Clair-obscur

[uvi]

Moeizaam.
Soms schrijven woorden zich erg moeizaam.
Zoiets als : traagzaam trekt de witte wagen ...



Traagzaam trekt de witte wagen
door de stille strate toen,
en ‘t is weenen, en ‘t is klagen
dat ze bin' de wijte doen!
Stap voor stap, zoo gaan de peerden,
traagzaam, treurig, stille en stom,
en zij kijken, of ‘t hun deerde,
dikwijls naar hun' meester om;


Je kent die grootmeester natuurlijk.
Wel, ongeveer zo trekken mijn woorden soms over papier.

Je weet niet waar ze naar toe willen.
Ze haperen, aarzelen...

Baai en Blesse ... ik kijk ze achterna.
Ze dragen verdriet over hun brede flanken.

Het blauw vertraagt.
Ik zoek een nieuwe ochtend.
Misschien vind ik die straks... als zij hier binnenkomt.

Als een jong veulen naar een oude stalmeester...

[uvi]

Ingeslapen blauw


De avond
heeft zijn stem
verloren

nu
de wind
zich heeft verscholen

zwijgt hij
in duizend bomen
blad na blad

bladstil





Uvi

[visje70]

ja uvi ..kan ik inkomen .
'moeizaam'
zoiets als:traagzaam trekt de witte wagen....

ook 'de andere kant' héél mooi .

'schriftuur' en 'acacia' en 'ingeslapen blauw' ,

'kheb er van genoten uvi, bedankt !

'tis de nachtwacht,die héél stil op bezoek kwam .
welterusten verder uvi . straks is er weer een nieuwe ochtend.

lieve groetjes van visje

[uvi]

'kheb er van genoten uvi, bedankt !

'tis de nachtwacht,die héél stil op bezoek kwam .


lieve groetjes van visje

De nachtwacht


Hij dekt
de dichter toe
met slaap

maar maakt
zijn woorden
wakker

hij kijkt
de punten en de komma's
na

voor hun vertrek
naar
verre verten

ogen van papier
om letters
te bewaren

hoe
zou een dichter
overleven

zonder lezer
die
als nachtwacht

zijn
alfabet
bewaart




Uvi

[sunset]

Te lang hier weer niet meer geweest. Dus extra genoten tijdens mijn zwerftocht. En, als ik mag, een bijdrage van mijn hand.

lentemorgen

nog zwijgt de lucht tot aan de koele beek
die ‘t waagt de stilte schuw te storen
en verder laat zich werkelijk niets horen
heel langzaam wordt het nachtelijke duister bleek

een dunne nevel als een zijdedoek
bedekt alsof het wil verstikken
de koude weiden die in verten blikken
en hongerig wachten op wat zonbezoek

aan horizon verft ’t zich reeds blauw
en vogels zingen van dauw nog nat
de reigers hebben al ontbijt gehad
een zon verwarmt dag nu gauw

het leven tovert regenbogen
een kleurenspel op het behang
ik luister ‘t vroege vogelzang
en droom de laatste slaap uit ogen.
**********
sunset 17-05-2007
**********

Ik wens je een heerlijke Hemelvaartdag, sunset

[Bosrankje]

uvi,


meditatie in blauw...

meditation in blue...

méditation en bleu.....


Blauwe meditatiestenen

van een zekere Fabienne Verdier.....

Heel "toevallig" gevonden

bij het zoeken van afbeelingen

voor groenling of verdier

in 't frans .....

Ik was groen aan 't zoeken

vond blauw... en dacht......

tiens, lang geleden dat ik

nog naar uvi ben gewandeld !

Lezen doe ik altijd maar schrijf

weinig bij jou.....

Prettige Hemelvaartdag, uvi

[uvi]

Goedenmiddag Bosrankje in het blauw,

Toevalligheden?
Ik weet er alles van.

Gans de voormiddag heeft er mij eentje bezig gehouden.
Een slordigheidje. Iets van niets.
Maar wel zo groot dat ik een halve dag me moe gezocht heb.
Toen ik het wilde opgeven en plots merkte
dat de sterretjes van m'n 'Router' verdwenen waren.

Even op het draadje duwen en daar stonden ze weer te flikkeren.


En toen kon ik weer 'varen'
naar het virtuële firmament ...


Et voilà ....
Ik werd weer mobiel.

Van een 'hemelvaartdag' gesproken.


Uvi

[uvi]

Hoe leg ik deze dag te slapen?

Een lege doos, zo zonder haar.
Oud gemis, gevuld met jong verlangen.
Afwezigheid is een luxe voor de liefde.
Ze houdt haar wakker.

Treuren mag, zeuren niet. Want ik weet beter.

De tijd kan 'altijd samen' verrimpelen tot een platitude.
Een banaal verhaal.
De ochtend gereduceerd tot een ritueel.
Geen verwondering meer aan tafel.

Een dag om weer te vergeten. En erger nog, de avond.
Als het bed te wachten staat.
Obligaat voor een spagaat.
Als achter liefde, bedrijven komt.

Een boekhouding van de familiale onderneming.
Soms kan fraude het faillissement voorkomen.
Papier kan veel verdragen. En lakens ook.

Maar ogen ... en handen ... hoe kan je die bedriegen?



Uvi

[uvi]

Dagboek voor een in inkt gewassen ochtend.


In mijn ochtendoren
hoor ik het gloren van de dag.
De stilte frazelt
als een pas gepamperd kind.
En in mijn vingers
ontwaken verse frasen.

Buiten dauwt de nacht nog
op de bladen van een vrouwenmantel.
Of verstopt zich traag
in beukenhagen.
Ik luister naar zijn laatste taal.
De haan die plichtmatig het licht loslaat.

Nu in mijn slaperige handen
'De Morgen' wakker wordt,
'In inkt gewassen', Charles Ducal fris
als een herboren 'Coninck'
mijn ontbijt serveert. Weet ik:
het is goed te lezen en te schrijven.

Vooraleer de ochtend uitgelezen is ...


Uvi



PS.
In de literaire bijlage van 'De Morgen'
'Uitgelezen' staat er deze week (woensdag)
een interview met Charles Ducal.
Hij werd bekroond met de eerste 'Herman de Coninckprijs'.

[uvi]

Een verloren ochtend


Nacht met een iele slaap.
Ik gaap de dag naar binnen.

Gedachten blazen me op.
Een splinterbom.

Waar kan ik nog schuilen?
Voor het luiden van de klokken.

Soms wankelt m'n weemoed.
Te veel schotbalken opgehaald.

Mijn twijfel stroomt over.
Angst overspoelt m'n overmoed.

Strohalmen lijken bakens.
Ik verzet ze niet meer ...


Uvi

[uvi]

Mag ik je ogen zien?



Titels. Ik had er vele in mijn hoofd,
vooraleer ik deze letters uit m'n klavierbord toetste.

Zoals, 'Gnoote se auton'.
Dat is Grieks, in ons alfabet*, voor: "Ken uzelf".

Maar deze "kop" is versleten en saai geworden.
Hij is bovendien gevaarlijk.
Je zou er een minderwaardigheidscomplex kunnen aan overhouden.
Dus liever: "slaap kindje, slaap, daar buiten staat een schaap ...".


Titels.
Voor mij is het een vitrine van de tekst die volgt.
Je staat er voor en je wil 'de boetiek' binnen.
Even rondneuzen. En dat kan dik tegenvallen.

Soms hangt een titel als een slappe bikini boven het gebrek aan lading.
Het gevaar van een 'te grote verwachting scheppen'.
Het weerspiegelt in het vensterglas. En hèt sluipt nu tussen m'n woorden.


IK wil hier zoveel dingen kwijt. Hic et nunc.
Mijn onstuitbare schrijfdrift spuit 'het' hier zomaar tegen je scherm.
Ik moet me beperken. Tot een kort item.


Waarom zit jij hier voor deze vitrine?
En waarom vul ik die met mijn mannequins?


Bedreigende vragen, voor u (ik word beleefd) en voor mezelf.



De aanleiding van dit gewetensonderzoek is gebaseerd op twee feitjes.

1.
Ik merk dat er weer "heibel" is geweest op dit Forum.
De moderator vraagt naar "respect".

Daarom de titel over de vitrines van jouw ziel.

Want ik vermoed dat als we elkaar in de ogen konden kijken
het internet 'hoffelijker' zou worden.

2.
Omdat ik van 'Meander' een bericht in mijn brievenbus kreeg
met een heerlijke titel : "Waar wij ons vergaten".
Wat een perspectief. Daar word ik dromerig weemoedig van.

3.
En na een doorkijkoperatie van beide punten hierboven
komt die angstaanjagende vraag :


"Waarom zit dit onbeduidend oud mannetje hier zijn vingers te verslijten?"




Uvi


* Ook alfabet is puur Grieks : samenvoeging van 'alpha en bèta' .
(Wikipedia legt je dat wel uit.)

En een toemaatje:
"Het bericht van Give op zijn site doet me nog maar eens nadenken."
Maar 'nadenken kan je gezondheid schaden'.
Misschien kan dit ook nog op een pakje sigaretten.

[Gast]

Gegroet uvi,

Maar 'nadenken kan je gezondheid schaden'.

Schaden, weet ik niet, het is wel vaak tijdverspilling.
Of je geen antwoord, of het antwoord komt vanzelf.
Je stopt je kop maar vol met ballast,
vergelijk het met een vrouwenhandtas, zeker de mijne

[Gast]

uvi
ik heb hier een hele tijd zitten lezen
ben maar een voorbijganger
ik ken u niet
u kent mij niet

doorheen uw gedichten voel ik veel emoties

het gedicht SCHRIFTUUR vond ik bijzonder....
die zorg om uw dochter
lijkt me
in een ver afrikaans land?

Als ik kan blijf ik hier wel komen
tot ziens
tobias

[uvi]

Dag Tobias en Jely-jeppo,


Oef, jullie redden mijn avond.
Vandaar meteen een 'dank u', voor ik aan een vervolg begin.
Op de vitrines van uw ziel.

Want lezen kan even schadelijk zijn als schrijven.
En nadenken. Dat weet ik. Daarom dank voor uw durf.

En toch, al schrijf ik alleen nog voor mezelf,
ik zal blauw blijven plakken op een leeg en wit scherm.
Zo kom ik mezelf tegen. Ergens anders dan in mijn zetel.

Je weet nooit voor wat het goed is.


Plots denk ik aan de opmerking van m'n geliefde deze week.

Ik heb 'metalen halve maantjes' op de achterzolen van m'n schoenen
laten plaatsen. Ik verslijt hielen aan de lopende band.
En niet in mijn zetel.


Ik vermoed dat ze een beetje beschaamd is voor
het 'kordate geklikklak' dat ik nu produceer. Zonder gêne.

Ze vroeg me diplomatisch: "Vind je dat lawaai niet vervelend?".
Terwijl ze wat anders bedoelde.

Ik antwoordde haar:
"Neen hoor, zo hoor ik mezelf aankomen en weet ik dat ik daar ben.
Een verwittigd man is er immers twee waard."


Uvi

[visje70]

beste uvi,

'blijf maar blauw plakken ,op een leeg wit scherm' ,
het zal nooit maar dan ook nooit voor jou alléén zijn !

ik kan je alléén maar danken voor je blauwe hoek, waarin je zoveel moois neerpende !
het is goed dat ik soms mijn hersens eens moet gebruiken ,dan vallen ze tenminste niet in slaap. ze hebben het broodnodig.

welterusten uvi ,

met lieve groetjes van visje