Clair-obscur

[Johana-Maria]

Nog even dit vergeten:
op de topic van Give geef jij je wel heel
verwonderlijk bloot uvi....

Maar ik denk -mag het hopen- dat ik het begrijp .
en....
dit nog -als het mag-

hou je Lieve Vrouwke nog maar heel goed vast
uvi
sleur ze nog maar lange jaren mee....

Wens je alle goeds
johanamaria

[Johana-Maria]

uvi
'k wou in mijn laatste berichtje even iets veranderen

In de plaats van de zin:ik denk dat ik het begrijp
zou ik willen schrijven uvi
dat je verhaal me zeer beroerd heeft en ontroerd
door z'n grote eerlijkheid
en ...ik weet niet wat het is uvi....
ja ik was er door aangegrepen.

En ja over dat Lieve Vrouwke , dat is eenvoudig zo
heel gemeend en
van ganser harte

[Johana-Maria]

uvi
'k wou in mijn laatste berichtje even iets veranderen

In de plaats van de zin:ik denk dat ik het begrijp
zou ik willen schrijven uvi
dat je verhaal me zeer beroerd heeft en ontroerd
door z'n grote eerlijkheid
en ...ik weet niet wat het is uvi....
ja ik was er door aangegrepen.

En ja over dat Lieve Vrouwke , dat is eenvoudig zo
heel gemeend en
van ganser harte

[uvi]

UVI, ik heb respect voor eenieders overtuiging, zolang die oprecht is
en ook getuigt van respect voor andersdenkenden.
Zolang zitten wij wel op elkaars golflengte denk ik.

Toch voel ik hier af en toe een zekere pijn,
neen, niet bij U,
maar wel bij mezelf,
omdat U, vrijwillig afstand doet
van wat het grootste goed is in mijn leven
(en gelukkig nog van vele andere mensen)
" God aanvaarden en verbonden proberen
te leven met Hem, en door Hem
met de medemensen op mijn weg."

Waarschijnlijk komt U niet op mijn topic,
toch zou ik U durven vragen
om deze keer eens een uitzondering te maken.

Ik wil niemand iets opdringen,
maar anderen verwoordden daar voor mij
wat ook het doel is van mijn bestaan.
(vooral in de 3 laatste teksten).

Ik wens U een weg die U gelukkig maakt,
mag ik eens een gebedje voor U doen?

Dank UVI, voor prachtige teksten van uw hand
die ik hier mocht vinden.

Maria-Christina

Beste Maria-Christina en Johanna-Maria,

Tja, met zo'n namen moet je wel dicht bij God leven.
Jullie weten dat ik een reiziger ben. Eentje met een vliegende zetel.
Partir sans sortir.

Ik woon dichter bij de aarde. En kijk naar de mensen
die er een hemel van (trachten te) maken.

Goed, sommigen hebben nooit God genoeg.
Anderen loopt Hij in de weg.

Laat mij een pleidooi 'pro Deo' houden.

Akkoord, Hij is de Grootste Schrijver.
Schreef eeuwen en boeken vol.
Staat al een eeuwigheid op de 'bestsellerslijsten'.

Maar soms verlangt een mens toch naar iets anders, niet?
Het moeten niet altijd klassiekers zijn.
En met Hem kunnen we toch niet concurreren.

De titel van onze site is 'Poëzie en proza'.
De lading onder deze vlag is bijgevolg gekend.
Mààr en daar zit het angeltje verborgen,
iedereen heeft zijn of haar eigen Muze. Juist denook.

En toch pleit ik ervoor om vooral voor 'de schriftuur van de mens' te gaan.
Onder deze vlag toch.
Misschien is er elders meer ruimte voor het 'gebied God'.
En zo'n titel als 'Tussen Hemel en aarde' is daar een prachtige verwijzing naar.


De kop van mijn site is een pak wereldser.
'Clair-obscur'. Komt uit de schilderkunst maar ook de film ...
En is een metafoor voor mijn leven.

De lichte doch ook de donkere kant.
Ik ben dan wel een 'god in het diepst van mijn gedachten'
maar vooral een mens van vlees en bloed.
En dus met de daarin opgestapelde zwakheden.

Sta me toe te stellen, lieve lezers,
dat ik kan begrijpen dat er nu en dan iemand al eens als een hommel
horzelig reageert op een te grote dosis god. Overdosis?

De ene geeft voorrang aan 'geloven', een ander aan 'weten'.
Zolang dat in respect voor elkaar gebeurt én in een gezond evenwicht,
is daar niets mis mee.
Volgens mijn bescheiden en persoonlijke mening.

Zelf zal je mij nooit mijn katholiek verleden zien aanvallen.
Ik ben het afgevallen, maar koester het als een waardevol kleinood.

Respect. Juist.
Langs alle mogelijke kanten.

Beste Johanna-Marie en Maria-Christina,

heb ik jullie nu gekwetst in inzicht of optie?
Neen, toch ... mag ik hopen.

Je hoeft niet akkoord te gaan met mijn visie.
Zolang we elkaars verschillen respecteren
levert dat geen problemen op ... niet?


Uvi



PS.
En nog meer sorry als ik jullie pijn zou hebben gedaan.
Cfr citaat hierboven.

[uvi]

Straks, zal zij de schelpjes brengen. Die zij gisteren voor mij opraapte.
Ik voel de toetsen van mijn pc onder m'n vingertoppen.
Zoals voeten ribbelingen op het strand.

Zal zij haar belofte waar maken?
Want die moet eerst de grenzen van het toeval over geraken.
De douane van het fatsoen verschalken.

Maar zij is een behendige smokkelaarster.

Ik kijk naar de horizon
over een zee van verlangen ...


Uvi

[uvi]

Limousine in het wit.


De ochtend is nog vrolijk.
Hij schijnt zonnig over de straten.
Tafeltjes worden op terrasjes geplant.
Paraplu's wuiven als palmen.

Trouwlustigen staan in de file.
Voor de pui van het stadhuis.
Fotografen werken naarstig
aan de toekomst van het verleden.

En toch ... tranen m'n gedachten reeds.
Over zoveel waaghalzerij van het geluk.
Een kleine Marokaanse familie
met één autochtoon meisje.

Ze wringen zich op de foto.
Hoewel plaats genoeg.
Ze verdwalen in een eenzame camera.
Waar zijn de ouders van de bruid?

Voor het stadhuis pronkt een limousine.
Die mogen ze even lenen als decor.
Terwijl de volgende stoet majestatisch van de trappen daalt.
Een ceremoniemeester zorgt orchestraal voor een dure etiquette.

Zou dit een veilige(r) belegging van het geluk zijn?






Uvi

[uvi]

Gewassen met stilte


Zij hangt stilte
aan de waslijn.
Gewassen woorden
van wit verdriet.

Ik hoor
haar handen.
Ze dromen
nog van hem.

Hoe hij
kon lievekozen.
Haar beschreef
met blauw.

Nu droogt
de wind de inkt.
Haar papier
is vlekkeloos verloren.


Uvi

[uvi]

Geïnspireerd door het gedicht hierna
schreef ik een echo.
Met dank aan Kerima Ellouise.




leeg gewaaid landschap


in meer dan mijn armen kunnen dragen
zet jij jouw wereld naast de mijne
met zelf geschreven recensies
die woorden uit de winter schudden

kaalgeplukt, de bomen, mijn ogen
het stoten in mijn buik, de bloesems
en het kijken waar ik lig, waar
niemand mij mag horen

met ontelbare wonden bijt en
beeft de stilte, in mijn hart het wenen,
de vergankelijkheid van grote gebaren

wat voor zin hebben gebarsten vingers
wanneer ik reeds alles heb verloren
in het kielzog van je zwijgende dialogen


Kerima Ellouise






waar niemand mij mag horen



in jouw armen
draag ik
het landschap
van mijn woorden


winters leeggeplukt
wonden als
verloren ogen wenen
gebarsten dromen weg


op mijn buik
bloesemen
jouw vingers
weid vertakt


over mijn zwijgen
en kijken
naar waar
ik te luisteren lig




Uvi

[uvi]

De avond kwaakt.



Kikkers kunnen niet slapen.
Diep in mij
wordt een blauwe reiger wakker.
Een trage jager.

Een koene krijger
die in het duister aanvalt.
Decibels dempt.
Een groene dood bestelt.

Als straks het licht smelt
zal ik verdwalen
in de poel van de nacht.
Kwakers zullen mijn dromen bewaken.





Uvi

[Johana-Maria]

Uvi
PRACHTIG!

En dank dat je op m'n topic kwam.

Ik ben er blij en dankbaar om.

lieve groeten
J.M.

stilte heeft iets met "verleiden"....

ebbe en vloed....

aantrekken en op afstand houden....

verlangen en toch........
weten dat het niet kan

vol met overvolle diepe gevoelens....

MIJMERING OP DEZE JUNI-AVOND

zomaar....

[ferry]

De avond kwaakt.

Kikkers kunnen niet slapen.
Diep in mij
wordt een blauwe reiger wakker.
Een trage jager.

Een koene krijger
die in het duister aanvalt.
Decibels dempt.
Een groene dood bestelt.

Als straks het licht smelt
zal ik verdwalen
in de poel van de nacht.
Kwakers zullen mijn dromen bewaken.

Uvi

knap uvi , ik kan heel goed geloven dat in jou de blauwe reiger
ontwaakte bij die kikker- symfonie !! Ik kan ze zo horen !!
Dat is nu eentje , dat ik helemaal begrijp !! Liefs Fernanda

[uvi]

Beste denook,
J-M,
Ferry en andere kornuiten ...


Dank voor je reacties.
Later kom ik terug met een antwoord of iets van die orde ...

Uvi

[uvi]

Vraag



En als
ik de dagen
niet meer
tellen kan

het licht
mij zal vertellen
over de vroegte
van een vaag verleden

waar zal
zij dan zitten
aan de kantlijn
van mijn leven






Uvi

[uvi]

De eerste keer in mijn leven. En ik ben zesenzestig.
Moet ik nu beschaamd zijn?

Vanmorgen in één ruk.
Monsieur Ibrahim van Eric-Emmanuel Schmitt uitgelezen.
'Meneer Ibrahim en de bloemen van de koran'.

Toegegeven het is slechts 94 pagina's dun. Of dik.
En op die laatste pagina is men het getal zelfs vergeten.
Net of de drukker ook zo onder de indruk was.
Of het gevoel gaf : en nu is het aan jou ...

Leven, beste lezers.
Want in het boek gaat een leven aan je voorbij.
Daarbuiten wacht het op jou.

Maar toch ... ik offer er graag wat écht leven voor op.
Schmitt had al mijn hart veroverd. Met 'Mijn leven met Mozart'.
Nu heeft Monsieur Ibrahim het zelfs gestolen.

Ik hoop dat ik het terug vind.
Al was het straks op straat ... waar het leven klopt ...




Uvi

[hilde m]

Hier nog n'n kornuit, die je graag leest, maar niet altijd iets achterlaat.
Mijn schrijfseltjes zouden hier immers wat uit den toon vallen.
Liefs Hilde m.