Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 25 September 2013




Wij lieven ons steeds weer

Omarmd
slapen wij in
om te ontwaken
huid aan huid

In ‘t morgenlicht
nachtelijke geuren
beschermd
door handen

In hun bewegen
als spelende dieren
groeien wij
vanzelf

Samen
tot één
gloeiend
lijf

En dromen wij
met gesloten ogen
oneindig geluk

Ons lieven
in een zonnewind
als verstrengelde melodie.

Sunset

[Alterego1]

op 26 September 2013



Zo stil...

Ik ben vanmorgen
heel vroeg opgestaan
en hoorde een gerucht,
de wind fluisterde zacht,
heel zacht,mijn naam.

De dauw lag nog
over de velden,
en bij een verre boerderij
blafte een hond.
De zon kwam op.

En stralend,vol van luister,
verjoeg zij met haar licht
de zwarte dreiging
van het duister.

Ik zag de vogels
zwevend op de wind.
Zo stil in mij,
gelukkig als een kind.

De akkers,
met het goudgele graan
zo schoon.En ik ben zingend
weer naar huis gegaan.

Tineke

[Alterego1]

op 27 September 2013



Héél even...

Héél even,
ben jij gebleven
Héél even,
heb jij me warmte gegeven

Héél even,
heb ik in gedachten
de liefde met jou bedreven
Héél even heb ik gedacht
Dit is voor het leven
Maar héél even maar
ben jij gebleven,

en ik,
ik had me zo graag
helemaal aan jou gegeven,
al was het maar,
zoals in m'n dromen
Al was het maar voor,

héél even

Tinneke

[Alterego1]

op 28 September 2013




Het gemis in een woord

Even het blauwe potlood aanscherpen.
De metafoor voor het woord.
Hoe ik ooit met een griffel op een leisteen kraste.

Letters die plots een dier werden:
aap of een noot.
Mies werd later pas echt belangrijk.

Toen ze een meisje werd.
Warmer dan een woord.
En zomer in haar ogen.

Zee van begeerte.
Dat is ze altijd gebleven.
Vrouw: metafoor voor onvoltooid verlangen.

Daarom schiep God het gemis.
Om het in leven te houden.

Uvi

[Alterego1]

op 29 September 2013



Wat gebeurt er?

Jantje zat zo triestig
achter het huisje in de tuin.
Hij maakte zich grote zorgen,
om wat hij hoorde deze morgen.

Mama en papa waren zeer boos,
hij was verwonderd,
wat was er loos?

Zou het door hem zijn?
Hij was maar een kind,
en nog zo klein.

Mama moest hij het vragen,
hij kon die ruzies
niet meer verdragen.

Doch,toen hij mama zag,
lachte ze weer blij.
Ze hadden zich verzoend,
het was gelukkig voorbij.

Yna

[Alterego1]

op 30 September 2013



De hoelahoep

"hey moeke kijk eens wat ik gekregen heb?
een hoelahoep" roept de oudste kleindochter
en samen met haar jonger nichtje stappen ze in het gras
moeke volgt en zegt zo fier " maar dat kon ik vroeger goed
wil ik jou eens tonen hoe het moet"
"ik kan het al een beetje hoor" zegt ze
maar na enkele pogingen geeft ze de hoepel toch aan mij
"nu mag jij het eens proberen, we doen het om de beurt
en we tellen wie het langst kan hoelahoepen"

het is zeker al vijftig jaar geleden dat ik nog gehoelahoept heb
toen ging het heel soepel, maar nu die verdomde hoepel
hij zakt steeds naar beneden en na enkele rondjes ligt hij al in het gras
"mijn beurt" wordt er geroepen, na enkele ijverige pogingen
lukt het haar al goed en de hoepel blijft rond haar lenig lijfje draaien
we blijven nog een poosje oefenen en na enkele verwoede pogingen...
van moeke opeens hup... de hoelahoep en ik blijven maar draaien
en draaien ik blijf maar tellen ik krijg het onder de knie
al had ik het liever op mijn heupen gekregen
want nu ligt hij terug op de grond

" nu mag ik en jij moet tellen moeke" zegt de jongste kleindochter van vier
ze gooit de hoepel rond
gauw tel ik één, twee, bij drie ligt hij op de grond
ik tel er nog een rondje bij en zeg haar dat is al flink,
ze wil het nog een keer proberen
maar de hoepel is véél te groot voor dat fijne lijfje
ze raapt de hoepel op en zegt dan pienter tegen mij
"ik wil het nog eens laten djaaien maaj we gaan ni meej tellen (haha)
en terwijl mijn patatjes stonden over te koken
werd mijn record toch wel eerlijk verbroken

Neske

[Alterego1]

op 1 Oktober 2013



Herfstmijmering

Door wind en regen verfomfaaid
begint 't zomerlover te verkleuren,
bloemen lijken wel gepierewaaid
ze doen ons de zomer betreuren

Als in September de herfst nadert,
brengt 't ons dagen kil en donker
waarin boom en struik ontbladert
met nachten vol sterrengeflonker

't Is een tijd om over te bezinnen
wat we kregen,of hebben gegeven,
om met voldaan gevoel vanbinnen
welomschreven 't leven te beleven.

Alterego

[Alterego1]

op 2 Oktober 2013




Het groot mysterie

In de ogen
van een pasgeboren kind
is er zoveel te zien...
De immensiteit van het heelal,
een wijsheid
die niemand verwacht
en toch...

Deze miniatuurmens
brengt een mysterie met zich mee.
Iets dat wij al lang vergeten zijn !
Het leven
heeft hem nog niet besmet...

Maar in de ogen
van een stervende
kan men hetzelfde zien.
Het is alsof een onbekende kracht
de zuiverheid van het begin
terugbracht...

Bosrankje

[Alterego1]

op 3 Oktober 2013



Genegenheid

Genegenheid omhult mijn lichaam
als een wollen jas, steeds bij de hand
die het hart verwarmt en zorgzaam
miezerige buitjes bant uit ’t land.

Liefde beschermt mijn hele zijn
wijkt geen moment van mijn zij.
Het avondrood ademt rozemarijn.
De dag voltooit een hemels schilderij.

Bo’ke

[Alterego1]

op 4 Oktober 2013




Herinneringen.

Kijkend naar mijn kleine tuintje,
met herfstig zonlicht overgoten
dwalen gedachten over en weer,
verleden is één grote herinnering
sommigen liefdevol gekoesterd
andere liever vlug vergeten.

Een merel drinkt voorzichtig
uit de groen verweerde waterbak,
nog een aandenken aan hem.
Op een dag bracht hij het naar huis
en het oude ding staat er nog
op dezelfde plaats, onveranderd.

Gedachten aan hoe hij secuur zorgde
voor alles wat groeide en bloeide
komen even boven, stekjes nam
en plantte, het was zijn grote passie,
onnavolgbaar voor mij, helaas.

Hoe ouder een mens wordt, hoe rijker
de schat aan lang voorbije momenten,
samen beleefd, gelachen of geweend,
dingen doen, ongedwongen praten,
wij twee samen sterk tegen de wereld,
genoeg aan een blik, een oogopslag,
gegroeid door een halve eeuw samen.

Herinneringen, dé kers op de taart
van een eenvoudig, gelukkig leven.

Bomi.

[Alterego1]

op 5 Oktober 2013





Laat mij leven

Hoelang nog
zal de lijdensweg duren
de zenuwdraden
zijn gespannen

Mijn hoofd slaat op hol
wat zal er komen
het hart bonkt om uitleg
het antwoord komt niet

Ik ben op mijn hoede
voor wat
ik weet het niet eens
het euvel
kan ik niet inschatten

De lat ligt nu te hoog
laat ze aub zakken
zodat ik er weer bij kan
en harmonieus met
het leven
kan verder gaan.

Claire Vanfleteren

[Alterego1]

[Alterego1]

op 6 Oktober 2013




Vondelingetje

Slapend roosje
amper een etmaal
eenzaam en
verlaten...

Slapend roosje
onbewust
van deze koude
wereld

Slapend roosje
wie wil zich over jou
ontfermen
jou beschermen ?

Slapend roosje
wie zal
je liefste mama
zijn ?

Elisa

[Alterego1]

op 7 Oktober 2013




De zee

Daar waar de zee de einder kust
wil ik met jou ver-zeilen
en in dit vredig niemandsland
mijn liefste dromen delen

De wind verwaait zo speels de tijd
geen mens kan ons hier vinden
en als een storm mij wakker schudt
deint op de golven nog
ons tederste verhaal.

Elleke

[Alterego1]

op 8 Oktober 2013



Verdriet

Diep in mij, woont een groot verdriet
het groeide stilaan en men zag het niet
gebeurtenissen uit mijn kinderjaren
woorden van mensen daden,gebaren.

Het leven dat heel anders verliep
een gelijke ziel …ik vond ze niet.
Al die draden werden een hele bal
soms lijkt het of ik er in stikken zal.

Dan komt die bal tot in mijn keel
ik huil,ik roep maar dat helpt niet veel.
Waar het om gaat,begrijpt men niet
kon ik het maar verwoorden…in een lied.

De ontgoochelingen eruit braken,
er een prachtige melodie mee maken.
Mijn tranen rijgen op een notenbalk
tot wondere muziek die troost en zalft.

Die in ieders hart weerklinkt,
daar al het kwaad verdringt,
maakt dat iedereen weer lacht,
het eelt op de ziel verzacht.

Maar,die muziek,kan ik niet maken,
wij zullen elkaar,steeds blijven raken.
De wereld die verandert niet,
diep in mij,woont een groot verdriet.

Fernanda