Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
AND...ACTION !
Op een avond reden mijn jonge verliefde ouders met hun lichtblauwe sportwagen door het bruisende Brussel. Vaders antiekzaak bevond zich een eindje van de bioscoop waar ze naar de kaskraker van Jacques Deray zouden gaan kijken: 'La piscine' 'met Romy Schneider en Alain Delon in de hoofdrol! De film zou over een half uurtje beginnen en dus begon vader ongeduldig te toeteren aan een kruispunt waar geen enkele auto hoffelijk was. Ze bevonden zich in de drukke Afrikaanse Matonge Wijk! Sommige Japanse toeristen bleven op het zebrapad ter plekke stilstaan om een monument of standbeeld te fotograferen. Langs alle kanten begonnen geïrriteerde buschauffeurs te vloeken en te schelden. Ook enkele bedelaars vertraagden het verkeer en teenagers verlieten massaal de schoolgebouwen.
'Nu is het genoeg !' gromde vader, stapte uit en beval mijn moeder om het stuur over te nemen. Mijn gekke vader ging midden op het kruispunt staan, en zwaaide willekeurig met zijn armen, als een gendarme van Saint-Tropez ! En raar maar waar: iedere auto gleed keurig langs hem voorbij en volgde nauwgezet de armbewegingen van deze speciale man die alles in goede banen leidde! Zo verleende men plots respectvol voorrang aan de witte Rolls Royce met een pasgetrouwd Kongolees koppel. Die waren zo happy dat ze hun tanden bloot lachten en zongen door het autoraam :' Merci monsieur, vive la Belgique'. De mooie blondine pikte haar irritante charmeur aan een vluchtheuvel op en glimlachte: 'Missie geslaagd! Wat een scène!
Na heel die cinema was er bij het bioscoopcomplex geen parking meer beschikbaar en dus besloten ze om naar een rijke vriend te rijden die in de buurt woonde. Hij was de gelukkige eigenaar van een villa met...een mooi openluchtzwembad. En zo waanden de tortelduifjes zich een beetje Alain en Romy!
Op een avond reden mijn jonge verliefde ouders met hun lichtblauwe sportwagen door het bruisende Brussel. Vaders antiekzaak bevond zich een eindje van de bioscoop waar ze naar de kaskraker van Jacques Deray zouden gaan kijken: 'La piscine' 'met Romy Schneider en Alain Delon in de hoofdrol! De film zou over een half uurtje beginnen en dus begon vader ongeduldig te toeteren aan een kruispunt waar geen enkele auto hoffelijk was. Ze bevonden zich in de drukke Afrikaanse Matonge Wijk! Sommige Japanse toeristen bleven op het zebrapad ter plekke stilstaan om een monument of standbeeld te fotograferen. Langs alle kanten begonnen geïrriteerde buschauffeurs te vloeken en te schelden. Ook enkele bedelaars vertraagden het verkeer en teenagers verlieten massaal de schoolgebouwen.
'Nu is het genoeg !' gromde vader, stapte uit en beval mijn moeder om het stuur over te nemen. Mijn gekke vader ging midden op het kruispunt staan, en zwaaide willekeurig met zijn armen, als een gendarme van Saint-Tropez ! En raar maar waar: iedere auto gleed keurig langs hem voorbij en volgde nauwgezet de armbewegingen van deze speciale man die alles in goede banen leidde! Zo verleende men plots respectvol voorrang aan de witte Rolls Royce met een pasgetrouwd Kongolees koppel. Die waren zo happy dat ze hun tanden bloot lachten en zongen door het autoraam :' Merci monsieur, vive la Belgique'. De mooie blondine pikte haar irritante charmeur aan een vluchtheuvel op en glimlachte: 'Missie geslaagd! Wat een scène!
Na heel die cinema was er bij het bioscoopcomplex geen parking meer beschikbaar en dus besloten ze om naar een rijke vriend te rijden die in de buurt woonde. Hij was de gelukkige eigenaar van een villa met...een mooi openluchtzwembad. En zo waanden de tortelduifjes zich een beetje Alain en Romy!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN BEETJE MEER (DAN 'N VRIENDIN)
Ja, inderdaad ik studeer nu drie talen:
Arabisch, Russisch en Chinees want
ik wil de liefde die zij afwees vertalen.
En ook al gedraag ik me soms als 'n
stotterende clown, dan heb ik maar
één medicijn: met haar samenzijn.
Dàt kan als ik haar zeg dat ik
Latijn-Grieks heb gedaan, dan
verover ik haar als keizer Claudius
gewapend met pijlen van Cupido
dan zal ook hààr hart sneller slaan.
Maar eerst de taal van de liefde
leren spreken, wel te verstaan.
AND...ACTION !
Op een avond reden mijn jonge verliefde ouders met hun lichtblauwe sportwagen door het bruisende Brussel. Vaders antiekzaak bevond zich een eindje van de bioscoop waar ze naar de kaskraker van Jacques Deray zouden gaan kijken: 'La piscine' 'met Romy Schneider en Alain Delon in de hoofdrol! De film zou over een half uurtje beginnen en dus begon vader ongeduldig te toeteren aan een kruispunt waar geen enkele auto hoffelijk was. Ze bevonden zich in de drukke Afrikaanse Matonge Wijk! Sommige Japanse toeristen bleven op het zebrapad ter plekke stilstaan om een monument of standbeeld te fotograferen. Langs alle kanten begonnen geïrriteerde buschauffeurs te vloeken en te schelden. Ook enkele bedelaars vertraagden het verkeer en teenagers verlieten massaal de schoolgebouwen.
'Nu is het genoeg !' gromde vader, stapte uit en beval mijn moeder om het stuur over te nemen. Mijn gekke vader ging midden op het kruispunt staan, en zwaaide willekeurig met zijn armen, als een gendarme van Saint-Tropez ! En raar maar waar: iedere auto gleed keurig langs hem voorbij en volgde nauwgezet de armbewegingen van deze speciale man die alles in goede banen leidde! Zo verleende men plots respectvol voorrang aan de witte Rolls Royce met een pasgetrouwd Kongolees koppel. Die waren zo happy dat ze hun tanden bloot lachten en zongen door het autoraam :' Merci monsieur, vive la Belgique'. De mooie blondine pikte haar irritante charmeur aan een vluchtheuvel op en glimlachte: 'Missie geslaagd! Wat een scène!
Na heel die cinema was er bij het bioscoopcomplex geen parking meer beschikbaar en dus besloten ze om naar een rijke vriend te rijden die in de buurt woonde. Hij was de gelukkige eigenaar van een villa met...een mooi openluchtzwembad. En zo waanden de tortelduifjes zich een beetje Alain en Romy!
Ja, inderdaad ik studeer nu drie talen:
Arabisch, Russisch en Chinees want
ik wil de liefde die zij afwees vertalen.
En ook al gedraag ik me soms als 'n
stotterende clown, dan heb ik maar
één medicijn: met haar samenzijn.
Dàt kan als ik haar zeg dat ik
Latijn-Grieks heb gedaan, dan
verover ik haar als keizer Claudius
gewapend met pijlen van Cupido
dan zal ook hààr hart sneller slaan.
Maar eerst de taal van de liefde
leren spreken, wel te verstaan.
AND...ACTION !
Op een avond reden mijn jonge verliefde ouders met hun lichtblauwe sportwagen door het bruisende Brussel. Vaders antiekzaak bevond zich een eindje van de bioscoop waar ze naar de kaskraker van Jacques Deray zouden gaan kijken: 'La piscine' 'met Romy Schneider en Alain Delon in de hoofdrol! De film zou over een half uurtje beginnen en dus begon vader ongeduldig te toeteren aan een kruispunt waar geen enkele auto hoffelijk was. Ze bevonden zich in de drukke Afrikaanse Matonge Wijk! Sommige Japanse toeristen bleven op het zebrapad ter plekke stilstaan om een monument of standbeeld te fotograferen. Langs alle kanten begonnen geïrriteerde buschauffeurs te vloeken en te schelden. Ook enkele bedelaars vertraagden het verkeer en teenagers verlieten massaal de schoolgebouwen.
'Nu is het genoeg !' gromde vader, stapte uit en beval mijn moeder om het stuur over te nemen. Mijn gekke vader ging midden op het kruispunt staan, en zwaaide willekeurig met zijn armen, als een gendarme van Saint-Tropez ! En raar maar waar: iedere auto gleed keurig langs hem voorbij en volgde nauwgezet de armbewegingen van deze speciale man die alles in goede banen leidde! Zo verleende men plots respectvol voorrang aan de witte Rolls Royce met een pasgetrouwd Kongolees koppel. Die waren zo happy dat ze hun tanden bloot lachten en zongen door het autoraam :' Merci monsieur, vive la Belgique'. De mooie blondine pikte haar irritante charmeur aan een vluchtheuvel op en glimlachte: 'Missie geslaagd! Wat een scène!
Na heel die cinema was er bij het bioscoopcomplex geen parking meer beschikbaar en dus besloten ze om naar een rijke vriend te rijden die in de buurt woonde. Hij was de gelukkige eigenaar van een villa met...een mooi openluchtzwembad. En zo waanden de tortelduifjes zich een beetje Alain en Romy!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN TIRAN UIT IRAN?
Ja man, dat is de factuur als
men zo'n furie uit Iran huwt
je kocht haar een caravan waar
zij sliep met de hele buurt, je
schonk haar 'n dure frituurpan
maar ze gooide nog meer olie
op het vuur, zo spande zij je
goedheid voor haar kar met
een obscuur parasietenplan.
Nee, jullie sprookje werd er
geen van duizend en één
nacht, voortdurend moest
je als edelman buigen voor
deze charlatan, deze tiran.
Ach, jaag ze weg van je grond en
koop 'n trouwe hond, eentje zoals
Rataplan, dan wordt je snel weer
lucky, far away from your Dalton !
WAITING ON A FRIEND
In 1999 was ik reeds negen jaar bevriend met Jan Buytaert, een man die dertig jaar ouder was dan ik. Hij was kunstschilder en ik was volop aan het experimenteren met poëzie. Omdat we beiden een nogal wispelturig karakter hadden klikte het niet altijd tussen ons. Het gebeurde soms dat we ruzie kregen, maar we legden het altijd snel weer bij. Tot ik op een dag werd gebeld door een dichter die mij voorstelde om samen met de grote Tom Lanoye mijn werk voor te dragen. Jan had bij Lanoye meerdere keren aangedrongen om mij een kans te geven.
Ontgoocheld in mij omdat ik die kans niet had gegrepen verbrak Jan alle contact. Op vernissages meden we elkaar als de pest. Intussen was de vrouw van wijlen Ferre Grignard, de bekende Antwerpse zanger, in zijn leven gekomen. De breuk leek zo definitiever dan ooit. Maar ik bleef hoopvol wachten op een eventuele verzoening met mijn beste vriend.
Maanden en jaren verstreken. Ik dacht toen nog veel aan de hartverwarmende gesprekken die ik met Jan had. Ik herinnerde mij bijvoorbeeld ons gesprek waarbij hij kloeg dat hij de lelijke Kokoschka van ons tweeën was en ik de mooie Rimbaud. Jan was immers onzeker bij het andere geslacht vanwege de huidvlekken op zijn gezicht.
Ondertussen exposeerde Jan tot in Rusland...
Op een dag kon men bij de stedelijke bibliotheek informatie inwinnen over de kunstacademie waar ook Jan leraar was.
Ik liep er toevallig langs en wou wel een kijkje nemen bij de info-stands.
Gauw vroeg ik aan een informant of hij iets over Jan Buytaerts werk had.
‘Ja ja en ik betaal het boekje wel ‘ hoorde ik iemand zeggen die vlak achter mij stond.
Ik had de stem van mijn beste vriend natuurlijk dadelijk herkend!
Ja man, dat is de factuur als
men zo'n furie uit Iran huwt
je kocht haar een caravan waar
zij sliep met de hele buurt, je
schonk haar 'n dure frituurpan
maar ze gooide nog meer olie
op het vuur, zo spande zij je
goedheid voor haar kar met
een obscuur parasietenplan.
Nee, jullie sprookje werd er
geen van duizend en één
nacht, voortdurend moest
je als edelman buigen voor
deze charlatan, deze tiran.
Ach, jaag ze weg van je grond en
koop 'n trouwe hond, eentje zoals
Rataplan, dan wordt je snel weer
lucky, far away from your Dalton !
WAITING ON A FRIEND
In 1999 was ik reeds negen jaar bevriend met Jan Buytaert, een man die dertig jaar ouder was dan ik. Hij was kunstschilder en ik was volop aan het experimenteren met poëzie. Omdat we beiden een nogal wispelturig karakter hadden klikte het niet altijd tussen ons. Het gebeurde soms dat we ruzie kregen, maar we legden het altijd snel weer bij. Tot ik op een dag werd gebeld door een dichter die mij voorstelde om samen met de grote Tom Lanoye mijn werk voor te dragen. Jan had bij Lanoye meerdere keren aangedrongen om mij een kans te geven.
Ontgoocheld in mij omdat ik die kans niet had gegrepen verbrak Jan alle contact. Op vernissages meden we elkaar als de pest. Intussen was de vrouw van wijlen Ferre Grignard, de bekende Antwerpse zanger, in zijn leven gekomen. De breuk leek zo definitiever dan ooit. Maar ik bleef hoopvol wachten op een eventuele verzoening met mijn beste vriend.
Maanden en jaren verstreken. Ik dacht toen nog veel aan de hartverwarmende gesprekken die ik met Jan had. Ik herinnerde mij bijvoorbeeld ons gesprek waarbij hij kloeg dat hij de lelijke Kokoschka van ons tweeën was en ik de mooie Rimbaud. Jan was immers onzeker bij het andere geslacht vanwege de huidvlekken op zijn gezicht.
Ondertussen exposeerde Jan tot in Rusland...
Op een dag kon men bij de stedelijke bibliotheek informatie inwinnen over de kunstacademie waar ook Jan leraar was.
Ik liep er toevallig langs en wou wel een kijkje nemen bij de info-stands.
Gauw vroeg ik aan een informant of hij iets over Jan Buytaerts werk had.
‘Ja ja en ik betaal het boekje wel ‘ hoorde ik iemand zeggen die vlak achter mij stond.
Ik had de stem van mijn beste vriend natuurlijk dadelijk herkend!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DIAMONDS ARE FOREVER
Mijn nichtje Nora is pas twintig en
schittert nu reeds als een diamant
zij is immers veelzijdig en briljant.
Ik wed dat ze ooit als fotomodel
op de cover van Elle-magazine zal
prijken, zo zal ze in Parijs snel haar
huwelijkstaart aansnijden om er
met 'n limousine vandoor te rijden.
Zal ze dan naast haar schoenen
beginnen lopen? Ach, laten we
niet op de zaken vooruitlopen.
Want zelfs zonder dure ringen aan
haar hand blijft zij een pure diamant.
Ja ja, ze is een meisje van alle tijden!
Diamonds are Forever!
EEN KEER TREK JE DE CONCLUSIE
Toen ik net acht was geworden liep ik mij tijdens een zonnige schoolvakantie stierlijk te vervelen. Ik woonde in een tamelijk hoog, saai en grijs appartementsgebouw en daar was niet veel te beleven. Tot ik er de tienjarige Joost ontmoette. Het 'klikte' meteen, we speelden de hele zomer met zijn tinnen soldaatjes. Want Joost wist toen al wat hij later zou worden: para-commando!
Joost stond bekend in de stad als 'een zware jongen' met wie je best geen ruzie kon hebben. Maar wij tweetjes waren 'echte vrienden '.
Na vele jaren kinderspel en kattenkwaad bereidde hij zich echter voor op de harde militaire realiteit. Joost werd vijftien en nam mij met vaste regelmaat mee om te gaan joggen en aan krachttraining te doen. We begonnen ons ook te interesseren voor Oosterse gevechtsporten zoals judo en karate! We experimenteerden zelfs met loodjespistolen.
Voor ons was het een heerlijke tijd maar Joost die moeite had met lezen en schrijven wist toen nog altijd niet dat ik twee jaar Latijn-Grieks achter de rug had. Maar op een winteravond ontdekte hij waar ik altijd voor gevreesd had: in mijn slaapkamer vond Joost mijn schoolhandboek Latijn!!
Het verdere verloop van 'onze vriendschap' laat zich raden. Op alle mogelijke manieren probeerde 'mijn beste vriend' mij van mijn studies af te houden ... .
Joost behaalde uiteindelijk zijn commando-brevet en ik, via een grote omweg, mijn universitair diploma.
Eén keer trek je de conclusie: vriendschap is een illusie ... ook voor het goede doel!
Mijn nichtje Nora is pas twintig en
schittert nu reeds als een diamant
zij is immers veelzijdig en briljant.
Ik wed dat ze ooit als fotomodel
op de cover van Elle-magazine zal
prijken, zo zal ze in Parijs snel haar
huwelijkstaart aansnijden om er
met 'n limousine vandoor te rijden.
Zal ze dan naast haar schoenen
beginnen lopen? Ach, laten we
niet op de zaken vooruitlopen.
Want zelfs zonder dure ringen aan
haar hand blijft zij een pure diamant.
Ja ja, ze is een meisje van alle tijden!
Diamonds are Forever!
EEN KEER TREK JE DE CONCLUSIE
Toen ik net acht was geworden liep ik mij tijdens een zonnige schoolvakantie stierlijk te vervelen. Ik woonde in een tamelijk hoog, saai en grijs appartementsgebouw en daar was niet veel te beleven. Tot ik er de tienjarige Joost ontmoette. Het 'klikte' meteen, we speelden de hele zomer met zijn tinnen soldaatjes. Want Joost wist toen al wat hij later zou worden: para-commando!
Joost stond bekend in de stad als 'een zware jongen' met wie je best geen ruzie kon hebben. Maar wij tweetjes waren 'echte vrienden '.
Na vele jaren kinderspel en kattenkwaad bereidde hij zich echter voor op de harde militaire realiteit. Joost werd vijftien en nam mij met vaste regelmaat mee om te gaan joggen en aan krachttraining te doen. We begonnen ons ook te interesseren voor Oosterse gevechtsporten zoals judo en karate! We experimenteerden zelfs met loodjespistolen.
Voor ons was het een heerlijke tijd maar Joost die moeite had met lezen en schrijven wist toen nog altijd niet dat ik twee jaar Latijn-Grieks achter de rug had. Maar op een winteravond ontdekte hij waar ik altijd voor gevreesd had: in mijn slaapkamer vond Joost mijn schoolhandboek Latijn!!
Het verdere verloop van 'onze vriendschap' laat zich raden. Op alle mogelijke manieren probeerde 'mijn beste vriend' mij van mijn studies af te houden ... .
Joost behaalde uiteindelijk zijn commando-brevet en ik, via een grote omweg, mijn universitair diploma.
Eén keer trek je de conclusie: vriendschap is een illusie ... ook voor het goede doel!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
POÈMES VOISINS
LES FEMMES C'EST DU CHINOIS
C'est une vieille canaille, ma voisine Cécile
mais ne la prenez pas pour une imbécile
par le facteur elle se laisse aimer
oui c'est une femme très liberée
comme ses vases Chinois, elle est si fragile
CLAUDE FRANÇOIS
Gros François vit au sixième étage
les Claudettes dansent des images
au funeraille de sa femme
en silence il chante des larmes
en voyant les photos du marriage
LES FEMMES C'EST DU CHINOIS
C'est une vieille canaille, ma voisine Cécile
mais ne la prenez pas pour une imbécile
par le facteur elle se laisse aimer
oui c'est une femme très liberée
comme ses vases Chinois, elle est si fragile
CLAUDE FRANÇOIS
Gros François vit au sixième étage
les Claudettes dansent des images
au funeraille de sa femme
en silence il chante des larmes
en voyant les photos du marriage
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
FOUR FUNERALS AND A WEDDING
Mijn stille tedere moeder heet Vivian
maar elke chillende man noemt haar Vif
bij een bubbel op de witlederen divan.
Toch is zij nooit getrouwd, hoewel zij ooit
een grote kans maakte bij mijn rijke vriend
de welbekende kunstschilder Jan Buytaert
maar die vond zij nogal bizar en veel te oud.
Ja, ze koos voor m'n berooide vader
met wie zij dus niet is gehuwd en
zo behandelde de familie haar bot
en ruw vanwege d'r levenswandel
die men jarenlang heeft geschuwd.
Een tijdje geleden heeft zij heftig gerouwd
toen alle broers en zussen plots zijn overleden
voor wie zij in de stadskerk zo heeft gebeden.
Ook Jan en vader zijn er allang niet meer.
Moeder straalt nu werkelijk als een lentebloem
is weer klaar voor een prille liefde in haar leven.
Die wil zij beleven in de aanblik van een sterke
bink die bij de overdracht van haar trouwring in
stilte zingt: Vivi, waar ben je al die tijd gebleven?
SLAVE TO THE RHYTHM
Tante Berna was bijzonder gevoelig, intelligent en charmant, maar kreeg als jonge vrouw weinig of geen aandacht van de mannen, althans niet van blanke mannen. Ze was dan ook in de wolken toen ze tijdens een officierenbal de Congolese piloot Arthur ontmoette in Koksijde aan zee, ze was net afgestudeerd.
Het werd meteen haar eerste grote liefde. Tegen wil en dank van haar vader, vloog ze met hem naar de Kongo. Arthur hield oprecht van haar, getuige de vele liefdesbrieven die hij schreef tot aan haar dood. De man was echter al getrouwd met een inheemse die hem vijf kinderen had geschonken. De wanhopige Berna zocht troost bij de ingenieur Alfons, een stamhoofd die de clan waar Arthur bij hoorde vijandig gezind was. Hij beloofde zijn blanke statussymbool een beter leven.
Al gauw bleek dat Berna in een wespennest was terechtgekomen. De vrouwen van het dorp gaven haar bevelen, ze moest in de ondraaglijke hitte hun gewaden helpen mee wassen, had last van de talloze insecten en was bang voor het geluid van leeuwen en sissende slangen. Bovendien dreigde Alfons met gruwelijke folteringen indien ze nog contact nam met haar piloot ... die zij heimelijk nog zag bij volle maan.
Ze overwoog om te vluchten, haar paradijs was immers een hel geworden. Haastig contacteerde ze Arthur om haar terug naar België te vliegen. In het holst van de nacht is zij als een bang muisje kunnen ontsnappen. Eind goed, al goed? Helaas niet, de idealistische vrouw werd opgenomen in een instelling waar zij zich nog steeds onveilig voelde. Haar grootste, maar ietwat irrationele, angst was om als blanke slavin ontvoerd te worden door 'de zwarte maffia'.
Toen ik mijn ongelukkige tante voor mijn zestiende verjaardag had uitgenodigd, sloegen tijdens het feestje ineens alle stoppen bij haar door. Moeder had mij immers een LP van de befaamde Grace Jones cadeau gedaan en door de woonkamer zong de zangeres één van haar hits: Slave to the rhythm!!
Jammerend en huilend werd ze met een ambulance afgevoerd ... we stonden er met z'n allen verslagen op te kijken.
Mijn stille tedere moeder heet Vivian
maar elke chillende man noemt haar Vif
bij een bubbel op de witlederen divan.
Toch is zij nooit getrouwd, hoewel zij ooit
een grote kans maakte bij mijn rijke vriend
de welbekende kunstschilder Jan Buytaert
maar die vond zij nogal bizar en veel te oud.
Ja, ze koos voor m'n berooide vader
met wie zij dus niet is gehuwd en
zo behandelde de familie haar bot
en ruw vanwege d'r levenswandel
die men jarenlang heeft geschuwd.
Een tijdje geleden heeft zij heftig gerouwd
toen alle broers en zussen plots zijn overleden
voor wie zij in de stadskerk zo heeft gebeden.
Ook Jan en vader zijn er allang niet meer.
Moeder straalt nu werkelijk als een lentebloem
is weer klaar voor een prille liefde in haar leven.
Die wil zij beleven in de aanblik van een sterke
bink die bij de overdracht van haar trouwring in
stilte zingt: Vivi, waar ben je al die tijd gebleven?
SLAVE TO THE RHYTHM
Tante Berna was bijzonder gevoelig, intelligent en charmant, maar kreeg als jonge vrouw weinig of geen aandacht van de mannen, althans niet van blanke mannen. Ze was dan ook in de wolken toen ze tijdens een officierenbal de Congolese piloot Arthur ontmoette in Koksijde aan zee, ze was net afgestudeerd.
Het werd meteen haar eerste grote liefde. Tegen wil en dank van haar vader, vloog ze met hem naar de Kongo. Arthur hield oprecht van haar, getuige de vele liefdesbrieven die hij schreef tot aan haar dood. De man was echter al getrouwd met een inheemse die hem vijf kinderen had geschonken. De wanhopige Berna zocht troost bij de ingenieur Alfons, een stamhoofd die de clan waar Arthur bij hoorde vijandig gezind was. Hij beloofde zijn blanke statussymbool een beter leven.
Al gauw bleek dat Berna in een wespennest was terechtgekomen. De vrouwen van het dorp gaven haar bevelen, ze moest in de ondraaglijke hitte hun gewaden helpen mee wassen, had last van de talloze insecten en was bang voor het geluid van leeuwen en sissende slangen. Bovendien dreigde Alfons met gruwelijke folteringen indien ze nog contact nam met haar piloot ... die zij heimelijk nog zag bij volle maan.
Ze overwoog om te vluchten, haar paradijs was immers een hel geworden. Haastig contacteerde ze Arthur om haar terug naar België te vliegen. In het holst van de nacht is zij als een bang muisje kunnen ontsnappen. Eind goed, al goed? Helaas niet, de idealistische vrouw werd opgenomen in een instelling waar zij zich nog steeds onveilig voelde. Haar grootste, maar ietwat irrationele, angst was om als blanke slavin ontvoerd te worden door 'de zwarte maffia'.
Toen ik mijn ongelukkige tante voor mijn zestiende verjaardag had uitgenodigd, sloegen tijdens het feestje ineens alle stoppen bij haar door. Moeder had mij immers een LP van de befaamde Grace Jones cadeau gedaan en door de woonkamer zong de zangeres één van haar hits: Slave to the rhythm!!
Jammerend en huilend werd ze met een ambulance afgevoerd ... we stonden er met z'n allen verslagen op te kijken.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BON CHIC BON GENRE
Ma voisine Monique du quatrième étage
est modieuse, chic et belle pour son âge
sa fille aînée est mariée à un dentiste
depuis des années elle fait du ski en Suisse
oui sa richesse rend le Parc Fabiola en rage
PRINCE LAURENT VIT A FABIOLA
En face de moi habite Laurent
ce soir, il fêté ses vingt-huit ans
c'est un employé très courageux
travailler c'est tout ce qu'il veut
malgré les virus dans son sang
NOG EEN ZWANWORSTJE S.V.P.
Na hun wereldreis woonden mijn ouders in een kleine bungalow om een beetje te bekomen van hun soms wel wat hachelijke avonturen. Ze waren er très heureux samen maar er was wel één klein minpuntje dat hun prille geluk wekelijks kwam verstoren: John, de ex van mijn moeder.
Hij was na zijn huwelijk met zijn rijke Sophie nog steeds hopeloos verliefd op mijn mooie blonde moeder en reed dus iedere zaterdagochtend voorbij de bungalow om te komen loeren of mijn vader reeds vertrokken was naar de supermarkt. Hij wist immers dat vader rond dat tijdstip er zijn wekelijkse boodschappen deed.
Toch was vader vanwege een voetblessure die ochtend thuisgebleven en zo zag hij plots John enkele keren aarzelend voorbij het raam wandelen. Moeder wist dat vader erg jaloers was op de 'vriendschap' tussen haar en John. De man was immers een succesvol beeldhouwer en provoceerde mijn vader continu met zijn gloednieuwe Porsche.
Mijn vader was die dag echter goed geluimd. Hij tikte met z'n pijp tegen het raam en deed teken naar John dat hij welkom was. De beeldhouwer stond even versteend van schrik door deze verrassing maar kwam dan toch binnen in hun nederige woonst.
Vader haalde enkele biertjes uit de kelder en met een brede glimlach verzocht hij John om plaats te nemen aan de salontafel. Opgelucht presenteerde moeder de twee heren een blikje zwanworstjes.
De rivalen praatten allebei vrolijk over het leven, de liefde en de lust.
Tot het tijd was om als goede vrienden afscheid te nemen. Voor hij opstond vroeg John nog grijnzend aan vader: mag ik nog een penisje s.v.p.?
'Ah wil je nog ein Schwanz?' grinnikte vader en bood hem het laatste zwanworstje aan!
Ma voisine Monique du quatrième étage
est modieuse, chic et belle pour son âge
sa fille aînée est mariée à un dentiste
depuis des années elle fait du ski en Suisse
oui sa richesse rend le Parc Fabiola en rage
PRINCE LAURENT VIT A FABIOLA
En face de moi habite Laurent
ce soir, il fêté ses vingt-huit ans
c'est un employé très courageux
travailler c'est tout ce qu'il veut
malgré les virus dans son sang
NOG EEN ZWANWORSTJE S.V.P.
Na hun wereldreis woonden mijn ouders in een kleine bungalow om een beetje te bekomen van hun soms wel wat hachelijke avonturen. Ze waren er très heureux samen maar er was wel één klein minpuntje dat hun prille geluk wekelijks kwam verstoren: John, de ex van mijn moeder.
Hij was na zijn huwelijk met zijn rijke Sophie nog steeds hopeloos verliefd op mijn mooie blonde moeder en reed dus iedere zaterdagochtend voorbij de bungalow om te komen loeren of mijn vader reeds vertrokken was naar de supermarkt. Hij wist immers dat vader rond dat tijdstip er zijn wekelijkse boodschappen deed.
Toch was vader vanwege een voetblessure die ochtend thuisgebleven en zo zag hij plots John enkele keren aarzelend voorbij het raam wandelen. Moeder wist dat vader erg jaloers was op de 'vriendschap' tussen haar en John. De man was immers een succesvol beeldhouwer en provoceerde mijn vader continu met zijn gloednieuwe Porsche.
Mijn vader was die dag echter goed geluimd. Hij tikte met z'n pijp tegen het raam en deed teken naar John dat hij welkom was. De beeldhouwer stond even versteend van schrik door deze verrassing maar kwam dan toch binnen in hun nederige woonst.
Vader haalde enkele biertjes uit de kelder en met een brede glimlach verzocht hij John om plaats te nemen aan de salontafel. Opgelucht presenteerde moeder de twee heren een blikje zwanworstjes.
De rivalen praatten allebei vrolijk over het leven, de liefde en de lust.
Tot het tijd was om als goede vrienden afscheid te nemen. Voor hij opstond vroeg John nog grijnzend aan vader: mag ik nog een penisje s.v.p.?
'Ah wil je nog ein Schwanz?' grinnikte vader en bood hem het laatste zwanworstje aan!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE SPACE-REVOLUTION
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule en elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit en verruimt jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken !
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is...
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule en elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit en verruimt jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken !
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
FIJNE FEESTDAGEN FANS!
ACROBATEN
Hoe hoger zij klimmen
hoe dieper vallen
hun verdeelde krachten
in duizelingwekkende
kunstgrepen samen,
het publiek opzwepend
is het spanning ten top
als bovenarmen reikhalzen
naar de zwevende bekkens
rakelings en beurtelings
en tot zij touwtrekkend
weer op hun pootjes
terechtkomen daalt ieders
hartslag met hen mee.
(c)laude1998 !
LE MOULIN ROUGE
Sjiek publiek dat naast
elkaar zit te filosoferen
in het roodgestoffeerde
café-chantant van een
glaasje champagne en
vlammende schoonheden
die in het lampenlicht
bont gekostumeerd en
lichtvoetig dansen
terwijl zij geraffineerd
hun gevederde kont
doen glitterglanzen.
(c)laude1997 !
ACROBATEN
Hoe hoger zij klimmen
hoe dieper vallen
hun verdeelde krachten
in duizelingwekkende
kunstgrepen samen,
het publiek opzwepend
is het spanning ten top
als bovenarmen reikhalzen
naar de zwevende bekkens
rakelings en beurtelings
en tot zij touwtrekkend
weer op hun pootjes
terechtkomen daalt ieders
hartslag met hen mee.
(c)laude1998 !
LE MOULIN ROUGE
Sjiek publiek dat naast
elkaar zit te filosoferen
in het roodgestoffeerde
café-chantant van een
glaasje champagne en
vlammende schoonheden
die in het lampenlicht
bont gekostumeerd en
lichtvoetig dansen
terwijl zij geraffineerd
hun gevederde kont
doen glitterglanzen.
(c)laude1997 !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IN THE NAME OF ROSE
Onlangs schreef ik een gedicht over Rosa Parks, de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die op de kille ochtend van 1 december 1955 in Montgomery, Alabama, het aandurfde om in de stadsbus plaats te nemen naast de blanke reizigers, in 'the white zone' dus. De buschauffeur was razend met alle nare gevolgen van dien. Rosa Parks was een activiste in de burgerrechtenbeweging en haar protest was een grote stap voor die beweging waarvan zij nadien als hun 'first lady' werd geëerd.
Met mijn gedicht 'I'm free to sit where I want' wilde ik het belang van deze 'busboycot' nog eens onderstrepen en dus plaatste ik mijn gedicht op de facebookpagina van de eerste zwarte VS-president.
Obama heeft het te druk om te liken, één acteur deed het wél, vanmorgen echter had deze Hollywoodster zijn waardering al weggehaald van Obama's fb-pagina maar dat is nu even niet van belang.
Waar ik het wel over wil hebben: Parks werd hét symbool van de burgerrechtenbeweging. Ze was niet de eerste persoon die zich verzette tegen bussegregatie, maar de National Association for the Advancement of Colored People (NAACP) vond haar de meest geschikte kandidaat om een rechtszaak te beginnen, na haar arrestatie voor burgerlijke ongehoorzaamheid.
Hoewel ze in latere jaren alom werd bewonderd, heeft ze ook moeten boeten voor haar daad: ze kreeg jarenlang doodsbedreigingen en werd keer op keer ontslagen. Toch vond ze een gepaste job in Detroit. Van 1965 tot 1988 diende ze als secretaris en receptioniste van John Conyers,een Afro-Amerikaanse vertegenwoordiger. Parks was ook activiste in de Black Power-movement en zette zich in voor politieke gevangenen in de VS. Ze hielp de zwarte gemeenschap inspireren om de Montgomery-bussen meer dan een jaar te boycotten. De zaak verzandde in de staatsrechtbanken, maar de federale Montgomery-busrechtszaak Browder v. Gayle resulteerde in een beslissing van november 1956 dat bussegregatie ongrondwettelijk is onder de Equal Protection Clause van het 14e amendement op de Amerikaanse grondwet
Na haar dood in 2005 was zij de eerste vrouw die ter ere lag in de Capitol Rotunda. Missouri en Californië herdenken Rosa Parks Day op haar verjaardag, 4 februari, terwijl Ohio, Oregonen Texas de verjaardag van haar arrestatie, 1 december, herdenken.
(Mijn inspiratie voor deze tekst vond ik grotendeels op internet)
MY ODE TO ROSE:
I' M FREE TO SIT WHERE I WANT
In the fifties a brave black woman
got on the bus that rainy morning
she took a seat in the white zone
you could hear the driver's moans
it was a big step for her movement
Onlangs schreef ik een gedicht over Rosa Parks, de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die op de kille ochtend van 1 december 1955 in Montgomery, Alabama, het aandurfde om in de stadsbus plaats te nemen naast de blanke reizigers, in 'the white zone' dus. De buschauffeur was razend met alle nare gevolgen van dien. Rosa Parks was een activiste in de burgerrechtenbeweging en haar protest was een grote stap voor die beweging waarvan zij nadien als hun 'first lady' werd geëerd.
Met mijn gedicht 'I'm free to sit where I want' wilde ik het belang van deze 'busboycot' nog eens onderstrepen en dus plaatste ik mijn gedicht op de facebookpagina van de eerste zwarte VS-president.
Obama heeft het te druk om te liken, één acteur deed het wél, vanmorgen echter had deze Hollywoodster zijn waardering al weggehaald van Obama's fb-pagina maar dat is nu even niet van belang.
Waar ik het wel over wil hebben: Parks werd hét symbool van de burgerrechtenbeweging. Ze was niet de eerste persoon die zich verzette tegen bussegregatie, maar de National Association for the Advancement of Colored People (NAACP) vond haar de meest geschikte kandidaat om een rechtszaak te beginnen, na haar arrestatie voor burgerlijke ongehoorzaamheid.
Hoewel ze in latere jaren alom werd bewonderd, heeft ze ook moeten boeten voor haar daad: ze kreeg jarenlang doodsbedreigingen en werd keer op keer ontslagen. Toch vond ze een gepaste job in Detroit. Van 1965 tot 1988 diende ze als secretaris en receptioniste van John Conyers,een Afro-Amerikaanse vertegenwoordiger. Parks was ook activiste in de Black Power-movement en zette zich in voor politieke gevangenen in de VS. Ze hielp de zwarte gemeenschap inspireren om de Montgomery-bussen meer dan een jaar te boycotten. De zaak verzandde in de staatsrechtbanken, maar de federale Montgomery-busrechtszaak Browder v. Gayle resulteerde in een beslissing van november 1956 dat bussegregatie ongrondwettelijk is onder de Equal Protection Clause van het 14e amendement op de Amerikaanse grondwet
Na haar dood in 2005 was zij de eerste vrouw die ter ere lag in de Capitol Rotunda. Missouri en Californië herdenken Rosa Parks Day op haar verjaardag, 4 februari, terwijl Ohio, Oregonen Texas de verjaardag van haar arrestatie, 1 december, herdenken.
(Mijn inspiratie voor deze tekst vond ik grotendeels op internet)
MY ODE TO ROSE:
I' M FREE TO SIT WHERE I WANT
In the fifties a brave black woman
got on the bus that rainy morning
she took a seat in the white zone
you could hear the driver's moans
it was a big step for her movement
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLOSTRADAMUS?!
Vandaag verscheen mijn gedicht 'Vind hem die GSM' in de Leunstoel, een online-magazine voor rustige mensen waar ik nu reeds een tijdje mijn literair werk publiceer. In dat gedicht schreef ik over moeders old- timer-GSM, één van de eerste van Nokia die hier in Europa op de markt kwam, nu meer dan twintig jaar geleden.
De redacteurs Frits en Henk zorgen altijd voor een heel gepast plaatje bij de gepubliceerde teksten. Vanmorgen las ik mijn gedicht 'Vind hem die GSM' en tot mijn grote verbazing zag ik de illustratie: het was dezelfde overjaars model dat moeder toen kocht, tot zelfs de blauwe kleur aan toe !
'Dat is geen toeval' grinnikte ik bij een kopje koffie! Ja ik geloof in telepathie...mijn hele leven is daarop gebaseerd. Ik ontdekte dat voor het eerst in de lager school, toen ik 7 jaar was. Ik kon op een mooie lentedag 'voelen' welke vragen de leraar aan mij wilde stellen, dat was griezelig en gelukkig éénmalig.
Maar later als tiener had ik met mijn liefjes opnieuw hetzelfde 'probleem', ik wist wat ze dachten en wilden. En dat maakte mijn irritante 'playboyperiode' een stuk gemakkelijker...Deze 'voeling' duurde exact 5 jaren.
Door mijn overleden vriend Jan Buytaert ontwikkelde zich dat zesde zintuig nog meer en meer, hij was immers een groot mysticus en helderziende: hij wist vooraf wat ik op restaurant wilde consumeren! Maar ik 'wist' telkens weer dat hij de dure wijn nooit zou betalen...
Ook in vaders woonst was ik een 'grote hulp' als ik zijn autosleutels direct kon vinden. Wat betreft mijn moeder verwijs ik naar mijn in de Leunstoel gepubliceerd verhaal 'TS-ST.'
'Ach allemaal flauwekul,' hoor ik de lezers denken. 'Claudio lijdt blijkbaar aan een Nostradamuswaan'.
De volgende info vond ik op internet:
Telepathie is de vermeende plaatsvervangende overdracht van informatie van de ene persoon naar de andere zonder gebruik te maken van bekende menselijke sensorische kanalen of fysieke interactie.
Telepathie-experimenten zijn historisch bekritiseerd vanwege een gebrek aan goede controles en herhaalbaarheid. Er is geen goed bewijs dat telepathie bestaat, en het onderwerp wordt over het algemeen door de wetenschappelijke gemeenschap beschouwd als pseudowetenschap.
VIND HEM DIE GSM !
Het is nu reeds vier dagen geleden
dat ik de overjaarse gsm van moeder
kwijt ben gespeeld, ze had hem nog
maar een weekje aan mij uitgeleend.
Zij was razend en ik was in paniek
stel je voor dat een zieke mens ons
in diskrediet brengt ! Cloclo, zorg
dat je hem vindt! riep ze streng!!
Zo marcheerde ik tot mijn provider
om het nummer te blokkeren opdat we
niet meer aan slapeloze nachten leden.
Toch dacht ik gisteren nog: we vinden dat
ouderwetse mobiel dat mijn moeder al
twintig jaar lang in haar lade bij zich hield.
Ik wou eigenlijk met dat piepkleine model
de mensen provoceren die hier in de lift
met veel te grote smartphones paraderen,
Ach kleine zonden worden snel bestraft
en dus was ik weer terug van af, moest
ik m'n enorme Iphone verbergen voor al
deze dwergen, jawel noem mij maar maf.
Maar dit gedicht is bijlange nog niet af
zopas heeft moeder mij met een vondst
verrast, hij lag in de auto, zei ze met haar
blonde blije glimlach, tijd voor een relaxe
symphony van Bach en een glaasje wijn!
En zo kent ook deze poem
onverwachts een goed eind!
Vandaag verscheen mijn gedicht 'Vind hem die GSM' in de Leunstoel, een online-magazine voor rustige mensen waar ik nu reeds een tijdje mijn literair werk publiceer. In dat gedicht schreef ik over moeders old- timer-GSM, één van de eerste van Nokia die hier in Europa op de markt kwam, nu meer dan twintig jaar geleden.
De redacteurs Frits en Henk zorgen altijd voor een heel gepast plaatje bij de gepubliceerde teksten. Vanmorgen las ik mijn gedicht 'Vind hem die GSM' en tot mijn grote verbazing zag ik de illustratie: het was dezelfde overjaars model dat moeder toen kocht, tot zelfs de blauwe kleur aan toe !
'Dat is geen toeval' grinnikte ik bij een kopje koffie! Ja ik geloof in telepathie...mijn hele leven is daarop gebaseerd. Ik ontdekte dat voor het eerst in de lager school, toen ik 7 jaar was. Ik kon op een mooie lentedag 'voelen' welke vragen de leraar aan mij wilde stellen, dat was griezelig en gelukkig éénmalig.
Maar later als tiener had ik met mijn liefjes opnieuw hetzelfde 'probleem', ik wist wat ze dachten en wilden. En dat maakte mijn irritante 'playboyperiode' een stuk gemakkelijker...Deze 'voeling' duurde exact 5 jaren.
Door mijn overleden vriend Jan Buytaert ontwikkelde zich dat zesde zintuig nog meer en meer, hij was immers een groot mysticus en helderziende: hij wist vooraf wat ik op restaurant wilde consumeren! Maar ik 'wist' telkens weer dat hij de dure wijn nooit zou betalen...
Ook in vaders woonst was ik een 'grote hulp' als ik zijn autosleutels direct kon vinden. Wat betreft mijn moeder verwijs ik naar mijn in de Leunstoel gepubliceerd verhaal 'TS-ST.'
'Ach allemaal flauwekul,' hoor ik de lezers denken. 'Claudio lijdt blijkbaar aan een Nostradamuswaan'.
De volgende info vond ik op internet:
Telepathie is de vermeende plaatsvervangende overdracht van informatie van de ene persoon naar de andere zonder gebruik te maken van bekende menselijke sensorische kanalen of fysieke interactie.
Telepathie-experimenten zijn historisch bekritiseerd vanwege een gebrek aan goede controles en herhaalbaarheid. Er is geen goed bewijs dat telepathie bestaat, en het onderwerp wordt over het algemeen door de wetenschappelijke gemeenschap beschouwd als pseudowetenschap.
VIND HEM DIE GSM !
Het is nu reeds vier dagen geleden
dat ik de overjaarse gsm van moeder
kwijt ben gespeeld, ze had hem nog
maar een weekje aan mij uitgeleend.
Zij was razend en ik was in paniek
stel je voor dat een zieke mens ons
in diskrediet brengt ! Cloclo, zorg
dat je hem vindt! riep ze streng!!
Zo marcheerde ik tot mijn provider
om het nummer te blokkeren opdat we
niet meer aan slapeloze nachten leden.
Toch dacht ik gisteren nog: we vinden dat
ouderwetse mobiel dat mijn moeder al
twintig jaar lang in haar lade bij zich hield.
Ik wou eigenlijk met dat piepkleine model
de mensen provoceren die hier in de lift
met veel te grote smartphones paraderen,
Ach kleine zonden worden snel bestraft
en dus was ik weer terug van af, moest
ik m'n enorme Iphone verbergen voor al
deze dwergen, jawel noem mij maar maf.
Maar dit gedicht is bijlange nog niet af
zopas heeft moeder mij met een vondst
verrast, hij lag in de auto, zei ze met haar
blonde blije glimlach, tijd voor een relaxe
symphony van Bach en een glaasje wijn!
En zo kent ook deze poem
onverwachts een goed eind!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HET ENIGMA MEA CULPA!
Toen ik dertig jaar geleden de wanhoop nabij was vanwege een ernstige ziekte, stelde vader mij voor om naar Lourdes te reizen! Ik was niet erg gelovig maar vader kon me na lang aandringen overhalen. Ik wilde graag genezen en dus zag ik het als mijn laatste strohalm. Vader had ook iets goed te maken met de Kerk, hij beleefde op dat moment de hel, een kardinaal had immers nog een appeltje te schillen met hem.
En zo zaten we die zomerochtend door het vliegtuigraampje te kijken naar het Brusselse tranendal onder ons terwijl we reeds vertoefden in hogere sferen, er was geen vuiltje aan de blauwe lucht. Nadat we de cockpit hadden bezocht, speelden we een potje schaak, vader won drie keer en liet zich één keer verliezen. Hij glimlachte: Cloclo, het Leven is als een schaakspel, een strijd tussen zwart en wit...
Vanuit de Franse vlieghaven ergens in de Pyreneeën reed een overvol busje ons tegen 11u naar het beloofde land. De meeste passagiers waren gehandicapt en prevelden een gebedje met de paternoster in de hand. Bezorgde moeders, vurig hopend op een wonder, duwden hun kinderen met de rolstoel naar dé stad waar hun hele universum om draaide: het wereldberoemde Lourdes. De bushalte bevond zich naast de prachtig zonneglitterende rivier De Gave, dus gemakkelijk om te onthouden, de chauffeur sprak in alle talen van Babel: 'Dames en heren, gelieve hier tegen 17u terug te keren! Maak er een zalige dag van! En ga in vrede.'
Zo stapten wij nieuwsgierig naar het stadscentrum! Geleid door onze engelbewaarder arriveerden wij vrij snel aan de plaats waar Bernadette, in 1858 de 'Heilige maagd' had zien verschijnen. Het was moeilijk om een foto te nemen van het Mariabeeld dat daar in een grot zomaar wat stond te staan, de pelgrims wilden immers allemaal vereeuwigd worden met haar, niet goed beseffend dat deze stad in handen was van enkele gelddemonen die munt wilden slaan uit heel die schijnvertoning. Dag in dag uit verkoopt men vele gadgets rond dit thema!
Maar goed, vader en ik deden waanzinnig ons best om mee te zingen met de karmelietessen, franciscanen, dominicanen en andere vertegenwoordigers van Christelijke instituties.
Tot ik vaders mooie groene ogen zag huilen, als een koorknaapje destijds klonk zijn stem weer hemels: Avé Maria, Avé Maria! En plots leek hij door de duivel bezeten en wrong zich een weg door de meute om zo dichtbij mogelijk bij het beeld te kunnen zijn, en ik volgde hem, als een braaf lammetje.
Onweerswolken verschenen echter onheilspellend en het begon hevig te donderen en te bliksemen, even later regende het een zondvloed aan wijwater, de goedgelovigen zochten snel een schuilplaats. Vader stond als enige druipnat met een verbolgen blik te staren naar het doodstille Mariabeeld en riep: 'God, waarom heb je ons verlaten?' Een seconde later viel er een stevige tak met twee vijgenbladeren naar beneden, vlak voor zijn bruine sandalen. Een Stem fluisterde: Waarom hebben Adam en Eva mij destijds verlaten?' De stormwind ging weer liggen en er kwam er weer licht in de duisternis! Vader knielde nederig en dankte de Heer!
Thuisgekomen hebben we deze Apocalyps voor onszelf gehouden. Op een feestje grinnikte vader: Cloclo, schrijf dit allemaal op maar wacht tot ik in het Paradijs ben! En als ik ooit aan jou verschijn mijn zoon, staat het Licht op groen!
RENEE, REMEMBER HIS NAME
Renee was ooit een bekend voetballer
heeft zijn sporen verdiend als aanvaller.
Nu wandelt hij, vijftig jaar later, met zijn
hond in het buurtpark en vertelt mij dat
hij graag zijn schilderijen wil exposeren.
Hij is een vurig artiest geworden die zich
toelegt op het portretteren van tennissers,
boksers en andere sportlieden terwijl ik via
z'n website zijn creaturen mag bekritiseren.
Maar het is uit met de penseelpret want al
maanden wacht hij tot men een net bedrag
voor zijn werken wil aanbieden, desnoods
verkoopt hij zijn kunst aan Jan met de pet.
Ach Renee, gooi je parels niet voor de zwijnen
en durf toch wat meer buiten de lijnen te kleuren.
Want ooit zal men naar je www surfen en zal
heel internet de kunstenaar Renee goedkeuren!
Toen ik dertig jaar geleden de wanhoop nabij was vanwege een ernstige ziekte, stelde vader mij voor om naar Lourdes te reizen! Ik was niet erg gelovig maar vader kon me na lang aandringen overhalen. Ik wilde graag genezen en dus zag ik het als mijn laatste strohalm. Vader had ook iets goed te maken met de Kerk, hij beleefde op dat moment de hel, een kardinaal had immers nog een appeltje te schillen met hem.
En zo zaten we die zomerochtend door het vliegtuigraampje te kijken naar het Brusselse tranendal onder ons terwijl we reeds vertoefden in hogere sferen, er was geen vuiltje aan de blauwe lucht. Nadat we de cockpit hadden bezocht, speelden we een potje schaak, vader won drie keer en liet zich één keer verliezen. Hij glimlachte: Cloclo, het Leven is als een schaakspel, een strijd tussen zwart en wit...
Vanuit de Franse vlieghaven ergens in de Pyreneeën reed een overvol busje ons tegen 11u naar het beloofde land. De meeste passagiers waren gehandicapt en prevelden een gebedje met de paternoster in de hand. Bezorgde moeders, vurig hopend op een wonder, duwden hun kinderen met de rolstoel naar dé stad waar hun hele universum om draaide: het wereldberoemde Lourdes. De bushalte bevond zich naast de prachtig zonneglitterende rivier De Gave, dus gemakkelijk om te onthouden, de chauffeur sprak in alle talen van Babel: 'Dames en heren, gelieve hier tegen 17u terug te keren! Maak er een zalige dag van! En ga in vrede.'
Zo stapten wij nieuwsgierig naar het stadscentrum! Geleid door onze engelbewaarder arriveerden wij vrij snel aan de plaats waar Bernadette, in 1858 de 'Heilige maagd' had zien verschijnen. Het was moeilijk om een foto te nemen van het Mariabeeld dat daar in een grot zomaar wat stond te staan, de pelgrims wilden immers allemaal vereeuwigd worden met haar, niet goed beseffend dat deze stad in handen was van enkele gelddemonen die munt wilden slaan uit heel die schijnvertoning. Dag in dag uit verkoopt men vele gadgets rond dit thema!
Maar goed, vader en ik deden waanzinnig ons best om mee te zingen met de karmelietessen, franciscanen, dominicanen en andere vertegenwoordigers van Christelijke instituties.
Tot ik vaders mooie groene ogen zag huilen, als een koorknaapje destijds klonk zijn stem weer hemels: Avé Maria, Avé Maria! En plots leek hij door de duivel bezeten en wrong zich een weg door de meute om zo dichtbij mogelijk bij het beeld te kunnen zijn, en ik volgde hem, als een braaf lammetje.
Onweerswolken verschenen echter onheilspellend en het begon hevig te donderen en te bliksemen, even later regende het een zondvloed aan wijwater, de goedgelovigen zochten snel een schuilplaats. Vader stond als enige druipnat met een verbolgen blik te staren naar het doodstille Mariabeeld en riep: 'God, waarom heb je ons verlaten?' Een seconde later viel er een stevige tak met twee vijgenbladeren naar beneden, vlak voor zijn bruine sandalen. Een Stem fluisterde: Waarom hebben Adam en Eva mij destijds verlaten?' De stormwind ging weer liggen en er kwam er weer licht in de duisternis! Vader knielde nederig en dankte de Heer!
Thuisgekomen hebben we deze Apocalyps voor onszelf gehouden. Op een feestje grinnikte vader: Cloclo, schrijf dit allemaal op maar wacht tot ik in het Paradijs ben! En als ik ooit aan jou verschijn mijn zoon, staat het Licht op groen!
RENEE, REMEMBER HIS NAME
Renee was ooit een bekend voetballer
heeft zijn sporen verdiend als aanvaller.
Nu wandelt hij, vijftig jaar later, met zijn
hond in het buurtpark en vertelt mij dat
hij graag zijn schilderijen wil exposeren.
Hij is een vurig artiest geworden die zich
toelegt op het portretteren van tennissers,
boksers en andere sportlieden terwijl ik via
z'n website zijn creaturen mag bekritiseren.
Maar het is uit met de penseelpret want al
maanden wacht hij tot men een net bedrag
voor zijn werken wil aanbieden, desnoods
verkoopt hij zijn kunst aan Jan met de pet.
Ach Renee, gooi je parels niet voor de zwijnen
en durf toch wat meer buiten de lijnen te kleuren.
Want ooit zal men naar je www surfen en zal
heel internet de kunstenaar Renee goedkeuren!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LOCKE, ENGELS FILOSOOF
Die heldere nacht op de
Noordzee haalde hij
opgelucht adem, blij dat
hij was kunnen vluchten.
Hij had zijn eigen persoon
tenminste nog in eigendom,
er was dus geen man overboord.
Hij had grootse plannen.
Hij zag fakkels en buskruit
het parlement en de koning
oorlog en verderf, donkere
gangen waar hij zou sterven.
Maar de storm wekte hem
bruusk uit zijn nachtmerrie.
Heavens!
Wat 'n natuurtoestand.
THANKS FOR GIVING
Vaak denk ik aan die goeie ouwe tijd toen oom Robert op familiefeestjes steevast zijn gitaar bovenhaalde en liedjes van Georges Brassens begon te zingen. Ik was als zesjarige reeds gefascineerd door de moeilijke akkoorden die Robert zo goed beheerste. Mijn broer droomde al jaren van een eigen gitaar en dus deed oom Robert hem eentje cadeau op zijn vijftiende verjaardag. Mijn broer had lange slanke vingers en al gauw klonken er Beatles- en Stones-covers door ons huis.
In die periode vond ik een mooi akoestisch model op de rommelmarkt. Maar hoe hard ik ook probeerde, ik bakte er niks van.
Toch vertrok ik die decembermiddag met de trein naar Gent, gitaar op de rug, de bedelhoed in de hand. Ik zou immers een mini-concert geven op de hoek van het Sint-Pietersplein. Ik wilde wat geld bijeen krijgen om mijn grote jeugdliefde Evelyne te verrassen met een mooi Kerstgeschenk. Ze had een week eerder een prachtig winterkleedje zien hangen in een tweedehandsboetiek.
En zo begon ik aarzelend te tokkelen, de mensen schrokken want ik zong zo vals als een kat om nog maar te zwijgen van mijn meesterlijke akkoorden. En dus liep iedereen kil en koud voorbij, ze gunden mij zelfs geen blik. En ik stond daar met verkleumde handen, ik wilde het bijna opgeven. Het was immers hevig beginnen te sneeuwen.
Maar vaag zag ik een man met witte baard en rood pak voorbij stappen. Zonder één woord te zeggen dropte hij een briefje van 200 in mijn oude versleten hoed en verdween weer in de mist.
Zo was Evelyne aangenaam verrast toen zij haar lievelingskleedje onder de Kerstboom vond. Het stond haar beeldig! Maar ik zweeg in alle talen en mijn gitaar stond stil in een hoek.
Vredig dacht ik: Thanks for giving ... Santa Claus!
Die heldere nacht op de
Noordzee haalde hij
opgelucht adem, blij dat
hij was kunnen vluchten.
Hij had zijn eigen persoon
tenminste nog in eigendom,
er was dus geen man overboord.
Hij had grootse plannen.
Hij zag fakkels en buskruit
het parlement en de koning
oorlog en verderf, donkere
gangen waar hij zou sterven.
Maar de storm wekte hem
bruusk uit zijn nachtmerrie.
Heavens!
Wat 'n natuurtoestand.
THANKS FOR GIVING
Vaak denk ik aan die goeie ouwe tijd toen oom Robert op familiefeestjes steevast zijn gitaar bovenhaalde en liedjes van Georges Brassens begon te zingen. Ik was als zesjarige reeds gefascineerd door de moeilijke akkoorden die Robert zo goed beheerste. Mijn broer droomde al jaren van een eigen gitaar en dus deed oom Robert hem eentje cadeau op zijn vijftiende verjaardag. Mijn broer had lange slanke vingers en al gauw klonken er Beatles- en Stones-covers door ons huis.
In die periode vond ik een mooi akoestisch model op de rommelmarkt. Maar hoe hard ik ook probeerde, ik bakte er niks van.
Toch vertrok ik die decembermiddag met de trein naar Gent, gitaar op de rug, de bedelhoed in de hand. Ik zou immers een mini-concert geven op de hoek van het Sint-Pietersplein. Ik wilde wat geld bijeen krijgen om mijn grote jeugdliefde Evelyne te verrassen met een mooi Kerstgeschenk. Ze had een week eerder een prachtig winterkleedje zien hangen in een tweedehandsboetiek.
En zo begon ik aarzelend te tokkelen, de mensen schrokken want ik zong zo vals als een kat om nog maar te zwijgen van mijn meesterlijke akkoorden. En dus liep iedereen kil en koud voorbij, ze gunden mij zelfs geen blik. En ik stond daar met verkleumde handen, ik wilde het bijna opgeven. Het was immers hevig beginnen te sneeuwen.
Maar vaag zag ik een man met witte baard en rood pak voorbij stappen. Zonder één woord te zeggen dropte hij een briefje van 200 in mijn oude versleten hoed en verdween weer in de mist.
Zo was Evelyne aangenaam verrast toen zij haar lievelingskleedje onder de Kerstboom vond. Het stond haar beeldig! Maar ik zweeg in alle talen en mijn gitaar stond stil in een hoek.
Vredig dacht ik: Thanks for giving ... Santa Claus!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JE T'AIME MOI NON PLUS
Gisteravond zat ik alweer voor de buis naar mijn favoriet quizprogramma te kijken. De presentator is een sympathieke vijftiger en was ooit drummer van een bekende Vlaamse punk/rockband.
Moeder kijkt ook al jaren en bijna altijd vinden we het 'te raden woord' aan het einde van de show. Eén van de twee kandidaten vertrekt dan met 1000 euro, als hij het antwoord dus goed heeft. Het gebeurde wel eens dat een speler tot negen maal toe won, reken maar uit.
Gisteravond tijdens de derde ronde van deze tv-quiz moest men bij de vierde vraag de naam kennen van een Belgische ex-voetballer die verdediger was tijdens de jaren zestig en uitzonderlijk goed presteerde.
Ik wist meteen over welke bekende jongeman de quizmaster het had. Uit de vraag bleek dat men over deze Kongolese speler een biografie had geschreven.
Jawel, in 1966 had deze getrouwde Afrikaan mijn twintigjarige moeder uitgenodigd in zijn loft ergens in de gezellige drukke Brusselse Matongéwijk. Zo genoten ze samen van een lekker maar nogal pikant Kongolees streekgerecht met op de achtergrond de erotisch getinte muziek van Serge Gainsbourg. Na enkele glaasjes wijn kreeg moeder te horen dat ze als twee druppels water leek op B.B. Moeder was vereerd met dit compliment maar ach de avond eindigde met een braaf zoentje. Opa had de blondine immers streng katholiek opgevoed. Toch gleed bij het afscheid de player's hand even in haar maagdelijk witte studentenbloes. Net op het moment dat de taxi toeterde.
Gisteravond vroeg ik me af of zijn avontuurtje met moeder in deze biografie vermeld zou staan. Misschien koop ik dan voor Nieuwjaar wel een exemplaar voor haar.
MINISTER MIDAS?
Daar komt m'n broer een chic Brussels hotel
binnengewandeld, aan elke hand een model
hij is in smoking met een bordeaux strikje
zo bestelt hij meteen de beste champagne.
En ja, ook de zangeres van de jazzband
wil hem strikken maar hij is nu in gesprek
met een oude gravin die op alles zit te
vitten en als m'n broer zegt dat hij voor
Financiën werkte, ligt ze allang te pitten.
De ene cocktail volgt na de andere
tot plots de bejaarde dame wakker
schiet en luidkeels roept: je geld
of je leven, rakker. Ik heb al teveel
geld verspeeld aan de belastingen!
Met haar wijsvinger naar hem gericht
vraagt ze nuchter: is dat niet je plicht?
En dan knalt buiten het vuurwerk voor
het Nieuwjaar terwijl m'n broer fluistert:
madame, als ik ooit minister van financiën
word, verander ik alle stenen in goud!
Jaja, jongeman ...
Alweer een belofte die men niet houdt!
Gisteravond zat ik alweer voor de buis naar mijn favoriet quizprogramma te kijken. De presentator is een sympathieke vijftiger en was ooit drummer van een bekende Vlaamse punk/rockband.
Moeder kijkt ook al jaren en bijna altijd vinden we het 'te raden woord' aan het einde van de show. Eén van de twee kandidaten vertrekt dan met 1000 euro, als hij het antwoord dus goed heeft. Het gebeurde wel eens dat een speler tot negen maal toe won, reken maar uit.
Gisteravond tijdens de derde ronde van deze tv-quiz moest men bij de vierde vraag de naam kennen van een Belgische ex-voetballer die verdediger was tijdens de jaren zestig en uitzonderlijk goed presteerde.
Ik wist meteen over welke bekende jongeman de quizmaster het had. Uit de vraag bleek dat men over deze Kongolese speler een biografie had geschreven.
Jawel, in 1966 had deze getrouwde Afrikaan mijn twintigjarige moeder uitgenodigd in zijn loft ergens in de gezellige drukke Brusselse Matongéwijk. Zo genoten ze samen van een lekker maar nogal pikant Kongolees streekgerecht met op de achtergrond de erotisch getinte muziek van Serge Gainsbourg. Na enkele glaasjes wijn kreeg moeder te horen dat ze als twee druppels water leek op B.B. Moeder was vereerd met dit compliment maar ach de avond eindigde met een braaf zoentje. Opa had de blondine immers streng katholiek opgevoed. Toch gleed bij het afscheid de player's hand even in haar maagdelijk witte studentenbloes. Net op het moment dat de taxi toeterde.
Gisteravond vroeg ik me af of zijn avontuurtje met moeder in deze biografie vermeld zou staan. Misschien koop ik dan voor Nieuwjaar wel een exemplaar voor haar.
MINISTER MIDAS?
Daar komt m'n broer een chic Brussels hotel
binnengewandeld, aan elke hand een model
hij is in smoking met een bordeaux strikje
zo bestelt hij meteen de beste champagne.
En ja, ook de zangeres van de jazzband
wil hem strikken maar hij is nu in gesprek
met een oude gravin die op alles zit te
vitten en als m'n broer zegt dat hij voor
Financiën werkte, ligt ze allang te pitten.
De ene cocktail volgt na de andere
tot plots de bejaarde dame wakker
schiet en luidkeels roept: je geld
of je leven, rakker. Ik heb al teveel
geld verspeeld aan de belastingen!
Met haar wijsvinger naar hem gericht
vraagt ze nuchter: is dat niet je plicht?
En dan knalt buiten het vuurwerk voor
het Nieuwjaar terwijl m'n broer fluistert:
madame, als ik ooit minister van financiën
word, verander ik alle stenen in goud!
Jaja, jongeman ...
Alweer een belofte die men niet houdt!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HAAR HOGE GEZONDHEIDSRAAD
Vandaag zit mijn diëtiste Katty vol
energie, blaast éénenvijftig kaarsjes
uit, samen met vrienden en familie.
Haar missie: dames en heren eet gezond!
Dagelijks appels en peren en zoveel meer!
En beweeg: vooruit met die luie kont, fietsen
joggen, jawel ik zweet nu al zestien jaar mee.
Zo verloor ik met haar advies twaalf kilo's en
in combinatie met krachttraining in de gym
kreeg ik weer mijn gespierde torso, welkom
in ons team, lachen nu m'n sportieve amigos.
En ja, ik bewonder haar! Ondanks een drukke praktijk
studeerde ze af aan de universiteit en ook met haar
twee zoons heeft ze hoge toppen bereikt, daarnaast
werkt zij als experte bij de Hoge Gezondheidsraad!
Daarom schenk ik jou graag deze versgemaakte poem
met als kers op de taart nog enkel deze zoete woorden:
Kate, you are a superwoman!!
Vandaag zit mijn diëtiste Katty vol
energie, blaast éénenvijftig kaarsjes
uit, samen met vrienden en familie.
Haar missie: dames en heren eet gezond!
Dagelijks appels en peren en zoveel meer!
En beweeg: vooruit met die luie kont, fietsen
joggen, jawel ik zweet nu al zestien jaar mee.
Zo verloor ik met haar advies twaalf kilo's en
in combinatie met krachttraining in de gym
kreeg ik weer mijn gespierde torso, welkom
in ons team, lachen nu m'n sportieve amigos.
En ja, ik bewonder haar! Ondanks een drukke praktijk
studeerde ze af aan de universiteit en ook met haar
twee zoons heeft ze hoge toppen bereikt, daarnaast
werkt zij als experte bij de Hoge Gezondheidsraad!
Daarom schenk ik jou graag deze versgemaakte poem
met als kers op de taart nog enkel deze zoete woorden:
Kate, you are a superwoman!!