--"Ons Dagboek"--

Bosrankje · 12 jul 2009, 23:48

Tussen twee buien, zit ik op ons balkon
met pen en schriftje en...

Hevige buien hebben onze balkonbloemen verwoest.
Hun rokjes hangen huiverend in flarden, neergeslagen
door wind en regen...
Waar is hun pracht gebleven ?
De kleuren pronken toch nog... ook zonder zon !
Sommige zijn zelfs lumineuser dan vroeger.

Mijn blik wordt aangetrokken door de
uitgebloeide clematis...
Heel diep in mezelf blijft ze bloeien als nooit tevoren !

Met tederheid denk ik aan haar eerste bloemen,
kleiner dan verwacht maar zo roze als een
babyhuid en o zo zacht....

Ik laat mij drijven in een kleurige wereld....
de plantenwereld...
De eeuwigheid draag ik in mij, als een zwangere vrouw
heel bewust van haar lichaam, van haar bestaan.

Langzaam word ik één met de clematis... ik begin
alles anders te voelen.. ook mijn denkpatroon is
aan 't veranderen...

Ze weet zoveel, wil me alles leren maar kan niet
spreken...
Omdat ik open sta, ben ik receptief voor haar energie..
Woorden zijn nu echt overbodig !

Ze communiceert met mij op een heel andere manier
en, ik denk... of zij.... of beiden.... : we hebben alles
in ons, aarde en hemel, sterren en planeten, zeëen
en oceanen, yin en yang dus...
leven en dood, warmte en koude, licht en duisternis,
verdriet en vreugde, zachtheid en brutaliteit, liefde en
haat...
Waarom vinden we zelden evenwicht en harmonie ?

De zon schijnt ineens op de laatste bloem....
de kleinste, de teerste en ik voel een intens geluk,
warmte die haar streelt als de omarming van een
minnaar voor zijn geliefde....
Ze denkt niet meer, beleef gewoon en geniet totaal
van het "nu moment" wetend dat niets afsterft en dat
alles herboren wordt in een eeuwig herbeginnen...

Bosrankje/clematis

Bomi · 14 jul 2009, 11:13

-
-
-
Het fotoalbum.

In gedachten is ze kilometers ver weg, haar handen los op het open geslagen foto boek. Haar blik doelloos, niets ziend, dwalend in een wereld van lang geleden. Het was dié foto waardoor ze zo ontdaan was. Op haar ernstige gezicht stond nog altijd de afkeer te lezen. Met één hand trachtte ze een verloren haarlok weer naar achter te strijken. Nog altijd kon ze niet begrijpen wat er toen die dag was gebeurd.

De foto toonde een sterke man met bril lichtjes kalend, hij had een glimlach om de mond, precies of hij lachte naar haar. Wat had ze van hem gehouden. In gedachten, over de grens van leven en dood heen, nog altijd. Haar vader een grote fiere man, de rug kaarsrecht, ook nog op héél hoge leeftijd. Goed bij de tijd, goed gehumeurd, kortom hij genoot van het leven. Hij woonde zijn twee laatste jaren in een rusthuis waar het hem uitstekend beviel. Rugklachten waren de reden dat hij naar het ziekenhuis moest voor ’n routine onderzoek.
Na tal van testen kwam de dokter vertellen dat een kleine ingreep nodig was. ” Mijnheer leed aan de prostaat.” Dat éne korte zinnetje zou het begin worden van ‘ het einde ‘. Beiden waren ze van slag, ze probeerden elkaar te steunen, te vertellen dat onrust nergens voor nodig was. Toch hing er een zekere spanning in de lucht!

De ingreep zou plaats vinden de volgende dag tegen de middag, ze wou haar vader toch nog even zien voor de ingreep, misschien wat moed inspreken. Al bij het binnenkomen op de kamer zag ze dat er iets fout was, twee dokters met ’n paar verpleegsters waren bezig de man in bed te behandelen. Hij keek met een verwilderde blik om zich heen, kende niemand, werd dan weggevoerd. Wezenloos stond ze voor zich uit te staren als verlamd, de angst kneep haar de keel dicht.

Later op de dag kreeg ze nieuws, herseninfarct. ’n Verdict, dat hard aankwam. Haar vader, kerngezond behalve zijn rugklachten, lag nu daar, een schaduw van die vroegere fiere man. Drie weken heeft hij zo gelegen, kende niemand meer, de achteruitgang was spectaculair.
Aan de details van het hele gebeuren wil ze niet terug denken, te afgrijselijk! Ze streelt zachtjes met haar hand over de foto en zucht. Vandaag 25 augustus zou hij verjaard zijn. Hij zou dan 98 jaar geworden zijn, het had gekund er zijn zovéél honderdjarigen in ons land.

Uit de keuken komt de geur van koffie, haar man weet dat ze het vandaag een beetje moeilijk heeft, heeft alvast koffie gezet. Het album wordt dichtgeklapt, ze legt het weer op de plank, probeert zich weer onder controle te krijgen. Ze stapt de keuken in, bekijkt haar man, hun ogen vinden elkaar. Zonder woorden weten ze beiden wat de ander denkt, ze schenkt de koffie uit, zet er nog een schaaltje met koekjes bij, ze weet dat ze geborgen is nu.
Samen met haar grote lief en steun koffie drinken, maakt de dag weer tot een gewone, doordeweekse dag.

Bomi

( 2003 )

ria · 16 jul 2009, 11:41

Zomerweelde

Wat doe ik hier nog
aan mijn schrijftafel,
wijl buiten zacht de avond valt,
de laatste zonnestralen
die de aarde raken,
zich verwijderen van de nacht.
De vogels zwijgen in alle talen,
geen enkel hard geluid,
een heerlijke dag,
met bloemengeur omgeven,
kamperfoelie, lavendel en jasmijn,
intens gelukkig ben ik,
omdat ik hier vandaag mocht zijn.

ria
zomeravond 15-7-09

ria · 19 jul 2009, 21:11

lieve vriend "denook",
"ons dagboek" is nog altijd "jouw" dagboek,
wanneer komen we je er nog eens tegen?
ria

een kikkertje sprong in de sloot,
een reiger zat op wacht,
het kikkertje, dat zo verschoot,
de reiger op één poot,
in plaaster, best wel groot,
de kikker brak in lachen uit,
hij lachte zich haast dood!

verhaaltje aan mijn kleinste kleinkindje
ria

Bosrankje · 22 jul 2009, 23:39

Als Ophelie

Als jouw geliefde je verlaat
en je leven geen zin meer heeft
ga terug in 't water liggen
als een foetus bij zijn moeder
laat je drijven zonder denken
geniet van de rust
laat je dragen door de stroom
en strelen door drijvende planten
in een dodelijke omarming

Bosrankje

Bosrankje · 24 jul 2009, 22:59

Regennacht....

Ooit stond ik voor 't open raam
hoorde 't druppelen van de regen
starend in de donkere nacht
gestreeld door een lichte bries...

En ik droomde van jou...
mijn lief, mijn prins, mijn alles !
Tranen rolden over mijn wangen
want ik miste jou...
Ik vreesde dat we nooit samen zouden zijn
en mijn hart deed zo'n pijn !

Ik fluisterde je naam heel zachtjes
maar kreeg geen antwoord,
alleen het suizen van de wind...
En in de verte,
gromde een opkomend onweer...

Nu leven we al enkele jaren samen
maar vannacht sta ik weer voor 't open raam
en het regent zoals toen...
Onberedeneerde angst overvalt me...
Tranen rollen weer over mijn wangen.
Hopelijk
laat het lot ons nog een tijdje samen leven...

Bosrankje

sunset · 25 jul 2009, 08:44

de zee

zout, golven, zand
mijn gevouwen handen
vangen de wind
vlechten de adem
tot simpel gebed

aan de grond fluistert riet
in ‘t water zingen vissen
meeuwen schrijven in hemel
met vleugelveren zinnen
aan wolken, verte, zee

- al zou ik kunnen spreken
bleef ik toch zwijgen
zou ik kunnen zwemmen
deed ik het niet -

enkel luisteren
ruisen.
**********
sunset 25-07-2009
**********

sanne · 25 jul 2009, 19:33

De wereld bestond weer even niet.

Het heden en het verleden stroomden in elkaar en lieten de oevers van mijn tranenbed overlopen. Elke vezel in mijn lichaam deed pijn.
Gevoelens waarvan ik dacht dat ze mijn lichaam hadden verlaten borrelden als een fontein naar boven, spoten onophoudelijk tegen een grijze hemel.
Ik liet mij drijven, ik liet alles los. Ik zweefde op een bed van pijn en vreugde, vreugde en pijn.
Ik leef.

Sanne

Bosrankje · 27 jul 2009, 00:30

'k Zag op tv...

Ik zag daarstraks de angst en het verdriet van een Afrikaanse vrouw
die de resultaten van haar HIV testen kreeg...toen ze vernam dat haar
drie kleine kindjes ook positief waren, stortte haar wereld in elkaar !

Enkele dagen geleden, ontdekte ik heel onverwacht, een jongetje
van 7 jaar, zonder haar, met een opgezwollen bleek gezicht, die
heel nuchter vertelde dat hij in de terminale fase van leukemie was...
Hij zei ook dat hij heel bang was van de dood. Niet alleen voor de
pijn maar voor het onbekende... ik keek naar zijn ogen en zijn blik
was niet die van een zevenjarige...

Toen herinnerde ik mij hoe een meisje van achttien, heel open over
haar ziekte ( mucoviscidose) vertelde tussen twee verschrikkelijke
hoestbuien, snakkend naar lucht maar ook naar een gewoon normaal
leven !

Ik dacht ineens dat ik veel geluk had, en heb gehad, en dat mijn zorgen,
kwaaltjes, pijnen en angsten, helemaal niets betekenen in vergelijking met
wat de meeste mensen moeten lijden in deze wereld !

Bosrankje

Bosrankje · 29 jul 2009, 00:59

Als een roos zonder bijen...

een budleia zonder vlinders
een alchemilla zonder dauwdruppels
een witte jasmijn zonder geur
en een clematis zonder steun...

zo voel ik me zonder jou

Wat is een nacht zonder maan,
een dag zonder zon ?
en een Muze die de dichter verlaat
of een viool zonder ziel ?

Want wat is eb zonder vloed
en yin zonder yang ?
Bestaat de dag zonder de nacht
en het heelal zonder de sterren ?

Julia kan niet zonder Romeo,
Heloïse zonder Abelard...
En Isolde zonder Tristan
zoals Isis zonder Osiris...

En ik... ; ik kan niet zonder jou...

Bosrankje

Ps. Beste denook, is dit nog je dagboek ?

sanne · 30 jul 2009, 20:39

Hij schreef gedichten.
Ze vloeiden uit zijn pen,
aan de koffietafel.
Ik dronk ze gulzig
en nipte aan de koffie.

Einde.

Bosrankje · 31 jul 2009, 01:08

Rimpelende rimpels

Onafwendbaar,
laten emoties
sporen na...
in onze ziel en
in ons wezen...

Met de jaren,
tekenen ze
op ons gelaat,
het verhaal
onzes leven...

Passie en geluk,
maar ook
teleurstellingen
en verdriet,
angsten en pijnen...

Eerst heel zacht
en onopgemerkt,
met ragfijne
bijna onzichtbare
lijnen...

En...met de tijd,
worden die lijnen
steeds duidelijker,
dieper, naar gelang
onze ervaringen...

Als een open boek
straalt ons gezicht nu uit
wat wij uit 't leven
hebben geleerd
en rimpels
zijn onze uitdrukkingen.

Bosrankje

januari 2008

sanne · 31 jul 2009, 12:37

In de wereld van de stilte krijgen de gedachten een heel andere dimensie.
Er moet geluisterd worden, je kan je eigen wereld niet uitzetten met een knop of ervan weglopen. Ze blijven bonken tegen de dakpannen van je hoofd.
Hun intens karakter kan je doen veranderen van richting, of juist niet.

De stilte is een machtig wapen tegen jezelf .

S.

sunset · 02 aug 2009, 12:49

regen

weiden kammen zich
in wind van zee
aan twijgen
blinken druppels
gladden spiegelend
grijze ochtend

schaduw wenken
bijna begaanbaar
tussen hen in
zinken voeten
in ‘t vroege licht

wolken drijven oostwaarts
in een hemel
die ook gisteren reeds
zo groot, zo wijd.
**********
sunset 02-08-2009
**********

Bosrankje · 02 aug 2009, 23:41

De Goddelijke Vrouw

Er bestaat een oude sanskriet legende
volgens welke de Schepper, na de man
te hebben geschapen, de rondheid van
de maan, de kronkelingen van de slang,
de lichtheid der bladeren, het wenen
der wolken, de wreedheid van de tijger,
de zachte gloed van vuur, de koude van
sneeuw en het gebabbeld van de gaaien
nam en daaruit de vrouw schiep, en haar
aan de man schonk.

Na drie dagen kwam de man en zei tegen
de Almachtige : "Die vrouw die U mij gege-
ven hebt, praat aan één stuk door, laat me
nooit met rust, vraagt al maar aandacht,
neemt al mijn tijd in beslag, huilt om niks,
en voert geen klap uit. Ik wil dat U haar
terugneemt". En dus nam de Almachtige
haar terug.

Maar al gauw kwam de man terug en zei :
" Ze danste en zong vaak en ze keek naar
mij uit haar ooghoek en speelde graag
spelletjes ; ze klampte zich aan mij vast
als ze bang was, haar lach klonk als muziek
en ze was mooi om naar te kijken. Geef me
haar terug !

Maar....na drie dagen bracht hij haar weer
terug en vroeg de Schepper haar te houden.
"Neen, zei de Heer, je wilt niet met haar en
je kunt niet zonder haar. Jullie zoeken het
maar uit ".