mijmeringen 2
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Lieve Gustilpe,
Groetjes~~Assa
Bo'ke,fijn van u dat je aan de schoolkinderen denkt,
morgen de grote dag andere klas ander juff,
voor velen is de eerste dag een van spanning,maar ook een leuke,hun vriendjes dat ze na twee maanden gaan terug zien
Groetjes~~Assa
Bo'ke,fijn van u dat je aan de schoolkinderen denkt,
morgen de grote dag andere klas ander juff,
voor velen is de eerste dag een van spanning,maar ook een leuke,hun vriendjes dat ze na twee maanden gaan terug zien
Groetjes van assa
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
na 17 dagen en 5.516 km terug in het land!
lieve mensen, Assa, bo'ke, Rankje, Neske,
heel lief wat jullie brachten tijdens mijn afwezigheid, dat doet echt plezier,
zeer wel bedankt!
weldra vertel ik hier meer over onze ervaringen in Roemenië!
lieve groetjes,
gustilpe
lieve mensen, Assa, bo'ke, Rankje, Neske,
heel lief wat jullie brachten tijdens mijn afwezigheid, dat doet echt plezier,
zeer wel bedankt!
weldra vertel ik hier meer over onze ervaringen in Roemenië!
lieve groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
We zijn heel blij je hier terug te zien !
We hebben je echt gemist hoor !
Graag, zullen we lezen wat je ons te
vertellen hebt over je reis !
Maar eerst een beetje bekomen
Geniet van jouw Sweet Home en vooral
van je kinderen en kleinkinderen die ook
heel gelukkig zullen zijn jullie terug te zien ...
Veel liefs van ons drietjes ( en Luna)
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Rankje en Nele, BEDANKT!
ROEMENIÊ 2009
Op zondag 23 augustus vertrokken we voor de derde maal met een volgestouwde wagen naar Roemenië. Ver, heel ver… en vermoeiend in grote hitte, maar zeker de moeite waard!!!
Gemakkelijk rijden op een zondag, zo dachten we, in Duitsland geen vrachtwagens op de snelwegen, Rathsmannsdorf, nabij Passau op 880 km is onze bestemming voor vandaag.
Op de snelweg naar Würzburg kwamen we tot stilstand, stau, maar liefst anderhalf uur, het liep tegen de dertig graden aan. Sommigen haalden hun strandstoel uit de wagen of mobilhome en lagen te zonnen op de snelweg. Voor de meesten was het een in- en uit de wagen stappen, net zoals wij. Na anderhalf uur konden we verder en kwamen dus later dan voorzien op onze bestemming. Het pensionnetje, waar we al vele malen verbleven en gekend door heel wat Vlamingen en Hongaren, wordt uitgebaat door een echtpaar, beiden ongeveer 80 jaar. De kamers altijd tiptop in orde, een zorgvuldig voorbereid ontbijt, de vraag die we ons stellen is natuurlijk hoelang kan dat echtpaar het werk nog aan, ze doen nog altijd alles zelf.
De volgende dag was de eindbestemming Kömlo, 700 km. In dat dorpje is niet veel te beleven, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de rust die er van uit gaat. Het dorp ligt midden in de velden. De kinderen spelen er op straat en ’s avonds is een fietser zonder licht echt geen uitzondering maar de algemene regel. Het is volop de streek van de zonnebloemen. We verbleven er twee nachten in een vakantiehuisje van vrienden met een uitstap naar Eger, een barokke stad, en het Tizsameer.
3 foto's verklaard door de tekst, foto 4 vraag een speciale vermelding wegens een "achtste wereldwonder"-gehalte. de spoorweg/auto-brug te Kisköre. Trein en auto's rijden over dezelfde brug. Normaal is de spoorwegbarreel dicht, rij je dicht genoeg met je wagen gaat de bareel open en rij je over de treinsporen. Komt er een trein dan gaat de bareel gewoon niet open en dien je te wachten.
wordt vervolgd...
ROEMENIÊ 2009
Op zondag 23 augustus vertrokken we voor de derde maal met een volgestouwde wagen naar Roemenië. Ver, heel ver… en vermoeiend in grote hitte, maar zeker de moeite waard!!!
Gemakkelijk rijden op een zondag, zo dachten we, in Duitsland geen vrachtwagens op de snelwegen, Rathsmannsdorf, nabij Passau op 880 km is onze bestemming voor vandaag.
Op de snelweg naar Würzburg kwamen we tot stilstand, stau, maar liefst anderhalf uur, het liep tegen de dertig graden aan. Sommigen haalden hun strandstoel uit de wagen of mobilhome en lagen te zonnen op de snelweg. Voor de meesten was het een in- en uit de wagen stappen, net zoals wij. Na anderhalf uur konden we verder en kwamen dus later dan voorzien op onze bestemming. Het pensionnetje, waar we al vele malen verbleven en gekend door heel wat Vlamingen en Hongaren, wordt uitgebaat door een echtpaar, beiden ongeveer 80 jaar. De kamers altijd tiptop in orde, een zorgvuldig voorbereid ontbijt, de vraag die we ons stellen is natuurlijk hoelang kan dat echtpaar het werk nog aan, ze doen nog altijd alles zelf.
De volgende dag was de eindbestemming Kömlo, 700 km. In dat dorpje is niet veel te beleven, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de rust die er van uit gaat. Het dorp ligt midden in de velden. De kinderen spelen er op straat en ’s avonds is een fietser zonder licht echt geen uitzondering maar de algemene regel. Het is volop de streek van de zonnebloemen. We verbleven er twee nachten in een vakantiehuisje van vrienden met een uitstap naar Eger, een barokke stad, en het Tizsameer.
3 foto's verklaard door de tekst, foto 4 vraag een speciale vermelding wegens een "achtste wereldwonder"-gehalte. de spoorweg/auto-brug te Kisköre. Trein en auto's rijden over dezelfde brug. Normaal is de spoorwegbarreel dicht, rij je dicht genoeg met je wagen gaat de bareel open en rij je over de treinsporen. Komt er een trein dan gaat de bareel gewoon niet open en dien je te wachten.
wordt vervolgd...
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Gustilpe,
welkom terug van een mooie en ik denk ook zware reis.
Veel mensen gelukkig kunnen maken met het gene wat je bracht!
Ik heb nog niet alles kunnen lezen...maar alvast genoten van je mooie
collage van foto's, ga je reisverslag op mijn gemakkie lezen
lieve groet schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Ria, Schrijfster, Assa,
bedankt voor de warme welkom!
....vervolg ROEMENIË 2009
Voorbij de grens Roemenië binnen, gelukkig geen formaliteiten meer, wel je identiteitskaart of paspoort laten zien!
Via Oradea waar we een kleine wandeling maakten naar Cluj-Napoca in het Apuseni-gebergte of de westelijke Karpaten, een van de grootste steden van Roemenië, hier gebruiken we een laat en heel lichte maaltijd, deze avond zullen we wel wat uitgebreider eten. Verder langs de weg een goede afwisseling tussen open uitzichten en dicht bos. Alles is herkenbaar. Het wordt warmer en warmer en heet. De avond valt, we moeten dringend een slaapplek zoeken, rijden bij valavond is te riskant wegens teveel putten in de onverlichte wegen. We vinden een hotelletje tussen Cluj en Turda. Bij het binnenkomen van de kamer zie ik onmiddellijk de doorgezakte matras, de kamer is zeer klein met een hoog venster waar je niet bij kan om buiten te kijken, dat wordt vast een slapeloze nacht maar onmiddellijk maak ik de bedenking, we zitten hier in Roemenië, je mag niet kieskeurig zijn en al blij zijn met wat beschikbaar is. Mijn humeur wordt op slag beter.
We willen hier het avondmaal gebruiken en vragen naar de menukaart. Tot driemaal toe willen we iets bestellen dat er helemaal niet is, waarom dan een menukaart vraag ik de dienster, wil je ons zeggen wat er wel is? Met een bord soep en een hapje brood is onze honger gestild. We zien een wijnkaart en willen graag op het terrasje nagenieten van een glaasje wijn, we roepen de ober maar de wijnkaart is er wel, de wijn zelf echter ontbreekt. Hilarische toestanden!
Morgenvroeg nemen we wel een uitgebreid ontbijt!!! Zoals afgesproken zijn we de volgende dag om 7:30 klaar om te ontbijten want ook vandaag heel wat kilometers te rijden, maar we zijn opgesloten in het hotel, alle deuren zijn op slot, er is niemand te horen of te zien. We kunnen niet naar buiten, enkel in de gang, ligt een man te slapen op de sofa. Om 8:15 horen we gerucht en ja oef we zijn weer vrij!
We rijden verder in oostelijke richting, het landschap is hier wat minder aantrekkelijk tot we bij de Turda kloof komen. We willen het dorpje Rimetea bezoeken. Dit is van oorsprong een Saksisch dorpje dat tegenwoordig bewoond wordt door etnische Hongaren. Het is een traditioneel dorpje dat zeer fotogeniek gelegen is aan de voet van de Piatra Secuiului, een sterk geërodeerde rots. Het dorpje is moeilijk te vinden, we rijden door enkele dorpjes heen en willen de weg vragen, doch niemand lijkt hier een woord Engels of Duits te kennen. We rijden op onvoorstelbaar slechte wegen, dat is dubbel voorzichtig zijn, onze auto hebben we nodig en zit nog boordevol materiaal.
Het dorpje lijkt bijna een sprookje van lang geleden, zeer authentiek met kraakwitte huisjes, een overeenkomt door de bewoners onderling. Op het centrale plein staat de waterpomp en de wasbekkens waar twee vrouwtjes hun was plegen te doen. Romantisch maar geef mij toch maar het moderne wasapparaat.
We rijden verder naar Alud met zijn weerkerk. Tegen eind 15de, begin 16de eeuw was het Saksische land vaak doelwit van Turkse strooptochten. In de Saksische dorpen werden daarom vaak massieve kerken opgericht, de zogenaamde weerkerken, om een beleg te kunnen weerstaan en de bevolking en kostbaarheden al was het maar tijdelijk in veiligheid te kunnen brengen. De hitte neemt alsmaar toe en is bijna niet meer te dragen. Bij het verlaten van het dorp zien we een apotheek, de thermometer staat op 40°.
We vervolgen onze weg, stoppen even in de stad Alba Julia, een mooie Saksische stad, maar door de hitte houden we het niet lang vol. In Sebes zitten we door onze drinkwatervoorraad en moeten dringend water koppen, hier wijst de thermometer 44° aan.
Geen verdere wandelingen, niet te doen bij die hitte, zo snel mogelijk naar Sibiu!
1. onderweg; 2,3,4,5 Rimetea; 6. Weerkerk Alud
wordt vervolgd…
met doel en hoogtepunt van de reis
bedankt voor de warme welkom!
....vervolg ROEMENIË 2009
Voorbij de grens Roemenië binnen, gelukkig geen formaliteiten meer, wel je identiteitskaart of paspoort laten zien!
Via Oradea waar we een kleine wandeling maakten naar Cluj-Napoca in het Apuseni-gebergte of de westelijke Karpaten, een van de grootste steden van Roemenië, hier gebruiken we een laat en heel lichte maaltijd, deze avond zullen we wel wat uitgebreider eten. Verder langs de weg een goede afwisseling tussen open uitzichten en dicht bos. Alles is herkenbaar. Het wordt warmer en warmer en heet. De avond valt, we moeten dringend een slaapplek zoeken, rijden bij valavond is te riskant wegens teveel putten in de onverlichte wegen. We vinden een hotelletje tussen Cluj en Turda. Bij het binnenkomen van de kamer zie ik onmiddellijk de doorgezakte matras, de kamer is zeer klein met een hoog venster waar je niet bij kan om buiten te kijken, dat wordt vast een slapeloze nacht maar onmiddellijk maak ik de bedenking, we zitten hier in Roemenië, je mag niet kieskeurig zijn en al blij zijn met wat beschikbaar is. Mijn humeur wordt op slag beter.
We willen hier het avondmaal gebruiken en vragen naar de menukaart. Tot driemaal toe willen we iets bestellen dat er helemaal niet is, waarom dan een menukaart vraag ik de dienster, wil je ons zeggen wat er wel is? Met een bord soep en een hapje brood is onze honger gestild. We zien een wijnkaart en willen graag op het terrasje nagenieten van een glaasje wijn, we roepen de ober maar de wijnkaart is er wel, de wijn zelf echter ontbreekt. Hilarische toestanden!
Morgenvroeg nemen we wel een uitgebreid ontbijt!!! Zoals afgesproken zijn we de volgende dag om 7:30 klaar om te ontbijten want ook vandaag heel wat kilometers te rijden, maar we zijn opgesloten in het hotel, alle deuren zijn op slot, er is niemand te horen of te zien. We kunnen niet naar buiten, enkel in de gang, ligt een man te slapen op de sofa. Om 8:15 horen we gerucht en ja oef we zijn weer vrij!
We rijden verder in oostelijke richting, het landschap is hier wat minder aantrekkelijk tot we bij de Turda kloof komen. We willen het dorpje Rimetea bezoeken. Dit is van oorsprong een Saksisch dorpje dat tegenwoordig bewoond wordt door etnische Hongaren. Het is een traditioneel dorpje dat zeer fotogeniek gelegen is aan de voet van de Piatra Secuiului, een sterk geërodeerde rots. Het dorpje is moeilijk te vinden, we rijden door enkele dorpjes heen en willen de weg vragen, doch niemand lijkt hier een woord Engels of Duits te kennen. We rijden op onvoorstelbaar slechte wegen, dat is dubbel voorzichtig zijn, onze auto hebben we nodig en zit nog boordevol materiaal.
Het dorpje lijkt bijna een sprookje van lang geleden, zeer authentiek met kraakwitte huisjes, een overeenkomt door de bewoners onderling. Op het centrale plein staat de waterpomp en de wasbekkens waar twee vrouwtjes hun was plegen te doen. Romantisch maar geef mij toch maar het moderne wasapparaat.
We rijden verder naar Alud met zijn weerkerk. Tegen eind 15de, begin 16de eeuw was het Saksische land vaak doelwit van Turkse strooptochten. In de Saksische dorpen werden daarom vaak massieve kerken opgericht, de zogenaamde weerkerken, om een beleg te kunnen weerstaan en de bevolking en kostbaarheden al was het maar tijdelijk in veiligheid te kunnen brengen. De hitte neemt alsmaar toe en is bijna niet meer te dragen. Bij het verlaten van het dorp zien we een apotheek, de thermometer staat op 40°.
We vervolgen onze weg, stoppen even in de stad Alba Julia, een mooie Saksische stad, maar door de hitte houden we het niet lang vol. In Sebes zitten we door onze drinkwatervoorraad en moeten dringend water koppen, hier wijst de thermometer 44° aan.
Geen verdere wandelingen, niet te doen bij die hitte, zo snel mogelijk naar Sibiu!
1. onderweg; 2,3,4,5 Rimetea; 6. Weerkerk Alud
wordt vervolgd…
met doel en hoogtepunt van de reis
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
September oogst maand!
Druiven oogst.
Zware grillige ranken torsen het gewicht,
van welige trossen druiven
gerijpt in de volle zon en helder licht.
Met zorg de weelderige trossen geknipt!
gustilpe geen gelukte collage toch wil ik de zon gerijpte druiven tonen klaar voor de oogst! lieve groet schrijfster.
Druiven oogst.
Zware grillige ranken torsen het gewicht,
van welige trossen druiven
gerijpt in de volle zon en helder licht.
Met zorg de weelderige trossen geknipt!
gustilpe geen gelukte collage toch wil ik de zon gerijpte druiven tonen klaar voor de oogst! lieve groet schrijfster.
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
....vervolg ROEMENIË 2009
Sibiu, lang verwacht,eindelijk!!!!!!!
In de vooravond kwamen we aan in het woonblok bij Mircea en Luminita. Een blij en warm welkom viel ons te beurt, warme lekkere geuren kwamen uit de keuken, hier worden mensen verwacht en dat zijn wij! We voelden ons onmiddellijk thuis. Er moest heel wat bijgepraat langs beide kanten, over onze gezinnen, over het werk, de problemen. Hoewel Mircea en Luminita bij de gelukkigen zijn en beiden een baan hebben is het moeilijk de eindjes aan elkaar te knopen. Lange werkdagen voor een karig loon, Luminta staat elke dag om 5:00 op om naar het werk te gaan en is maar om 19:00 terug thuis.
Men voorspeldt dat het gemiddelde loon in 2011, 180 euro zal bedragen, de crisis is hier bijzonder voelbaar. Een liter melk kost 1,50 euro om een voorbeeld te geven. Ook ons gastgezin leeft voortdurend onder zware stress, kunnen we de elektriciteitsrekening en het water betalen, redden we het tot eind deze maand? Hopelijk worden we niet ziek, dokterskosten en medicijnen kunnen we ons niet veroorloven.
In hun buurt sterven veel mensen rond 65-67 jaar door de stress en aan kanker, het gevolg van de kernramp te Tjernobyl in 1986.
Onze gastheer hoopt om de 65 halen. Binnenkort wordt hij 50.
Wie werkloos wordt kan slechts één jaar stempelen, daarna krijgen ze niets meer.
Wij logeren hier drie nachten met ontbijt en avondmaal, een welkome hulp voor dit gezin.
Ze staan voor ons hun eigen kamer af.
4.000.000 Roemenen werken in het buitenland, in Italië, Spanje, Duitsland… ver van hun gezin of met hun gezin, voor een hoger loon.
Buitenlandse investeerders laten het afweten, sluiten hun bedrijven in Roemenië en gaan naar China waar de lonen nog lager liggen.
Op mijn vraag of het leven dan niet beter is dan voor de revolutie krijg ik volgend antwoord:
Voor een klein deel wel, de meesten wachten nog op verbetering, de allerarmsten zijn er slechter af. Misschien zal het nog decennia duren vooraleer de levensstandaard omhoog gekrikt kan worden.
De volgende morgen hebben we om 10:00 afspraak met Pope Nicolai en zijn echtgenote Nicoleta.
Ze zijn verhuisd van Sacadate naar het centrum van Sibiu waar de Pope werkzaam is tussen de grijze blokken. Ze wonen zelf in een van de grijze blokken. Hun onderkomen net als de andere bewoners een piepklein appartementje, een klein keukentje, even klein badkamertje, de living-slaapkamer 4,5m op 3,5m, en een kamertje voor de dochtertjes.van 4,5m op 2m waar een stapelbed staat en een schrijftafeltje. De kinderen kunnen niet buiten spelen. Nicoleta is zwanger, haar tweeling wordt verwacht tegen Kerstmis. Waar ze de kindjes hier gaan plaatsen is mij een raadsel maar ze zijn tevreden, zoveel mensen hebben het slechter. Nicoleta werkt niet meer, moet veel rusten met haar tweelingzwangerschap
We worden zeer vriendelijk onthaald en vliegen in elkaars armen. De koffie staat klaar, er zijn zelfs koekjes bijgehaald, een luxe.
We hebben babykleertjes bij voor de verwachte kindjes, door een dame van mijn koor gebreid, sokjes, truitjes, mutsjes, alles in tweevoud. Voor de meisjes, zeven en vijf jaar, kleurpotloden en stiften. Ze zijn er dolblij mee.
Zo geraken we stilaan aan de praat. Het kerkje waar de Pope van droomt is er nog niet, evenmin het zaaltje waar hij straatjongeren wil opvangen. Bij Kerk in Nood mocht hij een dossier indienen, het ganse dossier is klaar, maar nog steeds weigert de stad grond te verkopen ten dienste van dit dossier. De Pope probeert de hangjongeren en straatkinderen te benaderen op straat, soms lukt het soms niet, hij probeert hen naar school te krijgen.
Grote kartonnen dozen vol klederen, bedoeld voor de allerarmsten halen we uit onze wagen. Thuis hadden we vooraf de gekregen klederen gesorteerd, voor mannen, vrouwen, kinderen, alles in zeer goede staat. Eigenlijk sta ik zelf versteld van al het mooie wat we meekregen, wat zullen de mensen daar blij mee zijn, vooral de winterjassen zijn zeer welkom. Winters zijn hard hier, de sneeuw ligt er vaak een meter hoog.
We hebben een som geld bij, dankzij mijn koor en een aantal vrienden. Op mijn vraag aan de Pope wat hij er mee zal aanvangen hoeft hij niet na te denken. Vooral hulp aan de allerarmsten in de woonblokken, aan voedselpakketten, medicijnen, elektriciteitsrekeningen, broodnodig. Onder het communisme waren dokterskosten en medicijnen gratis, nu moet voor alles betaald met een pensioentje van 110 à 120 euro. Het arme vrouwtje dat ik vorig jaar lange tijd in mijn armen hiel terwijl ze haar verhaal deed is overleden, maar er zijn nog zoveel anderen. Zowel op het platteland als in de stad hebben velen het zeer moeilijk!
Hier is niet te aarzelen, het geld wordt goed besteed, ook nu zoals in het verleden krijg ik inzage waaraan ze de som van verleden jaar besteed hebben. We zijn uiterst tevreden en overhandigen de Pope het beschikbare geld, samen tellen; a lot of money, thank you very much!
We krijgen een cd als aandenken en dank van een Orthodoxe kerkdienst gezongen door de Pope.
foto 1: bij de pope; 2 huisje Simona; 3. bij Simona
’s Middags worden we verwacht bij Simona in Sacadate, Nicoleta en haar dochtertjes gaan mee, zeer blij want het is hun eerste bezoek aan Sacadate sinds ze verhuisd zijn naar Sibiu 35 km verder. Simona is directrice van het schooltje, voor de verhuis was Nicoleta hier onderwijzeres.
Bij Simona is iedereen altijd welkom, sinds we hier verleden jaar geweest zijn is er een vierde kindje, Karla, bijgekomen. Ook de moeder van Simona is er weer, ze spreekt enkele woorden Frans, Simona enkele woorden Engels en met Nicoleta erbij, zij spreekt zowel Engels als Frans verloopt het gesprek redelijk vlot.
Met zijn allen mogen we aan tafel voor het middagmaal, de kindjes zitten op de grond. Groenten uit de tuin, eieren van eigen kippen, vlees van het zelf gekweekte varken, brood gebakken door de moeder, het smaakt heerlijk, en vooral het gezelschap bekoort mij.
We praten heel wat bij over onze gezinnen, de problemen, over het schooltje.
Ook hier krijg ik alle facturen te zien van de aangekochte schoolmaterialen van het afgelopen schooljaar, hoewel ik de copies reeds in mijn bezit had. Er is nog een weinig geld over, Simona vraagt mij of ze het mag uitgeven aan een plastificeerapparaat. Natuurlijk mag dat. Ze wil mij het overgebleven geld laten zien maar ik weiger, ik heb het volste vertrouwen.
Later brengen we een bezoek aan het schooltje. Werkmannen zijn druk bezig. Er is vooruitgang, dat stemt mij zeer blij. Eindelijk zijn de lang beloofde toiletten er gekomen, hoogstnodig, tot nog toe was er enkel het gras achter het schoolgebouw, onvoorstelbaar toch!
Ook de muren krijgen een opfrisbeurt, dat zal de school heel wat aantrekkelijker maken.
We worden rondgeleid binnen het schoolgebouw, een kast zwaait open, Simona toont mij het materiaal aangekocht met het verleden jaar gekregen bedrag, een pc en een printer, ook de kinderen van dit arme dorpje kunnen nu kennis maken met dit modern communicatiemiddel.
Verder de aangekochte ijskast waarin de melk voor de kinderen bewaard kan worden, en een stofzuiger om de lokalen proper te houden.
De meegebrachte schoolbenodigheden zetten we af bij Simona thuis want het schooltje ligt er helemaal bestoft en vervuild bij door de aan gang zijnde werken. Ook hier leveren we haal wat kledij voor de armsten in het dorpje en speelgoed voor de kindjes van het dorp of de school. We zijn er zeker van dat alles goed terecht komt. Ik voel mij blij en gelukkig!
wordt vervolgd…
Sibiu, lang verwacht,eindelijk!!!!!!!
In de vooravond kwamen we aan in het woonblok bij Mircea en Luminita. Een blij en warm welkom viel ons te beurt, warme lekkere geuren kwamen uit de keuken, hier worden mensen verwacht en dat zijn wij! We voelden ons onmiddellijk thuis. Er moest heel wat bijgepraat langs beide kanten, over onze gezinnen, over het werk, de problemen. Hoewel Mircea en Luminita bij de gelukkigen zijn en beiden een baan hebben is het moeilijk de eindjes aan elkaar te knopen. Lange werkdagen voor een karig loon, Luminta staat elke dag om 5:00 op om naar het werk te gaan en is maar om 19:00 terug thuis.
Men voorspeldt dat het gemiddelde loon in 2011, 180 euro zal bedragen, de crisis is hier bijzonder voelbaar. Een liter melk kost 1,50 euro om een voorbeeld te geven. Ook ons gastgezin leeft voortdurend onder zware stress, kunnen we de elektriciteitsrekening en het water betalen, redden we het tot eind deze maand? Hopelijk worden we niet ziek, dokterskosten en medicijnen kunnen we ons niet veroorloven.
In hun buurt sterven veel mensen rond 65-67 jaar door de stress en aan kanker, het gevolg van de kernramp te Tjernobyl in 1986.
Onze gastheer hoopt om de 65 halen. Binnenkort wordt hij 50.
Wie werkloos wordt kan slechts één jaar stempelen, daarna krijgen ze niets meer.
Wij logeren hier drie nachten met ontbijt en avondmaal, een welkome hulp voor dit gezin.
Ze staan voor ons hun eigen kamer af.
4.000.000 Roemenen werken in het buitenland, in Italië, Spanje, Duitsland… ver van hun gezin of met hun gezin, voor een hoger loon.
Buitenlandse investeerders laten het afweten, sluiten hun bedrijven in Roemenië en gaan naar China waar de lonen nog lager liggen.
Op mijn vraag of het leven dan niet beter is dan voor de revolutie krijg ik volgend antwoord:
Voor een klein deel wel, de meesten wachten nog op verbetering, de allerarmsten zijn er slechter af. Misschien zal het nog decennia duren vooraleer de levensstandaard omhoog gekrikt kan worden.
De volgende morgen hebben we om 10:00 afspraak met Pope Nicolai en zijn echtgenote Nicoleta.
Ze zijn verhuisd van Sacadate naar het centrum van Sibiu waar de Pope werkzaam is tussen de grijze blokken. Ze wonen zelf in een van de grijze blokken. Hun onderkomen net als de andere bewoners een piepklein appartementje, een klein keukentje, even klein badkamertje, de living-slaapkamer 4,5m op 3,5m, en een kamertje voor de dochtertjes.van 4,5m op 2m waar een stapelbed staat en een schrijftafeltje. De kinderen kunnen niet buiten spelen. Nicoleta is zwanger, haar tweeling wordt verwacht tegen Kerstmis. Waar ze de kindjes hier gaan plaatsen is mij een raadsel maar ze zijn tevreden, zoveel mensen hebben het slechter. Nicoleta werkt niet meer, moet veel rusten met haar tweelingzwangerschap
We worden zeer vriendelijk onthaald en vliegen in elkaars armen. De koffie staat klaar, er zijn zelfs koekjes bijgehaald, een luxe.
We hebben babykleertjes bij voor de verwachte kindjes, door een dame van mijn koor gebreid, sokjes, truitjes, mutsjes, alles in tweevoud. Voor de meisjes, zeven en vijf jaar, kleurpotloden en stiften. Ze zijn er dolblij mee.
Zo geraken we stilaan aan de praat. Het kerkje waar de Pope van droomt is er nog niet, evenmin het zaaltje waar hij straatjongeren wil opvangen. Bij Kerk in Nood mocht hij een dossier indienen, het ganse dossier is klaar, maar nog steeds weigert de stad grond te verkopen ten dienste van dit dossier. De Pope probeert de hangjongeren en straatkinderen te benaderen op straat, soms lukt het soms niet, hij probeert hen naar school te krijgen.
Grote kartonnen dozen vol klederen, bedoeld voor de allerarmsten halen we uit onze wagen. Thuis hadden we vooraf de gekregen klederen gesorteerd, voor mannen, vrouwen, kinderen, alles in zeer goede staat. Eigenlijk sta ik zelf versteld van al het mooie wat we meekregen, wat zullen de mensen daar blij mee zijn, vooral de winterjassen zijn zeer welkom. Winters zijn hard hier, de sneeuw ligt er vaak een meter hoog.
We hebben een som geld bij, dankzij mijn koor en een aantal vrienden. Op mijn vraag aan de Pope wat hij er mee zal aanvangen hoeft hij niet na te denken. Vooral hulp aan de allerarmsten in de woonblokken, aan voedselpakketten, medicijnen, elektriciteitsrekeningen, broodnodig. Onder het communisme waren dokterskosten en medicijnen gratis, nu moet voor alles betaald met een pensioentje van 110 à 120 euro. Het arme vrouwtje dat ik vorig jaar lange tijd in mijn armen hiel terwijl ze haar verhaal deed is overleden, maar er zijn nog zoveel anderen. Zowel op het platteland als in de stad hebben velen het zeer moeilijk!
Hier is niet te aarzelen, het geld wordt goed besteed, ook nu zoals in het verleden krijg ik inzage waaraan ze de som van verleden jaar besteed hebben. We zijn uiterst tevreden en overhandigen de Pope het beschikbare geld, samen tellen; a lot of money, thank you very much!
We krijgen een cd als aandenken en dank van een Orthodoxe kerkdienst gezongen door de Pope.
foto 1: bij de pope; 2 huisje Simona; 3. bij Simona
’s Middags worden we verwacht bij Simona in Sacadate, Nicoleta en haar dochtertjes gaan mee, zeer blij want het is hun eerste bezoek aan Sacadate sinds ze verhuisd zijn naar Sibiu 35 km verder. Simona is directrice van het schooltje, voor de verhuis was Nicoleta hier onderwijzeres.
Bij Simona is iedereen altijd welkom, sinds we hier verleden jaar geweest zijn is er een vierde kindje, Karla, bijgekomen. Ook de moeder van Simona is er weer, ze spreekt enkele woorden Frans, Simona enkele woorden Engels en met Nicoleta erbij, zij spreekt zowel Engels als Frans verloopt het gesprek redelijk vlot.
Met zijn allen mogen we aan tafel voor het middagmaal, de kindjes zitten op de grond. Groenten uit de tuin, eieren van eigen kippen, vlees van het zelf gekweekte varken, brood gebakken door de moeder, het smaakt heerlijk, en vooral het gezelschap bekoort mij.
We praten heel wat bij over onze gezinnen, de problemen, over het schooltje.
Ook hier krijg ik alle facturen te zien van de aangekochte schoolmaterialen van het afgelopen schooljaar, hoewel ik de copies reeds in mijn bezit had. Er is nog een weinig geld over, Simona vraagt mij of ze het mag uitgeven aan een plastificeerapparaat. Natuurlijk mag dat. Ze wil mij het overgebleven geld laten zien maar ik weiger, ik heb het volste vertrouwen.
Later brengen we een bezoek aan het schooltje. Werkmannen zijn druk bezig. Er is vooruitgang, dat stemt mij zeer blij. Eindelijk zijn de lang beloofde toiletten er gekomen, hoogstnodig, tot nog toe was er enkel het gras achter het schoolgebouw, onvoorstelbaar toch!
Ook de muren krijgen een opfrisbeurt, dat zal de school heel wat aantrekkelijker maken.
We worden rondgeleid binnen het schoolgebouw, een kast zwaait open, Simona toont mij het materiaal aangekocht met het verleden jaar gekregen bedrag, een pc en een printer, ook de kinderen van dit arme dorpje kunnen nu kennis maken met dit modern communicatiemiddel.
Verder de aangekochte ijskast waarin de melk voor de kinderen bewaard kan worden, en een stofzuiger om de lokalen proper te houden.
De meegebrachte schoolbenodigheden zetten we af bij Simona thuis want het schooltje ligt er helemaal bestoft en vervuild bij door de aan gang zijnde werken. Ook hier leveren we haal wat kledij voor de armsten in het dorpje en speelgoed voor de kindjes van het dorp of de school. We zijn er zeker van dat alles goed terecht komt. Ik voel mij blij en gelukkig!
wordt vervolgd…
Laatst gewijzigd door gustilpe op 12 sep 2009, 08:09, 5 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!