Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 15 April 2013




De Linde en ik

Gisteren keerde ik terug
naar de straat waar ik woonde.
De oude Linde
vertelde mij
dat hij niet meer heeft genoten
sinds ons vertrek.

Het duurde hem te lang
voor hij nieuwe
kindergeluiden hoorde
waardoor de straat leeg
was en niet in trek.

Hij miste de touwen
en de slingers
het roepen, het zoeken
naar het kind
dat zich achter hem verstopte.

Hij heeft nog urenlang
verteld over alles
wat hem zo bezig hield
en zou nog verder gaan
als ik hem niet stopte.

Ik keek hem aan
met betraande ogen
toen liet hij een blaadje
los dat zwevend op
mijn schouder landde.

Hij begreep
waarom ik daar stond
waarom ik was teruggekeerd
ja, hij wist ook dat
ik terug verlangde.

Samen hebben wij daar gestaan
werden samen nat
wiegden samen door een vleugje wind
Ik verlangde terug
en hij verlangde terug
terug naar het kind.

Jure

[Bosrankje]

Op 16 april 2013




Alles wat je doet


Alles wat je doet in je leven
dat is je als mens gegeven.
Mensen die je ontmoet
menen het soms met jou wel goed.

Al wat je doet en meemaakt
heeft al eens voor- of tegenslag.
Dat vooral in je eigen omgeving
maar toch daarom niet verloren.

Je moet elke ervaring opnemen
als in 'n eindeloos voort stromende rivier.
Ieder mens zal af en toe wel eens wenen
soms van verdriet of van plezier.

Je kan niet iedereen vertrouwen en geloven
het brengt wel eens zorgen naar boven
Twijfel en angst is soms een grote last
maar één ding is zeker, hoop doet leven.

En wil je gelukkig zijn of worden
Moet je één ding goed onthouden
Het telt voor heel je leven
Wie goed doet, goed ontmoet.


Monika.

[Alterego1]

op 17 April 2013



Avondmijmering

Teer groen
tegen blauwe lucht
een vlucht zwaluwen
een kindersnoetje
kijkt met grote kijkers
me verwonderd aan.

Een glimp van jou
in drijvende wolken
het deemstert
de avondstilte valt en
doet me verlangen
naar het verre
onbereikbare heelal.

Nele

[Bosrankje]

Op 18 april 2013




Een liefdesverklaring


Hij wil haar zijn liefde verklaren
een hartje getekend op de grond
een verlegen glimlach om zijn mond
hij is nog jong en onervaren

zijn vrienden fluisteren ‘Romeo wees niet zo bedeesd
wij zorgen wel voor een romantische sfeer
we spelen ‘Love theme’ voor de zoveelste keer
en mogen we dan komen op het verlovingsfeest?'

de uil volgt alles zeer aandachtig
hij verbood de pad om nu te kwaken
dat zou alleen maar de sfeer kapot maken
want net nu wordt het zo sprookjesachtig.


Neske

[Alterego1]

op 19 April 2013



Een weg...

Iemand bestaat
Waar hij ook is of waar hij gaat
Men bestaat om te leven
Dat is een mooi gegeven
Men begint een weg vol kronkelwegen
Naar links, naar rechts, rechtdoor, komt van alles tegen
Soms zit men op een doodlopende weg
Dan moet je terug, zegt tegen jezelf, hey zeg
Je moet een andere weg inslaan
Steeds weer tot het einde door blijven gaan
Eens zul je op een goede weg belanden
Welke dat is, heb je zelf niet in handen
Soms lijkt een weg zo mooi en begaanbaar
Maar eenmaal erop neem je allerlei obstakels waar
Je probeert ze te omzeilen of er niet naar te kijken
Maar je kunt niet alleen maar toezien en alles ontwijken
Dan ga je weer terug
Ook deze weg heb je achter de rug
Je kijkt niet meer om
Vraagt je alleen af waarom
Neem ik bij elke afslag het verkeerde besluit
Bestaat er geen weg, gewoon rechtdoor, rechtuit
Met wel de niet aan te ontkomen hindernissen
Hindernissen, waarover je zelf kunt beslissen
Hindernissen zijn er om te overwinnen
Daarom ga je ook elke weg weer opnieuw beginnen
Eens beland je op een weg, die loopt tot een goed eind
Je overwint alle hindernissen en blijft stevig overeind
Wees je bewust van je eigen bestaan
Begin steeds aan een nieuwe weg, door die gewoon weer in te gaan
Elk einde heeft een nieuw begin
Als je daarmee begint, geloof er dan ook in
Blijf geloven in jezelf
Dan komt de rest vanzelf
Want iedereen bestaat
Wie of wat hij ook is of waar hij gaat
Bestaat om te leven
Dat ons is gegeven...

Nienka

[Bosrankje]

Op 20 april 2013




Lente in zicht


Als we de weerman mogen geloven
dan steekt de lente haar kopje boven.
Is het gedaan met het koude weer
staat de zon aan de hemel weer.

Hebben er nu lang genoeg op gewacht
temperaturen worden nu weer zacht.
Voor velen was de winter zwaar om dragen
met de zon hoor men niemand klagen.

De oudjes kunnen weer op stap
vergeten het binnen zitten weer rap.
Ze kunnen weer op wandel gaan
al moeten ze nu en dan eens blijven staan.

Hun benen willen niet goed meer mee
toch voelen ze zich heel te vree.
Ze voelen zich weer als herboren
Als ze van de komende zonnige dagen weer horen....


Ninjavincent

[Bosrankje]

Op 21 april 2013




Zo is dat

Ik wil een engel die over mij waakt
Ik wil een hart dat alles mogelijk maakt
Dan kan ik geven , geven , geven
Dat is nog eens leven !

Ik wil dat bloemen bloeien het ganse jaar
Ik wil dat kinderen stoeien zonder gevaar
Dan kan ik rusten , rusten , rusten
Dat zijn nog eens lusten !

Ik wil dat kwaad verdwijnt in alle harten
Ik wil een zalfje zijn voor alle smarten
Dan kan ik mij niet meer bedwingen
En zal ik zingen , zingen , zingen

Norman

[Bosrankje]

Op 22 april 2013



Dat beetje geduld nog


De lente overwint
de guurte

bijt in kuiten
en klampt zich vast
aan de toppen
van de knoppen

voelt de passie
van het blad
waarvan de dauw
is vervlogen

want één klein straaltje
doet twijgjes openen

in een pinkslag
sieren tinten roze
in je stoutste dromen

Rapke

[Alterego1]

op 23 April 2013



Franciscus

Mijn broeders hebben mij gezocht,
heel ver… ik ben gekomen.
Een schuchtere glimlach,
de armen simpel naast zijn lichaam.

Geen grote gebaren, stil wachtend
tot het gejuich zou bedaren.
Een zachte stem, ze klinkt vermoeid,
wat gaat er om in deze man?

Zijn kleed is wit, zoals bij elke Paus,
maar van een grote eenvoud,
zonder opsmuk. Overal staat
de camera er met de neus op.

Geen rode schoenen, wel zwarte
en zeker niet nieuw, wellicht die
schoenen die hij op de markt kocht
in zijn thuisland, Argentinië.

Franciscus, vanaf het eerste moment
stal u de harten van velen.
Ook het mijne. Uw naam verklaart
de intenties van uw pontificaat.

Nooit eerder heb ik zoveel kardinalen
horen spreken over de Heilige Geest,
“tijdens het Conclaaf was Hij erbij.”
U bent Gods keuze, zoveel is duidelijk.

Onmenselijk is uw taak, daarom
staat Maria, de Moeder Gods, aan uw zijde.
U bent Haar zoon, zij waakt over u,
zoals ze immer voor Jezus heeft gezorgd.

Slechts enkelen vermoeden Gods plannen,
diep in uw hart ervaart u ze zelf.
U brengt de Kerk terug naar haar wortels,
van eenvoud, armoede, naastenliefde.

Heilige Vader, dit is een weg
van dienstbaarheid, van gegeven zijn.
Een rol die u al heel uw leven vervult
en die U oprecht gelukkig maakt.

“Een christen mag nooit triest zijn.”
dit hebt u gezegd, en u toont ons hoe wij
gehandicapten, zieken en kleinen
moeten eren, waarderen en beminnen,

U raakt hen vol liefde aan, en kust hen
zoals ook Jezus deed en u knielt neer
om de voeten te wassen van gedetineerden,
ook zij worden door U gezoend.

De Paus van de zelfgave, van het geheim.
Het geheim van de kinderen te Fatima
dat nog steeds op zijn vervulling wacht:
de toewijding van Rusland aan Maria’s Hart.

Heilige Vader, velen bidden voor U
en danken U omdat U Gods uitnodiging
hebt aanvaard en JA hebt gezegd,
naar het voorbeeld van Maria, Amen

Ria

[Alterego1]

op 24 April 2013



Ook op een regendag

Ook op een regendag
kan het zonlicht
gloren
In die schalkse glimlach
die jou is
aangeboren

Een gedicht
welt als een bron
vloeit minzaam op papier
Door de regen
schijnt de zon
in het glinsterend saffier

van je sterrenogen

En ik schrijf
bevlogen
met mijn ganzenveer
het stralen van
je glimlach neer

Robbe

[Alterego1]

op 25 April 2013



Jonge lentezon

Schichtig gaan de
dagen lengen
Jonge lentezon
verwarmt de aarde en
het winterse klamme loof
weer droog.

Kleurrijk bloeien
vroege voorjaarsbloemen
Bomen en struiken ontwaken
heffen gestaag hun
jonge knop omhoog

Vogels met hun paargezang
wekken de vroege morgen
vol ijver op zoek
naar bekleding voor hun nest
Dit alles doet
mijn hart weer zingen
zo is 't humeur weer op z'n best

Schrijfster

[Bosrankje]

Op 26 april 2013



zomaar een lenteochtend


uit twijgen druppelt
’t eerste licht van dag
wind bezingt de nieuwe namen
voor dingen die wij vroeger
anders noemden

de dode hoek van muren
die zich in onze rug ontmoeten
om ’t twijfelend zwijgen te besluiten
waar wij in onmin leven
tussen liggen blijven of opstaan

stemmen die eindeloos zacht
zoet deel uitmaken van
geconcentreerd sidderen
voor elk beven diep in onszelf
vallen sloten van deuren en

openen zich harten die voorheen
in ‘t duister sliepen en nu
stil op antwoord wachten
tijdens het ochtendlijk vel op huid
groenen blauw de ogen.


sunset

[Bosrankje]

Op 27 april 2013




De oude molen.ca.1600


Diep in de polder
staat een heel oude molen.
Verloren in 't wijds groene land.
En eeuwen lang gaat er
Het rustloze water.
en zingt er de wind
zijn onstuitbaar gezang.

't Is waar mijn vader is geboren.
En hij vertelde met
een glimlach om zijn mond.
Over zijn jeugd.
en over het geluk dat hij daar vond.
tot op de dag
dat op dat dierbaar plekje grond,
de molen in de rouwstand stond.


Tineke

[Alterego1]

op 28 April 2013



Het zout van tranen

Pareltjes water, elke ochtend
pareltjes dauw.
Rustend vredig op de bladeren.
Wachtend op de eerste zonnestralen,
zo verdampen ze al gauw.
Bloempjes die weer,
voor het eerst dit seizoen,
je tuin opfleuren.
Een vlinder die een glimlach
om je mond laat verschijnen.
De lente is er,
om je op te beuren

Zeg me dan toch waarom,
het in mijn hart donker blijft en kil
Zeg me dan toch waarom,
ik het gezang van de vogels niet hoor,
het blijft stil…
al dat moois dringt niet door.
Zeg me gewoon waarom,
de zon,
geen weg naar m’n hart kan banen.
Ik proef enkel,
het zout van mijn tranen

Tinneke

[Bosrankje]

Op 29 april 2013





Zoals een tulp in de vroege lente


opent de ochtend zich.
Ongestoord.

Met de dauw van stilte
tussen de uren.
De muren zacht en leeg
geluisterd.

Het tableau kijkt me bestendig
in de ogen.
Van als ik binnenkom.
Tot wanneer ik de deur toetrek.

Stilleven.
Dagelijks betast ik haar kleuren.
Standvastig schildert het paneel
geluk voor het achtergebleven gezelschap.

M'n vingers en gedachten
op het canvas
van een ongeschonden ochtend.

Uvi