Samen dichten, samen schrijven...
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Ik werd er op attent gemaakt door onze goede vriend denook,ria schreef:Uit Wegen van Verwachting - Kerstmis 2007
De aanbidding van de herders (1891) door Martin Feuerstein (1856-1931)
ria
dat hier geen auteursnaam onderstaat.
Inderdaad, ik weet ook niet wie van de twee dit geschreven heeft,
Albert HARI of Charles SINGER.
Beiden schreven zij samen de wondermooie adventsbrochure, in vele talen vertaald.
In het Nederlands noemt het WEGEN VAN VERWACHTING - KERSTMIS 2007 - Jaar A.
Het is tijd om je te bezinnen.
Uitgegeven Editions du Signe in Strasbourg in samenwerking met de Don Bosco Centrale vzw
in Brussel.
Het is een bezinningsboek tijdens Advent en Kersttijd van 2 december tot 13 janauri 2008.
Véél méér dan zijn luttele prijs van 5 euro waard.
Eventueel te bestellen, denk ik: provincialaat@donbosco.be
voor het geval het emailadres zou verwijderd worden
provincialaat @ donbosco.be
maar dan alles aan elkaar geschreven
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Kerstmis is dien dag dat ze schieten....
¹t Was w'r zover het was weer Kerstmis
De kalkoenen waren dood
In ieder dorp in de Flanders was het feest
D'r wir gezongen en gezoupen
On jeneivel gène nood
Vur de Onze vader voor de zoon en voor de geest
Maar op de slag van twelf uren
Werder ook niet an gedacht
Want dat 't feestje in de grond zo veel beduit
¹t Was gemakkelijk te weten
Want het stond in de Gazet
Heel de wereld kwam er openlijk voor uit
Kerstmis is dien dag dat ze niet schieten
Dat er geen bommen uit de lucht worden gestrooid
Dat mitrailleurs van hun verdiende rust genieten
En de kanonnen met een kerstboom zijn getooid
Het is ¹t feest van dagen en maanden
Ter ere van de zon
Zo vertellen ons de boeken zwart op wit
De roomse kerk legt het anders uit
Die zegt ons dat ¹t begon
Met een stalleke in t Palestijns gebied
Maar dat zijn alle interpretaties
Van dit feest van goeie wil
Want onzen taak is toch voor alles militair
En de stilte van de nacht
Die nu heel aardig wordt genoemd
Wordt geleverd door de killers van de la guerress
Kerstmis is dien dag dat ze niet schieten
Dat er geen bommen uit de lucht worden gestrooid
Dat mitrailleurs van hun verdiende rust genieten
En de kanonnen met een kerstboom zijn getooid
Spreek me niet meer van de drei keuningen dat is de ouwentrant
De drei commando¹s das wel meer in onze geest
Maar de soldaten van Heraudes
Ja, die vind ik wel plezant
Dat zijn eig'lijk de groot' helden op deis feest
Maar hou de herderkens er buiten
Want die zijn niet bij d'n troep
Die kennen zeker nog niet 'n mijn uit 'n granaat
En de moeder van het kindeke
Zucht in ¹t midden van die groep
Mijne zeun wordt binnen twintig jaar soldaat
Kerstmis is dien dag dat ze niet schieten
Dat er geen bommen uit de lucht worden gestrooid
Dat mitrailleurs van hun verdiende rust genieten
En de kanonnen met een kerstboom zijn getooid
En de kanonnen met een kerstboom zijn getooid
Wannes Van de Velde
¹t Was w'r zover het was weer Kerstmis
De kalkoenen waren dood
In ieder dorp in de Flanders was het feest
D'r wir gezongen en gezoupen
On jeneivel gène nood
Vur de Onze vader voor de zoon en voor de geest
Maar op de slag van twelf uren
Werder ook niet an gedacht
Want dat 't feestje in de grond zo veel beduit
¹t Was gemakkelijk te weten
Want het stond in de Gazet
Heel de wereld kwam er openlijk voor uit
Kerstmis is dien dag dat ze niet schieten
Dat er geen bommen uit de lucht worden gestrooid
Dat mitrailleurs van hun verdiende rust genieten
En de kanonnen met een kerstboom zijn getooid
Het is ¹t feest van dagen en maanden
Ter ere van de zon
Zo vertellen ons de boeken zwart op wit
De roomse kerk legt het anders uit
Die zegt ons dat ¹t begon
Met een stalleke in t Palestijns gebied
Maar dat zijn alle interpretaties
Van dit feest van goeie wil
Want onzen taak is toch voor alles militair
En de stilte van de nacht
Die nu heel aardig wordt genoemd
Wordt geleverd door de killers van de la guerress
Kerstmis is dien dag dat ze niet schieten
Dat er geen bommen uit de lucht worden gestrooid
Dat mitrailleurs van hun verdiende rust genieten
En de kanonnen met een kerstboom zijn getooid
Spreek me niet meer van de drei keuningen dat is de ouwentrant
De drei commando¹s das wel meer in onze geest
Maar de soldaten van Heraudes
Ja, die vind ik wel plezant
Dat zijn eig'lijk de groot' helden op deis feest
Maar hou de herderkens er buiten
Want die zijn niet bij d'n troep
Die kennen zeker nog niet 'n mijn uit 'n granaat
En de moeder van het kindeke
Zucht in ¹t midden van die groep
Mijne zeun wordt binnen twintig jaar soldaat
Kerstmis is dien dag dat ze niet schieten
Dat er geen bommen uit de lucht worden gestrooid
Dat mitrailleurs van hun verdiende rust genieten
En de kanonnen met een kerstboom zijn getooid
En de kanonnen met een kerstboom zijn getooid
Wannes Van de Velde
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Als ik "the little drummerboy" hoor krijg ik altijd kippevel. Zo ook na een uitvoering met prachtige akoestiek in de kerk van Beverlo door de plaatselijke jeugdharmonie met trommelkorps. Mijn neefje speelde saxofoon.
Param pampam pam...
Het inspireerde me wel tot volgend gedicht...zo'n 15 jaren geleden...
De kleine trommelaar
Hij miste z'n vader, hij miste zijn moeder
Zwierf door het leven als 'n arme drommel
Vaak was zijn bed, het hooi in een stal
Z'n enig bezit was een oude trommel...
Hij trommelde de ganse tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapampam...
Vaak droomde hij over een vaag verleden
'n oude vrouw, die hem naar 't wezenhuis bracht
'n tijd waar de uren doelloos vergleden
Hij weende zich in slaap, bijna iedere nacht
Hij trommelde van tijd tot tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
Naast hem, op zijn bedje, lag altijd zijn trommel
die hij als dreumes van pa had gekregen
Zijn vaderlief, vermist in de oorlog
of had men zijn dood, voor hem verzwegen?
Hij trommelde in die droeve tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
Zijn moederke, wist hij, was te jong gestorven
Hij heeft nog gestaan aan het kruisje van hout
Aan haar graf heeft hij op zijn trommel geslagen
'n roffel ter ere, op een winterdag koud...
Hij trommelde met vlijt
het ritme van de eenzaamheid
rampapam pam rampapam pam
In 't weeshuis is hij niet lang gebleven
Hij ontvluchtte dat kille tehuis
De eerste nacht heeft hij doorgebracht
dicht bij z'n moeder, aan het houten kruis
Hij trommelde de ganse tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
De kleine trommelaar zwierf door het leven
Hier en daar wat schapen gehoed
voor brood en enkele schamele centen
trommelde hij ook in optocht of stoet
Hij trommelde met tederheid
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
Er werd op zekere dag, met glorie en eer
'n soldaat begraven, die voor 't vaderland viel
De trommelaar dacht aan zijn vadertje weer
en sloeg op het vel met hart en ziel
Hij trommelde de ganse tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
Plots kreeg de jongen de schok van zijn leven
toen 'n zware stem hem in d' oren klonk
"Zeg me eens, hoe kom jij aan die trommel,
die ik eens aan mijn zoontje schonk?"
De trommel zweeg een korte tijd
De trommelaar was het ritme kwijt
Ze keken elkaar heel diep in de ogen
een drukkende stilte tot de herkenning kwam
Tranen van geluk waren niet meer te stuiten
toen een vader zijn zoon in de armen nam...
De trommelaar trommelde even later
het ritme van geluk aan de zij van zijn vader...
parampapam pam
rampapam pam
rampapampam
Robbe
1993
Param pampam pam...
Het inspireerde me wel tot volgend gedicht...zo'n 15 jaren geleden...
De kleine trommelaar
Hij miste z'n vader, hij miste zijn moeder
Zwierf door het leven als 'n arme drommel
Vaak was zijn bed, het hooi in een stal
Z'n enig bezit was een oude trommel...
Hij trommelde de ganse tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapampam...
Vaak droomde hij over een vaag verleden
'n oude vrouw, die hem naar 't wezenhuis bracht
'n tijd waar de uren doelloos vergleden
Hij weende zich in slaap, bijna iedere nacht
Hij trommelde van tijd tot tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
Naast hem, op zijn bedje, lag altijd zijn trommel
die hij als dreumes van pa had gekregen
Zijn vaderlief, vermist in de oorlog
of had men zijn dood, voor hem verzwegen?
Hij trommelde in die droeve tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
Zijn moederke, wist hij, was te jong gestorven
Hij heeft nog gestaan aan het kruisje van hout
Aan haar graf heeft hij op zijn trommel geslagen
'n roffel ter ere, op een winterdag koud...
Hij trommelde met vlijt
het ritme van de eenzaamheid
rampapam pam rampapam pam
In 't weeshuis is hij niet lang gebleven
Hij ontvluchtte dat kille tehuis
De eerste nacht heeft hij doorgebracht
dicht bij z'n moeder, aan het houten kruis
Hij trommelde de ganse tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
De kleine trommelaar zwierf door het leven
Hier en daar wat schapen gehoed
voor brood en enkele schamele centen
trommelde hij ook in optocht of stoet
Hij trommelde met tederheid
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
Er werd op zekere dag, met glorie en eer
'n soldaat begraven, die voor 't vaderland viel
De trommelaar dacht aan zijn vadertje weer
en sloeg op het vel met hart en ziel
Hij trommelde de ganse tijd
het ritme van de eenzaamheid
parampapam pam
Plots kreeg de jongen de schok van zijn leven
toen 'n zware stem hem in d' oren klonk
"Zeg me eens, hoe kom jij aan die trommel,
die ik eens aan mijn zoontje schonk?"
De trommel zweeg een korte tijd
De trommelaar was het ritme kwijt
Ze keken elkaar heel diep in de ogen
een drukkende stilte tot de herkenning kwam
Tranen van geluk waren niet meer te stuiten
toen een vader zijn zoon in de armen nam...
De trommelaar trommelde even later
het ritme van geluk aan de zij van zijn vader...
parampapam pam
rampapam pam
rampapampam
Robbe
1993
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Kerst aan de IJzer
Op kerstdag 1914 was het zeer koud aan het front in de Westhoek. In Diksmuide lagen de vijanden tegenover elkaar aan de stroom: de Duitse soldaten in de stad, de Belgische aan de overkant in Kaaskerke. Geweren en mitrailleurs zwegen. Het was er angstwekkend stil. Tot plotseling gezang opklonk in de Duitse stellingen. Eerst aarzelend, dan sterker. Een kerstlied. De Belgen luisterden verbaasd, ergens steeg gejuich op, enkelen begonnen op hun beurt te zingen. Weldra ontstond er samenzang: Stille nacht. En men durfde het hoofd boven de verschansing steken. ,,Vrede ! Niet schieten!’’ werd geroepen. Ten slotte werden geschenkjes uitgewisseld: chocolade, sigaren, kranten.
Op tweede kerstdag kwamen Belgische soldaten aan de Hoge Brug hun kameraden aflossen. Zij kregen het verhaal van de korte wapenstilstand te horen en ook zij probeerden te verbroederen. Rond de middag maakten de Duitsers hun duidelijk dat er iets ging gebeuren. Hun majoor verscheen op het puin van de brug, vergezeld van een ordonnans die een linnen zak droeg. ,,Bonjour messieurs,’’ zei de officier en hij legde aan de Belgische commandant uit wat zijn bedoeling was. Het bleek dat in de linnen zak een monstrans zat, een kunstig versierd ‘vaatwerk’ waarin het heilig sacrament tentoon wordt gesteld. Duitse militairen hadden het gevonden in een Diksmuidse kolenkelder. Nu wilden zij het opnieuw aan de eigenaars bezorgen. Belgen gooiden daarop een lang touw over de IJzer, de ordonnans maakte de zak daaraan vast en het cultusvoorwerp werd over het ijs getrokken. De commandant bedankte de Duitse majoor, ze groetten elkaar en iedereen trok zich terug in zijn stellingen. Later werd de monstrans via de aalmoezeniersdienst aan de eigenaars bezorgd, de kloosterzusters die het hospitaal van Diksmuide hadden bediend.
De Franse auteur Alain Barluet schreef in 1988 in L’Histoire dat een van de grootste ‘fraternisations’ plaatsvond in Foucaucourt, aan de Somme, waar op 25 december 1914 bijna driehonderd Beierse soldaten ongewapend uit de loopgraven kwamen en naar de Fransen toegingen. De beweging duurde tot nieuwjaar, toen de leiding bang werd voor de verbroederingsgeestdrift van haar soldaten.
In België werd, jaren later, in 1930, in opdracht van de stad Diksmuide, de gebeurtenis herdacht door een schilder die tot de Vlaamse Frontbeweging had behoord. Hij maakte er een symbolisch tafereel van: een Duitse en een Belgische frontsoldaat knielen in de IJzervlakte bij een stralend Jezuskind. De Belg houdt de monstrans in de handen. De schilder droeg een passende naam: Sam de Vriendt.
Gaston Durnez
Op kerstdag 1914 was het zeer koud aan het front in de Westhoek. In Diksmuide lagen de vijanden tegenover elkaar aan de stroom: de Duitse soldaten in de stad, de Belgische aan de overkant in Kaaskerke. Geweren en mitrailleurs zwegen. Het was er angstwekkend stil. Tot plotseling gezang opklonk in de Duitse stellingen. Eerst aarzelend, dan sterker. Een kerstlied. De Belgen luisterden verbaasd, ergens steeg gejuich op, enkelen begonnen op hun beurt te zingen. Weldra ontstond er samenzang: Stille nacht. En men durfde het hoofd boven de verschansing steken. ,,Vrede ! Niet schieten!’’ werd geroepen. Ten slotte werden geschenkjes uitgewisseld: chocolade, sigaren, kranten.
Op tweede kerstdag kwamen Belgische soldaten aan de Hoge Brug hun kameraden aflossen. Zij kregen het verhaal van de korte wapenstilstand te horen en ook zij probeerden te verbroederen. Rond de middag maakten de Duitsers hun duidelijk dat er iets ging gebeuren. Hun majoor verscheen op het puin van de brug, vergezeld van een ordonnans die een linnen zak droeg. ,,Bonjour messieurs,’’ zei de officier en hij legde aan de Belgische commandant uit wat zijn bedoeling was. Het bleek dat in de linnen zak een monstrans zat, een kunstig versierd ‘vaatwerk’ waarin het heilig sacrament tentoon wordt gesteld. Duitse militairen hadden het gevonden in een Diksmuidse kolenkelder. Nu wilden zij het opnieuw aan de eigenaars bezorgen. Belgen gooiden daarop een lang touw over de IJzer, de ordonnans maakte de zak daaraan vast en het cultusvoorwerp werd over het ijs getrokken. De commandant bedankte de Duitse majoor, ze groetten elkaar en iedereen trok zich terug in zijn stellingen. Later werd de monstrans via de aalmoezeniersdienst aan de eigenaars bezorgd, de kloosterzusters die het hospitaal van Diksmuide hadden bediend.
De Franse auteur Alain Barluet schreef in 1988 in L’Histoire dat een van de grootste ‘fraternisations’ plaatsvond in Foucaucourt, aan de Somme, waar op 25 december 1914 bijna driehonderd Beierse soldaten ongewapend uit de loopgraven kwamen en naar de Fransen toegingen. De beweging duurde tot nieuwjaar, toen de leiding bang werd voor de verbroederingsgeestdrift van haar soldaten.
In België werd, jaren later, in 1930, in opdracht van de stad Diksmuide, de gebeurtenis herdacht door een schilder die tot de Vlaamse Frontbeweging had behoord. Hij maakte er een symbolisch tafereel van: een Duitse en een Belgische frontsoldaat knielen in de IJzervlakte bij een stralend Jezuskind. De Belg houdt de monstrans in de handen. De schilder droeg een passende naam: Sam de Vriendt.
Gaston Durnez
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
piepje - Lid geworden op: 05 feb 2005, 18:00
- Locatie: naast bos
Hou van mensen,zoals ze zijn!
Er zijn geen anderen
Er zijn geen anderen
-
piepje - Lid geworden op: 05 feb 2005, 18:00
- Locatie: naast bos
Hou van mensen,zoals ze zijn!
Er zijn geen anderen
Er zijn geen anderen
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
De auteur is mij onbekend. Hieronder hoort u de Engelse versie van Boney M
Zalig Kerstfeest
Robbe
Marysboychild
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
oma rienke - Lid geworden op: 06 mei 2005, 18:40
Robbe ,een Prettig Kerstfeest
van rienke
van rienke
Where There is Great Love There Are Always Miracles.
-
troontje - Lid geworden op: 14 dec 2004, 10:03
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Dank aan allen om hier de kerstsfeer te brengen !
December loopt op zijn laatste voetjes...we gaan nu het jaar uit met nieuwjaar...
Het feest van de Onnozele Kinderen of Onschuldige Kinderen wordt op 28 december gevierd. Op die dag viert de Kerk het martelaarschap van de onschuldige jongetjes van Bethlehem die op last van Koning Herodes werden vermoord .De katholieke traditie leert dat God de onschuldige jongetjes van Bethlehem had voorbestemd om door hun dood te getuigen van de Messias.
Herodes was bang dat de komst van een nieuwe Joodse koning het einde van zijn macht zou betekenen. Van de Wijzen uit het oosten hoorde hij dat die nieuwe koning in Bethlehem geboren zou worden. Toen de Wijzen in een droom vernamen dat Herodes kwaadaardige bedoelingen had en Jezus wilde doden, leidden ze hem om de tuin. Daarop ontstak Herodes in een hevige toorn en liet zijn mannen in Bethlehe en omstreken al de jongens van twee jaar en jonger vermoorden . Jozef had echter in een droom van een engel opdracht gekregen met Maria en Jezus te vluchten naar Egypte waar zij bleven tot de dood van Herodes.
Het volksfeest
Het feest van de Onnozele kinderen werd voor het eerst in het jaar 505 in Carthago gevierd. Het stamt van een oud Romeins kinderfeest, het festum puerorum. Dit verkleedfeest, waarin oosterse, Romeinse en Keltische elementen waren opgenomen, werd door de kerk verboden. Onnozele Kinderen is in Nederland en België uiteindelijk overschaduwd door (en geïntegreerd in) de viering van Sint Nicolaas, en daarmee weer door de kerk erkend.
Op het feest van Onnozele Kinderen gingen, net als bij Sint Maarten kinderen de straat op om te bedelen om snoep en geld. Kenmerkend is dat de kinderen verkleed als volwassenen langs de deuren gingen om hun lied te zingen. Dit bedelen om snoep en geld gaat terug op het kinderbisschopspel.
Bij het kinderbisschopspel werd tijdens de Vespers onder het Magnificat onder de scholieren een kinderbisschop gekozen. Deze jongen trad dan enkele dagen in klooster- en kapittelkerk als bisschop op. Met een groep kinderen als aanhang ging hij bij hoogstaande personen van kerk en gemeente eten en kreeg daar ook kleine geschenken. Ook verkleedpartijen hoorden bij het feest en er werden geschenken gegeven aan de koorknapen.
bron: wikipedia
Op 29 december is het Sint Thomas. Toen ik vroeger in de lagere school zat, probeerden we op die dag de meester buiten te sluiten...Misschien is er iemand die ook hierover herinneringen heeft.
Op 31 december: Sint Sylvester. Wie bij ons het langste sliep, die dag, of het laatst uit bed kwam, was de Sylvester voor de rest van het jaar.
Mijn tweede naam...
En dan is het Nieuwejaarke zoete...
groetjes
Robbe
December loopt op zijn laatste voetjes...we gaan nu het jaar uit met nieuwjaar...
Het feest van de Onnozele Kinderen of Onschuldige Kinderen wordt op 28 december gevierd. Op die dag viert de Kerk het martelaarschap van de onschuldige jongetjes van Bethlehem die op last van Koning Herodes werden vermoord .De katholieke traditie leert dat God de onschuldige jongetjes van Bethlehem had voorbestemd om door hun dood te getuigen van de Messias.
Herodes was bang dat de komst van een nieuwe Joodse koning het einde van zijn macht zou betekenen. Van de Wijzen uit het oosten hoorde hij dat die nieuwe koning in Bethlehem geboren zou worden. Toen de Wijzen in een droom vernamen dat Herodes kwaadaardige bedoelingen had en Jezus wilde doden, leidden ze hem om de tuin. Daarop ontstak Herodes in een hevige toorn en liet zijn mannen in Bethlehe en omstreken al de jongens van twee jaar en jonger vermoorden . Jozef had echter in een droom van een engel opdracht gekregen met Maria en Jezus te vluchten naar Egypte waar zij bleven tot de dood van Herodes.
Het volksfeest
Het feest van de Onnozele kinderen werd voor het eerst in het jaar 505 in Carthago gevierd. Het stamt van een oud Romeins kinderfeest, het festum puerorum. Dit verkleedfeest, waarin oosterse, Romeinse en Keltische elementen waren opgenomen, werd door de kerk verboden. Onnozele Kinderen is in Nederland en België uiteindelijk overschaduwd door (en geïntegreerd in) de viering van Sint Nicolaas, en daarmee weer door de kerk erkend.
Op het feest van Onnozele Kinderen gingen, net als bij Sint Maarten kinderen de straat op om te bedelen om snoep en geld. Kenmerkend is dat de kinderen verkleed als volwassenen langs de deuren gingen om hun lied te zingen. Dit bedelen om snoep en geld gaat terug op het kinderbisschopspel.
Bij het kinderbisschopspel werd tijdens de Vespers onder het Magnificat onder de scholieren een kinderbisschop gekozen. Deze jongen trad dan enkele dagen in klooster- en kapittelkerk als bisschop op. Met een groep kinderen als aanhang ging hij bij hoogstaande personen van kerk en gemeente eten en kreeg daar ook kleine geschenken. Ook verkleedpartijen hoorden bij het feest en er werden geschenken gegeven aan de koorknapen.
bron: wikipedia
Op 29 december is het Sint Thomas. Toen ik vroeger in de lagere school zat, probeerden we op die dag de meester buiten te sluiten...Misschien is er iemand die ook hierover herinneringen heeft.
Op 31 december: Sint Sylvester. Wie bij ons het langste sliep, die dag, of het laatst uit bed kwam, was de Sylvester voor de rest van het jaar.
Mijn tweede naam...
En dan is het Nieuwejaarke zoete...
groetjes
Robbe
Laatst gewijzigd door Robol op 25 dec 2007, 22:28, 1 keer totaal gewijzigd.
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Pieter Breugel de jonge - de schaatsers.
Beste Robbe en alle vrienden,
Het thema Kerstmis was prachtig ! Er werd zoveel moois
geschreven door velen van ons of bekende teksten en
gedichten geplaatst met mooie illustraties en zelfs ook
Kerstliedjes om te beluisteren (meestal door Piepje, Zuske,
Troontje en Robbe - waarvoor dank
) Ik had nog 't een en 't ander willen plaatsen maar het
kon niet meer op tijd want.....
Zondag dacht ik even dat ik "een ster op het ijs" was,
maar als men geen 20 meer is en tien jaar niet meer
geschaatst heeft is het misschien niet verantwoord
om tussen een drukke menigte terug te beginnen !!!
Ik twijfelde even maar Elke (petekind van Alter) pakte
mijn hand en lachend, begonnen wij te schaatsen onder
een mooie winterse zon....ik wou zo vlug mogelijk naar
de andere kant van de piste waar Alter zat te wachten,
om hem te zeggen hoe gelukkig ik was, toen iemand mij
voorbij raasde en uit evenwicht bracht !
In een flits dacht ik "niet op mijn rug !" en draaide mij
vlug naar rechts zodoende dat ik op mijn pols viel.
'k Stond direct op en we schaatsten verder maar buiten
de pijn, voelde ik wel iets raar aan mijn hand en deed mijn
mouw naar omhoog om te kijken en dan....wist ik hoe
laat het was !( en ik had nochtans geen horloge aan
)Die mooie dag was ineens stuk en ik kreeg de bevestiging
bij de EHBO dat mijn pols gebroken was en dat wij naar
de kliniek moesten.
Ik spaar jullie de details .....en twee uur later, na een
lichte narcose lag ik, met een verzorgde gebroken pols in 't
gips, in een vreemd bed, met een vreemd ziekenhuisnacht-
hemdje aan (
Robbe), naast een vreemde oudedame........
Dit alles om jullie te vertellen dat het voor mij een heel
bijzondere Kerst is geweest maar eindelijk niet zo slecht
als ik dacht....
.
Eerst was ik teleurgesteld omdat alle plannen moesten
veranderd worden en ik maakte mij zorgen voor de
praktische dingen : avondeten, enkele geschenkjes nog
inpakken, wenskaarten schrijven enz.
En dan een grote vraag : hoe zou alles verlopen nu dat ik
weinig kon en mocht doen ?
Maar alles loste zich vanzelf op ! Ik vond dat ik veel geluk
had ! Iedereen rond mij was behulpzaam en lief.....
Alter en mijn familie (daar had ik nooit aan getwijfeld)
en bekenden maar ook veel onbekenden en dat gaf mij
een goed gevoel !!! Men hoort zoveel negatieve dingen over
klinieken enz. maar iedereen was zo vriendelijk, medelevend
en efficient....van de radioloog die mijn hand en arm met zo
veel zachtheid meermaals moest draaien en verplaatsen tot
de poetsvrouw, later, die niet wou storen omdat ik juist wakker
werd na de narcose !
En ik dacht met veel emotie, dat dit alles de echte betekenis
van Kerstmis was !
Lieve groetjes van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Wie kent er het verhaal "De meerschuimen pijp" van André Demedts ?
Ik persoonlijk vind het een prachtverhaal; Het is te lang om het in één keer te plaatsen. Ik breng het dan ook als een vervolgverhaal
mvg
Robbe
De meerschuimen pijp
Adelfons Persoons zei van zichzelf dat hij schoenmaker was, terwijl zijn geburen geneigd waren hem schoenlapper te noemen. De nijd is nooit uit de wereld geweest en waarschijnlijk zal het eer met de wereld dan met de menselijke gebreken gedaan zijn. Het was ook daaraan te wijten, dat de mensen het over hun hart niet konden krijgen de voornaam Adelfons in 3 lettergrepen uit te spreken. Fons was lang genoeg. Maar Fons weigerde te luisteren als hij, volgens zijn opvatting, met gebrek aan eerbied bejegend werd.
Amelie, zijn vrouw, die hem kende op een draad, zei altijd met een stembuiging waaruit onderdanige bewondering sprak: "Adelfons, als het u zal believen", ofwel, volgens de omstandigheden; "Ge zijt bedankt, Adelfons", ongeveer zoals de schoenenpoetser van een sultan tot haar doorluchtige meester zou spreken. Adelfons weigerde te werken voor klanten die geen manieren hadden en daarom trachtte zijn vrouw zoveel mogelijk zelf de mensen te ontvangen. Als het per ongeluk toch gebeurde dat iemand die zijn schoenen wilde laten herstellen bij Persoons in zijn werkwinkel terechtkwam en begon met hem met een Fons aan te spreken, zonder te beseffen dat hij zich aan een erg vergrijp schuldig maakte, bromde Adelfons tussen zijn tanden dat hij geen bedelaar was.
"Bij mijn weten is er hier niemand die Fons heet-en voor mensen zonder beleefdheid werk ik niet."
Met zulk heerschap in huis, had Amelie niet veel vette soppen mogen eten -dit is een verouderde uitdrukking naar de trant van geheel deze geschiedenis, die in de min beschaafde tijd tussen de twee wereldoorlogen haar beslag heeft gekregen- had zij niet een winkeltje gehouden, waar zij tabak en pijpen, snuif en sulfers verkocht.
Haar winkel bracht meer op dan Adelfons zijn schoenlapperij, maar dat mocht ze nooit onder woorden brengen als ze de vrede in huis wilde bewaren. Want Adelfons beeldde zich in dat hij een echte man was, in de meest overtuigende betekenis van het woord. HIJ verdiende het brood voor zijn gezin, dat, aangezien hij geen kinderen had, slechts uit twee personen bestond, en zijn vrouw, volgens de voorvaderlijke zeden en wetten, bereidde het eten en hield het huis in orde.
wordt vervolgd
Ik persoonlijk vind het een prachtverhaal; Het is te lang om het in één keer te plaatsen. Ik breng het dan ook als een vervolgverhaal
mvg
Robbe
De meerschuimen pijp
Adelfons Persoons zei van zichzelf dat hij schoenmaker was, terwijl zijn geburen geneigd waren hem schoenlapper te noemen. De nijd is nooit uit de wereld geweest en waarschijnlijk zal het eer met de wereld dan met de menselijke gebreken gedaan zijn. Het was ook daaraan te wijten, dat de mensen het over hun hart niet konden krijgen de voornaam Adelfons in 3 lettergrepen uit te spreken. Fons was lang genoeg. Maar Fons weigerde te luisteren als hij, volgens zijn opvatting, met gebrek aan eerbied bejegend werd.
Amelie, zijn vrouw, die hem kende op een draad, zei altijd met een stembuiging waaruit onderdanige bewondering sprak: "Adelfons, als het u zal believen", ofwel, volgens de omstandigheden; "Ge zijt bedankt, Adelfons", ongeveer zoals de schoenenpoetser van een sultan tot haar doorluchtige meester zou spreken. Adelfons weigerde te werken voor klanten die geen manieren hadden en daarom trachtte zijn vrouw zoveel mogelijk zelf de mensen te ontvangen. Als het per ongeluk toch gebeurde dat iemand die zijn schoenen wilde laten herstellen bij Persoons in zijn werkwinkel terechtkwam en begon met hem met een Fons aan te spreken, zonder te beseffen dat hij zich aan een erg vergrijp schuldig maakte, bromde Adelfons tussen zijn tanden dat hij geen bedelaar was.
"Bij mijn weten is er hier niemand die Fons heet-en voor mensen zonder beleefdheid werk ik niet."
Met zulk heerschap in huis, had Amelie niet veel vette soppen mogen eten -dit is een verouderde uitdrukking naar de trant van geheel deze geschiedenis, die in de min beschaafde tijd tussen de twee wereldoorlogen haar beslag heeft gekregen- had zij niet een winkeltje gehouden, waar zij tabak en pijpen, snuif en sulfers verkocht.
Haar winkel bracht meer op dan Adelfons zijn schoenlapperij, maar dat mocht ze nooit onder woorden brengen als ze de vrede in huis wilde bewaren. Want Adelfons beeldde zich in dat hij een echte man was, in de meest overtuigende betekenis van het woord. HIJ verdiende het brood voor zijn gezin, dat, aangezien hij geen kinderen had, slechts uit twee personen bestond, en zijn vrouw, volgens de voorvaderlijke zeden en wetten, bereidde het eten en hield het huis in orde.
wordt vervolgd
Laatst gewijzigd door Robol op 26 dec 2007, 12:03, 1 keer totaal gewijzigd.
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
De meerschuimen pijp (2)
Nu gebeurde het op zekere keer dat Amelie bij haar leverancier een dure meerschuimen pijp had gekocht, een enig stuk op het dorp, dat zij hoopte aan de pastoor, de notaris of de oppermeester met een fatsoenlijke winst te kunnen verkopen. De pijp lag in de uitstalling op een panen kussentje en de mensen die voorbij kwamen keken naar die dure pijp met ontzag en een beklemd gemoed. De ene ging verder zonder iets te zeggen en de andere schoot uit in een lach.
“Hoe is het mogelijk daarmee te willen snoeven?”
Soms kwam er iemand in de winkel om een rolletje pruimtabak of een puntzakje Harelbeekse, die langs zijn neus weg vroeg hoeveel die pijp wel kostte en dan nam Amelie het kostbare stuk voorzichtig in haar handen, wreef het even aan haar voorschoot af, zoals moeders de snoetjes van hun kinderen om ze een beetje aanvaardbaar te maken en dan toonde zij het enige voorwerp, wees op zijn onovertroffen eigenschappen en noemde een prijs die de zuinige mensen deed kwaad worden van verontwaardiging.
“Ge moet van een gloeiende beer gegeten hebben om daar zoveel geld voor te geven,” merkten zij op.
“Het is nochtans zeer schoon,” zei Amelie “Het rijk volk rookt daaruit.”
Maar het rijk volk van het dorp scheen niet te vermoeden wat er van hem verwacht werd. Mijnheer pastoor had een rek vol pijpen, uit allerlei grondstoffen en naar allerlei vorm, genoeg om gedurende drie levens voorzien te zijn; mijnheer de notaris beweerde dat ge van meerschuimen pijpen het maagzuur kondt krijgen, iets waarin hem niemand durfde tegenspreken, daar buiten hem niemand ondervinding van zulke zaken had en de oppermeester hield vol dat de staat de opvoeders van de jeugd te weinig betaalde, om het hun mogelijk te maken zich zulke kostbaarheden aan te schaffen.
Slotsom van de rekening: de pijp bleef onverkocht.
De maanden werden een jaar en Amelie trachtte de pijp weer aan haar leverancier op te solferen, waarop hij verklaarde dat het tot zijn spijt niet mogelijk was haar voldoening te schenken, daar de verkoop van pijpen veel verminderd was, ten gevolge vaneen verandering in de mode van het roken.
“Wat wordt er dan gerookt?” vroeg Amelie.
“Sigaren en sigaretten,” was het antwoord.
“Jezus, Maria, Jozef, zal ik daarmee blijven zitten?”
Iets dat zoveel geld gekost had en nu tot “den ouden antiek” ging behoren! Op het dorp had men geen eerbied voor “ouden antiek”; het moest allemaal spiksplinternieuw zijn en hoe meer het blekte, hoe liever men het zag.
wordt vervolgd
Nu gebeurde het op zekere keer dat Amelie bij haar leverancier een dure meerschuimen pijp had gekocht, een enig stuk op het dorp, dat zij hoopte aan de pastoor, de notaris of de oppermeester met een fatsoenlijke winst te kunnen verkopen. De pijp lag in de uitstalling op een panen kussentje en de mensen die voorbij kwamen keken naar die dure pijp met ontzag en een beklemd gemoed. De ene ging verder zonder iets te zeggen en de andere schoot uit in een lach.
“Hoe is het mogelijk daarmee te willen snoeven?”
Soms kwam er iemand in de winkel om een rolletje pruimtabak of een puntzakje Harelbeekse, die langs zijn neus weg vroeg hoeveel die pijp wel kostte en dan nam Amelie het kostbare stuk voorzichtig in haar handen, wreef het even aan haar voorschoot af, zoals moeders de snoetjes van hun kinderen om ze een beetje aanvaardbaar te maken en dan toonde zij het enige voorwerp, wees op zijn onovertroffen eigenschappen en noemde een prijs die de zuinige mensen deed kwaad worden van verontwaardiging.
“Ge moet van een gloeiende beer gegeten hebben om daar zoveel geld voor te geven,” merkten zij op.
“Het is nochtans zeer schoon,” zei Amelie “Het rijk volk rookt daaruit.”
Maar het rijk volk van het dorp scheen niet te vermoeden wat er van hem verwacht werd. Mijnheer pastoor had een rek vol pijpen, uit allerlei grondstoffen en naar allerlei vorm, genoeg om gedurende drie levens voorzien te zijn; mijnheer de notaris beweerde dat ge van meerschuimen pijpen het maagzuur kondt krijgen, iets waarin hem niemand durfde tegenspreken, daar buiten hem niemand ondervinding van zulke zaken had en de oppermeester hield vol dat de staat de opvoeders van de jeugd te weinig betaalde, om het hun mogelijk te maken zich zulke kostbaarheden aan te schaffen.
Slotsom van de rekening: de pijp bleef onverkocht.
De maanden werden een jaar en Amelie trachtte de pijp weer aan haar leverancier op te solferen, waarop hij verklaarde dat het tot zijn spijt niet mogelijk was haar voldoening te schenken, daar de verkoop van pijpen veel verminderd was, ten gevolge vaneen verandering in de mode van het roken.
“Wat wordt er dan gerookt?” vroeg Amelie.
“Sigaren en sigaretten,” was het antwoord.
“Jezus, Maria, Jozef, zal ik daarmee blijven zitten?”
Iets dat zoveel geld gekost had en nu tot “den ouden antiek” ging behoren! Op het dorp had men geen eerbied voor “ouden antiek”; het moest allemaal spiksplinternieuw zijn en hoe meer het blekte, hoe liever men het zag.
wordt vervolgd
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...