Herinneringen

[hilde m]

Lieve Ria,
kom je even het allerbeste wensen voor het nieuwe jaar,
voor jou, je man en je mooie,grote, wonderbare familie.
Deze topic "herinneringen", doet me steeds denken aan jullie familie
bijeenkomst deze zomer in de Franse Pyreneeën,
vond het zo prachtig om dat te volgen en te lezen.....
Haal dit jaar nog maar veel herinneringen voor ons op....
ik ben alvast een trouwe lezer.
Liefs hilde m.

[sunset]

’t verglijden van de tijd

jouw hart
bestaat uit bloemen
en je gezicht
uit gras en fruit

en zoals jij je neigt
naar hen die jij goed kent
buigen de jaargetijden
zich over jou.
**********
sunset 03-01-2008
**********

[ria]

Ik weet echt niet waar beginnen.
DANK is het best geschikte woord dat ik kan vinden.
DANK voor de vrienden hier op bezoek,
voor alle gulle wensen
en vooral dank voor de trouw en de vriendschap.

Moge 2008 een jaar worden van meer vrede,
meer dienstbaarheid voor elkaar,
van een grotere solidariteit,
hier en nu, maar ook wereldwijd.

Ik weet dat sommigen denken,
kijk ze maken het zelf stuk,
en dan denk ik bv. aan Kenia.
Inderdaad, er zijn altijd heethoofden
die chaos maken, om alles te destabiliseren.
En er zullen altijd meelopers zijn.

Maar er zullen immer,
te midden van alle geweld,
vredebrengers zijn.
Dat is een uitnodiging voor ons,
mensen die in een democratie leven,
mensen die mogen delen van de welvaart.

Toen wij voor de eerste keer in december 1998
in Ivoorkust waren, waar onze dochter toen woonde,
was er geen vuiltje aan de lucht.
Het was er juist Ramadan.
Tegen het Suikerfeest brachten
de Christenen suiker naar hun vrienden moslims.
En zij op hun beurt, brachten voedsel naar de Christenen.
Mooi om zien en om mee te maken.
Harmonie en vriendschap.

Geen twee jaar later,
inmiddels hadden twee opstanden plaats
en vochten de rebellen (moslims)
tegen het regeringsleger (christenen)
of vice-versa.
Weg vriendschap, weg harmonie.

Er vielen doden,
scholen, kerken en moskeeën
werden in brand gestoken.
Mensen vertrouwden elkaar niet meer.

Er werd jacht gemaakt op etni,
die geen ivoriaans bloed hadden.
Buren uit de aangrenzende landen,
die jaren in Ivoorkust, generaties lang soms,
plantages hadden en bewerkten,
werden verdreven van hun land,
waar alles werd platgebrand of vernield.
De hele economie leed eronder,
maar daar hadden de (mis)leiders
blijkbaar niet aan gedacht.

Miserie alom, vijandschap in plaats van vriendschap.

Een van de meest welvarende landen uit West-Afrika
verkommerde en maakte jacht op mensen
die zich bijzonder hadden ingezet voor het volk.

Velen vertrokken noodgedwongen,
omdat ze op één of andere zwarte lijst stonden.
Anderen helaas, werden vermoord.

En Kenia, een ander schoon en vriendelijk land
wordt nu meegesleurd in dergelijk geweld.

Wat kunnen wij doen?
Vrede en vriendschap beleven hier bij ons,
een spiraal van vrede en solidariteit,
dat ooit, het is ons beloofd,
groter zal worden dan het spiraal van geweld
dat nog steeds over de aarde dwaalt.

Mijn hoop en vertrouwen blijven bestaan.
Daar werk ik aan, daar bid ik voor
en ik weet dat er velen ook zo over denken.
Wij hebben elkaar nodig, hier en nu,
maar ook verbonden met hen die in het midden
van de strijd staan.

Ondanks alles - een VREUGDEVOL NIEUW JAAR!

ria

[bo'ke]

Beste Ria,

Alles wat je schrijft lees ik met veel
aandacht.
Je straalt jouw geloof uit naar andere
mensen, prachtig gewoon.

een blije groet
bo

[gustilpe]

Ria,

je schrijft:

Mijn hoop en vertrouwen blijven bestaan.
Daar werk ik aan, daar bid ik voor
en ik weet dat er velen ook zo over denken.
Wij hebben elkaar nodig, hier en nu,
maar ook verbonden met hen die in het midden
van de strijd staan.

daar ben ik het helemaal mee eens:
mijn hoop en vertrouwen blijft ook bestaan, daar werk ik aan, daar bid ik voor.
Ook ik voel mij verbonden hier en nu en met velen wereldwijd.

groeten
gustilpe

[Alterego1]

Ria,

Wat jij schrijft,en niet voor de eerste maal,moet
ons tot nadenken stemmen,hoe goed wij het hier
wel hebben,hoe vrij wij zijn in een democratisch land.
Maar.......het kan toch niet de bedoeling zijn dat wij er
daaraan en daarom een schuldgevoel moeten aan
overhouden?

We kunnen bladzijden vol vullen met wat ik zou noemen
'de kroniek van het broeierige bloedige geweld',want in
heel het Midden Oosten,en ook elders ter wereld, is er
altijd en overal wel ergens een oorlog aan de gang met
mensonterende gruwelen.
Sommigen al vele jaren lang,zoals in Libanon en de
Gazastrook.Het is een 'oud zeer' waarvoor geen enkele
pleister heling brengt.

Zullen wij,kleine garnalen die zelf door onze politici heen
en weer gehotst worden,eens op de barricade gaan staan
en met gebiedende stem luidop verkondigen dat al dat
geweld nu eindelijk eens moet gaan ophouden?

Ze zullen ons nogal zien komen!!

't Zal vechten tegen windmolens zijn,zoals Don Quichotte!

Het streven naar een betere wereld is een vrome bezigheid,
die zich slechts binnen een beperktheid laat waarmaken.
Wij zijn niet geplaatst om nieuwe orde in de wereldvrede af
te dwingen,hooguit kunnen we beginnen bij onszelf en van
daaruit trachten onze onmiddelijke omgeving eveneens op
dat spoor te zetten.

Voor de rest blijft het ''k stond er bij en ik keek er naar',
want nogmaals onze bevoegdheid is daarin ontoereikend,
om niet te zeggen nihil.

Ria,misschien heb ik je boodschap verkeerd begrepen,doch
dan had ik graag geweten wat de bedoeling van je schrijven
is.Het kan toch niet je bedoeling zijn om een neerslachtige
domper op ons gemoed te zetten met die onheilstijdingen?
Zoniet dan is het misschien als bewustwording bedoeld?
Om ons een geweten te schoppen,voor zover we dat al niet
hadden?

Groetjes in vrede en vriendschap,

Alterego

[ria]

Beste Alter,
en evenueel andere lezers,

Ik ben een beetje verwonderd dat mijn bespiegelingen
blijkbaar toch niet zo duidelijk zijn.

Wat ik wou zeggen is dat de vrede bij onszelf begint,
maar kan uitstralen naar buiten.
Eilandjes van vrede, hier en daar, dichtbij en ver,
laat ze groeien en uitdijen tot ze stilaan in elkaar vloeien.

Wat ik ook wil zeggen is dat binnen senniorennet dergelijke
eilandjes zijn ontstaan en steeds groter worden.
Dat mensen met elkaar meeleven en het voor elkaar opnemen,
dat mensen er voor elkaar willen zijn,
figuurlijk, maar ook leterlijk.
Ik weet wel, er zijn strubbelingen en onenigheden, misverstanden
en woordenwisselingen, dat is des mensen's.

Maar zolang een mens in staat is om "pardon" om "sorry"
te zeggen, welgemeend, van uit het hart,
is hoop op een betere wereld gerechtigd.

En dan is er voor mij persoonlijk het geloof,
dat mij daarin steunt en aanmoedigt
en hoop geeft. Jezus' belofte indachtig.

Geloven is voor mij even belangrijk als ademen,
het is de adem van mijn ziel, het geeft zuurstof
aan mijn geestelijk leven.
Geloof, Hoop ( ik noem het ook Vertrouwen )
en Liefde zijn de hoekstenen van mijn bestaan.
Zonder hen ben ik niets.

Hiermee wil ik helemaal niet oordelen
en zeker niet veroordelen,
over mensen die hun leven van uit
een andere bron oriënteren.

Ik wil ook niemand een geweten schoppen
of mijn visie opdringen.
Je mag het volledig oneens met mij zijn.
Maar hier, in dit hoekje
wil ik toch graag mijn verhaal doen,
van uit de inspiratie die mij boeit.

Heb ik wat meer duidelijkheid gebracht?

Lieve avondlijke groeten,
ria

[Alterego1]

Moeders voor Moeders

Ter inleiding:

Vorige maand,omstreeks half December,heeft het
de Koning behaagd om,voor het zoveelste jaar op rij,
enkele landgenoten te ridderen en/of te lauweren
met het 'Kruis in een of andere Orde'.
Niet dat we daar hoog mee oplopen,het zegt ons
in feite niets,ware het niet dat onder dat allegaartje
uitverkorenen zich telkens individuen bevinden waarvan
we ons in gemoede afvragen 'waaraan hebben die dat
verdiend'.
Waar ligt hun verdienste in hetgeen ze ten bate van
de gemeenschap hebben verricht?Bij de meesten mogen
we rustig stellen dat hun verdienste er voornamelijk in
bestond de eigen bankrekening zoveel mogelijk te doen
groeien.Tot heil van hun eigen ego!

We hoeven daarom niet op de Koning te schieten,hij
is in deze maar de pianist,hij voert uit wat zijn hof-
maarschalken hem in het oor fluisteren.
Ik vraag me af wie telkenjare die lijst maakt van te
lauweren mensen.Welke criteria ze daarbij gebruiken!

Als er één iemand is die het voor het volle pond
terecht verdient gelauwerd te worden,dan is het toch
wel Monique Verdickt,stichteres van de ongesubsidieerde
hulporganisatie Moeders voor Moeders te Borgerhout.
Grosso modo gezien houdt zij heel de noodlijdende
vrouwelijke bevolking van Antwerpen in leven!

Ik heb 27 jaar in Borgerhout gewoond,in de directe
nabijheid van de vzw.Moeders voor Moeders,ik heb het
zien ontstaan en zien uitgroeien,en ik weet bijgevolg
welke enorme inspanningen daar geleverd worden.
Daarom wil ik hier u graag laten kennismaken
met deze organisatie.
-------------------------------------------------------------

Rijke moeders helpen
arme moeders

Interview met Chris Stroobants-Van der Vee,
geschreven door Sofie Sfingapoulos.

Begin jaren '90 kreeg Monique Verdickt,voorzitster van
de Antwerpse vzw. Moeders voor Moeders,de vraag vanuit
haar omgeving of zij wat spullen kon missen.Monique heeft
immers 8 kinderen.Er was een gezin in de buurt komen
wonen,en deze mensen hadden het niet breed.Monique
heeft hen geholpen.
Het nieuws verspreidde zich snel,iedereen die iets kon missen
bracht de spullen naar Monique,omdat zij wel mensen
kende die er mee geholpen waren.Haar huis werd na enige
tijd te klein,dus ging ze op zoek naar een andere locatie.

In 1994 werd de vzw.Moeders voor Moeders opgericht.
De Moeders verdelen voeding,kleding,kinderbedjes,
kinderwagens,schoolgerief,speelgoed,toiletspullen,kuis-
producten,zwangerschapskledij....onder de mensen die
door de mazen van de sociale structuur zijn gevallen.
Rijkere moeders helpen arme moeders.
Over solidariteit gesproken.

Vrijwilligerswerk is anders niet vanzelfsprekend.Wie
actief is in een vereniging kent het fenomeen maar al te
goed:de voortdurende strijd en bekommernis om
geëngageerde mensen te vinden,die zich in hun vrije
tijd willen inzetten voor anderen.Mensen houden er niet
van zich langdurig te engageren,luidt het bij de specialisten.
Bij de Moeders is daar echter niets van te merken.

In onze vereniging zijn er ongeveer 120 vrijwilligers
actief.We moeten kunnen rekenen op de mensen die
zich geëngageerd hebben,al kan iemand maar een halve
dag per week komen.Maar de mensen moeten er dan
ook wel staan.De zaak moet blijven draaien,vooral op het
gebied van de voeding moet veel voorbereidend werk
gebeuren.Op Vrijdag en Maandag komen mensen die
alles voorbereiden,om Dinsdag te kunnen starten met de
voedselbedelingen.

De Moeders beschikken NIET over subsidies,ze gaan zelf
op zoek naar de nodige sponsoring,steun en financiele
middelen om hun vereniging draaiende te houden.
Ooit hebben ze wel één jaar subsidies aanvaard,maar de
aard van Moeders voor Moeders laat hen niet toe een
gelijkmatige spreiding van de gelden te plannen.Vermits
ze al jaren werken met eigen middelen,hebben ze besloten
zo verder te gaan.Geld geven ze hun "klanten" niet,maar
de ingeschreven gezinnen kunnen wel rekenen op aller-
hande materiele hulp.

De gezinnen die hier terechtkomen,hebben echt niet veel
om rond te komen.De meeste van onze "klanten" worden
naar ons doorverwezen door het OCMW.Zij hebben op
dat moment al een voorstudie gedaan van de families en
de situatie waarin ze zich bevinden.Zo weten wij aan de
hand van de papieren van het OCMW welke kosten en
inkomsten zij hebben.De criteria liggen heel hoog.
Mensen worden pas geholpen als ze per maand slechts
over 125 euro beschikken om van te leven.

Casus per casus wordt apart bekeken door de voorzitster.
Als er wordt beslist dat het gezin zich in een zodanig
precaire situatie bevindt dat het bijkomende hulp nodig
heeft,worden ze ingeschreven.Vanaf dan krijgt het
gezin elke week een uitgebreid voedselpakket,tweemaal
per jaar kleren voor de kinderen en een keer per maand
een pakket met verzorgings- en kuisproducten.In geval
van zwangerschap moet de moeder papieren binnenbrengen
van de dokter,en na bevalling krijgen de moeders de nodige
spullen mee,alsook een kinderwagen en een bedje.Dat is
niet alles,de werking van de Moeders is goed uitgebouwd.

De mama's kunnen hun baby twee keer per week een warm
badje geven in de Resto-Bébé,een lekker warme plaats waar
de kinderen 's middags ook een warme maaltijd kunnen eten.
Terwijl de moeders wachten op hun voedsel- of kledingpakket,
kunnen ze koffie,thee of soep krijgen en een boterham of
koffiekoek.

De voorzitster van Moeders voor Moeders helpt ook bij het
budgetbeheer van de "klanten" als zij daar om vragen.
Uiteraard hebben niet alle ingeschreven gezinnen zelf schuld
aan de armoedige situatie waarin ze zich bevinden.Iemand
die zwaar ziek wordt en niet beschikt over een goede ziekte-
of hospitalisatieverzekering jaagt zijn zuur verdiende
spaarcenten er snel door.Er wordt streng gewaakt over de
verhoudingen binnen de "klantengroep":het aantal allochtonen
maakt 40% uit van het totale aantal,het aantal autochtonen
60%,300 tot 350 gezinnen ontvangen bijkomende hulp van
de vzw.Ieder gezin verblijft legaal in ons land.

Het Antwerpse initiatief kan op veel bijval rekenen.Aan
uitbreiding naar andere steden denken de Moeders niet.In
andere steden bestaan er immers gelijkaardige initiatieven.
De Moeders gaan spreken over hun werking in scholen en
verenigingen,en wie wil kan een rondleiding krijgen in het
gebouw.

In September 2000 heeft de vereniging een vondelingen-
luik geplaatst.Een kind dat in het vondelingenluik wordt
geplaatst heeft wél een toekomst.Anders wordt de baby
achtergelaten in een vuilniszak of in een bos.Dan overlijdt
de baby,terwijl er nu voor gezorgd wordt.Het enige nadeel
is dat het kind zijn natuurlijke ouders nooit zal kunnen
opsporen.Het systeem is anoniem,wat bij adoptie niet het
geval is.

Het project Moeders voor Moeders is een nobel initiatief.
Hoewel de vrouwen beseffen dat de armoede de wereld
niet zal uitgeholpen worden,blijven ze ijveren voor een
beter bestaan voor diegenen die het minder breed hebben.
Ze hebben de indruk bij Moeders voor Moeders dat de
kloof tussen arm en rijk groter is geworden.Armoede zet
zich voort van generatie op generatie.De Moeders geven
de moed in elk geval niet op,er is nog veel werk te doen.
Een baken van solidariteit in een individualistische
samenleving.

Dank u!

[denook]

Ria, het is heel klaar wat je bedoelt,
en ook de redenering van alter is 'af'.

Je doet beiden de mensen rondom u

nadenken

op een positieve manier.
En dat is al heel wat.

We moeten uitstralen wat we in ons hebben.

Hoe meer mensen de kop in het zand steken,
hoe meer het met de wereld 'bergaf' zal gaan.


groeten in vriendschap - -denook- -

[ria]

Moeders voor Moeders

Ter inleiding:


Als er één iemand is die het voor het volle pond
terecht verdient gelauwerd te worden,dan is het toch
wel Monique Verdickt,stichteres van de ongesubsidieerde
hulporganisatie Moeders voor Moeders te Borgerhout.
Grosso modo gezien houdt zij heel de noodlijdende
vrouwelijke bevolking van Antwerpen in leven!

Ik heb 27 jaar in Borgerhout gewoond,in de directe
nabijheid van de vzw.Moeders voor Moeders,ik heb het
zien ontstaan en zien uitgroeien,en ik weet bijgevolg
welke enorme inspanningen daar geleverd worden.
Daarom wil ik hier u graag laten kennismaken
met deze organisatie.
-------------------------------------------------------------

Rijke moeders helpen
arme moeders

Interview met Chris Stroobants-Van der Vee,
geschreven door Sofie Sfingapoulos.

Begin jaren '90 kreeg Monique Verdickt,voorzitster van
de Antwerpse vzw. Moeders voor Moeders,de vraag vanuit
haar omgeving of zij wat spullen kon missen.Monique heeft
immers 8 kinderen.Er was een gezin in de buurt komen
wonen,en deze mensen hadden het niet breed.Monique
heeft hen geholpen.
Het nieuws verspreidde zich snel,iedereen die iets kon missen
bracht de spullen naar Monique,omdat zij wel mensen
kende die er mee geholpen waren.Haar huis werd na enige
tijd te klein,dus ging ze op zoek naar een andere locatie.

In 1994 werd de vzw.Moeders voor Moeders opgericht.
De Moeders verdelen voeding,kleding,kinderbedjes,
kinderwagens,schoolgerief,speelgoed,toiletspullen,kuis-
producten,zwangerschapskledij....onder de mensen die
door de mazen van de sociale structuur zijn gevallen.
Rijkere moeders helpen arme moeders.
Over solidariteit gesproken.

.........

Het project Moeders voor Moeders is een nobel initiatief.
Hoewel de vrouwen beseffen dat de armoede de wereld
niet zal uitgeholpen worden,blijven ze ijveren voor een
beter bestaan voor diegenen die het minder breed hebben.
Ze hebben de indruk bij Moeders voor Moeders dat de
kloof tussen arm en rijk groter is geworden.Armoede zet
zich voort van generatie op generatie.De Moeders geven
de moed in elk geval niet op,er is nog veel werk te doen.
Een baken van solidariteit in een individualistische
samenleving.

Dank u!

Alter, ik ben het volledig met je eens.
Moeders voor Moeders, geen betere titel kon gekozen worden.
Deze mevrouw doet prachtig werk, samen met een equipe vrijwilligers.

ALS WE NU EENS, MET VELEN, bv. VAN SENIORENNET maar ook alle andere mensen, die het werk steunen of waarderen, handtekens of brieven verzamelen om voor te dragen aan het Hof, en de Koning vragen om dit verdienstelijk werk, deze verdienstelijke vrouw te lauweren.
Wat denk je daarvan, Alter? Zit daar niets in, dat jij met je kennis en je sociale aanleg, zou kunnen op poten zetten?
Denk er eens over na?

Lieve groeten en bedankt om dat werk hier in het daglicht te plaatsen.
Groetjes ook aan Rankje.
ria

[ria]

Nacht zweeft de kamer binnen
en zet zich vast
op de zwarte toesten
die door mijn vingers
worden beroerd.

Een mager licht vertoont
eeltplekken op het plafond
en het bewegende
reclaam van PASC@l
rechts van mijn scherm
bezorgt mij hoofdpijn.

Een koppel, de vijftig voorbij
dringt zich steeds opnieuw op.
De man drukt zijn neus plat
tegen de wang en de mond
van de dame met de muts
en de sjaal.
Haar tanden zijn te gaaf
en te wit, om echt te zijn.
De man is grijzend, niet kaal.
Knappe man overigens.

PASC@L, beste vriend,
misschien zou ik
uw tijdschrift wel kopen,
als het wat minder opdringerig
aan mijn oog werd ontplooit.
Nu moet ik al naar de rugschool,
of ik kan mijn troeteldier verwennen.
En eet ik wel gezond?
Heb ik geen juridisch advies nodig?
Dit alles wil PASC@L over mij weten.

PASC@l, beste vriend
ik weet dat jij senniorennet
tot leven bracht,
en daarvoor zijn velen
jou blijvend dankbaar...
maar daarom mag je toch
niet alles permiteren.
Ik zoek daarom een oplossing
om ongestoord
de zwarte toetsen te beroeren.

Ik neem een lange omslag en
kleef hem rechts van mijn scherm.
Oei, één exemplaar volstaat niet,
dan maar twee stuks gekleefd.
Nu zijn ze verdwenen,
de nacht in,
misschien naar bed, samen?

Of waren het alleen maar
twee mooie modellen,
die de nacht doorbrengen
in verschillende huizen,
ver weg, gescheiden van elkaar.
Misschien drukt de man
zijn neus tegen de wang
van zijn veel minder knappe vrouw!

Mogelijk ook doet de dame
haar blinkend wit gebit uit
en legt het in het schoteltje
op haar nachttafeltje.
Haar man ziet het niet,
omdat ze geen man heeft.

Morgen moet ze weer
met haar gebit pronken;
en als het koud is,
zal ze haar muts opzetten.

Maar nu slaapt ze vredig
en dat ga ik ook doen.
Ik kan mijn tanden inhouden, ze
zijn immers nog allemaal van mij!!!
ria

[ria]

Nasleep van wereldoorlog één. Vele mensen leden nog altijd honger.
Er werd op de deur geklopt, mijn grootmoeder, toen nog een jonge vrouw, deed open.
Daar stonden ze dan, drie kleine, vuile zigeunerkinderen.
Ze stonden te rillen van de kou en hun handjes zagen blauw.
Dat kon ook moeilijk anders want ze hadden alleen maar wat vodden aan hun lijfje
En buiten was het zo guur en koud. Mijn grootmoeder moest niet nadenken,
met één gebaar trok ze de kinderen de warme woning in.
Zelf hadden zij het ook niet breed, haar man was voerman, met kar en paard.
Hij werkte zes dagen per week en tien uren per dag. Maar ze waren al blij dat hij werk gevonden had, in deze tijd van schaarste.

De zigeunerkinderen waren niet alleen verkleumd, ze hadden ook vreselijk honger.
Grootmoeder sneed voor ieder enkele dikke plakken van het zelf gebakken brood en deed er spekvet bovenop.
Haar eigen kinderen, waaronder mijn moeder, hadden zich rond de tafel geschaard, en keken met verbaasde ogen naar de schrokkerigheid van die kleine vuile zigeunerkindjes.
Grootmoeder stuurde haar oudste dochtertje naar één van de buren, met
de vraag of ze niet een beetje geitenmelk voor haar hadden. Ze gaf haar laatste centen mee.

Nadat de kinderen verzadigd waren vielen hun oogjes bijna toe.
Maar grootmoeder was nog niet klaar met hen.
Ze keek naar de verkleumde handjes en erger nog naar hun voetjes waarvan de huid, zo ruw en blauw was. Ze liet de kinderen eerst wat bekomen.
Toen haalde ze een grote zinken teil, die werd in de keuken naast het stoofke gezet en gevuld met lauwwarm water.
Het was zeker het eerste bad, sinds lang, dat deze kinderen kregen.
Ik hoor mijn grootmoeder nog altijd vertellen over het prachtige haar dat het meisje had, maar het zat vol knopen en was heel vuil.
Terwijl de twee kleine jongens stilaan indommelden toog grootmoeder aan het werk.
Resultaat, twee mooie donkere vlechten, rond een inmiddels blozend meisjesgelaat.

De twee oudste zussen hadden ook niet stilgezeten en hadden kleding voor de kinderen uitgezocht, die ze in plaats van de lompen aankregen. Omdat er maar één jongen in het gezin was en die bovendien al wat ouder was, gingen zij bij een tante in dezelfde straat, om jongenskleren vragen. Domien, zo heette het neefje, was van dezelfde leeftijd als de twee kleine schooierkens.
Schoenen waren toen een luxe, maar klompen met stro erin en warme wollen sokken konden al veel pijn verzachten.
Converseren gebeurde met gebarentaal, want de kinderen kenden geen Nederlands en het taaltje dat zij spraken was voor grootmoeder en de kinderen onverstaanbaar.

Het geheel zal zo ongeveer een uur of drie in beslag genomen hebben.
Toen het reeds donker begon te worden, stapten drie totaal andere kinderen weer de straat op.
De oudste van de jongens droeg een pakje in een rode zakdoek geknoopt, het waren nog van die lekkere zelfgebakken boterhammen met spekvet, voor het geval er thuis nog hongerlijdertjes zouden zijn, zei grootmoeder. De lompen had grootmoeder in een grote sjaal van haar gewikkeld, die kon misschien nog van pas komen voor de moeder, zo vertelde zij later.

Er is nog een slot, aan dit verhaal, maar dat doet nu niets ter zake.
Wat wel ter zake doet is dat die microbe van grootmoeder, om mensen zo daadwerkelijk te helpen is overgegaan op verschillende van haar kinderen, ook op mijn moeder.
Zij, op haar beurt heeft dit verder gezaaid in onze harten.

Dank grootmoeder, dank moeke, maar ook grootvader en mijn eigen vader, want ook zij keurden die dienstbaarheid goed.



Het is vandaag Driekoningen, een geschikte gelegenheid om dit verhaal hier neer te schrijven.
Dag vrienden,
ria

[ferry]

Ria
nacht zweeft door de kamer ..... en de reclame van Pascal
Machtig van u , goed geschreven , blij dat je het hebt geschreven !!

Ik kan niet zeggen hoe dikwijls dat mij al geërgerd heeft !!!

Als men rustig wil schrijven stoort mij dat
uitermate en zeker dat bewegende beeld !!
Ook in de dag stoort het mij uitermate !!
En dan nog dat wisselde geschenkidee !!!Bahhhhh!!!

GELUKKIG IS HET WEG ALS MEN EEN GEDICHT WIL LEZEN EN IN ZICH OPNEMEN

Kunnen wij in deze westerse wereld dan nergens meer aan recclame ontsnappen
IK VRAAG AL DIE RECLAME NIET INTEGENDEEL

Verdient Pascal niet genoeg aan dit seniorennet ? Moet dit nu echt !!!!
Ik zou er doodgaarne vanaf zijn en zou graag die enveloppen plakken
maar die moeten er voor e-mails dan weer iedere keer er terug af

Als iemand een oplossing weet om van die reclame en bewegende koppel vanaf te geraken
a.u.b. schrijf het hier of op mij topic

Ik zal u zeer dankbaar zijn!!!!!!Fernanda !!

[Bosrankje]

Beste Ria en Fernanda,

Jullie nogal hevige reactie over de reclame van Pasc@l
rechts van onze pc scherm heeft me echt verbaasd !
Het stoort mij helemaal niet en zou het geval zijn zoals
bij jullie (iedereen is anders, niet waar) er bestaat een
heel eenvoudige oplossing : met de linker muisknop
op de vertikale lijn, tussen middenvak waar men werkt
en de linkse kolom waar favorieten of ? staan, de zwarte
dubbel pijl zetten dan vasthouden en naar rechts trekken
tot de rechtse reclamevak verdwijnt !

Anderzijds, het zicht van een blij, knap en verliefde
koppel stoort mij ook helemaal niet, integendeel en
dat het een echte of reclame koppel is interesseert mij
niet en dat ze valse of echte tanden hebben ook niet ! !
Wat ze nadien doen, samen naar bed gaan of apart,
zal mij een zorg zijn .Ieder is vrij te doen en te laten.
Alles hangt er van af in hoeverre men zich daarop focust.

En wat Pascal doet met reclame op Seniorennet is
tenslotte zijn volste recht, want Seniorennet is toch nog
altijd zijn "geesteskind" !!!

Lieve groetjes van ons beiden.

[ria]

Bosrankje, ik heb niets tegen reclame hier, maar wel tegen bewegende reclame.
Pinkelende kerstlichtjes, of reclames, maken mij nerveus.
Hoe meer geflits, hoe minder aandacht ik er aan zal schenken.

Bovendien was mijn tekstje vooral ludiek bedoeld, heb je dat niet begrepen?

Jouw oplossing vind ik ook niet zo goed. Ik heb graag een blanke ruimte, waarin ik rustig kan werken. Ben ook wat jaartjes ouder dan jij hé, meisje, 't zal daar van komen, zeker.

Ik weet ook dat seniorennet maar kan bestaan, dank zij de reclames.
Dus zal ik één oogje dichtknijpen, het rechter dan, zo dat ons koppeltje zijn gang kan gaan.

Met een flitsende en sprankelende groet.
Kijk straks je email maar eens na.

liefs,
ria




Lieve Ferry, knijp ook maar één oogje toe,
groetjes,
ria


en voor mijn lieve dorpsgenoten nog een bloemeke en plus: