Clair-obscur

[hilde m]

blauw, blauw, blauw,
zijn die ogen van jou
bleu, bleu, bleu
l'amour est bleu

blauw, blauw, blauw,
kleurtje ik hou van jou
het maakt me vrolijk
een blauwe movie
welkom terug Uvi.
Liefs Hilde m.

[uvi]

Dag lezer-es,


Het is goed als je thuis komt van een verre reis
dat er iemand je staat op te wachten.
There's no place like home.

In tegenstelling tot wat het spreekwoord zegt,
maar op zo'n moment lijkt het gras van de buur niet groener.
'The green green grass of home'. Je weet wel: Tom Jones.

Hier bij mij lijkt alles blauw.
Bleu maar ook dikwijls een beetje blue.
Het is echter niet altijd makkelijk schrijven.
Ik wil mezelf zijn. En toch ...

Zo vlug kwets je iemand, zonder dat je dat wil.
Schrijven is zoiets als dauwtrappen op een ziel.

Beste lezer-es,

wil je 'het' nu eens voor eeuwig en altijd downloaden
op je harde schijf:
"Ik kan niet schrijven zoals jij leest ...".

Blijf me lezen en vergeven.
En vergeet niet nu en dan eens te reageren.


Hartelijk dank voor je welkom, aan elkeen:
alle lezers met en zonder naam.



Nonkel pater
Uvi

[Johana-Maria]

He Nonkel Pater!!!

Het zit op mijn harde schrijf:
"Ik kan niet schrijven zoals jij leest"
klaar,
maar
"Ik kan niet lezen zoals jij schrijft"

uvi wees niet bang
ik lees je zoals ik je lezen kan.
Het gaat hier niet om "kunnen " maar om "GRAAG"!!

Nog een aangenaam weekend
met bauw en zon vanbinnen en
met veel lieve groeten
johanamaria

[visje70]

welkom terug beste uvi !
met je blauw en je wit, heerlijk ,eerlijk.. met je schrijven zoals je bent !

lieve groetjes van visje

[uvi]

De mimiek van de interpunctie.




Dag lezer-es,


Onze hersenen. Die van jou en de mijne.
Als we ze nu eens vergeleken met de aarde.
Het land en de zee. De lucht.

We wonen in dezelfde ruimte.
Maar met een verschillende ruimtelijke ordening.
Zou je akkoord kunnen gaan?

Tussen ons liggen grenzen.
Ze zijn langzaam gegroeid.
En we de trokken de lijnen niet alleen.

Onze ouders zorgden reeds voor de grond. Vruchtbaar of zanderig.
Onze leraren trokken de voren. Over onze tabula rasa .
En wat zij zaaiden oogsten wij. De educatie en cultuur.

Zo zijn we allemaal aarde, zee en lucht.
Doch zo verschillend als ieder land, dorp of stad ook is.
Maar wel geboetseerd met hetzelfde sterrenstof.

Gelijkwaardig maar niet gelijk.

We raken elkaar. Met gebaren. En woorden.
Gesproken en geschreven.
Maar op virtueel papier moeten we het stellen met het naakte alfabet.

Zonder de mimiek van de lichamelijke interpunctie.
Geen lach rond je lippen, geen ontroering in je stem.
Geen nuancering van het gelaat. Zonder je sprekende handen.

En zo lijken mijn woorden al eens van een
arrogante en hautaine signatuur.
Terwijl ik slechts schilder met de pot verf die voor me staat.

Het krijt dat over het bord knarst, koos ik niet.
Het schrift groeide moeizaam met Dinska Bronska.
Maar deze media zijn slechts metaforen.

Ik kan niet anders dan zijn wie ik ben.
Ik ben ook wie ik was.
Ik zal zijn wie ik word. En was.

En wie ben jij?
Ken jij de man achter de stoppelbaard?
Of de vrouw in de spiegel?


Uvi

[Robol]

Beste Uvi,

ik kan alleen spreken voor mezelf, schrijven voor mezelf...
gezaaid in het Kempisch zand
waar de wind mijn sporen wegblaast
en mijn woorden

De man achter de stoppelbaard
gisteren nog kind
ook heden ten dage
leeft het kind nog in me

De spiegel reflecteert
vermoeide ogen
De spiegel van mijn ziel
een jeugdig hart

Woorden raken me
zacht aan
op dit topic
Hemelsblauw

Een vriendelijke groet
vanuit het bronsgroen eikenhout...

Robbe

[uvi]

Spoeit og stillekes.
Festina lente.

Zo klinkt Limburgs in het Latijn.



Dag Robbe,

En nu wil ik meteen reageren op jou.
Er zijn hier een paar trouwe klanten.
Ik schreef bijna blauwe klanten.
Waaronder jij.


Met respect, maar ook warmte,
lees ik telkens jouw woorden.
Waarom?
Heel simpel toch.
Ze liggen zo maar in je letters voor het rapen.
Wat late paaseieren.

En als 'gewezen' Kempisch jongetje
ruik ik misschien wel 'de brem',
zie ik de 'purperen hei' en de dromerige berken ...
in je zinnen ...


Dag Robbe!


Uvi

[denook]

Wat een mooie familie hier:

poëzieforum op sennet.

We zijn als vele steentjes die
samen bouwen.
We kijken eens links en rechts
of de andere steentjes nog goed liggen.

We knikken dan tevreden om het resultaat.

Heel soms ligt er eens een steentje
ietwat verkeerd;
de anderen springen dan vlug bij
en alles ligt weer goed.

Er zijn grote en kleine stenen,
er zijn zelfs stenen die eigenlijk
voegen zijn. Gelukkig maar!
Wat wordt een gebouw zonder voegen?

Er zijn ook buitenstaanders
die eens komen kijken.
Ik heb ze al horen doorvertellen
aan nog andere buitenstaanders:

"ga daar ook eens kijken -
dat wordt iets moois!"

En het wordt mooi;
daar zijn de stenen zelf zo fier op.

Soms vraagt al eens een buitenstaander
of hij mee mag bouwen?

Alle stenen samen roepen dan in koor:

"kom er maar bij -
hoe meer stenen hoe meer vreugde".

Zo wordt het gebouw nog groter
en mooier, en mooier, en mooier ...

Ik ben zo blij dat ik
hier mijn steen(tje)
mag bijdragen.

[uvi]

Aline



Muziek is een teletijdmachine,
type Professor Barabas in Suske en Wiske.

Met de geur van een Madeleine,
merk Marcel Proust. Le temps perdu.



J'avais dessiné sur le sable
Son doux visage qui me souriait
Puis il a plu sur cette plage
Dans cet orage, elle a disparu

Et j'ai crié, crié, Aline, pour qu'elle revienne
Et j'ai pleuré, pleuré, oh! j'avais trop de peine

Je me suis assis près de son âme
Mais la belle dame s'était enfuie
Je l'ai cherchée sans plus y croire
Et sans un espoir, pour me guider



Dag lezer-es,


Toen ik dit deuntje op de radio hoorde,
en het nog ochtend was,
begon ik te wuiven
als verliefd stotterend duingras.

M'n heupen bewogen
als een zotte zee uit de zestigerjaren.
Ik werd een eeuwig jong strand
met hier en daar un brise-lames.

Ebbe en vloed
op de vloer van het land.
Een loszinnig lief
als muze bij de hand.

De zon scheen fleurig
over rode daken.
Het blauw lag over de dagen
als een langoureus laken.

En de hemel verschool zich
in meisjesogen.
Wist ik veel
dat ze ook jongetjes bedrogen.

Dat vertelde mij later de regen
in Franse chansons,
waar bleu en blue
niet ver uit elkander lagen.



Uvi

[uvi]

Goedenavond lezer-es,

Neem me niet kwalijk dat ik u weer stoor
op deze zondagavond.

Maar zonet luisterde ik naar Herman van Veen.
Hij schreef een 'Brief aan God'.

God is een vlok sneeuw
die smelt in je hand ...

dat zong Herman.



Kijk, dat soort zinnen kan me zo gelukkig maken
dat ik het met iemand moet delen.


Ik hoor God.
Hij heet wind.

Hij drijft hier zomaar voorbij.
Wolken.

Hij geeft warmte.
Daarvoor ontwierp Hij de zon.

En als Hij wil zwemmen.
Dan schept hij een zee.

God is zo groot als het leven.
En zo klein als de dood.

Toch spijtig,
dat IK niet in Hem geloof.


Uvi



Johanna-Maria,

Mag ik dit jou aanbieden?
Ik vermoed dat jij
nog weet waar God woont.

Geef jij Zijn adres
even door ....

Och, Zijn gsm-nummer is ook OK.

[ria]

Mijn verontschuldigingen Uvi en Johana-Maria
dat ik deze intimiteit verstoor,
dat ik mee heb gelezen,
wat eigenlijk niet voor mij was bestemd!


...mag ik Johana-Maria?

Uvi - kijk eens heel diep in jezelf,
Hij is er (nog)

in jou, in mij, in ieder van zijn schepselen,
ook al weten wij het niet,
of willen wij het niet weten.

Hij is er (altijd)
en wacht...
met oneindig geduld

zijn gsm-nr bestaat alleen uit letters

L I E F D E


en die staat altijd aan.


Sorry Uvi, sorry Johana-Maria,
maar de woorden kwamen vanzelf.
Ze waren mijn vingers voor!

Een vredevolle nacht
ria

[uvi]

Mijn verontschuldigingen Uvi en Johana-Maria
dat ik deze intimiteit verstoor,
dat ik mee heb gelezen,
wat eigenlijk niet voor mij was bestemd!


...mag ik Johana-Maria?

Uvi - kijk eens heel diep in jezelf,
Hij is er (nog)

in jou, in mij, in ieder van zijn schepselen,
ook al weten wij het niet,
of willen wij het niet weten.

Hij is er (altijd)
en wacht...
met oneindig geduld

zijn gsm-nr bestaat alleen uit letters

L I E F D E


en die staat altijd aan.


Sorry Uvi, sorry Johana-Maria,
maar de woorden kwamen vanzelf.
Ze waren mijn vingers voor!

Een vredevolle nacht
ria

M'n beste Ria,

ALS het zo intiem zou geweest zijn ...
dan had ik beter een andere weg gekozen, niet?


Alles wat hier staat, staat er voor elke lezer.
Maar vermits J-M, net daarvoor iets gepost had ...


Aan alle lezers (m/v) van goede wil,
met of zonder bril ...

Goedenavond Ria!

[uvi]

Schriftuur


Ooit was er een heilig uur voor de Schrift.
Misschien komt daar het woordje 'schriftuur' wel van.

Vanmorgen had ik schrik. Van een geschrift.
Twee papiertjes waarop woorden. Uit een verleden.
Een geschrift is steeds van vroeger. Nooit van morgen.

Het ene herkende ik meteen. Dat van m'n dochter.
Het andere liet me twijfelen. In twee vrouwen.
Ze sliepen en liepen door m'n leven. Nu door mekaar.

Ik twijfel. Van wie is wat?
Herinneringen spinnen webben.
Ze vangen verleden. Mist. Gisteren gewist.
Maar geen gemis. Vandaag.


Het schools geschrift van je dochter vergeet je nooit.
Ook dat maakt me bang.
Ik wil haar vergeten. Toch voor even.

Ban haar uit m'n ochtend.
Ik zie je blik. Verontrust en verontwaardigd.
Zij sluipt via de binnenwegen van een papiertje.
In mijn ochtendhoofd.

Ik wil haar kwijt.
Bij het opstaan al. Meteen in de badkamer.
Bij het aanknippen van het licht.
Dan springt de radio op vergeten.
Muziek. Liedjes uit de kleerkast van mijn jeugd.

Mijn dochter baart. Niet alleen kindjes.
Baart me zorgen.
Ik ben bang om op zondag te "skypen".
Afrika is nooit vrolijk.

Enkel in de verhalen van toeristen.
Zij die komen en gaan.
Maar nooit blijven.

Witte tanden. En grote kinderogen.
Lachende lippen.
En rust. En onthaasting. Voor de blanken.

De zwarten hebben tijd.
Zij hebben niets anders.


De maandag is er om te vergeten.


Uvi

[uvi]

Acacia

Even het gordijntje open schuiven.
Zo zie ik de ochtend beter.
Hij hangt nog slaperig in de acacia.

Het groen glinstert regennat.
Druppels poëzie beven op de bladren.
In de palm van weemoedige woorden.

Drinken ze zich zat.
Aan de dag van gisteren.
En de vertrekkende nacht.

Ik laat ze rusten op de takken.
Als letters die papier kussen.
Straks vallen ze van hun lippen.



Uvi






Ook dit is maandag.

[uvi]

De andere kant


Mozart. Ik had het niet verwacht van hem.
Tja, zo leer je ook die andere kant kennen van iemand.

Toen ik vanmorgen in therapie ging. Neen, geen sofa-therapie.
Maar die van de stofzuiger en de dweil, kwam hij me assisteren.

Wassen en plassen, ik had het hard nodig deze maandag.
Het hapt zo lekker je misère weg.
En toen ... en daar... kwam Mozart achter me aan.

Hij zong 'Le Nozze di Figaro'.
Ik aan de afwas, hij feestelijk smachtend.

Ik stofte het meubilair af, hij mijn zorgen ...
Toegegeven, toen ik de stofzuiger bovenhaalde,
mompelde hij binnensmonds onverstaanbaar zacht.

Maar ik begrijp dat want de poetsvrouw van de Keizer
beschikte nog niet over dergelijk lawaaierig poetsarsenaal.
Anders had hij wel een pak 'fortissimo's' meer ingebouwd.

En toen ik ging dweilen,
had ik het gevoel dat hij ging kwijlen ...
'Ave verum corpus' ... misschien dacht hij wel aan een mooioe vrouw.


Voilà, het zit erop.
Dank je Mozart. Dat lucht op.

Vanavond nog 'Eine kleine Nachtmusik'.
Hopelijk niet van 'Groot Verdriet'.

En om de maandag te ontmantelen,
nog 'Eine Zauberflöte', beste dames, 'Bei Männern, welche Liebe fühlen'
en we kunnen weer gaan slapen.


Met of zonder Mozart.