Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
(2 van mijn filosoofgedichten van 2005)
KANT
Die winteravond
in zijn huis te
Königsberg
antwoordde hij
kant en klaar op
de vragen van
zijn gasten die
kritiek hadden op
zijn these van de
zuivere rede waarbij
het formeel bleef.
Zo gebood hij ieder
om praktisch te blijven
en eerst maximaal te
genieten van het diner
en het glaasje wijn
bij de open haard.
Dat vond hij
causaal noodzakelijk
omdat hij hen dan
onvoorwaardelijk
onder tafel zou
kunnen kletsen.
C.S PEIRCE
De locomotief
stoomde fluitend
verder terwijl hij
in eerste klasse
rustig zijn bedenkingen
neerkrabbelde.
Hij wreef zich
over de baard terwijl
hij staarde naar de
prairie. Toen haalde hij
uit z'n oude jeans
een gouden aansteker
boven om een pijpje
te roken.
Aangekomen in de aula
te Cambridge keek hij
strak naar z'n studenten
en sprak: Waar is wat zijn
nut heeft bewezen!
En deelde hen pragmatisch
sigaren uit.
KANT
Die winteravond
in zijn huis te
Königsberg
antwoordde hij
kant en klaar op
de vragen van
zijn gasten die
kritiek hadden op
zijn these van de
zuivere rede waarbij
het formeel bleef.
Zo gebood hij ieder
om praktisch te blijven
en eerst maximaal te
genieten van het diner
en het glaasje wijn
bij de open haard.
Dat vond hij
causaal noodzakelijk
omdat hij hen dan
onvoorwaardelijk
onder tafel zou
kunnen kletsen.
C.S PEIRCE
De locomotief
stoomde fluitend
verder terwijl hij
in eerste klasse
rustig zijn bedenkingen
neerkrabbelde.
Hij wreef zich
over de baard terwijl
hij staarde naar de
prairie. Toen haalde hij
uit z'n oude jeans
een gouden aansteker
boven om een pijpje
te roken.
Aangekomen in de aula
te Cambridge keek hij
strak naar z'n studenten
en sprak: Waar is wat zijn
nut heeft bewezen!
En deelde hen pragmatisch
sigaren uit.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
QUASI CLODO?
Mijn vader grinnikte in zijn oude dagen ooit: Cloclo als ik niet geschoren ben, lijk ik op een clodo! Dat laatste woord is een Parijse uitdrukking voor clochard. En inderdaad, met z'n witte stoppelbaard zag hij er uit als een schooier! En het feit dat hij z'n miljoenenfortuin had verbrast deed ook niet veel goeds aan zijn bejaarde uiterlijk.
Op mijn negende verjaardag polste hij nog eens wat ik later wilde worden. Ik riep enthousiast: Clochard in Parijs! Vader bulderde het uit van het lachen: 'Ach zoonlief, je wilde toch huisarts worden? Kan je de winterkou verdragen? De minachtende blikken en de voortdurende zoektocht om je honger te stillen?'
Nu ik eraan terugdenk moet ik glimlachen.
Gisteravond genoot ik enorm van de film: 'Quasimodo, klokkenluider van Le Notre Dame'! Ik vat nog eens kort samen wat Wikipedia meldt over dit verhaal van de wereldberoemde schrijver Viktor Hugo:
Quasimodo werd misvormd geboren, wat Hugo beschrijft als een misvormde hoge rug vanaf zijn linkeroog wegtrekkend tot zijn gebochelde rug. Hij werd als vondeling gevonden voor de deuren van de Notre Dame (waar vaker vondelingen werden gelegd, in de hoop op een betere toekomst) op Beloken Pasen (Quasimodo, de eerste zondag na Pasen) door Claude Frollo, die het kind adopteert. Hij voedt het kind op tot de klokkenluider van de Notre Dame. Gedurende de jaren wordt Quasimodo doof door het luide geluid van de klokken.
Hij wordt door de omwonenden van de kerk in Parijs gezien als een lelijk monster. Quasimodo wordt net als zijn meester Frollo, verliefd op het zigeunermeisje Esmeralda en redt haar nadat ze van moord wordt beschuldigd. Maar het meisje wordt nooit verliefd op Quasimodo, wat het thema van het boek ook aansnijdt als wreedheid en sociale onrechtvaardigheid; al erkent ze wel zijn goedheid, ze vindt het moeilijk zijn uiterlijk te accepteren en blijft bang voor hem.
Jawel, ik moest glimlachen aan mijn wens om als een Quasimodo door het leven te gaan. Toen ik zeventien werd ben ik ooit met mijn jeugdliefde naar Parijs gevlucht omdat haar ouders niet wilden weten van een geestelijk misvormde vagebond als ik! Ach, nooit heb ik hen verteld dat ik van goede afkomst ben!
Het was daar een mooie zomer en we sliepen aan de Seine! Toen de ochtendklok van de Notre dame luidde wilde ik mij scheren bij een fontein want ik voelde mij quasi clodo!
Trouwens: 'Claude' is een Romaanse naam en betekent' 'De kreupele'!
Mijn vader grinnikte in zijn oude dagen ooit: Cloclo als ik niet geschoren ben, lijk ik op een clodo! Dat laatste woord is een Parijse uitdrukking voor clochard. En inderdaad, met z'n witte stoppelbaard zag hij er uit als een schooier! En het feit dat hij z'n miljoenenfortuin had verbrast deed ook niet veel goeds aan zijn bejaarde uiterlijk.
Op mijn negende verjaardag polste hij nog eens wat ik later wilde worden. Ik riep enthousiast: Clochard in Parijs! Vader bulderde het uit van het lachen: 'Ach zoonlief, je wilde toch huisarts worden? Kan je de winterkou verdragen? De minachtende blikken en de voortdurende zoektocht om je honger te stillen?'
Nu ik eraan terugdenk moet ik glimlachen.
Gisteravond genoot ik enorm van de film: 'Quasimodo, klokkenluider van Le Notre Dame'! Ik vat nog eens kort samen wat Wikipedia meldt over dit verhaal van de wereldberoemde schrijver Viktor Hugo:
Quasimodo werd misvormd geboren, wat Hugo beschrijft als een misvormde hoge rug vanaf zijn linkeroog wegtrekkend tot zijn gebochelde rug. Hij werd als vondeling gevonden voor de deuren van de Notre Dame (waar vaker vondelingen werden gelegd, in de hoop op een betere toekomst) op Beloken Pasen (Quasimodo, de eerste zondag na Pasen) door Claude Frollo, die het kind adopteert. Hij voedt het kind op tot de klokkenluider van de Notre Dame. Gedurende de jaren wordt Quasimodo doof door het luide geluid van de klokken.
Hij wordt door de omwonenden van de kerk in Parijs gezien als een lelijk monster. Quasimodo wordt net als zijn meester Frollo, verliefd op het zigeunermeisje Esmeralda en redt haar nadat ze van moord wordt beschuldigd. Maar het meisje wordt nooit verliefd op Quasimodo, wat het thema van het boek ook aansnijdt als wreedheid en sociale onrechtvaardigheid; al erkent ze wel zijn goedheid, ze vindt het moeilijk zijn uiterlijk te accepteren en blijft bang voor hem.
Jawel, ik moest glimlachen aan mijn wens om als een Quasimodo door het leven te gaan. Toen ik zeventien werd ben ik ooit met mijn jeugdliefde naar Parijs gevlucht omdat haar ouders niet wilden weten van een geestelijk misvormde vagebond als ik! Ach, nooit heb ik hen verteld dat ik van goede afkomst ben!
Het was daar een mooie zomer en we sliepen aan de Seine! Toen de ochtendklok van de Notre dame luidde wilde ik mij scheren bij een fontein want ik voelde mij quasi clodo!
Trouwens: 'Claude' is een Romaanse naam en betekent' 'De kreupele'!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE ROAD TO BLUEBERRY HILL
In de lente van 1988 was ik net achttien geworden en ik droomde passioneel van een carrière als filmacteur, een typische jongensdroom dus. Mijn vriendin Evelyn was hiervan op de hoogte maar schatte mijn kansen niet erg hoog in. Toch kwam zij als eerste aanzetten met een advertentie uit de krant: 'Figuranten gezocht voor de film Blueberry Hill met Robbe De Hert als regisseur.'
Zonder aarzelen contacteerde ik de producenten. Zo werd ik uitgenodigd om auditie te komen doen. Enkele dagen later stond ik in de toenmalige BRT-TV-studio's vol spanning te wachten in een lange rij van merendeels jonge mensen die ook hun kans wilden wagen. Het zou een jeugdfilm worden. Om de tijd wat te verdrijven babbelde ik met een zekere John, een jongeman van mijn leeftijd.
Na enige tijd hoorde ik plots mijn naam omroepen waarbij ik verzocht werd om mij dadelijk bij de regie-assistenten te presenteren. 'Veel geluk met je auditie', hoorde ik John nog zeggen die al even verwonderd was als mij over deze plotselinge oproep. In de auditieruimte zaten drie vrouwelijke assistentes. Ze keken mij tamelijk vreemd aan.
' Ben jij familie van onze hoofdrolspeler Frank Aendenboom? ' vroeg er ééntje met een nieuwsgierige flonkering in haar ogen.'
' Ja dat klopt ', hoorde ik mezelf zeggen maar eigenlijk had ik nog nooit van die man gehoord.
'Ok Claude dan hoef je geen auditie te doen hoor, je krijgt een rolletje als matroos én als danspartner in de discotheekscène. Tot later en veel succes.
Opgelucht en opgewonden keerde ik weer naar huis: mijn filmcarrière zou nu echt van start gaan.
Achteraf bleek dat mijn rolletjes in de film van geringe betekenis waren, ik kwam nauwelijks in beeld. Eerlijk gezegd kreeg ik hoe langer hoe meer een hekel aan heel dat figurantengedoe: overdreven geschminkt worden, je omkleden en wachten, vooral veel wachten...tot er eindelijk actie komt.
Mijn jongensdroom werd een irritante nachtmerrie...the road to Nowhere!
(c)2011
In de lente van 1988 was ik net achttien geworden en ik droomde passioneel van een carrière als filmacteur, een typische jongensdroom dus. Mijn vriendin Evelyn was hiervan op de hoogte maar schatte mijn kansen niet erg hoog in. Toch kwam zij als eerste aanzetten met een advertentie uit de krant: 'Figuranten gezocht voor de film Blueberry Hill met Robbe De Hert als regisseur.'
Zonder aarzelen contacteerde ik de producenten. Zo werd ik uitgenodigd om auditie te komen doen. Enkele dagen later stond ik in de toenmalige BRT-TV-studio's vol spanning te wachten in een lange rij van merendeels jonge mensen die ook hun kans wilden wagen. Het zou een jeugdfilm worden. Om de tijd wat te verdrijven babbelde ik met een zekere John, een jongeman van mijn leeftijd.
Na enige tijd hoorde ik plots mijn naam omroepen waarbij ik verzocht werd om mij dadelijk bij de regie-assistenten te presenteren. 'Veel geluk met je auditie', hoorde ik John nog zeggen die al even verwonderd was als mij over deze plotselinge oproep. In de auditieruimte zaten drie vrouwelijke assistentes. Ze keken mij tamelijk vreemd aan.
' Ben jij familie van onze hoofdrolspeler Frank Aendenboom? ' vroeg er ééntje met een nieuwsgierige flonkering in haar ogen.'
' Ja dat klopt ', hoorde ik mezelf zeggen maar eigenlijk had ik nog nooit van die man gehoord.
'Ok Claude dan hoef je geen auditie te doen hoor, je krijgt een rolletje als matroos én als danspartner in de discotheekscène. Tot later en veel succes.
Opgelucht en opgewonden keerde ik weer naar huis: mijn filmcarrière zou nu echt van start gaan.
Achteraf bleek dat mijn rolletjes in de film van geringe betekenis waren, ik kwam nauwelijks in beeld. Eerlijk gezegd kreeg ik hoe langer hoe meer een hekel aan heel dat figurantengedoe: overdreven geschminkt worden, je omkleden en wachten, vooral veel wachten...tot er eindelijk actie komt.
Mijn jongensdroom werd een irritante nachtmerrie...the road to Nowhere!
(c)2011
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ANOTHER POEM FOR JIM MORRISON?
Jawel, Jim Morrison van The Doors was hét idool van mijn broer Tom toen hij in 1988 studeerde voor ingenieur. Mijn hoog-intelligente broer huurde een Gents studentenkot op de tweede étage, het was een ruim kot vergeleken met dat van zijn studiemaatje Ernest, weliswaar zonder overbodige luxe maar wel met alle comfort: een stevig bed, gerieflijke bureautafel waar mijn broer netjes zijn lijvige cursussen klasseerde en vooral goede zware donkere gordijnen. Voor het toilet en de keuken moesten de studenten op de gelijkvloers zijn.
Ernest was ook fan van The Doors en de psychedelische songs galmden elke dag door het herenhuis, gelukkig was er geen kotmadam aanwezig! En raar maar waar, de kotgenoten studeerden veel gemakkelijker met Jim's hypnotiserende monotone stem die hun hardwerkende brein kalmeerde en tegelijkertijd stimuleerde.
Ooit wilde ik solliciteren voor een job in een staalverwerkend fabriek wat verderop in het Gentse. Het was zomer en mijn broer genoot van drie maanden vakantie! Dus stelde hij me voor om in zijn kot te gaan logeren, ik moest mij immers vroeg aanbieden bij de personeelsmanager daar in dat staalbedrijf.
Ik nam die vrijdagavond de trein met Toms huissleutels in mijn rugzak en stapte aan het drukke Gentse station op de tram! Even later plofte ik na een ondraaglijk warme reis doodmoe op bed. Ik rustte een kwartiertje, stak dan het licht aan en staarde naar de kamer waar onze student reeds een jaartje vertoefde. Plots veerde ik recht want ik zag de mooie hifi-installatie op het nachtkastje met de stekker nog in het stopcontact. Willekeurig stak ik één van de vele muziekcassettes in de recorder.
Het eerste wat ik hoorde was Morrisons hese stem met de song 'Riders on the Storm', gevolgd door 'The End' en andere verslavende deuntjes! Intussen snuffelde ik in Toms bibliotheek op zoek naar enkele wetenschappelijke werken: ik nam er snel eentje van Einstein uit met de titel E=mc². Leek me heel interessant maar ik snapte er niks van!
De volgende ochtend liep de wekker om vijf uur af. Om wakker te worden zette ik weer de cassette-recorder aan terwijl ik me aan de lavabo waste met ijskoud water, ik zong enthousiast mee met 'Break on through', alweer een Doors-juweeltje!
Daarna heb ik nooit meer naar deze beroemde Amerikaanse band geluisterd maar mijn broer bleef wél trouwe fan.
We zijn nu meer dan dertig jaar verder en ik schrijf vijfentwintig jaar poëzie en proza! Mijn broer verweet me vorige week: 'Claude, je hebt over talloze onderwerpen geschreven maar je bracht nog nooit een ode aan mijn idool.'
'Dat klopt inderdaad' dacht ik verwonderd.
Gisterochtend kreeg ik plots bericht van The Doors op facebook: Claude, sluit je aan bij de Jim Morrison group! Wij verwachten van jou een poem over onze band!
Zo gezegd zo gedaan en dus schreef ik diezelfde dag nog een gedicht:
COME ON BABY LIGHT MY FIRE
Hello you, L.A. woman, yes touch me
and light my fire, I will love you madly
you know me, I'm the unknown soldier!
I will break on through your body 'cause
without you I 'll get the roadhouse blues
So when the night music is over, I am
waiting for the sun, girl this is the End
I run away from you with my Spanish
caravan! But if you love me two times
to Alabama you may join me for a ride
Jawel, Jim Morrison van The Doors was hét idool van mijn broer Tom toen hij in 1988 studeerde voor ingenieur. Mijn hoog-intelligente broer huurde een Gents studentenkot op de tweede étage, het was een ruim kot vergeleken met dat van zijn studiemaatje Ernest, weliswaar zonder overbodige luxe maar wel met alle comfort: een stevig bed, gerieflijke bureautafel waar mijn broer netjes zijn lijvige cursussen klasseerde en vooral goede zware donkere gordijnen. Voor het toilet en de keuken moesten de studenten op de gelijkvloers zijn.
Ernest was ook fan van The Doors en de psychedelische songs galmden elke dag door het herenhuis, gelukkig was er geen kotmadam aanwezig! En raar maar waar, de kotgenoten studeerden veel gemakkelijker met Jim's hypnotiserende monotone stem die hun hardwerkende brein kalmeerde en tegelijkertijd stimuleerde.
Ooit wilde ik solliciteren voor een job in een staalverwerkend fabriek wat verderop in het Gentse. Het was zomer en mijn broer genoot van drie maanden vakantie! Dus stelde hij me voor om in zijn kot te gaan logeren, ik moest mij immers vroeg aanbieden bij de personeelsmanager daar in dat staalbedrijf.
Ik nam die vrijdagavond de trein met Toms huissleutels in mijn rugzak en stapte aan het drukke Gentse station op de tram! Even later plofte ik na een ondraaglijk warme reis doodmoe op bed. Ik rustte een kwartiertje, stak dan het licht aan en staarde naar de kamer waar onze student reeds een jaartje vertoefde. Plots veerde ik recht want ik zag de mooie hifi-installatie op het nachtkastje met de stekker nog in het stopcontact. Willekeurig stak ik één van de vele muziekcassettes in de recorder.
Het eerste wat ik hoorde was Morrisons hese stem met de song 'Riders on the Storm', gevolgd door 'The End' en andere verslavende deuntjes! Intussen snuffelde ik in Toms bibliotheek op zoek naar enkele wetenschappelijke werken: ik nam er snel eentje van Einstein uit met de titel E=mc². Leek me heel interessant maar ik snapte er niks van!
De volgende ochtend liep de wekker om vijf uur af. Om wakker te worden zette ik weer de cassette-recorder aan terwijl ik me aan de lavabo waste met ijskoud water, ik zong enthousiast mee met 'Break on through', alweer een Doors-juweeltje!
Daarna heb ik nooit meer naar deze beroemde Amerikaanse band geluisterd maar mijn broer bleef wél trouwe fan.
We zijn nu meer dan dertig jaar verder en ik schrijf vijfentwintig jaar poëzie en proza! Mijn broer verweet me vorige week: 'Claude, je hebt over talloze onderwerpen geschreven maar je bracht nog nooit een ode aan mijn idool.'
'Dat klopt inderdaad' dacht ik verwonderd.
Gisterochtend kreeg ik plots bericht van The Doors op facebook: Claude, sluit je aan bij de Jim Morrison group! Wij verwachten van jou een poem over onze band!
Zo gezegd zo gedaan en dus schreef ik diezelfde dag nog een gedicht:
COME ON BABY LIGHT MY FIRE
Hello you, L.A. woman, yes touch me
and light my fire, I will love you madly
you know me, I'm the unknown soldier!
I will break on through your body 'cause
without you I 'll get the roadhouse blues
So when the night music is over, I am
waiting for the sun, girl this is the End
I run away from you with my Spanish
caravan! But if you love me two times
to Alabama you may join me for a ride
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DOES SHE THINK I'M SEXY?
So, while I take a seat in a plane
ready for a long flight to L.A.
I ask the sexy stewardess:
Can I hear Rod Stewart? Oh Yes!
Thanks my dear, tonight I won't complain
SOMEWHERE OVER THE MOUNTAINS
I saw him standing there on the reef
the world-famous actor Keanu Reeves
he felt a cool breeze over the mountains
then he took a deep dive in the ocean
yes dolphins followed him with full speed
So, while I take a seat in a plane
ready for a long flight to L.A.
I ask the sexy stewardess:
Can I hear Rod Stewart? Oh Yes!
Thanks my dear, tonight I won't complain
SOMEWHERE OVER THE MOUNTAINS
I saw him standing there on the reef
the world-famous actor Keanu Reeves
he felt a cool breeze over the mountains
then he took a deep dive in the ocean
yes dolphins followed him with full speed
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BEAUTY AND THE BEASTY
Onlangs toen ik eindelijk nog eens aan de Belgische kust lag te zonnen, hoorde ik op een radio, enkele witte strandzetels verderop, de hit van Rod Stewart 'Do you think I'm sexy'. Terwijl twee blondines ondeugend naar me glimlachten, vond mijn literaire brein meteen weer inspiratie voor een gedicht. Dus schreef ik in mijn hotelkamer een gedicht in 30 seconden tijd:
DO YOU THINK I'M SEXY?
So, while I take a seat in a plane
ready for a long flight to L.A.
I ask the sexy stewardess:
Can I hear Rod Stewart? Oh Yes!
Thanks my dear, tonight I won't complain
Bij een fel rode zonsondergang wilde ik aan het avondbuffet een selfie nemen maar tot mijn grote verbazing merkte ik dat mijn favoriete acteur Keanu Reeves my poem had geliked! Mijn stem galmde veel te luid door het restaurant: 'Wow my idol likes me'. De wijndrinkende hotelgasten keken geïrriteerd in mijn richting ! En jawel, ik spoedde mij met de lift naar mijn kamer en schreef alweer een poem in 30 seconden tijd:
SOMEWHERE OVER THE MOUNTAINS
I saw him standing there on the reef
the world-famous actor Keanu Reeves
he felt a cool breeze over the mountains
then he took a deep dive in the ocean
yes dolphins followed him with full speed
Dit gedicht viel erg in de smaak bij de Hollywood-ster. Zijn naam betekent immers letterlijk: 'A cool breeze over the mountains!!' Rond middernacht piepte mijn iPhone:
Wow happy to know I have a fan
like you, please tell me more about
yourself if you don’t mind!
Ik heb zoals gewoonlijk weer wat onhandig gereageerd! En sindsdien heeft Keanu mij niet meer gemaild!
Mijn overleden vriend en beroemde kunstschilder Jan Buytaert zei me ooit, toen we in zijn rozentuin een glaasje plat water dronken: 'Claude, je zal altijd mensen aantrekken en afstoten tegelijkertijd, net zoals ik! We hebben kunstenaarsbloed!'
'Daar klinken we dan op !' lachte ik terwijl zijn zeven huiskatten bij me kwamen spinnen en meteen weer wegrenden. 'Zie je wel ?' grinnikte Jan
Zo schreef ik deze tekst in 30 minuten tijd! Nadien keek ik naar de serie: Beauty and the beast! Ik gromde:'Wat een veel te aantrekkelijke afstotelijke acteurs en actrices'. Ik zapte meteen weg naar het Duitse feuilleton Sturm der Liebe!
Nu heb ik met het grijs worden van mijn haardos gelukkig de wijsheid om te beseffen dat elk individu belle en het beest kan zijn. Maar bij kunstenaars is dat extremer, vooral als de wolven huilen bij volle maan!
MAN ZONDER VREES
Op mijn dertiende verjaardagsfeest
gaf pa mij het boek 'Jan zonder Vrees'.
Ja, hij wilde van mij een stoere jongen
maken, mij zien vechten, ik mocht me
door niemand laten knechten ook niet
door jonkvrouwen met blonde vlechten
en ik moest goed kunnen bekvechten!
Vader zelf vertelde mij dat hij nooit
angsten had gehad, niet voor honden,
spinnen en zeker niet voor gangsters!
Want oen hij die late avond alleen
in de metro zat, waren er twee jonge
idioten die hem bedreigden met een
mes als hij z'n portemonnee niet gaf.
Maar mijn vader brulde als een oude
leeuw terwijl hij vanuit z'n Trenchcoat
met zijn wijsvinger naar hen richtte:
Pas op kinkels, ceci n'est pas un pipe!!
De boefjes renden piepend als uilskuikens
naar de exit en verdwenen met de roltrap!
De conducteur grinnikte door de
achteruitkijkspiegel: goed dat ze
dachten dat je pijp 'n pistool was.
Ja, pa was een man zonder vrees!
Onlangs toen ik eindelijk nog eens aan de Belgische kust lag te zonnen, hoorde ik op een radio, enkele witte strandzetels verderop, de hit van Rod Stewart 'Do you think I'm sexy'. Terwijl twee blondines ondeugend naar me glimlachten, vond mijn literaire brein meteen weer inspiratie voor een gedicht. Dus schreef ik in mijn hotelkamer een gedicht in 30 seconden tijd:
DO YOU THINK I'M SEXY?
So, while I take a seat in a plane
ready for a long flight to L.A.
I ask the sexy stewardess:
Can I hear Rod Stewart? Oh Yes!
Thanks my dear, tonight I won't complain
Bij een fel rode zonsondergang wilde ik aan het avondbuffet een selfie nemen maar tot mijn grote verbazing merkte ik dat mijn favoriete acteur Keanu Reeves my poem had geliked! Mijn stem galmde veel te luid door het restaurant: 'Wow my idol likes me'. De wijndrinkende hotelgasten keken geïrriteerd in mijn richting ! En jawel, ik spoedde mij met de lift naar mijn kamer en schreef alweer een poem in 30 seconden tijd:
SOMEWHERE OVER THE MOUNTAINS
I saw him standing there on the reef
the world-famous actor Keanu Reeves
he felt a cool breeze over the mountains
then he took a deep dive in the ocean
yes dolphins followed him with full speed
Dit gedicht viel erg in de smaak bij de Hollywood-ster. Zijn naam betekent immers letterlijk: 'A cool breeze over the mountains!!' Rond middernacht piepte mijn iPhone:
Wow happy to know I have a fan
like you, please tell me more about
yourself if you don’t mind!
Ik heb zoals gewoonlijk weer wat onhandig gereageerd! En sindsdien heeft Keanu mij niet meer gemaild!
Mijn overleden vriend en beroemde kunstschilder Jan Buytaert zei me ooit, toen we in zijn rozentuin een glaasje plat water dronken: 'Claude, je zal altijd mensen aantrekken en afstoten tegelijkertijd, net zoals ik! We hebben kunstenaarsbloed!'
'Daar klinken we dan op !' lachte ik terwijl zijn zeven huiskatten bij me kwamen spinnen en meteen weer wegrenden. 'Zie je wel ?' grinnikte Jan
Zo schreef ik deze tekst in 30 minuten tijd! Nadien keek ik naar de serie: Beauty and the beast! Ik gromde:'Wat een veel te aantrekkelijke afstotelijke acteurs en actrices'. Ik zapte meteen weg naar het Duitse feuilleton Sturm der Liebe!
Nu heb ik met het grijs worden van mijn haardos gelukkig de wijsheid om te beseffen dat elk individu belle en het beest kan zijn. Maar bij kunstenaars is dat extremer, vooral als de wolven huilen bij volle maan!
MAN ZONDER VREES
Op mijn dertiende verjaardagsfeest
gaf pa mij het boek 'Jan zonder Vrees'.
Ja, hij wilde van mij een stoere jongen
maken, mij zien vechten, ik mocht me
door niemand laten knechten ook niet
door jonkvrouwen met blonde vlechten
en ik moest goed kunnen bekvechten!
Vader zelf vertelde mij dat hij nooit
angsten had gehad, niet voor honden,
spinnen en zeker niet voor gangsters!
Want oen hij die late avond alleen
in de metro zat, waren er twee jonge
idioten die hem bedreigden met een
mes als hij z'n portemonnee niet gaf.
Maar mijn vader brulde als een oude
leeuw terwijl hij vanuit z'n Trenchcoat
met zijn wijsvinger naar hen richtte:
Pas op kinkels, ceci n'est pas un pipe!!
De boefjes renden piepend als uilskuikens
naar de exit en verdwenen met de roltrap!
De conducteur grinnikte door de
achteruitkijkspiegel: goed dat ze
dachten dat je pijp 'n pistool was.
Ja, pa was een man zonder vrees!
Laatst gewijzigd door Claudio op 02 jun 2022, 16:01, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
INITIALS JB
Toen mijn halfbroer Stéfan na twintig lange jaren heel toevallig vader had ontmoet in een drukke gezellige Brusselse taverne kon hun geluk niet op. Nachtenlang praatten zij met elkaar en lachten zij, een biertje in de hand! Kort nadien was de mooie grote blonde zoon afgestudeerd en wilde hij vader weer steenrijk maken. Met slechts een vijftal affiches, één telefoon en een klein rood tweedehandswagentje bouwden zij vanuit vaders kamertje een succesvol immobiliënbureau op.
Mijn moeder, ik en mijn broer leerden de verloren zoon kennen toen vader ons in 1991 had uitgenodigd om Nieuwjaar te komen vieren in een appartement aan zee. Het klikte meteen.
Stéfan was fan van de beroemde Franse zanger Serge Gainsbourg en al gauw werd ook ik een bewonderaar van het decadente genie. Twee maanden later overleed de chansonnier helaas aan een hartaanval! Ja, hij was een kettingroker en een notoire dronkaard. En zo keken we op mijn 21ste verjaardag met z'n allen naar een documentaire over zijn woelig leven waarbij ik gefascineerd was door de vele flamboyante vrouwen die de lelijkaard had gekend, zoals Brigitte Bardot. De zanger met de flaporen bleek een geboren verleider!
Enfin, dat is nu, dertig jaar later, al lang verleden tijd! Terug naar de rauwe hedendaagse realiteit waarin de wereldvrede nu wordt bedreigd door de Russische invasie in Oekraïne.
Gelukkig heb ik intussen Jeroen Boel leren kennen, een buurman en bekend beeldhouwer in de streek! Hij rijdt vaak naar Gent voor een jazz-optreden en stuurt dan via facebook een korte video van het evenement! Wat een troost put ik daaruit!
Vanmorgen wilde ik hem alweer bedanken toen hij vannacht een experimenteel Jazz-optreden had bijgewoond en ook deze video had gedeeld met mij. Plots besefte ik dat hij dezelfde initialen heeft als mijn andere inmiddels overleden vriend Jan Buytaert!
Bij een kopje koffie dacht ik meteen aan Gainsbourg's song dat hij uitbracht in 1968: Les initials BB. Ach, ik hou ik niet zo van Brigitte Bardot, ik voel meer voor les initials JB! Wie? Jawel: de bijzonder sensuele Jane Birkin!
Zal ik dat toenmalig liefje van Gainsbourg ooit aan mijn lijstje van goede JB vrienden kunnen toevoegen?
'Ach Cloclo' glimlachte Stéfan ooit op een zomers barbecuefeest: 'Zeg nooit nooit!' En hij kan het weten, zijn oudste dochter was toen zwanger van een kleinzoon. En de vader was een bekende Franstalige filmacteur !
Volgende info over mijn idool vond ik op Wikipedia dat enigszins aansluit bij de actualiteit:
Serge werd geboren als Lucien Ginsburg in Parijs als de zoon van Joods-Oekraïense ouders uit Charkov (Oekraïne) die hun geboorteland waren ontvlucht na de Russische Revolutie. Zijn vader was een pianist die ook aan schilderkunst deed, zijn moeder was mezzosopraan. Hij bracht zijn jeugd door in Parijs, waar zijn vader piano speelde in een bar en zijn moeder les gaf aan een conservatorium. De Ginsburgs kregen in 1932 de Franse nationaliteit, die hen tijdens de Tweede Wereldoorlog tijdelijk ontnomen werd door het Vichy-regime. Onder de Duitse bezetting moesten ze de davidster dragen in Parijs en doken ze onder om aan deportatie te ontsnappen.
Toen mijn halfbroer Stéfan na twintig lange jaren heel toevallig vader had ontmoet in een drukke gezellige Brusselse taverne kon hun geluk niet op. Nachtenlang praatten zij met elkaar en lachten zij, een biertje in de hand! Kort nadien was de mooie grote blonde zoon afgestudeerd en wilde hij vader weer steenrijk maken. Met slechts een vijftal affiches, één telefoon en een klein rood tweedehandswagentje bouwden zij vanuit vaders kamertje een succesvol immobiliënbureau op.
Mijn moeder, ik en mijn broer leerden de verloren zoon kennen toen vader ons in 1991 had uitgenodigd om Nieuwjaar te komen vieren in een appartement aan zee. Het klikte meteen.
Stéfan was fan van de beroemde Franse zanger Serge Gainsbourg en al gauw werd ook ik een bewonderaar van het decadente genie. Twee maanden later overleed de chansonnier helaas aan een hartaanval! Ja, hij was een kettingroker en een notoire dronkaard. En zo keken we op mijn 21ste verjaardag met z'n allen naar een documentaire over zijn woelig leven waarbij ik gefascineerd was door de vele flamboyante vrouwen die de lelijkaard had gekend, zoals Brigitte Bardot. De zanger met de flaporen bleek een geboren verleider!
Enfin, dat is nu, dertig jaar later, al lang verleden tijd! Terug naar de rauwe hedendaagse realiteit waarin de wereldvrede nu wordt bedreigd door de Russische invasie in Oekraïne.
Gelukkig heb ik intussen Jeroen Boel leren kennen, een buurman en bekend beeldhouwer in de streek! Hij rijdt vaak naar Gent voor een jazz-optreden en stuurt dan via facebook een korte video van het evenement! Wat een troost put ik daaruit!
Vanmorgen wilde ik hem alweer bedanken toen hij vannacht een experimenteel Jazz-optreden had bijgewoond en ook deze video had gedeeld met mij. Plots besefte ik dat hij dezelfde initialen heeft als mijn andere inmiddels overleden vriend Jan Buytaert!
Bij een kopje koffie dacht ik meteen aan Gainsbourg's song dat hij uitbracht in 1968: Les initials BB. Ach, ik hou ik niet zo van Brigitte Bardot, ik voel meer voor les initials JB! Wie? Jawel: de bijzonder sensuele Jane Birkin!
Zal ik dat toenmalig liefje van Gainsbourg ooit aan mijn lijstje van goede JB vrienden kunnen toevoegen?
'Ach Cloclo' glimlachte Stéfan ooit op een zomers barbecuefeest: 'Zeg nooit nooit!' En hij kan het weten, zijn oudste dochter was toen zwanger van een kleinzoon. En de vader was een bekende Franstalige filmacteur !
Volgende info over mijn idool vond ik op Wikipedia dat enigszins aansluit bij de actualiteit:
Serge werd geboren als Lucien Ginsburg in Parijs als de zoon van Joods-Oekraïense ouders uit Charkov (Oekraïne) die hun geboorteland waren ontvlucht na de Russische Revolutie. Zijn vader was een pianist die ook aan schilderkunst deed, zijn moeder was mezzosopraan. Hij bracht zijn jeugd door in Parijs, waar zijn vader piano speelde in een bar en zijn moeder les gaf aan een conservatorium. De Ginsburgs kregen in 1932 de Franse nationaliteit, die hen tijdens de Tweede Wereldoorlog tijdelijk ontnomen werd door het Vichy-regime. Onder de Duitse bezetting moesten ze de davidster dragen in Parijs en doken ze onder om aan deportatie te ontsnappen.
Laatst gewijzigd door Claudio op 04 jun 2022, 07:53, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OOM IVO KENT ALLEEN ZIJN RECHTE
Jarenlang is oom Ivo de beursexpert van de familie geweest. Hij heeft gestudeerd voor het vak van elektricien en op zijn vierentwintigste ging hij voor een grote compagnie werken in het buitenland. Hij leerde carnaval vieren in het bruisende Brazilië en zag de armoede in het primitieve Nigeria. Zo kwam hij in contact met gewiekste zakenlieden van wie hij veel leerde over de handel en wandel van Wall Street. Hij ontdekte in die tijd ook de goedkope straathoertjes.
Na twintig jaar buitenland kwam hij terug als een rijk man ware het niet dat hij reeds een klein fortuin kwijt was aan de 'liefde'. Zijn eerste vrouw, Lola, een Roemeense, had hem op een bijzonder wrede manier verlaten: na enkele maanden buitenland kwam hij in een lege studio terecht. Zwarte Lola was met alles gaan lopen. En dat was slechts het begin van zijn ondergang.
Op zijn vijftigste besloot Ivo om in Antwerpen te gaan werken. Hij leerde daar weer een uitgekookte dame kennen, een zekere Veronique. Ook deze 'relatie' eindigde in mineur. Gedurende tien jaar liet Veronique zich wekelijks dure restaurants betalen door Ivo. Niet veel later nodigde zij daarbij haar hele familie mee uit, onder het mom van vriendschap, het was immers achterbuurtvolk dat hem niet waard was. Maar zijn kruisweg was nog niet ten einde want er was nog een duivelin die hem stond op te wachten. Zijn lijdensweg zou nu pas echt beginnen ... .
Tja, zeggen we achteraf, de schuld ligt grotendeels bij hemzelf. Hij had zijn verstand maar moeten gebruiken. Hij is nu berooid en weet geen uitweg meer. De familie raadt hem aan om gerechtelijke stappen te ondernemen. Hij meldt ons echter dat hij geen rechtszaak zal aanspannen tegen zijn laatste vlam, Rosette.
Ivo kent zijn rechten dus niet. Hij kent alleen zijn rechte. En het is die rechte die hem in zijn ongeluk heeft gestort. Maar hij relativeert en grinnikt dat er vele schatrijke mannen zijn die hun rechte achterna lopen ... tot hun beurs is geledigd.
‘Dat houdt de wereld draaiende!’ voegt hij er nog laconiek aan toe.
(c)2015
SCHREEF WILLIAM SIDIS GESCHIEDENIS?
William Sidis was een Amerikaans wonderkind
ging op 11-jarige leeftijd naar Harvard waar men
merkte dat hij 25 talen sprak, zijn ouders waren
Joodse emigranten uit Oekraïne die rond 1880
konden ontsnappen aan politieke vervolging!
Begin 1910 was Sidis' beheersing van de hogere
wiskunde zodanig dat hij de Mathematical Club
lesgaf over vierdimensionale lichamen, professors
voospelden dat hij 'n groot astronomisch wiskundige
zou worden en nieuwe theorieën zou ontwikkelen
om astronomische verschijnselen te berekenen, hij
wordt de leider in die wetenschap, dat is zeker!!
Het genie schreef het boek 'The Animate and
the Inanimate' in 1920, waarin hij speculeert
over de oorsprong van het leven in de context
van de thermodynamica! Kort na zijn afstuderen
vertelde hij verslaggevers dat hij het perfecte
leven wilde leiden, wat voor hem betekende
dat hij in afzondering leefde. De krant meldde
Sidis' geloften om celibatair te blijven en nooit
te trouwen, hij zei immers dat vrouwen hem
niet aanspraken. Alleen Martha vond hij lief !
Helaas schreef William Sidis amper geschiedenis
hij staat zelfs niet in mijn 20-delige encyclopedie!
Jawel, de jongeman zat ook even in de gevangenis.
Z'n ouders dreigden zelfs met definitieve
opsluiting in een krankzinnigengesticht!
Ach roem, rijkdom en kennis zijn zo relatief
want volgens de wetenschappers had deze
zonderling een veel hoger IQ dan Einstein!
Hopelijk wordt hij nu beroemd in uw brein!
(c)2022
(sommige info voor dit gedicht komt van Wikipedia)
Jarenlang is oom Ivo de beursexpert van de familie geweest. Hij heeft gestudeerd voor het vak van elektricien en op zijn vierentwintigste ging hij voor een grote compagnie werken in het buitenland. Hij leerde carnaval vieren in het bruisende Brazilië en zag de armoede in het primitieve Nigeria. Zo kwam hij in contact met gewiekste zakenlieden van wie hij veel leerde over de handel en wandel van Wall Street. Hij ontdekte in die tijd ook de goedkope straathoertjes.
Na twintig jaar buitenland kwam hij terug als een rijk man ware het niet dat hij reeds een klein fortuin kwijt was aan de 'liefde'. Zijn eerste vrouw, Lola, een Roemeense, had hem op een bijzonder wrede manier verlaten: na enkele maanden buitenland kwam hij in een lege studio terecht. Zwarte Lola was met alles gaan lopen. En dat was slechts het begin van zijn ondergang.
Op zijn vijftigste besloot Ivo om in Antwerpen te gaan werken. Hij leerde daar weer een uitgekookte dame kennen, een zekere Veronique. Ook deze 'relatie' eindigde in mineur. Gedurende tien jaar liet Veronique zich wekelijks dure restaurants betalen door Ivo. Niet veel later nodigde zij daarbij haar hele familie mee uit, onder het mom van vriendschap, het was immers achterbuurtvolk dat hem niet waard was. Maar zijn kruisweg was nog niet ten einde want er was nog een duivelin die hem stond op te wachten. Zijn lijdensweg zou nu pas echt beginnen ... .
Tja, zeggen we achteraf, de schuld ligt grotendeels bij hemzelf. Hij had zijn verstand maar moeten gebruiken. Hij is nu berooid en weet geen uitweg meer. De familie raadt hem aan om gerechtelijke stappen te ondernemen. Hij meldt ons echter dat hij geen rechtszaak zal aanspannen tegen zijn laatste vlam, Rosette.
Ivo kent zijn rechten dus niet. Hij kent alleen zijn rechte. En het is die rechte die hem in zijn ongeluk heeft gestort. Maar hij relativeert en grinnikt dat er vele schatrijke mannen zijn die hun rechte achterna lopen ... tot hun beurs is geledigd.
‘Dat houdt de wereld draaiende!’ voegt hij er nog laconiek aan toe.
(c)2015
SCHREEF WILLIAM SIDIS GESCHIEDENIS?
William Sidis was een Amerikaans wonderkind
ging op 11-jarige leeftijd naar Harvard waar men
merkte dat hij 25 talen sprak, zijn ouders waren
Joodse emigranten uit Oekraïne die rond 1880
konden ontsnappen aan politieke vervolging!
Begin 1910 was Sidis' beheersing van de hogere
wiskunde zodanig dat hij de Mathematical Club
lesgaf over vierdimensionale lichamen, professors
voospelden dat hij 'n groot astronomisch wiskundige
zou worden en nieuwe theorieën zou ontwikkelen
om astronomische verschijnselen te berekenen, hij
wordt de leider in die wetenschap, dat is zeker!!
Het genie schreef het boek 'The Animate and
the Inanimate' in 1920, waarin hij speculeert
over de oorsprong van het leven in de context
van de thermodynamica! Kort na zijn afstuderen
vertelde hij verslaggevers dat hij het perfecte
leven wilde leiden, wat voor hem betekende
dat hij in afzondering leefde. De krant meldde
Sidis' geloften om celibatair te blijven en nooit
te trouwen, hij zei immers dat vrouwen hem
niet aanspraken. Alleen Martha vond hij lief !
Helaas schreef William Sidis amper geschiedenis
hij staat zelfs niet in mijn 20-delige encyclopedie!
Jawel, de jongeman zat ook even in de gevangenis.
Z'n ouders dreigden zelfs met definitieve
opsluiting in een krankzinnigengesticht!
Ach roem, rijkdom en kennis zijn zo relatief
want volgens de wetenschappers had deze
zonderling een veel hoger IQ dan Einstein!
Hopelijk wordt hij nu beroemd in uw brein!
(c)2022
(sommige info voor dit gedicht komt van Wikipedia)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MEVROUW NORA DE BORCHGRAVE
Mijn nichtje Nora is onlangs vierentwintig geworden. Zij is afgestudeerd als communicatiewetenschapper aan de KU Leuven en werkt reeds twee jaar bij een middelgroot bedrijf. Mijn nichtje en haar vriend huren een appartementje niet al te ver van de Zaventemse luchthaven, zo kunnen zij snel en gemakkelijk op vakantie vertrekken. Deze zomer vliegen de tortelduifjes naar Columbia!
Noortje is een enorme fan van mijn dichtkunst! Eigenlijk ben ik beginnen dichten toen zij geboren werd, die mooie lentedag op 9 april, de datum waar ook dichter Charles Baudelaire ter wereld kwam, ja ik ben bijgelovig.
En ik word dat nu met de minuut meer en meer want bij een Gallimard-biografie over Baudelaire lees ik ergens de naam 'Les Burgraves'! Laat dat nu precies de Franse familienaam zijn van Noortjes geliefde!
Ach ja, het zal wel aan mijn chaotisch dichterlijk brein liggen. Maar toen mijn bronstige vader tijdens een skivakantie op mijn jonge blonde moeder joeg en ze een lange passionele nacht hadden beleefd, lazen zij bij het ontbijt onder een stralende zonblauwe hemel allebei de wereldberoemde dichtbundel 'Les Fleurs du mal'. Ook toevallig?
Al een tijdje loop ik met het idee om een familiebedrijf rond mijn teksten op te starten. Met de knowhow van mijn technocratische broer Tom en zijn vlotte zakelijke dochter kan dat zeker lukken! Ik heb vorige zondag een eerste stap gezet: ik nam een foto waarop mijn nichtje poseert met mijn Rolling Stonesbundel 'I wanna be your fan'!
Ach Claude, rijkdom en roem, niks moet alles mag! grinnikte Tom tijdens zijn trouwfeest in 1997! Als ik ooit de kans krijg, fluister ik hetzelfde in het oor van de kersverse mevrouw...Nora de Borchgrave!
Mijn nichtje Nora is onlangs vierentwintig geworden. Zij is afgestudeerd als communicatiewetenschapper aan de KU Leuven en werkt reeds twee jaar bij een middelgroot bedrijf. Mijn nichtje en haar vriend huren een appartementje niet al te ver van de Zaventemse luchthaven, zo kunnen zij snel en gemakkelijk op vakantie vertrekken. Deze zomer vliegen de tortelduifjes naar Columbia!
Noortje is een enorme fan van mijn dichtkunst! Eigenlijk ben ik beginnen dichten toen zij geboren werd, die mooie lentedag op 9 april, de datum waar ook dichter Charles Baudelaire ter wereld kwam, ja ik ben bijgelovig.
En ik word dat nu met de minuut meer en meer want bij een Gallimard-biografie over Baudelaire lees ik ergens de naam 'Les Burgraves'! Laat dat nu precies de Franse familienaam zijn van Noortjes geliefde!
Ach ja, het zal wel aan mijn chaotisch dichterlijk brein liggen. Maar toen mijn bronstige vader tijdens een skivakantie op mijn jonge blonde moeder joeg en ze een lange passionele nacht hadden beleefd, lazen zij bij het ontbijt onder een stralende zonblauwe hemel allebei de wereldberoemde dichtbundel 'Les Fleurs du mal'. Ook toevallig?
Al een tijdje loop ik met het idee om een familiebedrijf rond mijn teksten op te starten. Met de knowhow van mijn technocratische broer Tom en zijn vlotte zakelijke dochter kan dat zeker lukken! Ik heb vorige zondag een eerste stap gezet: ik nam een foto waarop mijn nichtje poseert met mijn Rolling Stonesbundel 'I wanna be your fan'!
Ach Claude, rijkdom en roem, niks moet alles mag! grinnikte Tom tijdens zijn trouwfeest in 1997! Als ik ooit de kans krijg, fluister ik hetzelfde in het oor van de kersverse mevrouw...Nora de Borchgrave!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN SLAG VAN DE MOLEN?
Mijn overgrootvader Félicien was een eenvoudige molenaar in de provincie Namen. Hoewel hij een tijdje goed boerde, droomde hij van het grote geld. Maar tijdens een zomers onweer trof de bliksem zijn molen en zo brandde zijn bron van inkomsten in een mum van tijd af. Plots had hij niks meer. Zijn vrouw en kinderen lieten hem in de steek en waren met de noorderzon vertrokken. Félicien vierde zijn veertigste verjaardag eenzaam en alleen in één of andere stal. Het hele dorp lachte hem uit. Hij mompelde in zichzelf terwijl hij 's nachts door de straten doolde.
Maar Félicien bleef niet bij de pakken zitten. Sinds de Industriële Revolutie in Europa waren er een pak meer mogelijkheden in België bijgekomen voor inventieve geesten als hij.
En ja, op een mooie lentedag kreeg hij plots een geniaal idee. De gravin wou dringend haar granieten berg verkopen die sinds 1450 familiebezit was. De berg was te vinden aan de rand van het dorp. Nadat Félicien meerdere keren bij de gravin had aangedrongen op een kort gesprek, werd hij tenslotte met veel weerzin ontvangen in haar kasteel.
Jaren later had hij het fortuin waar hij al lang van droomde! Hij ontmoette zelfs een jongere vrouw die hem nog tien kinderen zou schenken.
Félicien had tijdens dat korte gesprek met de gravin immers gevraagd of hij de granieten berg voor onbepaalde tijd mocht huren. ‘Had hij een slag van de molen gekregen?’ vroeg iedereen zich toen af.
Wel neen, want hij had een berg geld verdiend met het ontginnen van kasseien voor de Belgische spoorwegen!
Mijn overgrootvader Félicien was een eenvoudige molenaar in de provincie Namen. Hoewel hij een tijdje goed boerde, droomde hij van het grote geld. Maar tijdens een zomers onweer trof de bliksem zijn molen en zo brandde zijn bron van inkomsten in een mum van tijd af. Plots had hij niks meer. Zijn vrouw en kinderen lieten hem in de steek en waren met de noorderzon vertrokken. Félicien vierde zijn veertigste verjaardag eenzaam en alleen in één of andere stal. Het hele dorp lachte hem uit. Hij mompelde in zichzelf terwijl hij 's nachts door de straten doolde.
Maar Félicien bleef niet bij de pakken zitten. Sinds de Industriële Revolutie in Europa waren er een pak meer mogelijkheden in België bijgekomen voor inventieve geesten als hij.
En ja, op een mooie lentedag kreeg hij plots een geniaal idee. De gravin wou dringend haar granieten berg verkopen die sinds 1450 familiebezit was. De berg was te vinden aan de rand van het dorp. Nadat Félicien meerdere keren bij de gravin had aangedrongen op een kort gesprek, werd hij tenslotte met veel weerzin ontvangen in haar kasteel.
Jaren later had hij het fortuin waar hij al lang van droomde! Hij ontmoette zelfs een jongere vrouw die hem nog tien kinderen zou schenken.
Félicien had tijdens dat korte gesprek met de gravin immers gevraagd of hij de granieten berg voor onbepaalde tijd mocht huren. ‘Had hij een slag van de molen gekregen?’ vroeg iedereen zich toen af.
Wel neen, want hij had een berg geld verdiend met het ontginnen van kasseien voor de Belgische spoorwegen!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE QUICK BUICK
In 1932 kocht mijn opa Albert een mooie auto, een azuurblauwe Buick die hij per vrachtschip uit de VS had laten overbrengen naar België. Zijn vrouw Antoinette was op dat moment in blijde verwachting van hun jongste zoon.
Opa die na jaren hard werk als mijn-ingenieur twee fabrieken had gerund, vond dat hij nu wel een beloning had verdiend. Die ochtend toen mijn oma de slaapkamergordijnen opentrok was zij aangenaam verrast, in de tuin stond haar man hun droomauto op te poetsen. Snel deed zij het raam open! Albert wuifde hartelijk en zag hoe verliefd zijn Antoinette naar het pronkstuk keek en ook naar haar ambitieuze man.
Even later werden hun zeven kinderen gewekt door de luide motor die opa liet draaien en ook zij kwamen de moderne techniek bewonderen! Opa besloot om met zijn zwangere vrouw voorzichtig een toertje te doen in hun geboortestad Namur.
En ja, in die tijd waren er in het straatbeeld voornamelijk paardenkoetsen te zien, je kon het aantal auto's in de Waalse stad op één hand tellen. De inwoners bij wie het koppel bekend stond om hun weelde keken allen nog een keer om toen opa fors op het gaspedaal duwde.
Zo stopten ze even aan het kasteel waar hij destijds Antoinette had leren kennen.
Er scheen een heerlijke lentezon en haar romantische ingenieur had een pick-nick voorzien. In de naburige heide spreidde hij naast een kabbelend beekje een deken, ontkurkte een goede fles wijn en nam belegde broodjes uit de mand. Maar plots begon zijn vrouw te huilen en te zuchten van de pijn, haar vruchtwater was gebroken.
Vlug ruimde de bourgeois alles bijeen en stelde zijn hoogzwangere vrouw gerust dat alles goed zou komen. Maar op dat moment startte de Buick niet, de benzine was blijkbaar op. Antoinette huilde nog heviger dan daarvoor.
Gelukkig had mijn vooruitziende opa altijd een volle jerrycan in zijn koffer. Even later reden zij in volle vaart naar het hospitaal waar al hun andere kinderen ter wereld waren gekomen! Oef net op tijd! Jawel, hun Buick was very quick!
In 1932 kocht mijn opa Albert een mooie auto, een azuurblauwe Buick die hij per vrachtschip uit de VS had laten overbrengen naar België. Zijn vrouw Antoinette was op dat moment in blijde verwachting van hun jongste zoon.
Opa die na jaren hard werk als mijn-ingenieur twee fabrieken had gerund, vond dat hij nu wel een beloning had verdiend. Die ochtend toen mijn oma de slaapkamergordijnen opentrok was zij aangenaam verrast, in de tuin stond haar man hun droomauto op te poetsen. Snel deed zij het raam open! Albert wuifde hartelijk en zag hoe verliefd zijn Antoinette naar het pronkstuk keek en ook naar haar ambitieuze man.
Even later werden hun zeven kinderen gewekt door de luide motor die opa liet draaien en ook zij kwamen de moderne techniek bewonderen! Opa besloot om met zijn zwangere vrouw voorzichtig een toertje te doen in hun geboortestad Namur.
En ja, in die tijd waren er in het straatbeeld voornamelijk paardenkoetsen te zien, je kon het aantal auto's in de Waalse stad op één hand tellen. De inwoners bij wie het koppel bekend stond om hun weelde keken allen nog een keer om toen opa fors op het gaspedaal duwde.
Zo stopten ze even aan het kasteel waar hij destijds Antoinette had leren kennen.
Er scheen een heerlijke lentezon en haar romantische ingenieur had een pick-nick voorzien. In de naburige heide spreidde hij naast een kabbelend beekje een deken, ontkurkte een goede fles wijn en nam belegde broodjes uit de mand. Maar plots begon zijn vrouw te huilen en te zuchten van de pijn, haar vruchtwater was gebroken.
Vlug ruimde de bourgeois alles bijeen en stelde zijn hoogzwangere vrouw gerust dat alles goed zou komen. Maar op dat moment startte de Buick niet, de benzine was blijkbaar op. Antoinette huilde nog heviger dan daarvoor.
Gelukkig had mijn vooruitziende opa altijd een volle jerrycan in zijn koffer. Even later reden zij in volle vaart naar het hospitaal waar al hun andere kinderen ter wereld waren gekomen! Oef net op tijd! Jawel, hun Buick was very quick!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PAPILLON
Vlinder
in dit vreemde land
op de witte stenen
van een kruidentuin
geland, ontpopt
zich tot stuntvlieger
in de boomkruin waar
hij de zomergeuren
van potten en pannen
goedkeurt om hemels
weg te papillotten
langs de achterdeur
Vlinder
in dit vreemde land
op de witte stenen
van een kruidentuin
geland, ontpopt
zich tot stuntvlieger
in de boomkruin waar
hij de zomergeuren
van potten en pannen
goedkeurt om hemels
weg te papillotten
langs de achterdeur
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
NOTRE REINE HILDE
In ons Fabiolapark waar Renilde je bedient
heeft ze de vleeskeurmerken goed uitgekiend
maar haar jetset-leven geeft ze niet bloot
toch snijdt ze steeds even royaal ons brood
ja ze heeft een kroon op haar werk verdiend
In ons Fabiolapark waar Renilde je bedient
heeft ze de vleeskeurmerken goed uitgekiend
maar haar jetset-leven geeft ze niet bloot
toch snijdt ze steeds even royaal ons brood
ja ze heeft een kroon op haar werk verdiend
Laatst gewijzigd door Claudio op 01 jul 2022, 13:48, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ALS RATTEN IN DE VAL?
Toen mijn berooide vijftigjarige vader in 1983 nog steeds op een Brusselse kamer zijn dagen sleet, hoorde hij sinds enkele weken vervelend geritsel als hij 's nachts op zijn veldbed probeerde te slapen. Hij vermoedde dat het om muizen ging want het brood dat hij met opzet onder zijn salontafel had laten staan, zat de volgende ochtend vol met grote gaten.
Moe van de slapeloze nachten besloot vader naar een gespecialiseerde winkel te gaan waar hij muizenvallen kon kopen, hij kocht er voor de zekerheid zeven stuks. Hij plaatste die thuis op strategische plaatsen met een lekker stukje kaas als lokaas ... .
En ja, toen het donker werd buiten knalde het ene muizenvalletje na het andere toe. Bij het ochtendgloren vond hij de arme stakkers morsdood bij de onaangeroerde stukjes kaas.
Goed dat er muizenvallen bestaan, besloot hij tevreden. En hij begon te filosoferen over het aardse leven. Vader had alle grote filosofen gelezen, vooral Sartres existentialisme sprak hem erg aan.
En hij bedacht: ben ik zelf ook niet in een muizenval beland ... in dit benauwde kamertje en zonder geld? Ach neen, het zijn de rijkelui die als ratten in de val zitten. Ik ben waarlijk vrij!
Vol binnenpretjes las hij Garcia's roman verder: Cent ans de solitude!
Toen mijn berooide vijftigjarige vader in 1983 nog steeds op een Brusselse kamer zijn dagen sleet, hoorde hij sinds enkele weken vervelend geritsel als hij 's nachts op zijn veldbed probeerde te slapen. Hij vermoedde dat het om muizen ging want het brood dat hij met opzet onder zijn salontafel had laten staan, zat de volgende ochtend vol met grote gaten.
Moe van de slapeloze nachten besloot vader naar een gespecialiseerde winkel te gaan waar hij muizenvallen kon kopen, hij kocht er voor de zekerheid zeven stuks. Hij plaatste die thuis op strategische plaatsen met een lekker stukje kaas als lokaas ... .
En ja, toen het donker werd buiten knalde het ene muizenvalletje na het andere toe. Bij het ochtendgloren vond hij de arme stakkers morsdood bij de onaangeroerde stukjes kaas.
Goed dat er muizenvallen bestaan, besloot hij tevreden. En hij begon te filosoferen over het aardse leven. Vader had alle grote filosofen gelezen, vooral Sartres existentialisme sprak hem erg aan.
En hij bedacht: ben ik zelf ook niet in een muizenval beland ... in dit benauwde kamertje en zonder geld? Ach neen, het zijn de rijkelui die als ratten in de val zitten. Ik ben waarlijk vrij!
Vol binnenpretjes las hij Garcia's roman verder: Cent ans de solitude!