Samen dichten, samen schrijven...
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
STERK
Ik dacht dat het niet kon :
dat iets wat je niet ziet
je alle dagen draagt
en sterker maakt
Alsof je spieren krijgt
van liefde
En kijk , het klopt :
het hart van oma
slaat nog altijd over
als ze opa ziet.
Maar nu hij oud is en te bed ,
misschien nog net de hemel haalt,
loopt oma sinds een poosje
krommer en vraagt ze vaker
om mijn arm.
Zonder hem krijgt
ze huis niet warm
en zelfs de hond
zakt zuchtend naast de luie stoel.
Dus is het waar
dat liefde
spieren geeft
en op de duur
ook vuur .
Bart Moeyaert
Fernanda
Ik dacht dat het niet kon :
dat iets wat je niet ziet
je alle dagen draagt
en sterker maakt
Alsof je spieren krijgt
van liefde
En kijk , het klopt :
het hart van oma
slaat nog altijd over
als ze opa ziet.
Maar nu hij oud is en te bed ,
misschien nog net de hemel haalt,
loopt oma sinds een poosje
krommer en vraagt ze vaker
om mijn arm.
Zonder hem krijgt
ze huis niet warm
en zelfs de hond
zakt zuchtend naast de luie stoel.
Dus is het waar
dat liefde
spieren geeft
en op de duur
ook vuur .
Bart Moeyaert
Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Het is moeilijk kiezen hoor !!
SCHOONHEID
Wat een schoonheid heeft deez’ wereld
alles zingt zijn levenslied
Schoonheid die ons zo vertedert
maar die men niet altijd ziet
Kijk eens naar de pimpelmezen
kib’blend op een vette zwoerd
of het oudje, ’t zit te lezen
in iets dat naar vroeger voert
En hoe prachtig zijn de vlokken
van de allereerste sneeuw
Zie het kindje strooit wat brokken
voor die grote dikke meeuw
En wat vindt ge van die trage
moe en zware, zwangere vrouw
’t is nu iets voor alle dage’
en ze maakt de kleertjes …blauw
Men maakt vele verre reizen
bergen meren en misschien
ook kastelen en paleizen
wilde dieren wil men zien
‘k Weet er zijn ook trieste zaken
in de wereld is veel leed
maar toch schreeuw ik van de daken :
“schoonheid is er bij de vleet”
‘k Vind een leven zonder rijkdom
voor het oog, geen echt bestaan
maar geen angst, het is hier alom
schoonheid zit soms in een traan
Tussen tranen en het lijden
zie ik zusters in de weer
steriel wit, de pijn bestrijden
altijd helpend, keer op keer
Want dat is de ware schoonheid:
zonder haat, of nijd of grief
Min elkaar, eenieders vrijheid
mensen heb elkander lief
ELMER DE MAYER uit “ Huilen in de nacht “
Fernanda
SCHOONHEID
Wat een schoonheid heeft deez’ wereld
alles zingt zijn levenslied
Schoonheid die ons zo vertedert
maar die men niet altijd ziet
Kijk eens naar de pimpelmezen
kib’blend op een vette zwoerd
of het oudje, ’t zit te lezen
in iets dat naar vroeger voert
En hoe prachtig zijn de vlokken
van de allereerste sneeuw
Zie het kindje strooit wat brokken
voor die grote dikke meeuw
En wat vindt ge van die trage
moe en zware, zwangere vrouw
’t is nu iets voor alle dage’
en ze maakt de kleertjes …blauw
Men maakt vele verre reizen
bergen meren en misschien
ook kastelen en paleizen
wilde dieren wil men zien
‘k Weet er zijn ook trieste zaken
in de wereld is veel leed
maar toch schreeuw ik van de daken :
“schoonheid is er bij de vleet”
‘k Vind een leven zonder rijkdom
voor het oog, geen echt bestaan
maar geen angst, het is hier alom
schoonheid zit soms in een traan
Tussen tranen en het lijden
zie ik zusters in de weer
steriel wit, de pijn bestrijden
altijd helpend, keer op keer
Want dat is de ware schoonheid:
zonder haat, of nijd of grief
Min elkaar, eenieders vrijheid
mensen heb elkander lief
ELMER DE MAYER uit “ Huilen in de nacht “
Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
nog steeds, interim-verpleegster, secretaresse, huisvrouw, oma, echtgenote,
maar een gedichtje kan er vandaag toch af.
ria
Dank aan de vrienden, voor berichtjes, emails en telefoontjes.
...kijk maar eens in jullie brievenbus.
maar een gedichtje kan er vandaag toch af.
ria
Dank aan de vrienden, voor berichtjes, emails en telefoontjes.
...kijk maar eens in jullie brievenbus.
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Het onbegrepen gesprek
Ik had mijn handen om mijn moeders heup geslagen
en mijn hoofd in haar strenge schoot gevleid.
Als een gelukkig kind zo wreed,
heb ik, in lach en scherts, gezeid:
"Moeder! wat zijt ge hard!"
"Moeder! wat zijt ge breed!"
Ze heeft me langzaam aangezien
als een die een verre kust herkent.
Het was of ze zoetjes wenen ging
om een bitterheid
mij onbekend.
Maar toen: een grijze glinstering,
een warme spot in haar mijmerend' ogen.
-Zo breekt de zachtste lamp het schemeruur-
Over mijn hoofd was haar hoofd gebogen
en haar stem in mijn haar
als een bevend vuur:
"Ge weet dat de kinderen komen met een boot,
"uit een ver land,
"van over de zee.
"Maar bij 't landen is het schip te groot
"en zo voert gij met dit harde schuitje mee.
"En was dit schuitje niet zo breed geweest,
"dan had mijn jongen nu niet bestaan."
Ik heb dit wonder bescheid
slechts veel later verstaan.
En ook: dat de navelstreng niet is van vlees en bloed
maar van d'oneindige woorden, die ons heimlijk binden.
Als mijn moeder van dit leven scheiden moet,
welk' wondre zin
zal ik in haar simpelste woorden
vinden?
Marnix Gijsen
mvg
Robbe
Ik had mijn handen om mijn moeders heup geslagen
en mijn hoofd in haar strenge schoot gevleid.
Als een gelukkig kind zo wreed,
heb ik, in lach en scherts, gezeid:
"Moeder! wat zijt ge hard!"
"Moeder! wat zijt ge breed!"
Ze heeft me langzaam aangezien
als een die een verre kust herkent.
Het was of ze zoetjes wenen ging
om een bitterheid
mij onbekend.
Maar toen: een grijze glinstering,
een warme spot in haar mijmerend' ogen.
-Zo breekt de zachtste lamp het schemeruur-
Over mijn hoofd was haar hoofd gebogen
en haar stem in mijn haar
als een bevend vuur:
"Ge weet dat de kinderen komen met een boot,
"uit een ver land,
"van over de zee.
"Maar bij 't landen is het schip te groot
"en zo voert gij met dit harde schuitje mee.
"En was dit schuitje niet zo breed geweest,
"dan had mijn jongen nu niet bestaan."
Ik heb dit wonder bescheid
slechts veel later verstaan.
En ook: dat de navelstreng niet is van vlees en bloed
maar van d'oneindige woorden, die ons heimlijk binden.
Als mijn moeder van dit leven scheiden moet,
welk' wondre zin
zal ik in haar simpelste woorden
vinden?
Marnix Gijsen
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Nog een kleintje , een doordenkertje
hoeveel moogt ge er hier eigenlijk zetten ?
GEVAAR
Plots is er dat éne moment
die éne flits
die heel je leven doet daveren
waardoor niets meer is
als vroeger
Plots is er dat éne touwtje
dat alles uit het gareel doet lopen
waardoor je beseft
dat de dagelijksheid van vroeger
geluk heet
Hou het vast
Nic Jans uit "Sporen in de nacht "
Fernanda
hoeveel moogt ge er hier eigenlijk zetten ?
GEVAAR
Plots is er dat éne moment
die éne flits
die heel je leven doet daveren
waardoor niets meer is
als vroeger
Plots is er dat éne touwtje
dat alles uit het gareel doet lopen
waardoor je beseft
dat de dagelijksheid van vroeger
geluk heet
Hou het vast
Nic Jans uit "Sporen in de nacht "
Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Wat ongelooflijk mooie gedichten zijn
"De Wolken" van Martinus Nijhoff
" Ik heb de hele winter niet geweten " van Paul Verbruggen
maar die hebben hier op poezie al gestaan
En hiervoor was ik op 1 Januari te laat
1 JANUARI
Heb zo geroepen in de natuur ,
op bomenpaden .Stil te staan
en te kijken naar de kale
stammen en maar roepen.
O, laat er evenwicht zijn tussen
de sterke bomen en mijn
binnenste. Het laatste zo
onrustig. De stammen
daarentegen zijn fier.
Heel alleen roepen, gebaren
maken en klanken schreeuwen.
Hoop dat het geeft. Ja, het geeft.
Aan het eind van de dag
nagenoeg schor met hese stem,
maar rustiger.
ARMANDO uit “Armando , schilder-schrijver” 1985
Fernanda
"De Wolken" van Martinus Nijhoff
" Ik heb de hele winter niet geweten " van Paul Verbruggen
maar die hebben hier op poezie al gestaan
En hiervoor was ik op 1 Januari te laat
1 JANUARI
Heb zo geroepen in de natuur ,
op bomenpaden .Stil te staan
en te kijken naar de kale
stammen en maar roepen.
O, laat er evenwicht zijn tussen
de sterke bomen en mijn
binnenste. Het laatste zo
onrustig. De stammen
daarentegen zijn fier.
Heel alleen roepen, gebaren
maken en klanken schreeuwen.
Hoop dat het geeft. Ja, het geeft.
Aan het eind van de dag
nagenoeg schor met hese stem,
maar rustiger.
ARMANDO uit “Armando , schilder-schrijver” 1985
Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
uit de dichtbundel "shadow walkers" a fight against cancer van
sander d'haese
vertaald uit het Engels
onsterfelijkheid
Wat nog komen moet, kunnen we niet voorspellen,
maar sommige dingen staan geschreven in de sterren.
Over ons zeg ik, je moet me geloven:
Samen zijn we sterk, mijn schat,
hier op aarde en hierboven.
Mijn meisje, doe gewoon je ogen dicht,
laat me je lippen zoenen
waar een eeuwig leven ligt.
Neem miijn hand en denk niet meer aan morgen,
want morgen is vandaag
en vandaag is voor altijd.
met deze bundel hoopte Sander in de loop van het schooljaar 2005-2006
weer te kunnen aansluiten bij zijn klasgenoten in de twaalfde klas van de Steinerschool. Hij hoopte in mei 2006 zijn dichtbundel als eindwerk aan te bieden en voor te stellen, maar hij verloor de strijd!
Nog een gedicht van Sander
Stemmingen
Door het raam zag ik
de winter, hij camoufleerde de stad
onder een hemels wit sneeuwtapijt.
De lente veranderde mijn kale oude boom
in een nieuw groen symbool van leven.
De eerste zon van de zomer
brak door de grijze wolkenlucht
en bracht hoop in donkere dagen.
En op het eind zag ik hoe mijn boom
zijn tooi weer losliet,
blad na blad, twijg na twijg...
Vandaag voel ik de sneeuw onder mijn voeten,
betast ik de bloesem van de boom.
Ik voel de zon op mijn gezicht,
en de blaadjes, die over mij vallen.
Maar wie we ooit waren, wat gewoon was,
is slechts een herinnering...
We zijn niet vrij. Nooit! Die dag komt nooit!
sander d'haese
vertaald uit het Engels
onsterfelijkheid
Wat nog komen moet, kunnen we niet voorspellen,
maar sommige dingen staan geschreven in de sterren.
Over ons zeg ik, je moet me geloven:
Samen zijn we sterk, mijn schat,
hier op aarde en hierboven.
Mijn meisje, doe gewoon je ogen dicht,
laat me je lippen zoenen
waar een eeuwig leven ligt.
Neem miijn hand en denk niet meer aan morgen,
want morgen is vandaag
en vandaag is voor altijd.
met deze bundel hoopte Sander in de loop van het schooljaar 2005-2006
weer te kunnen aansluiten bij zijn klasgenoten in de twaalfde klas van de Steinerschool. Hij hoopte in mei 2006 zijn dichtbundel als eindwerk aan te bieden en voor te stellen, maar hij verloor de strijd!
Nog een gedicht van Sander
Stemmingen
Door het raam zag ik
de winter, hij camoufleerde de stad
onder een hemels wit sneeuwtapijt.
De lente veranderde mijn kale oude boom
in een nieuw groen symbool van leven.
De eerste zon van de zomer
brak door de grijze wolkenlucht
en bracht hoop in donkere dagen.
En op het eind zag ik hoe mijn boom
zijn tooi weer losliet,
blad na blad, twijg na twijg...
Vandaag voel ik de sneeuw onder mijn voeten,
betast ik de bloesem van de boom.
Ik voel de zon op mijn gezicht,
en de blaadjes, die over mij vallen.
Maar wie we ooit waren, wat gewoon was,
is slechts een herinnering...
We zijn niet vrij. Nooit! Die dag komt nooit!
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Het regent zachtjes op de stad
Weer huilt het in mijn hart
Zoals het buiten regent ;
Wat voor gevoel zo zwart
Dringt binnen in mijn hart ?
O zacht regengeluid
Op straat en op de daken !
Voor mijn landerigheid
O dat zingend geluid !
't Huilt zomaar in dit hart
Dat zichzelf niet kan harden.
Wat ! Geen die jou verraadt ?...
Dit hart huilt zomaar wat.
Dit is het ergste lijden
Dat ik niet weet waarom -
Liefde of haat, geen van beide-
Mijn hart toch zo moet lijden !
Arthur Rimbaud
Weer huilt het in mijn hart
Zoals het buiten regent ;
Wat voor gevoel zo zwart
Dringt binnen in mijn hart ?
O zacht regengeluid
Op straat en op de daken !
Voor mijn landerigheid
O dat zingend geluid !
't Huilt zomaar in dit hart
Dat zichzelf niet kan harden.
Wat ! Geen die jou verraadt ?...
Dit hart huilt zomaar wat.
Dit is het ergste lijden
Dat ik niet weet waarom -
Liefde of haat, geen van beide-
Mijn hart toch zo moet lijden !
Arthur Rimbaud
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
lotte - Lid geworden op: 26 apr 2005, 13:47
- Locatie: Tielt
Verstild In Steen
Het hart was koud
Het woord wat stil
De wind stak op
De regen viel
De lucht was grijs
Het vuur verdween
Ik zag jou naam
Verstild in steen
De hemel leek
Zo ver van mij
De koude grond
Was zo dicht bij
Ik was nog nooit
Zo klein geweest
Ik zag jouw naam
Verstild in steen
Opeens een stem
Van binnenuit
Een zachte schreeuw
Een stil geluid
Mijn hart stond op
De angst verdween
Ik zag jouw naam staan
Verstild in steen
Ik liet jou los
Ik liet jou gaan
Ik zag dat alles wat geweest is
Blijft bestaan
Ik zag het licht
Ik vond de rust
Ik zag de ruimte
Zag de wolken
In de lucht
Mijn hart stond op
De angst verdween
Zag jou in alles
Om me heen
Tekst Stef Bos
Het hart was koud
Het woord wat stil
De wind stak op
De regen viel
De lucht was grijs
Het vuur verdween
Ik zag jou naam
Verstild in steen
De hemel leek
Zo ver van mij
De koude grond
Was zo dicht bij
Ik was nog nooit
Zo klein geweest
Ik zag jouw naam
Verstild in steen
Opeens een stem
Van binnenuit
Een zachte schreeuw
Een stil geluid
Mijn hart stond op
De angst verdween
Ik zag jouw naam staan
Verstild in steen
Ik liet jou los
Ik liet jou gaan
Ik zag dat alles wat geweest is
Blijft bestaan
Ik zag het licht
Ik vond de rust
Ik zag de ruimte
Zag de wolken
In de lucht
Mijn hart stond op
De angst verdween
Zag jou in alles
Om me heen
Tekst Stef Bos
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
'Slaap maar', zeg ik
tegen een dochter die allang slaapt
en daar wakker van wordt.
Het onweert. Misschien wil ik wel
dat zij bang is, dan kan ik vader zijn.
Maar ik kan niets anders dan samen met haar
niets kunnen.
Zoals woorden. De dingen gebeuren.
Zonder woorden zouden ze ook gebeuren.
Maar dan zonder woorden.
HERMAN DE CONINCK
tegen een dochter die allang slaapt
en daar wakker van wordt.
Het onweert. Misschien wil ik wel
dat zij bang is, dan kan ik vader zijn.
Maar ik kan niets anders dan samen met haar
niets kunnen.
Zoals woorden. De dingen gebeuren.
Zonder woorden zouden ze ook gebeuren.
Maar dan zonder woorden.
HERMAN DE CONINCK
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
M e e r
Ik weet hier in dit land
twee mooie meren
waar witte zwanen nog
Gezelle declameren,
waar in het licht de lakonieke
golfjes wiegelen
en zich de blauwe hemelen
permanent in spiegelen.
Ik twijfel dikwijls aan me zelf
maar elke keer
voel ik me daar voordat ik 't weet
een beetje méér.
Toon Hermans (uit ik heb het leven lief)
Ik weet hier in dit land
twee mooie meren
waar witte zwanen nog
Gezelle declameren,
waar in het licht de lakonieke
golfjes wiegelen
en zich de blauwe hemelen
permanent in spiegelen.
Ik twijfel dikwijls aan me zelf
maar elke keer
voel ik me daar voordat ik 't weet
een beetje méér.
Toon Hermans (uit ik heb het leven lief)
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Je hebt die avond zo fijn met mij gesproken
Je hebt die avond zo fijn met mij gesproken,
dat alle bloemen zich begonnen te tooien ;
Plots werden wij verliefd en zijn zij ontloken,
om hun petaaltjes in onze schoot te strooien.
Je sprak teder over toekomstige jaren,
die we zouden drinken als langbewaarde wijn ;
Hoe zouden wij het luiden van het lot ervaren ?
Hoe zouden wij beminnen, als wij ouder zijn ?
Je stem was als een omhelzing met zoete pijn,
toen jouw brandend hart me kalme schoonheid bood,
zodat ik als ik wou, zonder vrees in staat zou zijn
om de kronkelwegen te volgen naar de dood.
Emile Verhaeren
Je hebt die avond zo fijn met mij gesproken,
dat alle bloemen zich begonnen te tooien ;
Plots werden wij verliefd en zijn zij ontloken,
om hun petaaltjes in onze schoot te strooien.
Je sprak teder over toekomstige jaren,
die we zouden drinken als langbewaarde wijn ;
Hoe zouden wij het luiden van het lot ervaren ?
Hoe zouden wij beminnen, als wij ouder zijn ?
Je stem was als een omhelzing met zoete pijn,
toen jouw brandend hart me kalme schoonheid bood,
zodat ik als ik wou, zonder vrees in staat zou zijn
om de kronkelwegen te volgen naar de dood.
Emile Verhaeren
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste vrienden,
Het was een schitterende gedichtendag,
met een hele variatie mooie poëzie en
proza !
Bedankt aan iedereen 
Zoals eerder gezegd, gaan wij nu over naar
Valentijn !
Straks, las ik een prachtig gedicht van
Toon Hermans : "Leeg huis" en ik beleefde
terug wat ik schreef toen Alter enkele
dagen in de kliniek lag........
Dat gemis...... een gevoel van leegte....
LEEG HUIS
Mijn lief,
wat heb ik je gemist,
nu je weer thuis bent is wat koud was plots'ling warm.
Het bed
was zonder jou een houten kist,
nu is het bed weer bed, kom liggen in mijn arm.
Wat goed,
je bent weer thuis,
ik telde uur na uur, m'n lief, vol ongeduld.
Een hok
is nu ineens een huis,
jij hebt de leegte volop ingevuld.
Toon Hermans
Het was een schitterende gedichtendag,
met een hele variatie mooie poëzie en
proza !
Bedankt aan iedereen
Zoals eerder gezegd, gaan wij nu over naar
Valentijn !
Straks, las ik een prachtig gedicht van
Toon Hermans : "Leeg huis" en ik beleefde
terug wat ik schreef toen Alter enkele
dagen in de kliniek lag........
Dat gemis...... een gevoel van leegte....
LEEG HUIS
Mijn lief,
wat heb ik je gemist,
nu je weer thuis bent is wat koud was plots'ling warm.
Het bed
was zonder jou een houten kist,
nu is het bed weer bed, kom liggen in mijn arm.
Wat goed,
je bent weer thuis,
ik telde uur na uur, m'n lief, vol ongeduld.
Een hok
is nu ineens een huis,
jij hebt de leegte volop ingevuld.
Toon Hermans
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
VRIENDSCHAPSWENSEN.
ik zou je willen groeten
om even stil te staan
bij de warmte uit je ogen
en dan lachend voort te gaan.
ik zou je willen vragen
om nooit meer weg te gaan
gewoon 'n vriendschap te bewaren
'n deurtje weten openstaan.
ik zou je willen tillen
boven ieder om je heen
meer te zijn dan kille mensen
'n duim omhoog: oké !
ik zou je willen zoenen
- noch meer noch min dan dat -
om gewoonweg te beleven
wat ik te vragen had.
ik zou je willen danken
met alles wat ik heb
omdat jij en ik steeds vrienden zijn
en ik jouw vriendschap krijg.
Frido groet de lezer.
-------------------------------------------------------------------------------------
Ik kom zopas van buiten
ho jee, je moest 'ns zien
d'r zitten rupsen op mijn spruiten
wel meer dan tweemaal tien.
Mensen toch, wat vang ik aan
met al die groene beesten
z'op de blaadr'n laten staan
om lekker voort te feesten?
'k Heb ze verderop gezet
je kunt maar nooit nie weten
dat later op een bloemenveld
een troepje vlinders komt gezeten.
Dan wens ik mijn vriend naast mij
dat een ballet van bonte kleuren
vlindervleugels in de wei
ons tweetjes op zou fleuren.
Vlinder weet je nog die dag
als rups zat j'op mijn spruiten
toen ik je vreedzaam vreten zag
-- ik ga nu eventjes naar buiten --
Frido wenst een vriend naast zich.
-------------------------------------------------------------------------------------
Een schaduw van onzekerheid
trekt over de top van een verbond
zodat de stijgend-warme wens
van twee verwarde mensenlevens
condenseert in tranen,
die druppelen op de grond
naar sterkbezielde wortels
en die het weifelend geluk
opnieuw gaan stuwen
dwars doorheen de schaduw
en door d' onzekerheid
zodat de zon laat zien
d'een aan d'ander
dat we nog verbonden zijn
Een knipoog van Frido aan de lezer
-------------------------------------------------------------------------------------
Als de kerkdeur open staat
"Sapristie de nonden kolenbak"
sakkerde grootva, die een kaars opstak
Hij hield zijn vingers voor 'n kind z'n mond
de jongen blies op d'ingebeelde wond
Ze schoten beiden in een gulle lach
orgelpijpen knikten stil "dat mag"
Twee dolle duiven dwaalden rustloos hoog
't wijwatervatje lachte groen en droog
"Kom, jonge man, ik wil naar 't altaar gaan
lege stoelenrij keek de jongen aan
"Zeg opa, daar dat schilderijen-dings
zou dat niet passen in The Lord of Rings?"
"Lieve hemel, jonge man, hoe dat kan
vraag dat aan Hem of aan Sint Pieter dan!"
De knaap greep opa's hand en lachte fijn
op 't altaar kleed droogde een drupje wijn
Toen kriepte plots de deur van 't sacristij
ongemerkt schoof een jonge priester bij
De knaap keek in diens ogen zonneklaar
"bij u word ik eens misdienaar"
Dit tafereeltje komt nu uit mijn mond
ik hoop dat je het schalks en prettig vond.
Frido groet de lezer !
-------------------------------------------------------------------------------------
Ontmoeting met tegengestelde overtuiging
Pater, nee, ik wil niets horen
over je vrome winkelzaak
als een dier ben ik geboren
verdomme toch
verwekt...misschien in haat.
Pater, kom hou op met zagen
over dat beloofde land
'k heb genoeg je slip gedragen,
verleden tijd
als plechtige communicant.
Pater, nee ik wil niet luistr'n
naar deugd of zondestank
zou 'k mijn vrijheid nog gaan kluistr'n
'k weet wat ik wil
ja.....God zij dank.
Pater, een ogenblikje....wacht !
ik wou je niet mishagen
zie je niet dat men misprijzend lacht...
...ik zal je op mijn sterfbed vragen !
overweging van Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
Hé, kleine man
'k wou dat je nu bij me was
héél even
- we shall overcome -
weet je nog, het deed je huilen smelten
tot een glimlach,
m'n angst en ook de jouwe
vluchtten voor de vreugde
en onze zorg werd rust,
omdat we samen zongen
elk in onze taal
en met ons eigen kunnen.
Geen mens verwoest die zekerheid
jouw glimlach zal steeds blijven
want je kent geen tranen meer.
Kom, laat ons nog 'ns zingen
- we shall overcome -
dan vlucht m'n angst en wordt
m'n zorg
weer rust.
Mijmeringen bij een kindergraf
-------------------------------------------------------------------------------------
Vake, neen, 't is geen verdriet
dat mij doet huilen
mijn beentjes, zie je, doen zo'n pijn.
Vertel me vake, ik zal lachen
dan lach je mee met mij, zo is 't goed.
Vertel me van dat hondje en van die tien konijntjes,
die lopen konden en spelen gans de dag.
Toe, vake,
maak me blij
dan lach je mee
met mij.
Gelezen in de ogen van een hulpbehoevend kind, 30 jaar geleden
-------------------------------------------------------------------------------------
De zon piept door m'n vensterraam
een mus tjilpt goeie morgen
geeuwend trek ik mijn sokken aan
wie leest vandaag mijn zorgen
M'n koffie ruikt naar Javagrond
'k geniet met volle teugen
een speelse lach krult om m'n mond
wie deelt vandaag mijn vreugde
De zon klopt aan m'n voordeur aan
in haar stralen tel ik vrienden
veel namen gaan in 't rijtje staan
bekende anoniemen.
Dag vrienden anoniemen
-------------------------------------------------------------------------------------
Mocht ik een kanariepietje zijn
wiegelend op mijn schommelstokje
dan zong ik elke dag een mooi refrein
voor jou mijn lentevlokje
Een zwartepietje ben ik soms
ik weet nog het was gisteren
hoe ik poogde met een song
mijn deuntje ging de mist in
Maar een kanariepietje ben ik nu
wiegelend op mijn vreugdestokje
ik componeer een nieuw refrein
voor elke vriendenklokje
-------------------------------------------------------------------------------------
De waarheid is slechts een eerlijke mening.
-------------------------------------------------------------------------------------
WINTERKONINKJE
Hé guitig twinkeliertje
je hupse staartje siert je
langsheen de blanke berkenstam
bollekeflits in vuur en vlam
ik wou dat ik zopas
een guitig twinkeliertje was
Een blik door m'n vensterraam
naar de herfst in de tuin
-------------------------------------------------------------------------------------
Je luisteren verft vreugde
op de harde omslag van het boek
dat ik zo pas heb dichtgeklapt
een vreemd verhaal
dat jij vergeten doet
terwijl mijn woorden stomverbaasd
achter moeten blijven
en niet meegaan kunnen
met mezelf
en met je glimlach
die zeggen wil dat jij er bent
en ik je ken
je stil aanvaarden
van m'n gedachten in m'n beide handen
en van mijn dank
anno 1977 terug opgediept als aangename herinnering
-------------------------------------------------------------------------------------
Frido: geregistreerd op: 8-10-2004
Woonplaats: oost-vlaanderen denderstreek
Website:
Beroep: bruggepensioneerde
Interesses: literatuur - poezie - tuinieren reizen
-------------------------------------------------------------------------------------
Als ik morgen dood zou zijn
op stap naar de vergetelheid
ontvouw dan uit m'n stijf geworden handen
het woord, dat ik nooit heb uitgesproken
en bewaar het in een doek
geweven met sterke draden
van goedheid en van vrede
want niemand hoeft te weten wie ik was
ik, die nu vecht voor
wat liefde en wat leven
maar morgen dood kan zijn.
Uit m'n schoenendoos bij een blik naar de kalender.....11 november.
Frido
------------------------------------------------------------------------------------
Zij glimlachte
en sprak over niets
en ik wist dat
het dat was
waarop ik zo lang
gewacht had
Een glimlach is onbetaalbaar.
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
Ik had deze gedichten opgeslagen om een aantal daarvan op mijn webpagina te gebruiken. Daarvoor had Frido zijn toestemming gegeven.
Daarom durf ik ze hier nu ook plaatsen.
Zo blijven ze nog een hele tijd bewaard.
Er waren er wellicht veel meer, dat herinner ik mij niet meer.
Robbe, Tilly heeft mij ooit eens gezegd dat alles bewaard blijft.
Het is niet omdat de topic niet meer aanklikbaar is, dat de gedichten
niet meer zouden bestaan. Misschien toch maar eens navragen
groetjes
ria
2e. deel
Ik heb er nog een aantal gevonden, lezen maar:
21 november 2004 – Winterprik
Als 't leven buiten denkt aan slapen, zit ik
alleen bij grill'ge gloed van 't open vuur
terwijl 'k de vlammen met hun prooi zie spelen
knett'rend in 't zacht geruis van 't avonduur.
De tijd dat jeugdig hout zijn bloesems kuste
is nu voorbij; geen enkel groenend blad
zal ooit met zwakke stille adem strelen
de vogel, die er eens zijn nestje had.
In 't spel der vlammen zie ik huizen storten
en mensenlevens, teer als tere was,
aan 't smelten gaan in vaste greep van d' hitte
die trillend leven maakt tot doodse as.
Met vragend' ogen zie ik dreigend hellen
de wank'le toren van het aards bestaan
en toch verlang ik telkens weer naar 't leven
dat iedr'e morgen bij mijn bed komt staan.
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
3 januari 2005
Aan een lieve gast en een bekend onbekendje. Aan iedereen !
Een gul-knusse trein
staat op jou te wachten
een gezellige reis
in onze gedachten.
De gids is de tijd
zal zorgen verzachten,
ik zit aan het raam
ongeduldig te wachten.
Alléén-zijn gedaan
naar jou wil ik trachten
je wensen verstaan
met hernieuwende krachten.
Je stapt op de tree
je zoekt mijn verlangen
ik zing hé hé hé
een blos op je wangen.
We zitten nu saam
de reis gaat beginnen,
de gids roept "komaan!"
het lachen herwinnen.
De treinwachter fluit:
daar komen ons vrienden
seniorengroep luid
die plaatsjes verdienen.
We zingen een lied
op neuriende sporen
en verdringen verdriet
voor al wie wil horen.
Bekend onbekendje
we hebben tijd zat
elke dag herkent je
in morgen vervat.
Hartelijke groeten met een knipoog en een schouderklop
van Frido
_________________
de zon wil ook wel door kleine raampjes schijnen
-------------------------------------------------------------------------------------
28 februari 2005
NARE FLITSEN
Drukke witte-schorten-wereld.
"Kom, vriendje, 'k geef je maar een prik"
't Plafond kijkt onverschillig neder
de baxter drupt gedwee naar schrik.
Beddenwieltjes die geruisloos kriepen
meewarig loenst een gangen-blik.
De lift duikt snel een paar verdiepen,
't operatieschortje geeft geen krimp.
Een groene plank ligt koel te wachten
onzekerheid trilt 'n gestrekte arm
'n zachte hand aait grimassen-wangen
weg van witte woede, ogen warm.
"Vriend, we gaan je graag bewaken
een etmaal lang jou mooi in beeld
gehuld in spinnenwebben-draden
morgen is jouw angst geheeld."
"Smakelijk, meneerke, soepje van tomaten,
lengfilet in fijn-gekruide saus."
Straks komt een vreugde-bries mij halen
de zon wenkt zachtjes "welkom thuis!"
Gevoelens van Frido
(enkele weken voor zijn dood – opmerking van ria)
-------------------------------------------------------------------------------------
25 februari 2005 – hier ook
Ik ken de rust
nog niet
de koelte van de avond
want op m'n huid prikt scherp
de warmte van zoveel woorden
wijl wolken beelden
blijven vormen
van wat ik vroeger zocht.
Ik draag ze immer mee
die stille pijn
omdat ik nooit meer zeggen mag
aan niemand meer
hoe mooi het was.
Souvenirke van een zomeravond.
Knipoog naar de lezer.
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
10 februari 2005
Ping pong
hartendief
senior
toffe vriend
forumland
gedachtenzee
inzet
@-tjes groet
praatjes
weltevree
vensterraam
ruime blik
wensen
fijne groep
oefenen
pps-enlied
traanoog
lachbui
warme groet
duim omhoog
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
18 maart 2005
WELKOM, LENTE ! Ik smikkel-smekkel gulzig
aan een nieuwe lentevlok.
De aarde zuigt geduldig
slierten zonnestralen op.
Sneeuwklokjes bidden needrig
hun hoofdjes naar beneen,
'n roodborstje knikt vredig
'n egel droomt...'n bol-ineen.
Het tuinpad lokt m'n stil gepeins
naar vrienden in de verte
of zijn ze zoveel dichterbij
dan ooit mijn oog bemerkte ?
Het zachte kloppen van m'n hart
tikt: " hé, een woord is nooit ver weg
van elke mens-'n boom- apart
in 't bos van het seniorennet "
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
Sterretje
Mocht ik vanavond een sterretje zijn,
dan zou ik me héél vooraan wringen
en brouwde 'k een zacht-lief refrein
om dicht bij jou te gaan zingen.
Dan klopte ik stil aan je vensterraam
- zie dat je de slaap niet kunt vatten -
mag ik stilletjes bij jou komen staan...
...de muren kunnen je zorg toch niet snappen.
De dag had je vreugde doorweven
met lastige vragen van hoe en waarom.
Hoe kan ik je nu een antwoordje geven...
...gewoon met de tijd, een bladzijde om !
Trekvogels slapen knus in de bomen
ze vroegen of je niet meevliegen wou
maar je vleugels zijn broos en gebogen,
als sterretje bied ik m'n stralen aan jou.
Maar helaas, ik kan nu niet toovr'n
zelfs m'n lichtstraaltje komt ook niet van mij
vrienden staan klaar om jou te aanhoren
een handdruk, een knipoog maken je blij.
Ik moet nu terug, de maan roept mij boven
'k veeg van m'n wangen een vluchtige traan
ook een ster kan gevoelens vertonen
als vreugde en last op haar weg gaan staan.
Je glimlacht nu slapend tussen de veren
ik klim op mijn straalweg hemelwaarts toe
geen zware gedachten gaan je nog deren
droom heerlijk, want je was toch zo moe.
De zon heeft beloofd bij jou ook te komen
met stralen van innerlijke vreugd,
zet ramen en deuren maar open
ontwaken al lachend dat doet zo'n deugd.
Hartelijke groeten
met een knipoog en een schouderklop
van Frido 31.12.2004
-------------------------------------------------------------------------------------
Dit schreef ik op mijn webpagina in mei 2005
Met pijn in het hart meld ik dat Frido ons enige dagen
geleden heeft verlaten
en naar het Vaderhuis is weergekeerd.
Op 13 maart ll. gaf hij nog
toestemming om gedichtjes van zijn hand,
die reeds eerder verschenen,
ook in mijn webpagina op te nemen.
Verdrietig om zijn heengaan
maar in dankbare herinnering,
zal ik dat zeker doen.
ria - mei 2005
-------------------------------------------------------------------------------------
Tot zover alles uit mijn archief van en over Frido.
Hij is nog dikwijls in mijn gedachten.
Hij was niet alleen een goed poëeet,
maar vooral een schone mens.
Zo heb ik het toch mogen ervaren,
ria
ik zou je willen groeten
om even stil te staan
bij de warmte uit je ogen
en dan lachend voort te gaan.
ik zou je willen vragen
om nooit meer weg te gaan
gewoon 'n vriendschap te bewaren
'n deurtje weten openstaan.
ik zou je willen tillen
boven ieder om je heen
meer te zijn dan kille mensen
'n duim omhoog: oké !
ik zou je willen zoenen
- noch meer noch min dan dat -
om gewoonweg te beleven
wat ik te vragen had.
ik zou je willen danken
met alles wat ik heb
omdat jij en ik steeds vrienden zijn
en ik jouw vriendschap krijg.
Frido groet de lezer.
-------------------------------------------------------------------------------------
Ik kom zopas van buiten
ho jee, je moest 'ns zien
d'r zitten rupsen op mijn spruiten
wel meer dan tweemaal tien.
Mensen toch, wat vang ik aan
met al die groene beesten
z'op de blaadr'n laten staan
om lekker voort te feesten?
'k Heb ze verderop gezet
je kunt maar nooit nie weten
dat later op een bloemenveld
een troepje vlinders komt gezeten.
Dan wens ik mijn vriend naast mij
dat een ballet van bonte kleuren
vlindervleugels in de wei
ons tweetjes op zou fleuren.
Vlinder weet je nog die dag
als rups zat j'op mijn spruiten
toen ik je vreedzaam vreten zag
-- ik ga nu eventjes naar buiten --
Frido wenst een vriend naast zich.
-------------------------------------------------------------------------------------
Een schaduw van onzekerheid
trekt over de top van een verbond
zodat de stijgend-warme wens
van twee verwarde mensenlevens
condenseert in tranen,
die druppelen op de grond
naar sterkbezielde wortels
en die het weifelend geluk
opnieuw gaan stuwen
dwars doorheen de schaduw
en door d' onzekerheid
zodat de zon laat zien
d'een aan d'ander
dat we nog verbonden zijn
Een knipoog van Frido aan de lezer
-------------------------------------------------------------------------------------
Als de kerkdeur open staat
"Sapristie de nonden kolenbak"
sakkerde grootva, die een kaars opstak
Hij hield zijn vingers voor 'n kind z'n mond
de jongen blies op d'ingebeelde wond
Ze schoten beiden in een gulle lach
orgelpijpen knikten stil "dat mag"
Twee dolle duiven dwaalden rustloos hoog
't wijwatervatje lachte groen en droog
"Kom, jonge man, ik wil naar 't altaar gaan
lege stoelenrij keek de jongen aan
"Zeg opa, daar dat schilderijen-dings
zou dat niet passen in The Lord of Rings?"
"Lieve hemel, jonge man, hoe dat kan
vraag dat aan Hem of aan Sint Pieter dan!"
De knaap greep opa's hand en lachte fijn
op 't altaar kleed droogde een drupje wijn
Toen kriepte plots de deur van 't sacristij
ongemerkt schoof een jonge priester bij
De knaap keek in diens ogen zonneklaar
"bij u word ik eens misdienaar"
Dit tafereeltje komt nu uit mijn mond
ik hoop dat je het schalks en prettig vond.
Frido groet de lezer !
-------------------------------------------------------------------------------------
Ontmoeting met tegengestelde overtuiging
Pater, nee, ik wil niets horen
over je vrome winkelzaak
als een dier ben ik geboren
verdomme toch
verwekt...misschien in haat.
Pater, kom hou op met zagen
over dat beloofde land
'k heb genoeg je slip gedragen,
verleden tijd
als plechtige communicant.
Pater, nee ik wil niet luistr'n
naar deugd of zondestank
zou 'k mijn vrijheid nog gaan kluistr'n
'k weet wat ik wil
ja.....God zij dank.
Pater, een ogenblikje....wacht !
ik wou je niet mishagen
zie je niet dat men misprijzend lacht...
...ik zal je op mijn sterfbed vragen !
overweging van Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
Hé, kleine man
'k wou dat je nu bij me was
héél even
- we shall overcome -
weet je nog, het deed je huilen smelten
tot een glimlach,
m'n angst en ook de jouwe
vluchtten voor de vreugde
en onze zorg werd rust,
omdat we samen zongen
elk in onze taal
en met ons eigen kunnen.
Geen mens verwoest die zekerheid
jouw glimlach zal steeds blijven
want je kent geen tranen meer.
Kom, laat ons nog 'ns zingen
- we shall overcome -
dan vlucht m'n angst en wordt
m'n zorg
weer rust.
Mijmeringen bij een kindergraf
-------------------------------------------------------------------------------------
Vake, neen, 't is geen verdriet
dat mij doet huilen
mijn beentjes, zie je, doen zo'n pijn.
Vertel me vake, ik zal lachen
dan lach je mee met mij, zo is 't goed.
Vertel me van dat hondje en van die tien konijntjes,
die lopen konden en spelen gans de dag.
Toe, vake,
maak me blij
dan lach je mee
met mij.
Gelezen in de ogen van een hulpbehoevend kind, 30 jaar geleden
-------------------------------------------------------------------------------------
De zon piept door m'n vensterraam
een mus tjilpt goeie morgen
geeuwend trek ik mijn sokken aan
wie leest vandaag mijn zorgen
M'n koffie ruikt naar Javagrond
'k geniet met volle teugen
een speelse lach krult om m'n mond
wie deelt vandaag mijn vreugde
De zon klopt aan m'n voordeur aan
in haar stralen tel ik vrienden
veel namen gaan in 't rijtje staan
bekende anoniemen.
Dag vrienden anoniemen
-------------------------------------------------------------------------------------
Mocht ik een kanariepietje zijn
wiegelend op mijn schommelstokje
dan zong ik elke dag een mooi refrein
voor jou mijn lentevlokje
Een zwartepietje ben ik soms
ik weet nog het was gisteren
hoe ik poogde met een song
mijn deuntje ging de mist in
Maar een kanariepietje ben ik nu
wiegelend op mijn vreugdestokje
ik componeer een nieuw refrein
voor elke vriendenklokje
-------------------------------------------------------------------------------------
De waarheid is slechts een eerlijke mening.
-------------------------------------------------------------------------------------
WINTERKONINKJE
Hé guitig twinkeliertje
je hupse staartje siert je
langsheen de blanke berkenstam
bollekeflits in vuur en vlam
ik wou dat ik zopas
een guitig twinkeliertje was
Een blik door m'n vensterraam
naar de herfst in de tuin
-------------------------------------------------------------------------------------
Je luisteren verft vreugde
op de harde omslag van het boek
dat ik zo pas heb dichtgeklapt
een vreemd verhaal
dat jij vergeten doet
terwijl mijn woorden stomverbaasd
achter moeten blijven
en niet meegaan kunnen
met mezelf
en met je glimlach
die zeggen wil dat jij er bent
en ik je ken
je stil aanvaarden
van m'n gedachten in m'n beide handen
en van mijn dank
anno 1977 terug opgediept als aangename herinnering
-------------------------------------------------------------------------------------
Frido: geregistreerd op: 8-10-2004
Woonplaats: oost-vlaanderen denderstreek
Website:
Beroep: bruggepensioneerde
Interesses: literatuur - poezie - tuinieren reizen
-------------------------------------------------------------------------------------
Als ik morgen dood zou zijn
op stap naar de vergetelheid
ontvouw dan uit m'n stijf geworden handen
het woord, dat ik nooit heb uitgesproken
en bewaar het in een doek
geweven met sterke draden
van goedheid en van vrede
want niemand hoeft te weten wie ik was
ik, die nu vecht voor
wat liefde en wat leven
maar morgen dood kan zijn.
Uit m'n schoenendoos bij een blik naar de kalender.....11 november.
Frido
------------------------------------------------------------------------------------
Zij glimlachte
en sprak over niets
en ik wist dat
het dat was
waarop ik zo lang
gewacht had
Een glimlach is onbetaalbaar.
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
Ik had deze gedichten opgeslagen om een aantal daarvan op mijn webpagina te gebruiken. Daarvoor had Frido zijn toestemming gegeven.
Daarom durf ik ze hier nu ook plaatsen.
Zo blijven ze nog een hele tijd bewaard.
Er waren er wellicht veel meer, dat herinner ik mij niet meer.
Robbe, Tilly heeft mij ooit eens gezegd dat alles bewaard blijft.
Het is niet omdat de topic niet meer aanklikbaar is, dat de gedichten
niet meer zouden bestaan. Misschien toch maar eens navragen
groetjes
ria
2e. deel
Ik heb er nog een aantal gevonden, lezen maar:
21 november 2004 – Winterprik
Als 't leven buiten denkt aan slapen, zit ik
alleen bij grill'ge gloed van 't open vuur
terwijl 'k de vlammen met hun prooi zie spelen
knett'rend in 't zacht geruis van 't avonduur.
De tijd dat jeugdig hout zijn bloesems kuste
is nu voorbij; geen enkel groenend blad
zal ooit met zwakke stille adem strelen
de vogel, die er eens zijn nestje had.
In 't spel der vlammen zie ik huizen storten
en mensenlevens, teer als tere was,
aan 't smelten gaan in vaste greep van d' hitte
die trillend leven maakt tot doodse as.
Met vragend' ogen zie ik dreigend hellen
de wank'le toren van het aards bestaan
en toch verlang ik telkens weer naar 't leven
dat iedr'e morgen bij mijn bed komt staan.
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
3 januari 2005
Aan een lieve gast en een bekend onbekendje. Aan iedereen !
Een gul-knusse trein
staat op jou te wachten
een gezellige reis
in onze gedachten.
De gids is de tijd
zal zorgen verzachten,
ik zit aan het raam
ongeduldig te wachten.
Alléén-zijn gedaan
naar jou wil ik trachten
je wensen verstaan
met hernieuwende krachten.
Je stapt op de tree
je zoekt mijn verlangen
ik zing hé hé hé
een blos op je wangen.
We zitten nu saam
de reis gaat beginnen,
de gids roept "komaan!"
het lachen herwinnen.
De treinwachter fluit:
daar komen ons vrienden
seniorengroep luid
die plaatsjes verdienen.
We zingen een lied
op neuriende sporen
en verdringen verdriet
voor al wie wil horen.
Bekend onbekendje
we hebben tijd zat
elke dag herkent je
in morgen vervat.
Hartelijke groeten met een knipoog en een schouderklop
van Frido
_________________
de zon wil ook wel door kleine raampjes schijnen
-------------------------------------------------------------------------------------
28 februari 2005
NARE FLITSEN
Drukke witte-schorten-wereld.
"Kom, vriendje, 'k geef je maar een prik"
't Plafond kijkt onverschillig neder
de baxter drupt gedwee naar schrik.
Beddenwieltjes die geruisloos kriepen
meewarig loenst een gangen-blik.
De lift duikt snel een paar verdiepen,
't operatieschortje geeft geen krimp.
Een groene plank ligt koel te wachten
onzekerheid trilt 'n gestrekte arm
'n zachte hand aait grimassen-wangen
weg van witte woede, ogen warm.
"Vriend, we gaan je graag bewaken
een etmaal lang jou mooi in beeld
gehuld in spinnenwebben-draden
morgen is jouw angst geheeld."
"Smakelijk, meneerke, soepje van tomaten,
lengfilet in fijn-gekruide saus."
Straks komt een vreugde-bries mij halen
de zon wenkt zachtjes "welkom thuis!"
Gevoelens van Frido
(enkele weken voor zijn dood – opmerking van ria)
-------------------------------------------------------------------------------------
25 februari 2005 – hier ook
Ik ken de rust
nog niet
de koelte van de avond
want op m'n huid prikt scherp
de warmte van zoveel woorden
wijl wolken beelden
blijven vormen
van wat ik vroeger zocht.
Ik draag ze immer mee
die stille pijn
omdat ik nooit meer zeggen mag
aan niemand meer
hoe mooi het was.
Souvenirke van een zomeravond.
Knipoog naar de lezer.
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
10 februari 2005
Ping pong
hartendief
senior
toffe vriend
forumland
gedachtenzee
inzet
@-tjes groet
praatjes
weltevree
vensterraam
ruime blik
wensen
fijne groep
oefenen
pps-enlied
traanoog
lachbui
warme groet
duim omhoog
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
18 maart 2005
WELKOM, LENTE ! Ik smikkel-smekkel gulzig
aan een nieuwe lentevlok.
De aarde zuigt geduldig
slierten zonnestralen op.
Sneeuwklokjes bidden needrig
hun hoofdjes naar beneen,
'n roodborstje knikt vredig
'n egel droomt...'n bol-ineen.
Het tuinpad lokt m'n stil gepeins
naar vrienden in de verte
of zijn ze zoveel dichterbij
dan ooit mijn oog bemerkte ?
Het zachte kloppen van m'n hart
tikt: " hé, een woord is nooit ver weg
van elke mens-'n boom- apart
in 't bos van het seniorennet "
Frido
-------------------------------------------------------------------------------------
Sterretje
Mocht ik vanavond een sterretje zijn,
dan zou ik me héél vooraan wringen
en brouwde 'k een zacht-lief refrein
om dicht bij jou te gaan zingen.
Dan klopte ik stil aan je vensterraam
- zie dat je de slaap niet kunt vatten -
mag ik stilletjes bij jou komen staan...
...de muren kunnen je zorg toch niet snappen.
De dag had je vreugde doorweven
met lastige vragen van hoe en waarom.
Hoe kan ik je nu een antwoordje geven...
...gewoon met de tijd, een bladzijde om !
Trekvogels slapen knus in de bomen
ze vroegen of je niet meevliegen wou
maar je vleugels zijn broos en gebogen,
als sterretje bied ik m'n stralen aan jou.
Maar helaas, ik kan nu niet toovr'n
zelfs m'n lichtstraaltje komt ook niet van mij
vrienden staan klaar om jou te aanhoren
een handdruk, een knipoog maken je blij.
Ik moet nu terug, de maan roept mij boven
'k veeg van m'n wangen een vluchtige traan
ook een ster kan gevoelens vertonen
als vreugde en last op haar weg gaan staan.
Je glimlacht nu slapend tussen de veren
ik klim op mijn straalweg hemelwaarts toe
geen zware gedachten gaan je nog deren
droom heerlijk, want je was toch zo moe.
De zon heeft beloofd bij jou ook te komen
met stralen van innerlijke vreugd,
zet ramen en deuren maar open
ontwaken al lachend dat doet zo'n deugd.
Hartelijke groeten
met een knipoog en een schouderklop
van Frido 31.12.2004
-------------------------------------------------------------------------------------
Dit schreef ik op mijn webpagina in mei 2005
Met pijn in het hart meld ik dat Frido ons enige dagen
geleden heeft verlaten
en naar het Vaderhuis is weergekeerd.
Op 13 maart ll. gaf hij nog
toestemming om gedichtjes van zijn hand,
die reeds eerder verschenen,
ook in mijn webpagina op te nemen.
Verdrietig om zijn heengaan
maar in dankbare herinnering,
zal ik dat zeker doen.
ria - mei 2005
-------------------------------------------------------------------------------------
Tot zover alles uit mijn archief van en over Frido.
Hij is nog dikwijls in mijn gedachten.
Hij was niet alleen een goed poëeet,
maar vooral een schone mens.
Zo heb ik het toch mogen ervaren,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.