Gewoon, gedichten - 3

[sunset]

dat je mij

je lieft mij in het blinde gras
ontbloot jouw zomerse schoot
breekt mij een stukje van een wolk

je bent mij open, bloeiend als een bloesemboog
spreidt jij je voor mij uit en ik ga
heel zacht over jou; in een ravijn van algen
die jij me biedt, lief jij mij

dieper, neemt mijn stem in jouw mond
neemt wat ik hoor waar door je oor
ik wortel in jouw bron

zo neem je mij purperrood
als zon en maan, zelfs als de sterren
en ben je in je raadsels stil
ondanks je spraak, je bent
drinkt uit de beker van de nacht
ook dat wat wordt geknoeid, later
wanneer beelden wazig zijn

breek jij de wolken woord na woord
tot niets ons drijft dan een herinneren
verzandend in het eeuwig lieven
dat je mij.
**********
sunset 08-11-2010
**********

[sunset]

warmende handen

lopend door gerijpte voren
op het lege veld
het woord afscheid
sikkel, halm

in catacomben van ons hart:
beelden, zinnen, wij
één met twijfels van graswortels
in nachtschaduw opstijgend
bij de stem blijven, de spraak;
struiken ingekaderd
noemen niemand bij naam
gaan voorbij

de ongezegde lippenbekentenis
- niet langer ongevoeld -
zet zich schrap tegen de wijzers
van een klok en enkel hagelstenen
wensen zich geen warmende hand.
**********
sunset 09-11-2010
**********

[sunset]

't gevallen lover

slaperige taal van kastanjes
verandert mos in herfst
het woud weggelopen
slingert de hand een laatste woord
naar winter

het blad aan de boom
weigert te getuigen
van de bonte stroom

al bevriezen weldra de wateren
meeuwen vinden het goed.
**********
sunset 10-11-2010
**********

[sunset]

11 november

dit leven, deze nevel
opstijgend in november
hult werelden in stilte

springend in tussennevels
eindigt het in slaap
spelen asters droeve liederen

raken herinneringsflarden
het bewustzijn op lege velden
hoor je elke druppel

tot alles een stem heeft
in dit zwijgen.
**********
sunset 11-11-2010
**********


toelichting: op 11 november 1918, na 1568 dagen van een wereldwijde strijd, sloten Duitsers, Fransen en Engelsen een wapenstilstand af

[sunset]

wel al het andere

stroomversnellingen zijn zelfgesprekken
van rotsen, woordherhalingen; ik voel
met mijn hand ’t water waar verhalen rusten
in ’t kennen van alles wat aan land gaat
voel het verder-leven in mij: onophoudelijk
afkomst, afkomst

welk twijfelende lijn de rand
die de wind ergens over de aarde
trekt, aanstipt – bomen kennen
het (malste gras reeds) en ook
de geschiedenis die niet gebeurt
maar wel al het andere: regen, hagel, sneeuw.
**********
sunset 12-11-2010
**********

[sunset]

wanneer vorst en ijs

terwijl jij overwinningen in woordroes
tijdens warme nachten viert, pluk ik
paarlemoer van lippen van asters
zoek troost in gefluister van regen

wanneer een koele avondwind
het dansen van vorst en ijs
op ramen schildert, snij ik
lopers uit ebbenhout
zet de koning schaak.
**********
sunset 13-11-2010
**********

[sunset]

zoals jij mij, ik jou

jij bent het
die voor mij de langste nacht bezingt
zich aan mij geeft (neem mij!) om middernacht
(wanneer de tijd stilstaat om nul uur nul)
en in de hemel vallende sterren

wat ik je geef
zijn geen woorden (meer), geen gewoontes
noch verklaringen voorbij vermoedens
(zoals je weet) van zoete smart
van mijn hart-slag als op pauken
in het aloude lied

er zijn geen goden
zelfs geen beloftes nodig
om te weten dat in een stilte
een storm, na een storm bevrediging ligt
zonder dewelke er geen zijn is
geen knoppen noch bloesems
die dronken van verlangen
zich wenden naar het licht

zoals jij mij,
ik jou.
**********
sunset 14-11-2010
**********

[denook]

beste sunset,

veel vroeger reeds schreef ik,
dat ik je elke dag lees.
Dat is nog steeds zo,
sommige dagen zelfs met een uitzien naar ...
(dat wordt dan door een gemoedsgesteldheid bepaald-).
Je schrijft soms in eenvoudige taal,
soms in een meer moeilijke zinsbouw,
nog somser in moeilijk te doorgronden taal.
Dat vraagt dan meer tijd,
herlezen, herlezen, luidop lezen ...
Eens men er door geraakt
is de voldoening dikwijls nog groter.

beste sunset,
ik wou alleen zeggen:
"ik blijf je heel graag lezen".

denook

[sunset]

.
.
denook,
Jouw warme woorden hier doen me goed; dank je wel en nog een fijne liefst droge en rustige maandag.
Genegen vriendengroet, sunset
.
.

[sunset]

.
de dood komt als een dief in de nacht



wetend geloven

ik ga als regen blauw vertelt
van 't hart dat in een hand nu schuilt
van landman die steeds halmen telt
en waar het zout is en het brood

de wonden die de nagels trekken
trek 'k droevig na en waar ik mij bevind
zal ik mij aan de liefde onderwerpen
al bolt ‘t lijkengewaad reeds in de wind

wil ik toch nooit vergeten hoe in ogen
een diep verlangen lonkt en hoop als troost
op dakenranden zwijgen schaduwbogen
en hemel wrijft mijn tranen droog.
**********
sunset 15-11-2010
**********

[sunset]

antediluviale geschiedenis

het zekere geweest: planten
uit aarde in lucht; wijsheid
uitgebalanceerde ruimte:
het tafelblad, vensterramen
optredens, liften

- bloesems, vruchten, strooien
verwelken, terugtocht, humus -
het - zeegolvende - altijd eendere
onovertroffen zwijgen

van wegen langs buitenzijden, brandgangen
regen, hagel, sneeuw, sneeuw-
sterren over dennen; en paarden
in zalige verte enkel die is
wat het voorbije was: trekken, cirkels;
antediluviale geschiedenis.
**********
sunset 16-11-2010
**********

[sunset]

het moeizaam vergeten

onder koel blauw
verscholen in tijd
openen en sluiten zich
halfverborgen blikken

geur van jasmijn
vloeit in 't innerlijke
weet ik een kus
van eeuwigheid

een laatste zucht verlaat
't verlangen naar schaduw-
water: het moeizaam vergeten
jou te laten gaan

in lege straten
galmen zwaar
de stappen
(weg van jou)
rusten ogen
van een nacht
in droeve hemel.
**********
sunset 17-11-2010
**********

[sunset]

onder herfstige zonnen

droom in het schemer
doelloos slaapgeboren
in het herinneren

mijn ouderhuis: verraden plekjes
stemmen van gewonde bomen
in mij het koeren van duiven
die uit mijn handen eten

bloesemjaren waaraan hemel trekt
met rook in tuinen, pekzwarte vaten
verbrande stoppels en verrotte bruggen
naar ’t land van nergens, nooit

gezichten - reeds gestorven -
en ook handenvolle bessen-
zomers door sterren verlicht
lig ik, beef en vlucht
onder herfstige zonnen
en luister toch de beelden.
**********
sunset 18-11-2010
**********

[sunset]

laat me zee zijn

schaduwspel over je lichaam
hoe jij zomer vangt
je huid blauwgoud

laat mij zee zijn
aan jouw stranden branden
die ene zon die nimmer ondergaat
en meer: laat me zee zijn
schaduwen met golfvingers wegstrelen
je ogen openen uit de droom

daarna pas nodig ik de winter uit
omdat de zon niets meer belooft;
het is, fluistert de wind
het is, glinstert de horizon
je laatste dag

het water ebt zich zacht terug
de stoelen worden opgeborgen;
ik vraag de herfst stormen te sturen
je bed op te maken
in bergen blauwe druiven.
**********
sunset 19-11-2010
**********

[gustilpe]

Sunset,

even komen bijlezen en er weer van genoten,
soms is één keer lezen voldoende,
vaak meerdere keren,
een enkele keer kom ik niet tot begrijpen.

Zoveel inspiratie, elke dag een gedicht,
wat een zegen!

een fijn weekend,
gustilpe