Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
AIN'T TOO PROUD TO BEG
Op een nacht schoot ik wakker
door een pieptoon van een sms
jawel, het was sir Michael Jagger:
Claude, ain't too proud to beg you
see you at Carnaby Street in London
tomorrow at twelve, please come!
Dus nam ik al vroeg de trein, vol
spanning dronk ik een liter wijn
want ik voelde me plots zo klein!
Rond elf uur raakte ik aan wal
en 'n beetje bang om mijn idool
te zien ging ik naar de winkelhal.
En ineens zag ik hem omringd
met bodyguards en camera's
hij stond met zijn rug naar mij
ik tikte op zijn schouder en toen
bleek het Beatle McCartney te zijn!
Maar dan kietelde iemand mij in
de rug, het waren Mick's handen.
Tot ik werd gewekt door 'n muggenprik:
was het echt maar een jongensdroom?
Ik keek naar mijn kamerwanden en sloot
alle ramen want ik wilde weer slapen, vlug!
Ach, wat had je anders verwacht
dichter Aendenboom? dacht ik stug.
ALL OR NOTHING?
Mijn oom Luc was het derde kind van mijn grootouders. Al gauw bleek dat Luc hoogbegaafd was. Hij knutselde als kleuter vaak ingenieuze dingen in elkaar en op vijfjarige leeftijd wist hij al wat hij later zou worden: architect. Het gevolg was dat hij erg verwend werd door mijn grootvader. Zo kreeg hij een eigen studio ingericht in het ruime huis waar de familie met hun andere zeven kinderen woonde. Grootvader betaalde ook maar al te graag Lucs dure studies. Ook toen mijn grootmoeder wegviel door vroegtijdig overlijden, en een stiefmoeder thuis de scepter kwam zwaaien, kon Luc thuis niks fout doen.
Met grootste onderscheiding haalde Luc dus zijn diploma van architect. Hij installeerde zich bij groottante Marie omdat zelfstandig wonen vanwege zijn drukke agenda onhaalbaar bleek. Marie had toen reeds de leeftijd van 85 jaar en Luc hoopte stilletjes op haar erfenis. Ondertussen floreerde de parasiet als welgekend en geniaal architect. Hij kreeg enkele belangrijke stadsprojecten toegeschoven. Toen bij het overlijden van tante Marie bleek dat ze niks aan hem had nagelaten ging hij teleurgesteld het klooster in om zich te bezinnen. Lang hield hij het daar niet uit.
Hij ging leven op een loft dat hij zeer smaakvol inrichtte. Ik herinner mij nog goed de moderne lederen zetels en de prachtige zwartglazen commode. Hij gaf me in die tijd wiskundelessen, dankzij hem slaagde ik voor de examencommissie! So far so good maar begin jaren '90 bleven de opdrachten weg. Luc dronk teveel, versliep zich vaak en hij vroeg forse voorschotten aan zijn klanten. Dat alles had zijn reputatie in een slecht daglicht geplaatst. Zijn goede naam in de stad was na een tijdje onherroepelijk verbrand!
Verstoten door grootvader zonk hij steeds verder weg in een moeras van drank en krankzinnigheid. Vaak zag ik hem door het stadspark dwalen, het hoofd gebogen en in zichzelf mompelend. Zo werd zijn jongere broer Robert op een sombere winterdag in 1999 getelefoneerd om het lijk van Luc te komen identificeren. Nooit zal oom Robert dit gruwelbeeld vergeten: het vergroende hoofd van oom Luc waar de wormen uitkropen, met de lege fles wodka nog in zijn verstijfde hand. De arme man had zich van misérie doodgedronken!
Op een nacht schoot ik wakker
door een pieptoon van een sms
jawel, het was sir Michael Jagger:
Claude, ain't too proud to beg you
see you at Carnaby Street in London
tomorrow at twelve, please come!
Dus nam ik al vroeg de trein, vol
spanning dronk ik een liter wijn
want ik voelde me plots zo klein!
Rond elf uur raakte ik aan wal
en 'n beetje bang om mijn idool
te zien ging ik naar de winkelhal.
En ineens zag ik hem omringd
met bodyguards en camera's
hij stond met zijn rug naar mij
ik tikte op zijn schouder en toen
bleek het Beatle McCartney te zijn!
Maar dan kietelde iemand mij in
de rug, het waren Mick's handen.
Tot ik werd gewekt door 'n muggenprik:
was het echt maar een jongensdroom?
Ik keek naar mijn kamerwanden en sloot
alle ramen want ik wilde weer slapen, vlug!
Ach, wat had je anders verwacht
dichter Aendenboom? dacht ik stug.
ALL OR NOTHING?
Mijn oom Luc was het derde kind van mijn grootouders. Al gauw bleek dat Luc hoogbegaafd was. Hij knutselde als kleuter vaak ingenieuze dingen in elkaar en op vijfjarige leeftijd wist hij al wat hij later zou worden: architect. Het gevolg was dat hij erg verwend werd door mijn grootvader. Zo kreeg hij een eigen studio ingericht in het ruime huis waar de familie met hun andere zeven kinderen woonde. Grootvader betaalde ook maar al te graag Lucs dure studies. Ook toen mijn grootmoeder wegviel door vroegtijdig overlijden, en een stiefmoeder thuis de scepter kwam zwaaien, kon Luc thuis niks fout doen.
Met grootste onderscheiding haalde Luc dus zijn diploma van architect. Hij installeerde zich bij groottante Marie omdat zelfstandig wonen vanwege zijn drukke agenda onhaalbaar bleek. Marie had toen reeds de leeftijd van 85 jaar en Luc hoopte stilletjes op haar erfenis. Ondertussen floreerde de parasiet als welgekend en geniaal architect. Hij kreeg enkele belangrijke stadsprojecten toegeschoven. Toen bij het overlijden van tante Marie bleek dat ze niks aan hem had nagelaten ging hij teleurgesteld het klooster in om zich te bezinnen. Lang hield hij het daar niet uit.
Hij ging leven op een loft dat hij zeer smaakvol inrichtte. Ik herinner mij nog goed de moderne lederen zetels en de prachtige zwartglazen commode. Hij gaf me in die tijd wiskundelessen, dankzij hem slaagde ik voor de examencommissie! So far so good maar begin jaren '90 bleven de opdrachten weg. Luc dronk teveel, versliep zich vaak en hij vroeg forse voorschotten aan zijn klanten. Dat alles had zijn reputatie in een slecht daglicht geplaatst. Zijn goede naam in de stad was na een tijdje onherroepelijk verbrand!
Verstoten door grootvader zonk hij steeds verder weg in een moeras van drank en krankzinnigheid. Vaak zag ik hem door het stadspark dwalen, het hoofd gebogen en in zichzelf mompelend. Zo werd zijn jongere broer Robert op een sombere winterdag in 1999 getelefoneerd om het lijk van Luc te komen identificeren. Nooit zal oom Robert dit gruwelbeeld vergeten: het vergroende hoofd van oom Luc waar de wormen uitkropen, met de lege fles wodka nog in zijn verstijfde hand. De arme man had zich van misérie doodgedronken!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE MECCANO-MAN
Oom Robert is altijd al een buitenbeentje geweest in de familie Aendenboom. Hij was de speelvogel thuis. Ook de stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Meccano. En ja, hij werd er rustig van.
Dus profileerde Robert zich mettertijd als arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.
Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral zijn broer Luc, een architect, keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...
Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.
Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.
Toch speelde Robert het klaar om in een korte tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn ruime woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.
Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !
En inderdaad: wie het laatst lacht...
Oom Robert is altijd al een buitenbeentje geweest in de familie Aendenboom. Hij was de speelvogel thuis. Ook de stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Meccano. En ja, hij werd er rustig van.
Dus profileerde Robert zich mettertijd als arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.
Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral zijn broer Luc, een architect, keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...
Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.
Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.
Toch speelde Robert het klaar om in een korte tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn ruime woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.
Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !
En inderdaad: wie het laatst lacht...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WELKOM BIJ DE AAA-CLUB !
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had hij dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de Alleen Armoe Adelt -club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had hij dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de Alleen Armoe Adelt -club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SOPHIE'S CHOICE
Ja, Sophie staat achter de toonbank
ze oogt zo mooi, is prachtig volslank
en heeft een grote keus aan fijnkost
haar leus: ik sta steeds trouw op post
de vrouw verdient zo haar boterham
Ja, Sophie staat achter de toonbank
ze oogt zo mooi, is prachtig volslank
en heeft een grote keus aan fijnkost
haar leus: ik sta steeds trouw op post
de vrouw verdient zo haar boterham
Laatst gewijzigd door Claudio op 25 nov 2020, 06:01, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ZOLA EN COLA
Op een avond had ik enorm veel
zin om een roman van Emile Zola te
herlezen, uit mijn bibliotheek nam
ik blindelings een boek: 'Liefde' was
de titel, in een zithoek plofte ik neer,
vanaf het eerste chapiter was ik mee!
Zo nu en dan dronk ik een slokje cola als
break, verslond zo het verhaal over een
korte affaire tussen twee Parijse mensen.
En wat kon de vrouw goed kussen,
de man, een huisdokter verzorgde
haar jonge kind omdat het ziek was.
De dochter stierf echter na een
pijnlijk stukje tekst terwijl haar
mama de nacht bij haar minnaar
doorbracht, het was hevig aan het
stormen en 't krijsen van het meisje
verstomde, ik dacht: what's next ?
dronk mijn glas leeg en zo komt ook
aan mijn gedicht geen happy end.
Want wat blijkt? De moeder trouwt
met een boezemvriend! Och, wat
heb ik om deze story zo gegriend.
Op een avond had ik enorm veel
zin om een roman van Emile Zola te
herlezen, uit mijn bibliotheek nam
ik blindelings een boek: 'Liefde' was
de titel, in een zithoek plofte ik neer,
vanaf het eerste chapiter was ik mee!
Zo nu en dan dronk ik een slokje cola als
break, verslond zo het verhaal over een
korte affaire tussen twee Parijse mensen.
En wat kon de vrouw goed kussen,
de man, een huisdokter verzorgde
haar jonge kind omdat het ziek was.
De dochter stierf echter na een
pijnlijk stukje tekst terwijl haar
mama de nacht bij haar minnaar
doorbracht, het was hevig aan het
stormen en 't krijsen van het meisje
verstomde, ik dacht: what's next ?
dronk mijn glas leeg en zo komt ook
aan mijn gedicht geen happy end.
Want wat blijkt? De moeder trouwt
met een boezemvriend! Och, wat
heb ik om deze story zo gegriend.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JAN DE PUNTENAAR?
Jawel, reeds als kind haalde Jan Buytaert
hoge punten voor wiskunde maar ook
voor de wereldtalen en aardrijkskunde
hij kon bovendien al aardig snelschaken.
Maar tekenen bah, daar had hij echt
een hekel aan, als de juf hem iets
wilde bijleren, hield kleuter Jan dan
ook koppig zijn armen gekruist, hij
leidde toen al 'n kluizenaarsbestaan.
Tot de lerares hem bijna smeekte!
Jan nam woedend een zwart potlood
sloeg die recht in 't middelpunt van 't
blanco blad dat op zijn lessenaar lag
en zo... ontstond z'n allereerste werk
genaamd: een voetbal op een wit veld!
En toen wist Jan: ik word kunstenaar!
Een zeer groot aantal werken volgde, hij
was uitzonderlijk creatief en productief
maar bleef 'n oude zonderling zonder een
gouden trouwring aan z'n hand, zo was hij
gedoemd om te sterven als een jongeling
alleen met mij had hij die beroemde band.
Dit is een heel korte samenvatting van het
toneelstuk dat ik vanmorgen bijwoonde in
de Stadsschouwburg waarin de dramaturg
hem tot de nieuwe Jan van Eyck kroonde!
En dat heeft mijn allerbeste vriend
alles bij elkaar, echt wel verdiend.
Jawel, reeds als kind haalde Jan Buytaert
hoge punten voor wiskunde maar ook
voor de wereldtalen en aardrijkskunde
hij kon bovendien al aardig snelschaken.
Maar tekenen bah, daar had hij echt
een hekel aan, als de juf hem iets
wilde bijleren, hield kleuter Jan dan
ook koppig zijn armen gekruist, hij
leidde toen al 'n kluizenaarsbestaan.
Tot de lerares hem bijna smeekte!
Jan nam woedend een zwart potlood
sloeg die recht in 't middelpunt van 't
blanco blad dat op zijn lessenaar lag
en zo... ontstond z'n allereerste werk
genaamd: een voetbal op een wit veld!
En toen wist Jan: ik word kunstenaar!
Een zeer groot aantal werken volgde, hij
was uitzonderlijk creatief en productief
maar bleef 'n oude zonderling zonder een
gouden trouwring aan z'n hand, zo was hij
gedoemd om te sterven als een jongeling
alleen met mij had hij die beroemde band.
Dit is een heel korte samenvatting van het
toneelstuk dat ik vanmorgen bijwoonde in
de Stadsschouwburg waarin de dramaturg
hem tot de nieuwe Jan van Eyck kroonde!
En dat heeft mijn allerbeste vriend
alles bij elkaar, echt wel verdiend.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PRIVACY HISTORY?
Tijdens mijn burn-out dertig jaar geleden kwam vader samen met tante Berna mijn twintigste verjaardag vieren. Ook oom Robert die altijd zo vrijgevig was zou een aperitief en diner komen nuttigen. Ik werkte in die tijd als interim-arbeider, verdiende niet bijzonder veel en dus keek ik uit naar mijn cadeau's. Mijn broer Tom die toen nog studeerde te Gent en daar op kot verbleef, had mij via post een unieke Rolling Stoneskalender gegeven. Oom Ivo had mij proficiat gewenst met een ansichtkaart die hij vanuit Brazilië had gestuurd. Hij schreef dat hij in Rio volop Carnaval had gevierd. Oom Luc excuseerde zich, hij had deze winter immers zwarte sneeuw gezien. Maar Berna feliciteerde mij namens hem en daar was ik maar al te blij mee. Opa was dood, voor mij althans.
Toen vader met Berna en Robert aanbelden, lag ik versuft in bed en wilde eigenlijk niemand zien. Om het half uur kwamen de bezoekers één na één kijken wat er scheelde, waarom ik de kaarsjes niet wilde komen uitblazen. Ach, ja ik had een roekeloos leven achter de rug en als gevolg van dat rebels bestaan dat vijf jaar lang duurde,was ik emotioneel overkop gegaan. Tegenover de familie verzwegen mijn bezorgde ouders over mijn jeugdzonden en capriolen. Vanuit mijn slaapkamer hoorde ik Berna giechelen en Robert brulde tweemaal 'schaakmat' . Nee, zij waren tenminste nog geen haar veranderd. De champagne knalde en ik hoorde hoe vader gezellig ieders glas bijvulde. Moeders gebakjes geurden zoals altijd ovenvers.
Oei beste lezers, ik krijg nu plots geen inspiratie om verder te schrijven over deze duistere tijden! Ik vrees voor een writersblock.......................
Aan de hand van mijn cursussen psychologie weet ik enigszins wel wat de oorzaken zijn: verdringing, bang voor een verspreking of ? Ach, ik bevestig de diagnose: ik heb al jaren een posttraumatische stressstoornis en door dit schrijven, schend ik mijn eigen privacy!!
De cadeau's herinner ik me wel nog: een verrekijker die vader had gekocht op de Brusselse rommelmarkt. Van tante Berna mocht ik een Afrikaans beeldje in ontvangst nemen en zoals altijd stopte Robert mij wat geld toe.
Tijdens mijn burn-out dertig jaar geleden kwam vader samen met tante Berna mijn twintigste verjaardag vieren. Ook oom Robert die altijd zo vrijgevig was zou een aperitief en diner komen nuttigen. Ik werkte in die tijd als interim-arbeider, verdiende niet bijzonder veel en dus keek ik uit naar mijn cadeau's. Mijn broer Tom die toen nog studeerde te Gent en daar op kot verbleef, had mij via post een unieke Rolling Stoneskalender gegeven. Oom Ivo had mij proficiat gewenst met een ansichtkaart die hij vanuit Brazilië had gestuurd. Hij schreef dat hij in Rio volop Carnaval had gevierd. Oom Luc excuseerde zich, hij had deze winter immers zwarte sneeuw gezien. Maar Berna feliciteerde mij namens hem en daar was ik maar al te blij mee. Opa was dood, voor mij althans.
Toen vader met Berna en Robert aanbelden, lag ik versuft in bed en wilde eigenlijk niemand zien. Om het half uur kwamen de bezoekers één na één kijken wat er scheelde, waarom ik de kaarsjes niet wilde komen uitblazen. Ach, ja ik had een roekeloos leven achter de rug en als gevolg van dat rebels bestaan dat vijf jaar lang duurde,was ik emotioneel overkop gegaan. Tegenover de familie verzwegen mijn bezorgde ouders over mijn jeugdzonden en capriolen. Vanuit mijn slaapkamer hoorde ik Berna giechelen en Robert brulde tweemaal 'schaakmat' . Nee, zij waren tenminste nog geen haar veranderd. De champagne knalde en ik hoorde hoe vader gezellig ieders glas bijvulde. Moeders gebakjes geurden zoals altijd ovenvers.
Oei beste lezers, ik krijg nu plots geen inspiratie om verder te schrijven over deze duistere tijden! Ik vrees voor een writersblock.......................
Aan de hand van mijn cursussen psychologie weet ik enigszins wel wat de oorzaken zijn: verdringing, bang voor een verspreking of ? Ach, ik bevestig de diagnose: ik heb al jaren een posttraumatische stressstoornis en door dit schrijven, schend ik mijn eigen privacy!!
De cadeau's herinner ik me wel nog: een verrekijker die vader had gekocht op de Brusselse rommelmarkt. Van tante Berna mocht ik een Afrikaans beeldje in ontvangst nemen en zoals altijd stopte Robert mij wat geld toe.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ONZE ZWARTE ZWANENZANG?
Deze nacht droomde ik van een enorme
wereldramp, de Aarde werd verschroeid
door een te hete zonnevlam, de zomers
gloeiden ondraaglijk, het baarde onze
leiders zorgen zelfs de loeiende Tramp.
Maar toen werd het stil en kil, de sneeuw
viel het eerst voor deze eeuw maandenlang
ik schoot wakker, mijn raam stond open, het
was inderdaad zeer bar en heel koud maar ik
hoorde 'n mooie gerustellende zwanenzang
op het stadsmeer wat verder, zoals vanouds.
En al jaren besef ik dat de wereld een
helse plaats is maar ook een paradijs
het is een gevaarlijk spel tussen Goed
en kwaad... dat elkaar in stand houdt
en ons verleidt en leidt bij onze reis.
Toch wens ik om ooit het gelaat
van deze twee opperwezens te
zien want laten we wel wezen:
De kosmos is een groot geheim
dat nog lichtjaren zal voortleven!
Onze intelligentie is immers echt veel te klein,
vleuggellam proberen we diepgaand door het
heelal te zweven samen hopend, met filosoof
Popper, dat er een zwarte zwaan bestaat die onze
ongelooflijke bestaanswaarheid kan falsificeren!
Misschien ontmoeten we er enkel
een bende gniffelende magere Heins!
Deze nacht droomde ik van een enorme
wereldramp, de Aarde werd verschroeid
door een te hete zonnevlam, de zomers
gloeiden ondraaglijk, het baarde onze
leiders zorgen zelfs de loeiende Tramp.
Maar toen werd het stil en kil, de sneeuw
viel het eerst voor deze eeuw maandenlang
ik schoot wakker, mijn raam stond open, het
was inderdaad zeer bar en heel koud maar ik
hoorde 'n mooie gerustellende zwanenzang
op het stadsmeer wat verder, zoals vanouds.
En al jaren besef ik dat de wereld een
helse plaats is maar ook een paradijs
het is een gevaarlijk spel tussen Goed
en kwaad... dat elkaar in stand houdt
en ons verleidt en leidt bij onze reis.
Toch wens ik om ooit het gelaat
van deze twee opperwezens te
zien want laten we wel wezen:
De kosmos is een groot geheim
dat nog lichtjaren zal voortleven!
Onze intelligentie is immers echt veel te klein,
vleuggellam proberen we diepgaand door het
heelal te zweven samen hopend, met filosoof
Popper, dat er een zwarte zwaan bestaat die onze
ongelooflijke bestaanswaarheid kan falsificeren!
Misschien ontmoeten we er enkel
een bende gniffelende magere Heins!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN GLAASJE TEVEEL ?
De man van mijn overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekende koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomranden wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de land-adel hoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige kleingeestige geld-demonen.
ZO MOEDER ZO ZOON?
Toen oom Marc werd geboren als jongste zoontje van zeven kinderen, werd hij al snel het troetelkindje van Elizabeth, zijn moeder. Ze nam hem overal mee op familiebezoek, waar men vertederd was door zijn kwetsbare donkerbruine oogjes en zijn blonde haardos. Hij kreeg dan altijd een rijstpapje, waar hij zo verlekkerd op was. Ja, Marc was een engeltje. Aan dat paradijselijk bestaan kwam echter abrupt een einde toen Elizabeth vroegtijdig stierf vanwege nierfalen.
Voor de driejarige Marc kwam dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel. En alsof dat nog niet genoeg was leefde hij de volgende jaren in een hel, toen de boze stiefmoeder hem bij het minste verzet in het akelige donkere kolenkot opsloot.
Marc zocht als kleuter zijn toevlucht in het spelen met poppen, hij bootste daarbij zijn liefhebbende moeder na. Getraumatiseerd door het hele gebeuren begon hij op zijn tiende te tekenen. Hij maakte portretten van zijn broers en zussen maar ook ... van zijn moeder. Marc had veel gevoel voor humor en was eigenlijk de grappigste thuis. Achteraf gezien was zijn humor wellicht een manier om zijn gemis te verdringen.
Op zijn achttiende ging hij in Gent wonen, waar hij zou afstuderen aan de Sint-Lucas academie. Omdat hij zijn droom als restaurateur van oude kunstwerken niet direct kon realiseren legde hij zich toe op het oplappen van antieke stoelen en zetels. Als kind genoot ik enorm van de intense geur van het leder dat hij in zijn mooie duplex-appartement stockeerde. In die tijd vervrouwelijkte zijn uiterlijk helemaal, hij liet zijn wilde blonde haren groeien en deed soms make-up op zijn gezicht. Mijn halfbroer Daniël had het vermoeden dat Marc homoseksueel was. Tijdens een familiefeestje, jaren later, gaf oom Marc dat toe en verklaarde: zo voel ik de nabijheid van moeder weer ...
Hij overleed op zijn 37ste, niet volledig onverwacht, zijn broers en zussen zagen zijn dood aankomen. Marc sloeg immers alle goede raad in de wind, hij dronk teveel en sliep in de winterkou tot de ijspegels aan het plafond hingen.
En bij de rouwplechtigheid bedacht ik: Hij zal het nu terug wat warmer hebben ... onder de vleugels van zijn zachtaardige moeder!?
De man van mijn overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekende koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomranden wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de land-adel hoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige kleingeestige geld-demonen.
ZO MOEDER ZO ZOON?
Toen oom Marc werd geboren als jongste zoontje van zeven kinderen, werd hij al snel het troetelkindje van Elizabeth, zijn moeder. Ze nam hem overal mee op familiebezoek, waar men vertederd was door zijn kwetsbare donkerbruine oogjes en zijn blonde haardos. Hij kreeg dan altijd een rijstpapje, waar hij zo verlekkerd op was. Ja, Marc was een engeltje. Aan dat paradijselijk bestaan kwam echter abrupt een einde toen Elizabeth vroegtijdig stierf vanwege nierfalen.
Voor de driejarige Marc kwam dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel. En alsof dat nog niet genoeg was leefde hij de volgende jaren in een hel, toen de boze stiefmoeder hem bij het minste verzet in het akelige donkere kolenkot opsloot.
Marc zocht als kleuter zijn toevlucht in het spelen met poppen, hij bootste daarbij zijn liefhebbende moeder na. Getraumatiseerd door het hele gebeuren begon hij op zijn tiende te tekenen. Hij maakte portretten van zijn broers en zussen maar ook ... van zijn moeder. Marc had veel gevoel voor humor en was eigenlijk de grappigste thuis. Achteraf gezien was zijn humor wellicht een manier om zijn gemis te verdringen.
Op zijn achttiende ging hij in Gent wonen, waar hij zou afstuderen aan de Sint-Lucas academie. Omdat hij zijn droom als restaurateur van oude kunstwerken niet direct kon realiseren legde hij zich toe op het oplappen van antieke stoelen en zetels. Als kind genoot ik enorm van de intense geur van het leder dat hij in zijn mooie duplex-appartement stockeerde. In die tijd vervrouwelijkte zijn uiterlijk helemaal, hij liet zijn wilde blonde haren groeien en deed soms make-up op zijn gezicht. Mijn halfbroer Daniël had het vermoeden dat Marc homoseksueel was. Tijdens een familiefeestje, jaren later, gaf oom Marc dat toe en verklaarde: zo voel ik de nabijheid van moeder weer ...
Hij overleed op zijn 37ste, niet volledig onverwacht, zijn broers en zussen zagen zijn dood aankomen. Marc sloeg immers alle goede raad in de wind, hij dronk teveel en sliep in de winterkou tot de ijspegels aan het plafond hingen.
En bij de rouwplechtigheid bedacht ik: Hij zal het nu terug wat warmer hebben ... onder de vleugels van zijn zachtaardige moeder!?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OOSTDUINKERKE BAD
Met een zee van tijd gaan
zij te paard de garnalen te
lijf terwijl de zilte golven in
volle vaart komen aanrollen.
Maar vandaag zullen zij niet
achter het net vissen, kunnen
zij gestaag het tij doen keren.
Want thuis wacht de vrouw bij
het fornuis voor het volgende
middagmaal dat haar man
zojuist heeft bijeen geschaard.
En op het strand heb ik hen
met open mond aangestaard
maar zij storen zich uiteraard
niet aan een kleine garnaal
die hier is gestrand en een
gedicht over hen verhaalt!
Gaan ze wel recht door zee als
ze mij zo aan de dijk zetten?
Ach neen, straks delen ze met
mij ... hun Belgische crevetten!
CLAUDE MONEY
Geloof het of niet, maar mijn vader had dezelfde voornaam als ik: 'Claude'. Toen mijn moeder in verwachting was van mij zochten mijn ouders naar een gepaste naam. Laurent of Olivier? Of Serge? Ach, neen! Ze kwamen er niet uit.
Plots moest vader voor lange tijd op 'zakenreis' in Frankrijk. Die winternacht telefoneerde hij naar mijn hoogzwangere moeder: Vif, we geven ons tweede kind gewoonweg de naam 'Claude'. Zij aarzelde even en geeuwde: 'Ok Claude, we geven hem de naam Claude.
Vele heftige chaotische jaren later waren mijn ouders gescheiden, maar bleven goede vrienden. Op mijn dertiende betrad ik voor het eerst vaders kamertje te Brussel, dat zich op de vijfde etage van een oud vervallen herenhuis bevond. Ik was niet eens geschrokken van de engheid van zijn 'woonst'. Wat me wel opviel waren de twee mooie schilderijen die aan de vergeelde muren hingen. Vader glimlachte naar mij: 'Dit zijn werken van Monet, Claude Monet, een bekende Franse impressionistische kunstschilder’. Zwaar kuchend ontstak vader heerlijk geurende tabak in zijn elegante pijp.
Vader was altijd kunstminnend geweest. Toen hij twintig was opende hij een antiekzaak ergens in Namen aan de Maas. In de buurt stond hij al gauw bekend als een kenner en na korte tijd verwierf hij zich een villa, ook aan de Maas. Hij trouwde met een dame van hoge komaf, kreeg drie mooie kinderen, kocht twee sportwagens en een gevaarlijke waakhond.
Aan het eind van zijn berooide leven vertelde hij mij op een ochtend, bij een kopje koffie, hoe het allemaal zo ver is kunnen komen met hem. Hij had maar één verklaring: zijn vader, die mijningenieur was, nam hem reeds op jonge leeftijd mee naar vergaderingen van de Beurs en daar kreeg Clo-clo porto à volonté. Ja, hij was een echte fils à papa, die vaak werd geïnviteerd op feestjes van zijn vrienden: andere snobs en rijkeluiskinderen. Voor hij het goed wist had Claude een ernstig drankprobleem. Desondanks bleef hij grote kunstwerken verzamelen.
In die periode kreeg mijn vader vanwege zijn buitensporige materialistische ambities de bijnaam: Claude Money! Werd de druk zo voor vader te groot? Waren de verwachtingen van zijn ouders te hooggespannen?
Ach, helaas kon Claude vlak voor zijn dood geen money voor zijn twee Monets krijgen, het waren immers reproducties, zonder veel waarde!
Met een zee van tijd gaan
zij te paard de garnalen te
lijf terwijl de zilte golven in
volle vaart komen aanrollen.
Maar vandaag zullen zij niet
achter het net vissen, kunnen
zij gestaag het tij doen keren.
Want thuis wacht de vrouw bij
het fornuis voor het volgende
middagmaal dat haar man
zojuist heeft bijeen geschaard.
En op het strand heb ik hen
met open mond aangestaard
maar zij storen zich uiteraard
niet aan een kleine garnaal
die hier is gestrand en een
gedicht over hen verhaalt!
Gaan ze wel recht door zee als
ze mij zo aan de dijk zetten?
Ach neen, straks delen ze met
mij ... hun Belgische crevetten!
CLAUDE MONEY
Geloof het of niet, maar mijn vader had dezelfde voornaam als ik: 'Claude'. Toen mijn moeder in verwachting was van mij zochten mijn ouders naar een gepaste naam. Laurent of Olivier? Of Serge? Ach, neen! Ze kwamen er niet uit.
Plots moest vader voor lange tijd op 'zakenreis' in Frankrijk. Die winternacht telefoneerde hij naar mijn hoogzwangere moeder: Vif, we geven ons tweede kind gewoonweg de naam 'Claude'. Zij aarzelde even en geeuwde: 'Ok Claude, we geven hem de naam Claude.
Vele heftige chaotische jaren later waren mijn ouders gescheiden, maar bleven goede vrienden. Op mijn dertiende betrad ik voor het eerst vaders kamertje te Brussel, dat zich op de vijfde etage van een oud vervallen herenhuis bevond. Ik was niet eens geschrokken van de engheid van zijn 'woonst'. Wat me wel opviel waren de twee mooie schilderijen die aan de vergeelde muren hingen. Vader glimlachte naar mij: 'Dit zijn werken van Monet, Claude Monet, een bekende Franse impressionistische kunstschilder’. Zwaar kuchend ontstak vader heerlijk geurende tabak in zijn elegante pijp.
Vader was altijd kunstminnend geweest. Toen hij twintig was opende hij een antiekzaak ergens in Namen aan de Maas. In de buurt stond hij al gauw bekend als een kenner en na korte tijd verwierf hij zich een villa, ook aan de Maas. Hij trouwde met een dame van hoge komaf, kreeg drie mooie kinderen, kocht twee sportwagens en een gevaarlijke waakhond.
Aan het eind van zijn berooide leven vertelde hij mij op een ochtend, bij een kopje koffie, hoe het allemaal zo ver is kunnen komen met hem. Hij had maar één verklaring: zijn vader, die mijningenieur was, nam hem reeds op jonge leeftijd mee naar vergaderingen van de Beurs en daar kreeg Clo-clo porto à volonté. Ja, hij was een echte fils à papa, die vaak werd geïnviteerd op feestjes van zijn vrienden: andere snobs en rijkeluiskinderen. Voor hij het goed wist had Claude een ernstig drankprobleem. Desondanks bleef hij grote kunstwerken verzamelen.
In die periode kreeg mijn vader vanwege zijn buitensporige materialistische ambities de bijnaam: Claude Money! Werd de druk zo voor vader te groot? Waren de verwachtingen van zijn ouders te hooggespannen?
Ach, helaas kon Claude vlak voor zijn dood geen money voor zijn twee Monets krijgen, het waren immers reproducties, zonder veel waarde!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE WINKELPSYCHOLOGE
Er is een buurtwinkel 'De Fruitkorf'
daar koop ik elke dag brood klein grof
Heidi luistert er naar haar klanten
geduldig vult zij zo hun manden
maar verlangt soms naar zeestrandverlof
ONTROEREND GOED
M'n halfbroer Stefan is een man
naar wie ik echt opkijken kan, hij
heeft vader destijds uit de goot
gehaald, zo deden zij gouden
zaken in onroerend goed, hun
ambities waren toen torenhoog
in hun vak waren ze steengoed.
Want vijftien jaar na vaders dood
heeft mon demi-frère préferé een
royale portemonnee, knipoogt elke
ochtend naar z'n vrouw en kinderen
alsof hij daarmee zeggen wil: niks zal
ons geluk nog hinderen, alles is ok!
Zijn oudste dochter is nu journaliste en
verblijft in een mooie loft te New-York.
Op een feestje onlangs vond zij daar
haar grote liefde, 'n Franstalige acteur
die een landgoed in Hollywood kocht.
Vader groet zijn zoon dus elke nacht
en fluistert met veel douceur: je doet
het zo goed Stefan, ontroerend goed!
Er is een buurtwinkel 'De Fruitkorf'
daar koop ik elke dag brood klein grof
Heidi luistert er naar haar klanten
geduldig vult zij zo hun manden
maar verlangt soms naar zeestrandverlof
ONTROEREND GOED
M'n halfbroer Stefan is een man
naar wie ik echt opkijken kan, hij
heeft vader destijds uit de goot
gehaald, zo deden zij gouden
zaken in onroerend goed, hun
ambities waren toen torenhoog
in hun vak waren ze steengoed.
Want vijftien jaar na vaders dood
heeft mon demi-frère préferé een
royale portemonnee, knipoogt elke
ochtend naar z'n vrouw en kinderen
alsof hij daarmee zeggen wil: niks zal
ons geluk nog hinderen, alles is ok!
Zijn oudste dochter is nu journaliste en
verblijft in een mooie loft te New-York.
Op een feestje onlangs vond zij daar
haar grote liefde, 'n Franstalige acteur
die een landgoed in Hollywood kocht.
Vader groet zijn zoon dus elke nacht
en fluistert met veel douceur: je doet
het zo goed Stefan, ontroerend goed!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
RENEE REMEMBER HIS NAME!
Renee was ooit een bekend voetballer
heeft zijn sporen verdiend als aanvaller.
Nu wandelt hij, vijftig jaar later, met zijn
hond in het buurtpark en vertelt mij dat
hij graag zijn schilderijen wil exposeren.
Hij is een vurig artiest geworden die zich
toelegt op het portretteren van tennissers,
boksers en andere sportlieden terwijl ik via
z'n website zijn creaturen mag bekritiseren.
Maar het is uit met de penseelpret want al
maanden wacht hij tot men een net bedrag
voor zijn werken wil aanbieden desnoods
verkoopt hij zijn kunst aan Jan met de pet.
Ach Renee, gooi je parels niet voor de zwijnen
en durf toch wat meer buiten de lijnen te kleuren.
Want ooit zal men naar je www surfen en zal
heel internet de kunstenaar Renee goedkeuren.
Renee was ooit een bekend voetballer
heeft zijn sporen verdiend als aanvaller.
Nu wandelt hij, vijftig jaar later, met zijn
hond in het buurtpark en vertelt mij dat
hij graag zijn schilderijen wil exposeren.
Hij is een vurig artiest geworden die zich
toelegt op het portretteren van tennissers,
boksers en andere sportlieden terwijl ik via
z'n website zijn creaturen mag bekritiseren.
Maar het is uit met de penseelpret want al
maanden wacht hij tot men een net bedrag
voor zijn werken wil aanbieden desnoods
verkoopt hij zijn kunst aan Jan met de pet.
Ach Renee, gooi je parels niet voor de zwijnen
en durf toch wat meer buiten de lijnen te kleuren.
Want ooit zal men naar je www surfen en zal
heel internet de kunstenaar Renee goedkeuren.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SLAVE TO THE RHYTHM
Tante Berna was bijzonder gevoelig, intelligent en charmant, maar kreeg als jonge vrouw weinig of geen aandacht van de mannen, althans niet van blanke mannen. Ze was dan ook in de wolken toen ze tijdens een officierenbal de Congolese piloot Arthur ontmoette in Koksijde aan zee, ze was net afgestudeerd.
Het werd meteen haar eerste grote liefde. Tegen wil en dank van haar vader, vloog ze met hem naar de Kongo. Arthur hield oprecht van haar, getuige de vele liefdesbrieven die hij schreef tot aan haar dood. De man was echter al getrouwd met een inheemse die hem vijf kinderen had geschonken. De wanhopige Berna zocht troost bij de ingenieur Alfons, een stamhoofd die de clan waar Arthur bij hoorde vijandig gezind was. Hij beloofde zijn blanke statussymbool een beter leven.
Al gauw bleek dat Berna in een wespennest was terechtgekomen. De vrouwen van het dorp gaven haar bevelen, ze moest in de ondraaglijke hitte hun gewaden helpen mee wassen, had last van de talloze insecten en was bang voor het geluid van leeuwen en sissende slangen. Bovendien dreigde Alfons met gruwelijke folteringen indien ze nog contact nam met haar piloot ... die zij heimelijk nog zag bij volle maan.
Ze overwoog om te vluchten, haar paradijs was immers een hel geworden. Haastig contacteerde ze Arthur om haar terug naar België te vliegen. In het holst van de nacht is zij als een bang muisje kunnen ontsnappen. Eind goed, al goed? Helaas niet, de idealistische vrouw werd opgenomen in een instelling waar zij zich nog steeds onveilig voelde. Haar grootste, maar ietwat irrationele, angst was om als blanke slavin ontvoerd te worden door 'de zwarte maffia'.
Toen ik mijn ongelukkige tante voor mijn zestiende verjaardag had uitgenodigd, sloegen tijdens het feestje ineens alle stoppen bij haar door. Moeder had mij immers een LP van de befaamde Grace Jones cadeau gedaan en door de woonkamer zong deze zangeres één van haar hits: Slave to the rhythm!!
Jammerend en huilend werd Berna met een ambulance afgevoerd ... we stonden er met z'n allen verslagen op te kijken.
Tante Berna was bijzonder gevoelig, intelligent en charmant, maar kreeg als jonge vrouw weinig of geen aandacht van de mannen, althans niet van blanke mannen. Ze was dan ook in de wolken toen ze tijdens een officierenbal de Congolese piloot Arthur ontmoette in Koksijde aan zee, ze was net afgestudeerd.
Het werd meteen haar eerste grote liefde. Tegen wil en dank van haar vader, vloog ze met hem naar de Kongo. Arthur hield oprecht van haar, getuige de vele liefdesbrieven die hij schreef tot aan haar dood. De man was echter al getrouwd met een inheemse die hem vijf kinderen had geschonken. De wanhopige Berna zocht troost bij de ingenieur Alfons, een stamhoofd die de clan waar Arthur bij hoorde vijandig gezind was. Hij beloofde zijn blanke statussymbool een beter leven.
Al gauw bleek dat Berna in een wespennest was terechtgekomen. De vrouwen van het dorp gaven haar bevelen, ze moest in de ondraaglijke hitte hun gewaden helpen mee wassen, had last van de talloze insecten en was bang voor het geluid van leeuwen en sissende slangen. Bovendien dreigde Alfons met gruwelijke folteringen indien ze nog contact nam met haar piloot ... die zij heimelijk nog zag bij volle maan.
Ze overwoog om te vluchten, haar paradijs was immers een hel geworden. Haastig contacteerde ze Arthur om haar terug naar België te vliegen. In het holst van de nacht is zij als een bang muisje kunnen ontsnappen. Eind goed, al goed? Helaas niet, de idealistische vrouw werd opgenomen in een instelling waar zij zich nog steeds onveilig voelde. Haar grootste, maar ietwat irrationele, angst was om als blanke slavin ontvoerd te worden door 'de zwarte maffia'.
Toen ik mijn ongelukkige tante voor mijn zestiende verjaardag had uitgenodigd, sloegen tijdens het feestje ineens alle stoppen bij haar door. Moeder had mij immers een LP van de befaamde Grace Jones cadeau gedaan en door de woonkamer zong deze zangeres één van haar hits: Slave to the rhythm!!
Jammerend en huilend werd Berna met een ambulance afgevoerd ... we stonden er met z'n allen verslagen op te kijken.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LIEFDESGEVAAR
Ik hoor bij de hongerige artiesten
en zij is een ongedwongen diëtiste
Is dat geen wereld van verschil?
Ik boetseer woorden en zinnen tot
een gedicht en zij stimuleert elke
dikke buik en bil tot lichtgewicht.
Ik wed dat ze me na de feestdagen
'n dieet voorschrijft want ze weet dat
m'n hart het nog eens begeeft, aan
de liefde til ik immers veel te zwaar!
Dus schrijf ik nu voor haar deze tekst
want m'n buik is door vlinders behekst.
Er hangt namelijk iets in de lucht.
Dat wordt dus een Kerst met veel
oesters, kaviaar en passievrucht.
Maar ... ook al is dit gedicht een
broodnodig liefdesgebaar, zoals
altijd vlucht ik voor 't liefdesgevaar!
TOKYO HOTEL
In een hotel te Tokyo lag ik rusteloos te woelen in mijn bed. Ik kon de slaap maar niet vatten. Ik besloot om dan maar even naar de pianobar te gaan. Die bevond zich op de tweede etage.
Plots hoorde ik een heel bekende zingende stem weergalmen tot in de lift. Ik kon de stem direct thuisbrengen, het leek wel of mijn idool Mick Jagger aan het optreden was.
Ik versnelde mijn pas en ja hoor, daar in de bar stond hij te jumpen en te kronkelen van eeuwig geluk. De buitenwipper stuurde me gauw weer naar buiten want dit was een feestje voor de happy few. Ik grinnikte en fluisterde de man toe dat ik ook al jaren tot de happy few behoorde ... hij aarzelde maar gaf toe.
En ja, Tom Cruise, Meryl Streep en andere wereldbekende acteurs stonden te applaudisseren als gekken toen Jagger het volgende nummer aankondigde, hij zou 'Satisfaction' brengen.
Boe, boe! hoorde ik mezelf roepen, want ik had dit nummer in mijn jeugd al grijs gedraaid en vond het wat afgezaagd. Kwade blikken richtten zich op mij, de security werd erbij gehaald.
En dan schoot ik wakker in mijn hotelkamer, het was blijkbaar maar een aangename nachtmerrie! Ik glimlachte om mezelf: Waarom in godsnaam zouden zulke VIP's naar hier komen, dit hotel was immers één van de goedkoopste die ik geboekt had! Maar ik leefde wel even in de droomwereld van de happy few ... .
Ik hoor bij de hongerige artiesten
en zij is een ongedwongen diëtiste
Is dat geen wereld van verschil?
Ik boetseer woorden en zinnen tot
een gedicht en zij stimuleert elke
dikke buik en bil tot lichtgewicht.
Ik wed dat ze me na de feestdagen
'n dieet voorschrijft want ze weet dat
m'n hart het nog eens begeeft, aan
de liefde til ik immers veel te zwaar!
Dus schrijf ik nu voor haar deze tekst
want m'n buik is door vlinders behekst.
Er hangt namelijk iets in de lucht.
Dat wordt dus een Kerst met veel
oesters, kaviaar en passievrucht.
Maar ... ook al is dit gedicht een
broodnodig liefdesgebaar, zoals
altijd vlucht ik voor 't liefdesgevaar!
TOKYO HOTEL
In een hotel te Tokyo lag ik rusteloos te woelen in mijn bed. Ik kon de slaap maar niet vatten. Ik besloot om dan maar even naar de pianobar te gaan. Die bevond zich op de tweede etage.
Plots hoorde ik een heel bekende zingende stem weergalmen tot in de lift. Ik kon de stem direct thuisbrengen, het leek wel of mijn idool Mick Jagger aan het optreden was.
Ik versnelde mijn pas en ja hoor, daar in de bar stond hij te jumpen en te kronkelen van eeuwig geluk. De buitenwipper stuurde me gauw weer naar buiten want dit was een feestje voor de happy few. Ik grinnikte en fluisterde de man toe dat ik ook al jaren tot de happy few behoorde ... hij aarzelde maar gaf toe.
En ja, Tom Cruise, Meryl Streep en andere wereldbekende acteurs stonden te applaudisseren als gekken toen Jagger het volgende nummer aankondigde, hij zou 'Satisfaction' brengen.
Boe, boe! hoorde ik mezelf roepen, want ik had dit nummer in mijn jeugd al grijs gedraaid en vond het wat afgezaagd. Kwade blikken richtten zich op mij, de security werd erbij gehaald.
En dan schoot ik wakker in mijn hotelkamer, het was blijkbaar maar een aangename nachtmerrie! Ik glimlachte om mezelf: Waarom in godsnaam zouden zulke VIP's naar hier komen, dit hotel was immers één van de goedkoopste die ik geboekt had! Maar ik leefde wel even in de droomwereld van de happy few ... .