Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SAVED BY HELLS BELLS
Toen ik aan mijn eerste schooljaar Latijn-Grieks begon was ik een braaf jongetje die ietwat ongemakkelijk aan zijn lessenaar zat. De school, een prestigieus paterscollege was in heel het land bekend vanwege zijn goede kwaliteit maar ook vanwege zijn enorme strengheid. De meeste jongens daar waren des fils à papa! Ik had de eerste maanden geen enkel contact met mijn klasgenoten en ook op de bus die mij naar huis bracht werd ik bekeken als een paria. Jawel, het lag wellicht ook aan mij, ik ben altijd al een outcast geweest. Bovendien kleedde ik mij in die tijd nogal sjofel en waste mijn vettig haar slechts één keer per week.
Toch begon ik na een tijd mijn draai te vinden. De rijkste jongen van de klas, John, zocht mij regelmatig op, voornamelijk tijdens de pauze, op het speelplein terwijl de andere jochies voetbalden.
John en ik praatten veel over muziek, hij was fan van AC/DC en ik, ach, ik had pas The Stones ontdekt via mijn oudere broer Tom. Maar ik hield niet van Johns idolen! John daarentegen was ook in de ban van de Jagger/Richard-songs! Hij was echter niet meteen fan, na veel gezeur nam hij met tegenzin mijn twee muziekcassettes aan! De volgende ochtend hoorde ik hem luid door de klassengangen zingen: 'I can't get no satisfaction! But I try, try try...'
Mijn norse leraar wiskunde snauwde hem af met een vermaning. Toen John de volgende dag hardnekkig herbegon kreeg hij een hele namiddag strafstudie! Dat betekende dat hij een paar duizend keer na elkaar een kladschrift moest volschrijven met: 'Ik luister nooit meer naar decadente muziek!'
Om John te steunen had ik op mijn zwarte lederen pennenzak de bandnaam AC/DC in felrode inkt aangebracht. Maar tijdens een eindtoets algebra klikklakte de oude leraar monotoon met zijn chique krokodillederen schoenen door het klaslokaal, van voor naar achter en terug , dwars tussen de lessenaars door als een cipier die iedereen bewaakte, iedereen in het vizier hield en ik was mij van geen kwaad bewust, keek soms diep nadenkend naar de helderblauwe lucht en plots... hield de pater halt naast mijn stoel, kuchte even en boog zich over mijn schouder, mijn hartslag ging wild tekeer, na een korte ijzige stilte klonk zijn stem kil en hees terwijl hij geïrriteerd naar mijn pennenzak wees: 'Waar staan die rode initialen voor, jongeman?!' Ik schrok hevig en stamelde: 'Die...die staan voor... voor Aendenboom Claude/Dichter Claudelaire!' De hele klas brulde het uit van plezier.
John draaide zich even om naar mij en knipoogde zijn tanden bloot! Nog voor de bitse leerkracht iets kon terugzeggen luidden de duivelse schoolklokken klokslag 12 uur. De toets was ten einde! Saved by the bell!
Alle leerlingen stormden snel uit het lokaal, ik als eerste uiteraard!
Toen ik aan mijn eerste schooljaar Latijn-Grieks begon was ik een braaf jongetje die ietwat ongemakkelijk aan zijn lessenaar zat. De school, een prestigieus paterscollege was in heel het land bekend vanwege zijn goede kwaliteit maar ook vanwege zijn enorme strengheid. De meeste jongens daar waren des fils à papa! Ik had de eerste maanden geen enkel contact met mijn klasgenoten en ook op de bus die mij naar huis bracht werd ik bekeken als een paria. Jawel, het lag wellicht ook aan mij, ik ben altijd al een outcast geweest. Bovendien kleedde ik mij in die tijd nogal sjofel en waste mijn vettig haar slechts één keer per week.
Toch begon ik na een tijd mijn draai te vinden. De rijkste jongen van de klas, John, zocht mij regelmatig op, voornamelijk tijdens de pauze, op het speelplein terwijl de andere jochies voetbalden.
John en ik praatten veel over muziek, hij was fan van AC/DC en ik, ach, ik had pas The Stones ontdekt via mijn oudere broer Tom. Maar ik hield niet van Johns idolen! John daarentegen was ook in de ban van de Jagger/Richard-songs! Hij was echter niet meteen fan, na veel gezeur nam hij met tegenzin mijn twee muziekcassettes aan! De volgende ochtend hoorde ik hem luid door de klassengangen zingen: 'I can't get no satisfaction! But I try, try try...'
Mijn norse leraar wiskunde snauwde hem af met een vermaning. Toen John de volgende dag hardnekkig herbegon kreeg hij een hele namiddag strafstudie! Dat betekende dat hij een paar duizend keer na elkaar een kladschrift moest volschrijven met: 'Ik luister nooit meer naar decadente muziek!'
Om John te steunen had ik op mijn zwarte lederen pennenzak de bandnaam AC/DC in felrode inkt aangebracht. Maar tijdens een eindtoets algebra klikklakte de oude leraar monotoon met zijn chique krokodillederen schoenen door het klaslokaal, van voor naar achter en terug , dwars tussen de lessenaars door als een cipier die iedereen bewaakte, iedereen in het vizier hield en ik was mij van geen kwaad bewust, keek soms diep nadenkend naar de helderblauwe lucht en plots... hield de pater halt naast mijn stoel, kuchte even en boog zich over mijn schouder, mijn hartslag ging wild tekeer, na een korte ijzige stilte klonk zijn stem kil en hees terwijl hij geïrriteerd naar mijn pennenzak wees: 'Waar staan die rode initialen voor, jongeman?!' Ik schrok hevig en stamelde: 'Die...die staan voor... voor Aendenboom Claude/Dichter Claudelaire!' De hele klas brulde het uit van plezier.
John draaide zich even om naar mij en knipoogde zijn tanden bloot! Nog voor de bitse leerkracht iets kon terugzeggen luidden de duivelse schoolklokken klokslag 12 uur. De toets was ten einde! Saved by the bell!
Alle leerlingen stormden snel uit het lokaal, ik als eerste uiteraard!
Laatst gewijzigd door Claudio op 27 sep 2021, 06:58, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN SCHREEUW SCHAKEN ?
Mijn familie zocht al een paar eeuwen
naar een schaakspel uit de middeleeuwen
tot op een vlooienmarkt mijn oom Ivo
ons een mooi exemplaar kocht te Oslo
ik kon het van blijdschap wel uitschreeuwen!
QU'EST-CE QU'ELLE A MA GUEULE?
Soms kwam mijn buitengewoon knappe halfbroer Daniël baby-sitten. Terwijl hij me de papfles gaf, zong hij dan luid en vrolijk Johnny's grote hit 'Qu'est-ce qu'elle a ma gueule?' Sindsdien ben ik gefascineerd door het uiterlijk van een mens: waarom is iemand lelijk of knap? Als kleuter vroeg ik mij al af waarom er fysieke aantrekkingskracht is tussen mensen, ik begreep toen nog niet dat liefde iets psychologisch is want ik dacht: ik moet blond zijn, azuurblauwe ogen hebben en een gespierd lichaam ! Als puber had ik aanvankelijk geen succes bij het andere geslacht! Ik droomde van een nachtje plezier met de mollige vrouw van de graatmagere leerkracht die ons nota bene godsdienstlessen gaf.
Tot ik op slag verliefd werd op mijn nieuw buurmeisje Marion! Ze was perfect want ze voldeed aan al mijn absurde hoge eisen. Van de ene dag op de andere werd ik een ware vrouwenmagneet, ik zat plots veel te veel bij de coiffeur, spoot goedkope stinkende parfum achter mijn groene oren en in het fitness-center kostte het mij bloed, zweet en tranen om een mislukt Arnold Schwarzenegger-lijf te bekomen! Bovendien kleurde ik geel-bruin van de zonnebank, kortom ik forceerde mezelf tot een arrogante playboy. Toch leefde ik in de waan dat de meisjes vielen voor deze dwaze looks. Maar het allerbelachelijkste aan heel die toestand was dat de meisjes zich inderdaad graag en gemakkelijk lieten verleiden door mijn goedkope versiertruuks. Met de tijd vond ik het allemaal vanzelfsprekend. Ik hoefde maar te glimlachen en ze stopten mij hun telefoonnummer in de hand. Blijkbaar was ik 'schoon' vanbinnen. Na vijf jaar hield ik het voor bekeken en zong ik: 'één nacht alleen, kom niet bij me kloppen, m'n deur is op slot...' Sindsdien leef ik als een vrome boeddhist!
Maar de vraag blijft natuurlijk: wat is nu sex-appeal? Waarom is de ene mens knapper of lelijker? Mijn antwoord hierop: niemand is lelijk, iedereen is mooi! Het is een kwestie van persoonlijke smaak! Daar moet ik dan zo oud voor geworden zijn om tot deze conclusie te komen.
Maar in de kroeg ben ik nog steeds die dansende boy want ik hou van alle vrouwen, mijn hart is veel te groot! En als ik daar in het toilet naar de spiegel staar, vraag ik me nog steeds af: 'Qu'est-ce qu'elle a ma gueule?'
Mijn familie zocht al een paar eeuwen
naar een schaakspel uit de middeleeuwen
tot op een vlooienmarkt mijn oom Ivo
ons een mooi exemplaar kocht te Oslo
ik kon het van blijdschap wel uitschreeuwen!
QU'EST-CE QU'ELLE A MA GUEULE?
Soms kwam mijn buitengewoon knappe halfbroer Daniël baby-sitten. Terwijl hij me de papfles gaf, zong hij dan luid en vrolijk Johnny's grote hit 'Qu'est-ce qu'elle a ma gueule?' Sindsdien ben ik gefascineerd door het uiterlijk van een mens: waarom is iemand lelijk of knap? Als kleuter vroeg ik mij al af waarom er fysieke aantrekkingskracht is tussen mensen, ik begreep toen nog niet dat liefde iets psychologisch is want ik dacht: ik moet blond zijn, azuurblauwe ogen hebben en een gespierd lichaam ! Als puber had ik aanvankelijk geen succes bij het andere geslacht! Ik droomde van een nachtje plezier met de mollige vrouw van de graatmagere leerkracht die ons nota bene godsdienstlessen gaf.
Tot ik op slag verliefd werd op mijn nieuw buurmeisje Marion! Ze was perfect want ze voldeed aan al mijn absurde hoge eisen. Van de ene dag op de andere werd ik een ware vrouwenmagneet, ik zat plots veel te veel bij de coiffeur, spoot goedkope stinkende parfum achter mijn groene oren en in het fitness-center kostte het mij bloed, zweet en tranen om een mislukt Arnold Schwarzenegger-lijf te bekomen! Bovendien kleurde ik geel-bruin van de zonnebank, kortom ik forceerde mezelf tot een arrogante playboy. Toch leefde ik in de waan dat de meisjes vielen voor deze dwaze looks. Maar het allerbelachelijkste aan heel die toestand was dat de meisjes zich inderdaad graag en gemakkelijk lieten verleiden door mijn goedkope versiertruuks. Met de tijd vond ik het allemaal vanzelfsprekend. Ik hoefde maar te glimlachen en ze stopten mij hun telefoonnummer in de hand. Blijkbaar was ik 'schoon' vanbinnen. Na vijf jaar hield ik het voor bekeken en zong ik: 'één nacht alleen, kom niet bij me kloppen, m'n deur is op slot...' Sindsdien leef ik als een vrome boeddhist!
Maar de vraag blijft natuurlijk: wat is nu sex-appeal? Waarom is de ene mens knapper of lelijker? Mijn antwoord hierop: niemand is lelijk, iedereen is mooi! Het is een kwestie van persoonlijke smaak! Daar moet ik dan zo oud voor geworden zijn om tot deze conclusie te komen.
Maar in de kroeg ben ik nog steeds die dansende boy want ik hou van alle vrouwen, mijn hart is veel te groot! En als ik daar in het toilet naar de spiegel staar, vraag ik me nog steeds af: 'Qu'est-ce qu'elle a ma gueule?'
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLAUS & CLAUD
Na zijn bloemlezing en het applaus
in de oude varkensschuur te Watou
stapte ik wat verlegen naar hem toe
gaf hem mijn hekeldicht over de paus.
We keuvelden samen naar de
barbecue, sopten ons vlees in de
tomatensaus, kletsten wat over
the happy few en spraken zo af
voor een volgend rendez-vous
in The Clubhouse te Antwerpen.
Maar zover kwam het niet meer
want hij overleed op 19 maart.
Op die dag at ik gretig mijn
veertigste verjaardagstaart!
Toeval? Of dacht hij toch aan
mij, de goddelijke bakkebaard?
BARBARA OU ES-TU ?
Toen mijn vader nog jong en ambitieus was, en zo rijk wilde worden als opa, keek hij enorm op naar Rockefeller. Hij had vernomen dat deze Amerikaanse miljardair het World Trade Center gecreëerd had. Deze bijzondere man had daar zeven torens laten bouwen waarbij de Twin-Towers het meest befaamd waren. Ooit wou vader met opa naar Manhattan vliegen om alles van dichtbij te zien. Het is er echter nooit van gekomen.
En dus bleef vader heel z'n leven lang gefascineerd door deze Twin-Towers. Hij verdiepte zich in de architectuur, de opbouw van de torens en las bijna alles wat er over te lezen viel. Hij voelde een enorme drang om de Atlantische Oceaan over te varen maar het bleef bij een hoopvol verlangen.
Eén jaar voor zijn overlijden kwam vader echter onverwachts te weten dat hij een buitenechtelijke dochter had: Barbara. Ze was geboren in 1971 en was dus een jaartje jonger dan ik. Op een mooie lentedag had de verloren dochter hem telefonisch gecontacteerd vanuit Manhattan, want jawel, zij werkte daar als secretaresse in één van de Twin-towers!!
Vader, die in Brussel woonde, was heel opgetogen met dit nieuws en toen hij via e-mail een foto van Barbara te zien kreeg was hij overtuigd: ze had dezelfde groene ogen.
Hij nodigde haar uit en zo bezochten ze het Atomium, het Oorlogsmuseum en de Brusselse rommelmarkt. Daar kocht hij voor haar een antiek vaasje als souvenir. Het klikte tussen hen, dat was meteen duidelijk. Na een verblijf van enkele dagen vloog zij tevreden terug naar New-York, waar ze een ruime moderne loft huurde.
Ik had in die tijd veel contact met mijn vader, we belden elkaar dagelijks. Ik wilde mijn halfzuster zo snel mogelijk leren kennen. Ze had ons immers uitgenodigd om ons rond te leiden in Manhattan en dus ook in het World Trade Center!
Maar ook deze droom zou letterlijk en figuurlijk aan diggelen worden geslagen, want enkele dagen later zagen wij op het tv-journaal die vreselijke beelden van de terroristische aanslag op de Twin-Towers. We vreesden het ergste. Vader was in alle staten en stamelde continue: Barbara, Barbara ou es-tu?
Nooit heeft hij zijn dochter nog gezien of gehoord! Hij overleed enkele maanden later.
Na zijn bloemlezing en het applaus
in de oude varkensschuur te Watou
stapte ik wat verlegen naar hem toe
gaf hem mijn hekeldicht over de paus.
We keuvelden samen naar de
barbecue, sopten ons vlees in de
tomatensaus, kletsten wat over
the happy few en spraken zo af
voor een volgend rendez-vous
in The Clubhouse te Antwerpen.
Maar zover kwam het niet meer
want hij overleed op 19 maart.
Op die dag at ik gretig mijn
veertigste verjaardagstaart!
Toeval? Of dacht hij toch aan
mij, de goddelijke bakkebaard?
BARBARA OU ES-TU ?
Toen mijn vader nog jong en ambitieus was, en zo rijk wilde worden als opa, keek hij enorm op naar Rockefeller. Hij had vernomen dat deze Amerikaanse miljardair het World Trade Center gecreëerd had. Deze bijzondere man had daar zeven torens laten bouwen waarbij de Twin-Towers het meest befaamd waren. Ooit wou vader met opa naar Manhattan vliegen om alles van dichtbij te zien. Het is er echter nooit van gekomen.
En dus bleef vader heel z'n leven lang gefascineerd door deze Twin-Towers. Hij verdiepte zich in de architectuur, de opbouw van de torens en las bijna alles wat er over te lezen viel. Hij voelde een enorme drang om de Atlantische Oceaan over te varen maar het bleef bij een hoopvol verlangen.
Eén jaar voor zijn overlijden kwam vader echter onverwachts te weten dat hij een buitenechtelijke dochter had: Barbara. Ze was geboren in 1971 en was dus een jaartje jonger dan ik. Op een mooie lentedag had de verloren dochter hem telefonisch gecontacteerd vanuit Manhattan, want jawel, zij werkte daar als secretaresse in één van de Twin-towers!!
Vader, die in Brussel woonde, was heel opgetogen met dit nieuws en toen hij via e-mail een foto van Barbara te zien kreeg was hij overtuigd: ze had dezelfde groene ogen.
Hij nodigde haar uit en zo bezochten ze het Atomium, het Oorlogsmuseum en de Brusselse rommelmarkt. Daar kocht hij voor haar een antiek vaasje als souvenir. Het klikte tussen hen, dat was meteen duidelijk. Na een verblijf van enkele dagen vloog zij tevreden terug naar New-York, waar ze een ruime moderne loft huurde.
Ik had in die tijd veel contact met mijn vader, we belden elkaar dagelijks. Ik wilde mijn halfzuster zo snel mogelijk leren kennen. Ze had ons immers uitgenodigd om ons rond te leiden in Manhattan en dus ook in het World Trade Center!
Maar ook deze droom zou letterlijk en figuurlijk aan diggelen worden geslagen, want enkele dagen later zagen wij op het tv-journaal die vreselijke beelden van de terroristische aanslag op de Twin-Towers. We vreesden het ergste. Vader was in alle staten en stamelde continue: Barbara, Barbara ou es-tu?
Nooit heeft hij zijn dochter nog gezien of gehoord! Hij overleed enkele maanden later.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
FILOSOFE HANNAH ARENDT
Als een streng ogende arend verkende
zij het filosofisch landschap, had denkers
in haar vizier, vloog snel op haar doel af,
zette zo haar vlijmscherpe klauwen in de
vluchtende prooien bij de rivier om hen
dan te verslinden want ze voelde vanuit
de fel opgeklaarde blauwe lucht dat deze
intelligente wezens doodsbang zijn van
de waarheid over de wreedheden die in
dit helse Aardse tranendal plaatsvinden.
WAS CLAUDE TE LOUCHE?
Iedereen kent wel Claude Lelouch, de Franse filmregisseur, scenarioschrijver en filmproducent. Na enkele flops vestigde hij internationaal zijn naam met het romantische drama 'Un homme et une femme' uit 1966, met Anouk Aimée en Jean-Louis Trintignant in de hoofdrollen. Lelouch won dat jaar een Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes.
Op dat moment droomde mijn vader- die trouwens net zoals ik Claude heette- van een rol in één van zijn films. Hij had zijn beste smoking aangetrokken en vertrok zo vanuit airport Zaventem naar Cannes.
In die tijd had mijn halfzus Catherine een zeer slechte band met hem. In haar pubertijd meed ze haar bloedeigen vader omdat ze hem te louche vond. Dat vertelde ze mij twee jaar geleden bij een diner bij haar thuis in de Waalse Ardennen. Het woord 'louche' is synoniem voor 'duister' en 'obscuur'.
Soit, vader geraakte daar in Cannes gemakkelijk binnen via de rode loper tot in de zaal, hij had immers de looks van een groot acteur! Alle ogen waren op hem gericht, toeristen namen foto's en wilden zelfs een handtekening van Claude senior. Hij nam plaats naast Belmondo en begon een babbeltje met hem te slaan. Vader was zich alweer met Martini's aan het volgieten.
Toen Claude Lelouch zijn Gouden Palm in ontvangst nam, applaudisseerde vader als eerste maar wel te vroeg en te uitbundig. Lino Ventura die net een stoel voor hem zat, keek geïrriteerd om en vroeg zijn collega: 'Qui est cet acteur assis à côté de vous?' Belmondo haalde zijn schouders op! Want vader was stomdronken en grinnikte: 'Je suis Claude... le louche!' Ventura bulderde het uit van het lachen:'Aah monsieur, vous êtes un comédien' Later zocht vader de gevierde regisseur op, solliciterend naar een hoofdrol! Waarop de man laconiek glimlachte' Ach man, ga eerst naar de AA-club en kom dan nog eens terug!'
En dus borg vader zijn acteursplannen definitief op.
Toen ik achttien werd stimuleerde vader mij om carrière te maken in de Belgische filmwereld. Hij raadde mij gangsterrollen aan, 'die zijn immers het leukste om te spelen'. Het is er op enkele figurantenrollen na, nooit van gekomen. Claude junior was helaas niet louche genoeg!
Als een streng ogende arend verkende
zij het filosofisch landschap, had denkers
in haar vizier, vloog snel op haar doel af,
zette zo haar vlijmscherpe klauwen in de
vluchtende prooien bij de rivier om hen
dan te verslinden want ze voelde vanuit
de fel opgeklaarde blauwe lucht dat deze
intelligente wezens doodsbang zijn van
de waarheid over de wreedheden die in
dit helse Aardse tranendal plaatsvinden.
WAS CLAUDE TE LOUCHE?
Iedereen kent wel Claude Lelouch, de Franse filmregisseur, scenarioschrijver en filmproducent. Na enkele flops vestigde hij internationaal zijn naam met het romantische drama 'Un homme et une femme' uit 1966, met Anouk Aimée en Jean-Louis Trintignant in de hoofdrollen. Lelouch won dat jaar een Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes.
Op dat moment droomde mijn vader- die trouwens net zoals ik Claude heette- van een rol in één van zijn films. Hij had zijn beste smoking aangetrokken en vertrok zo vanuit airport Zaventem naar Cannes.
In die tijd had mijn halfzus Catherine een zeer slechte band met hem. In haar pubertijd meed ze haar bloedeigen vader omdat ze hem te louche vond. Dat vertelde ze mij twee jaar geleden bij een diner bij haar thuis in de Waalse Ardennen. Het woord 'louche' is synoniem voor 'duister' en 'obscuur'.
Soit, vader geraakte daar in Cannes gemakkelijk binnen via de rode loper tot in de zaal, hij had immers de looks van een groot acteur! Alle ogen waren op hem gericht, toeristen namen foto's en wilden zelfs een handtekening van Claude senior. Hij nam plaats naast Belmondo en begon een babbeltje met hem te slaan. Vader was zich alweer met Martini's aan het volgieten.
Toen Claude Lelouch zijn Gouden Palm in ontvangst nam, applaudisseerde vader als eerste maar wel te vroeg en te uitbundig. Lino Ventura die net een stoel voor hem zat, keek geïrriteerd om en vroeg zijn collega: 'Qui est cet acteur assis à côté de vous?' Belmondo haalde zijn schouders op! Want vader was stomdronken en grinnikte: 'Je suis Claude... le louche!' Ventura bulderde het uit van het lachen:'Aah monsieur, vous êtes un comédien' Later zocht vader de gevierde regisseur op, solliciterend naar een hoofdrol! Waarop de man laconiek glimlachte' Ach man, ga eerst naar de AA-club en kom dan nog eens terug!'
En dus borg vader zijn acteursplannen definitief op.
Toen ik achttien werd stimuleerde vader mij om carrière te maken in de Belgische filmwereld. Hij raadde mij gangsterrollen aan, 'die zijn immers het leukste om te spelen'. Het is er op enkele figurantenrollen na, nooit van gekomen. Claude junior was helaas niet louche genoeg!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JAN ROTTIERS SPEELT R&B
Gisteren kreeg ik een facebookbericht van...
John, mijn beste vriend van het Latijn-Grieks
college waar wij samen studeerden, er stond
vermeld dat hij verjaarde en of ik wensen op
zijn tijdlijn wilde plaatsen, ach het was exact
vijfendertig jaar geleden dat ik nog met hem
praatte, hoog tijd dus om hem te feliciteren!
En ja, kort daarna schreef John een lang bericht
en vertelde dat hij nog steeds grote fan was van
The Rolling Stones, en is mij nog altijd dankbaar
dat ik hem ooit die twee muziekcassettes meegaf.
Maar nu haakte hij bijna af omdat ik pochte dat ik
met ons idool in contact was, wellicht dacht John:
'Wat 'n fantast!' En dus vroeg ik hoe ver hij stond!
Hij is jurist geworden, woont al een tijdje in Engeland
heeft daar zelfs een band uit de grond gestampt met
de naam 'Pete G & the Magnitones', zo mailde de man.
Voor m'n werk verwees ik naar de Leunstoel,
hét online literaire magazine uit Nederland!
Claude, wat een interessant blad, ik ga zo veel
reclame maken als ik kan, ook in 't Britse land!
Ik hou je eraan Jan!
Dan geniet straks heel de wereld
van de tonen van jouw R&B Band!
TS-ST
Mijn jong ogende blonde moeder - volgend jaar wordt ze 77 - heeft altijd een sterke band gehad met haar twee kinderen. En ja, ik en mijn broer Tom zijn nog steeds sterk gehecht aan haar, we voelen haar bezorgdheid en liefde op kilometers afstand. Je mag gerust zeggen dat wij beiden enorme telepathie hebben met haar.
Mijn moeder heeft echter altijd meer vertrouwen gehad in Tom en liet hem al als kleuter zijn eigen gang gaan. Tegenover 'haar jongste' zoals ze mij al jaren noemt bij haar vriendinnen, heeft ze al sinds mijn geboorte een beschermende houding aangenomen en inderdaad, ik was een aandachtzoekende baby en heel aanhankelijk. Nu ik sinds kort alleen woon, geeft ze me raad bij het poetsen van mijn klein paleis.
Elke ochtend als ik opsta stuurt ze mij een sms om te vragen of ik goed heb geslapen. Na enkele kopjes koffie, antwoord ik haar snel en vraag dan welke boodschappen ik kan doen voor de lunch. Sinds een tijdje antwoordt ze mij: 'Cloclo, zorg voor een TS'. TS is een afkorting van de door ons zelf uitgevonden term 'Telepathische Surprise'. Dat betekent dat ik elke dag een voorgerecht, hoofdmaaltijd en dessert mag kiezen, althans datgene wat we naar elkaar doorseinen ...
En dat werkt, om halftien kom ik met de boodschappen naar haar thuis en altijd heb ik alles bij me wat ze verwacht van mij, van een TS dus.
Gistermiddag op ons zonnig terras toen ze mij een glaasje fruitsap aanbood, dacht ik: 'Ma we hebben al jaren telepathie! Weet je wat ik denk dat we zijn?' Moeder kijkt me plots glimlachend aan en zegt: 'Ja Claude, we zijn een ST!'
'Een Siamese Tweeling', grinnikten we tegelijkertijd!
Gisteren kreeg ik een facebookbericht van...
John, mijn beste vriend van het Latijn-Grieks
college waar wij samen studeerden, er stond
vermeld dat hij verjaarde en of ik wensen op
zijn tijdlijn wilde plaatsen, ach het was exact
vijfendertig jaar geleden dat ik nog met hem
praatte, hoog tijd dus om hem te feliciteren!
En ja, kort daarna schreef John een lang bericht
en vertelde dat hij nog steeds grote fan was van
The Rolling Stones, en is mij nog altijd dankbaar
dat ik hem ooit die twee muziekcassettes meegaf.
Maar nu haakte hij bijna af omdat ik pochte dat ik
met ons idool in contact was, wellicht dacht John:
'Wat 'n fantast!' En dus vroeg ik hoe ver hij stond!
Hij is jurist geworden, woont al een tijdje in Engeland
heeft daar zelfs een band uit de grond gestampt met
de naam 'Pete G & the Magnitones', zo mailde de man.
Voor m'n werk verwees ik naar de Leunstoel,
hét online literaire magazine uit Nederland!
Claude, wat een interessant blad, ik ga zo veel
reclame maken als ik kan, ook in 't Britse land!
Ik hou je eraan Jan!
Dan geniet straks heel de wereld
van de tonen van jouw R&B Band!
TS-ST
Mijn jong ogende blonde moeder - volgend jaar wordt ze 77 - heeft altijd een sterke band gehad met haar twee kinderen. En ja, ik en mijn broer Tom zijn nog steeds sterk gehecht aan haar, we voelen haar bezorgdheid en liefde op kilometers afstand. Je mag gerust zeggen dat wij beiden enorme telepathie hebben met haar.
Mijn moeder heeft echter altijd meer vertrouwen gehad in Tom en liet hem al als kleuter zijn eigen gang gaan. Tegenover 'haar jongste' zoals ze mij al jaren noemt bij haar vriendinnen, heeft ze al sinds mijn geboorte een beschermende houding aangenomen en inderdaad, ik was een aandachtzoekende baby en heel aanhankelijk. Nu ik sinds kort alleen woon, geeft ze me raad bij het poetsen van mijn klein paleis.
Elke ochtend als ik opsta stuurt ze mij een sms om te vragen of ik goed heb geslapen. Na enkele kopjes koffie, antwoord ik haar snel en vraag dan welke boodschappen ik kan doen voor de lunch. Sinds een tijdje antwoordt ze mij: 'Cloclo, zorg voor een TS'. TS is een afkorting van de door ons zelf uitgevonden term 'Telepathische Surprise'. Dat betekent dat ik elke dag een voorgerecht, hoofdmaaltijd en dessert mag kiezen, althans datgene wat we naar elkaar doorseinen ...
En dat werkt, om halftien kom ik met de boodschappen naar haar thuis en altijd heb ik alles bij me wat ze verwacht van mij, van een TS dus.
Gistermiddag op ons zonnig terras toen ze mij een glaasje fruitsap aanbood, dacht ik: 'Ma we hebben al jaren telepathie! Weet je wat ik denk dat we zijn?' Moeder kijkt me plots glimlachend aan en zegt: 'Ja Claude, we zijn een ST!'
'Een Siamese Tweeling', grinnikten we tegelijkertijd!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ODE AAN JAN BUYTAERT
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik zijn graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
snel ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
CLAUDE EN BARBIE?
Toen moeder in blijde verwachting was van mij, waren zij en mijn vader ervan overtuigd dat ze een meisje ter wereld zouden brengen. Zodoende hadden ze reeds roze baby-vrouwenslofjes en een dozijn Barbiepoppen gekocht!
Nadat moeder hier in de stadskliniek beviel van mij, riep de arts: 'Mevrouw, 't is een jongetje geworden, proficiat! Moeder schrok er even van en verzocht de verpleegkundigen om mijn vader telefonisch op de hoogte te brengen, die was immers alweer op 'zakenreis' in Afrika. Vader liep na de scheiding van zijn eerste vrouw een beetje verloren op deze aardbol. Hij miste ook zijn drie kinderen enorm. Moeder wilde hem een nieuw gezin schenken en beiden wensten vurig om mijn broer Tom die net een jaartje ouder was dan ik, een zusje te geven, vandaar dat mijn Barbiepoppen reeds mooi in de kinderkamer waren uitgestald. Ik voelde mij echter toen al te veel mans om mij als een little girl te gedragen, en dus hield ik me alleen bezig met Ken, de vriend die Barbie versierde, een hele baby-dag lang. Maar na een tijdje verplaatste ik me ook in de rol van Barbie en aapte kraaiend haar piepstemmetje na.
Maar op een zomernacht schoot ik wakker van een vreemde zware stem. Ik sloeg in paniek en begon te huilen. Een grote man nam me uit de wieg en hield me stevig vast in zijn gespierde armen en fluisterde: 'Niet bang zijn Cloclo, wees een echte man!' Samen keken wij door het keukenraam naar de horizon! 'Er wacht je een mooie toekomst, my boy!' fluisterde de reus wiens prachtige groene ogen ik voor het eerst in mijn leven mocht aanschouwen. Ik kirde van geluk: mijn vader was terug thuis! En als een man zag ik de zon weer opgaan, het werd zomer de allereerste keer...
Een week later hadden mijn ouders alle Barbiepoppen kado gedaan aan enkele goede vrienden die een tweejarig dochtertje hadden. De slofjes die ik koppig weigerde aan trekken, verstopte ik eigenhandig onder de salon, keer op keer. Mijn broer schaterde het uit.
Toeval of niet maar onlangs publiceerde ik mijn verhaal 'Claude schreef La Marseillaise', op een literaire site en ik genoot zoals altijd van de vele lovende reacties. Er was een dame bij die mij te kennen gaf dat ze mijn naam al jaren erg leuk vond. Ze speelde als peuter met Barbiepoppen, maar de mannenpop gaf ze de naam 'Claude' in plaats van 'Ken'. Ja, het duo 'Claude & Barbie' zou nog beter zou verkopen! grinnikte ik in gedachten...
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik zijn graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
snel ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
CLAUDE EN BARBIE?
Toen moeder in blijde verwachting was van mij, waren zij en mijn vader ervan overtuigd dat ze een meisje ter wereld zouden brengen. Zodoende hadden ze reeds roze baby-vrouwenslofjes en een dozijn Barbiepoppen gekocht!
Nadat moeder hier in de stadskliniek beviel van mij, riep de arts: 'Mevrouw, 't is een jongetje geworden, proficiat! Moeder schrok er even van en verzocht de verpleegkundigen om mijn vader telefonisch op de hoogte te brengen, die was immers alweer op 'zakenreis' in Afrika. Vader liep na de scheiding van zijn eerste vrouw een beetje verloren op deze aardbol. Hij miste ook zijn drie kinderen enorm. Moeder wilde hem een nieuw gezin schenken en beiden wensten vurig om mijn broer Tom die net een jaartje ouder was dan ik, een zusje te geven, vandaar dat mijn Barbiepoppen reeds mooi in de kinderkamer waren uitgestald. Ik voelde mij echter toen al te veel mans om mij als een little girl te gedragen, en dus hield ik me alleen bezig met Ken, de vriend die Barbie versierde, een hele baby-dag lang. Maar na een tijdje verplaatste ik me ook in de rol van Barbie en aapte kraaiend haar piepstemmetje na.
Maar op een zomernacht schoot ik wakker van een vreemde zware stem. Ik sloeg in paniek en begon te huilen. Een grote man nam me uit de wieg en hield me stevig vast in zijn gespierde armen en fluisterde: 'Niet bang zijn Cloclo, wees een echte man!' Samen keken wij door het keukenraam naar de horizon! 'Er wacht je een mooie toekomst, my boy!' fluisterde de reus wiens prachtige groene ogen ik voor het eerst in mijn leven mocht aanschouwen. Ik kirde van geluk: mijn vader was terug thuis! En als een man zag ik de zon weer opgaan, het werd zomer de allereerste keer...
Een week later hadden mijn ouders alle Barbiepoppen kado gedaan aan enkele goede vrienden die een tweejarig dochtertje hadden. De slofjes die ik koppig weigerde aan trekken, verstopte ik eigenhandig onder de salon, keer op keer. Mijn broer schaterde het uit.
Toeval of niet maar onlangs publiceerde ik mijn verhaal 'Claude schreef La Marseillaise', op een literaire site en ik genoot zoals altijd van de vele lovende reacties. Er was een dame bij die mij te kennen gaf dat ze mijn naam al jaren erg leuk vond. Ze speelde als peuter met Barbiepoppen, maar de mannenpop gaf ze de naam 'Claude' in plaats van 'Ken'. Ja, het duo 'Claude & Barbie' zou nog beter zou verkopen! grinnikte ik in gedachten...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DESCARTES
Terwijl hij wandelde
door de tuin van het
koninklijk paleis dacht
hij sceptisch na over de
rozen en perelaars die
hij daar aanschouwde.
Dus hief hij het hoofd
naar de blauwe hemel en
smeekte zo de lentezon:
Verlicht mijn geest !
Met een schok werd hij
die nacht wakker. Bij
kaarslicht schreef hij
gauw: Ik lijd geen twijfel
meer: Cogito ergo sum!
Terwijl hij wandelde
door de tuin van het
koninklijk paleis dacht
hij sceptisch na over de
rozen en perelaars die
hij daar aanschouwde.
Dus hief hij het hoofd
naar de blauwe hemel en
smeekte zo de lentezon:
Verlicht mijn geest !
Met een schok werd hij
die nacht wakker. Bij
kaarslicht schreef hij
gauw: Ik lijd geen twijfel
meer: Cogito ergo sum!
Laatst gewijzigd door Claudio op 29 sep 2021, 13:56, 2 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PASCAL IS SO SPECIAL
Dankzij m'n grote broer Pascal maakten
wij mooie reizen naar de Azurenkust
want alleen hij wist hoe men onze
nieuwste bungalowtent in de camping
moest opzetten en deed dat in alle rust.
Ja, hij was buitengewoon intelligent
studeerde dus voor ingenieur aan de
universiteit van Gent maar was over
de mensheid soms heel malcontent.
Hij was ook bijzonder sterk in schaken
en leerde mij gitaar spelen, zo kon hij
bij de familie een erg gevoelige snaar
raken al durfden ze hem wel afkraken
dat vond moeder wel heel vervelend.
Tot hij het meisje van zijn dromen zag
op de Brusselse Grote Markt! Een vurige
liefde begon door z'n bloed te stromen.
Maar jawel, ook hij is geboren met het
verkeerde chromosoom want ook op
kantoor is hij een ware Aendenboom!
Zullen zij, nu reeds vele jaren gescheiden,
hun kleinkind lachend en beurtelings op de
schoot nemen? Alsof er niks is gebeurd??
Drinken ze weer uit elkaars wijnglas
en slaapt de baby zonder veel gezeur?
Yes, a moment with Pascal is so special!
UNE MOTO POUR CLOCLO?
Toen vader- die net als mij Claude heette -twaalf jaar was, had hij een brief naar de Sint geschreven. Die zou immers een week later iets lekkers in zijn schoentje komen leggen. Maar rotverwend als hij was vroeg vader meteen ook een mooie dure motorfiets.
Alvorens zwarte piet zou langskomen keek mijn jonge vader na of alle schoorstenen thuis vrij waren, hij borstelde voor alle zekerheid de spinnenwebben weg. Hij sliep die nacht onrustig en toen de dienstmeid hem wakker maakte, stormde hij de trappen af naar de woonkamer waar de kachel reeds brandde, maar hij zag geen motorfiets. Wel veel chocolade en speculaas maar geen motorfiets. Hij vond wel een brief, l'enfant terrible las hem voor aan de familie die bij elkaar in de living zat, allemaal nog in pyjama. Oma en opa lagen in de chaise-longue naar hun jongste te zoon te glimlachen maar zijn oudste broer, Frank, die voor vrederechter studeerde, keek hem spottend aan.
In de brief stond geschreven dat de Sint geen motorfiets zou schenken aan Cloclo omdat oma's broer ooit verongelukt was door zo een race-machine. Maar een nieuwe fiets kreeg hij wél, kijk maar in de tuin. Frank knipoogde vol leedvermaak.
Toch drong vader elk jaar weer aan, maar zijn ouders weigerden resoluut: einde discussie. Toen oma vroegtijdig stierf, overmand door verdriet vanwege het overlijden van haar zoon Jacques beloofde vader in de kerk dat hij nooit een motorfiets zou aanraken.
En ja, ik heb er ook jaren van gedroomd van maar mijn spaarvarken was zo goed als leeg, ik had mijn laatste centjes uitgegeven aan een enorme verzameling tinnen soldaatjes! Toch heeft vader belofte gehouden tegenover zijn moeder, en enkel op mijn twee goedkope armetierige bromfietsjes gereden hier in de stad ach, tegen dertig per uur maar my old man had veel plezier. We snorden die zomer samen zelfs naar Oostende Bad. Nadat we daar Zeeuwse mosselen hadden verorberd wandelden we op de zeedijk. Plots stopte vader bij een groot herenhuis en belde aan. Ik keek even verwonderd en vader fluisterde: 'Cloclo, dit is één van oom Franks dure huizen.' Niemand deed open. We hoorden enkel het kwade geblaf van een dobberman. Ik merkte op dat er een camera hing in het portaal. In het huis ernaast was een verhuurcenter gevestigd met go-carts en...motorfietsen!! Vaders oogjes blonken.Maar oma keek streng vanuit de blauwe hemel, de wijsvinger opgeheven en sprak met luide stem tot hem : Remember the promise you made: geen moto voor Cloclo! En ook niet voor de andere Cloclo! Alweer keek Frank hem vanachter een gordijn spottend aan maar vader had niks in de gaten en dus namen we even later een frisse duik in de grijze Belgische oceaan.
Dankzij m'n grote broer Pascal maakten
wij mooie reizen naar de Azurenkust
want alleen hij wist hoe men onze
nieuwste bungalowtent in de camping
moest opzetten en deed dat in alle rust.
Ja, hij was buitengewoon intelligent
studeerde dus voor ingenieur aan de
universiteit van Gent maar was over
de mensheid soms heel malcontent.
Hij was ook bijzonder sterk in schaken
en leerde mij gitaar spelen, zo kon hij
bij de familie een erg gevoelige snaar
raken al durfden ze hem wel afkraken
dat vond moeder wel heel vervelend.
Tot hij het meisje van zijn dromen zag
op de Brusselse Grote Markt! Een vurige
liefde begon door z'n bloed te stromen.
Maar jawel, ook hij is geboren met het
verkeerde chromosoom want ook op
kantoor is hij een ware Aendenboom!
Zullen zij, nu reeds vele jaren gescheiden,
hun kleinkind lachend en beurtelings op de
schoot nemen? Alsof er niks is gebeurd??
Drinken ze weer uit elkaars wijnglas
en slaapt de baby zonder veel gezeur?
Yes, a moment with Pascal is so special!
UNE MOTO POUR CLOCLO?
Toen vader- die net als mij Claude heette -twaalf jaar was, had hij een brief naar de Sint geschreven. Die zou immers een week later iets lekkers in zijn schoentje komen leggen. Maar rotverwend als hij was vroeg vader meteen ook een mooie dure motorfiets.
Alvorens zwarte piet zou langskomen keek mijn jonge vader na of alle schoorstenen thuis vrij waren, hij borstelde voor alle zekerheid de spinnenwebben weg. Hij sliep die nacht onrustig en toen de dienstmeid hem wakker maakte, stormde hij de trappen af naar de woonkamer waar de kachel reeds brandde, maar hij zag geen motorfiets. Wel veel chocolade en speculaas maar geen motorfiets. Hij vond wel een brief, l'enfant terrible las hem voor aan de familie die bij elkaar in de living zat, allemaal nog in pyjama. Oma en opa lagen in de chaise-longue naar hun jongste te zoon te glimlachen maar zijn oudste broer, Frank, die voor vrederechter studeerde, keek hem spottend aan.
In de brief stond geschreven dat de Sint geen motorfiets zou schenken aan Cloclo omdat oma's broer ooit verongelukt was door zo een race-machine. Maar een nieuwe fiets kreeg hij wél, kijk maar in de tuin. Frank knipoogde vol leedvermaak.
Toch drong vader elk jaar weer aan, maar zijn ouders weigerden resoluut: einde discussie. Toen oma vroegtijdig stierf, overmand door verdriet vanwege het overlijden van haar zoon Jacques beloofde vader in de kerk dat hij nooit een motorfiets zou aanraken.
En ja, ik heb er ook jaren van gedroomd van maar mijn spaarvarken was zo goed als leeg, ik had mijn laatste centjes uitgegeven aan een enorme verzameling tinnen soldaatjes! Toch heeft vader belofte gehouden tegenover zijn moeder, en enkel op mijn twee goedkope armetierige bromfietsjes gereden hier in de stad ach, tegen dertig per uur maar my old man had veel plezier. We snorden die zomer samen zelfs naar Oostende Bad. Nadat we daar Zeeuwse mosselen hadden verorberd wandelden we op de zeedijk. Plots stopte vader bij een groot herenhuis en belde aan. Ik keek even verwonderd en vader fluisterde: 'Cloclo, dit is één van oom Franks dure huizen.' Niemand deed open. We hoorden enkel het kwade geblaf van een dobberman. Ik merkte op dat er een camera hing in het portaal. In het huis ernaast was een verhuurcenter gevestigd met go-carts en...motorfietsen!! Vaders oogjes blonken.Maar oma keek streng vanuit de blauwe hemel, de wijsvinger opgeheven en sprak met luide stem tot hem : Remember the promise you made: geen moto voor Cloclo! En ook niet voor de andere Cloclo! Alweer keek Frank hem vanachter een gordijn spottend aan maar vader had niks in de gaten en dus namen we even later een frisse duik in de grijze Belgische oceaan.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ACH CLOOD BRACHT TROOST
Ik zie die mijnheer nog zo voor me
op het terras van een artiestencafé
een extreem gestoorde kunstenaar
genietend van enkele glaasjes rosé
had lange haren en een grijze baard.
Zijn naam vernoem ik niet hoewel hij
wereldberoemd werd en trouwde met
Beatrijs, een dame met blauw bloed
maar al gauw ging het niet al te goed
met die twee, hij verkocht haar dure
antiek voor een appel en een ei, en ja
zo werd hij afgevoerd naar een kliniek
daar bereikte zijn creativiteit een piek.
Moeder had de rijke vrouw ontmoet en
nodigde haar uit op thee en een rijstkoek,
Bea huilde omdat zij zwanger was van haar
Vlaamse van Gogh! Ma streelde het buikje!
Beleefd opgevoed kwam ik erbij
zitten en vroeg hoe ze haar baby
zou noemen, de lady bekeek mij
goed: Mijn zoon zal net als jou de
naam 'Claude' krijgen, dan wordt
hij wellicht een heel mooie vent die
hoog op de sociale ladder zal stijgen.
Ik bloosde om dat compliment want
jawel, dit vond ik echt een beetje maf
maar Beatrijs vond het een grote troost
zelfs haar hondje heeft akkoord geblaft.
Ach, soort zoekt soort, zegt
het Oud-Vlaamse spreekwoord!
Ook als je in een diepe vergeetput
zit waar je eigenlijk niet thuishoort.
Ik zie die mijnheer nog zo voor me
op het terras van een artiestencafé
een extreem gestoorde kunstenaar
genietend van enkele glaasjes rosé
had lange haren en een grijze baard.
Zijn naam vernoem ik niet hoewel hij
wereldberoemd werd en trouwde met
Beatrijs, een dame met blauw bloed
maar al gauw ging het niet al te goed
met die twee, hij verkocht haar dure
antiek voor een appel en een ei, en ja
zo werd hij afgevoerd naar een kliniek
daar bereikte zijn creativiteit een piek.
Moeder had de rijke vrouw ontmoet en
nodigde haar uit op thee en een rijstkoek,
Bea huilde omdat zij zwanger was van haar
Vlaamse van Gogh! Ma streelde het buikje!
Beleefd opgevoed kwam ik erbij
zitten en vroeg hoe ze haar baby
zou noemen, de lady bekeek mij
goed: Mijn zoon zal net als jou de
naam 'Claude' krijgen, dan wordt
hij wellicht een heel mooie vent die
hoog op de sociale ladder zal stijgen.
Ik bloosde om dat compliment want
jawel, dit vond ik echt een beetje maf
maar Beatrijs vond het een grote troost
zelfs haar hondje heeft akkoord geblaft.
Ach, soort zoekt soort, zegt
het Oud-Vlaamse spreekwoord!
Ook als je in een diepe vergeetput
zit waar je eigenlijk niet thuishoort.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HEEFT CLOCLO LUMBAGO?
Mijn achttienjarige vader die net als ik 'Claude' heette, werkte in 1950 als boekhouder in opa's middelgrote fabriek dat zich bevond in het Waalse Namur. Het steenverwerkingsbedrijf aan de Maas bestond al meer dan een halve eeuw. Mijn vader was toen al heel contradictoir. Enerzijds zagen de arbeiders hoe de zoon van de baas met zijn veel te opzichtige sportwagens de parking opreed en uitstapte als een arrogante fils à papa, keurig in het pak,veel brillantine op zijn zwarte strak naar achter gekamde haardos. Anderzijds begon hij in de vergaderkamer steevast te protesteren tegen de veel te lage lonen van de arbeiders, hij brulde dan dat de maatschappij verkeerd in elkaar stak. Opa stuurde hem dan elke keer weg en excuseerde zich bij de andere aandeelhouders maar l'enfant terrible herbegon altijd, zelfs in het Beursgebouw toen opa aan het onderhandelen was over een verkaveling. Ach, de ruimdenkende ingenieur vergaf zijn teergeliefde zoon altijd!
Maar toen de Romeo op een sneeuwgladde winterochtend een boek uit zijn hoge kantoorbibliotheek wilde nemen,donderde hij pardoes van de ladder. De jongeman huilde en vloekte van de pijn. De kuisvrouw belde snel een ambulance en opa reed mee terwijl de sirenes loeiden. Machteloos keek hij toe hoe zijn oogappel daar tekeer ging terwijl de verpleegsters de grootste moeite hadden om hem in toom te houden.
Vele jaren later toen ik bij een roodgloeiende zonsondergang als kleuter te hoog in een appelboom was terechtgekomen schreeuwde ik richting keukenraam om vader, mijn superman in tijden van nood. Nooit vergeet ik het beeld van vader die kreunend en traag, met de rug kromgebogen kwam aangestrompeld. Hij gromde: 'Ik kan je niet helpen zoonlief'
'Pourquoi pas papa?'
'Ik heb lumbago Clo-clo '
Ik begreep er niks van. Intussen begon het te schemeren. Het was muisstil in de tuin.
Terwijl ik bang in de boom bleef bibberen deed vader mij het hele verhaal over zijn mislukte rugoperatie toendertijd. Vervolgens kermde hij en sprak streng, verveeld om de situatie: 'Spring Cloclo, je zit niet zo hoog! Wees nu eindelijk eens een man!
Ik overwoog zijn idee te volgen maar twijfelde! Vader pufte van de pijn:' Het leven is aan de durvers my boy! Jump like Mick Jagger! Doe maar...nu!! Waag die sprong in het duister. Je bent James Bond!! Maar koppig als een klein kind kan zijn, bewoog ik geen millimeter.
Vader gaf het op en keerde mij moedeloos de rug toe en liep stijf als een hark weer naar de keuken en riep nog: let wel op voor die reusachtige spin op de tak boven jou....
Twee minuten later klopte vader mij op de schouder:' Bravo Cloclo! Gelukkig hoefde ik geen brandweer of ambulances te bellen!' Hij grinnikte:'Het geld groeit immers niet op mijn rug hé Cloclo! Maar voor die arme rug krijg ik van de arbeidsverzekering jaarlijks extra centjes kado!
En dat sinds mijn achttiende, mijn zoon! '
En ik dacht: mon père mon héro! Mét of zonder lumbago!
KAN CLOKE KOKEN JAN?
Nooit had ik een betere vriend
dan Jan Buytaert, ik ontmoette
hem op 'n bijzondere manier, via
een mooi schilderij van hem dat
ik vond bij de afvalcontainers hier.
Zo gaf hij mij twee jaar lang tekenles
maar m'n stijl beviel hem niet te best
hij raadde me aan om naast m'n studie
psychologie aan de Gentse universiteit
te leren koken in 'n bekende hotelschool.
Ook dat werd niks en zo kwam er
een einde aan onze vriendschap!
Natuurlijk was hij jaren later dik
tevreden met mijn dichterschap.
Maar op 'n zomerdag wilde ik bewijzen
dat er toch een sterke kok in mij school
ik nodigde hem thuis uit voor 'n etentje.
Ja, zo deed ik hem weer naar Corfu reizen
voilà ik toverde zowaar een typisch Grieks
gerecht uit de oven, een schotel Moussaka!
Toen Jan van m'n kookkunsten had genoten
gaf hij na zeven glaasjes rode wijn toe:'Ja ja
Cloke, het is bijna zo goed als je ars poética!
Maar ach praatjesmaker, blijf bij wie je leest!
Be yourself no matter what they say!'
Mijn achttienjarige vader die net als ik 'Claude' heette, werkte in 1950 als boekhouder in opa's middelgrote fabriek dat zich bevond in het Waalse Namur. Het steenverwerkingsbedrijf aan de Maas bestond al meer dan een halve eeuw. Mijn vader was toen al heel contradictoir. Enerzijds zagen de arbeiders hoe de zoon van de baas met zijn veel te opzichtige sportwagens de parking opreed en uitstapte als een arrogante fils à papa, keurig in het pak,veel brillantine op zijn zwarte strak naar achter gekamde haardos. Anderzijds begon hij in de vergaderkamer steevast te protesteren tegen de veel te lage lonen van de arbeiders, hij brulde dan dat de maatschappij verkeerd in elkaar stak. Opa stuurde hem dan elke keer weg en excuseerde zich bij de andere aandeelhouders maar l'enfant terrible herbegon altijd, zelfs in het Beursgebouw toen opa aan het onderhandelen was over een verkaveling. Ach, de ruimdenkende ingenieur vergaf zijn teergeliefde zoon altijd!
Maar toen de Romeo op een sneeuwgladde winterochtend een boek uit zijn hoge kantoorbibliotheek wilde nemen,donderde hij pardoes van de ladder. De jongeman huilde en vloekte van de pijn. De kuisvrouw belde snel een ambulance en opa reed mee terwijl de sirenes loeiden. Machteloos keek hij toe hoe zijn oogappel daar tekeer ging terwijl de verpleegsters de grootste moeite hadden om hem in toom te houden.
Vele jaren later toen ik bij een roodgloeiende zonsondergang als kleuter te hoog in een appelboom was terechtgekomen schreeuwde ik richting keukenraam om vader, mijn superman in tijden van nood. Nooit vergeet ik het beeld van vader die kreunend en traag, met de rug kromgebogen kwam aangestrompeld. Hij gromde: 'Ik kan je niet helpen zoonlief'
'Pourquoi pas papa?'
'Ik heb lumbago Clo-clo '
Ik begreep er niks van. Intussen begon het te schemeren. Het was muisstil in de tuin.
Terwijl ik bang in de boom bleef bibberen deed vader mij het hele verhaal over zijn mislukte rugoperatie toendertijd. Vervolgens kermde hij en sprak streng, verveeld om de situatie: 'Spring Cloclo, je zit niet zo hoog! Wees nu eindelijk eens een man!
Ik overwoog zijn idee te volgen maar twijfelde! Vader pufte van de pijn:' Het leven is aan de durvers my boy! Jump like Mick Jagger! Doe maar...nu!! Waag die sprong in het duister. Je bent James Bond!! Maar koppig als een klein kind kan zijn, bewoog ik geen millimeter.
Vader gaf het op en keerde mij moedeloos de rug toe en liep stijf als een hark weer naar de keuken en riep nog: let wel op voor die reusachtige spin op de tak boven jou....
Twee minuten later klopte vader mij op de schouder:' Bravo Cloclo! Gelukkig hoefde ik geen brandweer of ambulances te bellen!' Hij grinnikte:'Het geld groeit immers niet op mijn rug hé Cloclo! Maar voor die arme rug krijg ik van de arbeidsverzekering jaarlijks extra centjes kado!
En dat sinds mijn achttiende, mijn zoon! '
En ik dacht: mon père mon héro! Mét of zonder lumbago!
KAN CLOKE KOKEN JAN?
Nooit had ik een betere vriend
dan Jan Buytaert, ik ontmoette
hem op 'n bijzondere manier, via
een mooi schilderij van hem dat
ik vond bij de afvalcontainers hier.
Zo gaf hij mij twee jaar lang tekenles
maar m'n stijl beviel hem niet te best
hij raadde me aan om naast m'n studie
psychologie aan de Gentse universiteit
te leren koken in 'n bekende hotelschool.
Ook dat werd niks en zo kwam er
een einde aan onze vriendschap!
Natuurlijk was hij jaren later dik
tevreden met mijn dichterschap.
Maar op 'n zomerdag wilde ik bewijzen
dat er toch een sterke kok in mij school
ik nodigde hem thuis uit voor 'n etentje.
Ja, zo deed ik hem weer naar Corfu reizen
voilà ik toverde zowaar een typisch Grieks
gerecht uit de oven, een schotel Moussaka!
Toen Jan van m'n kookkunsten had genoten
gaf hij na zeven glaasjes rode wijn toe:'Ja ja
Cloke, het is bijna zo goed als je ars poética!
Maar ach praatjesmaker, blijf bij wie je leest!
Be yourself no matter what they say!'
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CATCH IT IF YOU CAN
Dear Jagger-freaks, I wrote eighty
Rolling Stoned poems, so mail me
and read my book: 'My idol, my fan!'
hey greedy hands, catch it if you can
fifty copies are signed by... me
PASCAL EN ZIJN HEELAL
Mijn broer Pascal is heel intelligent
studeerde af als civil engineer aan
de universiteit Gent, maar dat wisten
mijn trouwe lezers al, ook dat hij met
een pientere vrouw trouwde die toen
werkte aan 't Oorlogstribunaal als tolk.
Maar hij had eerst andere ambities,
droomde als tiener van een carrière
als astronaut bij de NASA en ja hij
verzamelde zo alle informatie over
de ruimtevaart, satellieten en de
spaceshuttles via krantenknipsels
alsook nam hij video's op van vele
tv-programma's over dit onderwerp.
Ach, hij had geen goede ogen,
en dat was een vereiste om te
mogen werken daar in de VS.
Maar achteraf heeft hij geen spijt
hij weet nu dat men ook zo 't heelal
kan verkennen, dat gaf ik hem een
paar jaar geleden te kennen want
met je geest en wilskracht is het
mogelijk om tot de uiteinden van
de kosmos te reizen en zelfs nog
verder, ja m'n broer vertoeft nu vaak
in de sterrenpracht, en dat doet hij
without oxygen mask, bemande raket
botmassaverlies of zwaar ruimtepak!
Dear Jagger-freaks, I wrote eighty
Rolling Stoned poems, so mail me
and read my book: 'My idol, my fan!'
hey greedy hands, catch it if you can
fifty copies are signed by... me
PASCAL EN ZIJN HEELAL
Mijn broer Pascal is heel intelligent
studeerde af als civil engineer aan
de universiteit Gent, maar dat wisten
mijn trouwe lezers al, ook dat hij met
een pientere vrouw trouwde die toen
werkte aan 't Oorlogstribunaal als tolk.
Maar hij had eerst andere ambities,
droomde als tiener van een carrière
als astronaut bij de NASA en ja hij
verzamelde zo alle informatie over
de ruimtevaart, satellieten en de
spaceshuttles via krantenknipsels
alsook nam hij video's op van vele
tv-programma's over dit onderwerp.
Ach, hij had geen goede ogen,
en dat was een vereiste om te
mogen werken daar in de VS.
Maar achteraf heeft hij geen spijt
hij weet nu dat men ook zo 't heelal
kan verkennen, dat gaf ik hem een
paar jaar geleden te kennen want
met je geest en wilskracht is het
mogelijk om tot de uiteinden van
de kosmos te reizen en zelfs nog
verder, ja m'n broer vertoeft nu vaak
in de sterrenpracht, en dat doet hij
without oxygen mask, bemande raket
botmassaverlies of zwaar ruimtepak!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE DESERT ENVIRONMENT
HITTE ROAD JACK
Hij rijdt door de Arizona-woestijn
waar 't snelle haasachtige jackkonijn
acute dorst lest met groene planten
ook 'n cactus doet hem watertanden
waarmee hij de hitte de baas kan zijn!
DE VRIJE GAZELLE
Ja, in de Sahara ontmoet men haar
de evenhoevige gazella dorcas
ze hoeft nooit geen water te drinken
om over heuvels weg te hinken
zonblauwe hemel, hoe speelt ze dàt klaar?
AQUATIC MAMMALS
IL EST VRAIMENT COSTAUD
Langs Jacques Cousteau's boot
glijdt iets witzwart en groot
maar als men 'n camera gebruikt
neemt de orka fel een duik
met een diepe ademstoot
DE OLIFANTENJONGENBAND
Daar baadt de Afrikaanse olifant
haar jongen staan liever aan de kant
bang van de krokodillenrivier
ach ja het is te gevaarlijk hier
de moeder keert terug aan land
HITTE ROAD JACK
Hij rijdt door de Arizona-woestijn
waar 't snelle haasachtige jackkonijn
acute dorst lest met groene planten
ook 'n cactus doet hem watertanden
waarmee hij de hitte de baas kan zijn!
DE VRIJE GAZELLE
Ja, in de Sahara ontmoet men haar
de evenhoevige gazella dorcas
ze hoeft nooit geen water te drinken
om over heuvels weg te hinken
zonblauwe hemel, hoe speelt ze dàt klaar?
AQUATIC MAMMALS
IL EST VRAIMENT COSTAUD
Langs Jacques Cousteau's boot
glijdt iets witzwart en groot
maar als men 'n camera gebruikt
neemt de orka fel een duik
met een diepe ademstoot
DE OLIFANTENJONGENBAND
Daar baadt de Afrikaanse olifant
haar jongen staan liever aan de kant
bang van de krokodillenrivier
ach ja het is te gevaarlijk hier
de moeder keert terug aan land
Laatst gewijzigd door Claudio op 04 dec 2021, 05:51, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LIFE IN THE PALAEOZOIC
THE CAMBRIAN EXPLOSION
Ongeveer vijfhonderd miljoen jaar geleden
begon de evolutie te exploderen
in de bergen vond ik een Cambrisch fossiel
van 'n paar millimeters groot, zo fragiel
ooit beschermd met schubben en rode stekels
INVASION OF THE LAND
Als eindelijk de Siluurperiode aanvangt
kruipen voor 't eerst zeedieren op het land
in het begin als vissen op het droge
immers, veel aanpassingen waren nodig
skelet tegen ultraviolet licht bestand
THE OPPOSITES
BLACK FROST
Bij hoge breedtegraad ervaart men
de poolnacht waar de duisternis went
dat gebeurt in de harde winters
en ja ik zie lachende kindjes
in de iglo van de machtige mens!
EARTH WIND & FIRE
Op Aarde woedt er wel ieder uur
ergens een wreed gloeiend vuur
als belangrijk ecologisch fenomeen
helaas, soms is z'n natuur nogal extreem
verwoest ook onze infrastructuur
THE CAMBRIAN EXPLOSION
Ongeveer vijfhonderd miljoen jaar geleden
begon de evolutie te exploderen
in de bergen vond ik een Cambrisch fossiel
van 'n paar millimeters groot, zo fragiel
ooit beschermd met schubben en rode stekels
INVASION OF THE LAND
Als eindelijk de Siluurperiode aanvangt
kruipen voor 't eerst zeedieren op het land
in het begin als vissen op het droge
immers, veel aanpassingen waren nodig
skelet tegen ultraviolet licht bestand
THE OPPOSITES
BLACK FROST
Bij hoge breedtegraad ervaart men
de poolnacht waar de duisternis went
dat gebeurt in de harde winters
en ja ik zie lachende kindjes
in de iglo van de machtige mens!
EARTH WIND & FIRE
Op Aarde woedt er wel ieder uur
ergens een wreed gloeiend vuur
als belangrijk ecologisch fenomeen
helaas, soms is z'n natuur nogal extreem
verwoest ook onze infrastructuur
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JE L’AI DÉJÀ VUE!
Sluitingstijd, ik liep snel naar kassa vijf
om mijn lievelingsgerecht, kaasfondue,
te betalen, de kassierster was nieuw, was
rond de dertig en wat had zij een zalig lijf.
In het winkellicht zag ik plots dat zij in
haar gezicht extreem veel eczeem had,
ze deed me meteen aan 'n liefje denken
met wie ik drie jaar een lang relatie had,
die leed ook aan zo een huidprobleem.
Dit meisje had dezelfde blauwe ogen
heel erg ingetogen bediende ze mij
onze blikken leken elkaar te mogen.
Toen ik later weer thuiskwam was ik zo
benieuwd naar haar naam, ik keek naar
mijn rekening en ik was stomverbaasd:
ze heette precies zoals m'n dom blondje.
Ach, ik rakel hier 'n onverwerkt trauma op
want my girl destijds kon geen kinderen
krijgen, ze had 'n misvormde baarmoeder.
Jawel, het was alweer een déja vu.
Maar lust ze ook graag kaasfondue?
HET REGENDE DAT HET GIDE
Toen mijn ouders naar Frankrijk afreisden was mijn broer Tom enkele maanden oud. Na een lange autorit in de warme zon hield vader halt in Monaco. In de yachthaven daar zouden Richard Burton en Liz Taylor even poseren voor enkele fans. Maar toen mijn ouders en Tom de volgende regenachtige ochtend weer vertrokken, voelde vader op de autosnelweg dat er iets niet klopte met zijn rode volkswagen. ' Verdomme, een lekke band' kreunde hij, moeder bleef rustig zoals altijd en Tom lag in dromenland op de achterbank.
Het begon plots te donderen en te bliksemen, vader zette zijn auto aan de kant. Hij stapte uit en moeder hoorde hem nog eens vloeken: 'Verdorie, geen reserveband!' Chagrijnig plaatste hij de gevarendriehoek op vijftig meter van de wagen en kwam weer in de auto zitten. Tom begon weer te zeuren om zijn papfles, er volgde even een woordenwisseling.
En dus ging vader slechtgeluimd op de weg staan en zwaaide vanonder zijn paraplu teneinde een chauffeur te doen stoppen.
Even nadien was alles opgelost, een zwarte Mercedes schoot vader ter hulp en gaf vader een gepaste autoband cadeau. Op dat moment verscheen de zon weer.
Dankbaar stelde vader voor om samen iets te gaan drinken in het cafeetje wat verder. De geheimzinnige man stemde in en moeder haalde weer opgelucht adem. Tom sliep in het rumoerige café vredig in haar armen.De reddende engel die hen had geholpen met het verwisselen van de lekke band vroeg wat vader en moeder deden in het leven. Vader grinnikte:' We zijn momenteel op wereldreis, en u mijnheer?'
Moeder kon haar oren niet geloven: deze man was familie van André Gide, één van haar favoriete Franse schrijvers! Bovendien had hij als motor-escorte voor Churchill gewerkt!
En zo kwamen de travellers die avond dan toch op hun bestemming aan.
Sluitingstijd, ik liep snel naar kassa vijf
om mijn lievelingsgerecht, kaasfondue,
te betalen, de kassierster was nieuw, was
rond de dertig en wat had zij een zalig lijf.
In het winkellicht zag ik plots dat zij in
haar gezicht extreem veel eczeem had,
ze deed me meteen aan 'n liefje denken
met wie ik drie jaar een lang relatie had,
die leed ook aan zo een huidprobleem.
Dit meisje had dezelfde blauwe ogen
heel erg ingetogen bediende ze mij
onze blikken leken elkaar te mogen.
Toen ik later weer thuiskwam was ik zo
benieuwd naar haar naam, ik keek naar
mijn rekening en ik was stomverbaasd:
ze heette precies zoals m'n dom blondje.
Ach, ik rakel hier 'n onverwerkt trauma op
want my girl destijds kon geen kinderen
krijgen, ze had 'n misvormde baarmoeder.
Jawel, het was alweer een déja vu.
Maar lust ze ook graag kaasfondue?
HET REGENDE DAT HET GIDE
Toen mijn ouders naar Frankrijk afreisden was mijn broer Tom enkele maanden oud. Na een lange autorit in de warme zon hield vader halt in Monaco. In de yachthaven daar zouden Richard Burton en Liz Taylor even poseren voor enkele fans. Maar toen mijn ouders en Tom de volgende regenachtige ochtend weer vertrokken, voelde vader op de autosnelweg dat er iets niet klopte met zijn rode volkswagen. ' Verdomme, een lekke band' kreunde hij, moeder bleef rustig zoals altijd en Tom lag in dromenland op de achterbank.
Het begon plots te donderen en te bliksemen, vader zette zijn auto aan de kant. Hij stapte uit en moeder hoorde hem nog eens vloeken: 'Verdorie, geen reserveband!' Chagrijnig plaatste hij de gevarendriehoek op vijftig meter van de wagen en kwam weer in de auto zitten. Tom begon weer te zeuren om zijn papfles, er volgde even een woordenwisseling.
En dus ging vader slechtgeluimd op de weg staan en zwaaide vanonder zijn paraplu teneinde een chauffeur te doen stoppen.
Even nadien was alles opgelost, een zwarte Mercedes schoot vader ter hulp en gaf vader een gepaste autoband cadeau. Op dat moment verscheen de zon weer.
Dankbaar stelde vader voor om samen iets te gaan drinken in het cafeetje wat verder. De geheimzinnige man stemde in en moeder haalde weer opgelucht adem. Tom sliep in het rumoerige café vredig in haar armen.De reddende engel die hen had geholpen met het verwisselen van de lekke band vroeg wat vader en moeder deden in het leven. Vader grinnikte:' We zijn momenteel op wereldreis, en u mijnheer?'
Moeder kon haar oren niet geloven: deze man was familie van André Gide, één van haar favoriete Franse schrijvers! Bovendien had hij als motor-escorte voor Churchill gewerkt!
En zo kwamen de travellers die avond dan toch op hun bestemming aan.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HET KASTEEL VAN VIVIANE
Toen mijn drieëntwintige moeder op skivakantie vertrok had ze in de trein nog geen flauw vermoeden dat dit verblijf heel plots haar beschermd rijkeluisdochtersleven zou veranderen. In die tijd noemde iedereen haar nog 'Viviane', ze had een enorme hekel aan die naam. Gelukkig prefereerden haar collega-verpleegsters ook de afkorting 'Vif'.
Mijn pas gescheiden vader verbleef ook in het hotel te Zwitserland en was als een sluwe poolvos aan het jagen op loslopend wild, liefst een braaf hertje. Moeder vond deze fils à papa een irritante charmeur vooral toen hij de blondine probeerde te versieren met zijn adellijke afkomst. Hij grinnikte dat zijn voorvaderen uit Parijs waren gevlucht, ja het kasteel van Versailles zou hun familiebezit geweest zijn! Maar hij vertelde haar ook dat hij berooid was geworden door een dom auto-ongeluk. Moeder zag de kwetsbaarheid in zijn mooie groene ogen en zij is tot zijn overlijden in 2002 bij hem gebleven.
Toch droomden mijn ouders begin jaren zeventig nog van een kasteel en dat is niet evident zonder één cent. Tot ze tijdens een vakantie met de auto net over de Franse grens bij Bouillon een 'kasteel te huur' voorbij reden. Vader snelde de oprit op want hij wilde na 1500 kilometer op de drukke auto-route even pauzeren en tegelijkertijd eens gaan kijken naar het vervallen pand.
Een oud gekromd vrouwtje met een wandelstok, vermoedelijk negentig jaar, stond de bezoekers reeds vanuit de poort lachend met een tandeloze mond op te wachten. Ze was de dochter van een bekend overleden operazanger en kon haar woning niet meer onderhouden, ze had geen familie meer. De huurprijs was belachelijk laag maar mijn pasgeboren broer Tom begon hevig te huilen toen ze de woonst betraden, iets wat het doodbraaf kereltje normaalgezien nooit deed, moeder stopte een papfles in zijn mond maar er kwam geen eind aan zijn gejammer, ook niet toen ze door de verwaarloosde verwilderde tuin liepen.
Vlug stapte moeder naar de auto, het geschrei hield daar gelukkig op! Ongerust kwam vader op zijn geliefde afgestapt en fluisterde:' Komaan Vif, dit is een buitenkans, dit gaan we niet laten liggen hé, we renoveren alles en boven de voordeur plaats ik in gouden letters: Le Chateau de Viviane.' Maar Tom protesteerde! De alweer ontgoochelde arme bourgeois bedankte de oude vrouw en verzekerde haar dat hij als 'immobiliënagent' wel een geïnteresseerde zou vinden voor haar stekje!
Vele jaren later maakten mijn ouders hun dromen min of meer waar: ze huurden een relatief groot appartement in een park. Toen was het nog chique en residentieel om er te wonen maar nu staat het bekend als de achterbuurt van onze stad!
En wonen doet ze daar reeds vijfenveertig jaar! Ooit plaats ik op op de veertiende étage, eerste deur rechts in de hoek het naamplaatje: Het kasteel van Viviane'. Maar helaas, moeder hoort die naam nog steeds niet graag!
Toen mijn drieëntwintige moeder op skivakantie vertrok had ze in de trein nog geen flauw vermoeden dat dit verblijf heel plots haar beschermd rijkeluisdochtersleven zou veranderen. In die tijd noemde iedereen haar nog 'Viviane', ze had een enorme hekel aan die naam. Gelukkig prefereerden haar collega-verpleegsters ook de afkorting 'Vif'.
Mijn pas gescheiden vader verbleef ook in het hotel te Zwitserland en was als een sluwe poolvos aan het jagen op loslopend wild, liefst een braaf hertje. Moeder vond deze fils à papa een irritante charmeur vooral toen hij de blondine probeerde te versieren met zijn adellijke afkomst. Hij grinnikte dat zijn voorvaderen uit Parijs waren gevlucht, ja het kasteel van Versailles zou hun familiebezit geweest zijn! Maar hij vertelde haar ook dat hij berooid was geworden door een dom auto-ongeluk. Moeder zag de kwetsbaarheid in zijn mooie groene ogen en zij is tot zijn overlijden in 2002 bij hem gebleven.
Toch droomden mijn ouders begin jaren zeventig nog van een kasteel en dat is niet evident zonder één cent. Tot ze tijdens een vakantie met de auto net over de Franse grens bij Bouillon een 'kasteel te huur' voorbij reden. Vader snelde de oprit op want hij wilde na 1500 kilometer op de drukke auto-route even pauzeren en tegelijkertijd eens gaan kijken naar het vervallen pand.
Een oud gekromd vrouwtje met een wandelstok, vermoedelijk negentig jaar, stond de bezoekers reeds vanuit de poort lachend met een tandeloze mond op te wachten. Ze was de dochter van een bekend overleden operazanger en kon haar woning niet meer onderhouden, ze had geen familie meer. De huurprijs was belachelijk laag maar mijn pasgeboren broer Tom begon hevig te huilen toen ze de woonst betraden, iets wat het doodbraaf kereltje normaalgezien nooit deed, moeder stopte een papfles in zijn mond maar er kwam geen eind aan zijn gejammer, ook niet toen ze door de verwaarloosde verwilderde tuin liepen.
Vlug stapte moeder naar de auto, het geschrei hield daar gelukkig op! Ongerust kwam vader op zijn geliefde afgestapt en fluisterde:' Komaan Vif, dit is een buitenkans, dit gaan we niet laten liggen hé, we renoveren alles en boven de voordeur plaats ik in gouden letters: Le Chateau de Viviane.' Maar Tom protesteerde! De alweer ontgoochelde arme bourgeois bedankte de oude vrouw en verzekerde haar dat hij als 'immobiliënagent' wel een geïnteresseerde zou vinden voor haar stekje!
Vele jaren later maakten mijn ouders hun dromen min of meer waar: ze huurden een relatief groot appartement in een park. Toen was het nog chique en residentieel om er te wonen maar nu staat het bekend als de achterbuurt van onze stad!
En wonen doet ze daar reeds vijfenveertig jaar! Ooit plaats ik op op de veertiende étage, eerste deur rechts in de hoek het naamplaatje: Het kasteel van Viviane'. Maar helaas, moeder hoort die naam nog steeds niet graag!