Poëzie en gedichten - Ria
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Dag 4 dinsdagochtend 02.15u.
Eén van onze doelstellingen, naast onze deelname aan het grote feest was, om als gezin nog eens samen te zijn. In sommige families is dit evident, maar omdat onze kinderen verspreid wonen, waarvan drie buiten België, lukt dit hooguit één keer per jaar, meestal rond kerstmis. En dan zijn we nog niet voltallig omdat onze Afrikaantjes er niet bij kunnen zijn.
We hadden gehoopt dat dit nu wel het geval zou zijn, maar ook hier moesten ze forfait geven.
K. onze oudste zoon en S. zijn vriendin zouden rond middernacht aankomen, van uit London. We waren wat blij toen ze, met meer dan 2 uur vertraging, eindelijk het stille dorp binnenreden.
Vertellen doen we morgen wel….zei zoonlief. Nog gauw een drankje en bed in. Iedereen trouwens, het was een lange dag.
“ Bedankt lieve Heer, dat ze veilig toekwamen, bedankt ook voor de voorbije dag.” Dat was mijn schietgebedje voor ik mij, voldaan en tevreden, aan de slaap overleverde.
De tafel is gegroeid, we zitten er nu met 7 rond. Lekker en gezellig ontbijt. “Zou men armoe lijden, om een mondje méér?”
Vandaag rijden we “even” naar Spanje en daarna misschien via Andorra terug. Zoon en schoonzoon hebben de teugels in handen genomen. Het weer is nog niet wat het moet zijn, daarom is het de beste keuze om er per wagen op uit te trekken.
Het landschap is prachtig, de wolken trekken op en ja in Spanje schijnt een zwak zonnetje. Maar ook daar is het veel te fris voor de tijd van het jaar. We kuieren, bezoeken een boeiende tentoonstelling over ecologie, spijtig genoeg alleen in het Spaans en het Catalaans, Maar de beelden spreken min of meer voor zichzelf. We houden halte voor een pic-nic en spoelen alles door op een terrasje in de zon. De jeugd beslist om met twee wagens langs Andorra, terug naar onze verblijfplaats te rijden. Eten jullie deze avond thuis? Ja, ja, is het antwoord, rond 21 uur zijn we thuis.
Maar die hadden buiten de waard en de files gerekend aan de grens tussen Andorra en Frankrijk, waar 8 km. files stond. Gelukkig bestaat er zo iets als een tam-tam, we zullen rond 23 uur thuis zijn, berichtten zij.
De oudjes en één van onze kleindochters hadden misschien wel het beste deel gekozen.
Langzaam reden wij door die mooie Pyreneeën huiswaarts. Hadden alle tijd om te stoppen op een kunstmarkt, waar oma zich liet verleiden om een mooie slaschotel te kopen.
Volgens de verkoper is die ook vuurvast, maar dat ga ik voorlopig toch niet proberen.
En dan op ons gemak weer huiswaarts. Vandaag is het onze beurt om te koken. Vava schilt een grote pot aardappelen, terwijl ik wortels kuis. En dan opeens is hij verdwenen. Ik sta er alleen voor. Weet iemand misschien waar hij is? Ik had het kunnen weten – hij zit in de huurauto – een tof bakje - moet ik zeggen – de programma’s en de gps uit te testen. Jongensspeelgoed, ik begrijp het wel.
De laatsten komen rond 23.15 u. thuis. En of ze honger hebben!
Morgen gaan we klimmen, smeer de beentjes al maar in.
Ciao, ria
Eén van onze doelstellingen, naast onze deelname aan het grote feest was, om als gezin nog eens samen te zijn. In sommige families is dit evident, maar omdat onze kinderen verspreid wonen, waarvan drie buiten België, lukt dit hooguit één keer per jaar, meestal rond kerstmis. En dan zijn we nog niet voltallig omdat onze Afrikaantjes er niet bij kunnen zijn.
We hadden gehoopt dat dit nu wel het geval zou zijn, maar ook hier moesten ze forfait geven.
K. onze oudste zoon en S. zijn vriendin zouden rond middernacht aankomen, van uit London. We waren wat blij toen ze, met meer dan 2 uur vertraging, eindelijk het stille dorp binnenreden.
Vertellen doen we morgen wel….zei zoonlief. Nog gauw een drankje en bed in. Iedereen trouwens, het was een lange dag.
“ Bedankt lieve Heer, dat ze veilig toekwamen, bedankt ook voor de voorbije dag.” Dat was mijn schietgebedje voor ik mij, voldaan en tevreden, aan de slaap overleverde.
De tafel is gegroeid, we zitten er nu met 7 rond. Lekker en gezellig ontbijt. “Zou men armoe lijden, om een mondje méér?”
Vandaag rijden we “even” naar Spanje en daarna misschien via Andorra terug. Zoon en schoonzoon hebben de teugels in handen genomen. Het weer is nog niet wat het moet zijn, daarom is het de beste keuze om er per wagen op uit te trekken.
Het landschap is prachtig, de wolken trekken op en ja in Spanje schijnt een zwak zonnetje. Maar ook daar is het veel te fris voor de tijd van het jaar. We kuieren, bezoeken een boeiende tentoonstelling over ecologie, spijtig genoeg alleen in het Spaans en het Catalaans, Maar de beelden spreken min of meer voor zichzelf. We houden halte voor een pic-nic en spoelen alles door op een terrasje in de zon. De jeugd beslist om met twee wagens langs Andorra, terug naar onze verblijfplaats te rijden. Eten jullie deze avond thuis? Ja, ja, is het antwoord, rond 21 uur zijn we thuis.
Maar die hadden buiten de waard en de files gerekend aan de grens tussen Andorra en Frankrijk, waar 8 km. files stond. Gelukkig bestaat er zo iets als een tam-tam, we zullen rond 23 uur thuis zijn, berichtten zij.
De oudjes en één van onze kleindochters hadden misschien wel het beste deel gekozen.
Langzaam reden wij door die mooie Pyreneeën huiswaarts. Hadden alle tijd om te stoppen op een kunstmarkt, waar oma zich liet verleiden om een mooie slaschotel te kopen.
Volgens de verkoper is die ook vuurvast, maar dat ga ik voorlopig toch niet proberen.
En dan op ons gemak weer huiswaarts. Vandaag is het onze beurt om te koken. Vava schilt een grote pot aardappelen, terwijl ik wortels kuis. En dan opeens is hij verdwenen. Ik sta er alleen voor. Weet iemand misschien waar hij is? Ik had het kunnen weten – hij zit in de huurauto – een tof bakje - moet ik zeggen – de programma’s en de gps uit te testen. Jongensspeelgoed, ik begrijp het wel.
De laatsten komen rond 23.15 u. thuis. En of ze honger hebben!
Morgen gaan we klimmen, smeer de beentjes al maar in.
Ciao, ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
_Nele_ - Lid geworden op: 06 feb 2007, 19:20
JE HAD EEN LEUK VERLOF!!MOOIE SCHOTEL IN KERAMIEK!!
ENGELENTROMPETTEN
ENGELENTROMPETTEN
ZIJN HEERLIJK
ZO BEGEERLIJK
LICHT ROZE EN WIT
STERK GEUREND
BEDWELMEN ZE JE
NEMEN JE MEE
WAAR JE MAAR WILT
NAAR DE ZEE
NAAR DE STERREN
ZE SCHEPPEN EEN NIEUWE WERELD
VOL ZON EN GELUK
NOG EEN FIJNE DINSDAG!!
ENGELENTROMPETTEN
ENGELENTROMPETTEN
ZIJN HEERLIJK
ZO BEGEERLIJK
LICHT ROZE EN WIT
STERK GEUREND
BEDWELMEN ZE JE
NEMEN JE MEE
WAAR JE MAAR WILT
NAAR DE ZEE
NAAR DE STERREN
ZE SCHEPPEN EEN NIEUWE WERELD
VOL ZON EN GELUK
NOG EEN FIJNE DINSDAG!!
Liefs Hilde m.-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve Johana-Maria, ik heb iedereen persoonlijk op haar of zijn topic bedankt, maar gezien het uwe nog gesloten is probeer ik het hier te doen, in de hoop dat je komt lezen.Johana-Maria schreef:Zo heel gelukkig dat je terug bent Ria!
Prachtig!
Jij hoort hier thuis ria!
Zonder jou is dit forum niet volldig, niet af.
Ik den zo 'dolblij ' dat je hier weer bent!
Zal je graag blijven lezen en volgen:
"Mijn oog is op de weg gericht"(uitdrukking Farsi)
Dank voor je terugkomen even goed en edelmoedig
als jij bent!
Dank ria en nog heel veel goeds en moois op dit forum!
Veel liefs
johanamaria
Hartelijk dank voor je welkom en vriendelijke woorden.
Ik hoop dat je een goede vakantie hebt gehad, hier of elders.
Zit er ook een verhaal(tje) in?
Misschien ben je wel klaar om je topic opnieuw te openen?
Maar, doe het maar op je eigen ritme en verlangen.
Ik wens je fijne zonnige dagen, soms is de herfst mooier dan de zomer.
En stuur je een bloemeke, een late roos uit de tuin.
Veel liefs en dank U wel,
ria
Schneeflocke - uit onze voortuin. Zo stonden zij te schitteren toen we van verlof thuis kwamen.
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
piepje - Lid geworden op: 05 feb 2005, 18:00
- Locatie: naast bos
Hou van mensen,zoals ze zijn!
Er zijn geen anderen
Er zijn geen anderen
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Dank je wel Piepje, zeker ook voor de link.
Ik ben eens gaan kijken en het zou wel een Koningspage kunnen geweest zijn. Alhoewel ik er geen blauwe stippen aan gezien heb. Maar van model en kleur gelijkt hij er wel op. De raad van Robbe om in die richting te zoeken heeft me ook geholpen. Dank alle twee.
ria
Ik ben eens gaan kijken en het zou wel een Koningspage kunnen geweest zijn. Alhoewel ik er geen blauwe stippen aan gezien heb. Maar van model en kleur gelijkt hij er wel op. De raad van Robbe om in die richting te zoeken heeft me ook geholpen. Dank alle twee.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Dag 5 - woensdagochtend
Zus – ikzelf – schoonzus, we wachten geduldig op de jeugd.
Het is nog fris in de morgen. Al hebben sommige onder ons het altijd warm.
Met 15 naar de Canigou, dat duurt even voor iedereen klaar is. Er zijn maar 3 badkamers voor al die mensen, dat is soms wel even aanschuiven, gelukkig zijn er 6 toiletten. Het enige minpuntje voor deze prachtig gerenoveerde gites is, te weinig bad- of douche mogelijkheden. We hebben die gegevens doorgespeeld aan de verhuurder. Er is wel degelijk nog plaats om op iedere verdieping een douche bij te plaatsen.
Uiteindelijk is iedereen klaar, de knuffels moeten natuurlijk ook mee. We rijden met 3 wagens in de richting van Vernet-les-Bains, een kuuroord en bijzonder gezellig dorp. Het is er erg druk. Onze zoon rijdt als eerste, dan schoonzoon met zijn kroost en tenslotte volgen wij, in ons sjiek bakske. Buiten dit stadje staat reeds aangegeven in welke richting we verder moeten. We passeren enkele alleenstaande huisjes, het landschap wordt steeds ruwer en uiteindelijk naderen we het dorpje, van waaruit je te voet naar het monasterium St. Martin du Canigou kunt klimmen.
Een geschikte parkeerplaats vinden voor twee wagens is in al die drukte niet zo vanzelfsprekend. Diegenen die hoger de berg willen opgaan rijden met één wagen verder. Ze zijn met 7. De dapperste is onze oudste kleindochter, die in geen eeuwen een beklimming heeft gedaan.
Er zijn twee dames in het gezelschap, kleindochter en (bijna) schoondochter. Maar de echte berggeit is onze kleinzoon Br. 12 jaar, die het gezelschap altijd een eind voor is.
Maar vava, bijna 69 laat zich ook niet kennen en hij vertoeft graag in het gezelschap van de jongeren. Later vertelde hij mij “ik heb af en toe wel op mijn adem moeten trappen”. Toch moedig van hem!
K. en S. ons koppeltje huppelde naar het schijnt de rotsen op. Ja, liefde geeft vleugels. Zo herinner ik mij onze huwelijksreis, 42 jaar geleden, waar geen berg te hoog was, voor het verliefd stel dat wij toen waren. Verliefd zijn we nog wel (meestal toch), maar voor het echte klimmen geef ik forfait, sinds artrose aan mijn knieën en ruggenwervels vreten. Wat is het mooi om jong en verliefd te zijn, en als gemzen in de bergen te dartelen. Als je het zelf niet meer kunt, ben je al lang blij dat je eigen spruiten het ook kunnen en even graag doen.
Spijtig genoeg kan ik niet zoveel vertellen over de tocht zelf, omdat ik er niet bij was. Maar de foto’s die gemaakt werden spreken voor zichzelf.
wat ben ik trots op hem!
De dames en jongere kinderen die beneden bleven gingen ieder hun gang. Sommigen hielden het vooral bij een terrasje, dochter lief bezocht een wildpark, waaraan de jongste kinderen veel plezier beleefde. Ikzelf vond een schaduwrijk plekje, heel rustig, om wat te schrijven en te lezen. Na een tijdje trok ik al wandelend terug naar boven en deed een dutje in de wat te warme wagen. (Ja, dat mag ook tijdens de vakantie). Tot ik werd opgeschrikt door mijn mobieltje. Het zal zowat 17 u. geweest zijn. K. meldde dat zij op terugweg waren en binnen een kwartier zouden toekomen. De klimmers zagen er heel voldaan uit, ze hadden ook wat meer kleur gekregen.
K. en S. reden als eerste weg, want zij zouden vandaag voor het avondeten zorgen.
Maar waar vinden wij zus en schoonzus terug? That was the question! Eindelijk, na wat rondtoeren vonden we hen. Zaten ze daar toch niet langs de berm nog een zomerse, blozende tomaat te smullen. Vlug, vlug, instappen we staan hier in de weg!
“Hé, wij hebben jou gezocht, waar zat jij toch?” “ Hoe kan dat nou, ik heb jullie gezocht.” Een gezamenlijke lachbui en de spanning was verdwenen.
We rijden in alle rust door die schoonheid, de natuur, de liefelijke dorpjes, de vakantiesnoetjes van schattige kinderen. Ik peins bij mezelf, het was een mooie dag en iedereen is tevreden.
En als een echte moederkloek ben ik blij mijn kuikens weer onder mijn vleugels te hebben. Op zo'n momenten mis ik onze bruine Afrikaanse kuikentjes nog meer.
Hoe kan een moeder zo moederlijk blijven? De laatsten verlieten 10 jaar geleden het nest! En toch, die gevoelens gaan nooit voorbij...
Ons koppeltje heeft zijn best gedaan. K. is al van jongsaf keukenpiet en ook zijn vriendin S. kent er iets van. Eerst een luchtig soepke, “zonder soep geen maaltijd,” zegt K., dan een lekkere zuiderse schotel met een oosters tintje en S. sluit het menu met pancakes à la Sheila. Lekker!
Dank K. en S.
De jeugd trekt naar hun vrienden. Er wordt nog wat gewandeld, of gekeuveld op “ons” pleintje bij een lekker glaasje wijn. En laat in de avond wordt er in de gite waar de jongens logeren één of ander spel bovengehaald. Rond 03 u. in de morgen gaan ook daar eindelijk de lichten uit. Ze zijn oud genoeg, maar wijs? Hé, wie sluipt er nog zo laat over het pleintje; grote zus! Ik zou het niet mogen vragen, maar toch: “ Waar kom jij vandaan?” Ze glundert, want ze heeft gewonnen bij het spel. Trapjes op – deur piept…en weg is ze. Slaapwel lieve dochter, ontspan je maar eens goed. Je verdient het, met je mooie, maar drukke gezin en je taak als onthaalmoeder. Geniet van de vakantie, ze is al zo kort.
Ik keer ook terug naar bed, waar manlief tevreden droomt over de top van de Canigou, die ze net niet gehaald hebben.
De Pic du Canigou (Catalaans : Pica del Canigó) is de hoogste top van het "Massif du Canigou", in het Franse deel van de oostelijke Pyreneeën. Het ligt in de regio Languedoc-Roussillon ( in Catalonië) in het departement Pyrénées-Orientales.
De berg is 2784,66 meter hoog.
Op een van de noordwestelijke hellingen ligt de beroemde abdij van Saint-Martin du Canigou (monestir de Sant Martí del Canigó).
Er zijn veel mooie wandelingen te maken. De Pic du Canigou is binnen 2 uur (600 hoogtemeters) te beklimmen vanaf de Cortalets-berghut. Over een 23 km lange ongeplaveide bergweg kan het "Chalet des Cortalets" met de eigen auto bereikt worden via Villerach. Ook is jeepvervoer naar de hut mogelijk.
Geografie
De Canigou ligt tussen Prades en Prats de Mollo, op ca 50 km van de Middellandse Zee en is vaak al van grote afstand (> 100 km.) zichtbaar. In de nacht van 23-24 juni brandt op de berg het jaarlijkse St. Jansvuur. De eerste geregistreerde beklimming van de berg is uitgevoerd door (o.a.) Pere II ("El Gran"), koning van Catalunya en Aragon, in 1285.
Het Massif du Canigou heeft diverse bergtoppen:
• Pic Joffre (2362 m)
• Puig des Tres Vents (2731 m)
Bijna middernacht, voor vandaag zet ik er een punt achter.
Morgen is er een nieuwe dag.
Dank lieve bezoekers, dank lieve lezers en vooral bedankt voor alle berichten die u schreef.
ria
Zus – ikzelf – schoonzus, we wachten geduldig op de jeugd.
Het is nog fris in de morgen. Al hebben sommige onder ons het altijd warm.
Met 15 naar de Canigou, dat duurt even voor iedereen klaar is. Er zijn maar 3 badkamers voor al die mensen, dat is soms wel even aanschuiven, gelukkig zijn er 6 toiletten. Het enige minpuntje voor deze prachtig gerenoveerde gites is, te weinig bad- of douche mogelijkheden. We hebben die gegevens doorgespeeld aan de verhuurder. Er is wel degelijk nog plaats om op iedere verdieping een douche bij te plaatsen.
Uiteindelijk is iedereen klaar, de knuffels moeten natuurlijk ook mee. We rijden met 3 wagens in de richting van Vernet-les-Bains, een kuuroord en bijzonder gezellig dorp. Het is er erg druk. Onze zoon rijdt als eerste, dan schoonzoon met zijn kroost en tenslotte volgen wij, in ons sjiek bakske. Buiten dit stadje staat reeds aangegeven in welke richting we verder moeten. We passeren enkele alleenstaande huisjes, het landschap wordt steeds ruwer en uiteindelijk naderen we het dorpje, van waaruit je te voet naar het monasterium St. Martin du Canigou kunt klimmen.
Een geschikte parkeerplaats vinden voor twee wagens is in al die drukte niet zo vanzelfsprekend. Diegenen die hoger de berg willen opgaan rijden met één wagen verder. Ze zijn met 7. De dapperste is onze oudste kleindochter, die in geen eeuwen een beklimming heeft gedaan.
Er zijn twee dames in het gezelschap, kleindochter en (bijna) schoondochter. Maar de echte berggeit is onze kleinzoon Br. 12 jaar, die het gezelschap altijd een eind voor is.
Maar vava, bijna 69 laat zich ook niet kennen en hij vertoeft graag in het gezelschap van de jongeren. Later vertelde hij mij “ik heb af en toe wel op mijn adem moeten trappen”. Toch moedig van hem!
K. en S. ons koppeltje huppelde naar het schijnt de rotsen op. Ja, liefde geeft vleugels. Zo herinner ik mij onze huwelijksreis, 42 jaar geleden, waar geen berg te hoog was, voor het verliefd stel dat wij toen waren. Verliefd zijn we nog wel (meestal toch), maar voor het echte klimmen geef ik forfait, sinds artrose aan mijn knieën en ruggenwervels vreten. Wat is het mooi om jong en verliefd te zijn, en als gemzen in de bergen te dartelen. Als je het zelf niet meer kunt, ben je al lang blij dat je eigen spruiten het ook kunnen en even graag doen.
Spijtig genoeg kan ik niet zoveel vertellen over de tocht zelf, omdat ik er niet bij was. Maar de foto’s die gemaakt werden spreken voor zichzelf.
wat ben ik trots op hem!
De dames en jongere kinderen die beneden bleven gingen ieder hun gang. Sommigen hielden het vooral bij een terrasje, dochter lief bezocht een wildpark, waaraan de jongste kinderen veel plezier beleefde. Ikzelf vond een schaduwrijk plekje, heel rustig, om wat te schrijven en te lezen. Na een tijdje trok ik al wandelend terug naar boven en deed een dutje in de wat te warme wagen. (Ja, dat mag ook tijdens de vakantie). Tot ik werd opgeschrikt door mijn mobieltje. Het zal zowat 17 u. geweest zijn. K. meldde dat zij op terugweg waren en binnen een kwartier zouden toekomen. De klimmers zagen er heel voldaan uit, ze hadden ook wat meer kleur gekregen.
K. en S. reden als eerste weg, want zij zouden vandaag voor het avondeten zorgen.
Maar waar vinden wij zus en schoonzus terug? That was the question! Eindelijk, na wat rondtoeren vonden we hen. Zaten ze daar toch niet langs de berm nog een zomerse, blozende tomaat te smullen. Vlug, vlug, instappen we staan hier in de weg!
“Hé, wij hebben jou gezocht, waar zat jij toch?” “ Hoe kan dat nou, ik heb jullie gezocht.” Een gezamenlijke lachbui en de spanning was verdwenen.
We rijden in alle rust door die schoonheid, de natuur, de liefelijke dorpjes, de vakantiesnoetjes van schattige kinderen. Ik peins bij mezelf, het was een mooie dag en iedereen is tevreden.
En als een echte moederkloek ben ik blij mijn kuikens weer onder mijn vleugels te hebben. Op zo'n momenten mis ik onze bruine Afrikaanse kuikentjes nog meer.
Hoe kan een moeder zo moederlijk blijven? De laatsten verlieten 10 jaar geleden het nest! En toch, die gevoelens gaan nooit voorbij...
Ons koppeltje heeft zijn best gedaan. K. is al van jongsaf keukenpiet en ook zijn vriendin S. kent er iets van. Eerst een luchtig soepke, “zonder soep geen maaltijd,” zegt K., dan een lekkere zuiderse schotel met een oosters tintje en S. sluit het menu met pancakes à la Sheila. Lekker!
Dank K. en S.
De jeugd trekt naar hun vrienden. Er wordt nog wat gewandeld, of gekeuveld op “ons” pleintje bij een lekker glaasje wijn. En laat in de avond wordt er in de gite waar de jongens logeren één of ander spel bovengehaald. Rond 03 u. in de morgen gaan ook daar eindelijk de lichten uit. Ze zijn oud genoeg, maar wijs? Hé, wie sluipt er nog zo laat over het pleintje; grote zus! Ik zou het niet mogen vragen, maar toch: “ Waar kom jij vandaan?” Ze glundert, want ze heeft gewonnen bij het spel. Trapjes op – deur piept…en weg is ze. Slaapwel lieve dochter, ontspan je maar eens goed. Je verdient het, met je mooie, maar drukke gezin en je taak als onthaalmoeder. Geniet van de vakantie, ze is al zo kort.
Ik keer ook terug naar bed, waar manlief tevreden droomt over de top van de Canigou, die ze net niet gehaald hebben.
De Pic du Canigou (Catalaans : Pica del Canigó) is de hoogste top van het "Massif du Canigou", in het Franse deel van de oostelijke Pyreneeën. Het ligt in de regio Languedoc-Roussillon ( in Catalonië) in het departement Pyrénées-Orientales.
De berg is 2784,66 meter hoog.
Op een van de noordwestelijke hellingen ligt de beroemde abdij van Saint-Martin du Canigou (monestir de Sant Martí del Canigó).
Er zijn veel mooie wandelingen te maken. De Pic du Canigou is binnen 2 uur (600 hoogtemeters) te beklimmen vanaf de Cortalets-berghut. Over een 23 km lange ongeplaveide bergweg kan het "Chalet des Cortalets" met de eigen auto bereikt worden via Villerach. Ook is jeepvervoer naar de hut mogelijk.
Geografie
De Canigou ligt tussen Prades en Prats de Mollo, op ca 50 km van de Middellandse Zee en is vaak al van grote afstand (> 100 km.) zichtbaar. In de nacht van 23-24 juni brandt op de berg het jaarlijkse St. Jansvuur. De eerste geregistreerde beklimming van de berg is uitgevoerd door (o.a.) Pere II ("El Gran"), koning van Catalunya en Aragon, in 1285.
Het Massif du Canigou heeft diverse bergtoppen:
• Pic Joffre (2362 m)
• Puig des Tres Vents (2731 m)
Bijna middernacht, voor vandaag zet ik er een punt achter.
Morgen is er een nieuwe dag.
Dank lieve bezoekers, dank lieve lezers en vooral bedankt voor alle berichten die u schreef.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Hoe verder ik dit reisverhaal lees,
hoe meer ik gewaar word dat het iets
bijzonders moet zijn geweest.
Een familiegebeuren in de echte
zin van het woord.
Het leest als een sneltrein en
de warmte en het geluk van de
oma druipen er langs alle kanten af.
Zalig moet het daar geweest zijn.
groeten in vriendschap - -denook- -
hoe meer ik gewaar word dat het iets
bijzonders moet zijn geweest.
Een familiegebeuren in de echte
zin van het woord.
Het leest als een sneltrein en
de warmte en het geluk van de
oma druipen er langs alle kanten af.
Zalig moet het daar geweest zijn.
groeten in vriendschap - -denook- -
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
hallo ria :
Ik heb heel de avond voor de computer gereserveerd en heb eindelijk kunnen bijlezen !!! Jij kunt heel goed schrijven hoor !!
Het leest als een trein , en dan allemaal zo mooi gedocumenteerd en geillustreert !! Prachtige foto's en mooie vergezichten !!
Jullie hebben al mooie tochten gedaan . Hoe kregen ze vroeger zo een Monastir bovenop die bergen hé !!!
Veel geluk met de karakteristieke mooie keramieken fruitschaaal !!
Het moet wel speciaal en uniek zijn zoiets mee te maken , met familie , kinderen en kleinkinderen !!
Het is jou en je lieve man van harte gegund !!
Toch denk ik dat het ook vermoeiend is , ik zou na 20 u in de auto toch wel volledig uitgeteld zijn !!!
Ben heel benieuwd naar het vervolg , maar neem rustig je tijd !!
Liefs Fernanda
Ik heb heel de avond voor de computer gereserveerd en heb eindelijk kunnen bijlezen !!! Jij kunt heel goed schrijven hoor !!
Het leest als een trein , en dan allemaal zo mooi gedocumenteerd en geillustreert !! Prachtige foto's en mooie vergezichten !!
Jullie hebben al mooie tochten gedaan . Hoe kregen ze vroeger zo een Monastir bovenop die bergen hé !!!
Veel geluk met de karakteristieke mooie keramieken fruitschaaal !!
Het moet wel speciaal en uniek zijn zoiets mee te maken , met familie , kinderen en kleinkinderen !!
Het is jou en je lieve man van harte gegund !!
Toch denk ik dat het ook vermoeiend is , ik zou na 20 u in de auto toch wel volledig uitgeteld zijn !!!
Ben heel benieuwd naar het vervolg , maar neem rustig je tijd !!
Liefs Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Ria,
Je reisverhaal mag nog lang duren hoor !
Vertellen kun je heel goed en inderdaad,
voelt men hoe gelukkig je was om met je hele
familie, zo'n gezellige en leuke vakantie te
mogen beleven !
Ik heb het heel graag gevolgd omdat
de streek mij zo goed bekend is en zoveel
mooie herinneringen naar boven terugkwamen......
Bedankt,lieve Ria, en blijf maar vertellen...
Veel liefs van Alter en Rankje xxx
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
herman1944 - Lid geworden op: 15 mar 2006, 22:47
- Locatie: wachtebeke
Ria
Het vervolg op je reisverslag kom ik steeds plaatsen tegen
die mij bekendt zijn,helaas zijn we dit jaar nog niet in die omgeving geweest. Maar door jouw verslag heb ik het gevoel dat ik meeloop.
Hier een plaatje van de Canigou die ik 10 jaar geleden heb beklommen.
Groetjes Morgenstern en Herman
Het vervolg op je reisverslag kom ik steeds plaatsen tegen
die mij bekendt zijn,helaas zijn we dit jaar nog niet in die omgeving geweest. Maar door jouw verslag heb ik het gevoel dat ik meeloop.
Hier een plaatje van de Canigou die ik 10 jaar geleden heb beklommen.
Groetjes Morgenstern en Herman
Wees aardig voor een ander...is een ander aardig voor jou
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Na gelezen te hebben bij Jure, ik gebruik hiervoor mijn eigen stekje
Ne mens zou bang zijn om z'n topic weer te openen, al die reacties...brrr.
Ik moet voorzichtig zijn, want het gaat ook over mijzelf. Dus probeer ik het te begrijpen van uit een andere hoek.
Ikzelf zou bv. ook heel gelukkig zijn als Uvi zijn topic opnieuw zou openen. Dat doet geen afbreuk aan de waardering en het kunnen van vele anderen hier, maar ik mis hem en ik ben verslaafd (foei) aan zijn proza en poëzie. Give, beer, wat zou ik hen graag opnieuw lezen.
Voor zover ik J.M. een beetje ken, denk ik dat zei ook zoiets heeft bedoeld. Maar ze heeft het ongelukkig geformuleerd.
Verder is het ook waar, dat men, onafgezien van de waarde van het geschrevene, de ene persoon liever leest (misschien ook beter begrijpt) dan de andere.
Vrienden, laten we aub daarom niet bekvechten of ons gekrenkt voelen.
Ik wil eerlijk zeggen, had in de plaats van mijn naam, een andere naam gestaan,
ik was er niet voor in mijn pen gekropen.
Ik heb vroeger al meer dan eens gezegd, ik schrijf op de eerste plaats voor mezelf, gewoon omdat ik dat graag doe.
Word ik gelezen en misschien gewaardeerd, dan vind ik dat heel fijn, maar ik zal er niet van wakker liggen als dat niet gebeurt.
Laat ons de pen niet gebruiken voor harde woorden,
er is zoveel schoonheid nog niet geschreven
zoveel goedheid nog verzwegen.
Mooi weekend allemaal,
laat het zonneke maar schijnen.
ps. Dank ook lieve bezoekers, voor uw berichten en Herman v.d. foto.
Ben je tot de top geklommen Herman?
ria
Ne mens zou bang zijn om z'n topic weer te openen, al die reacties...brrr.
Ik moet voorzichtig zijn, want het gaat ook over mijzelf. Dus probeer ik het te begrijpen van uit een andere hoek.
Ikzelf zou bv. ook heel gelukkig zijn als Uvi zijn topic opnieuw zou openen. Dat doet geen afbreuk aan de waardering en het kunnen van vele anderen hier, maar ik mis hem en ik ben verslaafd (foei) aan zijn proza en poëzie. Give, beer, wat zou ik hen graag opnieuw lezen.
Voor zover ik J.M. een beetje ken, denk ik dat zei ook zoiets heeft bedoeld. Maar ze heeft het ongelukkig geformuleerd.
Verder is het ook waar, dat men, onafgezien van de waarde van het geschrevene, de ene persoon liever leest (misschien ook beter begrijpt) dan de andere.
Vrienden, laten we aub daarom niet bekvechten of ons gekrenkt voelen.
Ik wil eerlijk zeggen, had in de plaats van mijn naam, een andere naam gestaan,
ik was er niet voor in mijn pen gekropen.
Ik heb vroeger al meer dan eens gezegd, ik schrijf op de eerste plaats voor mezelf, gewoon omdat ik dat graag doe.
Word ik gelezen en misschien gewaardeerd, dan vind ik dat heel fijn, maar ik zal er niet van wakker liggen als dat niet gebeurt.
Laat ons de pen niet gebruiken voor harde woorden,
er is zoveel schoonheid nog niet geschreven
zoveel goedheid nog verzwegen.
Mooi weekend allemaal,
laat het zonneke maar schijnen.
ps. Dank ook lieve bezoekers, voor uw berichten en Herman v.d. foto.
Ben je tot de top geklommen Herman?
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
hallo Ria : dank zij je droom weeral bijgeleerd , ik kende alleen een
koniginnepage en had nog nooit een koningspage gezien .Nu wel allé op een prentje hé ! Liefs Fernanda
Een koninginnepage
Volgens mijn klein boekje met in heemse dieren bestaat er ook een
zuidelijke koninginnepage ( leeft op berghellingen . Zeldzaam slechts op enkele plaatsen in Europa , niet in de Benelux ) en ons Ria zat in Frankrijk dus goed mogelijk dat gij die gezien hebt Hij of zij is lichter dan onze koninginnepage
een koningspage staat niet in mijn inheems boekje heb hem opgezocht , zo kunnen anderen geinteresseerden meegenieten
op uwe topic Liefs Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
Morgenstern - Lid geworden op: 04 mei 2006, 13:15
- Locatie: Wachtebeke
Ria
groetjes Morgenstern & Herman
groetjes Morgenstern & Herman