Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 17 Februari 2013




Winter

De winterdagen zijn hopelijk gauw geteld,
ook al is het mooi als je er niet uit hoeft.
Maar toch denk ik aan die mensen
die er noodgedwongen door moeten gaan,
hetzij om te strooien en te laten dooien.

Maar als het vriest, is er een ander probleem,
dan wordt het soms plotseling weer glad
En anderen die voor hun deur strooien
daar komen velen niet aan toe.

Bijvoorbeeld die mensen die naar het werk
of ergens anders heen moeten.
Het is te hopen voor die mensen
dat ze heelhuids en goed aankomen.

Voor mij zijn dat mensen met veel moed.
Zo hoop ik toch dat ze gezond en wel
op hun plaats van bestemming komen.

Het is niet alleen voor de mens
maar ook voor de dieren niet goed.
Maar dieren kunnen we wat helpen,
terwijl de mens op de weg
aan zichzelf is overgelaten.

Monika.

[Bosrankje]

Op 18 februari 2013




Slaaplied,


Feeën strooien sterretjes fijn
kaboutertjes, zo klein
zingen vrolijke liedjes,
je vergeet je verdrietjes

Elfjes dansen op wolkjes
fladderen in het rond
en maken kond,
slapen is gezond !

Kindjes dromen zoet
de slaap doet goed
een komeet schiet snel
door de lucht
en met een zucht
dekt mama je toe
want ze is moe !


Nele

[Bosrankje]

Op 19 februari 2013




Een kat van goede komaf


Ik ben een kat van goede komaf
en laat mij graag verzorgen
die muisjes zijn straks bekaf
maar dat is het minste van mijn zorgen

Ik spreek al jaren op de letter
en zie maar... ik ben een trendsetter
mijn snorharen kregen een blauwe kleur
want dat is goed voor mijn humeur

De snor wordt in model gebracht
en mijn oren zijn nu proper... mijn gedacht
mijn nagels worden roze gelakt
en neen ... ik vind dat niet bekakt

Die warme lucht verwent mijn buik
straks kruip ik lenig door het kattenluik
nadat mijn staart wordt gemasseerd
tja... ik heb die muisjes goed gedresseerd.

Neske

[Bosrankje]

Op 20 februari 2013




Hartendame


Jij bent zo mooi en zo uniek
Laat me nog wat bij je blijven
Bij jou hoor ik heel de dag muziek
Ik wil geven en ook binnenrijven

Jij bent zo wijs en snel van geest
Jij vindt de weg naar het geluk
Dat apprecieer ik nog het meest
Met jou kan er geen dag meer stuk

Jij bent zo lief en fijnbesnaard
Ik wil je als viool bespelen
En vind je mij wat te behaard
Dan laat ik mij voor jou toch peelen !


Norman

[Bosrankje]

Op 21 februari 2013




Liefde


't Leven geeft meer als liefde leeft
'ik heb jou lief' heeft
tranen omgetoverd tot een lach
en verdriet krijgt zijn ontslag.

De zon schijnt door het raam
en weerkaatst tot de maan,
de winter voelt warmer aan
dat is het hartje niet ontgaan.


Liefde kleurt


Tijdloos gedijen de kleuren
van het mooiste liefdesboeket
in volle bloei te bespeuren
middenin een oogstrelend bloembed.

Zij stralen in goud gevat
het adembenemend beminnen
dat vormt de unieke bakermat
om bezield liefde te innen.


Rapke

[Alterego1]

op 22 Februari 2013



Leven en sterven

Vroeger, nog niet eens zo lang geleden
liep ik rijmend door het leven,
Ieder kleine bloem,
een bijtje, wat gezoem,
alles kwam mij hemels tegen.

Vandaag heb ik een ander perspectief,
al heb ik het leven nog even lief!
Toch denk ik zo vaak aan de Hemel,
ben ik er niet ver meer vandaan?

Wie zal het zeggen? Maar
de jaren, die zijn zo gevlogen.
Ik had het zo druk met te leven,
dat ik de voorbij gegane tijd
bijna was vergeten.

Vroeger was zeventig en meer, oud,
zoals ik mij herinner, stokoud,
Nu leven wij langer, soms is dat
een geschenk, soms ook niet.
Het is maar hoe je het beziet.

Sterven zal altijd zeer doen,
voor hen die gaan,
voor hen die blijven,
Omwille van het afscheid
en het grote onbekende.

Maar toch wil ik er klaar voor zijn,
als die tijd zich meldt.
Ik weet dat ik niet alleen zal zijn.
Hoe vaak heb ik niet gebeden:
“Maria, sta ons bij, in het uur van onze dood.”

Toen wij tien jaar geleden
samen in pensioen mochten gaan,
had ik nooit gedacht
dat die tijd zo snel voorbij zou gaan.

Misschien word ik wel honderd,
al kies ik liever voor wat minder,
Maar mijn valiesje, voor ginder
aan de overkant, dat staat reeds klaar.

Dankbaar voor het leven,
dat mij zo gul en liefdevol werd gegeven.

Ria

[Alterego1]

op 23 Februari 2013



Belangrijke schakel

Honderden vragen,
al zijn de antwoorden
daarop niet verplicht.

Het hoe en waarom
de diepte en de zin,
het menselijk bestaan, doorlicht!

De mens,en het dier
gevormd door de ''handen van God''
of is de mens een creatie,
dat bepaald is door het ''lot''

De schakeringen,
tussen de zon en de maan.
Zoveel bezongen,
waar komt dit vandaan.

Mens en natuur,
dit alles is toch door zaden ontstaan.
Ook jaargetijden, zowel
bij de mens als in de natuur
vormen immers een samengaan.

Vragen over het leven,
verwerking van menselijk verdriet.
Het functioneren van ons
zo wonderlijke ''brein''

Al deze onbeantwoorde vragen,
geven me wel het besef
dat we een belangrijke schakel
op deze wonderlijke wereld zijn.

Schrijfster

[Alterego1]

op 24 Februari 2013



Verdriet van "A"

Hoelang nog kaarsen
en witte rozen in de regen
op de straat.
Hoelang nog nutteloze woorden
en klepperende haat,
en alle andere kleuren tegen?

Hoelang nog
kinderen vermoord en mensen
om huid, om taal
en om hun dromen,
eer wij -welk volk, welk ideaal?-
ooit tot besef
en tot bezinning komen.

De wolken wenen
witte tranen waar ik ga:
verdriet van alle tijden
tranen en niet te noemen lijden..
Hoelang nog
die witte bloemen op de stenen,
eer dit en hun verdriet
ook dat van mij wordt ooit
en dat van "A"

Give

[Alterego1]

op 25 Februari 2013



Hoe hij keek

Nooit zal ik vergeten
zijn gezicht
hoe hij keek

Binnen gekomen
in zijn handen
een broedschotel

Twee duifjes
volgestopte graanzakjes
nog kaal

Een en al snavel

Zijn gezicht
hoe hij keek
toen hij zei

Mooi he ?
Prachtige jonkies
van dat vaaltje

Tineke

[Bosrankje]

Op 26 februari 2013




In het donker


Lief,
liefste van mij

Zoet,
zoeteke mijn

Mag ik nog heel even
heel even bij je zijn ?

Ik wil je met mijn handen strelen
met mijn mond,
jouw kussen stelen
mijn hart met je delen

Maar,
ik heb niet langer te kiezen
Ik weet,
dat ik je zal verliezen.
Plots, ben ik weer dat klein meisje
onzeker en alleen.
Duisternis valt,
als een mantel om me heen.

Sedert die dag,
mis ik je warmte,
mis ik je lach.


Tinneke

[Alterego1]

op 27 Februari 2013



Woorden

Ze zijn als mensen.
Soms word ik er verdrietig van.
Hoe ze zich verbergen.

Blinde passagiers
die zich versteken. Oversteken.
En je toch niet bereiken

in het ruim van je verlangen.
Hoe ze zich versterken
in het gemis

dat ze verbergen.
Verstekelingen.
Terwijl jij op hen wacht.

Waarom toch verkleden ze zich
tot wat ze niet bedoelen.

Uvi

[Bosrankje]

Op 28 februari 2013




Wintervogels


Trippel, trippel, trippel,
vogelpootjes in de sneeuw,
je kan hun spoor zo volgen
hopelijk kijkt de poes niet mee.

Maar poes zit nu binnen lekker warm,
dus voor vogeltjes geen alarm
ze hebben nu hard te verduren,
overal ligt er sneeuw,
op paadjes, daken en muren
zo vinden ze haast geen voedsel meer,
het nadeel van zo'n winterweer.

De mensen zijn wel lief,
ze hangen nootjes
en strooien stukjes brood,
zo worden ze geholpen
en gaan ze dan niet dood.
Hopelijk verdwijnt de vrieskou
en sneeuw heel snel,
maar de winter zegt nog geen vaarwel.

Yna

[Bosrankje]

Hieronder volgt het gedicht over de maand maart dat hoort bij de
bovenstaande prent uit het kinderboek ‘De twaalf maanden van het
jaar in zestig tafereeltjes met rijmen van J.J.A. Goeverneur’ uit
omstreeks 1875.

Nu gaat de felle koude
Al meer en meer voorbij
En komen wij al zachtjes
In ander jaargetij.

De zwarte spreeuwen komen
Terug naar ‘t oude nest,
En wand’len op de daken
En prutt’len al haar best.

Ook vangt weer ‘t moedig haantje
Met zijn schel kraaien aan,
Terwijl de lieve hennen
Druk aan het leggen gaan.

En legde er een haar eitje,
Dan is zij recht voldaan
En roept: Kijk, al weer eentje!
Is dat niet knap gedaan?

Maar Maart is ook een wilde gast,
Een windzak en een bulderbast;
Hij kan geweldig razen,
En ‘t is zijn allerhoogste pret,
Als hij gauw iemand hoed of pet
Zoo maar van ‘t hoofd kan blazen.
Ook waar hij parapluutjes ziet,
Spaart hij die niet,
Maar keert – zo’n guit der guiten! -
Die, flap! het binnenst’ buiten,
Zodat het heertje daar op straat
Nu ook weer doodverlegen staat.

Daar klautert in zijn glimmend pak
Die zwarte man hoog op het dak,
Omdat geen enkel ziertje roet
Daar in de schoorsteen blijven moet;
En weet ge, wat de tuinman doet?
Hij is aan ‘t snoeien van de bomen,
Waaraan, is het eens zomertijd,
Dan zeker veel meer vruchten komen.

Het goede schaap heeft op het veld
Haar allereerste jong gekregen,
En de arme moeder staat verlegen,
Want ‘t sneeuwt en hagel met geweld,
En daar kan ‘t arme lam niet tegen.
Nu komt het meisje van de boer
En brengt aan de oude drank en voer,
En neemt haar mede naar de stal,
Waar ‘t lam ook veilig wezen zal.

[Bosrankje]

Op 1 maart 2013




Milde liefde


Mijn ogen lonken onbewogen
naar het schone dat ingetogen
doorheen dagen deint. Ademloos
voelt een storm zich kansloos.

Zo blijven woorden steeds zoet smaken
van ochtend tot onder 't laken.
Een boek hoeft geen nieuwe kaft
als de inhoud liefde verschaft.


bo'ke

[Alterego1]

op 2 Maart 2013




Twijfel

Twijfel, onzekerheid,
angst en verwarring
overheersen,
ijle gedachten van
hoop en wanhoop
teisteren je geest,
je keel dichtgesnoerd
je mond verstomd
één vraag primeert,
keer op keer, altijd wéér.
Houdt hij van mij?

Een hand vederlicht
strijkt over je haren
wist alle twijfels weg,
gelukzaligheid,
twee paar ogen
vloeien over in elkaar,
twee lichamen voelen
de vonk ontstoken
je lijf in vuur en vlam,
bloed hamert in je slapen.
Ja, hij houdt van mij!

Bomi