hem in de woonkamer brullen: 'Wat een tegenvaller, wat een dubbele zero, for me no Roger anymore!'
Lange tijd heb ik mijn hersenen gepijnigd om dit voorval te begrijpen, maar kwam pas vele jaren later tot de conclusie: Blijkbaar zijn filmsterren ook maar 'gewone' stervelingen als je ze in levende lijve ontmoet.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SHE WANTS IT ALL!
Ik walg nog als ik bedenk hoe ze
opa's kluis hebben leeggeroofd
toen hij zojuist was overleden
zijn vuisten nog gebald tegen
deze wetsovertreders, als een
sterke eikeboom toch geveld
door een stormachtig verleden.
En bij 'n bezoek aan oom Marcel
komen we meer te weten over de
hel van opa's laatste dagen: Suzy,
z'n tweede vrouw, 'n ware duivelin,
kon het niet laten om hem uit te
dagen en haar dochter eiste van
hem steeds nieuwe sportwagens.
En bij zijn sterfbed fluistert zij:
I want it all and...I want it now !
Maar opa sluit zuchtend de ogen
voor de zwendelaars en denkt:
steek voor mijn part al m'n geld
in uw heiligschennende aars !!
Ik walg nog als ik bedenk hoe ze
opa's kluis hebben leeggeroofd
toen hij zojuist was overleden
zijn vuisten nog gebald tegen
deze wetsovertreders, als een
sterke eikeboom toch geveld
door een stormachtig verleden.
En bij 'n bezoek aan oom Marcel
komen we meer te weten over de
hel van opa's laatste dagen: Suzy,
z'n tweede vrouw, 'n ware duivelin,
kon het niet laten om hem uit te
dagen en haar dochter eiste van
hem steeds nieuwe sportwagens.
En bij zijn sterfbed fluistert zij:
I want it all and...I want it now !
Maar opa sluit zuchtend de ogen
voor de zwendelaars en denkt:
steek voor mijn part al m'n geld
in uw heiligschennende aars !!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE WORLD IS YOURS!
Ja, op de rode loper zie ik haar
the world famous artist Geike Arnaert
zo neem ik plaats in de zaal
en zie: zij gaat aan de haal
met in de hand een glansrijke Award
BARBARA OU ES-TU?
Toen mijn vader nog jong en ambitieus was, en zo rijk wilde worden als opa, keek hij enorm op naar Rockefeller. Hij had vernomen dat deze Amerikaanse miljardair het World Trade Center gecreëerd had. Deze bijzondere man had daar zeven torens laten bouwen waarbij de Twin-Towers het meest befaamd waren. Ooit wou vader met opa naar Manhattan vliegen om alles van dichtbij te zien. Het is er echter nooit van gekomen.
En dus bleef vader heel z'n leven lang gefascineerd door deze Twin-Towers. Hij verdiepte zich in de architectuur, de opbouw van de torens en las bijna alles wat er over te lezen viel. Hij voelde een enorme drang om de Atlantische Oceaan over te varen maar het bleef bij een hoopvol verlangen.
Eén jaar voor zijn overlijden kwam vader echter onverwachts te weten dat hij een buitenechtelijke dochter had: Barbara. Ze was geboren in 1971 en was dus een jaartje jonger dan ik. Op een mooie lentedag had de verloren dochter hem telefonisch gecontacteerd vanuit Manhattan, want jawel, zij werkte daar als secretaresse in één van de Twin-towers!!
Vader, die in Brussel woonde, was heel opgetogen met dit nieuws en toen hij via e-mail een foto van Barbara te zien kreeg was hij overtuigd: ze was blond en had dezelfde groene ogen.
Hij nodigde haar uit en zo bezochten ze het Atomium, het Oorlogsmuseum en de Brusselse rommelmarkt. Daar kocht hij voor haar een antiek vaasje als souvenir. Het klikte tussen hen, dat was meteen duidelijk. Na een verblijf van enkele dagen vloog zij tevreden terug naar New-York, waar ze een ruime moderne loft huurde.
Ik had in die tijd veel contact met mijn vader, we belden elkaar dagelijks. Ik wilde mijn halfzuster zo snel mogelijk leren kennen. Ze had ons immers uitgenodigd om ons rond te leiden in Manhattan en dus ook in het World Trade Center!
Maar ook deze droom zou letterlijk en figuurlijk aan diggelen worden geslagen, want enkele dagen later zagen wij op het tv-journaal die vreselijke beelden van de terroristische aanslag op de Twin-Towers. We vreesden het ergste. Vader was in alle staten en stamelde continue: Barbara, ou es-tu, ou es-tu?
Nooit heeft hij zijn dochter nog gezien of gehoord! Hij overleed twee maanden later.
Ja, op de rode loper zie ik haar
the world famous artist Geike Arnaert
zo neem ik plaats in de zaal
en zie: zij gaat aan de haal
met in de hand een glansrijke Award
BARBARA OU ES-TU?
Toen mijn vader nog jong en ambitieus was, en zo rijk wilde worden als opa, keek hij enorm op naar Rockefeller. Hij had vernomen dat deze Amerikaanse miljardair het World Trade Center gecreëerd had. Deze bijzondere man had daar zeven torens laten bouwen waarbij de Twin-Towers het meest befaamd waren. Ooit wou vader met opa naar Manhattan vliegen om alles van dichtbij te zien. Het is er echter nooit van gekomen.
En dus bleef vader heel z'n leven lang gefascineerd door deze Twin-Towers. Hij verdiepte zich in de architectuur, de opbouw van de torens en las bijna alles wat er over te lezen viel. Hij voelde een enorme drang om de Atlantische Oceaan over te varen maar het bleef bij een hoopvol verlangen.
Eén jaar voor zijn overlijden kwam vader echter onverwachts te weten dat hij een buitenechtelijke dochter had: Barbara. Ze was geboren in 1971 en was dus een jaartje jonger dan ik. Op een mooie lentedag had de verloren dochter hem telefonisch gecontacteerd vanuit Manhattan, want jawel, zij werkte daar als secretaresse in één van de Twin-towers!!
Vader, die in Brussel woonde, was heel opgetogen met dit nieuws en toen hij via e-mail een foto van Barbara te zien kreeg was hij overtuigd: ze was blond en had dezelfde groene ogen.
Hij nodigde haar uit en zo bezochten ze het Atomium, het Oorlogsmuseum en de Brusselse rommelmarkt. Daar kocht hij voor haar een antiek vaasje als souvenir. Het klikte tussen hen, dat was meteen duidelijk. Na een verblijf van enkele dagen vloog zij tevreden terug naar New-York, waar ze een ruime moderne loft huurde.
Ik had in die tijd veel contact met mijn vader, we belden elkaar dagelijks. Ik wilde mijn halfzuster zo snel mogelijk leren kennen. Ze had ons immers uitgenodigd om ons rond te leiden in Manhattan en dus ook in het World Trade Center!
Maar ook deze droom zou letterlijk en figuurlijk aan diggelen worden geslagen, want enkele dagen later zagen wij op het tv-journaal die vreselijke beelden van de terroristische aanslag op de Twin-Towers. We vreesden het ergste. Vader was in alle staten en stamelde continue: Barbara, ou es-tu, ou es-tu?
Nooit heeft hij zijn dochter nog gezien of gehoord! Hij overleed twee maanden later.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE SPACE-REVOLUTION
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule, elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit en verruimt jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken!
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is!
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule, elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit en verruimt jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken!
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE DWANG-EROTICUS
Jawel, hij is een dwang-eroticus
die urenlang op de bank ligt te
zeuren bij de psycho-analyticus.
Tja, de patiënt is nog student
een narcist die op de schoolbus
de collegemeisjes verwent met
hier en daar 'n vals compliment.
Hij is cool maar met slechts één doel:
het andere geslacht een kus geven en
zoveel meer, het wordt een obsessie
voor hem, daarom gaat hij elke zomer
verkoeling zoeken bij het stadsmeer.
Ach, concludeert de psycho-analyst:
verleiden moet je doen met passie
en vooral niet geprogrammeerd ...
Dàt is pas een must!!
Veel succes, dwang-eroticus!
En tot nooit meer!
Jawel, hij is een dwang-eroticus
die urenlang op de bank ligt te
zeuren bij de psycho-analyticus.
Tja, de patiënt is nog student
een narcist die op de schoolbus
de collegemeisjes verwent met
hier en daar 'n vals compliment.
Hij is cool maar met slechts één doel:
het andere geslacht een kus geven en
zoveel meer, het wordt een obsessie
voor hem, daarom gaat hij elke zomer
verkoeling zoeken bij het stadsmeer.
Ach, concludeert de psycho-analyst:
verleiden moet je doen met passie
en vooral niet geprogrammeerd ...
Dàt is pas een must!!
Veel succes, dwang-eroticus!
En tot nooit meer!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN KAMER TE VERSAILLES?
Ooit zwierf mijn vader eenzaam en berooid door de straten van Parijs. Om zijn humeur wat op te monteren nam hij dagelijks de tram naar het Paleis van Versailles waar hij uren rondhing als een schim, een schim van wat hij ooit was geweest.
Maar toen de winter was aangebroken zocht hij dringend onderdak. Hij passeerde de wachters aan de poort en vertelde dat er familie van hem woonde, daar in dat mooie paleis. Hij wenste er een kamer om te overnachten, het was immers ellendig koud buiten, bovendien was het hevig beginnen te sneeuwen. De heren merkten op dat vader stomdronken was en aan het ijlen was en dus haalden zij de security erbij, maar toen die aankwamen sprak mijn vader het codewoord uit dat destijds door de inwoners gebruikt werd om toegang te krijgen tot het paleis.
Stomverbaasd keken de gendarmes die intussen als versterking ook waren opgeroepen. Vader was immers een grote forse man en had nog steeds de aristocratische trekken in zijn gezicht en ook zijn voorname lichaamstaal sprak boekdelen.
Mijn verwarde vader werd onmiddellijk naar het politiebureau afgevoerd en nadien uren ondervraagd. Ze hoorden hem uit, om te weten te komen van wie hij dat codewoord had gekregen. Ze checkten zijn identiteitskaart na en stuurden hem voorlopig naar de cel waar hij zijn roes mocht uitslapen.
De volgende ochtend scheen er een warme winterzon en vader glimlachte, want vanuit zijn cel kon hij turen naar zijn geliefd Versailleskasteel. De agenten waren ook beter gehumeurd en brachten hem 'ontbijt op bed'. Nadien leidden ze hem naar buiten, de frisse winterlucht in en stelden hem voor om samen naar België terug te rijden waar hij eigenlijk thuishoorde!
Zo gezegd, zo gedaan: vader werd met een escorte teruggereden naar zijn kamer te ... Brussel! Zijn toenmalig adres: Rue de Palais 1.
Ooit zwierf mijn vader eenzaam en berooid door de straten van Parijs. Om zijn humeur wat op te monteren nam hij dagelijks de tram naar het Paleis van Versailles waar hij uren rondhing als een schim, een schim van wat hij ooit was geweest.
Maar toen de winter was aangebroken zocht hij dringend onderdak. Hij passeerde de wachters aan de poort en vertelde dat er familie van hem woonde, daar in dat mooie paleis. Hij wenste er een kamer om te overnachten, het was immers ellendig koud buiten, bovendien was het hevig beginnen te sneeuwen. De heren merkten op dat vader stomdronken was en aan het ijlen was en dus haalden zij de security erbij, maar toen die aankwamen sprak mijn vader het codewoord uit dat destijds door de inwoners gebruikt werd om toegang te krijgen tot het paleis.
Stomverbaasd keken de gendarmes die intussen als versterking ook waren opgeroepen. Vader was immers een grote forse man en had nog steeds de aristocratische trekken in zijn gezicht en ook zijn voorname lichaamstaal sprak boekdelen.
Mijn verwarde vader werd onmiddellijk naar het politiebureau afgevoerd en nadien uren ondervraagd. Ze hoorden hem uit, om te weten te komen van wie hij dat codewoord had gekregen. Ze checkten zijn identiteitskaart na en stuurden hem voorlopig naar de cel waar hij zijn roes mocht uitslapen.
De volgende ochtend scheen er een warme winterzon en vader glimlachte, want vanuit zijn cel kon hij turen naar zijn geliefd Versailleskasteel. De agenten waren ook beter gehumeurd en brachten hem 'ontbijt op bed'. Nadien leidden ze hem naar buiten, de frisse winterlucht in en stelden hem voor om samen naar België terug te rijden waar hij eigenlijk thuishoorde!
Zo gezegd, zo gedaan: vader werd met een escorte teruggereden naar zijn kamer te ... Brussel! Zijn toenmalig adres: Rue de Palais 1.