mijmeringen 2
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Gustilpe, jullie verslag gelezen ......
Stil van,de armoede in alle eenvoud,
hun prachtige manier van vechten
en van overleven.
Toch de gastvrijheid delen met weinig.
Respect voor jullie die veel betekenen,
brengen en kunnen laten verbeteren.
Zodra jullie weer gaan
kunnen jullie ook een donatie van mij
tegemoed zien.
Lieve groetjes en met een warm hart schrijfster.
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
schrijfster, Robbe, bo'ke,
zeer bedankt voor jullie interesse,
hier ga ik verder met mijn verhaal!
vervolg...
De volgende dag bezoeken we Adi, het meisje uit de barakken. Op 15 augustus is ze gehuwd met haar vriend waarmee we vorig jaar kennis maakten. Ze zijn zielsgelukkig. Ze tonen ons de foto’s van hun huwelijk, zeer mooi maar ze hebben geen fotoalbum. We nemen hen mee op stap, onderweg kopen we hen een fotoalbum zo kunnen hun foto’s beter bewaard worden, ze zijn heel dankbaar. Ook hier zetten we een grote doos met klederen af voor de mensen in de barakken die het nodig hebben.
We nemen Adi en haar man uit voor een etentje, daar doet Adi haar hele verhaal. Na de omwenteling bood een familie uit Ternat hulp aan en trok naar Roemenië. Ze leerden er het gezin van Adi kennen. De moeder was overleden op 33 jarige leeftijd, ze liet vier kleine dochtertjes achter. De vader was aan de drank. Ze hadden geen meubels, geen tafel of stoelen, geen bedden, bijna geen klederen… De man die met hen kennis maakte vond het zo schreinend, hij kocht voor hen tafel en stoelen, bedden en bezorgde hen klederen. Jaar na jaar ging hij terug en startte een hulpcomité op.
De vier kinderen konden dankzij deze hulp studeren, drie verblijven in het buitenland, Adi blijft voorlopig achter in de barakken, ze kan haar vader niet alleen laten…
Het is weer een van die snikhete dagen over de 40°. We trekken naar de bergen en vinden er verkoeling. De Fägäras bergen behoren tot de meest indrukwekkende bergen van de Karpaten. Over een lengte van meer dan 50 km rijst een 2000 m hoge bergrug op met toppen tot boven de 2500 m.
Het is zondag, veel mensen uit de blokken zoeken hier verkoeling, met bbq of pick-nick, spijtig laten ze hun afval achter.
‘s anderendaags nemen we afscheid van onze vrienden.
foto 1 de barakken; 2 barak met Adi en haar man; Karpaten
We rijden verder in noordoostelijke richting. Twee jaar geleden bezochten we de kloosters van Bucovinia. Er waren wegenwerken aan de gang met oneindige opstoppingen, we geraakten niet aan de kloosters van Humor en Voronet en besluiten dat nu te doen. We stellen vast dat na twee jaar de wegenwerken nog niet helemaal af zijn, maar we geraken er toch deze keer zonder al teveel moeite.
Het klooster van Humor staat vooral bekend om zijn fresco’s binnen het kerkje. Hoewel ik betaal om te fotograferen mag ik het enkel buiten.
Het klooster van Voronet wordt vooral geroemd om de afbeeldingen van de dag des oordeels gedomineerd door blauwe fragmenten.
Onze volgende bestemming is de provincie Maramures in het noorden tegen de grens met Oekraïne. De streek is vooral bekend om zijn prachtige houten kerkjes. Ze werden gebouwd ten tijde van de Habsburgse dominantie toen andere dan katholieke kerken niet in steen mochten worden gebouwd. Verschillende hiervan staan op de UNESCO-lijst van werelderfgoed.
Maramures is behoorlijk bergachtig. Veel boerderijen en huisjes zijn van hout met vaak mooie toegangshekken. Op zondag dragen de mensen nog hun traditionele kledij. Hier is door de communisten de collectivisatie en systematisering het minste doorgevoerd. Men vindt er daarom buiten Baia Mare en Satu Mare bijna geen flats.
Koeien en schapen lopen hier gewoon over straat. De wegen zijn vaak in erbarmelijke staat.
Als je van de hoofdweg afdwaalt kom je in het meest authentieke Roemenië terecht. Arm is het hier, kindjes plukken een bloempje en komen het aanbieden in de hoop iets te krijgen. In de auto heb ik nog balpennen liggen maar we lopen hier te voet. Ik moet bloempjes weigeren, ik kan onmogelijk aan iedereen iets geven, een klein meisje van een jaar of drie geef ik een kleine fooi, een jongetje die ik al eerder weigerde zag het en kwam er ook weer aan, mijn man zei, stop er mee er zullen meer en meer kinderen komen, mijn hart doet pijn, maar ik weet ik kan niet aan iedereen en maar blijven geven.
1. poort; 2. huisje volledig in hout en beschilderd; 3. houten kerkje; 4. houten huisjes; 5. houten huisje in inrijpoort; 6. dat kindje gaf een bloemetje
wordt vervolgd....
zeer bedankt voor jullie interesse,
hier ga ik verder met mijn verhaal!
vervolg...
De volgende dag bezoeken we Adi, het meisje uit de barakken. Op 15 augustus is ze gehuwd met haar vriend waarmee we vorig jaar kennis maakten. Ze zijn zielsgelukkig. Ze tonen ons de foto’s van hun huwelijk, zeer mooi maar ze hebben geen fotoalbum. We nemen hen mee op stap, onderweg kopen we hen een fotoalbum zo kunnen hun foto’s beter bewaard worden, ze zijn heel dankbaar. Ook hier zetten we een grote doos met klederen af voor de mensen in de barakken die het nodig hebben.
We nemen Adi en haar man uit voor een etentje, daar doet Adi haar hele verhaal. Na de omwenteling bood een familie uit Ternat hulp aan en trok naar Roemenië. Ze leerden er het gezin van Adi kennen. De moeder was overleden op 33 jarige leeftijd, ze liet vier kleine dochtertjes achter. De vader was aan de drank. Ze hadden geen meubels, geen tafel of stoelen, geen bedden, bijna geen klederen… De man die met hen kennis maakte vond het zo schreinend, hij kocht voor hen tafel en stoelen, bedden en bezorgde hen klederen. Jaar na jaar ging hij terug en startte een hulpcomité op.
De vier kinderen konden dankzij deze hulp studeren, drie verblijven in het buitenland, Adi blijft voorlopig achter in de barakken, ze kan haar vader niet alleen laten…
Het is weer een van die snikhete dagen over de 40°. We trekken naar de bergen en vinden er verkoeling. De Fägäras bergen behoren tot de meest indrukwekkende bergen van de Karpaten. Over een lengte van meer dan 50 km rijst een 2000 m hoge bergrug op met toppen tot boven de 2500 m.
Het is zondag, veel mensen uit de blokken zoeken hier verkoeling, met bbq of pick-nick, spijtig laten ze hun afval achter.
‘s anderendaags nemen we afscheid van onze vrienden.
foto 1 de barakken; 2 barak met Adi en haar man; Karpaten
We rijden verder in noordoostelijke richting. Twee jaar geleden bezochten we de kloosters van Bucovinia. Er waren wegenwerken aan de gang met oneindige opstoppingen, we geraakten niet aan de kloosters van Humor en Voronet en besluiten dat nu te doen. We stellen vast dat na twee jaar de wegenwerken nog niet helemaal af zijn, maar we geraken er toch deze keer zonder al teveel moeite.
Het klooster van Humor staat vooral bekend om zijn fresco’s binnen het kerkje. Hoewel ik betaal om te fotograferen mag ik het enkel buiten.
Het klooster van Voronet wordt vooral geroemd om de afbeeldingen van de dag des oordeels gedomineerd door blauwe fragmenten.
Onze volgende bestemming is de provincie Maramures in het noorden tegen de grens met Oekraïne. De streek is vooral bekend om zijn prachtige houten kerkjes. Ze werden gebouwd ten tijde van de Habsburgse dominantie toen andere dan katholieke kerken niet in steen mochten worden gebouwd. Verschillende hiervan staan op de UNESCO-lijst van werelderfgoed.
Maramures is behoorlijk bergachtig. Veel boerderijen en huisjes zijn van hout met vaak mooie toegangshekken. Op zondag dragen de mensen nog hun traditionele kledij. Hier is door de communisten de collectivisatie en systematisering het minste doorgevoerd. Men vindt er daarom buiten Baia Mare en Satu Mare bijna geen flats.
Koeien en schapen lopen hier gewoon over straat. De wegen zijn vaak in erbarmelijke staat.
Als je van de hoofdweg afdwaalt kom je in het meest authentieke Roemenië terecht. Arm is het hier, kindjes plukken een bloempje en komen het aanbieden in de hoop iets te krijgen. In de auto heb ik nog balpennen liggen maar we lopen hier te voet. Ik moet bloempjes weigeren, ik kan onmogelijk aan iedereen iets geven, een klein meisje van een jaar of drie geef ik een kleine fooi, een jongetje die ik al eerder weigerde zag het en kwam er ook weer aan, mijn man zei, stop er mee er zullen meer en meer kinderen komen, mijn hart doet pijn, maar ik weet ik kan niet aan iedereen en maar blijven geven.
1. poort; 2. huisje volledig in hout en beschilderd; 3. houten kerkje; 4. houten huisjes; 5. houten huisje in inrijpoort; 6. dat kindje gaf een bloemetje
wordt vervolgd....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve Gustilpe,
In één adem heb ik jullie verhaal gelezen, ik ben er heel stil van geworden.
Dit zijn ongetwijfeld belevenissen die je nooit meer vergeet.
De vrienden die je terug mocht ontmoeten, de vooruitgang in het schooltje,
maar ook het schrijnende dat je niet alle leed kunt helen.
Dat gevoel met die kindjes, dat ken ik, toen we in Afrika waren en zelfs in Bosnië.
Ik kom zeker verder lezen Gustilpe.
Ben je inmiddels als een beetje uitgerust van die lange en vermoeiende reis.
Het is altijd thuiskomen met een gemengd gevoel.
Tot weldra en hartelijk dank voor dit levensechte verhaal,
een lieve groet,
ria
In één adem heb ik jullie verhaal gelezen, ik ben er heel stil van geworden.
Dit zijn ongetwijfeld belevenissen die je nooit meer vergeet.
De vrienden die je terug mocht ontmoeten, de vooruitgang in het schooltje,
maar ook het schrijnende dat je niet alle leed kunt helen.
Dat gevoel met die kindjes, dat ken ik, toen we in Afrika waren en zelfs in Bosnië.
Ik kom zeker verder lezen Gustilpe.
Ben je inmiddels als een beetje uitgerust van die lange en vermoeiende reis.
Het is altijd thuiskomen met een gemengd gevoel.
Tot weldra en hartelijk dank voor dit levensechte verhaal,
een lieve groet,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Neske,
een mooi werkje hoor, heel fijn.
Kom maar gerust lezen in het weekend,
ondertussen zal het nog wat aangevuld zijn.
Bedankt!
Ria,
ja het is thuiskomen met een gemengd gevoel. we hopen in elk geval van volgend jaar te kunnen teruggaan.
Het zijn inderdaad ervaringen die je nooit meer vergeet, echte belevenissen.
Enerzijds heel blij om wat verwezenlijkt is, anderzijds een beetje wrang gevoel met die kindjes.
We komen stilaan terug op onze plooi, het was zeker een zeer vermoeiende reis, de vele kilomoeters hangen er nog wat in!
bedankt en lieve groetjes,
gustilpe
een mooi werkje hoor, heel fijn.
Kom maar gerust lezen in het weekend,
ondertussen zal het nog wat aangevuld zijn.
Bedankt!
Ria,
ja het is thuiskomen met een gemengd gevoel. we hopen in elk geval van volgend jaar te kunnen teruggaan.
Het zijn inderdaad ervaringen die je nooit meer vergeet, echte belevenissen.
Enerzijds heel blij om wat verwezenlijkt is, anderzijds een beetje wrang gevoel met die kindjes.
We komen stilaan terug op onze plooi, het was zeker een zeer vermoeiende reis, de vele kilomoeters hangen er nog wat in!
bedankt en lieve groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
vervolg... ROEMENIË 2009
We komen in Sighetu Marmatiei. Hier bevindt zich de voormalige Staatsgevangenis. In de tijd van Ceasescu werden lastige regeringscritici en intellectuelen hier opgesloten en veelal gemarteld. Het is nu een museum, waar men duidelijk maakt dat dit nooit meer mag gebeuren. Berucht als de gevangenis voor de Ministers vanwege de belangrijke politieke en geestelijke leiders die hier gevangen hebben gezeten. Sighetu Marmatiei ligt onmiddellijk tegen de grens met Oekraïne. We vinden de gevangenis gemakkelijk, we kwamen daar aan om 9:30 terzelfdertijd met een heer in goed gekleed met hoed op. De heer aarzelde om ons aan te spreken. Ik vroeg is dit de gevangenis en open? Hij bevestigde mijn vraag en ging ook naar binnen. Toen bleef hij staan en vertelde ons dat hij daar 12 jaar is opgesloten, hij had kritiek geuit over het regime. Aan de muur hingen zesduizend foto’s van gevangenen. De heer toonde ons de foto van toen hij jong was, we herkenden hem, hij leidde ons verder rond, hij maakte grote indruk op ons. Enkele cellen hangen vol met gedichten geschreven door de gevangenen.
Op de binnenplaats is een soort gedenkkamer ingericht waar men zich kan terugtrekken, even tot bezinning komen en een kaarsje aansteken voor hen die de gevangenis niet overleefden, we steken ook een kaarsje aan en blijven even zitten. De overledenen werden niet begraven maar ergens in de grond gestopt.
1. de gangenis; 2. de heer die we ontmoetten en 12 jaar opgeloten was, hij komt elke dag vertellen over zijn belevenissen; 3. de man toen hij gevangen werd genomen.
1.een gewone cel, er waren er ook met heel zware kettingen; 2. de poëzie kamer, sommige gevangenen schreven poëzie; 3. gedicht, kan iemand dat gedicht vertalen?
Copsa Mica vergat ik te vermelden op weg naar het noorden niet ver van Sibiu. Dit stadje staat bekend als een van de meest verontreinigde steden van Europa. Twee fabrieken – een smelterij en een carbosine-fabriek – hebben hier jarenlang zoveel roet en gif uitgebraakt dat de demografische resultaten er niet om liegen: de kindersterfte ligt meer dan twee keer hoger dan in de buurstad Medias, terwijl de levensverwachting van beide seksen maar liefst negen jaar onder het landelijke gemiddelde ligt. De carbosine-fabriek werd in 1993 gesloten zodat de bewoners in 1994 voor het eerst in decennia weer witte sneeuw hadden. Ook de uitstoot van de smelterij ligt inmiddels rond 2% van de niveaus in vroeger dagen. Het is echter maar de vraag of de gevolgen van de vele tonnen roet, zink, lood en andere zware verontreinigingen in de bodem en het oppervlaktewater ooit teniet kunnen worden gedaan.
Copsa Mica
Ondanks de adembenemende schoonheid van de natuurgebieden geldt Roemenië als een van de meest vervuilde landen van Europa. Tijdens het communisme was het belangrijk voor de partij dat Roemenië zoveel mogelijk zelfvoorzienend moest zijn. Door het hele land verschenen er dan ook grote complexen voor de olie-industrie, machine-industrie en bouwstoffenwinning. Behalve deze erfenis van deze tegenwoordig grotendeels onrendabele industrieën, heeft Ceausescu tegen betaling jarenlang zwaar verontreinigd en nucleair afval van westerse landen aanvaard. In de landbouw werd niet zuinig omgesprongen met pesticiden en stimulerende middelen zodat veel oppervlaktewateren, tot aan de Donau en de Zwarte Zee toe, ernstig vervuild raakten en nog zijn.
Heden wordt de streek rond Medias sterk vervuild. Na de revolutie kwam hier een Canadees bedrijf goud en zilver ontginnen, de gebruikte chemikaliën verwoesten 7 bergen, totaal onvruchtbaar achterlatend, een catastrofe zoals in Peru!
Van Satu Mare, een van oudsher door de Hongaren gedomineerde stad, waar ook het huidig stadsbeeld nog veel op de steden van de Hongaarse vlakte lijkt vervolgden we onze weg terug naar de Hongaarse grens.
wordt vervolgd….
We komen in Sighetu Marmatiei. Hier bevindt zich de voormalige Staatsgevangenis. In de tijd van Ceasescu werden lastige regeringscritici en intellectuelen hier opgesloten en veelal gemarteld. Het is nu een museum, waar men duidelijk maakt dat dit nooit meer mag gebeuren. Berucht als de gevangenis voor de Ministers vanwege de belangrijke politieke en geestelijke leiders die hier gevangen hebben gezeten. Sighetu Marmatiei ligt onmiddellijk tegen de grens met Oekraïne. We vinden de gevangenis gemakkelijk, we kwamen daar aan om 9:30 terzelfdertijd met een heer in goed gekleed met hoed op. De heer aarzelde om ons aan te spreken. Ik vroeg is dit de gevangenis en open? Hij bevestigde mijn vraag en ging ook naar binnen. Toen bleef hij staan en vertelde ons dat hij daar 12 jaar is opgesloten, hij had kritiek geuit over het regime. Aan de muur hingen zesduizend foto’s van gevangenen. De heer toonde ons de foto van toen hij jong was, we herkenden hem, hij leidde ons verder rond, hij maakte grote indruk op ons. Enkele cellen hangen vol met gedichten geschreven door de gevangenen.
Op de binnenplaats is een soort gedenkkamer ingericht waar men zich kan terugtrekken, even tot bezinning komen en een kaarsje aansteken voor hen die de gevangenis niet overleefden, we steken ook een kaarsje aan en blijven even zitten. De overledenen werden niet begraven maar ergens in de grond gestopt.
1. de gangenis; 2. de heer die we ontmoetten en 12 jaar opgeloten was, hij komt elke dag vertellen over zijn belevenissen; 3. de man toen hij gevangen werd genomen.
1.een gewone cel, er waren er ook met heel zware kettingen; 2. de poëzie kamer, sommige gevangenen schreven poëzie; 3. gedicht, kan iemand dat gedicht vertalen?
Copsa Mica vergat ik te vermelden op weg naar het noorden niet ver van Sibiu. Dit stadje staat bekend als een van de meest verontreinigde steden van Europa. Twee fabrieken – een smelterij en een carbosine-fabriek – hebben hier jarenlang zoveel roet en gif uitgebraakt dat de demografische resultaten er niet om liegen: de kindersterfte ligt meer dan twee keer hoger dan in de buurstad Medias, terwijl de levensverwachting van beide seksen maar liefst negen jaar onder het landelijke gemiddelde ligt. De carbosine-fabriek werd in 1993 gesloten zodat de bewoners in 1994 voor het eerst in decennia weer witte sneeuw hadden. Ook de uitstoot van de smelterij ligt inmiddels rond 2% van de niveaus in vroeger dagen. Het is echter maar de vraag of de gevolgen van de vele tonnen roet, zink, lood en andere zware verontreinigingen in de bodem en het oppervlaktewater ooit teniet kunnen worden gedaan.
Copsa Mica
Ondanks de adembenemende schoonheid van de natuurgebieden geldt Roemenië als een van de meest vervuilde landen van Europa. Tijdens het communisme was het belangrijk voor de partij dat Roemenië zoveel mogelijk zelfvoorzienend moest zijn. Door het hele land verschenen er dan ook grote complexen voor de olie-industrie, machine-industrie en bouwstoffenwinning. Behalve deze erfenis van deze tegenwoordig grotendeels onrendabele industrieën, heeft Ceausescu tegen betaling jarenlang zwaar verontreinigd en nucleair afval van westerse landen aanvaard. In de landbouw werd niet zuinig omgesprongen met pesticiden en stimulerende middelen zodat veel oppervlaktewateren, tot aan de Donau en de Zwarte Zee toe, ernstig vervuild raakten en nog zijn.
Heden wordt de streek rond Medias sterk vervuild. Na de revolutie kwam hier een Canadees bedrijf goud en zilver ontginnen, de gebruikte chemikaliën verwoesten 7 bergen, totaal onvruchtbaar achterlatend, een catastrofe zoals in Peru!
Van Satu Mare, een van oudsher door de Hongaren gedomineerde stad, waar ook het huidig stadsbeeld nog veel op de steden van de Hongaarse vlakte lijkt vervolgden we onze weg terug naar de Hongaarse grens.
wordt vervolgd….
Laatst gewijzigd door gustilpe op 11 sep 2009, 19:12, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
_Nele_ - Lid geworden op: 06 feb 2007, 19:20
Lieve Gustilpe,
lezen en herlezen.
We baden in weelde als je vergelijkt.
Vraag me af of Europa niet meer kan doen voor de Oostbloklanden
lieve groeten
Miin zoon Jan in Kroatië op visvangst,met een Kroaat,
soms goed dat de jeugd ervaart dat anderen het minder hebben
lezen en herlezen.
We baden in weelde als je vergelijkt.
Vraag me af of Europa niet meer kan doen voor de Oostbloklanden
lieve groeten
Miin zoon Jan in Kroatië op visvangst,met een Kroaat,
soms goed dat de jeugd ervaart dat anderen het minder hebben
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Lieve gustilpe,
Vooreerst welkom, na je wellicht zware reis, die zoveel voor je vrienden in Roemenië heeft betekend., maar die jouzelf ook veel deugd heeft gedaan ,
Ik heb zojuist je boeiende en knap geschreven reportage (tot hiertoe) aandachtig gelezen. Je hebt dat in korte tijd klaargespeeld!
Ik schaar mij achter allen die hun mening en hun lof reeds gegeven hebben.
Onvoorstelbare situaties, de grote armoede, gebrek aan alle elementaire behoeften, de te benepen huisvesting, de vervuiling van het milieu , de armtierige schooltjes enz enz., alles vind ik zo in-triest
Jullie verrichten prachtig werk, dat mijn volle waardering krijgt
Dank voor je belangrijk relaas
lieve groetjes van elisa
Vooreerst welkom, na je wellicht zware reis, die zoveel voor je vrienden in Roemenië heeft betekend., maar die jouzelf ook veel deugd heeft gedaan ,
Ik heb zojuist je boeiende en knap geschreven reportage (tot hiertoe) aandachtig gelezen. Je hebt dat in korte tijd klaargespeeld!
Ik schaar mij achter allen die hun mening en hun lof reeds gegeven hebben.
Onvoorstelbare situaties, de grote armoede, gebrek aan alle elementaire behoeften, de te benepen huisvesting, de vervuiling van het milieu , de armtierige schooltjes enz enz., alles vind ik zo in-triest
Jullie verrichten prachtig werk, dat mijn volle waardering krijgt
Dank voor je belangrijk relaas
lieve groetjes van elisa
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Gustilpe, k'om je een fijn weekend wensen,
Roemenië 2009
Prachtig reisverhaal men wordt er wel stil van,
jullie moeten veel van deze mensen houden,zo een vermoeiende reis
dan de hitte 40gr en meer,ik bewonder u!
Groetjes~~Assa
Roemenië 2009
Prachtig reisverhaal men wordt er wel stil van,
jullie moeten veel van deze mensen houden,zo een vermoeiende reis
dan de hitte 40gr en meer,ik bewonder u!
Groetjes~~Assa
Groetjes van assa
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Nele, elisa, en Assa,
inderdaad goed dat onze jongeren ook eens ervaren dat ze in veel andere landen het met veel minder moeten doen.
Wij leven in een luxeland!
bedankt voor jullie interesse!
Zodra ik wat meer tijd heb kom ik ook weer meer bij jullie allen op bezoek!
een fijn weekend!
lieve groetjes,
gustilpe
inderdaad goed dat onze jongeren ook eens ervaren dat ze in veel andere landen het met veel minder moeten doen.
Wij leven in een luxeland!
bedankt voor jullie interesse!
Zodra ik wat meer tijd heb kom ik ook weer meer bij jullie allen op bezoek!
een fijn weekend!
lieve groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
vervolg... ROEMENIÊ 2009
Vooraleer Hongarije binnen te gaan wil ik iets schrijven over het gewone Roemeense leven en enkele bemerkingen:
Het is nog altijd zo dat er een groot verschil is tussen het leven in de steden en het leven op het platteland.
De leefwereld van de rurale bevolking bestaat nog grotendeels uit de eigen streek en de dichtstbijzijnde stad, àls ze daar al eens komen. Sommige mensen geraken niet verder dan het eigen dorp.
Een klein deel van de bevolking is er na de revolutie op vooruit gegaan in de steden, op het platteland is er nauwelijks iets veranderd. De moestuin, het kippenhok en het varkenskot vervullen ook nu nog een cruciale rol, en veel stadsmensen blijven op familie in de dorpen vertrouwen op de nodige vitaminen en eiwitten. Het is wel zo dat de varkens supervet geslacht worden. Zelfs bij onze vrienden die in Sibiu wonen werden we als hapje zuiver spek, zonder maar iets van mager tussen, aangeboden, als delicatesse!
Op het platteland worden volkstradities nog in hoge mate in ere gehouden. Op zondagen wordt dan ook de traditionele kledij bovengehaald.
Hoewel Roemenen in het buitenland niet zo’n goede reputatie hebben is de rurale bevolking uiterst vriendelijk en gastvrij.
De paardenkar is nog overheersend, koeien en schapen lopen gewoon op straat. Vaak zie je een vrouwtje met één of twee koeien op wandel, gewoon op straat langs de huizen, de koeien grazen de bermen.
Voor hun drinkwater in de rurale dorpen zijn de mensen nog altijd aangewezen op de waterput om de zoveel meter langs de straat.
De bevolking wordt ouder, in de steden maar ook op het platteland trekken veel jonge mensen naar het buitenland voor een beter loon.
Twee jaar geleden bezochten we Sighisoara, een vrijwel intacte middeleeuwse stad op een heuvel, compleet met stadsmuur en pleintjes met kinderkopjes. Het centrum staat op de UNESCO-lijst van werelderfgoed.
De stad kreeg steun van de Europese Gemeenschap tot volledige restauratie.
De straten lagen overal open, er werden buizen aangelegd, overal werken aan de gang.
Verleden jaar gingen we kijken hoe de werken waren opgeschoten. Inderdaad er was vooruitgang, de putten waren in de meeste straten dichtgemaakt doch de straatstenen lagen nog niet terug.
Dit jaar namen we terug een kijkje, tot onze grote verwondering was alles gebleven zoals verleden jaar.
Terug in Hongarije sprak ik met een uitgeweken Roemeense dame en vroeg haar naar de reden hiervan.
Het is doodsimpel, zo zei ze, het project werd in wezen gesteund door de Europese Gemeenschap maar als het geld verdwijnt…. dan is het er gewoon niet meer en alles blijft liggen. Zo zijn er tal van hangende projecten in het land…
Verschilllende keren overnachten we in een gloednieuw pension, zeer goedkoop, en gesteund door de Roemeense regering en de Europese Gemeenschap om het toerisme te stimuleren. Dit zijn familiebedrijfjes, de mensen doen hun uiterste best om het jou zo aangenaam mogelijk te maken. Het is er veel beter dan in een hotel.
In Sibiu werden in 2007 naar aanleiding van Culturele Hoofdstad van Europa de centrale pleinen hernieuwd met steun van de Europese Gemeenschap, de kasseitjes echter komen uit China.
Ook het aanleggen van wegen wordt gesteund door de Europese Gemeenschap maar de bedrijven die het werk leveren komen uit Canada, begrijpe wie kan!
De Roemenen behoren niet tot de gezondste mensen van Europa wat grotendeels te wijten is aan overmatig alcoholgebruik, palinka, en sigaretten, en daarbij de ongebalanceerde eetgewoonten met te veel vet. En daarbij de vervuiling zoals hierboven reeds vermeld.
Hoewel de tijd van Ceausescu voorbij is zijn er nog steeds veel sociale problemen en is hulp nog altijd aangewezen.
De hoofdwegen worden beter, rij je van de hoofdweg af kom je op vaak onvoorstelbaar slechte wegen terecht, levensgevaarlijk in het donker!
Veel loslopende honden, zoals Fernanda zei, achtergelaten van de mensen die moesten verhuizen naar de betonblokken, ondertussen hebben de honden niet stilgezeten, maar nooit waren ze agressief!
het dagelijks leven: aubergines worden gerookt en klaargemaakt voor de winter; vaak kom je een vrouwtje tegen met één of twee koeien; paard en kar gebruikt voor alles en nog wat, ook om gewoon uit te gaan, de jongen met zijn kar stopte om de foto te nemen.
een onvoorstelbaar slechte weg; op de brug durfden we niet te rijden; andere obstakels: koeien, schapen, kippen, alles loopt op de openbare weg.
enkele natuurfoto's
wordt vervolgd...
Vooraleer Hongarije binnen te gaan wil ik iets schrijven over het gewone Roemeense leven en enkele bemerkingen:
Het is nog altijd zo dat er een groot verschil is tussen het leven in de steden en het leven op het platteland.
De leefwereld van de rurale bevolking bestaat nog grotendeels uit de eigen streek en de dichtstbijzijnde stad, àls ze daar al eens komen. Sommige mensen geraken niet verder dan het eigen dorp.
Een klein deel van de bevolking is er na de revolutie op vooruit gegaan in de steden, op het platteland is er nauwelijks iets veranderd. De moestuin, het kippenhok en het varkenskot vervullen ook nu nog een cruciale rol, en veel stadsmensen blijven op familie in de dorpen vertrouwen op de nodige vitaminen en eiwitten. Het is wel zo dat de varkens supervet geslacht worden. Zelfs bij onze vrienden die in Sibiu wonen werden we als hapje zuiver spek, zonder maar iets van mager tussen, aangeboden, als delicatesse!
Op het platteland worden volkstradities nog in hoge mate in ere gehouden. Op zondagen wordt dan ook de traditionele kledij bovengehaald.
Hoewel Roemenen in het buitenland niet zo’n goede reputatie hebben is de rurale bevolking uiterst vriendelijk en gastvrij.
De paardenkar is nog overheersend, koeien en schapen lopen gewoon op straat. Vaak zie je een vrouwtje met één of twee koeien op wandel, gewoon op straat langs de huizen, de koeien grazen de bermen.
Voor hun drinkwater in de rurale dorpen zijn de mensen nog altijd aangewezen op de waterput om de zoveel meter langs de straat.
De bevolking wordt ouder, in de steden maar ook op het platteland trekken veel jonge mensen naar het buitenland voor een beter loon.
Twee jaar geleden bezochten we Sighisoara, een vrijwel intacte middeleeuwse stad op een heuvel, compleet met stadsmuur en pleintjes met kinderkopjes. Het centrum staat op de UNESCO-lijst van werelderfgoed.
De stad kreeg steun van de Europese Gemeenschap tot volledige restauratie.
De straten lagen overal open, er werden buizen aangelegd, overal werken aan de gang.
Verleden jaar gingen we kijken hoe de werken waren opgeschoten. Inderdaad er was vooruitgang, de putten waren in de meeste straten dichtgemaakt doch de straatstenen lagen nog niet terug.
Dit jaar namen we terug een kijkje, tot onze grote verwondering was alles gebleven zoals verleden jaar.
Terug in Hongarije sprak ik met een uitgeweken Roemeense dame en vroeg haar naar de reden hiervan.
Het is doodsimpel, zo zei ze, het project werd in wezen gesteund door de Europese Gemeenschap maar als het geld verdwijnt…. dan is het er gewoon niet meer en alles blijft liggen. Zo zijn er tal van hangende projecten in het land…
Verschilllende keren overnachten we in een gloednieuw pension, zeer goedkoop, en gesteund door de Roemeense regering en de Europese Gemeenschap om het toerisme te stimuleren. Dit zijn familiebedrijfjes, de mensen doen hun uiterste best om het jou zo aangenaam mogelijk te maken. Het is er veel beter dan in een hotel.
In Sibiu werden in 2007 naar aanleiding van Culturele Hoofdstad van Europa de centrale pleinen hernieuwd met steun van de Europese Gemeenschap, de kasseitjes echter komen uit China.
Ook het aanleggen van wegen wordt gesteund door de Europese Gemeenschap maar de bedrijven die het werk leveren komen uit Canada, begrijpe wie kan!
De Roemenen behoren niet tot de gezondste mensen van Europa wat grotendeels te wijten is aan overmatig alcoholgebruik, palinka, en sigaretten, en daarbij de ongebalanceerde eetgewoonten met te veel vet. En daarbij de vervuiling zoals hierboven reeds vermeld.
Hoewel de tijd van Ceausescu voorbij is zijn er nog steeds veel sociale problemen en is hulp nog altijd aangewezen.
De hoofdwegen worden beter, rij je van de hoofdweg af kom je op vaak onvoorstelbaar slechte wegen terecht, levensgevaarlijk in het donker!
Veel loslopende honden, zoals Fernanda zei, achtergelaten van de mensen die moesten verhuizen naar de betonblokken, ondertussen hebben de honden niet stilgezeten, maar nooit waren ze agressief!
het dagelijks leven: aubergines worden gerookt en klaargemaakt voor de winter; vaak kom je een vrouwtje tegen met één of twee koeien; paard en kar gebruikt voor alles en nog wat, ook om gewoon uit te gaan, de jongen met zijn kar stopte om de foto te nemen.
een onvoorstelbaar slechte weg; op de brug durfden we niet te rijden; andere obstakels: koeien, schapen, kippen, alles loopt op de openbare weg.
enkele natuurfoto's
wordt vervolgd...
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
vervolg... ROEMENIË 2009
De foto van dit vrouwtje plaats ik graag omdat ze zo blij was dat ik een plaatje van haar wou maken, ze stelt het type vrouwtje voor dat je overal tegen komt op het platteland met rokje, t-shirt en hoofddoekje.
We verlaten Roemenië, via Debrecen in Hongarije met een kort oponthoud, rijden we langs Hortobagy, de poesta, en Tizsafured terug naar het huisje van de vrienden waar we enkele dagen konden bekomen van onze ervaringen.
De afstand tot het pensionnetje terug voorbij Passau doen we in twee dagen, we bezoeken Szentendre aan de Donau, een kunstenaarsstadje, Visegràd met de brucht en de Donaubocht, en Esztergom met zijn monumentaal classicistische basiliek, we overnachten in Györ, een barok stadje aan de Donau.
1.Szentendre; 2.Visegràd; 3.Esztergom
We zijn beiden moe, mijn echtgenoot heeft er al duizenden km opzitten aan het stuur en ook de 880 km van Passau tot thuis splitsen we over twee dagen. We brengen op de terugweg een bezoek aan Linz, dit jaar culturele hoofdstad van Europa en overnachten in Traben-Trarbach, een stadje aan de Moezel. Morgen keren we huiswaarts.
1.Gyor; 2.Linz; 3.Traben-Trarbach
Einde van de reis, 5516 km zitten er op!
In Hongarije maakten we kennis met een jonger paar Vlamingen, ze hebben er een vakantiehuisje naast dat van onze vrienden. Ze reizen graag en waren ook reeds in Roemenië.
Ze stelden ons voor, als wij om een of andere reden de verre reis niet meer aankunnen, zij bereid zijn om ons daar te vertegenwoordigen, de projecten te bezoeken en te handelen in onze plaats zolang als het nodig is, een grote geruststelling!
Het was een zeer hete en vermoeiende reis maar we zijn zeer tevreden en gelukkig voor wat we mochten beleven, het stimuleert ons om op de ingeslagen weg verder te bouwen, met de hulp van het koor en de vrienden en misschien nog meer initiatieven om de kas te spijzen moet het zeker lukken!
Ik dank dan ook van harte ons koor en alle lieve schenkers voor de steun die ik kreeg!
We hopen volgend jaar te kunnen teruggaan maar dan liefst in de maand mei, in juli 2010 wil ik graag het schoolproject in Peru een bezoek brengen!
gustilpe
De foto van dit vrouwtje plaats ik graag omdat ze zo blij was dat ik een plaatje van haar wou maken, ze stelt het type vrouwtje voor dat je overal tegen komt op het platteland met rokje, t-shirt en hoofddoekje.
We verlaten Roemenië, via Debrecen in Hongarije met een kort oponthoud, rijden we langs Hortobagy, de poesta, en Tizsafured terug naar het huisje van de vrienden waar we enkele dagen konden bekomen van onze ervaringen.
De afstand tot het pensionnetje terug voorbij Passau doen we in twee dagen, we bezoeken Szentendre aan de Donau, een kunstenaarsstadje, Visegràd met de brucht en de Donaubocht, en Esztergom met zijn monumentaal classicistische basiliek, we overnachten in Györ, een barok stadje aan de Donau.
1.Szentendre; 2.Visegràd; 3.Esztergom
We zijn beiden moe, mijn echtgenoot heeft er al duizenden km opzitten aan het stuur en ook de 880 km van Passau tot thuis splitsen we over twee dagen. We brengen op de terugweg een bezoek aan Linz, dit jaar culturele hoofdstad van Europa en overnachten in Traben-Trarbach, een stadje aan de Moezel. Morgen keren we huiswaarts.
1.Gyor; 2.Linz; 3.Traben-Trarbach
Einde van de reis, 5516 km zitten er op!
In Hongarije maakten we kennis met een jonger paar Vlamingen, ze hebben er een vakantiehuisje naast dat van onze vrienden. Ze reizen graag en waren ook reeds in Roemenië.
Ze stelden ons voor, als wij om een of andere reden de verre reis niet meer aankunnen, zij bereid zijn om ons daar te vertegenwoordigen, de projecten te bezoeken en te handelen in onze plaats zolang als het nodig is, een grote geruststelling!
Het was een zeer hete en vermoeiende reis maar we zijn zeer tevreden en gelukkig voor wat we mochten beleven, het stimuleert ons om op de ingeslagen weg verder te bouwen, met de hulp van het koor en de vrienden en misschien nog meer initiatieven om de kas te spijzen moet het zeker lukken!
Ik dank dan ook van harte ons koor en alle lieve schenkers voor de steun die ik kreeg!
We hopen volgend jaar te kunnen teruggaan maar dan liefst in de maand mei, in juli 2010 wil ik graag het schoolproject in Peru een bezoek brengen!
gustilpe
Laatst gewijzigd door gustilpe op 13 sep 2009, 22:04, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
