tussen HEMEL en AARDE

[ria]

...ALS JOU DAT OVERKOMEN IS VIND IK DAT HEEL ERG, MAANDAG!!!

Deze vreemdeling, of beter die van Ina Emmink,
komt als een vreemdeling (kleur speelt hier geen rol) ,
maar wordt ontvangen als een vriend.

Nooit gehoord van de Emmausgangers, Maandag?
Ik denk dat het diezelfde vreemdeling was, die met hen onderweg was en die zij herkenden bij het breken van het Brood.

Zo heb ik dit mooie gedicht verstaan, Maria-Christina.

Ik geniet hier wel meer van prachtige gedichten en teksten die je doen nadenken.

MAANDAG, een lieve groet voor jou. Ik hoop dat het je weer beter gaat?
ria

[Maria-Christina]

Zo is het hier elke dag: de bloemen
gaan de perken te buiten, bomen
waaien in het honderd, en van overal
stroomt klaarte toe
als volk voor een voetbalwedstrijd.
Reeds komt de zon het terrein
opgelopen, stralend van zelfvertrouwen.

En even sterk zijn hier de dichters.
Hun stevige beelden bewerken de realiteit
als boeren het land,
een hele werkelijkheid kunnen zij
in hun armen dragen.

Ik hou van dit land.
Als ik ooit uitwijk neem ik het mee.
Ik zal zijn naam noemen
en het zal me volgen.

Herman De Coninck

Dit mooie gedicht vind ik ook een beetje van toepassing op deze tijd van het jaar, waar we met armen vol bloemen naar het kerkhof trekken, om onze geliefden te herdenken.
Herman zal het mij niet kwalijk nemen, hij weet wat ik bedoel,
kijkt misschien mee over mijn schouder. In ieder geval, hij is ook reeds aan de overkant.
Ik heb geen bloemeke voor hem, maar met dit gedicht wil ik hem hier wel herinneren en bedanken, voor de vele prachtige dingen die hij schreef.
MARIA-Christina

[GIVE]

Dag Maria Christina,

'De bloemen lopen hun perken te buiten..

'Ik neem het mee dit land
als ik uitwijk.
Ik zal het roepen
en het zal me volgen..'

Hij moet een warm mens geweest zijn
om zo mild te schrijven... en wij, we worden oud van bloemen dragen,
zolang al. De helft van mijn klas ligt er, hun lichaam vergaan in de vertrouwde aarde. Moeder en vader en familie zovele jaren herdacht met de laatste bloemen van de zomer. Ik hoop dat de perken niet te duur en klein gaan worden en dat men mensen die heengaan nog een plaatsje gaat gunnen om berouwd en herdacht te worden. Vriendelijke groeten

[Maria-Christina]

DIT GEDICHT DRAAG IK OP AAN ALLEN DIE IN DEZE DAGEN EEN GELIEFD IEMAND HERDENKEN

De steen

ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen
misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem dan glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee

ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan

ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
ik leverde bewijs van mijn bestaan
omdat door het verleggen van die ene steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan

Bram Vermeulen

[Maria-Christina]

Het is fijn als bezoekers een bericht achterlaten, dank u wel Give

Waar zal je zijn?

In het geheim van de sterren
waar we samen naar kijken
of misschien in het lied van de wind?
En als het lente wordt in die kwetsbare tint
van een kortstondige bloesem?

Waar zal je zijn,
als we zwijgzaam van verdriet,
opnieuw je voetstappen horen
en hoe je zachtjes de deur sluit
zoals gewoonlijk?
En toch, wij vinden je niet.

Misschien heb je
ergens iets achtergelaten,
een briefje zomaar in een la,
met een voorzichtig bericht.
Dat je er straks wel zal zijn,
omringend op jouw manier,
maar onaantastbaar voor ziekte en pijn.

We zullen je, net als voorheen,
bij je naam blijven noemen.
Alleen wat zachter,
hoewel de stilte zelden zo hard valt.
De dingen staan roerloos
en jouw plaats aan tafel
bleef nimmer zo leeg.

Maar geef een teken.
Knipoog of leg een hand
op een schouder,
wanneer je een ogenblik
met ons meeloopt.
Zo ver kan je nooit van ons weggaan
dat er geen glimp van jou meer zou zijn.

Want dood is niet het laatste.
De liefde is sterker.

KRIS GELAUDE


oneindigheid - Pauline

[Maria-Christina]

Uit het gebedenboekje van Toon Hermans:

" Ik schreef eens het voorwoord voor de bundel gedichten NU WIL IK SLAPEN EN VERGETEN (1984) van Ben Lindeboom.
De schrijver was vroeger de arts van mijn kinderen. Ik had hem in geen jaren gesproken, maar toen hij ernstig ziek was en nog maar kort te leven had, belde hij mij.
Nooit eerder heb ik iemand zo evenwichtig en met zoveel overgave horen spreken over zijn laatste levensfase. Hij zei in niets te geloven maar in zijn bundel vond ik het volgende gebed:

O god, waarin ik niet geloof,
ik roep U aan, omdat ik niemand heb,
die mij nog helpen kan.

Mijn vrienden en vriendinnen vroeg ik:
Bid voor mij, of mijn geluk nog keren mag.
Doch wat gedaan is neemt geen keer.
Maar grote god, in wie ik niet geloof:
Ik heb zo'n pijn, het doet zo zeer.

Een teken van een mens,
die in zijn totale hulpeloosheid,
God zoekt. Een gebed dat veel meer dan
de godsgedachte te verwerpen, een deemoeidige
verontschuldiging inhoudt."

Toon Hermans

[Johana-Maria]

Maria-Christina,
ik kom hier zo graag langs.
En iedere keer word ik er een stukje beter van!

Jij ziet de wereld op z'n mooist en z'n best!!
En dat doet goed bij al dat negatieve dat we moeten horen en zien.

DANKJE-DANKJEWEL MARIA - CHRISTINA!

Het ga je goed,
met lieve groeten
johana-maria

[Maria-Christina]

Dank U wel Maria-Johanna en Ria, het is fijn een aanmoedigend bericht te mogen ontvangen. Goede nacht, MARIA-Christina

NAAST MIJ,

Heer,
ik weet niet waar U bent
waar U zich ophoudt in het al
maar toen alles heel moeilijk werd
wist ik het ineens wel:
U stond naast me
ik kon met U praten.
Dat heb ik toen gedaan.
Het luchtte me op.
Dank U, Heer,
ik weet nu dat ik bij U terecht kan.

Toon Hermans

[Maria-Christina]

Applaus voor jezelf en voor anderen

Er is geen tweede zoals jij.
Uniek, enig in je soort,
gans oorspronkelijk en onherhaalbaar.

Je gelooft het niet
maar er is geen tweede zoals jij
in de eeuwen der eeuwen.

wanneer je van iemand houdt
dan is die iemand
geen gewoon mens meer,
dan pas merk je hoe uniek hij is,
hoe boeiend en vol verrassingen!
Je wordt er zelf anders door!

Dan kun je zeggen
voor mij hoef je niet vomaakt te zijn
want ik hou van je!

uit : Phil Bosmans "Applaus voor het leven"

[Maria-Christina]

Miguel de Unamuno (1864-1936):
(gedicht in een artikel in het dagblad Trouw)

HET GEBED VAN EEN ATHEÏST

Hoor mij smeken, Gij God die niet bestaat,
wees in uw niets mijn klagen tot schoot,
Gij die de arme mensen niet ontbloot
van alle schijn: hun troost. Wend uw gelaat

niet af van ons gebed en ons begeren.
Want hoe meer Gij mijn verstand te boven gaat,
hoe meer ik hecht aan al het vroom gepraat
waarmee mijn lief de nacht wist te bezweren.

Wat zijt Gij groot, mijn God! Zo wijd en zijd
dat ge louter Idee zijt; om U te beslaan
is de wereld, hoe ze zich ook uitbreidt,

veel te klein. Om U is het dat ik lijd,
o niet bestaande God, want als Gij bestaat
dan is ook mijn bestaan werkelijkheid.

Miguel de Unamuno

Salamanca, 26 september, 1910

[Maria-Christina]

Omdat ik niet iedere dag de gelegenheid heb van een pc gebruik te kunnen maken, plaats ik per keer een aantal gedichten die ik ken of toevallig ben tegengekomen. Ze zijn meestal van verschillende dichters en hebben dan ook telkens een andere inslag. Op een of ander manier treffen ze mij allemaal. Ik hoop dat er af en toe een gedicht bij is dat U ook kunt waarderen.
Om deze keer te eindigen, ik ben ook met hem begonnen, nog een klein van Toon Hermans.

ALLES IS HEIMWEE

WOLKEN EN WATER
ALLES IS HEIMWEE
NAAR VROEGER - NAAR LATER
VROEGER IS OVER
LATER - EEN STER
GISTEREN IS OUD
EN MORGEN NOG VER.

Toon Hermans




Goede nacht, tot een volgend bezoekje,
MARIA-Christina

[Maria-Christina]

WATER

Ik behoor toe aan de vruchtbaarheid
En ik zal groeien waar de levens groeien.
Ik ben jong met de jeugd van het water,
Ik ben traag met de traagheid van de tijd,
Ik ben puur met de puurheid van de lucht,
Duister met de wijn van de nacht,
En onbeweeglijk blijf ik pas wanneer ik
Zo minimaal ben dat ik zie noch hoor
En aan ontstaan en groeien
Geen deel meer heb.
Toen ik het woud had uitverkoren
om van te leren hoe ik bestaan moet,
blad na blad,
heb ik nog meer lessen genomen,
en leerde wortel te zijn, diepe poel,
zwijgende aarde, glasheldere nacht
en langzaam meer en meer: het hele woud.

Pablo NERUDA: uit: 'Wat samen met mij geboren wordt'



AARDE

'k Zag de drang waarmee
De bomen zich uit de aarde wrongen
Terwijl ze hees en hortend zongen:
Terwijl de jaargetijden vlogen
Verkleurende als regenbogen...
Ik zag de tremor van de zee,
Zijn zwellen en weer haastig slinken,
Zoals een grote keel kan drinken.
En dag en nacht van korte duur
Vlammen en doven: flakkerend vuur.
- De wanhoop van welsprekendheid
In de gebaren van de dingen,
Die anders star zijn; en hun dringen,
Hun ademloze, wrede strijd...

M. VASALIS - TIJD (fragment) uit Parken en woestijnen



LUCHT

Leg je in mij neer. En vouw je handen, geeft niet waar,
Onder het hoofd, en zwijg. Zwijg zolang tot je het spreken
Hebt verleerd. En kijk rustig naar de hemel, heel ver weg en blauw
Die zwijgt, diep zwijgt. En richt je ogen langzaam
Van de heuvel naar de wolk, zo rusteloos en wit,
Door niets te keren aan de hemel.
Richt dan je blik neer van de wolk en in jezelf. En in jezelf
Gekeerd blijf liggen. En zwijg, naar binnen kijkend
Onder de wolk bij de heuvel, Kijk, verward van het duister in je,
En begrijp gewoon ( gewoon, zoals de wind ons onbedoeld wiegt):
Er is geen wolk boven de heuvel.
De heuvel zelf zwijgt, wat zwart van de schemer.

Stevan RAICKOVIC - uit: De mooiste van de wereld



VUUR

Als in de naïeve tijden, bood ik mijn hart aan jou
Zoals een bloem die wijd
Opengaat, schoon en puur, in het uur van de dauw;
Tussen haar natte plooien raak ik mijn mond kwijt.
De bloem, ik pluk haar met vingers van vuur.
Zeg haar niets, want woorden zijn te gewaagd;
De ziel hoort in ogen 't liefdesuur.
De bloem die mijn hart is waar het daagt,
Spreekt zonder omhaal tot jouw lippen
Van ongeveinsde goed trouw: en haar ontglippen
De vrome woorden van een kind dat vraagt.

Emile VERHAEREN - VUUR (fragment) uit: De heldere uren

[Maria-Christina]

Een mistige morgen heeft zich
over het land uitgespreid,
alles lijkt devoot en naar binnen gekeerd,
de natuur ritselt het laatste blad.
De wind, heeft zich teruggetrokken
zomaar...voor een tijdje,
en al is de lucht grijzig en gezwollen,
toch ademt alles leven,
stiller, zachter, brozer.

een impressie - Maria-Chr.

[Maria-Christina]

Ochtend

De hemel had, in de vergetelheid
van mijn slaap, vergeten
dat te zijn, wat hij is.

Ik opende opeens

Hief de ogen op, en een heerlijkheid,
ook wijd open, een krans van geheimen
groene, pure, blauwe,
kroonde mij, mijn ontwaakt voorhoofd.

De hemel was geen naam,
maar de hemel

Juan Ramón JIMÉNEZ

[Maria-Christina]

Licht

Buiten dolde de donkere, laatste wind
speelde met koude bladeren.

Binnen heerste extase vol zon,
helemaal voor zich, zoals het eeuwige
gevoel, dat mijn ziel gekregen heeft
tussen al de verwarring van mijn vlees.

En nooit verdween de zon, roze en zuiver.

Juan Ramón JIMÉNEZ