Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SHE MOVES IN MYSTERIOUS WAYS
Jawel, mijn Bosnische schoonzus Leonida heeft in haar boeiende leven vele hoge toppen gescheerd. Eén daarvan was tijdens het Sovjet-regime toen zij vanuit het Kremlin werd gecontacteerd via de post. Zij leefde toen met haar ouders en broer in Sarajevo waar zij geboren en getogen is. Deze uitnodiging om voor de ministers van Brezjnev te komen werken vond plaats lange tijd voor de burgeroorlog in haar land zou woeden. Leonida's uitmuntende schoolresultaten waren opgemerkt door de overheid.
Ze genoot met volle teugen in Moskou maar veel heeft ze ons daar niet over verteld. Leonida doet er al sinds het huwelijk met mijn broer Tom geheimzinnig over, ze is gebonden aan enige discretie, kort gezegd.
Ze heeft later de gevangenkampen overleefd. Eigenlijk weet ik over deze duistere periode in haar leven ook bitter weinig. Alleen aan mijn vader heeft ze iets losgelaten, die was immers als jong kind bijna omvergereden door de Gestapo. Maar vader heeft haar geheimen meegenomen in zijn graf.
Toen Leonida's dochter Nora hier werd geboren mocht ik enkele keren baby-sitten als het kind koorts had bijvoorbeeld en dus niet naar de kinderopvang kon. Die dindsdagochtend was het weer zover: ik stapte op de trein naar Brussel, onderweg was ik een uur lang in een filosofisch werk van Sartre verzonken. L'enfer c'est les autres'. Ik moest de Parijse wijsgeer gelijk geven.
In de drukke ambassadewijk belde ik aan en de punctuele Leonida deed tevreden open omdat ik op tijd was. Met een karige glimlach vertrok ze zo naar haar werk.
Nora had ik rustig te slapen gelegd toen mijn oog viel op een open lade van een commode die in de
bureaukamer stond. 'Leonida heeft deze vergeten toe te doen', dacht ik, niet wetend welke grote verrassing mij te wachten stond binnen de komende minuten. Ik wilde de lade dichtschuiven en dàn...
Voorzichtig en nieuwsgierig nam ik een bruine enveloppe uit de lade: afzender president Clinton?! Nora werd op dat moment wakker, ik hoorde haar huilen. Toen ik even ging kijken was ze alweer in dromenland. Snel begaf ik me weer naar de bureaukamer.
En jawel lezer, wat ik die namiddag las, neem ik als geheim mee in mijn graf.
Jawel, mijn Bosnische schoonzus Leonida heeft in haar boeiende leven vele hoge toppen gescheerd. Eén daarvan was tijdens het Sovjet-regime toen zij vanuit het Kremlin werd gecontacteerd via de post. Zij leefde toen met haar ouders en broer in Sarajevo waar zij geboren en getogen is. Deze uitnodiging om voor de ministers van Brezjnev te komen werken vond plaats lange tijd voor de burgeroorlog in haar land zou woeden. Leonida's uitmuntende schoolresultaten waren opgemerkt door de overheid.
Ze genoot met volle teugen in Moskou maar veel heeft ze ons daar niet over verteld. Leonida doet er al sinds het huwelijk met mijn broer Tom geheimzinnig over, ze is gebonden aan enige discretie, kort gezegd.
Ze heeft later de gevangenkampen overleefd. Eigenlijk weet ik over deze duistere periode in haar leven ook bitter weinig. Alleen aan mijn vader heeft ze iets losgelaten, die was immers als jong kind bijna omvergereden door de Gestapo. Maar vader heeft haar geheimen meegenomen in zijn graf.
Toen Leonida's dochter Nora hier werd geboren mocht ik enkele keren baby-sitten als het kind koorts had bijvoorbeeld en dus niet naar de kinderopvang kon. Die dindsdagochtend was het weer zover: ik stapte op de trein naar Brussel, onderweg was ik een uur lang in een filosofisch werk van Sartre verzonken. L'enfer c'est les autres'. Ik moest de Parijse wijsgeer gelijk geven.
In de drukke ambassadewijk belde ik aan en de punctuele Leonida deed tevreden open omdat ik op tijd was. Met een karige glimlach vertrok ze zo naar haar werk.
Nora had ik rustig te slapen gelegd toen mijn oog viel op een open lade van een commode die in de
bureaukamer stond. 'Leonida heeft deze vergeten toe te doen', dacht ik, niet wetend welke grote verrassing mij te wachten stond binnen de komende minuten. Ik wilde de lade dichtschuiven en dàn...
Voorzichtig en nieuwsgierig nam ik een bruine enveloppe uit de lade: afzender president Clinton?! Nora werd op dat moment wakker, ik hoorde haar huilen. Toen ik even ging kijken was ze alweer in dromenland. Snel begaf ik me weer naar de bureaukamer.
En jawel lezer, wat ik die namiddag las, neem ik als geheim mee in mijn graf.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JE T'AIME MOI NON PLUS
Vannacht heb ik een rendez-vous
Ach, zij wil mij kussen, c'est tout
Zij is dus 't meisje van mijn dromen
Zal ze naar m'n klein paleis komen?
Yes prinses, vous me rendez fou !
LA VIE C'EST DU CINEMA
In de jaren tachtig keken moeder, mijn broer en ik samen met mijn vader naar de films 'Les gendarmes de Saint-Tropez' met Louis de Funés in de hoofdrol, vaders favoriete acteur. Het was lachen geblazen van begin tot eind. Vader zei na afloop vaak: Mes enfants, la vie c'est du cinéma. Vader kon het weten want hij was al een tijdje zijn fortuin verloren en had geleerd dat ieder mens zijn rolletje speelde...
Dankzij hem leerde ik andere grote Franse acteurs kennen zoals Alain Delon, Lino Ventura en Belmondo. Elk weekend zaten we dus voor de buis om deze filmsterren te bewonderen.
Onlangs waren moeder, mijn broer en ik naar jaarlijkse gewoonte uitgenodigd voor een buffet à la campagne bij Benito, de vriend van mijn halfbroer Daniel. Benito's tuin verkreeg indertijd veel faam vanwege zijn uitzonderlijke schoonheid.
Mijn halfzus Catherine kwam ook genieten samen met haar man Patrick en zijn negentigjarige moeder. Catherine heeft de levensloop van mijn vader maar moeilijk kunnen verwerken en vertelt dat zij weinig of geen contact had met hem. Ze vertelt die namiddag dat ze het jarenlang bijzonder moeilijk gehad heeft met de breuk tussen haar ouders.
Desondanks had zij een bepaalde droge humor dat mij wel kon charmeren, we dansten zelfs de Lambada samen.
Toen Patrick mij een stukje van de kaasschotel presenteerde vroeg ik hem terloops waarom Stefan, mijn andere halfbroer er niet bij kon zijn vandaag. Hij lachte: Stefan is momenteel in Parijs omdat zijn oudste dochter met een bekende Franstalige filmacteur aan het daten is ! Ze zijn uitgenodigd op een feestje nabij de Eiffeltoren.
En ik dacht plots weer aan de wijze woorden van mijn overleden vader: La vie c'est du cinéma !
Vannacht heb ik een rendez-vous
Ach, zij wil mij kussen, c'est tout
Zij is dus 't meisje van mijn dromen
Zal ze naar m'n klein paleis komen?
Yes prinses, vous me rendez fou !
LA VIE C'EST DU CINEMA
In de jaren tachtig keken moeder, mijn broer en ik samen met mijn vader naar de films 'Les gendarmes de Saint-Tropez' met Louis de Funés in de hoofdrol, vaders favoriete acteur. Het was lachen geblazen van begin tot eind. Vader zei na afloop vaak: Mes enfants, la vie c'est du cinéma. Vader kon het weten want hij was al een tijdje zijn fortuin verloren en had geleerd dat ieder mens zijn rolletje speelde...
Dankzij hem leerde ik andere grote Franse acteurs kennen zoals Alain Delon, Lino Ventura en Belmondo. Elk weekend zaten we dus voor de buis om deze filmsterren te bewonderen.
Onlangs waren moeder, mijn broer en ik naar jaarlijkse gewoonte uitgenodigd voor een buffet à la campagne bij Benito, de vriend van mijn halfbroer Daniel. Benito's tuin verkreeg indertijd veel faam vanwege zijn uitzonderlijke schoonheid.
Mijn halfzus Catherine kwam ook genieten samen met haar man Patrick en zijn negentigjarige moeder. Catherine heeft de levensloop van mijn vader maar moeilijk kunnen verwerken en vertelt dat zij weinig of geen contact had met hem. Ze vertelt die namiddag dat ze het jarenlang bijzonder moeilijk gehad heeft met de breuk tussen haar ouders.
Desondanks had zij een bepaalde droge humor dat mij wel kon charmeren, we dansten zelfs de Lambada samen.
Toen Patrick mij een stukje van de kaasschotel presenteerde vroeg ik hem terloops waarom Stefan, mijn andere halfbroer er niet bij kon zijn vandaag. Hij lachte: Stefan is momenteel in Parijs omdat zijn oudste dochter met een bekende Franstalige filmacteur aan het daten is ! Ze zijn uitgenodigd op een feestje nabij de Eiffeltoren.
En ik dacht plots weer aan de wijze woorden van mijn overleden vader: La vie c'est du cinéma !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TEARS FOR FEARS
Toen ik gistermiddag bij een shoppingcenter in de buurt leuke spullen wilde kopen voor mijn interieur schrok ik mij een bult. Ik herkende een dame, een familielid ! Als vanzelf sprak ik haar aan met de voornaam. De vrouw sloeg echter lijkbleek uit, liep nerveus weg zonder nog om te kijken en zette haar winkelkar terug weg. Met gierende banden verdween zij met een lichtblauwe sportwagen, richting exit.
Ik was even in shock, de dame had hetzelfde heilig gezicht, dezelfde schrille stem, bril en coiffure als de tante die ik een laatste groet had gebracht bij haar begrafenis, vier jaar geleden als ik me niet vergis met gesloten kist!! Er was toen veel volk aanwezig in de kapel Ik hoorde de rijke kennissen beheerst snikken toen een vriendin vooraan begon te spreken over de overledene: 'Zij was zo een fijne gelovige dame en heeft een heel mooie carrière uitgebouwd maar steunde veel goede doelen aan wie zij een fortuin doneerde'. Het applaus klonk tevreden en de meesten hadden een grote witte zakdoek bij. Maar ook haar man leek me in de zevende hemel, hij zou immers een fortuin erven van zijn echtgenote! Zij is overigens aan maagkanker gestorven en dat wens ik werkelijk niemand toe.
Ook moeder huilde, niet van verdriet maar van kwaadheid vanwege de grote komedie die daar in de kapel werd gespeeld. Haar overleden halfzus heeft bij erfeniskwesties immers keer op keer het laken naar zich toegetrokken en het grootste deel van de koek gehad! Allemaal op wettige wijze uiteraard! Het leven van mijn tante kan je dan ook als totaal mislukt beschouwen, mijns inziens!
Toen ik 'mijn tante' dus weer zag bij dat shoppingcenter, twijfelde ik een moment heel hard. Was haar dood in scène gezet? En had haar man die kille winterdag een pantomine opgevoerd?
Ach nonsens natuurlijk! Want mijn vriend/kunstschilder Jan Buytaert beweerde ooit dat iedereen een dubbelganger heeft lopen op deze planeet.
En inderdaad: zo zag ik ooit 'oom Luc' vissen in een recreatiedomein. Mijn vader ontmoette in een Amsterdamse taverne zelfs 'mijn broer'! En lang geleden kocht ik een Art-Deco vaas bij 'mezelf' op de Brusselse rommelmarkt.
Op moeders terras gisteravond vertelde ik dus over deze bizarre ontmoeting!
Ze glimlachte: 'Ach, Cloclo, op een dag ken je de ware toedracht van alles'
'Hoezo ma?' vroeg ik als een nieuwsgierig klein kind.
'Als de hele kosmos overleden is !' zongen we allebei in koor!
Toen ik gistermiddag bij een shoppingcenter in de buurt leuke spullen wilde kopen voor mijn interieur schrok ik mij een bult. Ik herkende een dame, een familielid ! Als vanzelf sprak ik haar aan met de voornaam. De vrouw sloeg echter lijkbleek uit, liep nerveus weg zonder nog om te kijken en zette haar winkelkar terug weg. Met gierende banden verdween zij met een lichtblauwe sportwagen, richting exit.
Ik was even in shock, de dame had hetzelfde heilig gezicht, dezelfde schrille stem, bril en coiffure als de tante die ik een laatste groet had gebracht bij haar begrafenis, vier jaar geleden als ik me niet vergis met gesloten kist!! Er was toen veel volk aanwezig in de kapel Ik hoorde de rijke kennissen beheerst snikken toen een vriendin vooraan begon te spreken over de overledene: 'Zij was zo een fijne gelovige dame en heeft een heel mooie carrière uitgebouwd maar steunde veel goede doelen aan wie zij een fortuin doneerde'. Het applaus klonk tevreden en de meesten hadden een grote witte zakdoek bij. Maar ook haar man leek me in de zevende hemel, hij zou immers een fortuin erven van zijn echtgenote! Zij is overigens aan maagkanker gestorven en dat wens ik werkelijk niemand toe.
Ook moeder huilde, niet van verdriet maar van kwaadheid vanwege de grote komedie die daar in de kapel werd gespeeld. Haar overleden halfzus heeft bij erfeniskwesties immers keer op keer het laken naar zich toegetrokken en het grootste deel van de koek gehad! Allemaal op wettige wijze uiteraard! Het leven van mijn tante kan je dan ook als totaal mislukt beschouwen, mijns inziens!
Toen ik 'mijn tante' dus weer zag bij dat shoppingcenter, twijfelde ik een moment heel hard. Was haar dood in scène gezet? En had haar man die kille winterdag een pantomine opgevoerd?
Ach nonsens natuurlijk! Want mijn vriend/kunstschilder Jan Buytaert beweerde ooit dat iedereen een dubbelganger heeft lopen op deze planeet.
En inderdaad: zo zag ik ooit 'oom Luc' vissen in een recreatiedomein. Mijn vader ontmoette in een Amsterdamse taverne zelfs 'mijn broer'! En lang geleden kocht ik een Art-Deco vaas bij 'mezelf' op de Brusselse rommelmarkt.
Op moeders terras gisteravond vertelde ik dus over deze bizarre ontmoeting!
Ze glimlachte: 'Ach, Cloclo, op een dag ken je de ware toedracht van alles'
'Hoezo ma?' vroeg ik als een nieuwsgierig klein kind.
'Als de hele kosmos overleden is !' zongen we allebei in koor!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
GOUD OF BLOND?
Ooit liep ik de Dodentocht samen
met Flop, een snode vriend van het
strenge paterscollege die mij tot
vervelens toe opzocht en met wie
ik vaak worstelwedstrijden uitvocht.
We marcheerden als soldaten vol
goede moed de finish tegemoet
toch gaf Flop halverwege op, hij had
brandende voetblessures, ik stapte
dus alleen verder, ik was immers nog
goed te been, telde niet eens de uren.
Tot ik bij de laatste bocht een meisje
met een fiets zag voorbijrijden, ze
wou op 50 meter van de eindstreep
een potje vrijen in de heide met als
gevolg dat ik de wedstrijd ver buiten
de tijd uitliep, ze zeiden: je hebt geen
gouden medaille verdiend! De blondien
heb ik daarna nooit meer teruggezien!
En op school spotte Flop met m'n verhaal.
Omdat hij mij niet geloofde? Ik zette het
hem snel weer betaald en ging tijdens een
balletvoorstelling met z'n lief aan de haal.
We stapten urenlang tot we in
een maïsveld waren beland...
Ooit liep ik de Dodentocht samen
met Flop, een snode vriend van het
strenge paterscollege die mij tot
vervelens toe opzocht en met wie
ik vaak worstelwedstrijden uitvocht.
We marcheerden als soldaten vol
goede moed de finish tegemoet
toch gaf Flop halverwege op, hij had
brandende voetblessures, ik stapte
dus alleen verder, ik was immers nog
goed te been, telde niet eens de uren.
Tot ik bij de laatste bocht een meisje
met een fiets zag voorbijrijden, ze
wou op 50 meter van de eindstreep
een potje vrijen in de heide met als
gevolg dat ik de wedstrijd ver buiten
de tijd uitliep, ze zeiden: je hebt geen
gouden medaille verdiend! De blondien
heb ik daarna nooit meer teruggezien!
En op school spotte Flop met m'n verhaal.
Omdat hij mij niet geloofde? Ik zette het
hem snel weer betaald en ging tijdens een
balletvoorstelling met z'n lief aan de haal.
We stapten urenlang tot we in
een maïsveld waren beland...
Laatst gewijzigd door Claudio op 02 jul 2021, 20:52, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WAR! WHAT IS IT GOOD FOR?
Op mijn zestiende wilden ik en mijn vriend Joost reizen naar Playa d'Aro, een Spaanse vakantiebestemming. We hadden nog geen rijbewijs en dus had een pasgetrouwd koppeltje voorgesteld om ons naar een mooie camping mee te nemen. Joost en ik kregen van onze ouders net voldoende peseta's mee en weg waren we met een sportkarretje!
Joost wachtte echter vol spanning op nieuws van het Belgisch leger met name van de para-commando's waarvoor hij een tijdje eerder fysieke en psychologische testen had moeten doen in een rekruteringscentrum. Omdat hij er van jongs af aan van droomde speelden wij reeds op achtjarige leeftijd met tinnen soldaatjes waarmee wij ons enorm in uitleefden. Joost probeerde zich toen al te verplaatsen in de rol van soldaat, sergeant, majoor en zelfs generaal. En inderdaad na vele jaren kreeg hij veel inzicht hoe een leger functioneerde. Tijdens onze pubertijd deden we veel aan sport, kickboksen en marathons lopen. En ook dat hoorde bij zijn levensplan.
Nu kampeerden we te Playa d' Aro in een veel te kleine tent maar wel op een rustige camping niet ver van de zee, je kon er 's nachts de krekels horen. We sliepen er als roosjes.
Alles verliep prima tot Joost nerveus begon te worden omdat hij nog steeds geen nieuws had van het leger. Bijna elke dag telefoneerde hij bij de campingreceptie naar België. Bovendien slinkte ons vakantiegeld fors en moesten we ons tevreden stellen met één goedkope maaltijd per dag. We leden honger en ook de meisjes die we in discotheken versierden konden niet zomaar hun geld missen, wat zouden hun ouders er wel niet van denken?
Maar die avond bij een felrode zonsondergang namen we plaats op een terras van een pizzatent. Aan een tafeltje naast ons genoten twee witgrijze heren luidruchtig van een sangria. De oude knarren waren stomdronken en spraken over de Tweede Wereldoorlog! Het bleken twee ex-kolonels te zijn, een Brit en een Duitser! Joost en ik die redelijk goed Engels spraken maakten uit het gesprek op dat de twee ex-militairen hevig discussieerden over schuld en boete. Ondanks de honger amuseerden we ons kostelijk! Joost mengde zich in het gesprek. Inmiddels bruingebrand liet hij ontvallen dat we in geldnood zaten. De kranige zeventigers bestelden voor ons een heerlijke pizza met zeevruchten.
Tot beide mannen ons streng aankeken. De staalblauwe ogen van de Duitser onderzochten Joost: van welk kamp ben jij? Mijn vriend gaf toe dat er al jaren Duitse volksliederen gonsden door zijn moeders woonkamer. Prompt stopte de man hem enkele honderden peseta's in handen. We waren gered!
Kort daarna botste ik in het toilet van de taverne toevallig op de Brit. Terug op de camping liet ik Joost een buit van enkele honderden peseta's zien. 'Hoe heb je dat klaargespeeld Clo?'vroeg hij verwonderd. Ik glimlachte:'Ach Joost, ik heb de geallieerde militair verteld over de Belgische oorlogspiloten in mijn vaders familie. De man kende hen persoonlijk!'
De dag erna zag ik Joost onder een strandparasol denken: War! What is it good for? Absolutely nothing!?
Eind goed al goed want diezelfde avond kreeg mijn jeugdvriend te horen dat hij na de zomer in de kazerne werd verwacht!
Op mijn zestiende wilden ik en mijn vriend Joost reizen naar Playa d'Aro, een Spaanse vakantiebestemming. We hadden nog geen rijbewijs en dus had een pasgetrouwd koppeltje voorgesteld om ons naar een mooie camping mee te nemen. Joost en ik kregen van onze ouders net voldoende peseta's mee en weg waren we met een sportkarretje!
Joost wachtte echter vol spanning op nieuws van het Belgisch leger met name van de para-commando's waarvoor hij een tijdje eerder fysieke en psychologische testen had moeten doen in een rekruteringscentrum. Omdat hij er van jongs af aan van droomde speelden wij reeds op achtjarige leeftijd met tinnen soldaatjes waarmee wij ons enorm in uitleefden. Joost probeerde zich toen al te verplaatsen in de rol van soldaat, sergeant, majoor en zelfs generaal. En inderdaad na vele jaren kreeg hij veel inzicht hoe een leger functioneerde. Tijdens onze pubertijd deden we veel aan sport, kickboksen en marathons lopen. En ook dat hoorde bij zijn levensplan.
Nu kampeerden we te Playa d' Aro in een veel te kleine tent maar wel op een rustige camping niet ver van de zee, je kon er 's nachts de krekels horen. We sliepen er als roosjes.
Alles verliep prima tot Joost nerveus begon te worden omdat hij nog steeds geen nieuws had van het leger. Bijna elke dag telefoneerde hij bij de campingreceptie naar België. Bovendien slinkte ons vakantiegeld fors en moesten we ons tevreden stellen met één goedkope maaltijd per dag. We leden honger en ook de meisjes die we in discotheken versierden konden niet zomaar hun geld missen, wat zouden hun ouders er wel niet van denken?
Maar die avond bij een felrode zonsondergang namen we plaats op een terras van een pizzatent. Aan een tafeltje naast ons genoten twee witgrijze heren luidruchtig van een sangria. De oude knarren waren stomdronken en spraken over de Tweede Wereldoorlog! Het bleken twee ex-kolonels te zijn, een Brit en een Duitser! Joost en ik die redelijk goed Engels spraken maakten uit het gesprek op dat de twee ex-militairen hevig discussieerden over schuld en boete. Ondanks de honger amuseerden we ons kostelijk! Joost mengde zich in het gesprek. Inmiddels bruingebrand liet hij ontvallen dat we in geldnood zaten. De kranige zeventigers bestelden voor ons een heerlijke pizza met zeevruchten.
Tot beide mannen ons streng aankeken. De staalblauwe ogen van de Duitser onderzochten Joost: van welk kamp ben jij? Mijn vriend gaf toe dat er al jaren Duitse volksliederen gonsden door zijn moeders woonkamer. Prompt stopte de man hem enkele honderden peseta's in handen. We waren gered!
Kort daarna botste ik in het toilet van de taverne toevallig op de Brit. Terug op de camping liet ik Joost een buit van enkele honderden peseta's zien. 'Hoe heb je dat klaargespeeld Clo?'vroeg hij verwonderd. Ik glimlachte:'Ach Joost, ik heb de geallieerde militair verteld over de Belgische oorlogspiloten in mijn vaders familie. De man kende hen persoonlijk!'
De dag erna zag ik Joost onder een strandparasol denken: War! What is it good for? Absolutely nothing!?
Eind goed al goed want diezelfde avond kreeg mijn jeugdvriend te horen dat hij na de zomer in de kazerne werd verwacht!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KINDERLIJKE ONSCHULD?
De kinderen spelen op het plein
arm of rijk, moslim of katholiek
ze maken geen onderscheid, ze
ravotten bij de fontein als 'n kliek.
Zij wonen nochtans niet in het
zelfde huis maar gaan niet op de
vuist en hebben geen kritiek.
Op zo'n moment droom ik van
één wereld met één president.
In koor zouden kinderen dan
moeten zingen: weg met het
serpent, geef terug gehoor
aan jullie jeugdsentiment.
En als je iets bombarderen wil,
ga je dan even afreageren op
de kermis... in een ballentent !
LES BONBONS
Tante Berna werkte begin jaren zestig als receptioniste in een befaamd Brussels hotel dat zich nabij De Beurs bevond. Mijn tante was een perfectioniste en dus viel ze erg in de smaak bij haar hotelbaas. Ook de klanten waren heel tevreden over haar vriendelijke en professionele aanpak. De klandizie bestond merendeels uit bekende Belgische en Franse zangers en acteurs alsook uit vele Kongolese diplomaten en ministers. Zelfs Jacques Brel had er zijn neus enkele keren laten zien. Berna, een vurige fan van deze chansonnier, verlangde naar een handtekening en een kort gesprek maar tevergeefs, Brel besteedde geen aandacht aan ons muurbloempje.
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. Maar toen...zag ze Brel door de draaideur binnenkomen. En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u ? Ik ben namelijk een vurige fan !' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: Bonjour mademoiselle, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks !
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen:' je vous ai apporté des bonbons!' Een klassieker van de grootmeester !
De kinderen spelen op het plein
arm of rijk, moslim of katholiek
ze maken geen onderscheid, ze
ravotten bij de fontein als 'n kliek.
Zij wonen nochtans niet in het
zelfde huis maar gaan niet op de
vuist en hebben geen kritiek.
Op zo'n moment droom ik van
één wereld met één president.
In koor zouden kinderen dan
moeten zingen: weg met het
serpent, geef terug gehoor
aan jullie jeugdsentiment.
En als je iets bombarderen wil,
ga je dan even afreageren op
de kermis... in een ballentent !
LES BONBONS
Tante Berna werkte begin jaren zestig als receptioniste in een befaamd Brussels hotel dat zich nabij De Beurs bevond. Mijn tante was een perfectioniste en dus viel ze erg in de smaak bij haar hotelbaas. Ook de klanten waren heel tevreden over haar vriendelijke en professionele aanpak. De klandizie bestond merendeels uit bekende Belgische en Franse zangers en acteurs alsook uit vele Kongolese diplomaten en ministers. Zelfs Jacques Brel had er zijn neus enkele keren laten zien. Berna, een vurige fan van deze chansonnier, verlangde naar een handtekening en een kort gesprek maar tevergeefs, Brel besteedde geen aandacht aan ons muurbloempje.
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. Maar toen...zag ze Brel door de draaideur binnenkomen. En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u ? Ik ben namelijk een vurige fan !' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: Bonjour mademoiselle, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks !
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen:' je vous ai apporté des bonbons!' Een klassieker van de grootmeester !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
GOTTA MOVE LIKE JAGGER!
If you are a rolling boned beggar
you gotta move like...sir Jagger
yes it looks like the devil's walk
but don't let your conscience talk
hell don't you want a billion dollars?
CLO CLO COME C'LOSER
Mijn oom, een strenge vrederechter heeft mijn vader heel zijn leven veroordeeld tot regelrechte loser. Vader die net zoals mij Claude heette heeft inderdaad een zwaar drankprobleem gehad. Woonde geruime tijd in Brusselse kamers waar hij me in de schoolvakantie vaak uitnodigde om op de rommelmarkt te gaan slenteren en zeldzame waardevolle stukken op de kop te kunnen tikken. En ja, vader was een kenner, had jarenlang een bloeiende antiekzaak in Namen.
Heb ik als zoon een trauma opgelopen? Wellicht wel? Was vader die uit een bourgeoisfamilie afstamde tevreden met zijn nieuwe gezin waar hij mijn moeder twee mooie kinderen schonk?
Er is inderdaad teveel gebeurd met vader en dan nog wel op heel korte tijd.Ik kan er nu helaas niet over uitweiden.
Toch heeft my old man wel een happy bestaan geleid met ons. Ik werd twee keer de primus van de klas, mijn broer studeerde af als ingenieur. We hebben nogal veel gereisd, op drukke snelwegen reden we naar Saint-Tropez, weliswaar met de tent maar we hebben daar veel fun mee gekend.
Op Kerst en Nieuwjaar kon moeder vaders fijne bek ook voldoen, met oesters en wijn à volonté.
Nee vader heeft eigenlijk niet te klagen gehad ondanks dat hij geen rooie duit had. Maar toch spendeerde hij telkens weer zijn laatste centen aan mooie rode rozen voor moeders verjaardag.
Maar he saved the best for last: een tijdje voor zijn dood wist hij nog een klein fortuin te verwerven met een immobiliënzaak die hij samen met zijn verloren zoon uit zijn eerste huwelijk runde, het werd een big succes.
Toch verbraste vader zijn geld weer aan Parijse casino's. Zijn erfenis bestond dan ook uit enkele tinnen borden, Engelse oorlogshelmen en bijzonder chique Art Deco vazen!
Vannacht droomde moeder over haar grote liefde. Hij leek zeer triest en durfde niet in haar woonst binnenkomen. Zij fluisterde: Clo clo come closer, tu es l'homme le plus courageux du monde! En ze namen elkaar stevig in de armen...
If you are a rolling boned beggar
you gotta move like...sir Jagger
yes it looks like the devil's walk
but don't let your conscience talk
hell don't you want a billion dollars?
CLO CLO COME C'LOSER
Mijn oom, een strenge vrederechter heeft mijn vader heel zijn leven veroordeeld tot regelrechte loser. Vader die net zoals mij Claude heette heeft inderdaad een zwaar drankprobleem gehad. Woonde geruime tijd in Brusselse kamers waar hij me in de schoolvakantie vaak uitnodigde om op de rommelmarkt te gaan slenteren en zeldzame waardevolle stukken op de kop te kunnen tikken. En ja, vader was een kenner, had jarenlang een bloeiende antiekzaak in Namen.
Heb ik als zoon een trauma opgelopen? Wellicht wel? Was vader die uit een bourgeoisfamilie afstamde tevreden met zijn nieuwe gezin waar hij mijn moeder twee mooie kinderen schonk?
Er is inderdaad teveel gebeurd met vader en dan nog wel op heel korte tijd.Ik kan er nu helaas niet over uitweiden.
Toch heeft my old man wel een happy bestaan geleid met ons. Ik werd twee keer de primus van de klas, mijn broer studeerde af als ingenieur. We hebben nogal veel gereisd, op drukke snelwegen reden we naar Saint-Tropez, weliswaar met de tent maar we hebben daar veel fun mee gekend.
Op Kerst en Nieuwjaar kon moeder vaders fijne bek ook voldoen, met oesters en wijn à volonté.
Nee vader heeft eigenlijk niet te klagen gehad ondanks dat hij geen rooie duit had. Maar toch spendeerde hij telkens weer zijn laatste centen aan mooie rode rozen voor moeders verjaardag.
Maar he saved the best for last: een tijdje voor zijn dood wist hij nog een klein fortuin te verwerven met een immobiliënzaak die hij samen met zijn verloren zoon uit zijn eerste huwelijk runde, het werd een big succes.
Toch verbraste vader zijn geld weer aan Parijse casino's. Zijn erfenis bestond dan ook uit enkele tinnen borden, Engelse oorlogshelmen en bijzonder chique Art Deco vazen!
Vannacht droomde moeder over haar grote liefde. Hij leek zeer triest en durfde niet in haar woonst binnenkomen. Zij fluisterde: Clo clo come closer, tu es l'homme le plus courageux du monde! En ze namen elkaar stevig in de armen...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLAUDE SCHREEF DE MARSEILLAISE!
Het was een kille lentenacht in 1789 toen mijn voorouders moesten vluchten voor de revolutionaire aanhangers van Robespierre die het op de Franse adel hadden gemunt. Met paard en kar vertrokken ze vanuit hun Parijse kasteel naar België met enkele schilderijen en andere waardevolle spullen. Hun kinderen huilden omdat het begon te donderen en bliksemen.
Toen ze werden tegengehouden was de spanning om te snijden. De vier zwartglimmende paarden hinnikten onrustig, een hond blafte, het onweer ging hevig te keer. Twee stevige kerels doorzochten alles, vonden de situatie verdacht maar lieten het gezin gaan in ruil voor het kostbaarste schilderij dat in hun koets verborgen lag.
Een anderhalve eeuw later was mijn familie goed gesetteld in het Waalse Namur aan de Maas. Het waren industriëlen geworden met twee middelgrote bedrijven. In 1932 bracht mijn grootmoeder haar jongste zoon ter wereld.
Ze zochten lang achter een geschikte naam voor hun nieuwe telg. Toen opa in zijn rozentuin de Beurskrant las, hoorde hij op de radio plots 'De Marseillaise'. Aan het eind vernoemde de presentator de naam van de componist van dit volkslied: Claude Joseph Rouget! Opa veerde recht en riep: vrouwlief, dat is het!
Sindsdien is het een familietraditie om minstens één zoon de naam 'Claude ' mee te geven!
Het was een kille lentenacht in 1789 toen mijn voorouders moesten vluchten voor de revolutionaire aanhangers van Robespierre die het op de Franse adel hadden gemunt. Met paard en kar vertrokken ze vanuit hun Parijse kasteel naar België met enkele schilderijen en andere waardevolle spullen. Hun kinderen huilden omdat het begon te donderen en bliksemen.
Toen ze werden tegengehouden was de spanning om te snijden. De vier zwartglimmende paarden hinnikten onrustig, een hond blafte, het onweer ging hevig te keer. Twee stevige kerels doorzochten alles, vonden de situatie verdacht maar lieten het gezin gaan in ruil voor het kostbaarste schilderij dat in hun koets verborgen lag.
Een anderhalve eeuw later was mijn familie goed gesetteld in het Waalse Namur aan de Maas. Het waren industriëlen geworden met twee middelgrote bedrijven. In 1932 bracht mijn grootmoeder haar jongste zoon ter wereld.
Ze zochten lang achter een geschikte naam voor hun nieuwe telg. Toen opa in zijn rozentuin de Beurskrant las, hoorde hij op de radio plots 'De Marseillaise'. Aan het eind vernoemde de presentator de naam van de componist van dit volkslied: Claude Joseph Rouget! Opa veerde recht en riep: vrouwlief, dat is het!
Sindsdien is het een familietraditie om minstens één zoon de naam 'Claude ' mee te geven!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
(Fijne verjaardag Mick Jagger)
HEART OF STONE?
At seventy-eight he still looks so strong
So he keeps on jumping at full stadiums
One day his heart of stone will break
Some wait for this moment since years
But they won't forget his long sharp tongue
THE ROLLING FAB 2
Once upon a time they were both rebels
So why don't their voices come together
On stage as the greatest rock 'n boysband?
As two brand new songwriting friends?
Yes let's go wild for... McCartney/Jagger!
HEART OF STONE?
At seventy-eight he still looks so strong
So he keeps on jumping at full stadiums
One day his heart of stone will break
Some wait for this moment since years
But they won't forget his long sharp tongue
THE ROLLING FAB 2
Once upon a time they were both rebels
So why don't their voices come together
On stage as the greatest rock 'n boysband?
As two brand new songwriting friends?
Yes let's go wild for... McCartney/Jagger!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLOCLO IS JUST A GIGOLO
Ik en mijn vader Cloclo gingen vaak
naar het Paleis van Schone Kunsten
te Brussel, ook wel Bozar genoemd.
Wat mij opviel is dat de vele vrouwelijke
bezoekers daar meer hun ogen gericht
hielden op vader dan op de kunstwerken
waarbij zij door hun strenge echtgenoot
waren verplicht alle details op te merken.
Vader gaf dan terloops zijn visitekaartje
van immobiliën-agent aan rijke dames die
wel eens een villaatje of 'n ruim herenhuis
wilden bezoeken, met of zonder hun man.
Wekelijks kwamen er zo enkele petites
bourgeoises naar zijn adres Rue des
Palais rechtover de Brussels Basiliek!
En al gauw vergaarde vader een kliek op
z'n kamertje, ja het klinkt decadent maar
de lady's vonden hem zo lief en zo attent.
Dus nodigden ze hem regelmatig uit
voor een glaasje wijn in hun tuin en
verwenden ze hem met een feestmaal
hun vent was op dat moment niet thuis.
Ja, deze uptown girls konden zijn
financiële putjes vullen, zolang hij
in zijn Paleis van Schone kutjes al
hun bizarre wensen kon vervullen.
TS-ST?
Mijn nog steeds blonde moeder- volgend jaar wordt ze 77- heeft altijd een sterke band gehad met haar twee kinderen. En ja, ik en mijn broer Tom zijn nog steeds sterk gehecht aan haar, we voelen haar bezorgdheid en liefde op kilometers afstand. Je mag gerust zeggen dat wij beiden enorme telepathie hebben met haar.
Mijn moeder heeft echter altijd meer vertrouwen gehad in Tom, en liet hem al als kleuter zijn eigen gang gaan. Tegenover 'haar jongste' zoals ze mij al jaren noemt bij haar vriendinnen, heeft ze steeds een beschermende houding aangenomen en inderdaad, ik was een aandachtszoekende baby en heel aanhankelijk. Nu ik kortgeleden alleen woon geeft ze me raad bij het poetsen van mijn klein paleis.
Elke ochtend stuurt ze mij een sms om te vragen of ik goed heb geslapen. Na drie kopjes koffie, antwoord ik haar snel en vraag dan welke boodschappen ik kan doen voor de lunch. Sinds een tijdje antwoordt ze mij: 'Cloclo, zorg voor een TS'. TS is een afkorting van de zelf door ons uitgevonden term 'Telepathische Surprise'. Dat betekent dat ik een verrassend voorgerecht, hoofdmaaltijd en dessert mag kiezen, althans datgene wat we naar elkaar doorseinen.Ja ik eet nog altijd bij hotel mama..
En dat werkt, om halftien kom ik met de boodschappen naar haar thuis en altijd heb ik alles bij wat ze verwacht van mij, van een TS dus.
Gistermiddag op ons zonnig terras toen ze mij een glaasje fruitsap inschonk, dacht ik: 'Ma, we hebben al jaren telepathie! Weet je wat we zijn?' Moeder kijkt me plots glimlachend aan en zegt: 'Ja Claude, we zijn een ST!'
'Een Siamese Tweeling' grinnikten we tegelijkertijd!
Ik en mijn vader Cloclo gingen vaak
naar het Paleis van Schone Kunsten
te Brussel, ook wel Bozar genoemd.
Wat mij opviel is dat de vele vrouwelijke
bezoekers daar meer hun ogen gericht
hielden op vader dan op de kunstwerken
waarbij zij door hun strenge echtgenoot
waren verplicht alle details op te merken.
Vader gaf dan terloops zijn visitekaartje
van immobiliën-agent aan rijke dames die
wel eens een villaatje of 'n ruim herenhuis
wilden bezoeken, met of zonder hun man.
Wekelijks kwamen er zo enkele petites
bourgeoises naar zijn adres Rue des
Palais rechtover de Brussels Basiliek!
En al gauw vergaarde vader een kliek op
z'n kamertje, ja het klinkt decadent maar
de lady's vonden hem zo lief en zo attent.
Dus nodigden ze hem regelmatig uit
voor een glaasje wijn in hun tuin en
verwenden ze hem met een feestmaal
hun vent was op dat moment niet thuis.
Ja, deze uptown girls konden zijn
financiële putjes vullen, zolang hij
in zijn Paleis van Schone kutjes al
hun bizarre wensen kon vervullen.
TS-ST?
Mijn nog steeds blonde moeder- volgend jaar wordt ze 77- heeft altijd een sterke band gehad met haar twee kinderen. En ja, ik en mijn broer Tom zijn nog steeds sterk gehecht aan haar, we voelen haar bezorgdheid en liefde op kilometers afstand. Je mag gerust zeggen dat wij beiden enorme telepathie hebben met haar.
Mijn moeder heeft echter altijd meer vertrouwen gehad in Tom, en liet hem al als kleuter zijn eigen gang gaan. Tegenover 'haar jongste' zoals ze mij al jaren noemt bij haar vriendinnen, heeft ze steeds een beschermende houding aangenomen en inderdaad, ik was een aandachtszoekende baby en heel aanhankelijk. Nu ik kortgeleden alleen woon geeft ze me raad bij het poetsen van mijn klein paleis.
Elke ochtend stuurt ze mij een sms om te vragen of ik goed heb geslapen. Na drie kopjes koffie, antwoord ik haar snel en vraag dan welke boodschappen ik kan doen voor de lunch. Sinds een tijdje antwoordt ze mij: 'Cloclo, zorg voor een TS'. TS is een afkorting van de zelf door ons uitgevonden term 'Telepathische Surprise'. Dat betekent dat ik een verrassend voorgerecht, hoofdmaaltijd en dessert mag kiezen, althans datgene wat we naar elkaar doorseinen.Ja ik eet nog altijd bij hotel mama..
En dat werkt, om halftien kom ik met de boodschappen naar haar thuis en altijd heb ik alles bij wat ze verwacht van mij, van een TS dus.
Gistermiddag op ons zonnig terras toen ze mij een glaasje fruitsap inschonk, dacht ik: 'Ma, we hebben al jaren telepathie! Weet je wat we zijn?' Moeder kijkt me plots glimlachend aan en zegt: 'Ja Claude, we zijn een ST!'
'Een Siamese Tweeling' grinnikten we tegelijkertijd!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MEESTER VAN DE ZWARTE MOLEN
Een jeugdboek waar ik goede herinneringen aan heb en dat ik op mijn dertiende in één adem heb uitgelezen was er eentje van Otfried Preussler: Meester van de zwarte molen. Dit verhaal speelt zich af in de sombere bossen van Bohemen, eind achttiende eeuw vermoed ik.
Na een vermoeiende Driekoningentocht met twee andere bedeljongens, wordt Krabat tijdens zijn slaap geroepen door een vreemde hese stem: Krabat, kom snel naar de zwarte molen, kom naar de Meester. In eerste instantie doet Krabat deze bizarre droom af als een hoop onzin, maar wanneer de Meester hem twee nachten na elkaar uit zijn slaap houdt besluit Krabat in het naburige dorp navraag te doen naar deze molen.
Vele boeren raden hem aan om daar vooral weg te blijven, het is er niet pluis, maar Krabats nieuwsgierigheid is gewekt. Dwalend in het maanlicht doemt vanuit de mist de mysterieuze molen op.
Wanneer Krabat met een handdruk van de molenaar zijn lot als molenaarsknecht bezegelt beseft hij maar amper wat hem te wachten staat. Er klinkt een doffe donderslag!
Het blijkt dat er nog elf andere jongens 'gevangen' worden gehouden door de oude stugge molenaar. Krabat maakt als twaalfde leerling het rijtje af. De Meester laat hen veel hard labeur doen maar houdt ook een lijvig zwart boek bij zich waarin magische formules en toverspreuken staan geschreven die de knechten helpen om het werk op de molen op uur en tijd draaglijker te maken. Telkens als de Meester met zijn jongens wil vergaderen in zijn donkere kaarsverlichte kamer, tovert hij ze om in twaalf zwarte raven die braafjes op een rij luisteren welke toverformules hij hen zal prijsgeven.
Ieder jaar 'verdwijnt' er echter één van de knapen, namelijk de oudste, de meesterknecht, degene dus die er het langste is verbleven. Er komt dan een ander slachtoffer in de plaats. Als Krabat op een winternacht door het zolderraam bemerkt hoe zijn baas in gesprek is met de duivel wil hij in allerijl vluchten, maar hoe hard hij ook probeert hij komt altijd weer bij de strenge molenaar terecht want ... weglopen kan gewoonweg niet. Krabat probeert het tot tweemaal toe. De meester bewondert zijn lef en duidt hem aan als zijn opvolger, iets wat de jongeman niet zint.
De enige manier om uit deze jarenlange nachtmerrie te ontwaken is verliefd worden op een meisje. Als een geblinddoekt meisje haar geliefde uit de twaalf raven kan herkennen wordt de molen opgedoekt, sterft de Meester en kunnen de overgebleven jongens weer aan hun normale leven beginnen. Dat is immers één van de geheime wetten die Krabats trouwste molenaarsvriend Juro aan het zwarte boek weet te ontfutselen. Krabat ontmoet op één van zijn schaarse vrije momenten inderdaad een meisje, terwijl de dorpelingen Paasnacht vieren. Het is nu of nooit want de liefde is wederkerig. Zij wordt uitgenodigd om Krabat er geblinddoekt uit te pikken als geliefde, lukt het niet dan wordt het koppeltje op een gruwelijke manier gedood.
Preussler houdt het spannend en verrassend tot aan de allerlaatste bladzijde: de twaalf raven lijken immers erg op elkaar. Maar als Krabats reddende engel er tenslotte in slaagt om hem eruit te kiezen vertelt ze kort nadien in alle vrijheid: 'Ik heb je direct herkend Krabat, je bibberde van angst ... angst uit liefde voor mij!'
En zo wandelen ze met z'n allen de wijde wereld in, een zonnige toekomst tegemoet.
(Preussler werd geboren in het Duitstalige Reichenberg. In 1942 vocht hij mee aan het Oostfront. Later werd hij gevangen genomen door het Rode Leger en naar een krijgsgevangenkamp gebracht in de Sovjet-Unie waar hij kennis maakt met de Russische volksverhalen. Deze waren een inspiratiebron voor 'Meester van de zwarte molen'.)
ONWEER
Atmosferische psychose
van flitsende demonen
over het bergland
donderslagen
aan de rand van de hel
wanneer de stofwind
en zijn machtsvertoon
het watergezwel
doen barsten.
Maar na de ravage
brengt rustlievend
de hemelse glorie
haar koninkrijk weer
bij haar positieven.
(c)1998!
Een jeugdboek waar ik goede herinneringen aan heb en dat ik op mijn dertiende in één adem heb uitgelezen was er eentje van Otfried Preussler: Meester van de zwarte molen. Dit verhaal speelt zich af in de sombere bossen van Bohemen, eind achttiende eeuw vermoed ik.
Na een vermoeiende Driekoningentocht met twee andere bedeljongens, wordt Krabat tijdens zijn slaap geroepen door een vreemde hese stem: Krabat, kom snel naar de zwarte molen, kom naar de Meester. In eerste instantie doet Krabat deze bizarre droom af als een hoop onzin, maar wanneer de Meester hem twee nachten na elkaar uit zijn slaap houdt besluit Krabat in het naburige dorp navraag te doen naar deze molen.
Vele boeren raden hem aan om daar vooral weg te blijven, het is er niet pluis, maar Krabats nieuwsgierigheid is gewekt. Dwalend in het maanlicht doemt vanuit de mist de mysterieuze molen op.
Wanneer Krabat met een handdruk van de molenaar zijn lot als molenaarsknecht bezegelt beseft hij maar amper wat hem te wachten staat. Er klinkt een doffe donderslag!
Het blijkt dat er nog elf andere jongens 'gevangen' worden gehouden door de oude stugge molenaar. Krabat maakt als twaalfde leerling het rijtje af. De Meester laat hen veel hard labeur doen maar houdt ook een lijvig zwart boek bij zich waarin magische formules en toverspreuken staan geschreven die de knechten helpen om het werk op de molen op uur en tijd draaglijker te maken. Telkens als de Meester met zijn jongens wil vergaderen in zijn donkere kaarsverlichte kamer, tovert hij ze om in twaalf zwarte raven die braafjes op een rij luisteren welke toverformules hij hen zal prijsgeven.
Ieder jaar 'verdwijnt' er echter één van de knapen, namelijk de oudste, de meesterknecht, degene dus die er het langste is verbleven. Er komt dan een ander slachtoffer in de plaats. Als Krabat op een winternacht door het zolderraam bemerkt hoe zijn baas in gesprek is met de duivel wil hij in allerijl vluchten, maar hoe hard hij ook probeert hij komt altijd weer bij de strenge molenaar terecht want ... weglopen kan gewoonweg niet. Krabat probeert het tot tweemaal toe. De meester bewondert zijn lef en duidt hem aan als zijn opvolger, iets wat de jongeman niet zint.
De enige manier om uit deze jarenlange nachtmerrie te ontwaken is verliefd worden op een meisje. Als een geblinddoekt meisje haar geliefde uit de twaalf raven kan herkennen wordt de molen opgedoekt, sterft de Meester en kunnen de overgebleven jongens weer aan hun normale leven beginnen. Dat is immers één van de geheime wetten die Krabats trouwste molenaarsvriend Juro aan het zwarte boek weet te ontfutselen. Krabat ontmoet op één van zijn schaarse vrije momenten inderdaad een meisje, terwijl de dorpelingen Paasnacht vieren. Het is nu of nooit want de liefde is wederkerig. Zij wordt uitgenodigd om Krabat er geblinddoekt uit te pikken als geliefde, lukt het niet dan wordt het koppeltje op een gruwelijke manier gedood.
Preussler houdt het spannend en verrassend tot aan de allerlaatste bladzijde: de twaalf raven lijken immers erg op elkaar. Maar als Krabats reddende engel er tenslotte in slaagt om hem eruit te kiezen vertelt ze kort nadien in alle vrijheid: 'Ik heb je direct herkend Krabat, je bibberde van angst ... angst uit liefde voor mij!'
En zo wandelen ze met z'n allen de wijde wereld in, een zonnige toekomst tegemoet.
(Preussler werd geboren in het Duitstalige Reichenberg. In 1942 vocht hij mee aan het Oostfront. Later werd hij gevangen genomen door het Rode Leger en naar een krijgsgevangenkamp gebracht in de Sovjet-Unie waar hij kennis maakt met de Russische volksverhalen. Deze waren een inspiratiebron voor 'Meester van de zwarte molen'.)
ONWEER
Atmosferische psychose
van flitsende demonen
over het bergland
donderslagen
aan de rand van de hel
wanneer de stofwind
en zijn machtsvertoon
het watergezwel
doen barsten.
Maar na de ravage
brengt rustlievend
de hemelse glorie
haar koninkrijk weer
bij haar positieven.
(c)1998!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
STRIJD DER TITANEN?
In het Leven dat lijkt op één grote
schaakoorlog ben ik 'n eenvoudige
pion die botst tegen hoge torens
van beton waarin de norse koning
zich schuilhoudt, ik wil zijn queen
schaken maar z'n paarden komen
steigerend op mij afgestormd..
Dat heb ik nu bij rode maan ervaren
toen ik door deze nachtmerrie niet
kon slapen en dus op m'n laptop snel
een game Chess Titans inschakelde.
Ik had een déja vu, het schaakspel
ontvouwde zich precies zoals mijn
nare droom had voorspeld, wat nu?
M'n infanterie beter in toom houden!
Maar bij de allerlaatste zet heb ik dan
maar mijn tv aangezet, het journaal
heeft mij gered, er zijn immers more
important things dan een potje chess,
en dus volg ik het allemaal nauwgezet!
Helaas is oorlog iets dat nooit stopt
zelfs... als je het op een lopen zet.
Net daarom heb ik het never
tot overwinnaar geschopt!
In het Leven dat lijkt op één grote
schaakoorlog ben ik 'n eenvoudige
pion die botst tegen hoge torens
van beton waarin de norse koning
zich schuilhoudt, ik wil zijn queen
schaken maar z'n paarden komen
steigerend op mij afgestormd..
Dat heb ik nu bij rode maan ervaren
toen ik door deze nachtmerrie niet
kon slapen en dus op m'n laptop snel
een game Chess Titans inschakelde.
Ik had een déja vu, het schaakspel
ontvouwde zich precies zoals mijn
nare droom had voorspeld, wat nu?
M'n infanterie beter in toom houden!
Maar bij de allerlaatste zet heb ik dan
maar mijn tv aangezet, het journaal
heeft mij gered, er zijn immers more
important things dan een potje chess,
en dus volg ik het allemaal nauwgezet!
Helaas is oorlog iets dat nooit stopt
zelfs... als je het op een lopen zet.
Net daarom heb ik het never
tot overwinnaar geschopt!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HUNGRY LIKE A WOLF
Elke week ga ik taartjes kopen
waar 't ruikt naar cake, ja bij Joke
een crème van een bakkershulp
maar ik kruip weer in m'n schulp
als ik honger heb naar haar ogen
AUTO-BIOGRAFIE VAN EEN ROMEO
Vader heeft de voorliefde voor mooie en snelle auto's van mijn opa meegekregen. Vader mocht reeds op zijn veertiende met diens gloednieuwe Austin rijden. Hij stal zo alle meisjesharten die daar ook aan de Maas woonden, en god hij was toch zo'n mooie jongen.
Later maakte hij de buurt onveilig met zijn knalgele Alfa-sport. Hij was al enkele jaren getrouwd met zijn jeugdliefde Claire, maar bedroog haar aan de lopende band. Hij gedroeg zich als een ware Romeo, een rokkenjager, een playboy en raasde wekelijks met zijn liefjes naar Parijs.
Soms gebeurde het dat hij naar Monaco reisde want zijn grote droom was om daar carrière te maken als Formule-1-coureur. Vol bewondering nam hij plaats en genoot van de voorbijzoemende racers samen met z'n minnares en een glaasje Martini ...
Een jaar voor hij ging scheiden van Claire, kreeg hij plots een lumineus idee: hij zou de auto-pressmobile invoeren in België. De auto-pressmobile was een machine om afgedankte wagens tot een blokje schroot te verwerken. Het werd een groot succes, vader kwam zelfs in de krant.
Twintig jaar later toen zijn drankpobleem hem de das had omgedaan en zijn fortuin in zwarte rook was opgegaan, dwaalde hij met veel te kleine oude tweedehandswagens door de drukke Brusselse straten.
De laatste keer dat hij kon pronken was op het trouwfeest van mijn broer. Vader had het koppel immers naar het stadhuis gereden met een mooie snelle ... Alfa! Die had mijn broer een maand daarvoor aangeschaft. Even leek vader weer op de Romeo van weleer.
Tot zover zijn korte auto-biografie!
Elke week ga ik taartjes kopen
waar 't ruikt naar cake, ja bij Joke
een crème van een bakkershulp
maar ik kruip weer in m'n schulp
als ik honger heb naar haar ogen
AUTO-BIOGRAFIE VAN EEN ROMEO
Vader heeft de voorliefde voor mooie en snelle auto's van mijn opa meegekregen. Vader mocht reeds op zijn veertiende met diens gloednieuwe Austin rijden. Hij stal zo alle meisjesharten die daar ook aan de Maas woonden, en god hij was toch zo'n mooie jongen.
Later maakte hij de buurt onveilig met zijn knalgele Alfa-sport. Hij was al enkele jaren getrouwd met zijn jeugdliefde Claire, maar bedroog haar aan de lopende band. Hij gedroeg zich als een ware Romeo, een rokkenjager, een playboy en raasde wekelijks met zijn liefjes naar Parijs.
Soms gebeurde het dat hij naar Monaco reisde want zijn grote droom was om daar carrière te maken als Formule-1-coureur. Vol bewondering nam hij plaats en genoot van de voorbijzoemende racers samen met z'n minnares en een glaasje Martini ...
Een jaar voor hij ging scheiden van Claire, kreeg hij plots een lumineus idee: hij zou de auto-pressmobile invoeren in België. De auto-pressmobile was een machine om afgedankte wagens tot een blokje schroot te verwerken. Het werd een groot succes, vader kwam zelfs in de krant.
Twintig jaar later toen zijn drankpobleem hem de das had omgedaan en zijn fortuin in zwarte rook was opgegaan, dwaalde hij met veel te kleine oude tweedehandswagens door de drukke Brusselse straten.
De laatste keer dat hij kon pronken was op het trouwfeest van mijn broer. Vader had het koppel immers naar het stadhuis gereden met een mooie snelle ... Alfa! Die had mijn broer een maand daarvoor aangeschaft. Even leek vader weer op de Romeo van weleer.
Tot zover zijn korte auto-biografie!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE IMPULS OF MINGUS
In the seventies my father took me
to the famous Umbria Jazz Festival
where we admired the great Charles
Mingus, I was a boy of almost five.
Live that musician was a genius, and the
fans always enjoyed the performance of
his double bass collective improvisation.
The concert ended, so daddy and I
took a dive in the Tiber, we had to
cool down after these hot sounds.
On our way back home we flew so
high, our feet far from the ground!
ONGERIJMD GEDRAG?
M'n buurman beeldhouwer Jeroen
maakt er geen geheim van, hij is al
jaren Jazz Middelheim fan en dat
raakt een gevoelige snaar bij mij!
Jammer dat ik er nooit bij zijn kan
omdat ik tussen mensen in zwijm
val, ook al is die massa klein, man!
Ja, ik maak er liever 'n gerijm van!
In the seventies my father took me
to the famous Umbria Jazz Festival
where we admired the great Charles
Mingus, I was a boy of almost five.
Live that musician was a genius, and the
fans always enjoyed the performance of
his double bass collective improvisation.
The concert ended, so daddy and I
took a dive in the Tiber, we had to
cool down after these hot sounds.
On our way back home we flew so
high, our feet far from the ground!
ONGERIJMD GEDRAG?
M'n buurman beeldhouwer Jeroen
maakt er geen geheim van, hij is al
jaren Jazz Middelheim fan en dat
raakt een gevoelige snaar bij mij!
Jammer dat ik er nooit bij zijn kan
omdat ik tussen mensen in zwijm
val, ook al is die massa klein, man!
Ja, ik maak er liever 'n gerijm van!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE KATTENVANGER VAN AMELINCKX
Een jaartje geleden hoorde ik 's nachts
een wanhopig gemiauw op mijn terras
gauw veerde ik recht om te kijken wat
er aan de hand was, ach ik zag een bange
kat met groene oogjes naar mij staren, van
de onweersregen kletsnat, dus gaf ik wat
melk, sardientjes en een warm bad om zo
het diertje in een handdoek te laten drogen!
Het eerste wat ik deed bij 't ochtendgloren:
de voorzitter van ons flatgebouw bellen, zo
kon ik het beestje bij 't baasje terugbrengen!
Sinds ik in blok 4 van dit woonpark verblijf
dat is gebouwd door het Amelinckx-bedrijf
heb ik hier al vijf maal 'n verloren katje gered,
buren noemen me nu zelfs de kattenvanger.
Rest mij alleen nog de vraag waarom ik zulke
mini-tijgers aantrek, misschien via mijn vriend
Jan Buytaert die ooit zeven kittens een plek gaf
in z'n ruim antiek interieur, ja ook hij was gek...
...op poesjes met een blinde vlek!
Een jaartje geleden hoorde ik 's nachts
een wanhopig gemiauw op mijn terras
gauw veerde ik recht om te kijken wat
er aan de hand was, ach ik zag een bange
kat met groene oogjes naar mij staren, van
de onweersregen kletsnat, dus gaf ik wat
melk, sardientjes en een warm bad om zo
het diertje in een handdoek te laten drogen!
Het eerste wat ik deed bij 't ochtendgloren:
de voorzitter van ons flatgebouw bellen, zo
kon ik het beestje bij 't baasje terugbrengen!
Sinds ik in blok 4 van dit woonpark verblijf
dat is gebouwd door het Amelinckx-bedrijf
heb ik hier al vijf maal 'n verloren katje gered,
buren noemen me nu zelfs de kattenvanger.
Rest mij alleen nog de vraag waarom ik zulke
mini-tijgers aantrek, misschien via mijn vriend
Jan Buytaert die ooit zeven kittens een plek gaf
in z'n ruim antiek interieur, ja ook hij was gek...
...op poesjes met een blinde vlek!