De trage minnaar

[Dtm]

DTM schreef:

-Een boek is nooit zomaar 'iets' geweest voor mij

't Rouwige zoeken,
naar uitgeleende boeken?

't Is het gemis dat er is
als het er niet meer is!

groetjes van A en B

Het zal je niet troosten. Maar vergeet.

Als ik schreef:
"Een boek is nooit zomaar 'iets' geweest voor mij."
Dan bedoelde ik niet alleen die linnen cover, dat leeslint...
maar vooral wat tussen de kaften zat.
Al was het dan maar een Vlaamsch Filmke.

Al gedacht aan een varkenskop voor Sint-Antonius?
Dit is het enige Alternatief wat ik je nog kan suggereren.





PS.
De Heilige Rita in Kontich da's ook niet niks, natuurlijk.

[Robol]

Arenlezers achter de maaiers

(Bertus Aaafjes)



Alhoewel mijn vader mijnwerker was
en mijn moeder de huiskloek van het grote gezin

keuterboerden ze in hun (vrije?) tijd

koetje, kalfje, schaapjes, geitjes,
een groot korenveld

(ik bewaar nog steeds de korenpik en kleine zeis)

De korenvelden golven niet meer in het landschap
Maïs werd de minder romantische vervanger
en het oogsten gebeurt niet meer in stilte.


De arenlezers hangen in de musea
al dan niet van Schone Kunsten

groetjes

Robbe

[Bosrankje]

Hier zijn ze dan (een deel ervan want er zijn er nog meer
onder andere van Pissaro ...)

De enige die ik nergens gevonden heb, is het schilderij van
Johan Dijkstra maar ik blijf zoeken hoor !

Sweet dreams allemaal...

A en B

Ps. Uvi, ik weet dat je liever geen illustraties in jouw stekje
wil maar ik kon niet anders...

[Alterego1]

Waarde Dtm,

Ik hecht geen geloof aan die
'verloren zaken of hopeloze gevallen'
van die heiligen.

-'Een boek is nooit zomaar 'iets' geweest voor mij'


Het is er geweest.Ook de heilige.
En liet ons verweesd achter.

Geweest.Zullen ook wij ooit eens zijn.

't Is het gemis dat er is
als het er niet meer is !

Groetjes van A en B

[Dtm]

... geen geloof

En ... verweesd achter.


Groetjes van A en B

Goedenmorgen ongelovige thomAs,


Geen geloof en verweesd.
Zo voel ik me dikwijls.

Een kind zonder 'Sinterklaas'
lijkt dan misschien wel 'slimmer', maar is tevens armer, vind ik.

In geloof, zit ook hoop.
En 'In tijden van wanhoop' kunnen wij zo moeilijk zonder.

Laat ons nu en dan maar een kaarske branden.
Ook als de heilige Valentijn alweer vergeten is ...

mvg

[Dtm]

Dag Bomenlezeres,

niets mis met een educatieve illustratie.

En toch, maken ze mij wat verdrietig.
Zoveel vroeger, zoveel anders, zoveel beter of slechter ...

Dus toch rapen en lezen.

mvg

[Dtm]

(ik bewaar nog steeds de korenpik en kleine zeis)

De korenvelden golven niet meer in het landschap
Maïs werd de minder romantische vervanger
en het oogsten gebeurt niet meer in stilte.


De arenlezers hangen in de musea
al dan niet van Schone Kunsten

groetjes

Robbe

Dag Robbe,


hoeveel verleden we ook verzamelen, slechts in het heden
leven wij ...
Ik weet dat jij in een 'heem-kundige kring' zit, niet?
Het woord alleen al: heem, kundig en kring, straalt veel vroeger uit.

Nochtans vind ik de titel van het boek van Luc Huysse dan weer
zo mooi bedacht:
'Alles gaat voorbij, behalve het verleden.'

Ik denk: enkel voor diegene die het heeft meegemaakt.
Toon me een dorsvlegel
en ik zie de muizen vanonder het stro schieten.

Wat zouden mijn kleinkinderen zien?



mvg

[Alterego1]

Heb ik nog goed gekend,en zien gebruiken ook.

[Dtm]

De andere man


De schrijver citeerde Nietzsche.
Doch ik had het zelf, zonder filosoof,
ook al lang vermoed.

Ik hoef immers maar m'n oren open te doen.
Als ik aan tafel zit te eten. Dan stoort hij mij.
Of als ik in bed lig. Dan houdt hij me wakker.

Hij is ook nooit tevreden over mij.

Eergisteren hoorde ik 'het' tenslotte op de radio.
Klara en Babel. De schrijver wist het van Nietzsche.
"Ik ben niet alleen, maar met twee."

Ik leef samen met een vreemde man.
Tja, met een vreemde vrouw, tot daaraan toe.
Maar ... zou ik een onwetende 'bi' zijn?

Alleszins, als de kat kon kiezen, dan kocht ze Whiskas.
Dat weet ik van de reclame.
Als ik een alter ego mag kiezen, tja, dan zie ik nu een pak
'reïncarnatie-mogelijkheden' voor mijn ogen.

Als het lente is, een meisje op de fiets.
Wanneer het zomert, een adonis op het strand.
Bij herfst, een tevreden boer.
En als het wintert, euh, 'n bastard in Benidorm, dan maar ...

En hij thuis in zijn chaise longue.

[ria]

heel beleefd bedoeld,

maar is er
geen spreekwoord
dat zegt:
"hoe ouder,
hoe ......!

groeten aan de
'chaise longue.'

die ken ik nog van uit
mijn kinderjaren;
dikwijls ziek
sliep ik beneden
op die, speciaal
voor mij gekochte,
"chaise lonque"
en mijn
arm moedertje
op een matras
naast mij
op de grond!

"moederliefde," zo schoon.
Zetels verslijten,
moederliefde nooit.
ria

ps. opa's zijn soms ook moeders,
ik ken er zo een.

[Dtm]

heel beleefd bedoeld,

maar is er
geen spreekwoord
dat zegt:
"hoe ouder,
hoe ......!

groeten aan de
'chaise longue.'

die ken ik nog van uit
mijn kinderjaren;Zetels verslijten,
moederliefde nooit.
ria
quote]


Juist, Ria, hoe zotter.
Ik groeide op, niet zo heel ver van Geel.
Dat woord was dus goed gekend in de Kempen.

Misschien is 'die sotternie'
een ventiel, (een chepap) voor mijn verdriet en angsten.
Een jongetje wordt dan wel oud,
maar blijft meestal toch dat ventje uit die rode kool.

Met brem in z'n ogen en hei achter z'n oren.
En in de verte:
den Asberg (een molshoop), de Nolleman, het koren
het Fabriek, het dorp, de nonnekes en Meester Jules.

O ja, en Stanske, zijn vrouw, vooraan links in de kerk
op haar floeren stoel, en de Meester die kon met z'n ogen dicht
en handen hoog gevouwen blindelings naar de communiebank schrijden...

tja, en de Pastoor met al z'n verboden ...

Ik heb nog veel 'zot' te verliezen, dag Ria.

Veva en moemoe van 't Fabriek,
en zijn Quivrainman en al die andere blauwe geschelpten...
En paard en kar bij veva van Tante Vin ...

en zoveel 'vroeger' ...

[Robol]

0 ja,

onder mijn afdak heb ik een nostalgische muur
daar hangen niet alleen mijn vaders korenzeis en pik
ook nog een dorsvlegel en hooigritsel
en een ijzeren pin, waarvan ik eerst niet wist waarvoor ze dienst gedaan had.

Tot iemand me vertelde: dat was om "zeisies te heiren"...
Zeisen haren, wie kan het nog ?

Een lied dat toenmaals over het hooiland klonk: het zingen van de zeisen.

Ooit zocht ik mijn kwartierstaat op, mijn grootouders heb ik nooit gekend, enkel van foto's die me aanstaarden vanaf de muur, in de "goei koamer". De ogen die me volgden, als kind had ik er een beetje schrik van, ik was er van overtuigd, dat ze me konden zien !


Daardoor wilde ik een heemkundig doorgeefluik zijn... Trouwens, mijn stamboom bevat enkel "rood" bloed. Zoals die metselaar in "Daske" van Ernest Claes.

Een "chaise longue" heb ik nooit gekend, wij noemden die in goed Vlaams "de canapé".

Tot zover deze lezing...

mvg

Robbe

[Dtm]

0 ja,
Trouwens, mijn stamboom bevat enkel "rood" bloed. Zoals die metselaar in "Daske" van Ernest Claes.

Een "chaise longue" heb ik nooit gekend, wij noemden die in goed Vlaams "de canapé".

Tot zover deze lezing...

mvg

Robbe

Goedenmorgen Robbe,


grootouders, ach,
dat waren toen meestal mensen ver weg. Bijna dood.
En weinig romantiek. Eten en werken, dat was leven.
Maar zeker niet: een boek lezen.

Ik had er twee soorten:
een paar uit de grote stAd,
een weduwnaar van ter plekke. En toch een beetje blauw.
(Bastaardzoon van een Baron.)

En zo had ik een breed spectrum aan zien en horen.

Een villa met steedse manieren.
En een handelshuis, café, handel in kolen en meststoffen, enzoverder.
Dichter en boer, met een gevoel voor overdrijving.

En zo hebben we allemaal ons dorp.
Als de weemoed dichterbij komt.

Mooi weekend nog.
Vroeger zouden we niet geweten hebben wat dat betekende.
Een weekend?

[Dtm]

Ik kan me niet herinneren ooit te hebben gedacht:
nu ben ik volwassen. Eerder verdwaal ik nu al
jaren als een figurant in een tragikomedie. En
het overkomt me dagelijks dat iemand me neemt
voor zo’n volwassene. Als sprak dat vanzelf, wat
het blijkbaar doet. En soms schrik ik dan nog op,
al ben ik het inmiddels wel wat gewend en gaapt
er tussen buiten- en binnenkant een ravijn van
misverstand.
Het is niet dat ik me verzet, niet dat ik
stroomafwaarts young en happy wil zijn, niet dat
ik het blakende verval niet onder ogen wil komen,
niet dat ik vals bescheiden een zekere staat van
dienst ontken, niet dat ik weer zorgeloos wil zitten
knikkeren in korte broek zonder bankrekening en
buikje.
Het is niet dat ik niet wil zijn wat ik ben geworden.
Het is dat ik niet geworden ben wat ik ben.
Dat, min of meer, is het probleem. Maar ik krijg
het dus niet uitgelegd.




Dit is een stukje Dewulf.
Te weinig, ik weet het. Want ook het ontbrekende is zo mooi.
Maar ik geef je slechts een stukje.

Uit respect en dankbaarheid voor de schrijver.
En om jou aan te zetten tot consumptie.
Want ook een schrijver heeft kinderen.
En brood nodig.


Uit Si & la. - Weekblad - De Standaard.

[ria]

grootouders, ach,
dat waren toen meestal mensen ver weg. Bijna dood.
En weinig romantiek.

Het kon ook anders...
Wij groeiden op dicht bij vava en moemoe,
de ouders van mijn moeder.
Ze waren onze beschermengelen.
Moemoeke, zoals wij haar noemde,
had maar 2 studiejaren gedaan,
maar lezen (dat kon ze heel goed)
en schrijven (dat was minder)
had ze op latere leeftijd geleerd
door elke dag de krant te lezen.

Vava was de zon in huis,
een humorist avant-la-lettre, met een prachtige stem,
die 50 jaar lang in zijn geliefde parochiekerk zong.
Hij deed alle boodschappen (met zijn zere voeten ocharme)
voor de gezinnen van drie van zijn dochters
die in dezelfde straat woonden.

Moemoeke heeft onze oudste dochter nog in haar armen gehouden,
vierde generatie. En onze dochter heeft haar oudste dochter
dezelfde naam gegeven als haar overgrootmoeder: MARIEKE.

En al woont Marieke in Afrika, toch heeft ze zoveel meer kansen
dan haar naamgenoot, die reeds vanaf haar 11e. levensjaar
moest gaan dienen, bij rijke mensen in de stad.
Maar dat zijn andere verhalen, soms heel schrijnend,
maar dat is voor een ander keer.

fijn weekend,
ria