het leven zoals het is....

Gast · 08 mei 2007, 18:47

sjarel schreef:
wie zou je vriend niet willen zijn
lief, attent,je doet niemand pijn
respect, blijheid,vrijheid in 't leven
je nare herinneringen, verdwenen
wie zou daar geen vriend willenzijn?

hilde m · 09 mei 2007, 13:36

Trippel, trappel,
op de trap.
De bel klinkt schel.
Een deur die opengaat.

Smik, smak,
twee zachte armpjes
om mijn hals.
"moeke, Hanne is hier".
Ja, mijn schat,
maar binnenkort moet ik je missen,
drie maanden lang.

Tien kleine vingertjes
Tien kleine teentjes
zo klein en toch zo volmaakt.
Eten en slapen,
af en toe eens gapen,
Lukas,
kind van mijn kind,
Liefdeskind,
zoon van mijn zoon,
maar binnenkort moet ik jullie missen,
veertien weken lang
en ik weet niet of ik dat wel kan.

hilde m · 10 mei 2007, 10:28

Aan een vriend en overbuur,
'kwam te laat,
de deur was dicht
'k liep tegen een muur,
met een opschrift,
't leek wel een grafschrift,
in 't latijn.
Mijn woordenboek,
liet me lezen,
wat ik reeds vreesde.
Sjarel, de moed niet opgeven,
blijf hier nog even.
Al die mooie gedichten
ik zie het niet zitten
die te moeten missen.
Liefs Hilde m.

Gast · 10 mei 2007, 10:47

beste Hilde en gebuur
als buren waren wij goed
gescheiden door een muur
elkaar helpen als het moest.

Ik verhuis niet zo ver vandaan
moeilijkheden vormden je baan
denk dat je mijn emoties verstaat
dat het soms beter is dat je gaat

moeilijk gaat ook zo wordt gezegd
maar als men reeds zolang vecht,
om terug zin te geven aan 't leven
komt een einde aan hoop en streven

lieve groetjes Hilde
het ga je goedsjarel

Johana-Maria · 10 mei 2007, 12:43

MET DIT GEDICHT NEEMT SJAREL AFSCHEID VAN DIT FORUM.
HIJ SCHEERF HET VOOR ZIJN HERDENKINGS PRENTJE!!!

DE VRAAG IS HILDE M
LATEN WE SJAREL ZOMAAR GAAN?

Diep in mijn hart.

liefste weet je nog toen wij lang geleden,
in een klein kerkje ons ja woord hebben gegeven
de fijne kleine klokken bonkten van vreugde
samen zijn wij door het leven gegaan, wat er ook gebeurde.

binnen in mijn hart is als een park, een stuk natuur,
met een waterval van tranen, O zo puur,
een park met sprookjes die wij ook hebben beleefd,
een doolhof steeds opnieuw beginnen, daar zijn wij ook geweest,

een draaimolen van het leven,
waar wij samen van alles mochten beleven,
de achtbaan waar wij toerden, het hoofd naar beneden,
maar door samen te vechten ,uitstappen het hoofd opgegeven,

risico' genomen op het reuze rad
samen onze boot varend te houden, volle kracht
wandelpaden aangelegd, bezet met bloemen,
en nog veel meer, teveel om op te noemen

onze roodkapjes stuurden wij op het rechte pad
er was altijd eentje dat de juiste weg vergat
en zie het kerkje, luister naar die klokken van weleer,
die uitnodigend bonken om ons samen te brengen.....voor de laatste keer

sjarel.

_________________

hilde m · 10 mei 2007, 14:50

Regendruppels spatten uiteen
op het terras.
Er hangt een waas van mist
in het bos.
De lucht is zwaar van weemoed
en dat is goed,
de natuur treurt mee.

Waarom,
spookt door mijn hoofd.
Wisten we het antwoord maar
op die vraag.

Het is koud,
ook in mijn hart.
Angst voor onheil,
beducht voor ontij.
Afscheid nemen,
misschien voor altijd.

Dat gevoel van onmacht,
wil ik kwijt.
Er is alleen hoop voor wie gelooft.
Maar geloof is abstract.
Alles weten ligt niet in onze macht.

Op "waarom" is geen afdoend antwoord.
Er is alleen de kracht van de hoop,
die we vinden in ons geloof.

sunset · 11 mei 2007, 08:21

Ik zocht en vond sjarels topic niet meer. Ik wou hem het onderstaande - en ook jou natuurlijk - (mee)geven. Jij als naaste buur - zo las ik het toch steeds - zorgt er wel voor dat ook hij deze woorden - op de één of andere manier - krijgt moest hij hier nog ergens zijn.
En anders leest hij ze wel over mijn schouder mee.

ik schrijf jouw naam

ik schrijf
jou in het zand
in ‘t zwarte en het fijne grove
het kiezelige kalkige
het schelpenvermengende

zand (schrijf ik jou)
waarop wij hand in hand
met leeggewaaide hoofden ogen
die dwars door de tijd kijken
in het zand waarin wij liggen
met huiden van licht-

doorschijnend als ’t water
schrijf ik met vingers
waar zand doorheen glipt
en me boos maakt en ik schrijf
vanuit jouw weelderige haren
jouw naam in onze lendenen
en kleef nog altijd.
**********
sunset 11-05-2007
**********

Liefs en oprechte warme genegenheidsknuf, sunset

hilde m · 12 mei 2007, 06:53

woorden, harde woorden,
overbodige woorden
heen en weer,
we doen elkaar zeer.

stilte, drukkende
koppige stilte
tussen ons twee,
wie begon hier mee?

één uur, twee uur,
pijnlijke stilte,
gaan slapen maar,
ver van elkaar.

Bosrankje · 12 mei 2007, 22:35

Beste Hilde,

Met je lieve woorden maak je iedereen blij.
Elke keer dat je bij mij langskomt, heb ik
een goed gevoel.

Enkele nachten geleden kon ik moeilijk in
slaap geraken en ben even bij jou komen
lezen.

Wat mij opgevallen is, en waarschijnlijk
iedereen, is je hartelijkheid,je spontaniteit,
de warmte die je uitstraalt, je medeleven
en vooral je immens liefde en tederheid
voor je kleinkinderen(en kinderen natuurlijk)

Ik ben even weg geweest en heb niet op
tijd iets kunnen schrijven over het afscheid
nemen van Sjarel hier op dit forum. Ik had
gewoon willen aansluiten bij jouw woorden
en die van Sunset en Johana-maria.

Je twee laatste gedichten vind ik prachtig en ô
zo echt !

Lieve Hilde, blijf zo schrijven............ik zal nog
dikwijls langs komen.

Veel liefs van B srankje en Alterego

sunset · 13 mei 2007, 08:57

Ik kwam zomaar weer even langs. En ook om jou een heel fijne moederdag-zondag te wensen.

liefde

‘k wil met jou lachen lieven leven
mij helemaal aan liefde geven

en in jouw schoenen dansend wiegen
op honingwolken naar de sterren vliegen
met jou op ’t strand één ligstoel delen
in bomen klimmen zoete kersen stelen

met jou steeds lachen lieven leven
en mij totaal aan onze liefde overgeven

de wilde sprinkhanen wil ik dresseren
jouw donkere momenten wegmasseren
en nooit iets moeten nimmer hoeven
gewoon steeds simpel van jou proeven

’k wil met jou lachen lieven leven
en mij volledig aan jouw liefde geven.
**********
sunset 13-05-2007
**********

Liefs en oprecht warme knuf, sunset

http://sunset.deds.nl

hilde m · 13 mei 2007, 10:52

Hartelijke groeten aan allen die hier binnenwippen
even blijven,
om te lezen, hoe het leven kan wezen,
van een vrouw, moeder en oma.
Liefs Hilde m.

Speciaal bedankske voor dat prachtige gedicht
over "liefde" van de virtuoos Sunset.

Bedankt Bosrankje voor je lieve,
woorden, mijn neus is er helemaal door omgekrult.

hilde m · 13 mei 2007, 10:56

Een schuchtere zoen,
liefste,
maken we het terug goed,
beginnen we terug met goede moed?
maak mijn hart heel,
het doet zo'n zeer.

neem me in je armen,
het is zo koud,
zo alleen.

Kom weer dicht bij mij
leg je aan mijn zij,
verdrijf de kilte,
smaak de zilte,
van mijn tranen van spijt.

hilde m · 13 mei 2007, 12:08

Paars, rood en rozig wit,
een tuin uit duizend en één nacht.
De rododendrons komen tot leven
in een zee van bloemenpracht.
Wat heerlijk dit te aanschouwen
op deze moederdag.

Zou dit beeld willen schenken
aan alle vrouwen,
met of zonder kinderen
want niet iedereen heeft dit geluk gehad.

Dus hartelijke wensen aan elke vrouw,
die moeder is, in haar hart.

denook · 13 mei 2007, 13:26

dag hilde,

Ik lees je hier veel;
dat is goed.

Nog geen drie maanden op poëzieforum
ben je al een vaste waarde geworden.

Je voelt zelf wel dat je hier al heel
wat vrienden hebt gevonden.
Dat kan alleen maar warm aanvoelen.
Ikzelf ben geen veelschrijver -
heb ook weinig tijd.
Ik blijf wel zoveel als ik kan de
verschillende topics opvolgen.
Dat is soms niet gemakkelijk -
als je het tempo ziet
waaraan hier geschreven wordt.

Dank om ook nu en dan bij mij
eens te komen lezen.

vriendelijke groetjes aan de 'puursenaar'

- - denook - -

hilde m · 14 mei 2007, 07:43

Voor mijn dochter, die het nog altijd zo moeilijk heeft :

Een droom van wit satijn,
gehuld in een waas van geluk
een wolkenloze hemel
een stralende dag
hoe vlug ging alles stuk.

Gebroken, verkracht,
de toekomst zo zwart als de nacht,
dat is wat hij je bracht.

Verloren dromen
komen spoken
houden je in hun macht.
Reik ons je hand,
we trekken je uit dit drijfzand.