lutim's spiegelkrassen

[lutim]

Het land
is zo eenvoudig hier
het is gewoon van gras
en aarde
bomen
staan daar maar te zijn
alleen de nacht
schijnt hier voorbij te komen
straks
hij nadert al
met kleine witte lichten
ginder ver
waar huizen zijn

er staat een kerk
een vogel aarzelt in een heg
het landschap plooit
zich langzaam
naar de weg
en stilaan
gaan ook
mijn herinneringen
van toen
weer open.

[lutim]

Tot ik ga


de morgen
die met wandelpaden
eenzaam is
herkent
mij niet
ik ben te oud
ik zit te langzaam
op de bank

er is wat mist
een bronzen vink
zit in een boom
te wachten
tot ik ga
is het zo moeilijk
te geloven
dat ik besta ?

[lutim]

Intense droefheid.


Intense droefheid is
een onbekende dame die
met gesluierd aangezicht
voorbij wandelde.
Geur van herinnering
werd pas opgemerkt
als zij al lang
niet meer te zien was .

[lutim]

Ben ik het alleen
die de angst als een zweep
rond zijn nek geslagen heeft
is er diep in jou
geen enkele spier die beeft
geen ooglid dat beweegt
geen traan die weent
ga je nooit uit me weg ?
loop je rond alsof
je nog duizend jaren
diep in me leeft ?
kan het je verrekken
dat ik in het heengaan zweef ?
Schreeuw toch
slaat met je vuist
in mijn gezicht
omdat ik dit schreef
ik meen dit
en het kan me niet verdommen
dat je me vergeet
en niet vergeeft.

[lutim]

Ik moet je schrijven liefdeplichtig
tot op ieder stuk papier
je naam staat afgebeeld

tot je om me heen drijft
in woorden die als schilfers huid
aan me blijven kleven

je afwrijven wil ik niet
mijn aarzelende vingers
zijn van aan te raken eerbiedig
en overgebleven kussen

savonds onder de lamp en zonder muziek
ik ben heel diep en warm
en ik buig je
in gedachte
om me heen.

[lutim]

Jij bent de tak waaraan
ik me vastgrijp als jij breekt
dan drijf ik mee
tot in het verdrinken in de zee

ik zwem niet, tracht mijn mond
niet boven te houden, keer op keer
slik ik het zoute water want
jij keert niet weer

aan de oever staan de bomen
eeuwig en volkomen
tegen de lucht afgetekend
er is geen wind
geen zingen geen gerucht

ach....wat mis ik je...

[lutim]

Reik me je hand
ik hang maar
in de straten
onder uw gesloten venster
en ik gooi maar stenen
tegen uw gedoofde ruiten
maar
de nacht draait om
in spotlicht van de nieuwe morgen
hang ik tranen
in mijn handen
lach niet
als ik val.

Slaapt gij
ligt gij wakker
met mijn smeken in uw pols
ontvangt gij mijn gedachten
met uw handen
voor uw mond
met de kreten
die gij niet wilt schreeuwen
achter in uw keel
vreest gij
dat ik val.

Doe het licht aan
ik wil weten waar gij zijt
de stille straten zijn nog stiller
en de nacht vol sterren
schrijf het teken
van vergeten in mijn mond
ik kan niet roepen
en ik val...

[lutim]

Ik houd de vuren aan
opdat gij weten zoudt
dat ik met vlammen denk
en al mijn hout
u
zonder weergift
schenkt

en brand ik soms in rook
vergeef me
dat ik nat
en zonder hopen
door uw regen
heb gelopen.

[lutim]

Kan dit zo blijven
kunnen
wij wonen
in wolken
groeten
met licht
met bonte vlaggen
lachen
op afstand
dansen met de zon
ik zeg je
tot morgen
tot zondag
tot ziens
altijd

[lutim]

Toen gij
weerloos waart
en ik bedeesd
mijn handen
rond uw hals
gevouwen hield
o, ik wist
dat ik zou branden
tot ik uit
uw ogen viel

nu dat gij
mijn schutting
hebt verlaten
en wellicht
uw vlammen ongedoofd
op heuvels steekt
nu gloei ik
in mijn as
ik wist niet wie je was

want warmte
werd een vuur
en door de muur
van uw verachten heen
ben ik een hand
gebleven
doch
uw gloed
heeft mij verteerd
ik durf u
niets meer geven...

[lutim]

Ik brand
langzaam op
een prettig vuur
waaraan gij nog
uw handen
met lachen warmt
de vlammen
dekt gij af.

En soms
werpt gij nog
een tak vol bloesem
in mijn as
alleen maar
om in de rook
mijn kronkels
te zien.

[lutim]

Gewoon gaan leven
met het horizontaal bestaan
van opstaan en eten
en de dagelijkse wandeling
tussen de huizen

voor het middag is
heb ik nog niet gedacht
er is wat zon op de daken
ik ga naar de bakker
en soms naar de stad

ik ben glimlachend moe
met koffie en een niet belangrijk boek
de wekker tikt stil-hoorbaar
en wat later staat de nacht
heel rustig voor het raam.

[lutim]

Als je lippen mijn naam niet meer weten
en je ogen grijs zijn van herinnering
dan, mijn zoeteke, leg ik, naast je gezeten,
mijn hand in je hand, mijn hoofd in je schoot.

Ik droogde mijn tranen in je haren
en bedacht voor jou een hemel van goud
om je glanzende goedheid te bewaren,
omdat, mijn lief, ik nog altijd van je houd.

Ons een-en samen-zijn is onderbroken
slechts een ogenblik in dit gedicht,
dan wordt de zon voor altijd aangestoken
die duisternis en eeuwigheid verlicht.

[lutim]

voor jou (het definitieve afscheid)

Soms liet ik je lachen
maar ik heb je niet genoeg bemind

met dromen heb ik je omhangen
ik kocht je dingen, een ring
maar ik heb je niet genoeg bemind

ik heb je niet alles gegeven wat ik had
ik dacht morgen, niet vannacht

de liefdewoorden, ik heb ze
niet genoeg gezegd
ik weerhield de plicht die ik nu doe
ik sprak met aanraken en gebaren
een warme hand op je borst
om te zeggen dat ik om je gaf
meer dan woorden, altijd woorden
je hebt nooit om meer gevraagd

en ik heb je niet genoeg bemind

soms liet ik je lachen
maar ik heb je niet genoeg bemind

mijn zoeteke, mijn lief
ik heb je niet genoeg bemind.

[lutim]

In jou verlangen
geef ik me gevangen
in het net dat je uitspreidt
ik ben de prooi die je strikt

ik geef je te eten
eet je liefde en je pijn
je leeft in mij
er is geen ik en jij

ik kus je mond met lippen
die schreien
en bewaar je zdem
ik adem je in

ik ben van verdriet
zo diep als de zee
ik zink in je water
en ga met je mee.