Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LESS IS MORE
Hij leefde jaren zonder één cent
in een wit bejaard appartement
tja, een kamer van 4 op 4 meter
maar z'n kaviaar was wel te vreten
ach zoon, hief hij het glas: alles went !
UNE PERLE DE NOTRE PATRIMOINE
Toen mijn vader in 1955 een mooie villa aan de Maas had gekocht waren zijn broers en zussen erg verwonderd, om niet te zeggen stikjaloers. Vooral vaders oudste broer, Francois, die toen vrederechter was, kon het niet verkroppen dat l'enfant terrible van de familie het zo ver geschopt had.
Vader floreerde er enkele jaren als antiquair en zakenman. Hij was gelukkig getrouwd, had drie mooie kinderen verwekt maar ... zijn drankprobleem deed hem de das om. Na vijftien jaar huwelijk kwam er een eind aan het sprookje. Enige tijd later zat vader aan lager wal, woonde in een kamer te Brussel.
Maar ook de zeven magere jaren gingen voorbij want vader ontmoette per toeval mijn halfbroer Stéfan, die sinds enkele maanden in een studentenkot leefde, twee straten verder. Nadat de mooie grote blonde jongeman zijn studies had afgewerkt, hadden ze plannen gemaakt om weer grof geld te verdienen: ze zouden een immobiliënkantoor oprichten ... het werd een groot succes!
In die wonderbaarlijke tijd nam vader me ooit eens mee naar Namen om zijn villa van eertijds door mij te laten bewonderen.
Maar toen vader overleed had hij het mooie verdiende geld alweer verbrast. Op enkele antieke spullen na, stierf hij zonder een rooie cent ...
Deze zomer waren we met z'n allen uitgenodigd voor een barbecue bij mijn halfbroer Daniel. Zijn zus Catherine liet ons trots een boekje zien, een uitgave van de provincie Namen, met de titel ' Perles de notre patrimoine'. En wat bleek? La belle villa stond afgebeeld op de eerste bladzij!
En onze vader zag dat het goed was!
Hij leefde jaren zonder één cent
in een wit bejaard appartement
tja, een kamer van 4 op 4 meter
maar z'n kaviaar was wel te vreten
ach zoon, hief hij het glas: alles went !
UNE PERLE DE NOTRE PATRIMOINE
Toen mijn vader in 1955 een mooie villa aan de Maas had gekocht waren zijn broers en zussen erg verwonderd, om niet te zeggen stikjaloers. Vooral vaders oudste broer, Francois, die toen vrederechter was, kon het niet verkroppen dat l'enfant terrible van de familie het zo ver geschopt had.
Vader floreerde er enkele jaren als antiquair en zakenman. Hij was gelukkig getrouwd, had drie mooie kinderen verwekt maar ... zijn drankprobleem deed hem de das om. Na vijftien jaar huwelijk kwam er een eind aan het sprookje. Enige tijd later zat vader aan lager wal, woonde in een kamer te Brussel.
Maar ook de zeven magere jaren gingen voorbij want vader ontmoette per toeval mijn halfbroer Stéfan, die sinds enkele maanden in een studentenkot leefde, twee straten verder. Nadat de mooie grote blonde jongeman zijn studies had afgewerkt, hadden ze plannen gemaakt om weer grof geld te verdienen: ze zouden een immobiliënkantoor oprichten ... het werd een groot succes!
In die wonderbaarlijke tijd nam vader me ooit eens mee naar Namen om zijn villa van eertijds door mij te laten bewonderen.
Maar toen vader overleed had hij het mooie verdiende geld alweer verbrast. Op enkele antieke spullen na, stierf hij zonder een rooie cent ...
Deze zomer waren we met z'n allen uitgenodigd voor een barbecue bij mijn halfbroer Daniel. Zijn zus Catherine liet ons trots een boekje zien, een uitgave van de provincie Namen, met de titel ' Perles de notre patrimoine'. En wat bleek? La belle villa stond afgebeeld op de eerste bladzij!
En onze vader zag dat het goed was!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BEMINDE BARABAS
De teletijdmachine bestaat al eeuwen,
kijk maar eens naar het licht van de
sterren die met hoge snelheid naar je
ogen reizen, licht van lang geleden.
Toekomst en Verleden zijn dus één
geheel, ze zijn Begin en Einde van de
Big Bang, ze zijn de Alfa en Omega.
Daarom denk ik dat het Leven een
geschenk is, Iets dat er moest zijn
precies zoals Het zich manifesteert.
En als je sterft mag je na een tijdje
kiezen in welk tijdperk je alweer de
nodige beproevingen wil doorstaan.
Wellicht krijg je ook de keuze op
welke bewoonbare planeet de reis
van jouw karma mag doorgaan....
De goede wijze beminde professor
Barabas zal dan bij zijn stokoude
teletijdmachine klaarstaan om jou
als 'n Suske of Wiske te laten gaan!
DESTINY'S CHILD?
Rond 1967 was mijn vader aan het scheiden van zijn eerste vrouw. Omdat hij zich verveelde met al zijn miljoenen wou hij er even tussenuit, weg van zijn solitair bestaan in zijn walgelijk grote villa. Hij besloot dus om op reis te gaan naar Zwitserland, hij deed immers graag aan skiën en wou vooral nieuwe mensen leren kennen.
Mijn moeder die aan het herstellen was van een gebroken hart, genoot reeds van haar vakantie in hetzelfde hotel waar mijn vader twee dagen later zou arriveren. Ze was daar samen met haar Franstalige stiefmoeder Suzy. Onder haar hoede had mijn Vlaamse moeder vloeiend Frans leren spreken, lezen en schrijven. Mijn vader was een chauvinistische Waal, maar mijn moeder sprak Frans zonder Vlaams accent. Hij dacht zelfs dat zij een Parisienne was!
Toen mijn vader de mooie blondine opmerkte was hij meteen in de ban van haar. Dat was zeker niet wederkerig, moeder vond hem een irritante charmeur.
Maar op een avond, toen hij haar vroeg of zij soms zin had in een après-ski met hem, was ze toch geïntrigeerd door de kwetsbare blik die even zichtbaar was in zijn ogen. Ze stemde toe met een vertederde glimlach. Van het ene kwam het andere en voor ze het wisten belandden ze in zijn hotelkamer en beleefden samen een lange passionele nacht.
Zulke escapades waren niet vreemd eind jaren zestig.
Toen moeder de volgende ochtend ontwaakte, zag ze de charmeur zitten op het terras. Hij was onder een straalblauwe hemel zijn favoriete dichtbundel aan het lezen. Moeder ging naast hem zitten en nam uit haar handtas hààr favoriete dichtbundel en zei dat ze ook wat ging lezen. Hun verbazing was dan ook groot toen ze merkten dat ze allebei identiek dezelfde dichtbundel lazen: 'Les Fleurs du mal' van Baudelaire!! De mooie blondine werd op slag verliefd op deze verfijnde man.
De teletijdmachine bestaat al eeuwen,
kijk maar eens naar het licht van de
sterren die met hoge snelheid naar je
ogen reizen, licht van lang geleden.
Toekomst en Verleden zijn dus één
geheel, ze zijn Begin en Einde van de
Big Bang, ze zijn de Alfa en Omega.
Daarom denk ik dat het Leven een
geschenk is, Iets dat er moest zijn
precies zoals Het zich manifesteert.
En als je sterft mag je na een tijdje
kiezen in welk tijdperk je alweer de
nodige beproevingen wil doorstaan.
Wellicht krijg je ook de keuze op
welke bewoonbare planeet de reis
van jouw karma mag doorgaan....
De goede wijze beminde professor
Barabas zal dan bij zijn stokoude
teletijdmachine klaarstaan om jou
als 'n Suske of Wiske te laten gaan!
DESTINY'S CHILD?
Rond 1967 was mijn vader aan het scheiden van zijn eerste vrouw. Omdat hij zich verveelde met al zijn miljoenen wou hij er even tussenuit, weg van zijn solitair bestaan in zijn walgelijk grote villa. Hij besloot dus om op reis te gaan naar Zwitserland, hij deed immers graag aan skiën en wou vooral nieuwe mensen leren kennen.
Mijn moeder die aan het herstellen was van een gebroken hart, genoot reeds van haar vakantie in hetzelfde hotel waar mijn vader twee dagen later zou arriveren. Ze was daar samen met haar Franstalige stiefmoeder Suzy. Onder haar hoede had mijn Vlaamse moeder vloeiend Frans leren spreken, lezen en schrijven. Mijn vader was een chauvinistische Waal, maar mijn moeder sprak Frans zonder Vlaams accent. Hij dacht zelfs dat zij een Parisienne was!
Toen mijn vader de mooie blondine opmerkte was hij meteen in de ban van haar. Dat was zeker niet wederkerig, moeder vond hem een irritante charmeur.
Maar op een avond, toen hij haar vroeg of zij soms zin had in een après-ski met hem, was ze toch geïntrigeerd door de kwetsbare blik die even zichtbaar was in zijn ogen. Ze stemde toe met een vertederde glimlach. Van het ene kwam het andere en voor ze het wisten belandden ze in zijn hotelkamer en beleefden samen een lange passionele nacht.
Zulke escapades waren niet vreemd eind jaren zestig.
Toen moeder de volgende ochtend ontwaakte, zag ze de charmeur zitten op het terras. Hij was onder een straalblauwe hemel zijn favoriete dichtbundel aan het lezen. Moeder ging naast hem zitten en nam uit haar handtas hààr favoriete dichtbundel en zei dat ze ook wat ging lezen. Hun verbazing was dan ook groot toen ze merkten dat ze allebei identiek dezelfde dichtbundel lazen: 'Les Fleurs du mal' van Baudelaire!! De mooie blondine werd op slag verliefd op deze verfijnde man.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IN THE YEAR 2525
In the year 2525 zullen de
ruimtevaarders met vliegende
steden door de kosmos reizen
zullen de reglementen van de
wereldleiders ons verstikken
omdat zuurstof te koop zal
zijn aan te dure olieprijzen.
Karavaans van alle rassen
zullen in de woestijnen van
onbekende planeten dorsten
naar nog méér land omdat
Lucifer de mensen alweer
fata morgana's voorspiegelt.
En als u dit gedicht dan in
het diepe heelal ontmoet
weet dan dat de dichter u nu
reeds vanop de Aarde groet.
En weet: het gaat hier niet
zo goed maar ik ben getroost
omdat u het niet beter doet!
LES BONBONS
Tante Berna werkte begin jaren zestig als receptioniste in een befaamd Brussels hotel dat zich nabij De Beurs bevond. Mijn tante was een perfectioniste en dus viel ze erg in de smaak bij haar hotelbaas. Ook de klanten waren heel tevreden over haar vriendelijke en professionele aanpak. De klandizie bestond merendeels uit bekende Belgische en Franse zangers en acteurs alsook uit vele Kongolese diplomaten en ministers. Zelfs Jacques Brel had er zijn neus enkele keren laten zien. Berna, een vurige fan van deze chansonnier, verlangde naar een handtekening en een kort gesprek maar tevergeefs, Brel besteedde geen aandacht aan ons muurbloempje.
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. En toen ... zag ze Brel door de draaideur binnenkomen.
En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u? Ik ben namelijk vurige fan!' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: ‘Bonjour, mevrouw Aendenboom, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks!’
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen: 'Je vous ai apporté des bonbons!'
In the year 2525 zullen de
ruimtevaarders met vliegende
steden door de kosmos reizen
zullen de reglementen van de
wereldleiders ons verstikken
omdat zuurstof te koop zal
zijn aan te dure olieprijzen.
Karavaans van alle rassen
zullen in de woestijnen van
onbekende planeten dorsten
naar nog méér land omdat
Lucifer de mensen alweer
fata morgana's voorspiegelt.
En als u dit gedicht dan in
het diepe heelal ontmoet
weet dan dat de dichter u nu
reeds vanop de Aarde groet.
En weet: het gaat hier niet
zo goed maar ik ben getroost
omdat u het niet beter doet!
LES BONBONS
Tante Berna werkte begin jaren zestig als receptioniste in een befaamd Brussels hotel dat zich nabij De Beurs bevond. Mijn tante was een perfectioniste en dus viel ze erg in de smaak bij haar hotelbaas. Ook de klanten waren heel tevreden over haar vriendelijke en professionele aanpak. De klandizie bestond merendeels uit bekende Belgische en Franse zangers en acteurs alsook uit vele Kongolese diplomaten en ministers. Zelfs Jacques Brel had er zijn neus enkele keren laten zien. Berna, een vurige fan van deze chansonnier, verlangde naar een handtekening en een kort gesprek maar tevergeefs, Brel besteedde geen aandacht aan ons muurbloempje.
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. En toen ... zag ze Brel door de draaideur binnenkomen.
En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u? Ik ben namelijk vurige fan!' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: ‘Bonjour, mevrouw Aendenboom, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks!’
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen: 'Je vous ai apporté des bonbons!'
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
99 LUFTBALLONS
De stad Sint-Niklaas, waar ik ben geboren en getogen, bestaat dit jaar, anno 2017, exact achthonderd jaar. Eigenlijk moet ik toegeven dat ik bijzonder weinig afweet van mijn geboorteplaats. Maar mijn Waalse halfbroer Daniël, een ware cultuurfreak, is onlangs bij ons op bezoek geweest om te genieten van mijn moeders kookkunsten, à la Flamande. Zijn onafscheidelijke vriend Benito was ook van de partij. Daniël zou die dag dus als mijn stadsgids fungeren.
Sint-Niklaas staat bekend om zijn Grote Markt waar jaarlijks het wereldberoemde ballonfestival plaatsvindt. Maar aangezien het daar erg druk was fotografeerde Daniël de luchtballonnen vanuit het raam bij moeder die nog steeds op de veertiende étage woont. Dat was veel comfortabeler.
Nadat we als Oude Belgen een gemarineerd varkensgebraad hadden verorberd, namen we de bus richting centrum ... teneinde mijn cultuurgat te dichten.
Het eerste wat Benito opviel was het bizarre standbeeld dicht bij de bushalte waar we uitstapten. Het was een bronzen beeld en het moest een paard met kind voorstellen. Dat kende ik maar al te goed: het was een beeldhouwwerk van moeders eerste grote jeugdliefde John. In mijn ogen was dit werk totaal mislukt. Op naar het stadspark dus. En ja, daar passeerden wij het fraaie herenhuis van mijn overleden vriend Jan Buytaert. Het huis is nu omgevormd tot kunstenplatform dat wordt beheerd door WARP, Wase ARtistieke Projecten. Ook daarvan was ik op de hoogte.
Dan maar naar het Salon voor Schone kunsten, een museum in de Stationsstraat. Maar ook dat kende ik, daar werkte mijn vriendin Christy, de vrouw van wijlen Ferre Grignard, een bekende Antwerpse kleinkunstzanger. En het Mercatormuseum dan? Dat had ik al vijf keer bezocht. En ook de Kunst-Academie, het tabaksmuseum enz. ...
'Mijn cultuurgat valt dus eigenlijk nog mee', lachten we met z'n drieën. 'Laten we dan toch maar naar de luchtballons gaan kijken Clo-clo', grinnikte mijn halfbroer.
Op het moment dat we ons in de menigte mengden, galmde een Duitstalige pop-song over heel het marktgebeuren: 99 Luftballons van de zwoele Nena.
'Wie zingt dit ordinair deuntje?' vroeg Daniël mij ernstig.
'Oei', dacht ik bij mezelf 'wie is er nu de cultuurbarbaar?'
DON'T LET THE SUN GO DOWN ON THEM
Ik ken mensen die zogezegd gek zijn
ik troost hen dan: je hebt gewoonweg
hevige breinpijn, meer dan de anderen,
kom, ik heb een methode en die is fijn.
En zo ga ik met hen wandelen door het
zomerse stadspark en ik merk hoe ze op
adem komen tussen de wijze eikenbomen.
Ik luister dan ijverig naar hen bij de stille
koelte van de vijver terwijl ik wijs naar de
oranje vissen die door het troebele water
woelen net zoals mijn vrienden zich voelen.
Want ook zij ervaren keuzestress, weten niet
welke richting psychiaters uit willen met hun
pillen of wat deze met hun jargon bedoelen.
En tussen al deze rustgevende groene bladeren
sus ik hen: hersens zijn ook lichaamsweefsels!
Waarom zou men psychische ziekten dan
niet benaderen als fysieke stoornissen?!
Maar met grote argusogen kieuwen de vissen!
Ach, praat hij jullie echt niet naar de mond?
Of schijnt nu voor jullie ook 's nachts de zon?
De stad Sint-Niklaas, waar ik ben geboren en getogen, bestaat dit jaar, anno 2017, exact achthonderd jaar. Eigenlijk moet ik toegeven dat ik bijzonder weinig afweet van mijn geboorteplaats. Maar mijn Waalse halfbroer Daniël, een ware cultuurfreak, is onlangs bij ons op bezoek geweest om te genieten van mijn moeders kookkunsten, à la Flamande. Zijn onafscheidelijke vriend Benito was ook van de partij. Daniël zou die dag dus als mijn stadsgids fungeren.
Sint-Niklaas staat bekend om zijn Grote Markt waar jaarlijks het wereldberoemde ballonfestival plaatsvindt. Maar aangezien het daar erg druk was fotografeerde Daniël de luchtballonnen vanuit het raam bij moeder die nog steeds op de veertiende étage woont. Dat was veel comfortabeler.
Nadat we als Oude Belgen een gemarineerd varkensgebraad hadden verorberd, namen we de bus richting centrum ... teneinde mijn cultuurgat te dichten.
Het eerste wat Benito opviel was het bizarre standbeeld dicht bij de bushalte waar we uitstapten. Het was een bronzen beeld en het moest een paard met kind voorstellen. Dat kende ik maar al te goed: het was een beeldhouwwerk van moeders eerste grote jeugdliefde John. In mijn ogen was dit werk totaal mislukt. Op naar het stadspark dus. En ja, daar passeerden wij het fraaie herenhuis van mijn overleden vriend Jan Buytaert. Het huis is nu omgevormd tot kunstenplatform dat wordt beheerd door WARP, Wase ARtistieke Projecten. Ook daarvan was ik op de hoogte.
Dan maar naar het Salon voor Schone kunsten, een museum in de Stationsstraat. Maar ook dat kende ik, daar werkte mijn vriendin Christy, de vrouw van wijlen Ferre Grignard, een bekende Antwerpse kleinkunstzanger. En het Mercatormuseum dan? Dat had ik al vijf keer bezocht. En ook de Kunst-Academie, het tabaksmuseum enz. ...
'Mijn cultuurgat valt dus eigenlijk nog mee', lachten we met z'n drieën. 'Laten we dan toch maar naar de luchtballons gaan kijken Clo-clo', grinnikte mijn halfbroer.
Op het moment dat we ons in de menigte mengden, galmde een Duitstalige pop-song over heel het marktgebeuren: 99 Luftballons van de zwoele Nena.
'Wie zingt dit ordinair deuntje?' vroeg Daniël mij ernstig.
'Oei', dacht ik bij mezelf 'wie is er nu de cultuurbarbaar?'
DON'T LET THE SUN GO DOWN ON THEM
Ik ken mensen die zogezegd gek zijn
ik troost hen dan: je hebt gewoonweg
hevige breinpijn, meer dan de anderen,
kom, ik heb een methode en die is fijn.
En zo ga ik met hen wandelen door het
zomerse stadspark en ik merk hoe ze op
adem komen tussen de wijze eikenbomen.
Ik luister dan ijverig naar hen bij de stille
koelte van de vijver terwijl ik wijs naar de
oranje vissen die door het troebele water
woelen net zoals mijn vrienden zich voelen.
Want ook zij ervaren keuzestress, weten niet
welke richting psychiaters uit willen met hun
pillen of wat deze met hun jargon bedoelen.
En tussen al deze rustgevende groene bladeren
sus ik hen: hersens zijn ook lichaamsweefsels!
Waarom zou men psychische ziekten dan
niet benaderen als fysieke stoornissen?!
Maar met grote argusogen kieuwen de vissen!
Ach, praat hij jullie echt niet naar de mond?
Of schijnt nu voor jullie ook 's nachts de zon?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BERNA TE LOURDES
Toen tante Berna in 1976 met hardnekkige achtervolgingswaanzin terugkwam uit de Kongo moest zij in allerijl opgenomen worden in een psychiatrische instelling. De Afrikaanse ingenieur met wie ze in Brazzaville leefde, had haar immers ernstig bedreigd omdat ze in een stammengeschil verwikkeld was geraakt.
De dokter hier schreef haar neuroleptica en angstremmende medicatie voor maar niks hielp, ze stond dagelijks doodsangsten uit, ook al verbleef ze op een goed beveiligde afgesloten afdeling. Gelukkig was er wekelijks wel iemand die haar kwam bezoeken.
Tante Berna had voor regentes Russisch gestudeerd. Dat maakte haar situatie nog dramatischer. Ze moest opboksen tegen een strenge hoofdverpleegster die haar het leven zuur maakte. Ze hield zich echter staande dankzij de liefdesbrieven die zij maandelijks ontving van haar eerste grote liefde, Arthur, een Kongolese piloot.
Maar op een avond belde ze naar mijn moeder en vertelde opgewonden dat ze een verschijning van de Heilige Madonna had gezien in haar kamer, net op het moment dat ze er een eind aan wilde maken! Alles komt goed nu.
En ik dacht bij mezelf: arme tante Berna-dette. Ta vie est lourde! Want drie weken later overleed zij ... de angst had haar de dood ingejaagd!
I ALWAYS GET WHAT I WANT
Oh yes, underneath the Christmas tree
after a dive in the cold North sea
when the children read their letters
I find a sweet dandy Stones sweater
they bought me warmth at Carnaby street!
Toen tante Berna in 1976 met hardnekkige achtervolgingswaanzin terugkwam uit de Kongo moest zij in allerijl opgenomen worden in een psychiatrische instelling. De Afrikaanse ingenieur met wie ze in Brazzaville leefde, had haar immers ernstig bedreigd omdat ze in een stammengeschil verwikkeld was geraakt.
De dokter hier schreef haar neuroleptica en angstremmende medicatie voor maar niks hielp, ze stond dagelijks doodsangsten uit, ook al verbleef ze op een goed beveiligde afgesloten afdeling. Gelukkig was er wekelijks wel iemand die haar kwam bezoeken.
Tante Berna had voor regentes Russisch gestudeerd. Dat maakte haar situatie nog dramatischer. Ze moest opboksen tegen een strenge hoofdverpleegster die haar het leven zuur maakte. Ze hield zich echter staande dankzij de liefdesbrieven die zij maandelijks ontving van haar eerste grote liefde, Arthur, een Kongolese piloot.
Maar op een avond belde ze naar mijn moeder en vertelde opgewonden dat ze een verschijning van de Heilige Madonna had gezien in haar kamer, net op het moment dat ze er een eind aan wilde maken! Alles komt goed nu.
En ik dacht bij mezelf: arme tante Berna-dette. Ta vie est lourde! Want drie weken later overleed zij ... de angst had haar de dood ingejaagd!
I ALWAYS GET WHAT I WANT
Oh yes, underneath the Christmas tree
after a dive in the cold North sea
when the children read their letters
I find a sweet dandy Stones sweater
they bought me warmth at Carnaby street!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIEND
Vincent van ... de 10de etage is ooit mijn jeugdvriend geweest. Toen ik hem leerde kennen in het buurtpark klikte het meteen, we deelden immers dezelfde interesses.
We filosofeerden in die wonderbaarlijke tijd veelvuldig over het mysterie van het Bestaan, lazen de Bijbel en de Koran en besloten om als boeddhisten te gaan leven. Veel kwam daar niet van in huis, we gingen ieder weekend uit in de stadskroegen en genoten volop van het andere geslacht.
De vriendschap duurde tot ik mijn legerdienst moest gaan doen. Want toen ik nadien als 'een echte man' naar huis terugkeerde was Vincent plots verdwenen ... blijkbaar was hij in een andere wijk gaan wonen.
Kort daarna ontmoette ik Jan Buytaert, een oudere man die kunstenaar was en die ik ontmoet had door een bizar toeval: ik had één van zijn schilderijen gevonden bij de containers in de kelder van de flat waar ik woonde. Ook Jan was een boeddhist ... dus besloot ik om het dit keer wat ernstiger aan te pakken.
Tot ik tien jaar later eindelijk weer op Vincent botste tijdens één van de vernissages van de kunstkring waar Jan bij hoorde ... bleek dat mijn jeugdvriend een kunstschilder was geworden! We wisselden elkaars visitekaartjes uit want we waren wel erg benieuwd om elkaars werk te leren kennen.
Via e-mail liet ik weten dat zijn werk mij deed denken aan dàt van Vincent van... Gogh. Hij antwoordde droogjes dat mijn dichtkunst ook niet te pruimen was.
En ik dacht: Mmm, gonna try .... with a little help from my friend.
Vincent van ... de 10de etage is ooit mijn jeugdvriend geweest. Toen ik hem leerde kennen in het buurtpark klikte het meteen, we deelden immers dezelfde interesses.
We filosofeerden in die wonderbaarlijke tijd veelvuldig over het mysterie van het Bestaan, lazen de Bijbel en de Koran en besloten om als boeddhisten te gaan leven. Veel kwam daar niet van in huis, we gingen ieder weekend uit in de stadskroegen en genoten volop van het andere geslacht.
De vriendschap duurde tot ik mijn legerdienst moest gaan doen. Want toen ik nadien als 'een echte man' naar huis terugkeerde was Vincent plots verdwenen ... blijkbaar was hij in een andere wijk gaan wonen.
Kort daarna ontmoette ik Jan Buytaert, een oudere man die kunstenaar was en die ik ontmoet had door een bizar toeval: ik had één van zijn schilderijen gevonden bij de containers in de kelder van de flat waar ik woonde. Ook Jan was een boeddhist ... dus besloot ik om het dit keer wat ernstiger aan te pakken.
Tot ik tien jaar later eindelijk weer op Vincent botste tijdens één van de vernissages van de kunstkring waar Jan bij hoorde ... bleek dat mijn jeugdvriend een kunstschilder was geworden! We wisselden elkaars visitekaartjes uit want we waren wel erg benieuwd om elkaars werk te leren kennen.
Via e-mail liet ik weten dat zijn werk mij deed denken aan dàt van Vincent van... Gogh. Hij antwoordde droogjes dat mijn dichtkunst ook niet te pruimen was.
En ik dacht: Mmm, gonna try .... with a little help from my friend.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
STEPHENS SON?
Eigenlijk is mijn familienaam langs vaders zijde: 'Stéphenne' en niet 'Aendenboom'. Mijn ouders waren immers niet getrouwd. Mijn overleden father grinnikte op familiefeestjes vaak dat wij van een Engelse ingenieursstam voortkomen en dat er zelfs een tak is naar de Britse George Stephenson, de man die ooit de eerste locomotief construeerde.
Onze familie kweekt inderdaad ingenieurs aan de lopende band, maar sommige straffe dronkemansverhalen van vader geloofde ik als kleuter al niet, ook niet tijdens Oudjaar wanneer hij deze tot vervelens toe vertelde, met een glaasje wodka in de hand.
Overmand door twijfel verzocht ik mijn broer een tijd geleden om enkele opzoekingen te doen. Zo ging hij in enkele Belgische stadsarchieven rondsnuffelen en vloog zelfs naar Londen om daar het één en het ander na te vragen. Ook bij het alomwetende internet zocht hij naar 'bewijzen' van eventueel bloedverwantschap. Maar niks wees op directe familiale banden met de ingenieuze locomotiefbouwer.
Dus staakten we onlangs ons onderzoek...
'En toch zijn we familie', grinnikte vader in mijn droom, deze kille winternacht. Maar ik repliceerde: 'Ach, je bent een fantast, pa!'
Toen schoot ik wakker, opende het raam en zag de eerste sneeuw vallen, rustig en zacht. En plots begreep ik wat vader mij zojuist duidelijk wou maken: 'Wij mensen, we are one big family. Inderdaad, zelfs alle planten, dieren, atomen en sterren, we zijn brothers and sisters van elkaar. We stammen immers allemaal af van dat ene miniscuul goddelijk deeltje waaruit het hele universum ontstond.'
En dus sliep ik zalig verder onder de warme dekens maar wel met mijn familie van... huisstofmijten.
Eigenlijk is mijn familienaam langs vaders zijde: 'Stéphenne' en niet 'Aendenboom'. Mijn ouders waren immers niet getrouwd. Mijn overleden father grinnikte op familiefeestjes vaak dat wij van een Engelse ingenieursstam voortkomen en dat er zelfs een tak is naar de Britse George Stephenson, de man die ooit de eerste locomotief construeerde.
Onze familie kweekt inderdaad ingenieurs aan de lopende band, maar sommige straffe dronkemansverhalen van vader geloofde ik als kleuter al niet, ook niet tijdens Oudjaar wanneer hij deze tot vervelens toe vertelde, met een glaasje wodka in de hand.
Overmand door twijfel verzocht ik mijn broer een tijd geleden om enkele opzoekingen te doen. Zo ging hij in enkele Belgische stadsarchieven rondsnuffelen en vloog zelfs naar Londen om daar het één en het ander na te vragen. Ook bij het alomwetende internet zocht hij naar 'bewijzen' van eventueel bloedverwantschap. Maar niks wees op directe familiale banden met de ingenieuze locomotiefbouwer.
Dus staakten we onlangs ons onderzoek...
'En toch zijn we familie', grinnikte vader in mijn droom, deze kille winternacht. Maar ik repliceerde: 'Ach, je bent een fantast, pa!'
Toen schoot ik wakker, opende het raam en zag de eerste sneeuw vallen, rustig en zacht. En plots begreep ik wat vader mij zojuist duidelijk wou maken: 'Wij mensen, we are one big family. Inderdaad, zelfs alle planten, dieren, atomen en sterren, we zijn brothers and sisters van elkaar. We stammen immers allemaal af van dat ene miniscuul goddelijk deeltje waaruit het hele universum ontstond.'
En dus sliep ik zalig verder onder de warme dekens maar wel met mijn familie van... huisstofmijten.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THANKS FOR GIVING
Vaak denk ik aan die goeie ouwe tijd toen oom Robert op familiefeestjes steevast zijn gitaar bovenhaalde en liedjes van Georges Brassens begon te zingen. Ik was als zesjarige reeds gefascineerd door de moeilijke akkoorden die Robert zo goed beheerste. Mijn broer droomde al jaren van een eigen gitaar en dus deed oom Robert hem eentje cadeau voor zijn vijftiende verjaardag. Mijn broer had lange slanke vingers en al gauw klonken er Beatles- en Stones-covers door ons huis.
In die periode vond ik een mooi akoestisch model op de rommelmarkt. Maar hoe hard ik ook probeerde, ik bakte er niks van.
Toch vertrok ik die decembermiddag met de trein naar Gent, gitaar op de rug, de bedelhoed in de hand. Ik zou een mini-concert geven op de hoek van het Sint-Pietersplein. Ik wilde immers wat geld bijeen krijgen om mijn grote jeugdliefde Evelyne te verrassen met een mooi Kerstgeschenk. Ze had daar een week eerder een prachtig winterkleedje zien hangen in een tweedehandsboetiek.
Aarzelend begon ik te tokkelen, de mensen schrokken echter want ik zong zo vals als een kat om nog maar te zwijgen van mijn meesterlijke akkoorden. En dus liep iedereen kil en koud voorbij, ze gunden mij zelfs geen blik. En ik stond daar met verkleumde handen, ik wilde het bijna opgeven. Het was immers hevig beginnen te sneeuwen.
Maar plots zag ik vaag een man met witte baard en rood pak voorbijstappen. Zonder één woord te zeggen dropte hij een geldbriefje in mijn oude versleten hoed en verdween weer in de mist.
Zo was Evelyne aangenaam verrast toen zij haar lievelingskleedje onder de Kerstboom vond. Het stond haar beeldig ! Ik zweeg in alle talen en mijn gitaar stond stil in een hoek.
Terwijl ik vredig dacht: Thanks for giving... Santa Claus !
Vaak denk ik aan die goeie ouwe tijd toen oom Robert op familiefeestjes steevast zijn gitaar bovenhaalde en liedjes van Georges Brassens begon te zingen. Ik was als zesjarige reeds gefascineerd door de moeilijke akkoorden die Robert zo goed beheerste. Mijn broer droomde al jaren van een eigen gitaar en dus deed oom Robert hem eentje cadeau voor zijn vijftiende verjaardag. Mijn broer had lange slanke vingers en al gauw klonken er Beatles- en Stones-covers door ons huis.
In die periode vond ik een mooi akoestisch model op de rommelmarkt. Maar hoe hard ik ook probeerde, ik bakte er niks van.
Toch vertrok ik die decembermiddag met de trein naar Gent, gitaar op de rug, de bedelhoed in de hand. Ik zou een mini-concert geven op de hoek van het Sint-Pietersplein. Ik wilde immers wat geld bijeen krijgen om mijn grote jeugdliefde Evelyne te verrassen met een mooi Kerstgeschenk. Ze had daar een week eerder een prachtig winterkleedje zien hangen in een tweedehandsboetiek.
Aarzelend begon ik te tokkelen, de mensen schrokken echter want ik zong zo vals als een kat om nog maar te zwijgen van mijn meesterlijke akkoorden. En dus liep iedereen kil en koud voorbij, ze gunden mij zelfs geen blik. En ik stond daar met verkleumde handen, ik wilde het bijna opgeven. Het was immers hevig beginnen te sneeuwen.
Maar plots zag ik vaag een man met witte baard en rood pak voorbijstappen. Zonder één woord te zeggen dropte hij een geldbriefje in mijn oude versleten hoed en verdween weer in de mist.
Zo was Evelyne aangenaam verrast toen zij haar lievelingskleedje onder de Kerstboom vond. Het stond haar beeldig ! Ik zweeg in alle talen en mijn gitaar stond stil in een hoek.
Terwijl ik vredig dacht: Thanks for giving... Santa Claus !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OOM YVES' HARTENDIEF
De laatste tijd heeft oom Yves weer te veel geld besteed aan zijn nieuwste vlam: de 'mooie' blonde maar vooral veel te jonge Rosanne. Zoals gewoonlijk als hij verliefd is, koopt hij haar 'liefde' met dure cadeau's. Op haar verlanglijstje stond immers genoteerd: vele kostbare juwelen, een gloednieuwe Mercedes en last but not least: een ruim appartement aan zee.
Het doek is nu echter definitief gevallen voor oom Yves want Rosanne heeft hem zijn laatste cent afgetroggeld en kijkt nu niet meer naar hem om. Oom Yves is altijd de beurs-expert van onze familie geweest: hij belegde zijn geld heel gewiekst en was enkele maanden geleden nog miljonair. ' Ik besteed al mijn geld nog liever aan Rosanne dan dat jullie om mijn erfenis vechten ! ' kondigde hij vorig jaar de familie nog aan op zijn 70ste verjaardagsfeestje. En nu, een jaartje later zit hij inderdaad aan de grond.
Het positieve aan heel de zaak is dat oom Yves die vroeger een norse introverte materialist was, nu een humoristische en ruimdenkende levensgenieter is geworden.
Onlangs zei hij : 'Ik heb op korte tijd vele belangrijke levenslessen gehad, mijn verlies is pure winst geworden'. Er is dus iets dat zijn hartendief nooit heeft kunnen stelen: zijn hart van goud!
RENEE! REMEMBER HIS NAME!
Renee was ooit een bekend voetballer
heeft zijn sporen verdiend als aanvaller.
Nu wandelt hij, vijftig jaar later, met zijn
hond in het buurtpark en vertelt mij dat
hij graag zijn schilderijen wil exposeren.
Hij is een vurig artiest geworden die zich
toelegt op het portretteren van tennissers,
boksers en andere sportlieden terwijl ik via
z'n website zijn creaturen mag bekritiseren.
Maar het is uit met de penseelpret want al
maanden wacht hij tot men een net bedrag
voor zijn werken wil aanbieden desnoods
verkoopt hij zijn kunst aan Jan met de pet.
Ach Renee, gooi je parels niet voor de zwijnen
durf toch wat meer buiten de lijnen te kleuren.
Want ooit zal men naar je www surfen en zal
heel internet kunstenaar Renee goedkeuren.
De laatste tijd heeft oom Yves weer te veel geld besteed aan zijn nieuwste vlam: de 'mooie' blonde maar vooral veel te jonge Rosanne. Zoals gewoonlijk als hij verliefd is, koopt hij haar 'liefde' met dure cadeau's. Op haar verlanglijstje stond immers genoteerd: vele kostbare juwelen, een gloednieuwe Mercedes en last but not least: een ruim appartement aan zee.
Het doek is nu echter definitief gevallen voor oom Yves want Rosanne heeft hem zijn laatste cent afgetroggeld en kijkt nu niet meer naar hem om. Oom Yves is altijd de beurs-expert van onze familie geweest: hij belegde zijn geld heel gewiekst en was enkele maanden geleden nog miljonair. ' Ik besteed al mijn geld nog liever aan Rosanne dan dat jullie om mijn erfenis vechten ! ' kondigde hij vorig jaar de familie nog aan op zijn 70ste verjaardagsfeestje. En nu, een jaartje later zit hij inderdaad aan de grond.
Het positieve aan heel de zaak is dat oom Yves die vroeger een norse introverte materialist was, nu een humoristische en ruimdenkende levensgenieter is geworden.
Onlangs zei hij : 'Ik heb op korte tijd vele belangrijke levenslessen gehad, mijn verlies is pure winst geworden'. Er is dus iets dat zijn hartendief nooit heeft kunnen stelen: zijn hart van goud!
RENEE! REMEMBER HIS NAME!
Renee was ooit een bekend voetballer
heeft zijn sporen verdiend als aanvaller.
Nu wandelt hij, vijftig jaar later, met zijn
hond in het buurtpark en vertelt mij dat
hij graag zijn schilderijen wil exposeren.
Hij is een vurig artiest geworden die zich
toelegt op het portretteren van tennissers,
boksers en andere sportlieden terwijl ik via
z'n website zijn creaturen mag bekritiseren.
Maar het is uit met de penseelpret want al
maanden wacht hij tot men een net bedrag
voor zijn werken wil aanbieden desnoods
verkoopt hij zijn kunst aan Jan met de pet.
Ach Renee, gooi je parels niet voor de zwijnen
durf toch wat meer buiten de lijnen te kleuren.
Want ooit zal men naar je www surfen en zal
heel internet kunstenaar Renee goedkeuren.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLUB MED
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh jee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go!
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen
ben ik nudist, comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
of twee heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé!
DENK NIET ZWART-WIT
Mijn broer Tom is al jaren de schaakkampioen van de familie. Vanaf zijn twaalfde versloeg hij oom Robert en oom Luc. Toch was er één familielid bij wie hij keer op keer een nederlaag leed: mijn hoogintelligente vader.
Ook oom Robert die elke zondag bij ons thuis op visite kwam daagde mijn vader uit om te spelen... en Robert won dan iedere keer ! En dàt vond ik een beetje vreemd. Jaren later bekende vader mij dat hij oom Robert altijd stiekem had laten winnen, omdat Roberts ondermaatse schaakniveau hem al heel gauw verveelde.
Ik was in die tijd eigenlijk de slechtste schaker van de familie al had ik dat niet zo snel door. Ik dacht zelfs dat ik een waardige tegenstander was omdat ik ooit eens van mijn vriend Pablo had gewonnen. Ook hij gaf jaren later toe dat hij mij toen gewoon een illusie rijker wou maken...en mijn vader deed net hetzelfde met mij als met oom Robert: hij liet mij in de waan. Alleen mijn broer Tom nam hij au sérieux.
Maar toen Tom zijn universitaire studies begon werd hij nog bedrevener in het schaken, al zijn studentenvrienden sneuvelden op het zwart-witte slagveld. En ja, op een winteravond bij het haardvuur was Tom vastbesloten om mijn vader het onderspit te laten delven en streden zij tot in de vroege uurtjes. De volgende ochtend zag ik hoe Tom met een big smile aan zijn koffie slurpte: hij had the battle gewonnen!
Dat ik Tom in 2013 voor het eerst in mijn leven schaakmat zette mag dan ook een klein wonder heten: ik had immers nog maar enkele maanden geoefend met mijn schaakcomputer.
Ik zie de grote verbaasde ogen van mijn broer nog voor me...
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh jee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go!
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen
ben ik nudist, comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
of twee heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé!
DENK NIET ZWART-WIT
Mijn broer Tom is al jaren de schaakkampioen van de familie. Vanaf zijn twaalfde versloeg hij oom Robert en oom Luc. Toch was er één familielid bij wie hij keer op keer een nederlaag leed: mijn hoogintelligente vader.
Ook oom Robert die elke zondag bij ons thuis op visite kwam daagde mijn vader uit om te spelen... en Robert won dan iedere keer ! En dàt vond ik een beetje vreemd. Jaren later bekende vader mij dat hij oom Robert altijd stiekem had laten winnen, omdat Roberts ondermaatse schaakniveau hem al heel gauw verveelde.
Ik was in die tijd eigenlijk de slechtste schaker van de familie al had ik dat niet zo snel door. Ik dacht zelfs dat ik een waardige tegenstander was omdat ik ooit eens van mijn vriend Pablo had gewonnen. Ook hij gaf jaren later toe dat hij mij toen gewoon een illusie rijker wou maken...en mijn vader deed net hetzelfde met mij als met oom Robert: hij liet mij in de waan. Alleen mijn broer Tom nam hij au sérieux.
Maar toen Tom zijn universitaire studies begon werd hij nog bedrevener in het schaken, al zijn studentenvrienden sneuvelden op het zwart-witte slagveld. En ja, op een winteravond bij het haardvuur was Tom vastbesloten om mijn vader het onderspit te laten delven en streden zij tot in de vroege uurtjes. De volgende ochtend zag ik hoe Tom met een big smile aan zijn koffie slurpte: hij had the battle gewonnen!
Dat ik Tom in 2013 voor het eerst in mijn leven schaakmat zette mag dan ook een klein wonder heten: ik had immers nog maar enkele maanden geoefend met mijn schaakcomputer.
Ik zie de grote verbaasde ogen van mijn broer nog voor me...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE GRIJNS VAN MARIJN
Tante Berna is in haar leven vaak een muurbloempje geweest. Midden jaren '60 gingen zij en mijn achttienjarige blonde moeder uit in het bruisende Brussel. En Berna stond er dan altijd beteuterd bij, de mooie blondine had immers meer succes bij de jongens.
Zelfs Berna's eerste grote liefde Arthur, een Kongolese piloot die ze tijdens een officierenbal had leren kennen, loerde soms met een vurige blik naar haar jonger zusje. Moeder was gecharmeerd doch is nooit op diens avances ingegaan. Maar tante Berna vloog haar geliefde achterna tot in Afrika.
Toen Berna later in een instelling werd opgenomen omdat ze een angststoornis had ontwikkeld, bleef ze Russische les geven aan zestienjarige meisjes, weliswaar deeltijds.
En ja, Serge, een collega trok meteen haar aandacht toen deze als nieuwste leerkracht in een andere klas Russisch zou doceren. Zij werd stapelverliefd op deze verfijnde intellectuele man maar de liefde was niet wederzijds, hij was immers jaren gelukkig getrouwd. L'histoire se répète.
Ach,tante was een ware 'Aendenboom' en beet zich dus vast in de 'liefde'. Door roddels verloor zij echter haar werk als lerares en zo ging het alsmaar slechter met haar. Vanwege suïcide-gevaar werd zij opgesloten in een zwaar beveiligde afdeling en kreeg veel angstremmende medicatie. Na een tijdje mocht ze in de weekends naar haar appartement mits oom Luc of oom Marc daar zouden logeren om over haar te waken. Ook mijn broer en ik, beiden nog kleuters, waren soms van de partij en verkenden als ontdekkingsreizigers de Afrikaanse wereld van Berna...spannend!!
Toch heeft tante in die donkere periode een huwelijksaanzoek gekregen van een oudere man, Marijn. Deze gepensioneerde was de zoon van een notaris en leefde alleen in een kasteel en was dus welgesteld. Maar ze wees hem af, want toen de man grijnsde, stonk hij uit z'n bek.
Tante Berna is nooit meer gelukkig geweest, al zeker niet binnen de vier muren van haar ziekenhuiskamertje waar ze stierf als een zwak verwelkt triest bloempje!
Tante Berna is in haar leven vaak een muurbloempje geweest. Midden jaren '60 gingen zij en mijn achttienjarige blonde moeder uit in het bruisende Brussel. En Berna stond er dan altijd beteuterd bij, de mooie blondine had immers meer succes bij de jongens.
Zelfs Berna's eerste grote liefde Arthur, een Kongolese piloot die ze tijdens een officierenbal had leren kennen, loerde soms met een vurige blik naar haar jonger zusje. Moeder was gecharmeerd doch is nooit op diens avances ingegaan. Maar tante Berna vloog haar geliefde achterna tot in Afrika.
Toen Berna later in een instelling werd opgenomen omdat ze een angststoornis had ontwikkeld, bleef ze Russische les geven aan zestienjarige meisjes, weliswaar deeltijds.
En ja, Serge, een collega trok meteen haar aandacht toen deze als nieuwste leerkracht in een andere klas Russisch zou doceren. Zij werd stapelverliefd op deze verfijnde intellectuele man maar de liefde was niet wederzijds, hij was immers jaren gelukkig getrouwd. L'histoire se répète.
Ach,tante was een ware 'Aendenboom' en beet zich dus vast in de 'liefde'. Door roddels verloor zij echter haar werk als lerares en zo ging het alsmaar slechter met haar. Vanwege suïcide-gevaar werd zij opgesloten in een zwaar beveiligde afdeling en kreeg veel angstremmende medicatie. Na een tijdje mocht ze in de weekends naar haar appartement mits oom Luc of oom Marc daar zouden logeren om over haar te waken. Ook mijn broer en ik, beiden nog kleuters, waren soms van de partij en verkenden als ontdekkingsreizigers de Afrikaanse wereld van Berna...spannend!!
Toch heeft tante in die donkere periode een huwelijksaanzoek gekregen van een oudere man, Marijn. Deze gepensioneerde was de zoon van een notaris en leefde alleen in een kasteel en was dus welgesteld. Maar ze wees hem af, want toen de man grijnsde, stonk hij uit z'n bek.
Tante Berna is nooit meer gelukkig geweest, al zeker niet binnen de vier muren van haar ziekenhuiskamertje waar ze stierf als een zwak verwelkt triest bloempje!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THERE'S A NEW GIRL IN TOWN
Lady, my caress won't tell you no lies
and yes our love is getting so high
but when we rolling hot stuff in bed
I've got another bride in my head
she's a spider hiding at the belfry
ROLLING JONES?
Yes it's true, I'm a diehard Stones fan
in my previous life I joined a blues band
in my temple now I live like a buddhist
where I buried the bones of a guitarist
Am I Jones, snoring in another land?
Lady, my caress won't tell you no lies
and yes our love is getting so high
but when we rolling hot stuff in bed
I've got another bride in my head
she's a spider hiding at the belfry
ROLLING JONES?
Yes it's true, I'm a diehard Stones fan
in my previous life I joined a blues band
in my temple now I live like a buddhist
where I buried the bones of a guitarist
Am I Jones, snoring in another land?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
I FELT DEEP BLUE
Toen ik als tiener op een zolderkamer
schaakte tegen een schoolvriend, deed
ik enkele heel domme openingszetten,
bijgevolg was ik na anderhalve minuut
schaakmat want hoewel ik goed oplette
werd ik met le coup du berger gevat.
Dat was een trauma voor mij waardoor
ik niet meer toe kwam om nog te spelen
maar ach, de tijd kon al mijn strijdwonden
helen want toen ik een nice chess game op
mijn gloednieuwe laptop zag staan, dacht
ik: 'Kop op' en ging er weer stevig tegenaan!
Op Kerstnacht vocht ik als een leeuw tegen
deze middeleeuws digitale vijand tot ik met
een diepe geeuw in dromenland was beland.
Vijf uur later kwam mijn vader mij wekken! Ik
vroeg of hij sterke koffie wilde zetten want de
oorlog stond spottend en uitdagend te wachten
op mijn volgende strategische aanvalszetten.
En raar maar waar, toen ik mijn toren offerde
kon ik al zien hoe ik de tegenpartij een zware
opdoffer kon toebrengen, hij deed een rokade!
Want mijn loper had z'n koningin in het vizier en dus
kon ik de viktorie al ruiken maar toch ben ik alweer
alweer te vroeg beginnen juichen! Zwakke tactiek!
Ach, ik denk plots aan Kasparov die zich eind jaren
negentig ook niet tegen de schaakpc kon verdedigen!
En deze man speelde voor het grote publiek!
Terwijl vader de Schaakbulletin van mei '68 zat te lezen.
Toen ik als tiener op een zolderkamer
schaakte tegen een schoolvriend, deed
ik enkele heel domme openingszetten,
bijgevolg was ik na anderhalve minuut
schaakmat want hoewel ik goed oplette
werd ik met le coup du berger gevat.
Dat was een trauma voor mij waardoor
ik niet meer toe kwam om nog te spelen
maar ach, de tijd kon al mijn strijdwonden
helen want toen ik een nice chess game op
mijn gloednieuwe laptop zag staan, dacht
ik: 'Kop op' en ging er weer stevig tegenaan!
Op Kerstnacht vocht ik als een leeuw tegen
deze middeleeuws digitale vijand tot ik met
een diepe geeuw in dromenland was beland.
Vijf uur later kwam mijn vader mij wekken! Ik
vroeg of hij sterke koffie wilde zetten want de
oorlog stond spottend en uitdagend te wachten
op mijn volgende strategische aanvalszetten.
En raar maar waar, toen ik mijn toren offerde
kon ik al zien hoe ik de tegenpartij een zware
opdoffer kon toebrengen, hij deed een rokade!
Want mijn loper had z'n koningin in het vizier en dus
kon ik de viktorie al ruiken maar toch ben ik alweer
alweer te vroeg beginnen juichen! Zwakke tactiek!
Ach, ik denk plots aan Kasparov die zich eind jaren
negentig ook niet tegen de schaakpc kon verdedigen!
En deze man speelde voor het grote publiek!
Terwijl vader de Schaakbulletin van mei '68 zat te lezen.