Samen dichten, samen schrijven...
-
troontje - Lid geworden op: 14 dec 2004, 10:03
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Het Talbot House
Enkele jaren geleden bezochten we met het koor het Talbot House te Poperinge.
Het Talbot House lag achter het front, het is een soort Protestants Militair Tehuis geweest onder de leiding van Britse legerpredikanten.
Poperinge was het eerste rustpunt voor de geallieerde militairen achter het front. Het stadje werd daardoor overspoeld door tienduizenden manschappen die terukeerden om op adem te komen en hun wonden te likken en door manschappen die zich voorbereidden om te vertrekken.
De hoofdlegerpredikant Neville Talbot en chaplain Clayton waren van mening dat er ook vanuit Geestelijke Verzorging een thuis moest worden geboden aan iedereen.
Ze huurden een groot herenhuis waar de mannen op verhaal konden komen met een biljart, een concerthall met piano en een aantal slaapkamers. The Generals Room was de enige slaapkamer met een laken, deze kamer kon voor een klein prijsje gehuurd worden zodat elke soldaat een keer in zijn leven als een generaal kon slapen, er was ook een bibliotheek en een ruimte waar men brieven kon schrijven, een keuken en een grote tuin.
Het huis werd het Talbot House genoemd naar de broer van de legerpredikant die in de frontlinie gesneuveld was.
De belangrijkste plaats was de zolder die als kapel werd ingericht. Dominee Clayton had de wens uitgesproken dat de kapel 'near to heaven' moest zijn om die reden was de kapel daar ingericht, maar dat was niet zonder gevaar, want er waren avonden dat zich daar meer dan honderdtwintig mensen samenpakten voor het avondgebed en dat op een plankenvloer. Talrijke militairen werden hier gedoopt, velen vonden hier troost in het geloof dat hier gezamenlijk beleden en beleefd werd.
In het Talbot House werd iedereen met liefde en respect ontvangen, iedereen was welkom, de generaal evenals de gewonde soldaat. Clayton kon al deze mensen die elkaar niet kenden bij elkaar zetten en er voor zorgen dat ze met elkaar een gesprek voerden, het ging er eigenlijk om dat elk mens naar waarde geschat werd, zonder aanzien des persoons. Voor talrijke militairen was dit een unieke en weldadige ervaring.
Het Talbot House is in onveranderde staat bewaard gebleven, men kan er nog altijd logeren voor een schappelijk bedrag en heel veel Britse nakomelingen komen naar het Talbot House om hun zoektocht te starten naar het verleden en niet zelden ontdekken ze dat hun grootvader of oom hier heeft verbleven.
Ga je naar de Westhoek en bezoek je Poperinge ga zeker eens langs, je bent er welkom!
Enkele jaren geleden bezochten we met het koor het Talbot House te Poperinge.
Het Talbot House lag achter het front, het is een soort Protestants Militair Tehuis geweest onder de leiding van Britse legerpredikanten.
Poperinge was het eerste rustpunt voor de geallieerde militairen achter het front. Het stadje werd daardoor overspoeld door tienduizenden manschappen die terukeerden om op adem te komen en hun wonden te likken en door manschappen die zich voorbereidden om te vertrekken.
De hoofdlegerpredikant Neville Talbot en chaplain Clayton waren van mening dat er ook vanuit Geestelijke Verzorging een thuis moest worden geboden aan iedereen.
Ze huurden een groot herenhuis waar de mannen op verhaal konden komen met een biljart, een concerthall met piano en een aantal slaapkamers. The Generals Room was de enige slaapkamer met een laken, deze kamer kon voor een klein prijsje gehuurd worden zodat elke soldaat een keer in zijn leven als een generaal kon slapen, er was ook een bibliotheek en een ruimte waar men brieven kon schrijven, een keuken en een grote tuin.
Het huis werd het Talbot House genoemd naar de broer van de legerpredikant die in de frontlinie gesneuveld was.
De belangrijkste plaats was de zolder die als kapel werd ingericht. Dominee Clayton had de wens uitgesproken dat de kapel 'near to heaven' moest zijn om die reden was de kapel daar ingericht, maar dat was niet zonder gevaar, want er waren avonden dat zich daar meer dan honderdtwintig mensen samenpakten voor het avondgebed en dat op een plankenvloer. Talrijke militairen werden hier gedoopt, velen vonden hier troost in het geloof dat hier gezamenlijk beleden en beleefd werd.
In het Talbot House werd iedereen met liefde en respect ontvangen, iedereen was welkom, de generaal evenals de gewonde soldaat. Clayton kon al deze mensen die elkaar niet kenden bij elkaar zetten en er voor zorgen dat ze met elkaar een gesprek voerden, het ging er eigenlijk om dat elk mens naar waarde geschat werd, zonder aanzien des persoons. Voor talrijke militairen was dit een unieke en weldadige ervaring.
Het Talbot House is in onveranderde staat bewaard gebleven, men kan er nog altijd logeren voor een schappelijk bedrag en heel veel Britse nakomelingen komen naar het Talbot House om hun zoektocht te starten naar het verleden en niet zelden ontdekken ze dat hun grootvader of oom hier heeft verbleven.
Ga je naar de Westhoek en bezoek je Poperinge ga zeker eens langs, je bent er welkom!
Laatst gewijzigd door gustilpe op 03 nov 2007, 19:29, 1 keer totaal gewijzigd.
-
herman1944 - Lid geworden op: 15 mar 2006, 22:47
- Locatie: wachtebeke
Wees aardig voor een ander...is een ander aardig voor jou
-
piepje - Lid geworden op: 05 feb 2005, 18:00
- Locatie: naast bos
Hou van mensen,zoals ze zijn!
Er zijn geen anderen
Er zijn geen anderen
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Robbe en alle vrienden,
Eerst was ik niet zo enthousiast over het thema 11 november
want ik heb een hekel aan oorlog waarschijnlijk net zoals de
meesten onder ons ! Ik dacht,weer zo'n droevig onderwerp,
na Allerheiligen ! Maar heel vlug bij het zoeken naar gedichten,
teksten, foto's (en het ene brengt het andere mee...) groeide
mijn interesse met het uur......
Er kwamen ook heel veel herinneringen naar boven van mijn
jeugd tussen al die volwassenen, de interessante conversaties
over het verleden en vooral hun jeugd, dus....... de periode van
de eerste wereldoorlog !
Ik heb nog niets erover geschreven, alles danst nog een sarabande
in mijn hoofd....... het komt wel en ondertussen ontdek ik pareltjes
van tekstjes en gedichten van bekende en onbekende auteurs, zelfs
anoniemen.......
Vandaag dan iets kort en prachtig, van Herman de Coninck.
Het heet "Afscheid" en is niet typisch voor 11 november maar
het is intemporeel.........
AFSCHEID
Zeg aan mijn lief dat ze mooi was.
Zeg het met zoenen, dat verstaat ze best.
Laat ze maar treurig zijn, het maakt haar
zoveel mooier. Zeg maar dat ik nooit meer
roken zal, ze moet niet vrezen voor kanker,
zeg dat ik nooit meer drinken zal,
ik heb mijn leven gebeterd: ik ben dood nu.
En vergeet niet te zeggen dat ze mooi was.
(Herman de Coninck)
Eerst was ik niet zo enthousiast over het thema 11 november
want ik heb een hekel aan oorlog waarschijnlijk net zoals de
meesten onder ons ! Ik dacht,weer zo'n droevig onderwerp,
na Allerheiligen ! Maar heel vlug bij het zoeken naar gedichten,
teksten, foto's (en het ene brengt het andere mee...) groeide
mijn interesse met het uur......
Er kwamen ook heel veel herinneringen naar boven van mijn
jeugd tussen al die volwassenen, de interessante conversaties
over het verleden en vooral hun jeugd, dus....... de periode van
de eerste wereldoorlog !
Ik heb nog niets erover geschreven, alles danst nog een sarabande
in mijn hoofd....... het komt wel en ondertussen ontdek ik pareltjes
van tekstjes en gedichten van bekende en onbekende auteurs, zelfs
anoniemen.......
Vandaag dan iets kort en prachtig, van Herman de Coninck.
Het heet "Afscheid" en is niet typisch voor 11 november maar
het is intemporeel.........
AFSCHEID
Zeg aan mijn lief dat ze mooi was.
Zeg het met zoenen, dat verstaat ze best.
Laat ze maar treurig zijn, het maakt haar
zoveel mooier. Zeg maar dat ik nooit meer
roken zal, ze moet niet vrezen voor kanker,
zeg dat ik nooit meer drinken zal,
ik heb mijn leven gebeterd: ik ben dood nu.
En vergeet niet te zeggen dat ze mooi was.
(Herman de Coninck)
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Lied:
A NOS HEROS (vader Alouis)
bij mij thuis zit in een kader, goed bewaard nog een restant
een souvenir van moeders vader uit de eerste wereldbrand
voor vier jaren hondenleven tussen slijk en stekkerdraad
een diploma in 't Frans geschreven voor een schamele frontsoldaat
A nos héros staat er van boven je vous salut mes chèrs soldats
je suis fièr niet te geloven patatie en patata
ne was zo preus echt met zijn kader en wat er op geschreven stond
alhoewel dat moeders vader geen halve letter frans verstond
gedenk de slag der gulden sporen, had de koning hun gezeid
en Alouis liet hem bekoren, lijk zovelen echt misleid
ne peinsde, 't zal niet lange duren, we gaan er ons wel deure slaan
Moedertje je moet niet treuren, binnen vier weken is 't gedaan
ne kende ieder gracht en beke in dat sompig polderland
want Alouis was van de streke, woonde langs de waterkant
ne zag zijn huis kapot geschoten en de kerke afgebrand
zag die hopen zielepoten op de vlucht naar 't vreemde land
we wandelden soms langs den ijzer, ik heel stille aan zijn hand
kijk hier viel Jantje Pylyser, ginder Pol Vansevenant
hier ergens ligt Pier begraven, ginder waar die wilgen staan
'k heb hem zelf nog helpen dragen, die jongen had nooit geen puit misdaan
velen zijn al lang vergeten wat er hier al is gebeurd
vertel het voort je moet het weten, de grond is hier met bloed gekleurd
ne wees de weg naar de ijzertoren want daar lag zijn regiment
't is lijk da'k zijn stemme nog horen aan dat vredesmonument
zijn beeld is tille aan 't vervagen, 't diploma hangt nog aan de muur
a nos héros 'k zie 't alle dagen, 't wekt wel wrevel op den duur
hun bloed werd toch zo mild gegeven de jongens hadden 't echt geloofd
voor de Vlamingen een beter leven, koning Albert had 't beloofd
een oorkonde in 't Frans geschreven gekregen van een generaal
't enige dat is gebleven 't blijft voor mij een groot schandaal
diploma's kan ik u niet geven juist een liedje als saluut
't is speciaal voor u geschreven, in uw tale nondedju
Johan Vandenberghe
A NOS HEROS (vader Alouis)
bij mij thuis zit in een kader, goed bewaard nog een restant
een souvenir van moeders vader uit de eerste wereldbrand
voor vier jaren hondenleven tussen slijk en stekkerdraad
een diploma in 't Frans geschreven voor een schamele frontsoldaat
A nos héros staat er van boven je vous salut mes chèrs soldats
je suis fièr niet te geloven patatie en patata
ne was zo preus echt met zijn kader en wat er op geschreven stond
alhoewel dat moeders vader geen halve letter frans verstond
gedenk de slag der gulden sporen, had de koning hun gezeid
en Alouis liet hem bekoren, lijk zovelen echt misleid
ne peinsde, 't zal niet lange duren, we gaan er ons wel deure slaan
Moedertje je moet niet treuren, binnen vier weken is 't gedaan
ne kende ieder gracht en beke in dat sompig polderland
want Alouis was van de streke, woonde langs de waterkant
ne zag zijn huis kapot geschoten en de kerke afgebrand
zag die hopen zielepoten op de vlucht naar 't vreemde land
we wandelden soms langs den ijzer, ik heel stille aan zijn hand
kijk hier viel Jantje Pylyser, ginder Pol Vansevenant
hier ergens ligt Pier begraven, ginder waar die wilgen staan
'k heb hem zelf nog helpen dragen, die jongen had nooit geen puit misdaan
velen zijn al lang vergeten wat er hier al is gebeurd
vertel het voort je moet het weten, de grond is hier met bloed gekleurd
ne wees de weg naar de ijzertoren want daar lag zijn regiment
't is lijk da'k zijn stemme nog horen aan dat vredesmonument
zijn beeld is tille aan 't vervagen, 't diploma hangt nog aan de muur
a nos héros 'k zie 't alle dagen, 't wekt wel wrevel op den duur
hun bloed werd toch zo mild gegeven de jongens hadden 't echt geloofd
voor de Vlamingen een beter leven, koning Albert had 't beloofd
een oorkonde in 't Frans geschreven gekregen van een generaal
't enige dat is gebleven 't blijft voor mij een groot schandaal
diploma's kan ik u niet geven juist een liedje als saluut
't is speciaal voor u geschreven, in uw tale nondedju
Johan Vandenberghe
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Elke oorlog is een oorlog teveel...wie zijn de helden?
Onschuldige soldaten...onschuldige burgers...
Ik las ooit het boek; "Generaals sterven in bed".
August Cuppens beschreef de slag bij Halen, hij was toen pastoor in Loksbergen...Natuurlijk is het gedicht tegen de Duitse agressor gericht...
SLAG DER ZILVEREN HELMEN
Het was de twaalfde oogst van’t jaar dat, door ’t Heelal
voortaan “het gruweljaar der tijden” heten zal…
Onthouden zullen latere eeuwen
hoe, op die zomerdag, ons leeuwen
hen keerden tegen ’t Duits geweld
in ’t Halens veld
*
Met enen tegen vijf zo lagen onze Belgen…
De Duitse ruiterstorm die ging hen vast verdelgen.
Hen rijgen aan het sabelstaal
hen overtrapp’len…allemaal !
“Hei ! Steek uw kop eens uit of boven
uw haverschoven !”…
*
Want achter haverschoof en gracht in klei gespit,
verspreid alhier, aldaar, doch elk in zijn gelid,
zo lag ons kleine volk te loeren…
Het oog ten loop, de vuist aan ’t roer en
de “schako” in de bruine nek:
zo schiet men krek…
*
Daar komt, van Halen uit, een schadron van moffen,
van logge ruiters, lomp ons jongens tegenploffen !
-ze gaan een wandelingske doen
en zijn te leuven, voor de noen…-
Doch “hei…wat raast daar uit die schoven,
die gele koven? ”
*
Wat klinkt er ’t allen kant hun zo venijnig toe
met knetterknal op knal, waar dond’rend “woe!woe!woe!”
zich tussen mengt met korte horten?
Hei! ziet ze van hun paarden storten !
Ziet peerd en man ten gronden slaan,
aan ’t spart’len gaan !
*
Hei! ziet ze dansen, zo langbeende gekke kikkers,
de lucht in, als ’t kanon, bediend door scherpe mikkers,
hun rotten raakt en rijt uiteen
dat hals en kop, dat scheen en been,
na zwirrl’end vliegen, dansen, draaien,
de grond bezaaien!...
*
Van ’t eerste Duits schadron -telt honderd zestig man-
dat Halen uitreed, bleef –ik hoorde en weet ervan –
een zestien man nog levend over…
Dit zei me een ruiter uit Hannover
die ’s avonds in mijn woon, zo wat
gevangen zat…
*
En vijf en zes schadrons van zwarte Duitse ruiters,
die reden Halen uit…De Belgen, die “vrijbuiters!”
-ons gidsen en karabiniers.
piotten, kanonniers, lansiers-
doorschoten van nabij, van verre
hun trotse sterre…
*
Ze rolden over ’t veld lijk, op de kegelbaan,
de kegels een-voor-een dooreen te gronde slaan:
ze vielen om bij volle zwaden
zo ’t graan waardoor de zichten waden:
een dertig man van elk schadron
bleef zien de zon…
*
von Büllow moest er ook, op ’t hoge ros gezeten,
de weg naar Leuven toe, op zijne landkaart meten…
Dit ziet Rousseau, de held, die ach !
doorschoten, doch nog levend lag:
hij heeft eens doden roer genomen…
laat Bülow komen…
*
Hij krijgt hem onder schot…er klinkt een korte “paf!”
de trotse ruiter stort van zijne klepper af !
Rousseau kruipt langs de Duitse lijken…
Hij gaat eens naar von Bülow kijken !
Hij rukt diens helmhoed van den kop
en zet hem op !
*
Hij sukkelt op het peerd des doodgewonden graven
en brengt met dollen moed, den klepper weer aan’t draven
hij rent zijn makkers tegemoet
en zwaait met Bülows zilv’ren hoed !
Zo ging hij aan die and’re helden
zijn schotje melden…
*
En, lijk von Bülow viel, zo vielen over ’t veld
wel honderd ruiters, die het Duitse stamboek meldt
als edellieden hoog-geboren…
Drieduizend man werd daar verloren
de “Bloem van Duitsland ruiterij”
zo hieten zij…
*
Des morgen reën ze fier door Hasselt, Herk en Halen
toen was er haast geen eind’ aan al hun pronken, pralen,
ze zouden ja…de voorwacht zijn
van keizer Valsaard uit Berlijn,
eerst Brussel, dan Parijs betrekken
met trotse nekken…
*
Des avond zag men hen terug op Hasselts baan !
toen keek en hen vrouw en kind en boerke spottend aan.
Hun koppen hingen neergezonken…
Hun rijen waren zeer geslonken…
Zo keerden zij met schâ en schand
uit Hageland.
*
En na de hete strijd, bij ’t bloedig zonnezinken,
kwam Vlaams en Waals soldaat bij mij er een op…drinken.
Zij mochten wel ! want ed’ler dorst
heeft nooit verschroeid een heldenborst !
‘k Heb goed hun zegepraal beschonken
en mee-bedronken…
*
Met kinderlijke vreugd, zo toonden, één-voor-één
ons dapp’re jongens mij hun dure krijgstrofeën
gewonnen langs de bloed’ge wegen:
een Duitsen “mauser” of degen,
doch meest nog zilv’ren helmen blank
met rinkelklank…
*
En ‘k sprak: wij hadden reeds de Slag der Gulden Sporen,
doch ook van deze kamp zal de eeuw na eeuwe horen,
Voortaan door alle tijden, zal
tot België’s roem, met hoog geschal,
de mare van “de Slag” weerhelmen
“DER ZILV’REN HELMEN”
August Cuppens
Onschuldige soldaten...onschuldige burgers...
Ik las ooit het boek; "Generaals sterven in bed".
August Cuppens beschreef de slag bij Halen, hij was toen pastoor in Loksbergen...Natuurlijk is het gedicht tegen de Duitse agressor gericht...
SLAG DER ZILVEREN HELMEN
Het was de twaalfde oogst van’t jaar dat, door ’t Heelal
voortaan “het gruweljaar der tijden” heten zal…
Onthouden zullen latere eeuwen
hoe, op die zomerdag, ons leeuwen
hen keerden tegen ’t Duits geweld
in ’t Halens veld
*
Met enen tegen vijf zo lagen onze Belgen…
De Duitse ruiterstorm die ging hen vast verdelgen.
Hen rijgen aan het sabelstaal
hen overtrapp’len…allemaal !
“Hei ! Steek uw kop eens uit of boven
uw haverschoven !”…
*
Want achter haverschoof en gracht in klei gespit,
verspreid alhier, aldaar, doch elk in zijn gelid,
zo lag ons kleine volk te loeren…
Het oog ten loop, de vuist aan ’t roer en
de “schako” in de bruine nek:
zo schiet men krek…
*
Daar komt, van Halen uit, een schadron van moffen,
van logge ruiters, lomp ons jongens tegenploffen !
-ze gaan een wandelingske doen
en zijn te leuven, voor de noen…-
Doch “hei…wat raast daar uit die schoven,
die gele koven? ”
*
Wat klinkt er ’t allen kant hun zo venijnig toe
met knetterknal op knal, waar dond’rend “woe!woe!woe!”
zich tussen mengt met korte horten?
Hei! ziet ze van hun paarden storten !
Ziet peerd en man ten gronden slaan,
aan ’t spart’len gaan !
*
Hei! ziet ze dansen, zo langbeende gekke kikkers,
de lucht in, als ’t kanon, bediend door scherpe mikkers,
hun rotten raakt en rijt uiteen
dat hals en kop, dat scheen en been,
na zwirrl’end vliegen, dansen, draaien,
de grond bezaaien!...
*
Van ’t eerste Duits schadron -telt honderd zestig man-
dat Halen uitreed, bleef –ik hoorde en weet ervan –
een zestien man nog levend over…
Dit zei me een ruiter uit Hannover
die ’s avonds in mijn woon, zo wat
gevangen zat…
*
En vijf en zes schadrons van zwarte Duitse ruiters,
die reden Halen uit…De Belgen, die “vrijbuiters!”
-ons gidsen en karabiniers.
piotten, kanonniers, lansiers-
doorschoten van nabij, van verre
hun trotse sterre…
*
Ze rolden over ’t veld lijk, op de kegelbaan,
de kegels een-voor-een dooreen te gronde slaan:
ze vielen om bij volle zwaden
zo ’t graan waardoor de zichten waden:
een dertig man van elk schadron
bleef zien de zon…
*
von Büllow moest er ook, op ’t hoge ros gezeten,
de weg naar Leuven toe, op zijne landkaart meten…
Dit ziet Rousseau, de held, die ach !
doorschoten, doch nog levend lag:
hij heeft eens doden roer genomen…
laat Bülow komen…
*
Hij krijgt hem onder schot…er klinkt een korte “paf!”
de trotse ruiter stort van zijne klepper af !
Rousseau kruipt langs de Duitse lijken…
Hij gaat eens naar von Bülow kijken !
Hij rukt diens helmhoed van den kop
en zet hem op !
*
Hij sukkelt op het peerd des doodgewonden graven
en brengt met dollen moed, den klepper weer aan’t draven
hij rent zijn makkers tegemoet
en zwaait met Bülows zilv’ren hoed !
Zo ging hij aan die and’re helden
zijn schotje melden…
*
En, lijk von Bülow viel, zo vielen over ’t veld
wel honderd ruiters, die het Duitse stamboek meldt
als edellieden hoog-geboren…
Drieduizend man werd daar verloren
de “Bloem van Duitsland ruiterij”
zo hieten zij…
*
Des morgen reën ze fier door Hasselt, Herk en Halen
toen was er haast geen eind’ aan al hun pronken, pralen,
ze zouden ja…de voorwacht zijn
van keizer Valsaard uit Berlijn,
eerst Brussel, dan Parijs betrekken
met trotse nekken…
*
Des avond zag men hen terug op Hasselts baan !
toen keek en hen vrouw en kind en boerke spottend aan.
Hun koppen hingen neergezonken…
Hun rijen waren zeer geslonken…
Zo keerden zij met schâ en schand
uit Hageland.
*
En na de hete strijd, bij ’t bloedig zonnezinken,
kwam Vlaams en Waals soldaat bij mij er een op…drinken.
Zij mochten wel ! want ed’ler dorst
heeft nooit verschroeid een heldenborst !
‘k Heb goed hun zegepraal beschonken
en mee-bedronken…
*
Met kinderlijke vreugd, zo toonden, één-voor-één
ons dapp’re jongens mij hun dure krijgstrofeën
gewonnen langs de bloed’ge wegen:
een Duitsen “mauser” of degen,
doch meest nog zilv’ren helmen blank
met rinkelklank…
*
En ‘k sprak: wij hadden reeds de Slag der Gulden Sporen,
doch ook van deze kamp zal de eeuw na eeuwe horen,
Voortaan door alle tijden, zal
tot België’s roem, met hoog geschal,
de mare van “de Slag” weerhelmen
“DER ZILV’REN HELMEN”
August Cuppens
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
piepje - Lid geworden op: 05 feb 2005, 18:00
- Locatie: naast bos
mag dit ook
Ongeveer 1 uur in de nacht van 12 mei 1944 werd gans Beverlo en omgeving opgeschrikt door het geronk van een grote formatie vliegtuigen. Die lieten parachutefakkels vallen (parachute's met magnesium- of fosforstaven), zodat de ganse omgeving verlicht werd, alsof het dag was. Daarna vond een bombardement plaats...nagenoeg 70 onschuldige burgerslachtoffers vielen te betreuren. Vooral de Zuidstraat en de Tuinwijk waren zwaar getroffen. Het bombardement was een vergissing, de Engelsen wilden het nabije Leopoldsburg treffen, waar duizenden Duitse soldaten verbleven. 14 dagen later werd "het Kamp" gebombardeerd, met meer dan duizend doden tot gevolg, onderwie verscheidene burgers. 60 jaar na de feiten werd over deze gebeurtenissen een documentaire film gedraaid, waarvoor ik volgend gedicht schreef:
Elke bom is een vergissing
Elk bombardement is een vergissing
grijpt onschuldig leven bij de keel
Vrede op aard aan alle mensen…
Elke bom die viel, was ’n bom teveel
Beverlo, een lentenacht in mei,
de nachtegaal verstomt zijn lied
als vreemde vogels onrust zaaien
Voorboden van heel veel verdriet
Een moeder drukt haar kind aan ’t hart
diep in een kelder weggedoken
Niet bang zijn, ik hou je stevig vast
Haar laatste woorden ooit gesproken
Twaalf mei, de morgenstond
heeft in de mond geen goud
Leven zoeken, doden tellen
Twaalf mei, Beverlo rouwt
Zwaar beladen, zeven wagens
Door stille straten trekt de stoet
Tranen vloeien, vele vragen
Bjêvelse grond doordrenkt met bloed
De meimaand is nog niet ten einde
Bommen op ’t Kamp gezaaid
Leopoldsburg, duizend levens
worden ditmaal weggemaaid
Pinksternacht, vurige tongen
dalen uit de hemel neer
Velen, die uit het oosten kwamen
zagen nooit hun heimat weer
De prijs van vrijheid en van vrede
werd weer te duur betaald die nacht
Ooit heeft een geest, heel lang geleden
Wijsheid en verstand gebracht
Elke bom die viel, was er één teveel
Oorlogsgeweld brengt enkel verdriet en pijn
Geen enkele oorlog kende ooit een winnaar
Laat het nooit meer oorlog zijn
Robbe
geschreven door Robbe
Ongeveer 1 uur in de nacht van 12 mei 1944 werd gans Beverlo en omgeving opgeschrikt door het geronk van een grote formatie vliegtuigen. Die lieten parachutefakkels vallen (parachute's met magnesium- of fosforstaven), zodat de ganse omgeving verlicht werd, alsof het dag was. Daarna vond een bombardement plaats...nagenoeg 70 onschuldige burgerslachtoffers vielen te betreuren. Vooral de Zuidstraat en de Tuinwijk waren zwaar getroffen. Het bombardement was een vergissing, de Engelsen wilden het nabije Leopoldsburg treffen, waar duizenden Duitse soldaten verbleven. 14 dagen later werd "het Kamp" gebombardeerd, met meer dan duizend doden tot gevolg, onderwie verscheidene burgers. 60 jaar na de feiten werd over deze gebeurtenissen een documentaire film gedraaid, waarvoor ik volgend gedicht schreef:
Elke bom is een vergissing
Elk bombardement is een vergissing
grijpt onschuldig leven bij de keel
Vrede op aard aan alle mensen…
Elke bom die viel, was ’n bom teveel
Beverlo, een lentenacht in mei,
de nachtegaal verstomt zijn lied
als vreemde vogels onrust zaaien
Voorboden van heel veel verdriet
Een moeder drukt haar kind aan ’t hart
diep in een kelder weggedoken
Niet bang zijn, ik hou je stevig vast
Haar laatste woorden ooit gesproken
Twaalf mei, de morgenstond
heeft in de mond geen goud
Leven zoeken, doden tellen
Twaalf mei, Beverlo rouwt
Zwaar beladen, zeven wagens
Door stille straten trekt de stoet
Tranen vloeien, vele vragen
Bjêvelse grond doordrenkt met bloed
De meimaand is nog niet ten einde
Bommen op ’t Kamp gezaaid
Leopoldsburg, duizend levens
worden ditmaal weggemaaid
Pinksternacht, vurige tongen
dalen uit de hemel neer
Velen, die uit het oosten kwamen
zagen nooit hun heimat weer
De prijs van vrijheid en van vrede
werd weer te duur betaald die nacht
Ooit heeft een geest, heel lang geleden
Wijsheid en verstand gebracht
Elke bom die viel, was er één teveel
Oorlogsgeweld brengt enkel verdriet en pijn
Geen enkele oorlog kende ooit een winnaar
Laat het nooit meer oorlog zijn
Robbe
geschreven door Robbe
Hou van mensen,zoals ze zijn!
Er zijn geen anderen
Er zijn geen anderen
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Piepje,Robbe,
Het mag zeker!
Wij spraken tot nu toe over de eerste wereldoorlog
omdat het thema 11 november was maar alle oorlogen
lijken op elkaar !!!!!!! Onschuldige slachtoffers, pijn,
vernietiging, verdriet......enz....enz.....
Prachtig aangrijpend gedicht over een gruwelijke
realiteit !!!
Bedankt, lief Piepje xxx
Lieve groetjes van ons beiden
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....