Mijn gedachten en gevoelens.
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
lieve groet schrijfster.Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Silver,
bedankt voor je vriendelijke woorden.
Het versje wat je er bijgeschreven hebt is mooi
meegenomen.
Het is een tijd van bezinning we doen het in deze periode
van het jaar een tikkeltje méér bedachtzaam, ingetogen.
Soms krijg je het gevoel dat vrolijk zijn niet mag of niet kan.
Je krijgt het gevoel dat iedereen extra zijn best doet.
Groetjes,
Bomi.
- - - - - -
-
Silver,
bedankt voor je vriendelijke woorden.
Het versje wat je er bijgeschreven hebt is mooi
meegenomen.
Het is een tijd van bezinning we doen het in deze periode
van het jaar een tikkeltje méér bedachtzaam, ingetogen.
Soms krijg je het gevoel dat vrolijk zijn niet mag of niet kan.
Je krijgt het gevoel dat iedereen extra zijn best doet.
Groetjes,
Bomi.
- - - - - -
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
-
Kerstnacht 1947
Wekenlang hadden we geoefend in de school, mijn vriendin en ik. De zuster die muziekles gaf in alle klassen had een uitgesproken neiging naar perfectie. Zuster Roberta had uit het koor twee ‘stemmen ‘ geplukt uit de laatste klas. Namen onthield het nonnetje niet zo goed, stemmen wel. Ze kreeg de kriebels als er ook maar één stemmetje was, dat iets of wat afweek qua toon, dan het andere. Met haar stokje klopte ze dan geërgerd op haar muziekstaander, ondertussen met de andere hand terugbladerend naar het vorige blad. Neen, neen meisjes niet zó, opgelet we beginnen opnieuw!
Haar wangen liepen rozenrood aan, niet van boosheid, wel van inspanning. Voor haar was het ondenkbaar dat wij, kinderen, niet brachten wat zij wou horen. De punten van haar blauwe nonnenkap zwiepten van links naar rechts, mee met de bewegingen van haar hoofd.
De dagen verstreken, Kerstmis kwam langzaam dichterbij. De afspraak met de eerwaarde heer pastoor was, dat het koor de middernachtmis zou opluisteren. Roberta was daardoor nog méér van haar stuk dan de meisjes van het koor.
Voor hen was het een avontuur, de middernachtmis begon stipt om 12u. Het koor werd in de sacristie verwacht om 22u. mét begeleiding natuurlijk. Géén van die kinderen was ooit alleen, op dat uur, in ’t donker nog op straat geweest. Voor ons was het in die tijd, 19.30u slaaptijd, moe of niet. Lezen kon nog tot 22u daarna volledige stilte.
De kleine sacristie was overvol, iedereen kreeg een lang wit engelengewaad aangereikt, dat ze al weken eerder hadden gepast. De moeders hadden het ‘mogen ‘ wassen, strijken en op naam getekend weer in school afgegeven.
Diezelfde moeders konden nu bijspringen om hun spruiten te helpen zich om te kleden. Zuster Roberta was in alle staten, en er moest nog dit, en er moest nog dat, en hoeveel tijd hadden ze nog? Eén van de moeders nam haar met de arm en heeft haar door de verkleedpartij geholpen.
Het grootste probleem waren nog de engelenkroontjes, geelkoper met in ’t midden een fonkelende ster die er lichtjes bovenuit stak. Spiegels waren er niet, je kon alleen vertrouwen op het oordeel van de anderen.
Er was afgesproken met de pastoor waar het koor zou staan, na het dankwoord zouden dan de twee stemmen naar voren worden geroepen om voor een nokvolle kerk het ‘ Ave Maria van Schubert ‘ te brengen. Twee frêle kinderstemmetjes die onbewust zoveel impact hadden op een bomvolle kerk. Het enige wat ik me nog herinner is het grote zwarte gat vóór ons. Zelf stonden wij in de schijnwerpers, in de kerk waren alle lichten gedoofd. Het onvermijdelijke kuchje hier en daar was snel verdwenen, wat restte was stilte en twee klare stemmen.
Ons optreden was blijkbaar geslaagd aan ’t opgeluchte gezicht van de zuster te zien. De stilte na het nummer leek een eeuwigheid. Eén van de misdienaars veerde recht gaf teken aan een andere jongen, samen verdwenen ze naar de zijkant van het koor.
Tot onze verbazing kwamen ze aangedragen met een beeldje van het kindje Jezus dat naar het stalletje gebracht moest worden. Het was een beeld op ware grootte en voor ons vrij zwaar.
Verbluft, paniekerig stonden we daar, konden niet anders doen dan het beeld elk aan één kant vast te houden.
De pastoor destijds had nogal oog voor decorum, hij gaf zijn instructies aan het nonnetje, dat van dan af naast ons kwam lopen, zij het een half stapje naar achter. Het gevoel dat ze je elk ogenblik met je nekvel kon pakken overviel me, de afstand leek eindeloos lang te duren.
Ons parcours liep door de middengang, langs één achterzijde, dan weer langs één van de zijgangen naar voren tot waar de kerststal stond. Gans de tijd gevolgd door de pastoor met zijn hele gevolg, misdienaars, de kapelaans, schoolhoofden en genodigden van allerlei instellingen van de parochie.
Zuster Roberta deed ons teken te knielen voor de kerststal nog altijd met het beeld, dat ondertussen ging doorwegen, in onze verkrampte handen. Naast mij knielde de pastoor, na het bidden van één door hem opgesteld gebed deed hij teken naar ons dat wij het beeld in de stal moesten leggen.
Mijn vriendinnetje krabbelde recht waardoor het beeld al vrij schuin ging hangen, ik probeerde op mijn beurt recht te staan maar het lukte niet. Hoe hard ik ook probeerde iets trok me telkens weer op mijn plaats. Opgelucht zag ik het nonnetje verschijnen die een paar woorden tegen de priester zei. Ook ik had het toen door wat me elke keer weer onderuit haalde, mijnheer pastoor lag geknield met zijn volle gewicht op de zoom van mijn kleed. Zijn gewicht, dat mijn vader achteraf, toch wel schatte op een 95 Kg. hield me gevangen. Na wat geschuifel kon ik dan eindelijk recht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de misdienaars die grinnikend probeerden hun lachen in te houden. Wij meisjes hielden er alleen een vuurrood hoofd aan over, gelukkig in al die drukte was er niemand die er aandacht voor had.
Eind goed al goed, bij thuiskomst was er warme chocolademelk en zelfgebakken wafels van ons moeder. Waar wij de volgende dagen over spraken kan je wel begrijpen.
Bomi.
- - - - -
-
-
Kerstnacht 1947
Wekenlang hadden we geoefend in de school, mijn vriendin en ik. De zuster die muziekles gaf in alle klassen had een uitgesproken neiging naar perfectie. Zuster Roberta had uit het koor twee ‘stemmen ‘ geplukt uit de laatste klas. Namen onthield het nonnetje niet zo goed, stemmen wel. Ze kreeg de kriebels als er ook maar één stemmetje was, dat iets of wat afweek qua toon, dan het andere. Met haar stokje klopte ze dan geërgerd op haar muziekstaander, ondertussen met de andere hand terugbladerend naar het vorige blad. Neen, neen meisjes niet zó, opgelet we beginnen opnieuw!
Haar wangen liepen rozenrood aan, niet van boosheid, wel van inspanning. Voor haar was het ondenkbaar dat wij, kinderen, niet brachten wat zij wou horen. De punten van haar blauwe nonnenkap zwiepten van links naar rechts, mee met de bewegingen van haar hoofd.
De dagen verstreken, Kerstmis kwam langzaam dichterbij. De afspraak met de eerwaarde heer pastoor was, dat het koor de middernachtmis zou opluisteren. Roberta was daardoor nog méér van haar stuk dan de meisjes van het koor.
Voor hen was het een avontuur, de middernachtmis begon stipt om 12u. Het koor werd in de sacristie verwacht om 22u. mét begeleiding natuurlijk. Géén van die kinderen was ooit alleen, op dat uur, in ’t donker nog op straat geweest. Voor ons was het in die tijd, 19.30u slaaptijd, moe of niet. Lezen kon nog tot 22u daarna volledige stilte.
De kleine sacristie was overvol, iedereen kreeg een lang wit engelengewaad aangereikt, dat ze al weken eerder hadden gepast. De moeders hadden het ‘mogen ‘ wassen, strijken en op naam getekend weer in school afgegeven.
Diezelfde moeders konden nu bijspringen om hun spruiten te helpen zich om te kleden. Zuster Roberta was in alle staten, en er moest nog dit, en er moest nog dat, en hoeveel tijd hadden ze nog? Eén van de moeders nam haar met de arm en heeft haar door de verkleedpartij geholpen.
Het grootste probleem waren nog de engelenkroontjes, geelkoper met in ’t midden een fonkelende ster die er lichtjes bovenuit stak. Spiegels waren er niet, je kon alleen vertrouwen op het oordeel van de anderen.
Er was afgesproken met de pastoor waar het koor zou staan, na het dankwoord zouden dan de twee stemmen naar voren worden geroepen om voor een nokvolle kerk het ‘ Ave Maria van Schubert ‘ te brengen. Twee frêle kinderstemmetjes die onbewust zoveel impact hadden op een bomvolle kerk. Het enige wat ik me nog herinner is het grote zwarte gat vóór ons. Zelf stonden wij in de schijnwerpers, in de kerk waren alle lichten gedoofd. Het onvermijdelijke kuchje hier en daar was snel verdwenen, wat restte was stilte en twee klare stemmen.
Ons optreden was blijkbaar geslaagd aan ’t opgeluchte gezicht van de zuster te zien. De stilte na het nummer leek een eeuwigheid. Eén van de misdienaars veerde recht gaf teken aan een andere jongen, samen verdwenen ze naar de zijkant van het koor.
Tot onze verbazing kwamen ze aangedragen met een beeldje van het kindje Jezus dat naar het stalletje gebracht moest worden. Het was een beeld op ware grootte en voor ons vrij zwaar.
Verbluft, paniekerig stonden we daar, konden niet anders doen dan het beeld elk aan één kant vast te houden.
De pastoor destijds had nogal oog voor decorum, hij gaf zijn instructies aan het nonnetje, dat van dan af naast ons kwam lopen, zij het een half stapje naar achter. Het gevoel dat ze je elk ogenblik met je nekvel kon pakken overviel me, de afstand leek eindeloos lang te duren.
Ons parcours liep door de middengang, langs één achterzijde, dan weer langs één van de zijgangen naar voren tot waar de kerststal stond. Gans de tijd gevolgd door de pastoor met zijn hele gevolg, misdienaars, de kapelaans, schoolhoofden en genodigden van allerlei instellingen van de parochie.
Zuster Roberta deed ons teken te knielen voor de kerststal nog altijd met het beeld, dat ondertussen ging doorwegen, in onze verkrampte handen. Naast mij knielde de pastoor, na het bidden van één door hem opgesteld gebed deed hij teken naar ons dat wij het beeld in de stal moesten leggen.
Mijn vriendinnetje krabbelde recht waardoor het beeld al vrij schuin ging hangen, ik probeerde op mijn beurt recht te staan maar het lukte niet. Hoe hard ik ook probeerde iets trok me telkens weer op mijn plaats. Opgelucht zag ik het nonnetje verschijnen die een paar woorden tegen de priester zei. Ook ik had het toen door wat me elke keer weer onderuit haalde, mijnheer pastoor lag geknield met zijn volle gewicht op de zoom van mijn kleed. Zijn gewicht, dat mijn vader achteraf, toch wel schatte op een 95 Kg. hield me gevangen. Na wat geschuifel kon ik dan eindelijk recht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de misdienaars die grinnikend probeerden hun lachen in te houden. Wij meisjes hielden er alleen een vuurrood hoofd aan over, gelukkig in al die drukte was er niemand die er aandacht voor had.
Eind goed al goed, bij thuiskomst was er warme chocolademelk en zelfgebakken wafels van ons moeder. Waar wij de volgende dagen over spraken kan je wel begrijpen.
Bomi.
- - - - -
Laatst gewijzigd door Bomi op 21 dec 2008, 11:56, 2 keer totaal gewijzigd.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Bomi-ke,
Kerstnacht 1947
Verhalen van toen; ik zit op de eerste rij
om ze met belangstelling te komen lezen.
een blije groet
bo
Kerstnacht 1947
Verhalen van toen; ik zit op de eerste rij
om ze met belangstelling te komen lezen.
een blije groet
bo
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Trouwe bezoekers, Silver, Bo-ke, Neske, Gustilpe
Silver heb ik op zijn topic even extra in de verf gezet!
Neske heeft geen topic, dus wil ik hier haar bedanken
voor het trouwe lezen. Neske je plaatjes worden mooier
en mooier. Fijne feestdagen voor jou en je familie!
Bij Bo-ke en Gustilpe kom ik nog wel met wensen en een plaatje.
Bedankt allemaal voor 't regelmatig bezoek.
- - - - -
-
Trouwe bezoekers, Silver, Bo-ke, Neske, Gustilpe
Silver heb ik op zijn topic even extra in de verf gezet!
Neske heeft geen topic, dus wil ik hier haar bedanken
voor het trouwe lezen. Neske je plaatjes worden mooier
en mooier. Fijne feestdagen voor jou en je familie!
Bij Bo-ke en Gustilpe kom ik nog wel met wensen en een plaatje.
Bedankt allemaal voor 't regelmatig bezoek.
- - - - -
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomi-ke,
ik zag wat je schreef op de topic van Silver,
er bestaat een dag van de vrijwilliger hoor, dat is 5 december,
verleden jaar schreef ik deze ode aan de vrijwilliger!
ODE AAN DE VRIJWILLIGER
ze zijn met velen
met 1,5 miljoen zijn ze
de vrijwilligers in ons land
met groot enthousiasme werken ze
in tienduizenden verenigingen
de jeugdleiders en leidsters die
elke week vergaderingen voorbereiden
present zijn
kinderen begeleiden naar volwassenheid
samen spelen, lachen, knutselen
kampen bouwen
ont-moeten
conflicten oplossen
zorgen voor goed functioneren
in de groep
jij en ik: een noodzaak
ze zijn aanwezig in:
sportclubs, toneelverenigingen,
zangkoren, socio-culturele verenigingen,
natuurverenigingen
ze kunnen slechts bestaan
dankzij de steun van
onbetaalde en helpende handen
tele-onthaal, wereldwinkels, welzijnszorg
kom-op-tegen-kanker, solidariteitsverenigingen
draaien op volle kracht dankzij vrijwilligers
ze geven taallessen aan anderstaligen
ze zijn werkzaam in derdewereldprojecten
evenals bij kansarmen in eigen land
de vrijwilliger biedt
een belangrijke meerwaarde in
rusthuis en ziekenhuis
verzorgt bloemen op de kamers
is patient en ouderling nabij
maakt tijd
is luisterend oor
helpt bij de maaltijden
vangt familieleden op
in de parochies zijn ze overal aanwezig
als catechist
als lector en misdienaar
in de parochieploeg en kerkfabriek
in de doop- en huwelijkspastoraal
ze gaan voor in gebedsdiensten
ze zingen in het kerkkoor
vrijwilligers
zijn de ruggengraat van een maatschappij
ze zijn onmisbaar
ze geven zoveel - zomaar voor niets
een maatschappij leeft dankzij zijn vrijwilligers
gustilpe
ik zag wat je schreef op de topic van Silver,
er bestaat een dag van de vrijwilliger hoor, dat is 5 december,
verleden jaar schreef ik deze ode aan de vrijwilliger!
ODE AAN DE VRIJWILLIGER
ze zijn met velen
met 1,5 miljoen zijn ze
de vrijwilligers in ons land
met groot enthousiasme werken ze
in tienduizenden verenigingen
de jeugdleiders en leidsters die
elke week vergaderingen voorbereiden
present zijn
kinderen begeleiden naar volwassenheid
samen spelen, lachen, knutselen
kampen bouwen
ont-moeten
conflicten oplossen
zorgen voor goed functioneren
in de groep
jij en ik: een noodzaak
ze zijn aanwezig in:
sportclubs, toneelverenigingen,
zangkoren, socio-culturele verenigingen,
natuurverenigingen
ze kunnen slechts bestaan
dankzij de steun van
onbetaalde en helpende handen
tele-onthaal, wereldwinkels, welzijnszorg
kom-op-tegen-kanker, solidariteitsverenigingen
draaien op volle kracht dankzij vrijwilligers
ze geven taallessen aan anderstaligen
ze zijn werkzaam in derdewereldprojecten
evenals bij kansarmen in eigen land
de vrijwilliger biedt
een belangrijke meerwaarde in
rusthuis en ziekenhuis
verzorgt bloemen op de kamers
is patient en ouderling nabij
maakt tijd
is luisterend oor
helpt bij de maaltijden
vangt familieleden op
in de parochies zijn ze overal aanwezig
als catechist
als lector en misdienaar
in de parochieploeg en kerkfabriek
in de doop- en huwelijkspastoraal
ze gaan voor in gebedsdiensten
ze zingen in het kerkkoor
vrijwilligers
zijn de ruggengraat van een maatschappij
ze zijn onmisbaar
ze geven zoveel - zomaar voor niets
een maatschappij leeft dankzij zijn vrijwilligers
gustilpe
Laatst gewijzigd door gustilpe op 22 dec 2008, 18:44, 2 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe heb ik op haar topic bedankt!
Nog altijd ben ik overdonderd als ik de lange lijst van
mogelijkheden lees waar een vrijwilliger overal zijn diensten
kan aanbieden. Moest ik nog zestiger zijn zou ik er nog over
nadenken om ook iets te doen, nu is het bijna mijn beurt
om zelf geholpen te worden.
Het is op 't randje!
Assa,
weer bedankt voor 't mooie plaatje.Het begint nu wel erg snel
te korten he! Wij vieren kerstavond allen samen bij de dochter,
zoon en schoondochter gaan Kerstdag bij de andere ouders.
Het is schipperen, iedereen wil samen zijn.
Morgen nog een paar boodschappen doen, en voor woensdag
heb ik weer een bestelling voor pannenkoekjes.
Zo doet bomi toch nog iets nuttig he!
Iedereen de groetjes, voor vandaag moet ik stoppen.
Bomi.
- - - - - - - -
-
Gustilpe heb ik op haar topic bedankt!
Nog altijd ben ik overdonderd als ik de lange lijst van
mogelijkheden lees waar een vrijwilliger overal zijn diensten
kan aanbieden. Moest ik nog zestiger zijn zou ik er nog over
nadenken om ook iets te doen, nu is het bijna mijn beurt
om zelf geholpen te worden.
Het is op 't randje!
Assa,
weer bedankt voor 't mooie plaatje.Het begint nu wel erg snel
te korten he! Wij vieren kerstavond allen samen bij de dochter,
zoon en schoondochter gaan Kerstdag bij de andere ouders.
Het is schipperen, iedereen wil samen zijn.
Morgen nog een paar boodschappen doen, en voor woensdag
heb ik weer een bestelling voor pannenkoekjes.
Zo doet bomi toch nog iets nuttig he!
Iedereen de groetjes, voor vandaag moet ik stoppen.
Bomi.
- - - - - - - -
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Lieve Bomi,
bedankt voor je bezoekje, heel mooi plaatje met kleurige achtergrond!
ik wil graag volgend jaar herinneren aan de vrijwilligersdag.
Dit jaar was ik het niet vergeten, maar dacht: ik schreef daar vorig jaar over, niet elk jaar weer, maar dus toch volgend jaar hoor!
Veel vreugde met jouw familie gedurende de feestdagen!
bedankt voor je bezoekje, heel mooi plaatje met kleurige achtergrond!
ik wil graag volgend jaar herinneren aan de vrijwilligersdag.
Dit jaar was ik het niet vergeten, maar dacht: ik schreef daar vorig jaar over, niet elk jaar weer, maar dus toch volgend jaar hoor!
Veel vreugde met jouw familie gedurende de feestdagen!
vriendschap is het kostbaarste geschenk!