Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HELP ME UNDERSTAND
Wat zijn we een leuke bende daar
in onze badplaats Oostende waar
ik vrolijk een selfie neem in 't hotel.
Tot er op tv wordt verteld dat er
een meisje van drie door Corona
is geveld, plots verzuipen wij in
een zee van ellende want dat
had niemand van ons voorspeld!
Konden we maar in reuzenschelpen
schuilen, ons aan de pier vastkleven
zodat wij dat hels gekwelde kind niet
meer horen in de huilende zeewind.
Bent u wel zeker, mijnheer pastoor dat
ons gebedengeleuter wordt gehoord
door een schepper die geen zier geeft
om een peuter? Dit is zijn antwoord:
Ach, wees zeker, uw woede wordt
door Hem niet in de kiem gesmoord.
Weet ook dat het intense kwaad meevaart
tijdens onze mensenreis en satan gooien wij
niet zomaar overboord, hij hangt immers vast
aan onze boot met 'n stevige zeemansknoop.
Wat zijn we een leuke bende daar
in onze badplaats Oostende waar
ik vrolijk een selfie neem in 't hotel.
Tot er op tv wordt verteld dat er
een meisje van drie door Corona
is geveld, plots verzuipen wij in
een zee van ellende want dat
had niemand van ons voorspeld!
Konden we maar in reuzenschelpen
schuilen, ons aan de pier vastkleven
zodat wij dat hels gekwelde kind niet
meer horen in de huilende zeewind.
Bent u wel zeker, mijnheer pastoor dat
ons gebedengeleuter wordt gehoord
door een schepper die geen zier geeft
om een peuter? Dit is zijn antwoord:
Ach, wees zeker, uw woede wordt
door Hem niet in de kiem gesmoord.
Weet ook dat het intense kwaad meevaart
tijdens onze mensenreis en satan gooien wij
niet zomaar overboord, hij hangt immers vast
aan onze boot met 'n stevige zeemansknoop.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WELKOM BIJ DE AAA-CLUB
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde, was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had hij dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem, ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de Alleen Armoe Adelt -club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde, was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had hij dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem, ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de Alleen Armoe Adelt -club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DEMONCRATIE?
Als een kille vorst regeert hij
ijzig over zijn dode land, als
pinguins glijden we weg als
we ons begeven op glad ijs.
Alles is ondergesneeuwd, als
oermensen moeten wij zien
te overleven in deze ijstijd.
En er is weing te eten, kaal is het
landschap onder zijn demonische
heerschappij, enkele raven, stenen
bomen, het is één en al woestenij.
Het is een Spartaans leven, elkeen
loopt te beven, we moeten elkaar
dwarsbomen, terwijl hij vanuit zijn
zijn kristallen ijspaleis als een sluwe
poolvos jaagt op alles wat wil leven.
Hopelijk smelt al onze ellende weldra als
sneeuw voor de zon, want jawel, enkel een
wonder kan ons nog redden, deze demon
hoort te worden gehandboeid en afgevoerd
naar een cel in de hel waar hij verschroeid
door het lavavulkaan en gekweld door het
gehuil van de andere zondaars wacht tot
de duivel hem vanop het balkon uitlacht.
Zo ziet de mensheid straks licht aan de horizon,
komt de Schepper eindelijk weer in zicht, voortaan
zal Hij ons beschermen in een burcht van beton!
Als een kille vorst regeert hij
ijzig over zijn dode land, als
pinguins glijden we weg als
we ons begeven op glad ijs.
Alles is ondergesneeuwd, als
oermensen moeten wij zien
te overleven in deze ijstijd.
En er is weing te eten, kaal is het
landschap onder zijn demonische
heerschappij, enkele raven, stenen
bomen, het is één en al woestenij.
Het is een Spartaans leven, elkeen
loopt te beven, we moeten elkaar
dwarsbomen, terwijl hij vanuit zijn
zijn kristallen ijspaleis als een sluwe
poolvos jaagt op alles wat wil leven.
Hopelijk smelt al onze ellende weldra als
sneeuw voor de zon, want jawel, enkel een
wonder kan ons nog redden, deze demon
hoort te worden gehandboeid en afgevoerd
naar een cel in de hel waar hij verschroeid
door het lavavulkaan en gekweld door het
gehuil van de andere zondaars wacht tot
de duivel hem vanop het balkon uitlacht.
Zo ziet de mensheid straks licht aan de horizon,
komt de Schepper eindelijk weer in zicht, voortaan
zal Hij ons beschermen in een burcht van beton!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Volgend gedicht schreef ik naar aanleiding van de tennismatch tussen Edmund en Monfils in 2018
THE AFRICAN DREAM
Deze middag zit ik op het puntje
van mijn stoel een tennismatch
te bekijken, twee jongemannen,
een Afrikaan uit Parijs en een
sneeuwwitte Brit, geboren in
Johannesburg, strijden met
één doel voor ogen: een pittige
geldprijs terwijl hun coach vol
netspanning op de tribune zit.
En ik hoop stiekem dat de zwarte
underdog het zal halen want de
tijd van de slaven die de duistere
diamantmijnen moesten ontginnen
is allang voorbij, weg dus met hun
te kleine rubbersandalen en weg
met de westerse heerschappij!!
Laten we elkaar beminnen en
een nieuw tijdperk beginnen!
Want God fluistert aan het eind van de
wedstrijd: Edmund, je hebt gevochten
als een leeuw, fijn dat je kon winnen.
Mais toi Mon Fils, jij maakte vandaag
de krachtigste vuist van deze eeuw!
En dat weet je, diep vanbinnen!
THE AFRICAN DREAM
Deze middag zit ik op het puntje
van mijn stoel een tennismatch
te bekijken, twee jongemannen,
een Afrikaan uit Parijs en een
sneeuwwitte Brit, geboren in
Johannesburg, strijden met
één doel voor ogen: een pittige
geldprijs terwijl hun coach vol
netspanning op de tribune zit.
En ik hoop stiekem dat de zwarte
underdog het zal halen want de
tijd van de slaven die de duistere
diamantmijnen moesten ontginnen
is allang voorbij, weg dus met hun
te kleine rubbersandalen en weg
met de westerse heerschappij!!
Laten we elkaar beminnen en
een nieuw tijdperk beginnen!
Want God fluistert aan het eind van de
wedstrijd: Edmund, je hebt gevochten
als een leeuw, fijn dat je kon winnen.
Mais toi Mon Fils, jij maakte vandaag
de krachtigste vuist van deze eeuw!
En dat weet je, diep vanbinnen!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
AUTO-BIOGRAFIE VAN EEN ROMEO
Vader heeft de voorliefde voor mooie en snelle auto's van mijn opa meegekregen. Vader mocht reeds op zijn veertiende met diens gloednieuwe Austin rijden. Hij stal zo alle meisjesharten die ook aan de Maas woonden, en god hij was toch zo'n mooie jongen.
Later maakte hij de buurt onveilig met zijn knalgele Alfa-sport. Hij was al enkele jaren getrouwd met zijn jeugdliefde Claire, maar bedroog haar aan de lopende band. Hij gedroeg zich als een ware Romeo, een rokkenjager, een playboy en raasde wekelijks met zijn liefjes naar Parijs.
Soms gebeurde het dat hij naar Monaco reisde want zijn grote droom was om daar carrière te maken als Formule-1-coureur. Vol bewondering nam hij plaats en genoot van de voorbijzoemende racers samen met z'n minnares en een glaasje Martini ...
Een jaar voor hij ging scheiden van Claire, kreeg hij plots een lumineus idee: hij zou de auto-pressmobile invoeren in België. De auto-pressmobile was een machine om afgedankte wagens tot een blokje schroot te verwerken. Het werd een groot succes, vader kwam zelfs in de krant.
Twintig jaar later toen zijn drankpobleem hem de das had omgedaan en zijn fortuin in zwarte rook was opgegaan, dwaalde hij met veel te kleine oude tweedehandswagens door de drukke Brusselse straten.
De laatste keer dat hij kon pronken was op het trouwfeest van mijn broer. Vader had het koppel immers naar het stadhuis gereden met een mooie snelle ... Alfa! Die had mijn broer een maand daarvoor aangeschaft. Even leek vader weer op de Romeo van weleer.
Vader heeft de voorliefde voor mooie en snelle auto's van mijn opa meegekregen. Vader mocht reeds op zijn veertiende met diens gloednieuwe Austin rijden. Hij stal zo alle meisjesharten die ook aan de Maas woonden, en god hij was toch zo'n mooie jongen.
Later maakte hij de buurt onveilig met zijn knalgele Alfa-sport. Hij was al enkele jaren getrouwd met zijn jeugdliefde Claire, maar bedroog haar aan de lopende band. Hij gedroeg zich als een ware Romeo, een rokkenjager, een playboy en raasde wekelijks met zijn liefjes naar Parijs.
Soms gebeurde het dat hij naar Monaco reisde want zijn grote droom was om daar carrière te maken als Formule-1-coureur. Vol bewondering nam hij plaats en genoot van de voorbijzoemende racers samen met z'n minnares en een glaasje Martini ...
Een jaar voor hij ging scheiden van Claire, kreeg hij plots een lumineus idee: hij zou de auto-pressmobile invoeren in België. De auto-pressmobile was een machine om afgedankte wagens tot een blokje schroot te verwerken. Het werd een groot succes, vader kwam zelfs in de krant.
Twintig jaar later toen zijn drankpobleem hem de das had omgedaan en zijn fortuin in zwarte rook was opgegaan, dwaalde hij met veel te kleine oude tweedehandswagens door de drukke Brusselse straten.
De laatste keer dat hij kon pronken was op het trouwfeest van mijn broer. Vader had het koppel immers naar het stadhuis gereden met een mooie snelle ... Alfa! Die had mijn broer een maand daarvoor aangeschaft. Even leek vader weer op de Romeo van weleer.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ODE AAN JAN BUYTAERT
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik z'n graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik z'n graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
REBEL WITHOUT A CAUSE
Vervreemd van mezelf
en de mensheid, was ik
een mooiprater al had ik
geen gesprekspartner meer.
Ik was een mensenhater die
de maximumsnelheid op de
levensweg overschreed, ook
al trok mijn vader aan de
handrem, ik speelde theater
met af en toe een hulpkreet.
Daarom was ik een vroege
schoolverlater die al gauw
aan bandeloosheid leed.
Maar de krater van mijn
boosheid is met de jaren
versteend door het geklater
van de fontein in het park die
mij telkens weer inspireert
tot dichterlijke relativiteit.
Met het geschater van
kinderen in mijn nabijheid.
En tussen de bladeren
van de eik zit een oehoe.
Terwijl ik voortaan water
bij de wijn doe.
DE SPANNING WAS TE SCHNEIDEN
Tijdens de zomer van 1966 reed mijn vader naar Lyon omdat hij daar een afspraak had met een immobiliënbureau. Vanwege allerlei persoonlijke moeilijkheden hier in België wilde hij immers naar deze Franse stad emigreren. Met zijn knalgele Alfa Spider moest hij echter urenlang aanschuiven in een file waar maar geen einde aan leek te komen. Er was een zwaar ongeval geweest met een duidelijk hoorbare explosie, wellicht van een vrachtwagen die in brand was gevlogen. Vader kon van ver de zwarte rook zien en dus stopte hij bij het eerste beste benzine-station om even de benen te strekken en iets te eten en te drinken.
Hij parkeerde zijn wagen maar botste lichtjes tegen een witte Rolls Royce waaruit een jonge vrouw met een zwarte zonnebril en grote rode hoed plots in zijn richting keek. Vader was zich van geen kwaad bewust en stapte uit terwijl hij een sigaret opstak. Maar al gauw was de vermomde dame uit haar wagen gesprongen en begon luid te vloeken omdat zij een schrammetje aan haar buitenspiegel had opgemerkt. Zij sprak vloeiend Frans maar met een opvallend Duits accent.
Vader die ook niet op zijn mond was gevallen verdedigde zich door te schreeuwen dat haar pretentieus pronkstuk niet binnen de witte lijnen stond geparkeerd.
En zo kibbelden de twee een tijdje tot ineens een zuidenwind de hoed van de dame deed wegwaaien. Toen de furie hem probeerde te vangen, viel ook haar zonnebril op de grond. En dus had vader meteen de beroemde actrice herkend. Hij had in de Parijse bioscoopzalen al haar films gezien en was al jaren een fan van deze vedette. Nog voor ze haar bek weer kon opendoen kuste vader haar vurig, zij verweerde zich hevig, gaf een tik op zijn kaak, maar kuste tenslotte vurig met hem mee.
Maar toen haar man kwam aangelopen met twee sandwiches in de hand, trok de filmster zich snel terug.
'Wat is hier gaande?' vroeg de kersverse bedrogen echtgenoot wantrouwig.
'Niks hoor lieverd', glimlachte zij vals.
De spanning was echt te schneiden.
Vader die overrompeld was door deze scène, borg zijn emigratieplannen voorlopig op en keerde weer terug naar België. Opgewonden droomde hij die hele nacht van ... keizerin Sissi.
Vervreemd van mezelf
en de mensheid, was ik
een mooiprater al had ik
geen gesprekspartner meer.
Ik was een mensenhater die
de maximumsnelheid op de
levensweg overschreed, ook
al trok mijn vader aan de
handrem, ik speelde theater
met af en toe een hulpkreet.
Daarom was ik een vroege
schoolverlater die al gauw
aan bandeloosheid leed.
Maar de krater van mijn
boosheid is met de jaren
versteend door het geklater
van de fontein in het park die
mij telkens weer inspireert
tot dichterlijke relativiteit.
Met het geschater van
kinderen in mijn nabijheid.
En tussen de bladeren
van de eik zit een oehoe.
Terwijl ik voortaan water
bij de wijn doe.
DE SPANNING WAS TE SCHNEIDEN
Tijdens de zomer van 1966 reed mijn vader naar Lyon omdat hij daar een afspraak had met een immobiliënbureau. Vanwege allerlei persoonlijke moeilijkheden hier in België wilde hij immers naar deze Franse stad emigreren. Met zijn knalgele Alfa Spider moest hij echter urenlang aanschuiven in een file waar maar geen einde aan leek te komen. Er was een zwaar ongeval geweest met een duidelijk hoorbare explosie, wellicht van een vrachtwagen die in brand was gevlogen. Vader kon van ver de zwarte rook zien en dus stopte hij bij het eerste beste benzine-station om even de benen te strekken en iets te eten en te drinken.
Hij parkeerde zijn wagen maar botste lichtjes tegen een witte Rolls Royce waaruit een jonge vrouw met een zwarte zonnebril en grote rode hoed plots in zijn richting keek. Vader was zich van geen kwaad bewust en stapte uit terwijl hij een sigaret opstak. Maar al gauw was de vermomde dame uit haar wagen gesprongen en begon luid te vloeken omdat zij een schrammetje aan haar buitenspiegel had opgemerkt. Zij sprak vloeiend Frans maar met een opvallend Duits accent.
Vader die ook niet op zijn mond was gevallen verdedigde zich door te schreeuwen dat haar pretentieus pronkstuk niet binnen de witte lijnen stond geparkeerd.
En zo kibbelden de twee een tijdje tot ineens een zuidenwind de hoed van de dame deed wegwaaien. Toen de furie hem probeerde te vangen, viel ook haar zonnebril op de grond. En dus had vader meteen de beroemde actrice herkend. Hij had in de Parijse bioscoopzalen al haar films gezien en was al jaren een fan van deze vedette. Nog voor ze haar bek weer kon opendoen kuste vader haar vurig, zij verweerde zich hevig, gaf een tik op zijn kaak, maar kuste tenslotte vurig met hem mee.
Maar toen haar man kwam aangelopen met twee sandwiches in de hand, trok de filmster zich snel terug.
'Wat is hier gaande?' vroeg de kersverse bedrogen echtgenoot wantrouwig.
'Niks hoor lieverd', glimlachte zij vals.
De spanning was echt te schneiden.
Vader die overrompeld was door deze scène, borg zijn emigratieplannen voorlopig op en keerde weer terug naar België. Opgewonden droomde hij die hele nacht van ... keizerin Sissi.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HET GING NIET OVER ROZEN?
Toen ik nog een kleuter was hoorde ik mijn vader, terwijl hij zich scheerde, opgewekt meezingen met het bekende liedje van Jacques Brel: Rosa rosa rosam ... Ik vroeg vader waarover dit liedje eigenlijk ging. Hij vertelde dat Brel over de Latijnse verbuiging van rosa zong. Ooit had vader deze verbuiging in een streng paterscollege mogen studeren.
Ik keek op naar mijn pa wiens leven niet bepaald over rozen ging. Gelukkig kon hij trots zijn op mijn broer Tom en ik: ik werd in het eerste leerjaar de primus van de klas, Tom eveneens, wat later in de humaniora.
Toen ik op mijn twaalfde besloten had om Latijn-Grieks te gaan studeren, moedigde vader me dan ook aan. Ik was vroegtijdig rijp geworden en om mij nog ouder te doen lijken, had ik reeds een snorretje laten groeien. Mijn klasgenoten concludeerden dat ik een klas gedubbeld had.
En je mag drie keer raden wat ik na de eerste schooldag uit mijn hoofd moest leren, jawel: de verbuiging van rosa.
Toen ik een succesvol collegejaar achter de rug had, fietste ik tijdens de zomervakantie naar Brussel om daar bij vader te logeren. Zoals altijd zouden wij enkele musea bezoeken. Op een mooie ochtend bij een kopje koffie, begon vader uitvoerig over zijn ups and downs te vertellen, ik luisterde aandachtig.
Plots stond vader op, haalde zijn scheergerief boven en grinnikte: En nu ga je dat lelijk snorretje van jou afscheren hé! Ik aarzelde even maar glimlachte tenslotte: 'Ok pa, alleen als jij Rosa, rosa, rosam zingt!'
'Ok Clo-clo !' stemde hij in en zong uit volle borst: rosa rosa rosam ...
En ik bedacht: soms gaat het leven wél over rozen!
DE TAND DES TIJDS
Zoals altijd ga ik met zeer
lange tanden naar Sophie.
Even op de tanden bijten
verzoekt ze mij vriendelijk
en neemt zo enkele foto's
van mijn donkere kamer.
‘Dat wordt uittrekken!’ vertelt
ze mij terwijl ze met de lamp
alles in de gaten houdt, even
later is m'n linkerwang verdoofd.
En in gedachten verzonken...
droom ik van gouden tanden.
Dus voel ik haar aan de tand!
Maar Sophie lacht: 'Dat kost
je een vermogen, Claude.'
En ik bedenk: 'Mijn gebit zal
de tand des tijds wel overleven.’
Desnoods zal ik later als een
tandloze bejaarde verder leven!
Toen ik nog een kleuter was hoorde ik mijn vader, terwijl hij zich scheerde, opgewekt meezingen met het bekende liedje van Jacques Brel: Rosa rosa rosam ... Ik vroeg vader waarover dit liedje eigenlijk ging. Hij vertelde dat Brel over de Latijnse verbuiging van rosa zong. Ooit had vader deze verbuiging in een streng paterscollege mogen studeren.
Ik keek op naar mijn pa wiens leven niet bepaald over rozen ging. Gelukkig kon hij trots zijn op mijn broer Tom en ik: ik werd in het eerste leerjaar de primus van de klas, Tom eveneens, wat later in de humaniora.
Toen ik op mijn twaalfde besloten had om Latijn-Grieks te gaan studeren, moedigde vader me dan ook aan. Ik was vroegtijdig rijp geworden en om mij nog ouder te doen lijken, had ik reeds een snorretje laten groeien. Mijn klasgenoten concludeerden dat ik een klas gedubbeld had.
En je mag drie keer raden wat ik na de eerste schooldag uit mijn hoofd moest leren, jawel: de verbuiging van rosa.
Toen ik een succesvol collegejaar achter de rug had, fietste ik tijdens de zomervakantie naar Brussel om daar bij vader te logeren. Zoals altijd zouden wij enkele musea bezoeken. Op een mooie ochtend bij een kopje koffie, begon vader uitvoerig over zijn ups and downs te vertellen, ik luisterde aandachtig.
Plots stond vader op, haalde zijn scheergerief boven en grinnikte: En nu ga je dat lelijk snorretje van jou afscheren hé! Ik aarzelde even maar glimlachte tenslotte: 'Ok pa, alleen als jij Rosa, rosa, rosam zingt!'
'Ok Clo-clo !' stemde hij in en zong uit volle borst: rosa rosa rosam ...
En ik bedacht: soms gaat het leven wél over rozen!
DE TAND DES TIJDS
Zoals altijd ga ik met zeer
lange tanden naar Sophie.
Even op de tanden bijten
verzoekt ze mij vriendelijk
en neemt zo enkele foto's
van mijn donkere kamer.
‘Dat wordt uittrekken!’ vertelt
ze mij terwijl ze met de lamp
alles in de gaten houdt, even
later is m'n linkerwang verdoofd.
En in gedachten verzonken...
droom ik van gouden tanden.
Dus voel ik haar aan de tand!
Maar Sophie lacht: 'Dat kost
je een vermogen, Claude.'
En ik bedenk: 'Mijn gebit zal
de tand des tijds wel overleven.’
Desnoods zal ik later als een
tandloze bejaarde verder leven!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ZIJN KUNST WERKT!
M'n goede vriend Jan Buytaert
was een rijkeluiskunstenaar,
ik leerde hem kennen via zijn
olieschets dat ik aan huis vond
bij de vuiniskar,het was great art.
Helaas, deze vriendschap werd ons
niet gegund, werd ons zelfs belet!
Maar hoe je het draait of keert, zijn
schilderijen hebben me genezen, zo
kon ik plots weer wandelen langs de
Leie zonder onwel te wezen bij lange
rijen mensen aan de bioscoopzalen.
Jawel, zijn kunst werkt want dankzij Jan
werd ik snel weer Clode ook al ligt mijn
vriend nu al jaren onder de groene zoden.
Maar ooit wil ik dit gedicht lezen in de wereldtalen
want behoren wij beiden niet tot de allergrootsten?
M'n goede vriend Jan Buytaert
was een rijkeluiskunstenaar,
ik leerde hem kennen via zijn
olieschets dat ik aan huis vond
bij de vuiniskar,het was great art.
Helaas, deze vriendschap werd ons
niet gegund, werd ons zelfs belet!
Maar hoe je het draait of keert, zijn
schilderijen hebben me genezen, zo
kon ik plots weer wandelen langs de
Leie zonder onwel te wezen bij lange
rijen mensen aan de bioscoopzalen.
Jawel, zijn kunst werkt want dankzij Jan
werd ik snel weer Clode ook al ligt mijn
vriend nu al jaren onder de groene zoden.
Maar ooit wil ik dit gedicht lezen in de wereldtalen
want behoren wij beiden niet tot de allergrootsten?
Laatst gewijzigd door Claudio op 04 sep 2020, 21:30, 2 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CIVIL ENGINEER, DAT IS GEEN KLEIN BIER
Ach ja, mijn broer blokte cursussen aan UGent
draaide kubusjes rond, was wiskundig prudent
maar baalde zo van de scheikunde-examens
dronk dan een vijftal Rodenbachs op z'n kamer
want hop hop, z'n diploma halen was urgent
Ach ja, mijn broer blokte cursussen aan UGent
draaide kubusjes rond, was wiskundig prudent
maar baalde zo van de scheikunde-examens
dronk dan een vijftal Rodenbachs op z'n kamer
want hop hop, z'n diploma halen was urgent
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MY KISS IS ON YOUR LIST
Ooit was ik stomdronken te
Parijs het Louvre-museum
binnen gegaan, ik kon niet
meer op mijn benen staan.
Dus ging ik ronkend rusten
op een zitbankje terwijl recht
tegenover mij de Mona Lisa
naar me glimlachte, ik sliep
vredig en diep in...dacht ik.
Ik had mijn walkman bij en
hoorde haar zingen: kus mij
en ze fluisterde: doe het nu.
Zo nam ik een grote ladder waarvan ik
bijna naar beneden donderde maar kwam
op mondhoogte met het beroemde werk
van Da Vinci dat ik zo bewonderde en
zoende haar teder in de nek, deed dan
tevreden mijn middagdutje voort....
Maar plots werd ik gewekt uit mijn dromen
een enge vrouwelijke bewaakster keek me
streng aan en zuchtte: boy, even meekomen !
Hoe ik mij eruit heb geluld weet ik
niet meer maar de dame had geen
geduld en liet me rustig... weggaan.
Toen ik met mijn motor weer nuchter op de
baan reed, had ik binnenpretjes want enkel
ik heb het lef gehad om dit portret te kissen!
Ach, noem mij maar gerust een leuke
gekkerd. En daarom zal ik dit gedicht
straks uit m'n geheugenbestand wissen!
Ooit was ik stomdronken te
Parijs het Louvre-museum
binnen gegaan, ik kon niet
meer op mijn benen staan.
Dus ging ik ronkend rusten
op een zitbankje terwijl recht
tegenover mij de Mona Lisa
naar me glimlachte, ik sliep
vredig en diep in...dacht ik.
Ik had mijn walkman bij en
hoorde haar zingen: kus mij
en ze fluisterde: doe het nu.
Zo nam ik een grote ladder waarvan ik
bijna naar beneden donderde maar kwam
op mondhoogte met het beroemde werk
van Da Vinci dat ik zo bewonderde en
zoende haar teder in de nek, deed dan
tevreden mijn middagdutje voort....
Maar plots werd ik gewekt uit mijn dromen
een enge vrouwelijke bewaakster keek me
streng aan en zuchtte: boy, even meekomen !
Hoe ik mij eruit heb geluld weet ik
niet meer maar de dame had geen
geduld en liet me rustig... weggaan.
Toen ik met mijn motor weer nuchter op de
baan reed, had ik binnenpretjes want enkel
ik heb het lef gehad om dit portret te kissen!
Ach, noem mij maar gerust een leuke
gekkerd. En daarom zal ik dit gedicht
straks uit m'n geheugenbestand wissen!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN VERBORGEN SCHAT?
Mijn moeder is reeds van jongs af aan gefascineerd door intellectuelen en de betere Franse literatuur. Rond haar veertiende begon ze de grote schrijvers te lezen: Sartre, Breton en Gide.
Midden jaren '60 kwam zij, naar aanleiding van een interculturele uitwisseling tussen Belgische en Nederlandse studenten, in een Dordrechts kasteel terecht.
Daar merkte moeder meteen een nogal bizarre jongeman op. Frank was zijn naam en hij had een jagershoedje op en een kniebroek aan. Hij was haar type niet maar aangezien ze naast elkaar hadden plaatsgenomen begonnen ze voorzichtig een gesprek. Hun conversatie kreeg al heel snel diepgang. Frank had immers een diploma filosofie behaald en schreef gedichten! Hij had zelfs een poging gedaan om theologie te studeren in het kader van een priesteropleiding, maar was vroegtijdig gestopt met deze droge materie.
Aan het einde van dat inspirerende weekend wisselden ze elkaars adressen uit, want Franks intellect had moeder kunnen bekoren en hij bleek stapelverliefd te zijn geworden op de mysterieuze blondine. Maar moeder hield afstand, wou hem niet teveel hoop geven en kuste hem bij het afscheid op de wang.
Wat volgt laat zich raden: enkele weken later ontving zij een brief waarin de wijsgeer zijn gevoelens voor haar had vertaald in een gedicht. Moeder was erg gecharmeerd maar had intussen John leren kennen, een beeldhouwer, haar eerste grote liefde! Ze wees Frank dus beleefd af en verbrak het contact.
Mijn moeder die nu zeventig is en nog altijd vijftig tinten blond, vond onlangs bij het opruimen van haar slaapkamer het liefdesgedicht van Frank terug in één van haar oude schoendozen.
Nadat ze het mij had voorgelezen, hoorde ik haar fluisteren: ‘Bedankt voor dit prachtige gedicht Frank! Bedankt, verborgen schat!’
THE NAKED TRUTH
Ooit verwachtte mijn vriend Jan
mij in een hotelzaal te Oostende
als tekenleraar had hij er immers
naaktmodellen aangesteld die
zijn leerlingen zouden schetsen.
Toen ik daar arriveerde zag ik
meteen een mooie blondine die
poseerde zonder … haar rolstoel.
Ik begon met haar te kletsen maar het
werd al snel een grote knoeiboel toen
ik over love at first sight wou zwetsen.
Want de naakte waarheid is: ik ben
geen Adonis maar kan wel m'n gevoel
voor haar in liefdespoëzie omzetten!
Zonder dat ik haar door merg
en been zal kunnen kwetsen!
Zal ik alvast koffie zetten?
Mijn moeder is reeds van jongs af aan gefascineerd door intellectuelen en de betere Franse literatuur. Rond haar veertiende begon ze de grote schrijvers te lezen: Sartre, Breton en Gide.
Midden jaren '60 kwam zij, naar aanleiding van een interculturele uitwisseling tussen Belgische en Nederlandse studenten, in een Dordrechts kasteel terecht.
Daar merkte moeder meteen een nogal bizarre jongeman op. Frank was zijn naam en hij had een jagershoedje op en een kniebroek aan. Hij was haar type niet maar aangezien ze naast elkaar hadden plaatsgenomen begonnen ze voorzichtig een gesprek. Hun conversatie kreeg al heel snel diepgang. Frank had immers een diploma filosofie behaald en schreef gedichten! Hij had zelfs een poging gedaan om theologie te studeren in het kader van een priesteropleiding, maar was vroegtijdig gestopt met deze droge materie.
Aan het einde van dat inspirerende weekend wisselden ze elkaars adressen uit, want Franks intellect had moeder kunnen bekoren en hij bleek stapelverliefd te zijn geworden op de mysterieuze blondine. Maar moeder hield afstand, wou hem niet teveel hoop geven en kuste hem bij het afscheid op de wang.
Wat volgt laat zich raden: enkele weken later ontving zij een brief waarin de wijsgeer zijn gevoelens voor haar had vertaald in een gedicht. Moeder was erg gecharmeerd maar had intussen John leren kennen, een beeldhouwer, haar eerste grote liefde! Ze wees Frank dus beleefd af en verbrak het contact.
Mijn moeder die nu zeventig is en nog altijd vijftig tinten blond, vond onlangs bij het opruimen van haar slaapkamer het liefdesgedicht van Frank terug in één van haar oude schoendozen.
Nadat ze het mij had voorgelezen, hoorde ik haar fluisteren: ‘Bedankt voor dit prachtige gedicht Frank! Bedankt, verborgen schat!’
THE NAKED TRUTH
Ooit verwachtte mijn vriend Jan
mij in een hotelzaal te Oostende
als tekenleraar had hij er immers
naaktmodellen aangesteld die
zijn leerlingen zouden schetsen.
Toen ik daar arriveerde zag ik
meteen een mooie blondine die
poseerde zonder … haar rolstoel.
Ik begon met haar te kletsen maar het
werd al snel een grote knoeiboel toen
ik over love at first sight wou zwetsen.
Want de naakte waarheid is: ik ben
geen Adonis maar kan wel m'n gevoel
voor haar in liefdespoëzie omzetten!
Zonder dat ik haar door merg
en been zal kunnen kwetsen!
Zal ik alvast koffie zetten?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OOSTDUINKERKE BAD
Met een zee van tijd gaan
zij te paard de garnalen te
lijf terwijl de zilte golven in
volle vaart komen aanrollen.
Maar vandaag zullen zij niet
achter het net vissen, kunnen
zij gestaag het tij doen keren.
Want thuis wacht de vrouw bij
het fornuis voor het volgende
middagmaal dat haar man
zojuist heeft bijeen geschaard.
En op het strand heb ik hen
met open mond aangestaard
maar zij storen zich uiteraard
niet aan een kleine garnaal
die hier is gestrand en een
gedicht over hen verhaalt!
Gaan ze wel recht door zee als
ze mij zo aan de dijk zetten?
Ach neen, straks delen ze met
mij ... hun Belgische crevetten!
LE BBQ DE PAOLA?
Mijn halfbroer Daniël en zijn vriend Benito wonen al jaren in een afgelegen maar pittoresk huisje ergens in de Ardennen. Zij spreken uitsluitend Waals en doen alsof ze geen woord Vlaams begrijpen maar ik weet wel beter.
Onlangs nodigden zij mijn moeder, broer Tom en mij uit om daar te komen genieten van een zomerse BBQ. Daniëls broer Stéfan en zus Catherina zouden ook van de partij zijn. Benito's tuin die elke dag vier uur onderhoud nodig heeft, is heel ruim en staat vol met zorgvuldig geselecteerde bloemen en planten, hij heeft er zelfs een bananenboom geplant!
De uitzonderlijke schoonheid van zijn siertuin kreeg al gauw faam in ons land, zoveel zelfs dat onze koningin Paola per post liet weten dat ze zou langskomen om Benito's tuin te komen bewonderen.
Zo gezegd, zo gedaan. Benito en de koningin poseerden samen voor de lens, verschenen in de krant en Daniël mailde alles door aan familie en vrienden. Dolce Paola was zo opgetogen over Benito's werk dat ze hem voorstelde om jardinier te worden in één van haar majestueuze tuinen. Benito was heel vereerd maar sloeg het voorstel vriendelijk af.
Bij de BBQ gisteren, toen ik voor het eerst zijn paradijs in al zijn glorie mocht aanschouwen, dacht ik plots aan mijn vader die in 1959 een zekere Paola had ontmoet tijdens een avondje uit in Brussel. Nooit heeft hij echt geweten wie zij echt was, daarvoor was hij die nacht té dronken geweest.
Maar bij Benito kon ik de aanwezigheid van La Reine des Belges bijna voelen. Ik voelde mij dus even de koning te rijk!
Met een zee van tijd gaan
zij te paard de garnalen te
lijf terwijl de zilte golven in
volle vaart komen aanrollen.
Maar vandaag zullen zij niet
achter het net vissen, kunnen
zij gestaag het tij doen keren.
Want thuis wacht de vrouw bij
het fornuis voor het volgende
middagmaal dat haar man
zojuist heeft bijeen geschaard.
En op het strand heb ik hen
met open mond aangestaard
maar zij storen zich uiteraard
niet aan een kleine garnaal
die hier is gestrand en een
gedicht over hen verhaalt!
Gaan ze wel recht door zee als
ze mij zo aan de dijk zetten?
Ach neen, straks delen ze met
mij ... hun Belgische crevetten!
LE BBQ DE PAOLA?
Mijn halfbroer Daniël en zijn vriend Benito wonen al jaren in een afgelegen maar pittoresk huisje ergens in de Ardennen. Zij spreken uitsluitend Waals en doen alsof ze geen woord Vlaams begrijpen maar ik weet wel beter.
Onlangs nodigden zij mijn moeder, broer Tom en mij uit om daar te komen genieten van een zomerse BBQ. Daniëls broer Stéfan en zus Catherina zouden ook van de partij zijn. Benito's tuin die elke dag vier uur onderhoud nodig heeft, is heel ruim en staat vol met zorgvuldig geselecteerde bloemen en planten, hij heeft er zelfs een bananenboom geplant!
De uitzonderlijke schoonheid van zijn siertuin kreeg al gauw faam in ons land, zoveel zelfs dat onze koningin Paola per post liet weten dat ze zou langskomen om Benito's tuin te komen bewonderen.
Zo gezegd, zo gedaan. Benito en de koningin poseerden samen voor de lens, verschenen in de krant en Daniël mailde alles door aan familie en vrienden. Dolce Paola was zo opgetogen over Benito's werk dat ze hem voorstelde om jardinier te worden in één van haar majestueuze tuinen. Benito was heel vereerd maar sloeg het voorstel vriendelijk af.
Bij de BBQ gisteren, toen ik voor het eerst zijn paradijs in al zijn glorie mocht aanschouwen, dacht ik plots aan mijn vader die in 1959 een zekere Paola had ontmoet tijdens een avondje uit in Brussel. Nooit heeft hij echt geweten wie zij echt was, daarvoor was hij die nacht té dronken geweest.
Maar bij Benito kon ik de aanwezigheid van La Reine des Belges bijna voelen. Ik voelde mij dus even de koning te rijk!