Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SHE WANTS IT ALL
Ik walg nog als ik bedenk hoe ze
opa's kluis hebben leeggeroofd
toen hij zojuist was overleden
zijn vuisten nog gebald tegen
deze wetsovertreders, als een
sterke eikeboom toch geveld
door een stormachtig verleden.
En bij 'n bezoek aan oom Marcel
komen we meer te weten over de
hel van opa's laatste dagen: Suzy,
z'n tweede vrouw, 'n ware duivelin,
kon het niet laten om hem uit te
dagen en haar dochter eiste van
hem steeds nieuwe sportwagens.
En bij zijn sterfbed fluistert zij:
I want it all and...I want it now !
Maar opa sluit zuchtend de ogen
voor de zwendelaars en denkt:
steek voor mijn part al m'n geld
in uw heiligschennende aars !!
EEN SLAG VAN DE MOLEN?
Mijn overgrootvader Félicien was een eenvoudige molenaar in de provincie Namen. Hoewel hij een tijdje goed boerde, droomde hij van het grote geld. Maar tijdens een zomers onweer trof de bliksem zijn molen en zo brandde zijn bron van inkomsten in een mum van tijd af. Buiten een appeltje voor de dorst had hij niks meer. Zijn vrouw en kinderen lieten hem in de steek en waren met de noorderzon vertrokken. Félicien vierde zijn veertigste verjaardag eenzaam en alleen in één of andere stal. Het hele dorp lachte hem uit. Hij mompelde in zichzelf terwijl hij 's nachts door de straten doolde.
Maar Félicien bleef niet bij de pakken zitten. Sinds de Industriële Revolutie in Europa waren er een pak meer mogelijkheden in België bijgekomen voor inventieve geesten als hij.
En ja, op een mooie lentedag kreeg hij plots een geniaal idee. De gravin wou dringend haar granieten berg verkopen die sinds 1450 familiebezit was. De berg was te vinden aan de rand van het dorp. Nadat Félicien meerdere keren bij de gravin had aangedrongen op een kort gesprek, werd hij tenslotte met veel weerzin ontvangen in haar kasteel.
Jaren later had hij het fortuin waar hij al lang van droomde! Hij ontmoette zelfs een jongere vrouw die hem nog tien kinderen zou schenken.
Félicien had tijdens dat korte gesprek met de gravin immers gevraagd of hij de granieten berg voor onbepaalde tijd mocht huren. ‘Had hij een slag van de molen gekregen?’ vroeg iedereen zich toen af.
Wel neen, want hij had een berg geld verdiend met het ontginnen van kasseien voor de Belgische spoorwegen!
Ik walg nog als ik bedenk hoe ze
opa's kluis hebben leeggeroofd
toen hij zojuist was overleden
zijn vuisten nog gebald tegen
deze wetsovertreders, als een
sterke eikeboom toch geveld
door een stormachtig verleden.
En bij 'n bezoek aan oom Marcel
komen we meer te weten over de
hel van opa's laatste dagen: Suzy,
z'n tweede vrouw, 'n ware duivelin,
kon het niet laten om hem uit te
dagen en haar dochter eiste van
hem steeds nieuwe sportwagens.
En bij zijn sterfbed fluistert zij:
I want it all and...I want it now !
Maar opa sluit zuchtend de ogen
voor de zwendelaars en denkt:
steek voor mijn part al m'n geld
in uw heiligschennende aars !!
EEN SLAG VAN DE MOLEN?
Mijn overgrootvader Félicien was een eenvoudige molenaar in de provincie Namen. Hoewel hij een tijdje goed boerde, droomde hij van het grote geld. Maar tijdens een zomers onweer trof de bliksem zijn molen en zo brandde zijn bron van inkomsten in een mum van tijd af. Buiten een appeltje voor de dorst had hij niks meer. Zijn vrouw en kinderen lieten hem in de steek en waren met de noorderzon vertrokken. Félicien vierde zijn veertigste verjaardag eenzaam en alleen in één of andere stal. Het hele dorp lachte hem uit. Hij mompelde in zichzelf terwijl hij 's nachts door de straten doolde.
Maar Félicien bleef niet bij de pakken zitten. Sinds de Industriële Revolutie in Europa waren er een pak meer mogelijkheden in België bijgekomen voor inventieve geesten als hij.
En ja, op een mooie lentedag kreeg hij plots een geniaal idee. De gravin wou dringend haar granieten berg verkopen die sinds 1450 familiebezit was. De berg was te vinden aan de rand van het dorp. Nadat Félicien meerdere keren bij de gravin had aangedrongen op een kort gesprek, werd hij tenslotte met veel weerzin ontvangen in haar kasteel.
Jaren later had hij het fortuin waar hij al lang van droomde! Hij ontmoette zelfs een jongere vrouw die hem nog tien kinderen zou schenken.
Félicien had tijdens dat korte gesprek met de gravin immers gevraagd of hij de granieten berg voor onbepaalde tijd mocht huren. ‘Had hij een slag van de molen gekregen?’ vroeg iedereen zich toen af.
Wel neen, want hij had een berg geld verdiend met het ontginnen van kasseien voor de Belgische spoorwegen!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE LILLIPUTTERS
Bekrompen burgers
die blind van woede en
jaloezie de voorname
edellieden aan hun degen
willen rijgen om achter
de schermen hun troon
te bestijgen, het blauwe
bloed de wet te lezen.
Met duivels gehoon
zullen ze hen bankroet
verklaren om hen
daarna te guillotineren.
Niets te maren!
Het zijn zo van die
kleine dingen waar de
lilliputters van leven.
En die mij onrust baren.
Want ook ik ben een
scherpschutter als ik in
het nauw word gedreven.
Blijf dus van mijn
luttele hectaren!
Waar ik als zoon van
een gekrompen reus
in probeer te leven
OORVERSCHEUREND
Tijdens Nieuwjaarsavond 1974 waren we bij oom Marc volop aan het feesten in zijn duplex-appartement te Gent. Zijn mooie woonst bevond zich dichtbij de Sint-Baafskathedraal. Tante Berna, oom Luc en oom Bob waren ook van de partij, naar goede gewoonte. Tante Martine 'kon niet' aanwezig zijn en oom Yves evenmin want die vertoefde op dat moment in het buitenland. Opa en zijn tweede vrouw leefden reeds jaren in onmin met mijn ouders en bleven dus thuis.
We dronken en aten als Bourgondische levensgenieters en lachten zoals altijd groen om de flauwe grappen van Bob. Mijn Waalse vader die geen woord Vlaams verstond lachte vrolijk groen mee. Nadat alle cadeau's waren uitgepakt ploften we voldaan neer in de lederen fauteuils om te kijken naar een Franse film met Louis de Funès in de hoofdrol. Funès was ieders favoriete acteur, onze avond kon dus niet meer stuk.
Tot er een discussie ontstond tussen Luc en Marc over Vincent van Gogh. Ze waren allebei stomdronken. Oom Luc, onze succesvolle architect, vond dat van Gogh een geestelijk gestoorde kunst-verkrachter was,oom Marc, een kunstenaar in hart en nieren, ,dacht er duidelijk anders over, van Gogh was immers zijn grote voorbeeld. Maar mijn moeder kwam echter sussend tussenbeide en kon beide broers kalmeren. En zo vielen we allen rustig in slaap... tijdens de film.
Maar net voor middernacht schoten we wakker door een oorverscheurende kreet. Het was een kreet die vanuit de keuken kwam. En plots stormde Marc de woonkamer binnen, zijn hoofd zat onder het bloed en in een doek gewikkeld. Hij smeet vervolgens zijn bebloed oor op de grond, tot bij Lucs voeten. We waren allen verbijsterd: Marc had zijn oor afgesneden net zoals van Gogh dat ooit had gedaan ! Mijn vader nam koelbloedig de telefoon om een ambulance te bellen.
Halt, niet doen ! riep Marc. Hij raapte het bloederig oor van de grond en grinnikte: Voel maar, dit is een plastic oor, vandaag gekocht in een carnavalswinkel, het bloed is enkel wat ketchup.
En op dat moment sloeg de Sint-Baafskathedraal klokslag twaalf uur...
Opgelucht en uitbundig wensten we elkaar Bonne année!
Bekrompen burgers
die blind van woede en
jaloezie de voorname
edellieden aan hun degen
willen rijgen om achter
de schermen hun troon
te bestijgen, het blauwe
bloed de wet te lezen.
Met duivels gehoon
zullen ze hen bankroet
verklaren om hen
daarna te guillotineren.
Niets te maren!
Het zijn zo van die
kleine dingen waar de
lilliputters van leven.
En die mij onrust baren.
Want ook ik ben een
scherpschutter als ik in
het nauw word gedreven.
Blijf dus van mijn
luttele hectaren!
Waar ik als zoon van
een gekrompen reus
in probeer te leven
OORVERSCHEUREND
Tijdens Nieuwjaarsavond 1974 waren we bij oom Marc volop aan het feesten in zijn duplex-appartement te Gent. Zijn mooie woonst bevond zich dichtbij de Sint-Baafskathedraal. Tante Berna, oom Luc en oom Bob waren ook van de partij, naar goede gewoonte. Tante Martine 'kon niet' aanwezig zijn en oom Yves evenmin want die vertoefde op dat moment in het buitenland. Opa en zijn tweede vrouw leefden reeds jaren in onmin met mijn ouders en bleven dus thuis.
We dronken en aten als Bourgondische levensgenieters en lachten zoals altijd groen om de flauwe grappen van Bob. Mijn Waalse vader die geen woord Vlaams verstond lachte vrolijk groen mee. Nadat alle cadeau's waren uitgepakt ploften we voldaan neer in de lederen fauteuils om te kijken naar een Franse film met Louis de Funès in de hoofdrol. Funès was ieders favoriete acteur, onze avond kon dus niet meer stuk.
Tot er een discussie ontstond tussen Luc en Marc over Vincent van Gogh. Ze waren allebei stomdronken. Oom Luc, onze succesvolle architect, vond dat van Gogh een geestelijk gestoorde kunst-verkrachter was,oom Marc, een kunstenaar in hart en nieren, ,dacht er duidelijk anders over, van Gogh was immers zijn grote voorbeeld. Maar mijn moeder kwam echter sussend tussenbeide en kon beide broers kalmeren. En zo vielen we allen rustig in slaap... tijdens de film.
Maar net voor middernacht schoten we wakker door een oorverscheurende kreet. Het was een kreet die vanuit de keuken kwam. En plots stormde Marc de woonkamer binnen, zijn hoofd zat onder het bloed en in een doek gewikkeld. Hij smeet vervolgens zijn bebloed oor op de grond, tot bij Lucs voeten. We waren allen verbijsterd: Marc had zijn oor afgesneden net zoals van Gogh dat ooit had gedaan ! Mijn vader nam koelbloedig de telefoon om een ambulance te bellen.
Halt, niet doen ! riep Marc. Hij raapte het bloederig oor van de grond en grinnikte: Voel maar, dit is een plastic oor, vandaag gekocht in een carnavalswinkel, het bloed is enkel wat ketchup.
En op dat moment sloeg de Sint-Baafskathedraal klokslag twaalf uur...
Opgelucht en uitbundig wensten we elkaar Bonne année!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
STEP BY STEP, WORD BY WORD
Reeds als baby droomde ik van roem
mijn moeder geloofde in mij, gaf toen
een zoen op mijn neusje, ik lachte als een
engel, maar was eigenlijk 'n kneusje, was
snel koleriek en bang voor alles wat er op
deze wrede planeet zoal gebeurde, ik wilde
verdwijnen, verstopte me achter gordijnen.
Gelukkig was ik redelijk intelligent, werd
de primus van de klas, m'n ouders waren
blij, stuurden mij na woelige jaren Latijn
naar de universiteit van Gent, ik dronk
echter te veel wijn en werd doodziek
moest vertoeven in een soort kliniek.
Maar dan plots begon ik te dichten, ik kon
zo bij mezelf de helse pijnen verlichten!
En nu worden mijn literaire kunsten erkend
en dat is genoeg voor mij, einde experiment!
Reeds als baby droomde ik van roem
mijn moeder geloofde in mij, gaf toen
een zoen op mijn neusje, ik lachte als een
engel, maar was eigenlijk 'n kneusje, was
snel koleriek en bang voor alles wat er op
deze wrede planeet zoal gebeurde, ik wilde
verdwijnen, verstopte me achter gordijnen.
Gelukkig was ik redelijk intelligent, werd
de primus van de klas, m'n ouders waren
blij, stuurden mij na woelige jaren Latijn
naar de universiteit van Gent, ik dronk
echter te veel wijn en werd doodziek
moest vertoeven in een soort kliniek.
Maar dan plots begon ik te dichten, ik kon
zo bij mezelf de helse pijnen verlichten!
En nu worden mijn literaire kunsten erkend
en dat is genoeg voor mij, einde experiment!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IF YOU START THEM UP!
At concerts when they hear your voice
your fans, they really have no choice
we begin to yelling and jumping
girls go topless, stoned boys start rolling
that's why you drove Lennons Rolls-Royce
THE MAN WITH THE HARMONICA
They still have a rolling stoned succes
yes, in fact they became big business
so surprise when one day on my pc
the sharpest harp player e-mailed me
in... Sussex! Can I get a witness?
At concerts when they hear your voice
your fans, they really have no choice
we begin to yelling and jumping
girls go topless, stoned boys start rolling
that's why you drove Lennons Rolls-Royce
THE MAN WITH THE HARMONICA
They still have a rolling stoned succes
yes, in fact they became big business
so surprise when one day on my pc
the sharpest harp player e-mailed me
in... Sussex! Can I get a witness?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ARMER DAN IK DENK?
In moeders woonkamer hangt er al jaren een gravure van Jacques-Philippe Lebas, een erfstuk van opa's grootouders die met hun hebben en houden gevlucht waren voor de Franse Revolutie. De graveur werkte toen in dienst van Le Cabinet du Roi.
Toen ik geld wilde schenken aan een ernstig ziek familielid kwam de gedachte in me op om het werk te verkopen, helaas was mijn moeder niet akkoord. Toch zocht ik zonder haar medeweten naar de eventuele waarde van de gravure. En dat viel tegen, ik had gehoopt op een berg geld.
Maar ik was hardnekkig en schreef me in voor een Vlaams tv-programma 'Rijker dan je denkt'. Daar kan je een antiek stuk laten schatten. Een maand later schoof ik aan in een rij van grotendeels wanhopigen die voor hun prullen van miljoenen euro's droomden. Maar er waren ook waardevolle stukken bij natuurlijk die tot duizenden euro's werden getaxeerd. Ik begon dus stilletjes te hopen. Ik zag mensen van allerlei pluimage, een heer met een wandklok, jongetjes met oude Kuifje-strips, alsook chique dames met veel te grote Chinese vazen.
En dan was het aan mij om mijn gravure uit de doeken te doen. De tv-ploeg schaarde zich achter mij en de deskundige. Na een kort stilzwijgen glimlachte de specialist even en zei dat het zoveel waard was als een stuk krantenpapier, waardeloos dus en toen...werd ik uit mijn nachtmerrie gerukt, badend in het zweet.
De volgende dag belde ik mijn ziek familieilid op,wenste hem veel beterschap en lachte: sorry maar ik ben armer dan ik denk!
In moeders woonkamer hangt er al jaren een gravure van Jacques-Philippe Lebas, een erfstuk van opa's grootouders die met hun hebben en houden gevlucht waren voor de Franse Revolutie. De graveur werkte toen in dienst van Le Cabinet du Roi.
Toen ik geld wilde schenken aan een ernstig ziek familielid kwam de gedachte in me op om het werk te verkopen, helaas was mijn moeder niet akkoord. Toch zocht ik zonder haar medeweten naar de eventuele waarde van de gravure. En dat viel tegen, ik had gehoopt op een berg geld.
Maar ik was hardnekkig en schreef me in voor een Vlaams tv-programma 'Rijker dan je denkt'. Daar kan je een antiek stuk laten schatten. Een maand later schoof ik aan in een rij van grotendeels wanhopigen die voor hun prullen van miljoenen euro's droomden. Maar er waren ook waardevolle stukken bij natuurlijk die tot duizenden euro's werden getaxeerd. Ik begon dus stilletjes te hopen. Ik zag mensen van allerlei pluimage, een heer met een wandklok, jongetjes met oude Kuifje-strips, alsook chique dames met veel te grote Chinese vazen.
En dan was het aan mij om mijn gravure uit de doeken te doen. De tv-ploeg schaarde zich achter mij en de deskundige. Na een kort stilzwijgen glimlachte de specialist even en zei dat het zoveel waard was als een stuk krantenpapier, waardeloos dus en toen...werd ik uit mijn nachtmerrie gerukt, badend in het zweet.
De volgende dag belde ik mijn ziek familieilid op,wenste hem veel beterschap en lachte: sorry maar ik ben armer dan ik denk!
Laatst gewijzigd door Claudio op 24 apr 2021, 12:50, 7 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE MECCANO-MAN
Oom Robert is altijd al het buitenbeentje geweest van de familie. Hij was de speelvogel thuis. Ook zijn stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Meccano. En ja, hij werd er rustig van.
Dus profileerde Robert zich mettertijd als arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.
Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral oom Luc die toen een succesvol architect was, keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...
Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.
Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.
Toch speelde Robert het klaar om in een paar jaar tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.
Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !
En inderdaad: wie het laatst lacht...
(c)2009
EEN ROLMODEL ?
Als je te gretig aan de wc-rol
trekt blijft er steeds minder over
en word je al heel snel een vrek.
Maar af en toe krijg je buikloop dan
heb je beter voldoende rollen in huis
wees wel zuinig, kies voor goedkoop.
Ga het ook eens buitenshuis doen
maar niet teveel, anders kennen je
vrienden je als een darmparasiet.
Helaas bereik je soms de limiet, doe
het dan voortaan in de boomgaard van
de buren maar pas wel op dat ze je niet
begluren of er zwaait wat als ze merken
dat je alweer een vijgenblad hebt gejat.
Tot zover deze grote boodschap !
Oom Robert is altijd al het buitenbeentje geweest van de familie. Hij was de speelvogel thuis. Ook zijn stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Meccano. En ja, hij werd er rustig van.
Dus profileerde Robert zich mettertijd als arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.
Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral oom Luc die toen een succesvol architect was, keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...
Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.
Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.
Toch speelde Robert het klaar om in een paar jaar tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.
Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !
En inderdaad: wie het laatst lacht...
(c)2009
EEN ROLMODEL ?
Als je te gretig aan de wc-rol
trekt blijft er steeds minder over
en word je al heel snel een vrek.
Maar af en toe krijg je buikloop dan
heb je beter voldoende rollen in huis
wees wel zuinig, kies voor goedkoop.
Ga het ook eens buitenshuis doen
maar niet teveel, anders kennen je
vrienden je als een darmparasiet.
Helaas bereik je soms de limiet, doe
het dan voortaan in de boomgaard van
de buren maar pas wel op dat ze je niet
begluren of er zwaait wat als ze merken
dat je alweer een vijgenblad hebt gejat.
Tot zover deze grote boodschap !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DIT GELOOF JE NOOIT
Op een vroege zomerochtend toen vader op een Brusselse tram stond te wachten gebeurde er iets vreemd. Een Afrikaanse albino van rond de dertig staarde hem minutenlang aan.
Vader negeerde hem en stapte op de tram richting centrum want daar deed hij zijn dagelijkse inkopen. De zonderling nam echter plaats naast hem en bekeek vader weer van kop tot teen. Het begon vader te irriteren. Vader stapte dus een halte vroeger uit. Een beetje beweging en wat frisse lucht zou zijn bejaarde lichaam goed doen.
Even zag het er naar uit dat de albino op de tram was blijven zitten. Oef, dacht vader maar plots doemden er allerlei vragen bij hem op: ‘Ken ik deze bizarre snuiter ergens van? Van het werk? Of van het uitgangsleven?’
Na een korte wandeling bereikte vader zijn bestemming. Plots hoorde hij achter zich roepen: ‘Papa, papa, attends-moi, c'est moi, ton fils!’ Vader schrok zich te pletter toen hij achterom keek. De vreemde man was hem gevolgd en riep telkens weer: ‘Papa, c'est moi, ton fils de Rwanda!’ Vader rende weg, dook vol paniek een taxi in en verzocht de chauffeur gauw door te rijden naar treinstation Noord. Zo zou hij naar Sint-Niklaas reizen, waar moeder hem eigenlijk maar pas de volgende dag verwachtte.
Op de trein zat vader diep na te denken over het hele gebeuren terwijl hij zijn pijp rookte. En toen schoot hem iets te binnen: ooit had hij het bed gedeeld met een Afrikaanse jongedame toen hij in Rwanda was voor een korte zakenreis, begin jaren '70.
Zou het ...? vroeg hij zich twijfelend af. 'Ach neen, die jongeling was wellicht een flauwe grappenmaker!'
Verrast en blij deed moeder de voordeur open maar voor ze iets kon zeggen, fluisterde vader opgewonden: ‘Schat, dit geloof je nooit ... .‘
Op een vroege zomerochtend toen vader op een Brusselse tram stond te wachten gebeurde er iets vreemd. Een Afrikaanse albino van rond de dertig staarde hem minutenlang aan.
Vader negeerde hem en stapte op de tram richting centrum want daar deed hij zijn dagelijkse inkopen. De zonderling nam echter plaats naast hem en bekeek vader weer van kop tot teen. Het begon vader te irriteren. Vader stapte dus een halte vroeger uit. Een beetje beweging en wat frisse lucht zou zijn bejaarde lichaam goed doen.
Even zag het er naar uit dat de albino op de tram was blijven zitten. Oef, dacht vader maar plots doemden er allerlei vragen bij hem op: ‘Ken ik deze bizarre snuiter ergens van? Van het werk? Of van het uitgangsleven?’
Na een korte wandeling bereikte vader zijn bestemming. Plots hoorde hij achter zich roepen: ‘Papa, papa, attends-moi, c'est moi, ton fils!’ Vader schrok zich te pletter toen hij achterom keek. De vreemde man was hem gevolgd en riep telkens weer: ‘Papa, c'est moi, ton fils de Rwanda!’ Vader rende weg, dook vol paniek een taxi in en verzocht de chauffeur gauw door te rijden naar treinstation Noord. Zo zou hij naar Sint-Niklaas reizen, waar moeder hem eigenlijk maar pas de volgende dag verwachtte.
Op de trein zat vader diep na te denken over het hele gebeuren terwijl hij zijn pijp rookte. En toen schoot hem iets te binnen: ooit had hij het bed gedeeld met een Afrikaanse jongedame toen hij in Rwanda was voor een korte zakenreis, begin jaren '70.
Zou het ...? vroeg hij zich twijfelend af. 'Ach neen, die jongeling was wellicht een flauwe grappenmaker!'
Verrast en blij deed moeder de voordeur open maar voor ze iets kon zeggen, fluisterde vader opgewonden: ‘Schat, dit geloof je nooit ... .‘
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HAPPY DAT IK HAAR UNCLE BEN
Zo een zalige verjaardagswens
van een engel en goddelijk mens
schreef dat ik de beste oom ben ooit
ik las het wat laat, maar 't was zo mooi
hemels als rijstpap van uncle Ben's
DAG VREEMDE MAN
Naar aanleiding van een tv-programma over het vreemdelingenlegioen ergens in het zuiden van Frankrijk, vertrok vader die zomerochtend met de trein richting Marseille. Hij had immers vernomen dat jongemannen zich konden aanmelden voor een vijfjarig verblijf in het legioen, opleiding inbegrepen. Vader die ver over de veertig was en dus te oud, besefte eigenlijk maar half waar hij aan begon want die opleiding was loodzwaar. Maar na de legerdienst zou hij een stevige premie krijgen en dat was een grote motivatie voor mijn berooide vader. En bovendien mocht men in het legioen een andere identiteit aannemen.Ach, wat had hij te verliezen?
Na een hete broeierige treinreis kwam hij pas in de late avond in de kazerne aan. Vader voelde al snel dat met deze heren niet te spotten viel. Hij loog over zijn leeftijd en omdat hij er in die tijd veel jonger uitzag, stelden de legionairs hem een proeftijd van vier weken voor, wat gebruikelijk was bij rekruten. Maar daarna zou er door beide partijen een contract getekend worden en was er geen terugweg meer mogelijk ! Maar eerst moest vader een tamelijk strenge selectie doorstaan !
Vader maakte de volgende dag kennis met de andere rekruten maar veel vrienden maakte hij daar niet behalve dan met een Duitser met wie hij elke avond een potje schaakte. Vader die in redelijk goede gezondheid verkeerde, had het fysiek toch erg lastig. De meedogenloze officier liet bijvoorbeeld de rekruten een twintigtal keren een heuvel op- en aflopen vooraleer ze een slok water uit hun drinkbus mochten nuttigen. Vader zag het reeds na twee dagen niet meer zitten. Toch deed hij zijn proeftijd uit, hij verlegde graag zijn grenzen.
Terwijl mijn moeder zich tijdens een eenzame avond afvroeg waar haar man nu weer uithing, rinkelde plots de telefoon. Het was vader die vroeg of zij hem kon komen afhalen aan het station. Hij was ontsnapt uit het vreemdelingenlegioen ! Moeder wist niet wat ze hoorde.
Toen ze samen thuis kwamen, bekende de avonturier haar dat hij inderdaad ontsnapt was uit de streng bewaakte kazerne van het vreemdelingenlegioen, een week nadat hij zijn contract had ondertekend.
Door de luide opgewonden stemmen in huis werd ik uit mijn slaap gewekt. Ik was nog een kind en was nieuwsgierig naar wie er op dat late uur nog met mijn moeder discussieerde.
Voorzichtig opende ik de deur van de woonkamer en stamelde: 'Dag vreemde man...' Mijn beide ouders schoten in de lach. Ik had m'n kaalgeschoren en bruingebrande vader immers niet herkend !
En de mooie blondine bedacht: Inderdaad, dag vreemde man, man van m'n dromen, je komt en gaat...
Zo een zalige verjaardagswens
van een engel en goddelijk mens
schreef dat ik de beste oom ben ooit
ik las het wat laat, maar 't was zo mooi
hemels als rijstpap van uncle Ben's
DAG VREEMDE MAN
Naar aanleiding van een tv-programma over het vreemdelingenlegioen ergens in het zuiden van Frankrijk, vertrok vader die zomerochtend met de trein richting Marseille. Hij had immers vernomen dat jongemannen zich konden aanmelden voor een vijfjarig verblijf in het legioen, opleiding inbegrepen. Vader die ver over de veertig was en dus te oud, besefte eigenlijk maar half waar hij aan begon want die opleiding was loodzwaar. Maar na de legerdienst zou hij een stevige premie krijgen en dat was een grote motivatie voor mijn berooide vader. En bovendien mocht men in het legioen een andere identiteit aannemen.Ach, wat had hij te verliezen?
Na een hete broeierige treinreis kwam hij pas in de late avond in de kazerne aan. Vader voelde al snel dat met deze heren niet te spotten viel. Hij loog over zijn leeftijd en omdat hij er in die tijd veel jonger uitzag, stelden de legionairs hem een proeftijd van vier weken voor, wat gebruikelijk was bij rekruten. Maar daarna zou er door beide partijen een contract getekend worden en was er geen terugweg meer mogelijk ! Maar eerst moest vader een tamelijk strenge selectie doorstaan !
Vader maakte de volgende dag kennis met de andere rekruten maar veel vrienden maakte hij daar niet behalve dan met een Duitser met wie hij elke avond een potje schaakte. Vader die in redelijk goede gezondheid verkeerde, had het fysiek toch erg lastig. De meedogenloze officier liet bijvoorbeeld de rekruten een twintigtal keren een heuvel op- en aflopen vooraleer ze een slok water uit hun drinkbus mochten nuttigen. Vader zag het reeds na twee dagen niet meer zitten. Toch deed hij zijn proeftijd uit, hij verlegde graag zijn grenzen.
Terwijl mijn moeder zich tijdens een eenzame avond afvroeg waar haar man nu weer uithing, rinkelde plots de telefoon. Het was vader die vroeg of zij hem kon komen afhalen aan het station. Hij was ontsnapt uit het vreemdelingenlegioen ! Moeder wist niet wat ze hoorde.
Toen ze samen thuis kwamen, bekende de avonturier haar dat hij inderdaad ontsnapt was uit de streng bewaakte kazerne van het vreemdelingenlegioen, een week nadat hij zijn contract had ondertekend.
Door de luide opgewonden stemmen in huis werd ik uit mijn slaap gewekt. Ik was nog een kind en was nieuwsgierig naar wie er op dat late uur nog met mijn moeder discussieerde.
Voorzichtig opende ik de deur van de woonkamer en stamelde: 'Dag vreemde man...' Mijn beide ouders schoten in de lach. Ik had m'n kaalgeschoren en bruingebrande vader immers niet herkend !
En de mooie blondine bedacht: Inderdaad, dag vreemde man, man van m'n dromen, je komt en gaat...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ONS KARMAGEDDON
Ja, ons bestaan is er één tussen hemel en
Aarde waar wij ons karma beleven op een
planeet waar het kwade wil overheersen.
De levende wezens zijn immers figuranten
in een spannende avonturenfilm, wij spelen
allen onze rol want de vrije wil is een groot
mysterie dat wij nooit zullen doorgronden.
Ach, alles in de kosmos is innig met elkaar
verbonden, we rennen als jonge honden in
een bos, opgewonden op ontdekkingstocht.
Maar het Leven is geen sprookje en soms
gaan we te hard, vliegen we uit de bocht.
En toch komt er een Einde aan ons lijden!
Want ooit zal het heelal imploderen, gaat onze
God op pensioen, tevreden zijn dat z'n schepping
zoveel leerde, zo wordt bij dit Armageddon ook
de demon vergeven, krijgt van Judas een kleffe
welkomstzoen, wordt oppersjamaan in ons Eden!
Met een appeltje voor de de dorst leidt de
mensheid dan voortaan 'n zorgeloos bestaan!
Tenzij Adam weer wordt verleid en weer bijt!
Begint 't oude Leven dan terug van voorafaan?
Ja, ons bestaan is er één tussen hemel en
Aarde waar wij ons karma beleven op een
planeet waar het kwade wil overheersen.
De levende wezens zijn immers figuranten
in een spannende avonturenfilm, wij spelen
allen onze rol want de vrije wil is een groot
mysterie dat wij nooit zullen doorgronden.
Ach, alles in de kosmos is innig met elkaar
verbonden, we rennen als jonge honden in
een bos, opgewonden op ontdekkingstocht.
Maar het Leven is geen sprookje en soms
gaan we te hard, vliegen we uit de bocht.
En toch komt er een Einde aan ons lijden!
Want ooit zal het heelal imploderen, gaat onze
God op pensioen, tevreden zijn dat z'n schepping
zoveel leerde, zo wordt bij dit Armageddon ook
de demon vergeven, krijgt van Judas een kleffe
welkomstzoen, wordt oppersjamaan in ons Eden!
Met een appeltje voor de de dorst leidt de
mensheid dan voortaan 'n zorgeloos bestaan!
Tenzij Adam weer wordt verleid en weer bijt!
Begint 't oude Leven dan terug van voorafaan?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BANDINI EN MARTINI
Op 7 mei 1967 zat vader in Monaco samen met z'n minnares Sylvie en een glaasje Martini in de hand, naar le Grand Prix te kijken. Zijn oog viel op de Formule-1 racer Lorenzo Bandini, waarom wist hij niet!
Nauwgezet volgden vaders heldergroene ogen het gezoem van Bandini's race-tactiek. Zijn eerste vrouw vond dat hij op Bandini leek en dat vatte haar playboy uiteraard op als een compliment, vader had in die periode ook een pekzwarte haardos dat arrogant en met veel brillantine naar achter was gesmeerd en was eveneens fan van Ferrari's. Hij zou na afloop van de wedstrijd één van deze machines van naderbij bekijken.
Sylvie die op dat moment weinig aandacht kreeg van haar snob, probeerde een gesprek aan te knopen met een rosse dame naast haar, die had een lichtblauw gevederd hoedje op het hoogmoedige hoofd, jawel, 'le beau monde'. Maar vaders blik was gespannen op Bandini's gierende autobanden gericht, het enige wat hij nog deed was zijn del commanderen of ze nog een Martini wou gaan halen voor hem.
Bandini reed als tweede in de 82ste ronde tot vader zag hoe hij plots de controle over zijn auto verloor. De racer was net de chicane binnengereden maar raakte de linkervangrail, botste tegen de lichtmast, kantelde en rolde enkele keren tot de brandstoftank werd geraakt! Er volgde een explosie en de opgeschrikte toeschouwers zagen dat de Ferrari veel vuur vatte!.
Dat vertelde vader ons dertig jaar later op 7 mei 1997 op de verjaardag van zijn schoondochter! ! Ach, glimlachte hij toen, laten we vandaag geen Martini drinken maar wel aan Bandini thinken!
Bandini liep derdegraads brandwonden op die meer dan 70% van zijn lichaam bedekten, evenals een borstwond en tien borstfracturen. Drie dagen na de crash bezweek Lorenzo aan zijn verwondingen in het Princess Grace Polyclinic Hospital in Monte Carlo.
(sommige info heb ik van het internet)
Op 7 mei 1967 zat vader in Monaco samen met z'n minnares Sylvie en een glaasje Martini in de hand, naar le Grand Prix te kijken. Zijn oog viel op de Formule-1 racer Lorenzo Bandini, waarom wist hij niet!
Nauwgezet volgden vaders heldergroene ogen het gezoem van Bandini's race-tactiek. Zijn eerste vrouw vond dat hij op Bandini leek en dat vatte haar playboy uiteraard op als een compliment, vader had in die periode ook een pekzwarte haardos dat arrogant en met veel brillantine naar achter was gesmeerd en was eveneens fan van Ferrari's. Hij zou na afloop van de wedstrijd één van deze machines van naderbij bekijken.
Sylvie die op dat moment weinig aandacht kreeg van haar snob, probeerde een gesprek aan te knopen met een rosse dame naast haar, die had een lichtblauw gevederd hoedje op het hoogmoedige hoofd, jawel, 'le beau monde'. Maar vaders blik was gespannen op Bandini's gierende autobanden gericht, het enige wat hij nog deed was zijn del commanderen of ze nog een Martini wou gaan halen voor hem.
Bandini reed als tweede in de 82ste ronde tot vader zag hoe hij plots de controle over zijn auto verloor. De racer was net de chicane binnengereden maar raakte de linkervangrail, botste tegen de lichtmast, kantelde en rolde enkele keren tot de brandstoftank werd geraakt! Er volgde een explosie en de opgeschrikte toeschouwers zagen dat de Ferrari veel vuur vatte!.
Dat vertelde vader ons dertig jaar later op 7 mei 1997 op de verjaardag van zijn schoondochter! ! Ach, glimlachte hij toen, laten we vandaag geen Martini drinken maar wel aan Bandini thinken!
Bandini liep derdegraads brandwonden op die meer dan 70% van zijn lichaam bedekten, evenals een borstwond en tien borstfracturen. Drie dagen na de crash bezweek Lorenzo aan zijn verwondingen in het Princess Grace Polyclinic Hospital in Monte Carlo.
(sommige info heb ik van het internet)
Laatst gewijzigd door Claudio op 06 apr 2021, 04:47, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
5-STERRENMODEL
TU VEUX OU TU VEUX PAS ?
Is het nu nietes of welles
bij actrice Vanya Wellens?
Ze knikt van nee en van ja
maar ze blijft een enigma
en glimlacht: loop naar de helle !
AN OFFICER AND A GENTLEMAN
In 'n kroeg van blond schuimend bier
praat hij, haar idool Kurt Rogiers
hij heeft een award in zijn hand
van beste acteur van het land
staat daar fier als een officier
THE STORY VAN BRIGITTE MARGOT
Ja ik lees een interview van ons idool,
Hanne van Familie played by Margot
elke avond kijkt Vlaanderenland tv
want ze blijkt open-minded deze bv
en glitterglanst als de Vlaamse Bardot
TAKE A CHANCE ON ME
Ja, in een discotheek zie ik haar dansen
de welbekende Vlaamse Evi Hanssen
je ziet elke man denken:
zal ze mij aandacht schenken?
maar ze glimlacht: allez dan, grijp je kansen
TWEE OM TE ZIEN
On stage comme ils sont beaux
Tom and his well-known Kato
ces artistes, folie à deux
oui parfois comme l'eau et le feu
verkopen très cher leur peau
TU VEUX OU TU VEUX PAS ?
Is het nu nietes of welles
bij actrice Vanya Wellens?
Ze knikt van nee en van ja
maar ze blijft een enigma
en glimlacht: loop naar de helle !
AN OFFICER AND A GENTLEMAN
In 'n kroeg van blond schuimend bier
praat hij, haar idool Kurt Rogiers
hij heeft een award in zijn hand
van beste acteur van het land
staat daar fier als een officier
THE STORY VAN BRIGITTE MARGOT
Ja ik lees een interview van ons idool,
Hanne van Familie played by Margot
elke avond kijkt Vlaanderenland tv
want ze blijkt open-minded deze bv
en glitterglanst als de Vlaamse Bardot
TAKE A CHANCE ON ME
Ja, in een discotheek zie ik haar dansen
de welbekende Vlaamse Evi Hanssen
je ziet elke man denken:
zal ze mij aandacht schenken?
maar ze glimlacht: allez dan, grijp je kansen
TWEE OM TE ZIEN
On stage comme ils sont beaux
Tom and his well-known Kato
ces artistes, folie à deux
oui parfois comme l'eau et le feu
verkopen très cher leur peau
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PASCAL EN HET HEELAL
Mijn broer Pascal is heel intelligent
studeerde af als civil engineer aan
de universiteit Gent, maar dat wisten
mijn trouwe lezers al, ook dat hij met
een pientere vrouw trouwde die toen
werkte aan 't Oorlogstribunaal als tolk.
Maar hij had eerst andere ambities,
droomde als tiener van een carrière
als astronaut bij de Nasa en ja hij
verzamelde zo alle informatie over
de ruimtevaart, satellieten en de
spaceshuttles via krantenknipsels
alsook nam hij video's op van vele
tv-programma's over dit onderwerp.
Maar hij had geen goede ogen,
en dat was een vereiste om te
mogen werken daar in de VS.
Maar achteraf heeft hij geen spijt
hij weet nu dat men ook zo 't heelal
kan verkennen, dat gaf ik hem een
paar jaar geleden te kennen want
met je geest en wilskracht is het
mogelijk om tot de uiteinden van
de kosmos te reizen, en zelfs nog
verder, ja vaak vertoeft m'n broer nu
in de sterrenpracht, en dat doet hij
without oxygen mask, bemande raket
botmassaverlies of zwaar ruimtepak!
Leve Pascal in het heelal!
Mijn broer Pascal is heel intelligent
studeerde af als civil engineer aan
de universiteit Gent, maar dat wisten
mijn trouwe lezers al, ook dat hij met
een pientere vrouw trouwde die toen
werkte aan 't Oorlogstribunaal als tolk.
Maar hij had eerst andere ambities,
droomde als tiener van een carrière
als astronaut bij de Nasa en ja hij
verzamelde zo alle informatie over
de ruimtevaart, satellieten en de
spaceshuttles via krantenknipsels
alsook nam hij video's op van vele
tv-programma's over dit onderwerp.
Maar hij had geen goede ogen,
en dat was een vereiste om te
mogen werken daar in de VS.
Maar achteraf heeft hij geen spijt
hij weet nu dat men ook zo 't heelal
kan verkennen, dat gaf ik hem een
paar jaar geleden te kennen want
met je geest en wilskracht is het
mogelijk om tot de uiteinden van
de kosmos te reizen, en zelfs nog
verder, ja vaak vertoeft m'n broer nu
in de sterrenpracht, en dat doet hij
without oxygen mask, bemande raket
botmassaverlies of zwaar ruimtepak!
Leve Pascal in het heelal!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LE CLO-CLOCHARD DE PARIS
Comme un pauvre chien staat
hij nu te bedelen, dicht bij het
paleis waar hij vroeger woonde
als een edele maar hij voelt
geen chagrin alors il mange
du pain sans du boursin maar
wel met een beker rode wijn.
Toch kijkt hij stiekem naar de
hovenieren die met het slijk
der Aarde 'zijn' tuinen sieren.
Ach, het is nu reeds na achten
hij groet de wachters en neemt
de aalmoes uit zijn bolhoed om
er morgen mee te gaan bankieren.
Hij staat dus nog niet in het rood
voelt zich zelfs kapitaalkrachtig.
Oui, ze werken encore...z'n lachspieren !
CLAUS STOND ACHTER MIJ
Die zomerdag zou ik weer naar het Vlaamse dichtersdorp Watou fietsen. Ik was immers een grote fan van Hugo Claus die daar in een oude (omgebouwde) varkensschuur zijn topgedichten zou voordragen. Ik had er de vorige twee zomers ook genoten van zijn voordrachten en was zelfs met hem in contact gekomen via een bizarre ontmoeting met zijn schoonzuster Mary....een dame van rond de zeventig.
Deze keer had ik besloten om Claus met rust te laten door gewoon achteraan plaats te nemen in de schuur en te genieten van zijn hese stem waarmee hij zijn werk zou brengen.
Ik was echter vergeten dat Claus pas laat in de namiddag zou optreden. Ik wachtte en wachtte maar na twee uurtjes had ik mijn idool nog steeds niet te zien gekregen. Ik besloot dus om een ommetje te maken in de tuin waar de barbecue voor de bezoekers al heerlijk ruikte. Maar ik had geen honger en sloeg een babbeltje met twee jonge vrouwen. Ik vroeg terloops of zij wisten wanneer Claus zou optreden. Ze giechelden verlegen en probeerden mij met veel handgebaar iets duidelijk te maken...ik begreep niet direct wat zij bedoelden tot ik achterom keek: Claus stond achter mij !
- Hier heb je een flyer met het programma van de optredens, Claude, ' lachte hij.
- Ja natuurlijk, lachte ik terug, ik had simpelweg naar het stadhuis moeten gaan voor die flyer !
We babbelden even...over elkaars poëzie.
Daarna genoot ik dubbel zoveel van zijn dichtkunst! Aan het eind knipoogde hij naar me. En ik wist toen dat ik iemand had die...achter me stond !
Comme un pauvre chien staat
hij nu te bedelen, dicht bij het
paleis waar hij vroeger woonde
als een edele maar hij voelt
geen chagrin alors il mange
du pain sans du boursin maar
wel met een beker rode wijn.
Toch kijkt hij stiekem naar de
hovenieren die met het slijk
der Aarde 'zijn' tuinen sieren.
Ach, het is nu reeds na achten
hij groet de wachters en neemt
de aalmoes uit zijn bolhoed om
er morgen mee te gaan bankieren.
Hij staat dus nog niet in het rood
voelt zich zelfs kapitaalkrachtig.
Oui, ze werken encore...z'n lachspieren !
CLAUS STOND ACHTER MIJ
Die zomerdag zou ik weer naar het Vlaamse dichtersdorp Watou fietsen. Ik was immers een grote fan van Hugo Claus die daar in een oude (omgebouwde) varkensschuur zijn topgedichten zou voordragen. Ik had er de vorige twee zomers ook genoten van zijn voordrachten en was zelfs met hem in contact gekomen via een bizarre ontmoeting met zijn schoonzuster Mary....een dame van rond de zeventig.
Deze keer had ik besloten om Claus met rust te laten door gewoon achteraan plaats te nemen in de schuur en te genieten van zijn hese stem waarmee hij zijn werk zou brengen.
Ik was echter vergeten dat Claus pas laat in de namiddag zou optreden. Ik wachtte en wachtte maar na twee uurtjes had ik mijn idool nog steeds niet te zien gekregen. Ik besloot dus om een ommetje te maken in de tuin waar de barbecue voor de bezoekers al heerlijk ruikte. Maar ik had geen honger en sloeg een babbeltje met twee jonge vrouwen. Ik vroeg terloops of zij wisten wanneer Claus zou optreden. Ze giechelden verlegen en probeerden mij met veel handgebaar iets duidelijk te maken...ik begreep niet direct wat zij bedoelden tot ik achterom keek: Claus stond achter mij !
- Hier heb je een flyer met het programma van de optredens, Claude, ' lachte hij.
- Ja natuurlijk, lachte ik terug, ik had simpelweg naar het stadhuis moeten gaan voor die flyer !
We babbelden even...over elkaars poëzie.
Daarna genoot ik dubbel zoveel van zijn dichtkunst! Aan het eind knipoogde hij naar me. En ik wist toen dat ik iemand had die...achter me stond !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
POUR QUI SONNE LE GLAS
Tijdens een koele zomeravond in 2001 telefoneerde mijn vader mij. Mijn gsm had ik toen altijd in mijn kamerjas zitten en dus nam ik nieuwsgierig op om te horen wat mijn vader nu weer te vertellen had. 'Er gaat volgende maand een bom vallen in New-York, ja volgende maand!!' klonk hij opgewonden en ook niet helemaal nuchter. Ik grinnikte en zei dat de Tweede wereldoorlog allang voorbij was en dat hij zijn roes moest gaan uitslapen.
Vader was gevoelig en hoog-intelligent hoewel zijn alcoholmisbruik zijn hersens wel degelijk had aangetast. Ooit namen ze een IQ -test af omdat hij opnieuw zijn rijbewijs wilde behalen. Bleek dat hij het niveau van Goebbels had, de nazi die voor Hitler werkte als minister van Propaganda.
Op 11 september 2001, keek ik naar het nieuws en zag zo de vreselijke beelden van de vliegtuigen die zich dwars door de Twin-towers boorden! Ik mailde vader: heb je het ook gezien, die daad van terreur?
Vader had enkele maanden eerder zijn buitenechtelijke dochter Barbara leren kennen die hem na lange tijd was komen opzoeken in Brussel en die als secretaresse werkte in één van de Twin-towers! Vader heeft haar na 'de bom-explosie' nooit meer gezien of gehoord.
Vaders leven verliep met de dag tragischer, hij dronk zich te pletter en viel in putten bij verbouwingswerken waarbij hij bijna een oog verloor. Zijn leven was ook ingestort en een grote puinhoop geworden. Zijn broers en zussen overwogen om hem in een rusthuis te plaatsen. Maar vader werd razend als zij dat onderwerp wilden aansnijden.
Toen vader mijn mooie blonde moeder had uitgenodigd in zijn woonst te Brussel was het 6 december, de dag waarop kinderen van Sinterklaas een surprise krijgen, tenminste als ze braaf zijn geweest dat jaar. Vader had op de rommelmarkt een beeldschone pop op de kop kunnen tikken voor mijn driejarig nichtje Nora. Mijn ouders wandelden die dag met haar naar het Atomium in het Heizelpark! Het was prachtig winterweer maar met een onheilspellend mooie blauwe lucht.
De volgende dag toen moeder thuis de telefoon opnam, kreeg ze van een verpleegster te horen dat haar man op intensive care lag in de Brusselse stadskliniek! De ambulance had hem in allerijl weggebracht vanwege een bloeding in het hoofd! Wat was er precies gebeurd??
Vader had, zo bleek, een chique zwarte lange lederen vest aangetrokken, hij waande zich zo in de mode maar besefte niet dat sommige straatjongens dachten dat hij een Gestapo-sympathisant was, alleen de kepie en de laarzen ontbraken nog.
Omstaanders zagen hoe vader die kille winternacht uitgleed op de zwarte sneeuw toen een agressieve jongeman hem uitschold! Vader viel keihard naar achter op zijn hoofd! Getuigen vertelden later dat hij zich als het ware zichzelf liet vallen.
Ja, achteraf kan ik hem enigszins begrijpen:na het verlies van zijn eerste vrouw en zijn villa, de gemeubelde kamers waar hij nadien moest vertoeven maar vooral na Barbara's overlijden, al die misère deed hem kennelijk geen goed. Hij dacht wellicht: ik val nog liever dood!
Twee dagen later kreeg ik van mijn halfbroer Stéfan te horen dat...
Sterk aangedaan overhandigde moeder mij een Duitse helm en een oude uitgave van 'Les Fleurs du Mal'! De dichtbundel waar het allemaal mee begon!
Onlangs vond ik in mijn bibliotheek vaders favoriete roman van Hemingway: 'Pour qui sonne le glas'. In Nederlands vertaald: 'Voor wie de doodsklok luidt'. Kan de titel voor dit stukje nog toepasselijker?
Tijdens een koele zomeravond in 2001 telefoneerde mijn vader mij. Mijn gsm had ik toen altijd in mijn kamerjas zitten en dus nam ik nieuwsgierig op om te horen wat mijn vader nu weer te vertellen had. 'Er gaat volgende maand een bom vallen in New-York, ja volgende maand!!' klonk hij opgewonden en ook niet helemaal nuchter. Ik grinnikte en zei dat de Tweede wereldoorlog allang voorbij was en dat hij zijn roes moest gaan uitslapen.
Vader was gevoelig en hoog-intelligent hoewel zijn alcoholmisbruik zijn hersens wel degelijk had aangetast. Ooit namen ze een IQ -test af omdat hij opnieuw zijn rijbewijs wilde behalen. Bleek dat hij het niveau van Goebbels had, de nazi die voor Hitler werkte als minister van Propaganda.
Op 11 september 2001, keek ik naar het nieuws en zag zo de vreselijke beelden van de vliegtuigen die zich dwars door de Twin-towers boorden! Ik mailde vader: heb je het ook gezien, die daad van terreur?
Vader had enkele maanden eerder zijn buitenechtelijke dochter Barbara leren kennen die hem na lange tijd was komen opzoeken in Brussel en die als secretaresse werkte in één van de Twin-towers! Vader heeft haar na 'de bom-explosie' nooit meer gezien of gehoord.
Vaders leven verliep met de dag tragischer, hij dronk zich te pletter en viel in putten bij verbouwingswerken waarbij hij bijna een oog verloor. Zijn leven was ook ingestort en een grote puinhoop geworden. Zijn broers en zussen overwogen om hem in een rusthuis te plaatsen. Maar vader werd razend als zij dat onderwerp wilden aansnijden.
Toen vader mijn mooie blonde moeder had uitgenodigd in zijn woonst te Brussel was het 6 december, de dag waarop kinderen van Sinterklaas een surprise krijgen, tenminste als ze braaf zijn geweest dat jaar. Vader had op de rommelmarkt een beeldschone pop op de kop kunnen tikken voor mijn driejarig nichtje Nora. Mijn ouders wandelden die dag met haar naar het Atomium in het Heizelpark! Het was prachtig winterweer maar met een onheilspellend mooie blauwe lucht.
De volgende dag toen moeder thuis de telefoon opnam, kreeg ze van een verpleegster te horen dat haar man op intensive care lag in de Brusselse stadskliniek! De ambulance had hem in allerijl weggebracht vanwege een bloeding in het hoofd! Wat was er precies gebeurd??
Vader had, zo bleek, een chique zwarte lange lederen vest aangetrokken, hij waande zich zo in de mode maar besefte niet dat sommige straatjongens dachten dat hij een Gestapo-sympathisant was, alleen de kepie en de laarzen ontbraken nog.
Omstaanders zagen hoe vader die kille winternacht uitgleed op de zwarte sneeuw toen een agressieve jongeman hem uitschold! Vader viel keihard naar achter op zijn hoofd! Getuigen vertelden later dat hij zich als het ware zichzelf liet vallen.
Ja, achteraf kan ik hem enigszins begrijpen:na het verlies van zijn eerste vrouw en zijn villa, de gemeubelde kamers waar hij nadien moest vertoeven maar vooral na Barbara's overlijden, al die misère deed hem kennelijk geen goed. Hij dacht wellicht: ik val nog liever dood!
Twee dagen later kreeg ik van mijn halfbroer Stéfan te horen dat...
Sterk aangedaan overhandigde moeder mij een Duitse helm en een oude uitgave van 'Les Fleurs du Mal'! De dichtbundel waar het allemaal mee begon!
Onlangs vond ik in mijn bibliotheek vaders favoriete roman van Hemingway: 'Pour qui sonne le glas'. In Nederlands vertaald: 'Voor wie de doodsklok luidt'. Kan de titel voor dit stukje nog toepasselijker?